Πριν από 5 δευτερόλεπτα
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014
Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014
Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
--Κωπήλατο σκάφος τύπου μικρής γαλέρας μεσαιωνικών χρόνων
που χρησιμοποιούσαν οι Ψαριανοί στις πειρατικές επιχειρήσεις τους.
Χαλκογραφία Λυκούργου Κογεβίνα
ΜΟΥΣΕΙΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ ---
Εισαγωγή
Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που επικράτησαν, οδήγησαν στην έξαρση της πειρατείας. Σε αυτή, στράφηκαν άνεργοι ναυτικοί και πρόσφυγες. Έτσι σε όλη της διάρκεια του Αγώνα, αναρίθμητα ήταν τα περιστατικά πειρατείας που έλαβαν χώρα. Κυριότερες βάσεις των πειρατών ήταν οι Σποράδες και η Γραμβούσα. Όταν ο Καποδίστριας ήρθε στην Ελλάδα, ήταν επιφορτισμένος με την αντιμετώπιση της. Την αρχηγία της επιχείρησης στις Σποράδες ανέλαβε ο Μιαούλης και στη Γραμβούσα ο Βρετανός υποναύαρχος Στέινς. Μέσα σε λίγες ημέρες η επιχείρηση τελείωσε με επιτυχία. Έτσι καταπολεμήθηκε σε μεγάλο βαθμό η πειρατεία και ολόκληρη η Ευρώπη επαίνεσε τον Καποδίστρια.
Στα χρόνια πριν την Ελληνική Επανάσταση
Στα μέσα του 18ου αιώνα, το Οθωμανικό Ναυτικό διατηρούσε ίχνη μόνο από την παλιά του δόξα. Κάθε είδους πειρατές (Αλγερινοί, Τυνήσιοι κ.α.) λεηλατούσαν νησιά και παράλια της Μεσογείου, καθώς και εμπορικά πλοία. Το 1788, η Πύλη για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, επέτρεψε στους Έλληνες ναυτικούς, να εξοπλίσουν επίσημα πλέον τα πλοία τους, ώστε να μπορούν να προστατευτούν αποτελεσματικά, αποκρούοντας τις πειρατικές επιθέσεις. Ο εξοπλισμός των πλοίων είχε άμεσο αποτέλεσμα τη μείωση των πειρατικών επιθέσεων και τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών, πλοίων και εμπορευμάτων. Αυτή η απόφαση, σηματοδότησε νέα ώθηση στη ναυτική ανάπτυξη και την ευημερία ελληνικών περιοχών που οι κάτοικοί τους είχαν ως κύρια ασχολία τη ναυτιλία (Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά, Πόρος, Κάσος, Γαλαξίδι Τρίκερι). Η επανάσταση της Γαλλίας και οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι που ακολούθησαν, προκάλεσαν την αύξηση των κερδών – μέσω του εμπορίου – των ναυτικών και τους έδωσαν τη δυνατότητα να αυξήσουν τον αριθμό των πλοίων, να βελτιώσουν την κατασκευή τους ώστε να γίνουν πιο ταχύπλοα και να ταξιδεύουν με περισσότερα άτομα, από το συνηθισμένο πλήρωμα.
Στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης
Μέχρι και την έναρξη της Επανάστασης, όπως ήταν φυσικό, δεν υπήρξαν νομοθετικά κείμενα για την πάταξη της πειρατείας. Ωστόσο με την κήρυξη του Αγώνα, εκδόθηκε από τα νησιά Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά, διάταξη για την διανομή των λειών (30 Μαρτίου 1821) με την οποία θεσπίστηκαν και οι πρώτες κυρώσεις κατά των πειρατών. Την ανωτέρω διάταξη, υιοθέτησε και το Υπουργείο των Ναυτικών, όταν συστήθηκε για πρώτη φορά στη Κόρινθο την 6 Μαρτίου 1822, αποτελούμενο από έναν αντιπρόσωπο από κάθε προαναφερθέν νησί. Στις 19 Απριλίου 1821, σε προκήρυξη των κατοίκων της Ύδρας τονιζόταν ο σεβασμός στην ουδέτερη σημαία και εφιστόταν η προσοχή στην αμερόληπτη νηοψία. Πιο συγκεκριμένα, τόνιζαν ότι όλοι έπρεπε να σέβονται τα πλοία με ουδέτερη σημαία, έστω και αν αντιπροσώπευαν εχθρικά συμφέροντα και να τα εμποδίσουν μόνο αν μετέφεραν στρατεύματα ή πολεμοφόδια, αλλά και τότε να παίρνουν τα πολεμοφόδια καταβάλλοντας την αξία τους και ύστερα να τα οδηγούν άθιχτα, μαζί με τα εχθρικά στρατεύματα στα λιμάνια από όπου είχαν ξεκινήσει.
Κατά την πρώτη έξοδο του ελληνικού στόλου (22 Απριλίου 1821), ένα από τα πλοία των Σπετσών υπό των πλοίαρχο Αργύριο Στεμνιτζιώτη, κατέλαβε μια αυστριακή γολέτα με Τούρκους επιβάτες, των οποίων άρπαξε πολλά πράγματα και έβαλε τη ζωή τους σε κίνδυνο. Με αυστηρή διαταγή όμως του στόλου, οι επιβάτες έμειναν άθικτοι και έφυγαν όλοι σώοι με την αυστριακή γολέτα, αφού πρώτα τους επιστράφηκαν τα πράγματα τους, ενώ ο παραβάτης πλοίαρχος γύρισε τιμωρημένος στο νησί του. Αυτή η ενέργεια του στόλου, έδειχνε τις προθέσεις των προκρίτων των τριών νησιών, να κρατήσουν την τάξη στη θάλασσα και να σεβαστούν τις ουδέτερες σημαίες. «Βάσιμος σκοπός μας είναι» έγραφαν οι Σπετσιώτες, «να διαφυλάξουμε τα δίκαια των εθνών».
Στις 23 Απριλίου του 1821, στο πρώτο «προκήρυγμα του ελληνικού στόλου» αναφέρεται ρητά ότι «στόχος των Ελλήνων είναι οι Οθωμανοί και όχι οι άλλες δυνάμεις που είναι σεβαστές και τιμώμενες και ότι όποιος πειράξει αδίκως και ληστρικώς ή πλοίο ελληνικό ή άντρα χριστιανό ή άλλης δύναμης ουδέτερης, θα κρίνεται εχθρός του γένους και θα καταστρέφεται».
Στις 27 Απριλίου, ο στόλος έφτασε στη Βρύση του Πασά, στο βόρειο μέρος της Χίου. Την επόμενη ο Γιακουμάκης Τομπάζης, που είχε εκλεγεί αρχηγός του υδραίικου στολίσκου και ναύαρχος του στόλου, έδωσε όρκο, (ολόκληρο το υπόδειγμα όρκου ΕΔΩ ) όπου μεταξύ άλλων ανέφερε : «να κινήσω το ναυτικόν της Ύδρας κατά του βαρβάρου τυράννου της πατρίδος και των οπαδών του, χωρίς να βλάψω άλλον, όπου κριθή εύλογον από το κοινόν συμβούλιον, …να σέβωμαι την ιδιοκτησία των αθώων ομογενών μας, των ευρωπαϊκών υπηκόων και αυτών των Τούρκων, όταν παραδίδωσι τα όπλα χωρίς πόλεμον., …να φέρω ή να στείλω εις Ύδραν το μέρος των λαφύρων όπου ο παρών στόλος ήθελε κάμει, δια να τα μοιράσει η πατρίς κατά τους νόμους όπου θέλει διορίσει. Αν δε παραβώ τον άνω ζητηθέντα όρκον μου, κηρύττομαι ανάξιος του εμπιστευθέντος μοι υπουργήματος και υπόχρεως να δώσω λόγο είς τον Θεόν, εις την πατρίδα μου και εις όλους τους αρχηγούς του γένους.»
Ο Δημήτριος Υψηλάντης τον Ιούλιο του 1821, σε εγκύκλιο που εξέδωσε μεταξύ των άλλων καθόρισε και τις πρώτες διατάξεις περί καταδρομής. Σ΄ αυτή έλεγε : «όποιος θέλει να αρματώσει και να εκβή εις κούρσος, πρέπει να πάρει από τους εφόρους του τόπου του αποδεικτικόν της τιμιότητος και αξιότητός του και με το αποδεικτικόν τούτο, να έρχεται εις μίαν των τριών νήσων, Ύδρα, Σπέτζιες και Ψαρά προκειμένου να πάρουν την άδεια». Στη συνέχεια καθόριζε τις συνέπειες για κείνους που δεν εφάρμοζαν σωστά την εγκύκλιο και ρύθμιζε τα της διανομής της λείας.
Σε εκτέλεση σχετικού ψηφίσματος του πρώτου Ελληνικού Συντάγματος της Επιδαύρου, δημιουργήθηκε για την διανομή των λειών και τιμωρία των πειρατών το «Θαλάσσιον Κριτήριον». Το δικαστήριο αυτό, απαρτιζόταν από πέντε μέλη και εκδίκαζε από τις 17 Απριλίου 1823, τις ανωτέρω υποθέσεις και ήταν το πρώτο ελληνικό δικαστήριο. Αργότερα από τον Καποδίστρια, συστήθηκε και «Ανώτατο Συμβούλιο της ανακρίσεως των αποφάσεων» του «Θαλάσσιου Κριτηρίου», συγκροτημένο από τέσσερα μέλη και στο οποίο εκδικαζόντουσαν οι εφέσεις των υποθέσεων του «Θαλασσίου Κριτηρίου».
Ωστόσο όταν το 1822, η Προσωρινή Διοίκηση διακήρυξε τον αποκλεισμό των τουρκικών φρουρίων, πολλά ευρωπαϊκά πλοία διασπούσαν τους αποκλεισμούς προμηθεύοντας τους πολιορκημένους Τούρκους. Έλληνες ναυτικοί ανέλαβαν να σταματήσουν αυτούς τους ανεφοδιασμούς, αλλά παράλληλα άδραξαν την ευκαιρία και ναυτικοί, οι οποίοι δρώντας ως κοινοί πειρατές, επετίθεντο προς αναζήτηση λείας στα σκάφη που διεξήγαγαν εμπόριο στη Μεσόγειο. Όμως στις αρχές του Αγώνα, τα ευρωπαϊκά κράτη δεν είχαν αναγνωρίσει στους Έλληνες το δικαίωμα των εμπολέμων και έτσι δεν αναγνώριζαν τη νομιμότητα των καταδρομών χαρακτηρίζοντας αυτές σαν πράξεις πειρατικές.
Εδώ θα πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ πειρατών και κουρσάρων. Οι κουρσάροι ασκούσαν πολεμική πειρατεία ή κούρσεμα. Πρόκειται για πολεμικές πράξεις που είχαν την έγκριση και την υποστήριξη της κυβέρνησης του κράτους από το οποίο προέρχονταν οι κουρσάροι ή μιας άλλης. Αυτές οι πράξεις, απέβλεπαν στο να παρενοχλούν τις θαλάσσιες μεταφορές των εμπολέμων (επίθεση σε εχθρικές βάσεις και πλοία και αρπαγή φορτίων) και να ελέγχουν τις μεταφορές των ουδετέρων, ασκώντας νηοψία. Αντίθετα η πειρατεία γινόταν χωρίς κυβερνητική έγκριση και μόνο για ληστεία. Στην πράξη όμως, τα πράγματα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα και πολλοί πειρατές αναγνωρίζονταν από τις κυβερνήσεις τους και έπαιρναν δίπλωμα κουρσάρου με τον όρο να επιτίθεντο σε εχθρικά πλοία. Σε περίπτωση ανάγκης, είχαν την έγκριση να εισέλθουν σε ουδέτερα λιμάνια για ανεφοδιασμό ή επισκευές.
Στα τέλη του δεύτερου έτους της Επανάστασης και στις αρχές του τρίτου, ακολούθησε η μεταστροφή της βρετανικής πολιτικής. Έτσι οι δηλώσεις του Υπουργού Εξωτερικών Κάνιγκ και του κυβερνήτη Χάμιλτον της φρεγάτας «Cambrian», περί της αναγνώρισης από τα ελληνικά πλοία του δικαιώματος της νηοψίας επί βρετανικών εμπορικών και της κατάσχεσης των λαθραίων εμπορευμάτων του πολέμου κάθε είδους το οποία προοριζόταν για τους εχθρούς, σήμαιναν δύο πράγματα. Πρώτον, την αναγνώριση της ελληνικής πλευράς ως εμπόλεμο μέρος και δεύτερον ότι οι ελληνικές επιθέσεις κατά οθωμανικών πλοίων θεωρούνταν πια, νόμιμες πράξεις πολέμου. Κατόπιν αυτών της δηλώσεων, πέντε ελληνικά καταδρομικά που είχαν χαρακτηρισθεί ως πειρατικά και είχαν προσδεθεί από τους Βρετανούς στα υπό βρετανική κατοχή τότε Επτάνησα, αφέθησαν ελεύθερα και απελευθερώθηκαν Έλληνες ναύτες που κρατούντο με το πρόσχημα ότι ενεργούσαν πειρατεία.
Οι υποχρεώσεις των Ελλήνων ναυτικών για σεβασμό στην ουδέτερη σημαία και την αμερόληπτο νηοψία, επισημοποιούνται και από την διακήρυξη των προκρίτων της νήσου Ύδρας, περί σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου της 31 Ιανουαρίου 1823.
Όμως το 1824, η κατάσταση άρχισε να επιδεινώνεται με τη συμμετοχή στον πόλεμο του αιγυπτιακού στόλου. Αυτό το γεγονός προξένησε την αύξηση των ευρωπαϊκών πλοίων (κυρίως των αυστριακών) τα οποία έσπευσαν να βοηθήσουν τους Αιγυπτίους. Η ελληνική κυβέρνηση ωστόσο, τόνιζε στα καταδρομικά πλοία την ανάγκη τήρησης της ουδετερότητας κατά τις νηοψίες, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Οι ναύαρχοι όφειλαν να στέλνουν τα εχθρικά φορτία στην έδρα της κυβέρνησης και να φέρονται με φιλανθρωπία στα πληρώματα που συνελάμβαναν.
Οι καταδρομές στην αρχή, είχαν θετικά αποτελέσματα (οικονομική ωφέλεια απαραίτητη για τη συντήρηση του Αγώνα και την επιβίωση των ναυτικών, περιορισμός του τουρκικού στόλου στα Στενά, με συνέπεια την χωρίς δυσκολίες εξάπλωση της Επανάστασης σε όλο τον ελληνικό χώρο). Δυστυχώς όμως με τη πάροδο του χρόνου, η καταδρομή εξελίχθηκε σε ασύστολη πειρατεία στρεφόμενη όχι μόνο εναντίων Τούρκων και Ελλήνων αλλά και ξένων πλοίων (Αγγλικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Αυστριακά κ.α.)
Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά ο κυριότερος είναι ότι η κεντρική διοίκηση δεν είχε τη δυνατότητα εφαρμογής των διατάξεων που εξέδιδε. Έτσι περιορίσθηκε μόνο να τροποποιήσει τις διατάξεις, ώστε η άδεια καταδρομής να δίνεται όχι από τα Ναυαρχεία των τριών νησιών αλλά από τη Κεντρική Διοίκηση. Όμως η όλο και πιο συχνή έκδοση αδειών καταδρομής, συνέτεινε στην περαιτέρω εξάπλωση της πειρατείας, αφού πολλοί ναυτικοί χρησιμοποιούσαν τα έγγραφα αυτά όχι μόνο για τη νηοψία πλοίων αλλά και για την αρπαγή εμπορευμάτων. Στην πειρατεία, κατέφευγαν για να επιζήσουν και πολλοί πρόσφυγες από κατεστραμμένες περιοχές. Ακόμα ένας από τους λόγους που ενίσχυσε την πειρατεία ήταν η δημιουργία Εθνικού Στόλου, όταν έπαψε η χρησιμοποίηση ιδιωτικών πλοίων και η ναυτολόγηση πληρωμάτων από τα αργούντα ιδιωτικά πολεμικά στα λιμάνια των τριών νησιών (Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά). Μέσα σε αυτή τη κατάσταση, τα νησιά θεωρούσαν ότι ήταν ανεξάρτητα από τη Κεντρική Διοίκηση και ότι ο στόλος τους θα μπορούσε να εξασκεί πειρατεία, η οποία αποτελούσε και την κυρία οικονομική πρόσοδο για την επιβίωση των νησιωτικών αυτών πληθυσμών. Στη πραγματικότητα τα ίδια άτομα ήταν στη στεριά ληστές και στη θάλασσα πειρατές.
Σπετσιώτικο πλοίο τύπου αμερικανικής γολέττας. Ήταν ταχύτατο και ελαφρύ και χρησίμευε ως καταδρομικό. Κατά την διάρκεια του Αγώνος ναυπηγήθηκαν στις Σπέτσες 29 πλοία τέτοιου τύπου.
Χαλκογραφία Λυκούργου Κογεβίνα. Μουσείο Χαρακτικής.
Το 1825, ο αμερικανικός στόλος κατέπλευσε στο Αιγαίο. Επισκέφτηκε πρώτα τη Σμύρνη και στη συνέχεια το Ναύπλιο, όπου κατάπλευσε υψώνοντας την ελληνική σημαία και χαιρετίζοντας τη με 21 βολές. Στη Σμύρνη ο Γάλλος μοίραρχος Δε Ριγνύ, επισκέφτηκε το Αμερικανό ναύαρχο Ρότζερ και του παραπονέθηκε για τις πειρατεία των Ελλήνων. Τότε ο αμερικάνος ναύαρχος του απάντησε ότι «η πειρατεία με όλη την υπερβολή της, αποτελεί ένα από τα μέσα που έχουν απομείνει στους Έλληνες και η κοινή γνώμη θα τους συγχωρήσει». Αυτοί που ασχολήθηκαν περισσότερο με την πειρατεία ήταν οι Κασιώτες, οι Ψαριανοί και οπλαρχηγοί καταγόμενοι από τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία (Ολύμπιοι). Αποσπάσματα της δράση τους περιγράφονται περαιτέρω.
Κασιώτες πειρατές
Από τα νησιά, εκείνο που έδωσε το παράδειγμα της συστηματικής πειρατείας ήταν η Κάσος. Οι Κασιώτες ναυτικοί δεν τήρησαν ποτέ τα όρια της νόμιμης καταδρομής. Η συμπεριφορά τους αυτή ανάγκασε τον Δημήτριο Υψηλάντη, στις 5 Ιουνίου 1821, να τους απευθύνει έντονη επιστολή διότι «τολμούν να καταπατούν παντιέρας ξένων αυλών».
Χαρακτηριστικό είναι ότι το γαλλικό προξενείο της Κύπρου τον Οκτώβριο του 1822, ανέφερε ότι 12 Κασιώτικα καταδρομικά διέκοψαν σε τέτοια έκταση τη θαλάσσια επικοινωνία του νησιού, ώστε Τούρκοι επίσημοι να ζητούν να επιβιβάζονται σε γαλλικά πολεμικά. Ήταν δε τόσο σκληροί οι Κασιώτες πειρατές, που μερικοί είχαν καταγγελθεί από του ίδιους τους πρόκριτους του νησιού. Η τόλμη των Κασιωτών έφτασε μέχρι την εκτέλεση αμφιβίων επιχειρήσεων σε συνεργασία με άλλους ναυτικούς από την Κάρπαθο, την Ύδρα και Ψαρά. Έτσι πραγματοποιούσαν επιδρομές σε πολλούς παραθαλάσσιους οικισμούς των Δωδεκανήσων, της Ιωνίας και μέχρι τις ακτές της Συρίας. Από τις επιδρομές αυτές υπέφεραν πολλά οι Ελληνικοί πληθυσμοί, ιδίως των Δωδεκανήσων, οι οποίοι δεν μπορούσαν να επαναστατήσουν διότι ήσαν κοντά σε μεγάλους τουρκικούς πληθυσμούς. Οι άτυχοι αυτοί νησιώτες, υποχρεώθηκαν εκτός της βαριάς τουρκικής φορολογίας να μισθοδοτούν και τα τουρκικά αποσπάσματα που οργανώθηκαν για την αντιμετώπιση των Κασιωτών. Η δυσχέρεια που αντιμετώπιζαν οι διώκτες των πειρατών, ήταν να τους πιάσουν επ΄ αυτοφώρω. Για το λόγο αυτό, προτιμούσαν να πιέζουν τους προκρίτους των νησιών από τους οποίους ζητούσαν αποζημιώσεις. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι την κατάληψη της Κάσου από τον Αιγυπτιακό στόλο στις 25 Μαΐου 1824, ένα περίπου μήνα πριν από την καταστροφή των Ψαρών (20 Ιουνίου 1824) όπου καταστράφηκαν ή συνελήφθησαν όλα τα Κασιώτικα πλοία. Ήταν δε τόσο μεγάλος ο φόβος για τις πειρατικές ικανότητες των Κασιωτών ώστε μετά την καταστροφή της Κάσου, ο τότε διοικητής της Γαλλικής Μοίρας Πλοίαρχος Ντρουά, έστειλε επειγόντως τη φρεγάτα «La Cybele» για να ερευνήσει τη Γραμβούσα, μήπως έχουν καταφύγει εκεί Κασιώτικα πλοία και δημιουργήσουν μια καινούργια πειρατική βάση, όπως και στη πραγματικότητα έγινε.
Ψαριανοί πειρατές
Οι Ψαριανοί ναυτικοί είχαν αποκτήσει μεγάλη πείρα σε πειρατικές ενέργειες από τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1770. Την οποία πειρατεία συνέχισαν να εξασκούν συστηματικά με την έκρηξη της Επαναστάσεως. Στις πηγές αναφέρεται ότι τον Ιούνιο του 1823, αυστριακό μπρίκι συνέλαβε στη Λέρο το μύστικο του Ανδρέα Σταματάρα μαζί με ένα άλλο ψαριανό μύστικο και μια κασιώτικη γολέτα και τα οδήγησε στη Σμύρνη. Εκεί τα πούλησε στις τουρκικές αρχές αντί 25.000 δίστηλων ταλλήρων για την κάλυψη των ζημιών της αυστριακής ναυτιλίας. Οι Τούρκοι οδήγησαν τους Έλληνες πειρατές, οδικός μέχρι τα Μουδανιά της Προποντίδας και εκεί τους επιβίβασαν σε πλοίο, με σκοπό να τους μεταφέρουν στην Κωνσταντινούπολη. Κατά τη διαδρομή όμως λόγω των εναντίων ανέμων που φυσούσαν εν όψει του Αγίου Στεφάνου, οι κρατούμενοι Έλληνες κατόρθωσαν να απαλλαγούν από τα δεσμά τους και να γίνουν κύριοι του σκάφους. Αμέσως φόρεσαν τα ρούχα του τουρκικού πληρώματος, κατόρθωσαν να εξαπατήσουν τις αρχές των Μπογαζίων (Στενών) και μετά από πολλές περιπέτειες να καταπλεύσουν σώοι στα Ψαρά.
Μετά το ολοκαύτωμα της 10ης Ιουλίου 1824, οι διασωθέντες Ψαριανοί, φιλοξενήθηκαν για μερικούς μήνες σε διάφορα νησιά του Αιγαίου. Στη συνέχεια ενισχυθέντες από τον πάμπλουτο στη Ρωσία συμπατριώτη τους Βαρβάκη, άρχισαν να ναυπηγούν μικρά πλοία. Επειδή δεν μπορούσαν να προσληφθούν σαν πληρώματα στα υδραίικα και σπετσιώτικα πλοία, λόγω ανεργίας και μη δυνάμενοι να υπηρετήσουν σε άλλες θέσεις, διότι η προσωρινή κυβέρνηση δεν είχε τους απαραίτητους πόρους, επιδόθηκαν στη πειρατεία, λεηλατώντας ανεξέλεγκτα τις προσβάσεις του Θερμαϊκού και του Παγασητικού. Με τη πρόοδο του χρόνου ναυπήγησαν και μπρίκια. Με τα πλοία αυτά έκαναν επιδρομές στα παράλια της Συρίας και της Αιγύπτου, αποκομίζοντας μεγάλες λείες. Το κακό επιτεινόταν κατά τη χειμερινή περίοδο οπότε η τουρκική αρμάδα επανέπλεε στην Ελλήσποντο, οι δε ελληνικές μοίρες παροπλίζονταν στην Ύδρα και στις Σπέτσες. 30 Ψαριανά πλοία είχαν εγκαταστήσει την πειρατική βάση τους στη Τήνο και 15 άλλα δρούσαν μεμονωμένα. Πιεζόμενοι και διωκόμενοι για πειρατεία από τα ξένα πολεμικά, πέτυχαν περί το Μάιο του 1826, να αποκτήσουν από την ελληνική διοίκηση άδειες καταδρομής. Οι άδειες αυτές συνοδευόντουσαν από συγκεκριμένες διαταγές, που διέγραφαν καθαρά τον χώρο και τον τρόπο της δράσης τους, ώστε να τηρούνται οι κανόνες που ρύθμιζαν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα και να μην παραβιάζεται το διεθνές δίκαιο. Όμως οι Ψαριανοί ναυτικοί εγκατέλειψαν την αποστολή και τα καθήκοντα τους (που περιορίζονταν αυστηρά στην καταδίωξη των τουρκικών εμπορικών πλοίων ή πλοίων φερόντων μεν ξένη σημαία, αλλά μεταφερόντων τρόφιμα και πολεμοφόδια προοριζόμενα για τον εφοδιασμό των πολιορκουμένων υπό των Ελλήνων φρουρίων της Ευρίπου και Καρύστου) και στράφηκαν σχεδόν αποκλειστικά σε πράξεις πειρατείας. Κανένα εμπορικό πλοίο, μικρό ή μεγάλο, ελληνικό ή ξένο, δεν μπορούσε να ξεφύγει από τα μάτια των πειρατών, που είχαν εγκαταστήσει το ορμητήριο τους στους όρμους των νησιών των Βορείων Σποράδων. Έτσι, κάθε πλοίο που θα τολμούσε να πλεύσει στα πελάγη που προσδιορίζονται από το στόμιο του Παγασητικού, το Αρτεμίσιο ακρωτήριο και τη θαλάσσια περιοχή της Σκύρου ως τη Χαλκιδική και την Κασσάνδρα προς βορρά και προς νότο, τη νότια έξοδο του Ευβοϊκού κόλπου, αποτελούσε τη βέβαιη λεία πειρατών. Πολλές ήταν οι χωρίς αποτέλεσμα διαμαρτυρίες, ζημιωμένων εμπόρων και πλοιοκτητών προς την κυβέρνηση, για την καταπολέμηση της πειρατείας. Πολλοί δε Ψαριανοί πειρατές είχαν καταφύγει στην Άνδρο, μεταξύ των οποίων οι Σταμ. Μαρίνης, Νικ. Μπαρμπέρης, Μώρος και Βόγιος. Αρκετοί επίσης Ψαριανοί συνεργάζονταν με τους πειρατές της Γραμβούσας.
Ακόμα, οι συχνότερες επιδρομές τους, αποσκοπούσαν στη λεηλασία των παράλιων οικισμών, την απαγωγή ποιμνίων, όπλων, πλοίων και τη σύλληψη σημαινόντων αιχμαλώτων, που θα μπορούσαν να ανταλλαγούν με λύτρα. Η συνήθης τιμή ανταλλαγής ενός αιχμαλώτου έφτανε τα 3.000 – 5.000 γρόσια, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που συλληφθέντες αντηλλάγησαν ακόμα και για 8.000 γρόσια. Ο κόλπος του Τσανταρλή και του Αδραμυτίου, η περιοχή της Φώκαιας και της Αίνου, η Μυτιλήνη, η Τένεδος, η Ίμβρος και τα Μοσχονήσια υπήρξαν τα παράλια που δεινοπάθησαν περισσότερο από τους Ψαριανούς.
Στις επιχειρήσεις των Ψαριανών υπέφερε και η ουδέτερη ναυτιλία και ιδιαίτερα η αυστριακή που μονοπωλούσε τότε το εμπόριο στα παράλια της Ιωνίας. Σε αυτές τις επιχειρήσεις διακρίθηκαν πειρατές όπως οι Στ. Κουνιάδης, Γεώργιος Μικές και Δημ. Καλημέρης και πολλοί άλλοι. Ο τελευταίος μάλιστα συνελήφθη από αυστριακό μπρίκι, μεταφέρθηκε στην Αυστρία και καταδικάστηκε για πειρατεία σε κάθειρξη 13 ετών.
Το Μάιο του 1826, πέντε ψαριανά πειρατικά συνέλαβαν βρετανικό εμπορικό και λαφυραγώγησαν τα μεταφερόμενα στην Πόλη πολύτιμα αργυρά σκεύη του εκεί Βρετανού πρέσβη Κάνιγκ, αδελφού του Βρετανού πρωθυπουργού. Το τόλμημα αυτό φόβισε και τους ίδιους τους πειρατές, οι οποίοι μετέφεραν τα λάφυρα αυτά στην Αίγινα και τα έθαψαν, όμως μετά από γενική κατακραυγή αναγκάσθηκαν να τα επιστρέψουν.
Τα νησιά ήταν γεμάτα με κάθε είδος εμπορεύματα, η δε Σύρος έγινε το κέντρο και η επίσημη αγορά των πειρατών, όπου πουλιόνταν ακόμα και δούλοι. Όταν όμως οι πειρατείες των Ψαριανών έφτασαν στον απροχώρητο, ο Βρετανός πλοίαρχος Χάμιλτον, απηύθυνε στις 3 Μαΐου 1826, απειλητική διακοίνωση προς την επιτροπή των Ψαριανών στην Αίγινα, στην οποία ζητούσε την απαγόρευση των καταδρομών και την πώληση λειών και απειλούσε ομαδικά και την επιτροπή και την πόλη της Αίγινας. Κλήθηκε τότε στην Αίγινα ο Γάλλος μοίραρχος Δε Ριγνύ για να πατάξει τους πειρατές στην ίδια τη φωλιά τους. Ο Κανάρης, ο οποίος βρισκόταν στο νησί και προσπάθησε να επιβάλει την τάξη, προσεβλήθη από τον όχλο των πειρατών, αλλά η έγκαιρη εμφάνιση των γαλλικών φρεγατών «La Sirene» και «Galathee», οι οποίες αποβίβασαν αγήματα, τους διασκόρπισε. Ταυτόχρονα από τις γαλλικές φρεγάτες κάηκαν 14 πειρατικά πλοιάρια καθώς και όσα βρέθηκαν στα ναυπηγεία. Η ελληνική διοίκηση επιδοκίμασε την ενέργεια αυτή. Αμέσως μετά αποβιβάστηκε στη Αίγινα με εντολή της διοίκησης ο λόχος του φιλέλληνα Φαβιέρου και με τη συνδρομή των Ψαριανών προκρίτων, έκαψε τα υπόλοιπα πλοία και έδιωξε τους πειρατές.
Ολύμπιοι οπλαρχηγοί και πειρατεία
Το 1821, μετά την έναρξη της επαναστάσεως διάφοροι οπλαρχηγοί καταγόμενοι από Θεσσαλία, Μαγνησία, Κασσάνδρα, Δυτ. Μακεδονία και Όλυμπο, συγκεντρώθηκαν αρχικά στην περιοχή του Ολύμπου. Στη συνέχεια κήρυξαν την επανάσταση στην Κασσάνδρα, την οποία επεκτείνανε στη Δυτική Μακεδονία και τον Όλυμπο. Δυστυχώς όμως η επανάσταση βόρεια του Ολύμπου, δεν μπόρεσε να εδραιωθεί και τερματίστηκε το Μάιο του 1822. Έτσι οι οπλαρχηγοί αυτοί με τις ένοπλες ομάδες τους και τις οικογένειες τους αναγκάσθηκαν να μετακινηθούν στις Βόρειες Σποράδες, όπου εγκαταστάθηκαν και από εκεί άρχισαν διάφορες επιδρομές. Σε αυτούς τους οπλαρχηγούς περιλαμβάνονταν οι Γέρος Καρατάσος, Γάτσος, ο καπετάν Διαμαντής, ο Δουμπιώτης, ο Τσάμης Καρατάσος, ο Λάζος, ο Αποστολάρας, οι Ζορμπαίοι κ.α.
Είναι φυσικό μια τέτοια συγκέντρωση αγωνιστών σε νησιά μικρά και σχετικά άγονα όπως οι Σποράδες, να δημιουργούσαν προστριβές με τον ντόπιο πληθυσμό που υποχρεώθηκε σε εισφορές, φορολογίες και αρπαγές. Οι Σκιαθίτες κράτησαν τους Ολύμπιους έξω από το κάστρο της πόλης τους και οι Σκοπελίτες βρίσκονταν με αυτούς σε μεγάλη εχθρότητα. Ήταν δε τέτοια, που οι Ολύμπιοι αρνήθηκαν να εκστρατεύσουν στους Ωρεούς, φοβούμενοι για την ασφάλεια των οικογενειών τους (Σεπτέμβριος 1823). Ακόμη χειρότερα, όταν ο Καπουδάν Πασάς Χοσρέφ Τοπάλ, ζήτησε την υποταγή των νησιών αυτών, οι πρόκριτοι όχι μόνο δέχτηκαν αλλά κάλεσαν τον Τούρκο ναύαρχο να έλθει και να διώξει του Ολύμπιους. Πράγματι ο ναύαρχος επιχείρησε απόβαση στη Σκιάθο, η οποία όμως αποκρούσθηκε από 800 Ολύμπιους, με βαριές απώλειες για τους Τούρκους. Το αρχείο της Ύδρας είναι γεμάτο από επιστολές προκρίτων των Σποράδων οι οποίοι διαμαρτύρονται για τα βάσανα τους από την συμπεριφορά των Ολύμπιων εποίκων και ζητούν την επέμβαση της κεντρικής διοίκησης.
Άξια μνημόνευσης είναι και η επιδρομή εναντίον της Βυρητού. Ο εμίρης της Συρίας Μπεσίρης είχε ζητήσει στρατιωτική υποστήριξη από τους Έλληνες για να πολεμήσει τους Τούρκους. Η αίτηση είχε ευνοϊκή αποδοχή από τους Ολύμπιους. Έτσι δημιουργήθηκε εκστρατευτικό σώμα το οποίο σύντομα έφτασε στην Άνδρο. Η συμπεριφορά όμως των Ολύμπιων ήταν τέτοια απέναντι στους κατοίκους της Άνδρου, που η ανάμνηση της έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας με τη φράση «τον καιρό τον λιάπηδων». Τελικά το σώμα έφτασε στη Βυρητό στις 17 Μαρτίου 1826. Όμως οι άντρες που αποβιβάστηκαν ξεκίνησαν πλιάστικο με αποτέλεσμα τούρκικη δύναμη να τους αποκρούσει εύκολα. Αναγκάστηκαν έτσι να στρατοπεδεύσουν έξω από τη πόλη, ενώ σε λίγο τα πλοία εξαιτίας του καιρού, αναγκάσθηκαν να αποπλεύσουν. Αυτό φόβισε τους αποβιβασθέντες που βρέθηκαν μόνοι σε ξένο περιβάλλον και μετά από μερικές μέρες και αψιμαχίες επιβιβάστηκαν ξανά στα πλοία και επέστρεψαν. Όταν γύρισαν οι Ολύμπιοι εγκαταστάθηκαν όχι μόνο στη Σκιάθο και τη Σκόπελο αλλά και στη Σκύρο, όπου συνέχισαν τις ληστείες εναντίον του πληθυσμού.
Για να πείσει η Διοίκηση τους Ολύμπιους να εγκαταλείψουν τις βάσεις τους και να αποβιβασθούν στις Θερμοπύλες, προκειμένου να προσβάλλουν τον εκεί τουρκικό στρατό, έστειλε το Σεπτέμβριο του 1827, τον υπουργό πολέμου Κωλέτη. Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, οι οπλαρχηγοί πείστηκαν, ωστόσο αντί ο στολίσκος τους να κατευθυνθεί στην Αταλάντη, έφτασε στη Θάσο όπου λεηλάτησαν τα πάντα. Οι Ολύμπιοι, συνέχισαν τις πειρατικές τους επιδρομές κατά των μακεδονικών και θρακικών παραλίων και των νησιών του Αιγαίου χωρίς να εξαιρούν τους ελληνικούς πληθυσμούς. Κατά τις επιδρομές τους αυτές, επέβαιναν είτε ιδιόκτητων πλοιαρίων είτε πλοιαρίων που επίτασσαν από τους ναυτικούς των Σποράδων.
Άλλοι πειρατές – χρηματικές απώλειες
Με τη πειρατεία ασχολήθηκαν ακόμα οι Μανιάτες, οι Σφακιανοί και πολλοί άλλοι, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος επιβίωσης την εποχή εκείνη. Η κεντρική διοίκηση δεν είχε τη δύναμη να επιβάλει την τάξη και περιοριζόταν να εκδίδει εγκυκλίους.
Κατά το 1826, οι πειρατές είχαν εγκαταστήσει βάσεις στο στενό Άνδρου – Τήνου, στις Βόρειες Σποράδες, στην Αντίπαρο, στη Μύκονο και τη Γραμβούσα, ενώ είχαν κατορθώσει να επεκτείνουν τη δράση τους σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Ταυτόχρονα ο εντοπισμός τους από τα μεγάλα και δυσκίνητα σκάφη των ξένων δυνάμεων αποδεικνυόταν εξαιρετικά δύσκολος. Ο Δε Ριγνύ ανέφερε τον Απρίλιο του 1826, ότι «είναι αδύνατον στο Αιγαίο να πλεύσει σκάφος έστω και 10 λεύγες χωρίς να προσβληθεί από πειρατές. Σε καμία άλλη θάλασσα δεν έχει εμφανισθεί τέτοια θρασεία πειρατεία της οποίας οι δράστες να μένουν ατιμώρητοι αλλά και προστατευόμενοι». Και πρόσθετε «ένας Υδραίος ληστεύει Ποριώτη, ποτέ όμως συμπατριώτη του και δεν παραλείπει να ανάψει καντήλι στην εικόνα της Παναγίας για την επιτυχία της επόμενης ληστείας του». Κατά την εκτίμηση του Δε Ριγνύ, η έκταση των ζημιών από την πειρατεία στην ουδέτερη ναυτιλία κατά την περίοδο 1821 – 1826, έφτανε για την Αυστρία στα 4 εκ. φράγκα, για τη Βρετανία τα 900 χιλιάδες φράγκα και για τη Γαλλία τα 300 χιλιάδες φράγκα. Οι χαμηλές ζημιές της γαλλικής ναυτιλίας οφείλονται κατά τον Δε Ριγνύ, στην παρουσία της γαλλικής ναυτικής μοίρας με έδρα τη Σμύρνη.
Προσπάθειες αντιμετώπισης
Το υπουργείο Ναυτικών της Προσωρινής Διοίκησης, θορυβήθηκε από τις πολλαπλές καταγγελίες και αναγκάστηκε να λάβει διάφορα μέτρα, το οποία όμως δεν είχαν αποτέλεσμα. Αντίθετα, ιδιαίτερα μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, οπότε και διακόπηκαν οι ναυτικές επιχειρήσεις λόγω έλλειψης αντιπάλου, η πειρατεία αυξήθηκε.
Ιωάννης Καποδίστριας. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο
ΦΩΤΟ: http://www.nhmuseum.gr/
Κυριότερες βάσεις των πειρατών ήταν η Γραμβούσα και οι Βόρειες Σποράδες. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι μόνο κατά τους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 1827, είχαν λεηλατηθεί 81 πλοία. Ολόκληρη η Ευρώπη είχε αγανακτήσει, ενώ οι ναύαρχοι της συμμαχίας (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία) είχαν οργιστεί και κατέκριναν δριμύτατα την κυβέρνηση ως ανίσχυρη.
Μπροστά στην αφόρητη αυτή κατάσταση, η Προσωρινή Διοίκηση υπό την πίεση των μεγάλων δυνάμεων, αναγκάστηκε να καταργήσει την καταδρομή και να ακυρώσει όλες τις σχετικές άδειες. Ταυτόχρονα διακήρυξε ότι δεν επιτρέπονταν παράνομες ενέργειες με καμιά δικαιολογία ή σύλληψη πλοίων με ουδέτερη σημαία, ότι μπορούσαν να αιχμαλωτιστούν μόνο όσα αποδεικνύονταν ένοχα για την παραβίαση πραγματικού αποκλεισμού και ότι οι παραβάτες αυτών των κανόνων θεωρούνταν πειρατές, έστω και αν ήταν εφοδιασμένοι με ταξιδιωτικά έγγραφα. Συγχρόνως υπόγραφε χρεωστικά ομόλογα, ελλείψη μετρητών για να εξοφλήσει απαιτήσεις αποζημιώσεων λόγω πειρατείας και έστειλε στις Κυκλάδες ναυτική μοίρα για την εξολόθρευση των πειρατών, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Ακόμα, για την εξάλειψη του κακού, η βρετανική κυβέρνηση διέταξε την παρεμπόδιση των ταξιδίων όλων των ένοπλων πλοίων με ελληνική σημαία ως τη δημιουργία ελληνικής κυβέρνησης ικανής να εξασφαλίσει τη θαλασσοπλοΐα (με εξαίρεση των πολεμικών και όσων έπλεαν με διαταγή της ελληνικής κυβέρνησης). Σύμφωνα με τη διαταγή αυτή, τα μέρη όπου επικρατούσε η πειρατεία, τράβηξαν αμέσως την προσοχή τόσο των ναυάρχων της συμμαχίας όσο και του Καποδίστρια, που είχε εκλεγεί Κυβερνήτης.
Ο Κόρδιγκτον, κατόπιν συνάντησης του με τον Κυβερνήτη στη Μάλτα, πριν ο τελευταίος έρθει στην Ελλάδα (άφιξη του στο Ναύπλιο 7-1-28 και στην Αίγινα 8-1-28), δέχτηκε να καθαρίσει τη Γραμβούσα, ενώ ο Κυβερνήτης, ανέλαβε τις Βόρειες Σποράδες.
Η καταπολέμηση της πειρατείας στις Βόρειες Σποράδες
Έτσι, οι Βόρειες Σποράδες υπέφεραν τα πάνδεινα, τόσο από τα στρατεύματα των Θεσσαλο – Μακεδόνων, όσο και από άλλους πειρατές. Όπως μαθαίνουμε και από σχετική επιστολή που οι πρόκριτοι Σκοπέλου αποστέλλουν στις 13 του Νοεμβρίου του 1826, στους πρόκριτους της Ύδρας ένας από αυτούς ήταν και ο καπετάν Στυργιανός. Ήταν δε τόση η τρομοκρατία, ώστε οι φτωχοί νησιώτες φοβόντουσαν μήπως ο πειρατής πληροφορηθεί την αναφορά τους και για τον λόγο αυτό, παρακαλούσαν το γράμμα τους να παραμείνει μυστικό.
Ο Πλοίαρχος Αντώνιος Κριεζής
συνέβαλλε στην αντιμετώπιση της
πειρατείας στις βόρειες Σποράδες.
Ο δραστήριος έπαρχος Βορείων Σποράδων, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, παρά να στέλνει συνεχώς στη Διοίκηση αναφορές καταγγέλλοντας επωνύμως τις πράξεις βίας των πειρατών και ζητώντας μάταια την αποστολή δύο εξοπλισμένων πλοίων για την καταδίωξη τους.
Αξιοσημείωτο γεγονός αποτελεί ότι τον Αύγουστο του 1825, το Υπουργείο Ναυτικών έστειλε διαταγή προς τους Ψαριανούς πλοιάρχους που βρισκόντουσαν στη Σκόπελο για να αναλάβουν την καταδίωξη των δρώντων στη περιοχή πειρατών. Τρεις από αυτούς δέχτηκαν στην αρχή την εκτέλεση της διαταγή προς μεγάλη χαρά των Σκοπελιτών, όμως την επόμενη μέρα ζήτησαν εκβιαστικά και έλαβαν από τους τελευταίους τρόφιμα και μετρητά, φύλαξαν την περιοχή για τρεις ημέρες, και μετά οι Σκοπελίτες εξαναγκάστηκαν από τη συμπεριφορά τους να τους απολύσουν. Μετά από αυτά τα γεγονότα, ένα ψαριανό πλοίο παρέμεινε με τη δικαιολογία ότι είχε ναύτες ασθενείς αλλά στις 15 Αυγούστου, το πλήρωμα του βγήκε στη στεριά και άρχισε να καταστρέφει τα αμπέλια, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει συμπλοκή με τους ιδιοκτήτες των αμπελιών. Τελικά οι Ψαριανοί, άρχισαν να πυροβολούν από το ελλιμενισμένο πλοίο τους και έθεσαν σε αποκλεισμό το νησί.
Άλλη μακροσκελή αναφορά των κατοίκων της περιοχής Ζαγορά Βόλου προς τον έπαρχο Δημάδη, περιλαμβάνει παράπονα ότι καταληστεύονται από πειρατές που είχαν σαν βάση τη περιοχή της Γλώσσης και σαν τέτοιους αναφέρει τους Σουλιώτη και Βουργαροχρήστο.
Για την αντιμετώπιση της πειρατείας στη περιοχή των Βορείων Σποράδων, τρία ήταν τα πρόσωπα πάνω στα οποία στηρίχτηκε ο Καποδίστριας : Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης και ο πλοίαρχος Αντώνιος Κριεζής. Ο Κυβερνήτης στις 23 Ιανουαρίου του 1828, με διαταγή του, δίνει εντολή στο ναύαρχο Μιαούλη να σπεύσει στα νησιά Σκόπελο, Σκιάθο, Σκύρο και Ηλιοδρόμια, και να λάβει τα όποια μέτρα η φρόνηση και η εμπειρία του υπαγορεύουν. Για το λόγο αυτό, του έδινε το δικαίωμα να εκδώσει προκηρύξεις προς το λαό και διαταγές προς τη Δημογεροντία και τους στρατιωτικούς, έτσι ώστε να παύσουν για πάντα τα δεινά των κατοίκων και να αποκατασταθεί η ευταξία. Ο Μιαούλης απασχολημένος εκείνη την εποχή με τον ναυτικό αποκλεισμό της Χίου, δεν έλαβε έγκαιρα την πιο πάνω διαταγή, με αποτέλεσμα να μην ενεργηθούν αμέσως τα διατασσόμενα. Το γεγονός αυτό φαίνεται ότι αγνοούσε και ο Καποδίστριας και για τον λόγο αυτό με διαταγή της 3 Φεβρουαρίου 1828, οι εντολές επαναλήφθηκαν. Ο Μιαούλης σε απάντησή του στον Κυβερνήτη, αφού παρουσίασε τις ελλείψεις του ναυτικού σε πλοία, του πρότεινε για την αναπλήρωση αυτών των ελλείψεων, την κατάσχεση των αξιόπλοων πειρατικών πλοίων που βρίσκονταν στις Σποράδες και την πυρπόληση των υπολοίπων, προς παραδειγματισμό των πειρατών.
Για τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ο Καποδίστριας εξέδωσε ειδικό διάταγμα, ζητώντας του να εξετάσει την επικρατούσα κατάσταση στο Αιγαίο και να λάβει κάποια πρώτα μέτρα. Ο Μαυροκορδάτος, ο οποίος μέχρι τότε μετείχε του Αγώνα και των Ελληνικών Κυβερνήσεων (και γνώριζε όπως ήταν φυσικό καλύτερα τις αιγαιοπελαγίτικες περιοχές) προς χάρη συντομίας τις αποστολής, ζήτησε να περιέλθει στα κεντρικότερα νησιά και εκτός της φρεγάτας που του παραχωρούσε η κυβέρνηση, μια γολέτα για τη μεταφορά των δημογερόντων από τα πιο απομακρυσμένα νησιά.
Ο Μαυροκορδάτος στις 13 Φεβρουαρίου 1828, υπέβαλλε στον Καποδίστρια έκθεση του στην οποία περιέγραφε την κατάσταση στις Βόρειες Σποράδες. Σύμφωνα με την έκθεση στα τρία νησιά των Βορείων Σποράδων υπήρχαν 2.500 άνδρες και 200 σχεδόν οικογένειες αυτών. Τα πλοία που υπήρχαν ήταν 80, από τα οποία μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα μισά. Τα περισσότερα από τα πλοία, είχαν έγγραφα καταδρομής από την Αντικυβερνητική επιτροπή. Ανέφερε ακόμη ότι οι κάτοικοι της Θάσου είχαν δώσει στους ληστοπειρατές το ποσό των 250.000 γρόσιων και της Ίμβρου το πόσό των 500.000 γρόσιων για να σταματήσουν τις επιδρομές τους, αλλά τελικά αυτός ο φόρος δεν τους γλίτωσε. Και τα δύο νησιά διέθεταν και τουρκική φρουρά και δεν είχαν καμιά αντίρρηση για την ένωση τους με την Ελλάδα, εάν διασφαλίζονταν από τις επιδρομές. Ο καλύτερος τόπος για τη μεταφορά ληστών και πειρατών σύμφωνα με τον Μαυροκορδάτο, ήταν η Σαλαμίνα.
Στις 17 Φεβρουαρίου 1828, ο Καποδίστριας απεύθυνε διαταγή προς τους οπλαρχηγούς των Σποράδες με την οποία τους κατέστησε σαφή την πρόθεση της κυβέρνησης για το ξεκαθάρισμα των νησιών και ταυτόχρονα τους καλούσε να ακολουθήσουν τον Μιαούλη στη Σαλαμίνα και να ενταχθούν στο νόμιμο στράτευμα.
Στις 18 Φεβρουαρίου, ο Μιαούλης αναχώρησε από τον Πόρο, με στολίσκο που τον αποτελούσε το δίκροτο «Ελλάς», οι κανονιοφόροι «Φιλελληνίς» και «Βαυαρία» και μια ένοπλη τράτα. Στις 19 έφτασε στη Σκόπελο, όπου συγκέντρωσε όλα τα πλοία που βρήκε στο λιμάνι και τους όρμους του νησιού (41 πλοία). Ταυτόχρονα ζήτησε από όλους τους πειρατές να υπακούσουν στις διαταγές του Κυβερνήτη και μετά τους άφησε να συσκεφθούν και να του απαντήσουν. Κατόπιν μετέβη στη Σκιάθο, όπου και κατάσχεσε όσα πλοία μπόρεσε να βρει εκεί (38 πλοία). Στη Σκιάθο τον συνάντησαν οι πειρατές Σκοπέλου και Σκιάθου και αφού του εξέθεσαν τη γενικότερη σύμφωνη γνώμη τους με το σχέδιο του Κυβερνήτη, του ζήτησαν να μην μετακινηθούν από τα νησιά, προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι δεν είχαν τα απαραίτητα χρήματα για κάτι τέτοιο και ότι από το φόβο των αντιποίνων των ντόπιων, δεν μπορούσαν να αφήσουν πίσω τις οικογένειες τους. Ταυτόχρονα του δήλωσαν ότι ο μισθός που τους έταζε η κυβέρνηση για την είσοδο τους στον στρατό, ήταν μικρός. Ο Μιαούλης τους απάντησε ότι δεν μπορούσε να γίνει καμιά διαπραγμάτευση επί των διαταγών και ακολούθως τους άφησε ξανά ελεύθερους για να συσκεφθούν. Ο ναύαρχος από τα πλοία που κατάσχεσε 41 έκαψε ή βύθισε, 29 έστειλε στον Πόρο για να κριθούν για την νομιμότητα της ναυσιπλοΐας τους, 6 πήρε μαζί του (τρία για επισκευή και τρία για να χρησιμοποιηθούν στον αποκλεισμό της Χίου) ενώ τρία καταστράφηκαν από τους ανέμους. Αμέσως μετά αναχώρησε για τη Χίο (28 Φεβρουαρίου) προκειμένου να την υπερασπιστεί από τους Τούρκους. Σε αναφορά του ωστόσο προς την κυβέρνηση και αφού εξέθετε τα όσα διαδραματίστηκαν, κατέγραφε ότι μερικά πλοία κατόρθωσαν να διαφύγουν πριν την άφιξη του. Διατυπώνει μάλιστα την άποψη, ότι οι πειρατές είχαν την κρυφή συγκατάθεση αισχροκερδών ανδρών που κατέχουν σημαντικές δημόσιες θέσεις. Ακόμα ενημέρωνε τον συνταγματάρχη Φαβιέρο ότι ορισμένοι από τους πειρατές (Διαμαντής, Ζορμπάς, Δουμπιώτης κ.α.) είχαν επιβιβασθεί σε δύο κατασχεθείσες γολέτες και κατευθύνονταν προς την έδρα της κυβέρνησης για να συναντηθούν με τον Καποδίστρια. Στο τέλος της επιχείρησης η κυβέρνηση διόρισε επιτροπή για να εξετάσει ποια από τα πλοία που είχαν συλληφθεί ήταν ένοχα και ποια απλά ύποπτα και να προχωρήσει νόμιμα στις απαραίτητες κατασχέσεις. Έτσι μέσα σε λίγες ημέρες, η επιχείρηση τελείωσε με επιτυχία. Το κύρος του Κυβερνήτη και η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του όπως και το γόητρο του Μιαούλη αυξήθηκαν.
Ωστόσο στις 28 Φεβρουαρίου 1828, οι δημογέροντες της Σκοπέλου απέστειλαν επιστολή στους πληρεξουσίους του νησιού τους και αφού τους εξιστορούν τα συμβάντα της επιχείρησης Μιαούλη, ζητούσαν τη συνδρομή τους προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι εναπομείναντες πειρατές στο νησί τους, οι οποίοι είχαν στο μεταξύ αποθρασυνθεί και είχαν προχωρήσει σε ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές και αυθαιρεσίες.
Έτσι ο Καποδίστριας τον Μάρτιο του 1828, ανέθεσε στους Αναστάσιο Παπαλουκά και Αντώνιο Κριεζή (που είχε χαρακτηρισθεί και ως δεξί χέρι του Μιαούλη) τη μεταφορά των πειρατών σε στρατόπεδο στην Ελευσίνα. Ταυτόχρονα απέστειλε στους πειρατές δέσμη διαταγών όπου τους διέταζε να δεχθούν τη μεταφορά τους. Ήταν δε τόσο το θάρρος που επέδειξε ο Κριεζής, ώστε η τόλμη του υμνήθηκε από τους ναύτες με τα λόγια «όποιος δεν θέλει να ζει, ας πάει με τον Κριεζή». Ακόμα οπλοφόροι προερχόμενοι από τις Σποράδες που βρίσκονταν στον Πόρο υπό τον Τώλιο Λαζόπουλο, διατάσσονταν να επιστρέψουν στους τόπους άφιξης τους και από κει να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους πειρατές, στη μετακίνηση τους στο στρατόπεδο της Ελευσίνας. Τέλος, ο Καποδίστριας προέβλεψε και για τη περισυλλογή των επί της Θάσου δρώντων λιάπηδων και τη μεταφορά τους στην Ελευσίνα.
Ωστόσο, οι πειρατές Στυργιανός και Ιωάννης και Θεόδωρος Καρπούζης, παρακούοντας τις υποδείξεις του Κριεζή, ζήτησαν από την κοινότητα Σκοπέλου για να αναχωρήσουν για την Ελευσίνα, αποδεικτικά ότι παρέμειναν στο νησί τίμια και δεν ενόχλησαν. Όταν εφοδιάστηκαν με τα αποδεικτικά αντί να αναχωρήσουν, άρχισαν να διαπράττουν τις συνήθεις κακουργίες παίρνοντας με το μέρος τους όλους τους εναπομείναντες άτακτους. Όταν η δημογεροντία τους κάλεσε για να τους υπενθυμίσει τις αποφάσεις της κυβέρνησης, σύμφωνα με τις οποίες ήταν υποχρεωμένοι να τους συλλάβει και να γνωστοποιήσει τα ονόματα τους στη κυβέρνηση, αυτοί απάντησαν με ύβρεις. Τότε οι δημογέροντες με την απειλή των όπλων τους συνέλαβαν και τους έστειλαν στην Αίγινα για να δικασθούν. Ακόμα οι ληστοπειρατές, δήλωναν ψευδώς ότι ο αριθμός των μελλόντων να αναχωρήσουν ήταν 500, με αποτέλεσμα να ναυλωθεί γολέτα από την Κριεζή που δεν γέμισε και να πληρώνονται σταλίες[1] από το ελληνικό κράτος. Τέλος ο Καρατάσος (με 200 στρατιώτες στη Σκιάθο) με την πρόφαση ότι υπάρχουν Τούρκοι στο Τρίκερι από τους οποίους κινδύνευαν οι οικογένειές τους, αρνήθηκε να μεταβεί στην Ελευσίνα, ενώ ταυτόχρονα 200 ληστές κρύφτηκαν στα βουνά της Σκοπέλου για να μην αναχωρήσουν για την Ελευσίνα.
Άξιο αναφοράς ακόμη είναι, ότι οι Νικόλας Κριεζώτης και Βάσος Μαυροβουνιώτης, ηγούντον μεγάλου σώματος στρατιωτών που υπερέβαινε τους 600 και οι οποίοι εκείνη την εποχή διαβιούσαν στους Πεταλιούς, (έπειτα από την αποτυχία τους να καταλάβουν το Τρίκερι, εκστρατεία που εγκατέλειψαν από έλλειψη τροφίμων) και δημιουργούσαν κινδύνους στους κατοίκους των παρακείμενων νήσων και περιοχών. Για τον λόγο αυτό, ο Καποδίστριας διέταξε και αυτούς να μεταβούν στην Ελευσίνα.
Έτσι μετά την μεταφορά των περισσοτέρων πειρατών, στις Βόρειες Σποράδες παρέμεινε μόνο ένας μικρός αριθμός, από κάποιους που κατόρθωσαν να κρυφτούν και άρχισαν να επιδίδονται ξανά στην τακτική της πειρατείας στα παράλια της Εύβοιας, της Ζαγοράς, της Σκιάθου, του Άθωνα και του Αγίου Ευστρατίου.
Ωστόσο και μετά από αυτές τις ενέργειες της κυβέρνησης, αρκετές ήταν οι περιπτώσεις πειρατείας που σημειώθηκαν. Στις 3-3-1828 οι ληστοπειρατές Μήτρος Λιακόπουλος, Γεώργιος Ζορμπάς και Σταύρος Βασιλείου, κούρσεψαν στο Στόμα Λιναριάς Σκύρου το εμπορικό πλοίο του Ρώσου υπηκόου Δήμητριου Κουντούρη. Στις 4-7-1828, ο Βασιλικός Δουμπιώτης κούρσεψε το πλοίο του Δημήτρη Κουναξή στην ερημονησίδα Σκυροπούλα και την επόμενη 5-7-28, πειρατές αποβιβάστηκαν στη τοποθεσία της Σκύρου, Άγιος Φωκάς συνελήφθησαν από τους εκεί φρουρούς και οδηγήθηκαν ενώπιον του επάρχου Αναστασίου Λόντου.
Σε αναφορά των Ιερών Μοναστηριών του Αγίου Όρους, προς τον Καποδίστρια στις 7-3-28, αναφέρεται ότι πειρατές με επικεφαλής των Κωνσταντή Δουμπιώτη αποβιβάζονταν στο Άγιο Όρος και έστηναν ενέδρες στους μοναχούς, ακρωτηριάζοντας και σκοτώνοντας τους. Σύμφωνα με την αναφορά, οι μοναχοί δεν τολμούσαν πλέον να βγουν από τα μοναστήρια τους ούτε για να μαζέψουν χόρτα, ενώ όσοι ζούσαν μέχρι τότε σε κελιά, είχαν καταφύγει στα μοναστήρια.
Στις 10-5-28 κοινή αναφορά από τα νησιά Σκοπέλου, Σκύρου και Σκιάθου αναφέρει ότι οι εναπομείναντες πειρατές τα εξουσιάζουν. Χαρακτηριστικά εξιστορείται ότι οι δημογέροντες δεν μπορούσαν να υποβάλλουν τα πλοία ούτε σε υγειονομικό έλεγχο, ενώ ο ιερομόναχος Γρηγόριος Κριεζώτης νεμόταν υπό τη σκιά του αδελφού του δύο μοναστήρια με μεγάλη περιουσία. Ακόμη τον Μάιο του 1828, με απόφαση της «Προσωρινής αντί θαλασσίου δικαστηρίου Επιτροπής» κατασχέθηκε η σκοπελίτικη γολέτα «Αθηνά» που είχε συλληφθεί από τον Μιαούλη να διαπράττει μυστικά πειρατεία για λογαριασμό διαφόρων άτακτων οπλαρχηγών.
Στις 12-6-28, οι Κων/νος Δουμπιώτης, Γεώργιος Ζορμπάς, Στεργιανός Μαρίνος και Δημ. Λακόπουλος υπόδικοι στις φυλακές της Αίγινας, υπέβαλαν αίτηση στον Καποδίστρια, σύμφωνα με την οποία αποποιούνται οποιαδήποτε ευθύνη για τις ληστείες τους και τις επιρρίπτουν στους στρατιώτες τους.
Στις 16-6-28, οι δημογέροντες Σκοπέλου αναφέρουν στον επίτροπο Βορείων Σποράδων Αναστάσιο Λόντο, ότι η πειρατεία έχει αναζωπυρωθεί. Αιτία είναι οι πειρατές που δραπέτευσαν από την Ελευσίνα που εγκαταστάθηκαν στην Σκιάθο. Κάποιοι από αυτούς είχαν σαν ορμητήριο το νησάκι Κυρά Παναγιά, έξω από το Άγιο Όρος. Οι υπόλοιποι με επικεφαλής τον Μήτρο Λιακόπουλο, αφού προσκύνησαν τον πασά της Ευρίπου Ομέρ, εγκαταστάθηκαν στο τουρκοκρατούμενο Ξηροχώρι της Βόρειας Εύβοιας και από εκεί σχεδίαζαν την κατάληψη των Βορείων Σποράδων, για να τις παραδώσουν στον Ομέρ.
Έγγραφο της κυβέρνησης προς τον έπαρχο Αναστάσιο Λόντο, αποτέλεσε την αφετηρία των προσπαθειών που αναπτύχθηκαν για τη σύλληψη του Λιακόπουλου ή και της οικογένειάς του, προκειμένου αυτός να παραδοθεί. Έτσι ο Λόντος στις 15-8-28, έφτασε στη Σκύρο συνέλαβε την οικογένεια του Λακόπουλου, κατάσχεσε τα πολλά και βαρύτιμα αντικείμενα του σπιτιού του και τη μετακίνησε στη Σκόπελο, φοβούμενος επίθεση του Λιακόπουλου για την απελευθέρωσή της.
Τελικά, θα περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα και θα απαιτηθούν επίμονες κυβερνητικές προσπάθειες και η ταυτόχρονη λήψη υπέρ των πειρατών ευεργετικών μέτρων, όταν θα κατατάσσονταν στα σώματα ασφαλείας, για να βρουν να νησιά των Βορείων Σποράδων την ηρεμία τους.
Η καταπολέμηση της πειρατείας στη Γραμβούσα
Η Γραμβούσα είναι χερσονησώδες ακρωτήριο του κόλπου της Κισσάμου και αποτελεί την βόρειο δυτική άκρη της Κρήτης. Το φρούριο ήταν δυσπρόσιτο και απόρθητο, επειδή βρισκόταν σε απόκρημνη και ανεμοδαρμένη θέση χωρίς καλό λιμάνι.
Στις 2 Αυγούστου 1825, έφοδος των Κρητών υπό τον Δημήτριο Καλλέργη κατέλαβε το φρούριο, με σκοπό να γίνει η έδρα της επαναστατικής επιτροπής της Κρήτης. Όμως η νησίδα εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα πειρατικά κέντρα. Οι πειρατές δεν ήταν μόνο Έλληνες και λήστευαν κάθε πλοίο. Για τον λόγο αυτό η ελληνική κυβέρνηση έστειλε στη Γραμβούσα τον ναύαρχο Κόχραν επιβαίνων της φρεγάτας Ελλάς. Όταν ο Κόχραν έφτασε εκεί, αντί να καταδιώξει τους πειρατές και να αιχμαλωτίσει τα πλοία, προέβη απλώς σε συστάσεις, οι οποίες όμως δεν τους αποθάρρυναν. Όταν η βρετανική φρεγάτα «Sibylla» δοκίμασε να τους καταδιώξει, αναγκάσθηκε να αποχωρήσει με 40 νεκρούς και τραυματίες. Οι επιδρομές από τη Γραμβούσα εκτείνοντας μέχρι τη Μάλτα και τις αφρικανικές ακτές, όπου στη νησίδα Ζέμπρα είχαν εγκαταστήσει πειρατική βάση. Επειδή οι ξένες δυνάμεις σχημάτιζαν νηοπομπές για την προστασία των πλοίων, οι επιδρομείς δεν δίσταζαν να προσβάλουν ακόμα και αυτές.
Το 1828, μετά την συμφωνία του Καποδίστρια με τον Κόρδιγκτον, στάλθηκε στη Γραμβούσα μοίρα υπό τον Βρετανό υποναύαρχο Στέινς που επέβαινε στη φρεγάτα «Isis». Η μοίρα περιλάμβανε ακόμα την βρετανική φρεγάτα «Cambrian» του Χάμιλτον, στην οποία επέβαινε και ο Μαυροκορδάτος ως επίτροπος της ελληνικής κυβέρνησης, λόχο του ελληνικού στρατού υπό τον Σκοτσέζο φιλέλληνα ταγματάρχη Έρκχαρτ, τη γαλλική φρεγάτα «Pomone» υπό τον πλοίαρχο Δε Ρεβενσώ και μερικά ακόμα πλοία. Ωστόσο το ορμητήριο των πειρατών, ήταν συγχρόνως και ορμητήριο των αγωνιστών που πολεμούσαν για την ελευθερία. Για τον λόγο αυτό, όταν η αγγλογαλλική δύναμη εμφανίστηκε έξω από τη Γραμβούσα, ο Βρετανός μοίραρχος έγραψε στην επιτροπή των Κρητικών που βρίσκονταν στο φρούριο, ότι είχε πάει εκεί για να εξαφανίσει την πειρατεία και όχι για να εμποδίσει τους αγώνες του νησιού για την ελευθερία. Έτσι απαίτησε τη παράδοση των 12 πειρατών, όλων των πειρατικών πλοίων και τη παράδοση του φρουρίου στην ελληνική κυβέρνηση.
Εκείνη την εποχή οι Κρητικοί προσπαθούσαν να μεταφέρουν από τη Γραμβούσα στα Σφακιά, τα στρατεύματα που είχαν πάει εκεί υπό τον Χατζη – Μιχάλη και άλλους μαζί με ορισμένες ντόπιες δυνάμεις, ώστε να ενισχύσουν τον αγώνα που είχε ξαναρχίσει. Πρότειναν στον ναύαρχο να μην εμποδίσει τη μεταφορά τους, υποσχόμενοι να του παραδώσουν έπειτα το φρούριο και τα πλοία τους όχι όμως και τους 12 ενόχους, με τη δικαιολογία ότι κανένας δεν βρισκόταν στο φρούριο. Την πρόταση αυτή την υποστήριξαν ο Χάμιλτον και ο Μαυροκορδάτος, ως σύμφωνη με το πνεύμα των οδηγιών της συμμαχίας. Ο Στέινς όμως ήταν άνθρωπος του γράμματος και όχι του πνεύματος των οδηγιών που είχε λάβει. Ακόμα δεν πίστευε τα λόγια της επιτροπής, επειδή ορισμένοι από τους δώδεκα πειρατές ήταν μέλη της, ενώ ταυτόχρονα θεώρησε προσβολή την ανυπακοή της. Κανονιοβόλησε λοιπόν από τη φρεγάτα του την «Isis», το φρούριο και τα πλοία που βρίσκονταν μπροστά του. Ήταν 19 Ιανουαρίου του 1828 και εκείνη τη στιγμή έπνεε σφοδρός λίβας. Η «Isis», παραπλέοντας την ξηρά για να βλάψει ακόμα περισσότερο τα πλοία, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε έναν ύφαλο και αναγκάστηκε να κάνει πίσω για να αποφύγει τον κίνδυνο. Με την ξαφνική όμως κίνηση της έπεσε στη «Cambrian», που έπλεε δίπλα της και τα δύο πλοία μπλέχτηκαν μεταξύ τους. Οι ναύτες έκοψαν τη γάμπια[2] του «Cambrian» για να τα χωρίσουν και η «Isis» σώθηκε αλλά το «Cambrian» κατευθύνθηκε προς τη ξηρά και μην μπορώντας να αλλάξει πορεία από τις ζημιές που είχε πάθει, χτύπησε στον ύφαλο και ναυάγησε. Κινδύνεψε επίσης και μια τρίτη φρεγάτα που ακολουθούσε τις άλλες δύο, αλλά γλύτωσε ρίχνοντας άγκυρα στη βαθιά θάλασσα. Τα ατυχήματα αυτά δεν εμπόδισαν τον Στέινς να πραγματοποιήσει τον σκοπό του. Από τα 12 μεγάλα πλοία που βρέθηκαν στο λιμάνι, τέσσερα καήκαν, τρία βυθίστηκαν και τα υπόλοιπα στάλθηκαν στη Μάλτα.
Για να σταματήσει τις εχθροπραξίες ο μοίραρχος, ζήτησε την παράδοση του φρουρίου και των 12 ενόχων. Οι Κρητικοί δέχονταν τον πρώτο όρο εξακολουθούσαν όμως να υποστηρίζουν ότι κανένας από τους 12 δεν βρισκόταν εκεί. Έτσι τα συμμαχικά πλοία άρχισαν την πολιορκία χωρίς να επιτρέπουν την έξοδο κανενός, επειδή όσο περισσότεροι ήταν μέσα στο φρούριο, τόσο ταχύτερα υπολογιζόταν η παράδοσή τους, από έλλειψη τροφίμων. Λεγόταν ότι υπήρχαν εκεί 7.000 άτομα. Στο μεταξύ αποβιβάστηκε ο λόχος υπό τον ΄Ερκχαρτ που είχαν σταλεί από την ελληνική κυβέρνηση. Η δύναμη όμως δεν ήταν όση απαιτούσε η κατάσταση και για τον λόγο αυτό αποβιβάστηκαν ακόμα 100 Άγγλογάλλοι ώστε να την ενισχύσουν. Όταν τους είδαν οι κλεισμένοι στο φρούριο, στην αρχή πανικοβλήθηκαν και στη συνέχεια άνοιξαν την πύλη για να διαπραγματευτούν, με την ελπίδα να τους πείσουν να ξαναγυρίσουν στα πλοία τους. Όμως, μόλις άνοιξε η πύλη, οι Αγγλογάλλοι όρμισαν και μπήκαν στο φρούριο, χωρίς να αντισταθεί κανένας και την άλλη μέρα μπήκαν και άλλοι διακόσιοι. Μόλις καταλήφθηκε το φρούριο, δόθηκε άδεια να φύγουν όσοι ήθελαν αλλά οι φύλακες πρόσεχαν στις πύλες για να μη διαφύγει κανένας από τους 12, οι οποίοι βρίσκονταν όπως υποστήριζε ο Στέινς, μέσα στο φρούριο.
Όταν οι Αγγλογάλλοι κατέλαβαν το φρούριο, ο φόβος των ενόχων που βρίσκονταν σ’ αυτό έγινε μεγαλύτερος, κυρίως επειδή ο Στέινς δεν έπαυε να αναζητεί τους δώδεκα, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό τρόπο για τη σύλληψή τους. Οι περισσότεροι ένοπλοι Κρητικοί έμεναν κλεισμένοι στα σπίτια τους, έτοιμοι να προβάλουν αντίσταση, αν γινόταν χρήση βίας. Ενώ λοιπόν επικρατούσε διάχυτος φόβος, ειδοποιήθηκε ο μοίραρχος ότι οι Αγγλογάλλοι που βρίσκονταν στη ξηρά κινδύνευαν να εξοντωθούν κάποια συγκεκριμένη νύχτα με την ανατίναξη μιας υπονόμου. Αμέσως έτρεξε ο αρχηγός τους Στράνγουεϊ, στο σημείο εκείνο και συνέλαβε μερικούς τη στιγμή που τοποθετούσαν το μπαρούτι για την ανατίναξη του κτιρίου όπου έμεναν οι Αγγλογάλλοι, αποτρέποντας έτσι αυτή την ενέργεια. Όλοι οι κλεισμένοι στο φρούριο φοβήθηκαν και πολλοί από τους ενόχους δραπέτευσαν έντρομοι μέσα στη νύχτα αλλά συνελήφθησαν μερικοί (και μεταξύ τους και κάποιοι από τους 12). Μετά την αποκάλυψη της υπονόμου βγήκαν κι άλλοι στρατιώτες από τα συμμαχικά πλοία, το φρούριο εκκενώθηκε εντελώς, έφυγαν οι άνδρες του Χατζη – Μιχάλη και των άλλων, κατεδαφίστηκαν πολλά σπίτια κι έτσι τελείωσαν τα γεγονότα της Γραμβούσας.
Ο Καποδίστριας παρά την αποκάλυψη ότι επικεφαλής της πειρατικής αυτής εστίας ήταν το ίδιο το «Εθνικό Συμβούλιο» που είχε τη διεύθυνση του Αγώνα στην Κρήτη, ζήτησε και πέτυχε να παραδοθούν στην ελληνική κυβέρνηση για να δικασθούν από αυτή, όσοι είχαν συλληφθεί ως πειρατές και είχαν σταλεί από τους Βρετανούς στη Μάλτα. Ζήτησε ακόμα και πέτυχε επίσης, να παραδοθούν τα πλοία που είχαν καταληφθεί στη Γραμβούσα ως πειρατικά και είχαν σταλεί και αυτά στη Μάλτα (παραδόθηκαν με την υποχρέωση να μην αποδοθούν στους ιδιοκτήτες τους, αλλά να κρατηθούν για χρήση της ελληνικής κυβέρνησης). Με τις διεκδικήσεις του αυτές ο Καποδίστριας θέλησε προπάντων να μην παραβιασθεί η αρχή της «επικρατειακής ακεραιότητας», δηλαδή να υποδηλωθεί με την ευκαιρία αυτή, η ευθύνη και η εξουσία που η ελληνική κυβέρνηση αξίωνε στο έδαφος της Κρήτης.
ΗΡΕΜΗ ΓΡΑΜΒΟΥΣΑ. ΦΩΤΟ: ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΙΝ... http://www.panoramio.com/
Η καταπολέμηση της πειρατείας στο υπόλοιπο Αιγαίο
Ο Καποδίστριας για την καταστολή της πειρατείας στο υπόλοιπο Αιγαίο, επικαλέστηκε και τη βοήθεια των ξένων δυνάμεων. Έτσι ο Γάλλος συνταγματάρχης Φαβιέρος, διέθεσε για γολέτα υπό τον Ανάργυρο Λεμπέση για την δίωξη των πειρατών στη περιοχή των Οινουσών και της Μυτιλήνης. Συγχρόνως, οι Άγγλοι εκκαθάρισαν το Καστελόριζο, οι Αυστριακοί την Κασσάνδρα, τις Οινούσσες και τα Ψαρά και οι Γάλλοι ανέλαβαν τις υπόλοιπες περιοχές. Η δίωξη των πειρατών σε αυτές τις περιοχές του Αιγαίου ξεκίνησε στις 25 Οκτωβρίου 1828 και σε 18 μέρες πέτυχε το στόχο της.
Επίλογος – Συμπεράσματα
Με αυτές τις ενέργειες του Καποδίστρια, καταπολεμήθηκε σε μεγάλο βαθμό η πειρατεία και ολόκληρη η Ευρώπη τον επαίνεσε για τη δραστηριότητα και τις επιτυχίες του. Ωστόσο η εξάλειψη της πειρατείας δεν ήταν οριστική. Και αυτό οφείλεται και στις θαυμαστές ικανότητες των πειρατών. Είχαν τη δυνατότητα να απομακρύνονται σε σύντομο χρονικό διάστημα από το τόπο των πράξεων τους και να κρύβονται στις πολυπληθείς κολπώσεις των ακτών.
Έτσι οι προσπάθειες της κυβέρνησης του Καποδίστρια, για την καταπολέμηση των μεμονωμένων πλέον περιστατικών πειρατείας, συνεχίστηκαν και κατά το 1830, όπως αποδεικνύεται από επιστολή του Βιάρου Καποδίστρια υπουργού των Ναυτικών, προς τον αδελφό του Κυβερνήτη. Με τη συγκεκριμένη επιστολή του ο Βιάρος προτείνει την περιπολία πλοίων στο Αιγαίο, την επισκευή του πλοίου «Αγαμέμνονας» και την παροχή άδειας στα περιπλέοντα πλοία να κατάσχουν ή και να βυθίζουν όσα πλοία δεν έχουν τα απαραίτητα έγγραφα.
Ωστόσο ο Καποδίστριας γνώριζε ότι για να εξαλειφθεί η πειρατεία έπρεπε να εκλείψουν τα γενεσιουργά αίτιά της, δηλαδή τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που την προξενούσαν και τη συντηρούσαν. Για τον λόγο αυτό προσπάθησε να εντάξει στις ένοπλες δυνάμεις ή να απασχολήσει στην καλλιέργεια της γης τους άνεργους ναυτικούς και άτακτους στρατιωτικούς, και τους πρόσφυγες. Οι οικονομικές όμως δυσχέρειες του κράτους, απέτρεπαν την αξιοποίηση όλων αυτών των ανέργων, γεγονός που προκαλούσε τη δυσαρέσκειά τους εναντίον του Κυβερνήτη. Έτσι σιγά – σιγά η πειρατεία άρχισε να επανεμφανίζεται. Όσο λοιπόν καθυστερούσε η αποκατάσταση των ανέργων, τόσο δύσκολη ήταν η παντελής εξάλειψη της πειρατείας.
Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια τα πειρατικά κρούσματα πολλαπλασιάστηκαν. Ήταν δε τέτοιο το θράσος τους που δεν δίστασαν να αιχμαλωτίσουν πλοίο του πολεμικού ναυτικού. Ακόμα στις πηγές αναφέρεται και η περίπτωση ενός πολεμικού πλοίου που μεταπήδησε σε πειρατικό. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια και οι συντονισμένες ενέργειες των επόμενων κυβερνήσεων για την καταπολέμηση του φαινομένου. Ωστόσο όποτε εξασθενούσε η κεντρική διοίκηση με αφορμή τις κυβερνητικές, συνταγματικές και πολιτειακές μεταβολές που έλαβαν χώρα μέχρι τα μέσα του δευτέρου μισού του 19ου αιώνος, η δράση των πειρατών αυξανόταν.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Κωνσταντινίδη Αναστ. Κωστή, Η ληστεία και η πειρατεία στη Σκύρο, Σκιάθο και Σκόπελο κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 μέχρι της αντιβασιλείας του Όθωνα, Ιστορική μελέτη βασισμένη αποκλειστικά επί εγγράφων, τόμος πρώτος, Αθήνα 1988
Ν. Α. Κεφαλληνιάδη, Πειρατεία, Κουρσάροι στο Αιγαίο, Εκδόσεις Φιλιππότης, Αθήνα, 1984
Αργυρός Σ. Φ. Η πειρατεία, ιστορία και θρύλοι, έκδοση 1956, σελίδες 9, 140, 145 – 150, έκδοση 1963
Κωνσταντινίδου Π. Τρύφ. Πλοιάρχου Β. Ν. ε. α., «Η πειρατεία και καταδρομή και οι Έλληνες», ανάτυπον εκ της Ναυτικής Επιθεωρήσεως, τεύχη 214 και 215, 1949
Κ. Παϊζης – Παραδέλης, Αντιναύαρχος ε. α., Πρόεδρος του Ναυτικού Μουσείου, «Η πειρατεία κατά τους χρόνους της Ελληνικής Επανάστασης και τα πρώτα μεταεπαναστατικά χρόνια», Ναυτική Επιθεώρηση, τόμος 133ος, τεύχος 469, Μάιος – Ιούνιος 1991
Νίκος Βασιλάτος, Ιστορικός – Συγγραφέας, «Τα όπλα των Ελλήνων ναυτικών» Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, ένθετο Ιστορικά, τεύχος 171, 6 Φεβρουαρίου 2003
Αννίτα Πρασσά, δρος Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, προϊσταμένης Γενικών Αρχείων Κράτους Ν. Μαγνησίας, «Καποδίστριας και Μιαούλης», Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, ένθετο Ιστορικά, τεύχος 290,16 Ιουνίου 2005
Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 23 τόμος, λήμμα πολεμική πειρατεία, σελίδες 419 – 420, έκδοση 2005
Εγκυκλοπαίδεια Πατριδογνωσία, εκδόσεις Έθνος της Κυριακής, τεύχος 23 Ανδρέας Μιαούλης, Θαλασσόλυκος στα δεκάξι, ναύαρχος στην Επανάσταση, τεύχος 33 Θεσσαλία, Πειρατές στο Αιγαίο, Αθήνα 2002
Τρικούπης Σπυρίδωνας, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, έκδοση Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη, τόμοι Α΄, Β ΄, Γ ΄, και Δ ΄, Αθήνα 1993
Ιστορία του Ελληνικού ΄Εθνους, τόμος ΙΒ, Εκδοτική Αθηνών Α. Ε., 1977
Περί Αλός
Κολοβός Γεώργιος
Ερευνητής-Συγγραφέας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Όρος του Ναυτικού Δικαίου που χρησιμοποιείται όταν οι ημέρες παραμονής για φόρτωση ή εκφόρτωση πλοίου χαρακτηρίζονται από χρονοτριβή, με αποτέλεσμα την επιβάρυνση του ναυλωτή.
[2] Το δεύτερο μεγάλο πανί των ιστιοφόρων πλοίων
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ"
--Κωπήλατο σκάφος τύπου μικρής γαλέρας μεσαιωνικών χρόνων
που χρησιμοποιούσαν οι Ψαριανοί στις πειρατικές επιχειρήσεις τους.
Χαλκογραφία Λυκούργου Κογεβίνα
ΜΟΥΣΕΙΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ ---
Εισαγωγή
Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που επικράτησαν, οδήγησαν στην έξαρση της πειρατείας. Σε αυτή, στράφηκαν άνεργοι ναυτικοί και πρόσφυγες. Έτσι σε όλη της διάρκεια του Αγώνα, αναρίθμητα ήταν τα περιστατικά πειρατείας που έλαβαν χώρα. Κυριότερες βάσεις των πειρατών ήταν οι Σποράδες και η Γραμβούσα. Όταν ο Καποδίστριας ήρθε στην Ελλάδα, ήταν επιφορτισμένος με την αντιμετώπιση της. Την αρχηγία της επιχείρησης στις Σποράδες ανέλαβε ο Μιαούλης και στη Γραμβούσα ο Βρετανός υποναύαρχος Στέινς. Μέσα σε λίγες ημέρες η επιχείρηση τελείωσε με επιτυχία. Έτσι καταπολεμήθηκε σε μεγάλο βαθμό η πειρατεία και ολόκληρη η Ευρώπη επαίνεσε τον Καποδίστρια.
Στα χρόνια πριν την Ελληνική Επανάσταση
Στα μέσα του 18ου αιώνα, το Οθωμανικό Ναυτικό διατηρούσε ίχνη μόνο από την παλιά του δόξα. Κάθε είδους πειρατές (Αλγερινοί, Τυνήσιοι κ.α.) λεηλατούσαν νησιά και παράλια της Μεσογείου, καθώς και εμπορικά πλοία. Το 1788, η Πύλη για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, επέτρεψε στους Έλληνες ναυτικούς, να εξοπλίσουν επίσημα πλέον τα πλοία τους, ώστε να μπορούν να προστατευτούν αποτελεσματικά, αποκρούοντας τις πειρατικές επιθέσεις. Ο εξοπλισμός των πλοίων είχε άμεσο αποτέλεσμα τη μείωση των πειρατικών επιθέσεων και τη σωτηρία ανθρώπινων ζωών, πλοίων και εμπορευμάτων. Αυτή η απόφαση, σηματοδότησε νέα ώθηση στη ναυτική ανάπτυξη και την ευημερία ελληνικών περιοχών που οι κάτοικοί τους είχαν ως κύρια ασχολία τη ναυτιλία (Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά, Πόρος, Κάσος, Γαλαξίδι Τρίκερι). Η επανάσταση της Γαλλίας και οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι που ακολούθησαν, προκάλεσαν την αύξηση των κερδών – μέσω του εμπορίου – των ναυτικών και τους έδωσαν τη δυνατότητα να αυξήσουν τον αριθμό των πλοίων, να βελτιώσουν την κατασκευή τους ώστε να γίνουν πιο ταχύπλοα και να ταξιδεύουν με περισσότερα άτομα, από το συνηθισμένο πλήρωμα.
Στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης
Μέχρι και την έναρξη της Επανάστασης, όπως ήταν φυσικό, δεν υπήρξαν νομοθετικά κείμενα για την πάταξη της πειρατείας. Ωστόσο με την κήρυξη του Αγώνα, εκδόθηκε από τα νησιά Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά, διάταξη για την διανομή των λειών (30 Μαρτίου 1821) με την οποία θεσπίστηκαν και οι πρώτες κυρώσεις κατά των πειρατών. Την ανωτέρω διάταξη, υιοθέτησε και το Υπουργείο των Ναυτικών, όταν συστήθηκε για πρώτη φορά στη Κόρινθο την 6 Μαρτίου 1822, αποτελούμενο από έναν αντιπρόσωπο από κάθε προαναφερθέν νησί. Στις 19 Απριλίου 1821, σε προκήρυξη των κατοίκων της Ύδρας τονιζόταν ο σεβασμός στην ουδέτερη σημαία και εφιστόταν η προσοχή στην αμερόληπτη νηοψία. Πιο συγκεκριμένα, τόνιζαν ότι όλοι έπρεπε να σέβονται τα πλοία με ουδέτερη σημαία, έστω και αν αντιπροσώπευαν εχθρικά συμφέροντα και να τα εμποδίσουν μόνο αν μετέφεραν στρατεύματα ή πολεμοφόδια, αλλά και τότε να παίρνουν τα πολεμοφόδια καταβάλλοντας την αξία τους και ύστερα να τα οδηγούν άθιχτα, μαζί με τα εχθρικά στρατεύματα στα λιμάνια από όπου είχαν ξεκινήσει.
Κατά την πρώτη έξοδο του ελληνικού στόλου (22 Απριλίου 1821), ένα από τα πλοία των Σπετσών υπό των πλοίαρχο Αργύριο Στεμνιτζιώτη, κατέλαβε μια αυστριακή γολέτα με Τούρκους επιβάτες, των οποίων άρπαξε πολλά πράγματα και έβαλε τη ζωή τους σε κίνδυνο. Με αυστηρή διαταγή όμως του στόλου, οι επιβάτες έμειναν άθικτοι και έφυγαν όλοι σώοι με την αυστριακή γολέτα, αφού πρώτα τους επιστράφηκαν τα πράγματα τους, ενώ ο παραβάτης πλοίαρχος γύρισε τιμωρημένος στο νησί του. Αυτή η ενέργεια του στόλου, έδειχνε τις προθέσεις των προκρίτων των τριών νησιών, να κρατήσουν την τάξη στη θάλασσα και να σεβαστούν τις ουδέτερες σημαίες. «Βάσιμος σκοπός μας είναι» έγραφαν οι Σπετσιώτες, «να διαφυλάξουμε τα δίκαια των εθνών».
Στις 23 Απριλίου του 1821, στο πρώτο «προκήρυγμα του ελληνικού στόλου» αναφέρεται ρητά ότι «στόχος των Ελλήνων είναι οι Οθωμανοί και όχι οι άλλες δυνάμεις που είναι σεβαστές και τιμώμενες και ότι όποιος πειράξει αδίκως και ληστρικώς ή πλοίο ελληνικό ή άντρα χριστιανό ή άλλης δύναμης ουδέτερης, θα κρίνεται εχθρός του γένους και θα καταστρέφεται».
Στις 27 Απριλίου, ο στόλος έφτασε στη Βρύση του Πασά, στο βόρειο μέρος της Χίου. Την επόμενη ο Γιακουμάκης Τομπάζης, που είχε εκλεγεί αρχηγός του υδραίικου στολίσκου και ναύαρχος του στόλου, έδωσε όρκο, (ολόκληρο το υπόδειγμα όρκου ΕΔΩ ) όπου μεταξύ άλλων ανέφερε : «να κινήσω το ναυτικόν της Ύδρας κατά του βαρβάρου τυράννου της πατρίδος και των οπαδών του, χωρίς να βλάψω άλλον, όπου κριθή εύλογον από το κοινόν συμβούλιον, …να σέβωμαι την ιδιοκτησία των αθώων ομογενών μας, των ευρωπαϊκών υπηκόων και αυτών των Τούρκων, όταν παραδίδωσι τα όπλα χωρίς πόλεμον., …να φέρω ή να στείλω εις Ύδραν το μέρος των λαφύρων όπου ο παρών στόλος ήθελε κάμει, δια να τα μοιράσει η πατρίς κατά τους νόμους όπου θέλει διορίσει. Αν δε παραβώ τον άνω ζητηθέντα όρκον μου, κηρύττομαι ανάξιος του εμπιστευθέντος μοι υπουργήματος και υπόχρεως να δώσω λόγο είς τον Θεόν, εις την πατρίδα μου και εις όλους τους αρχηγούς του γένους.»
Ο Δημήτριος Υψηλάντης τον Ιούλιο του 1821, σε εγκύκλιο που εξέδωσε μεταξύ των άλλων καθόρισε και τις πρώτες διατάξεις περί καταδρομής. Σ΄ αυτή έλεγε : «όποιος θέλει να αρματώσει και να εκβή εις κούρσος, πρέπει να πάρει από τους εφόρους του τόπου του αποδεικτικόν της τιμιότητος και αξιότητός του και με το αποδεικτικόν τούτο, να έρχεται εις μίαν των τριών νήσων, Ύδρα, Σπέτζιες και Ψαρά προκειμένου να πάρουν την άδεια». Στη συνέχεια καθόριζε τις συνέπειες για κείνους που δεν εφάρμοζαν σωστά την εγκύκλιο και ρύθμιζε τα της διανομής της λείας.
Σε εκτέλεση σχετικού ψηφίσματος του πρώτου Ελληνικού Συντάγματος της Επιδαύρου, δημιουργήθηκε για την διανομή των λειών και τιμωρία των πειρατών το «Θαλάσσιον Κριτήριον». Το δικαστήριο αυτό, απαρτιζόταν από πέντε μέλη και εκδίκαζε από τις 17 Απριλίου 1823, τις ανωτέρω υποθέσεις και ήταν το πρώτο ελληνικό δικαστήριο. Αργότερα από τον Καποδίστρια, συστήθηκε και «Ανώτατο Συμβούλιο της ανακρίσεως των αποφάσεων» του «Θαλάσσιου Κριτηρίου», συγκροτημένο από τέσσερα μέλη και στο οποίο εκδικαζόντουσαν οι εφέσεις των υποθέσεων του «Θαλασσίου Κριτηρίου».
Ωστόσο όταν το 1822, η Προσωρινή Διοίκηση διακήρυξε τον αποκλεισμό των τουρκικών φρουρίων, πολλά ευρωπαϊκά πλοία διασπούσαν τους αποκλεισμούς προμηθεύοντας τους πολιορκημένους Τούρκους. Έλληνες ναυτικοί ανέλαβαν να σταματήσουν αυτούς τους ανεφοδιασμούς, αλλά παράλληλα άδραξαν την ευκαιρία και ναυτικοί, οι οποίοι δρώντας ως κοινοί πειρατές, επετίθεντο προς αναζήτηση λείας στα σκάφη που διεξήγαγαν εμπόριο στη Μεσόγειο. Όμως στις αρχές του Αγώνα, τα ευρωπαϊκά κράτη δεν είχαν αναγνωρίσει στους Έλληνες το δικαίωμα των εμπολέμων και έτσι δεν αναγνώριζαν τη νομιμότητα των καταδρομών χαρακτηρίζοντας αυτές σαν πράξεις πειρατικές.
Εδώ θα πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ πειρατών και κουρσάρων. Οι κουρσάροι ασκούσαν πολεμική πειρατεία ή κούρσεμα. Πρόκειται για πολεμικές πράξεις που είχαν την έγκριση και την υποστήριξη της κυβέρνησης του κράτους από το οποίο προέρχονταν οι κουρσάροι ή μιας άλλης. Αυτές οι πράξεις, απέβλεπαν στο να παρενοχλούν τις θαλάσσιες μεταφορές των εμπολέμων (επίθεση σε εχθρικές βάσεις και πλοία και αρπαγή φορτίων) και να ελέγχουν τις μεταφορές των ουδετέρων, ασκώντας νηοψία. Αντίθετα η πειρατεία γινόταν χωρίς κυβερνητική έγκριση και μόνο για ληστεία. Στην πράξη όμως, τα πράγματα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα και πολλοί πειρατές αναγνωρίζονταν από τις κυβερνήσεις τους και έπαιρναν δίπλωμα κουρσάρου με τον όρο να επιτίθεντο σε εχθρικά πλοία. Σε περίπτωση ανάγκης, είχαν την έγκριση να εισέλθουν σε ουδέτερα λιμάνια για ανεφοδιασμό ή επισκευές.
Στα τέλη του δεύτερου έτους της Επανάστασης και στις αρχές του τρίτου, ακολούθησε η μεταστροφή της βρετανικής πολιτικής. Έτσι οι δηλώσεις του Υπουργού Εξωτερικών Κάνιγκ και του κυβερνήτη Χάμιλτον της φρεγάτας «Cambrian», περί της αναγνώρισης από τα ελληνικά πλοία του δικαιώματος της νηοψίας επί βρετανικών εμπορικών και της κατάσχεσης των λαθραίων εμπορευμάτων του πολέμου κάθε είδους το οποία προοριζόταν για τους εχθρούς, σήμαιναν δύο πράγματα. Πρώτον, την αναγνώριση της ελληνικής πλευράς ως εμπόλεμο μέρος και δεύτερον ότι οι ελληνικές επιθέσεις κατά οθωμανικών πλοίων θεωρούνταν πια, νόμιμες πράξεις πολέμου. Κατόπιν αυτών της δηλώσεων, πέντε ελληνικά καταδρομικά που είχαν χαρακτηρισθεί ως πειρατικά και είχαν προσδεθεί από τους Βρετανούς στα υπό βρετανική κατοχή τότε Επτάνησα, αφέθησαν ελεύθερα και απελευθερώθηκαν Έλληνες ναύτες που κρατούντο με το πρόσχημα ότι ενεργούσαν πειρατεία.
Οι υποχρεώσεις των Ελλήνων ναυτικών για σεβασμό στην ουδέτερη σημαία και την αμερόληπτο νηοψία, επισημοποιούνται και από την διακήρυξη των προκρίτων της νήσου Ύδρας, περί σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου της 31 Ιανουαρίου 1823.
Όμως το 1824, η κατάσταση άρχισε να επιδεινώνεται με τη συμμετοχή στον πόλεμο του αιγυπτιακού στόλου. Αυτό το γεγονός προξένησε την αύξηση των ευρωπαϊκών πλοίων (κυρίως των αυστριακών) τα οποία έσπευσαν να βοηθήσουν τους Αιγυπτίους. Η ελληνική κυβέρνηση ωστόσο, τόνιζε στα καταδρομικά πλοία την ανάγκη τήρησης της ουδετερότητας κατά τις νηοψίες, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Οι ναύαρχοι όφειλαν να στέλνουν τα εχθρικά φορτία στην έδρα της κυβέρνησης και να φέρονται με φιλανθρωπία στα πληρώματα που συνελάμβαναν.
Οι καταδρομές στην αρχή, είχαν θετικά αποτελέσματα (οικονομική ωφέλεια απαραίτητη για τη συντήρηση του Αγώνα και την επιβίωση των ναυτικών, περιορισμός του τουρκικού στόλου στα Στενά, με συνέπεια την χωρίς δυσκολίες εξάπλωση της Επανάστασης σε όλο τον ελληνικό χώρο). Δυστυχώς όμως με τη πάροδο του χρόνου, η καταδρομή εξελίχθηκε σε ασύστολη πειρατεία στρεφόμενη όχι μόνο εναντίων Τούρκων και Ελλήνων αλλά και ξένων πλοίων (Αγγλικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Αυστριακά κ.α.)
Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά ο κυριότερος είναι ότι η κεντρική διοίκηση δεν είχε τη δυνατότητα εφαρμογής των διατάξεων που εξέδιδε. Έτσι περιορίσθηκε μόνο να τροποποιήσει τις διατάξεις, ώστε η άδεια καταδρομής να δίνεται όχι από τα Ναυαρχεία των τριών νησιών αλλά από τη Κεντρική Διοίκηση. Όμως η όλο και πιο συχνή έκδοση αδειών καταδρομής, συνέτεινε στην περαιτέρω εξάπλωση της πειρατείας, αφού πολλοί ναυτικοί χρησιμοποιούσαν τα έγγραφα αυτά όχι μόνο για τη νηοψία πλοίων αλλά και για την αρπαγή εμπορευμάτων. Στην πειρατεία, κατέφευγαν για να επιζήσουν και πολλοί πρόσφυγες από κατεστραμμένες περιοχές. Ακόμα ένας από τους λόγους που ενίσχυσε την πειρατεία ήταν η δημιουργία Εθνικού Στόλου, όταν έπαψε η χρησιμοποίηση ιδιωτικών πλοίων και η ναυτολόγηση πληρωμάτων από τα αργούντα ιδιωτικά πολεμικά στα λιμάνια των τριών νησιών (Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά). Μέσα σε αυτή τη κατάσταση, τα νησιά θεωρούσαν ότι ήταν ανεξάρτητα από τη Κεντρική Διοίκηση και ότι ο στόλος τους θα μπορούσε να εξασκεί πειρατεία, η οποία αποτελούσε και την κυρία οικονομική πρόσοδο για την επιβίωση των νησιωτικών αυτών πληθυσμών. Στη πραγματικότητα τα ίδια άτομα ήταν στη στεριά ληστές και στη θάλασσα πειρατές.
Σπετσιώτικο πλοίο τύπου αμερικανικής γολέττας. Ήταν ταχύτατο και ελαφρύ και χρησίμευε ως καταδρομικό. Κατά την διάρκεια του Αγώνος ναυπηγήθηκαν στις Σπέτσες 29 πλοία τέτοιου τύπου.
Χαλκογραφία Λυκούργου Κογεβίνα. Μουσείο Χαρακτικής.
Το 1825, ο αμερικανικός στόλος κατέπλευσε στο Αιγαίο. Επισκέφτηκε πρώτα τη Σμύρνη και στη συνέχεια το Ναύπλιο, όπου κατάπλευσε υψώνοντας την ελληνική σημαία και χαιρετίζοντας τη με 21 βολές. Στη Σμύρνη ο Γάλλος μοίραρχος Δε Ριγνύ, επισκέφτηκε το Αμερικανό ναύαρχο Ρότζερ και του παραπονέθηκε για τις πειρατεία των Ελλήνων. Τότε ο αμερικάνος ναύαρχος του απάντησε ότι «η πειρατεία με όλη την υπερβολή της, αποτελεί ένα από τα μέσα που έχουν απομείνει στους Έλληνες και η κοινή γνώμη θα τους συγχωρήσει». Αυτοί που ασχολήθηκαν περισσότερο με την πειρατεία ήταν οι Κασιώτες, οι Ψαριανοί και οπλαρχηγοί καταγόμενοι από τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία (Ολύμπιοι). Αποσπάσματα της δράση τους περιγράφονται περαιτέρω.
Κασιώτες πειρατές
Από τα νησιά, εκείνο που έδωσε το παράδειγμα της συστηματικής πειρατείας ήταν η Κάσος. Οι Κασιώτες ναυτικοί δεν τήρησαν ποτέ τα όρια της νόμιμης καταδρομής. Η συμπεριφορά τους αυτή ανάγκασε τον Δημήτριο Υψηλάντη, στις 5 Ιουνίου 1821, να τους απευθύνει έντονη επιστολή διότι «τολμούν να καταπατούν παντιέρας ξένων αυλών».
Χαρακτηριστικό είναι ότι το γαλλικό προξενείο της Κύπρου τον Οκτώβριο του 1822, ανέφερε ότι 12 Κασιώτικα καταδρομικά διέκοψαν σε τέτοια έκταση τη θαλάσσια επικοινωνία του νησιού, ώστε Τούρκοι επίσημοι να ζητούν να επιβιβάζονται σε γαλλικά πολεμικά. Ήταν δε τόσο σκληροί οι Κασιώτες πειρατές, που μερικοί είχαν καταγγελθεί από του ίδιους τους πρόκριτους του νησιού. Η τόλμη των Κασιωτών έφτασε μέχρι την εκτέλεση αμφιβίων επιχειρήσεων σε συνεργασία με άλλους ναυτικούς από την Κάρπαθο, την Ύδρα και Ψαρά. Έτσι πραγματοποιούσαν επιδρομές σε πολλούς παραθαλάσσιους οικισμούς των Δωδεκανήσων, της Ιωνίας και μέχρι τις ακτές της Συρίας. Από τις επιδρομές αυτές υπέφεραν πολλά οι Ελληνικοί πληθυσμοί, ιδίως των Δωδεκανήσων, οι οποίοι δεν μπορούσαν να επαναστατήσουν διότι ήσαν κοντά σε μεγάλους τουρκικούς πληθυσμούς. Οι άτυχοι αυτοί νησιώτες, υποχρεώθηκαν εκτός της βαριάς τουρκικής φορολογίας να μισθοδοτούν και τα τουρκικά αποσπάσματα που οργανώθηκαν για την αντιμετώπιση των Κασιωτών. Η δυσχέρεια που αντιμετώπιζαν οι διώκτες των πειρατών, ήταν να τους πιάσουν επ΄ αυτοφώρω. Για το λόγο αυτό, προτιμούσαν να πιέζουν τους προκρίτους των νησιών από τους οποίους ζητούσαν αποζημιώσεις. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι την κατάληψη της Κάσου από τον Αιγυπτιακό στόλο στις 25 Μαΐου 1824, ένα περίπου μήνα πριν από την καταστροφή των Ψαρών (20 Ιουνίου 1824) όπου καταστράφηκαν ή συνελήφθησαν όλα τα Κασιώτικα πλοία. Ήταν δε τόσο μεγάλος ο φόβος για τις πειρατικές ικανότητες των Κασιωτών ώστε μετά την καταστροφή της Κάσου, ο τότε διοικητής της Γαλλικής Μοίρας Πλοίαρχος Ντρουά, έστειλε επειγόντως τη φρεγάτα «La Cybele» για να ερευνήσει τη Γραμβούσα, μήπως έχουν καταφύγει εκεί Κασιώτικα πλοία και δημιουργήσουν μια καινούργια πειρατική βάση, όπως και στη πραγματικότητα έγινε.
Ψαριανοί πειρατές
Οι Ψαριανοί ναυτικοί είχαν αποκτήσει μεγάλη πείρα σε πειρατικές ενέργειες από τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1770. Την οποία πειρατεία συνέχισαν να εξασκούν συστηματικά με την έκρηξη της Επαναστάσεως. Στις πηγές αναφέρεται ότι τον Ιούνιο του 1823, αυστριακό μπρίκι συνέλαβε στη Λέρο το μύστικο του Ανδρέα Σταματάρα μαζί με ένα άλλο ψαριανό μύστικο και μια κασιώτικη γολέτα και τα οδήγησε στη Σμύρνη. Εκεί τα πούλησε στις τουρκικές αρχές αντί 25.000 δίστηλων ταλλήρων για την κάλυψη των ζημιών της αυστριακής ναυτιλίας. Οι Τούρκοι οδήγησαν τους Έλληνες πειρατές, οδικός μέχρι τα Μουδανιά της Προποντίδας και εκεί τους επιβίβασαν σε πλοίο, με σκοπό να τους μεταφέρουν στην Κωνσταντινούπολη. Κατά τη διαδρομή όμως λόγω των εναντίων ανέμων που φυσούσαν εν όψει του Αγίου Στεφάνου, οι κρατούμενοι Έλληνες κατόρθωσαν να απαλλαγούν από τα δεσμά τους και να γίνουν κύριοι του σκάφους. Αμέσως φόρεσαν τα ρούχα του τουρκικού πληρώματος, κατόρθωσαν να εξαπατήσουν τις αρχές των Μπογαζίων (Στενών) και μετά από πολλές περιπέτειες να καταπλεύσουν σώοι στα Ψαρά.
Μετά το ολοκαύτωμα της 10ης Ιουλίου 1824, οι διασωθέντες Ψαριανοί, φιλοξενήθηκαν για μερικούς μήνες σε διάφορα νησιά του Αιγαίου. Στη συνέχεια ενισχυθέντες από τον πάμπλουτο στη Ρωσία συμπατριώτη τους Βαρβάκη, άρχισαν να ναυπηγούν μικρά πλοία. Επειδή δεν μπορούσαν να προσληφθούν σαν πληρώματα στα υδραίικα και σπετσιώτικα πλοία, λόγω ανεργίας και μη δυνάμενοι να υπηρετήσουν σε άλλες θέσεις, διότι η προσωρινή κυβέρνηση δεν είχε τους απαραίτητους πόρους, επιδόθηκαν στη πειρατεία, λεηλατώντας ανεξέλεγκτα τις προσβάσεις του Θερμαϊκού και του Παγασητικού. Με τη πρόοδο του χρόνου ναυπήγησαν και μπρίκια. Με τα πλοία αυτά έκαναν επιδρομές στα παράλια της Συρίας και της Αιγύπτου, αποκομίζοντας μεγάλες λείες. Το κακό επιτεινόταν κατά τη χειμερινή περίοδο οπότε η τουρκική αρμάδα επανέπλεε στην Ελλήσποντο, οι δε ελληνικές μοίρες παροπλίζονταν στην Ύδρα και στις Σπέτσες. 30 Ψαριανά πλοία είχαν εγκαταστήσει την πειρατική βάση τους στη Τήνο και 15 άλλα δρούσαν μεμονωμένα. Πιεζόμενοι και διωκόμενοι για πειρατεία από τα ξένα πολεμικά, πέτυχαν περί το Μάιο του 1826, να αποκτήσουν από την ελληνική διοίκηση άδειες καταδρομής. Οι άδειες αυτές συνοδευόντουσαν από συγκεκριμένες διαταγές, που διέγραφαν καθαρά τον χώρο και τον τρόπο της δράσης τους, ώστε να τηρούνται οι κανόνες που ρύθμιζαν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα και να μην παραβιάζεται το διεθνές δίκαιο. Όμως οι Ψαριανοί ναυτικοί εγκατέλειψαν την αποστολή και τα καθήκοντα τους (που περιορίζονταν αυστηρά στην καταδίωξη των τουρκικών εμπορικών πλοίων ή πλοίων φερόντων μεν ξένη σημαία, αλλά μεταφερόντων τρόφιμα και πολεμοφόδια προοριζόμενα για τον εφοδιασμό των πολιορκουμένων υπό των Ελλήνων φρουρίων της Ευρίπου και Καρύστου) και στράφηκαν σχεδόν αποκλειστικά σε πράξεις πειρατείας. Κανένα εμπορικό πλοίο, μικρό ή μεγάλο, ελληνικό ή ξένο, δεν μπορούσε να ξεφύγει από τα μάτια των πειρατών, που είχαν εγκαταστήσει το ορμητήριο τους στους όρμους των νησιών των Βορείων Σποράδων. Έτσι, κάθε πλοίο που θα τολμούσε να πλεύσει στα πελάγη που προσδιορίζονται από το στόμιο του Παγασητικού, το Αρτεμίσιο ακρωτήριο και τη θαλάσσια περιοχή της Σκύρου ως τη Χαλκιδική και την Κασσάνδρα προς βορρά και προς νότο, τη νότια έξοδο του Ευβοϊκού κόλπου, αποτελούσε τη βέβαιη λεία πειρατών. Πολλές ήταν οι χωρίς αποτέλεσμα διαμαρτυρίες, ζημιωμένων εμπόρων και πλοιοκτητών προς την κυβέρνηση, για την καταπολέμηση της πειρατείας. Πολλοί δε Ψαριανοί πειρατές είχαν καταφύγει στην Άνδρο, μεταξύ των οποίων οι Σταμ. Μαρίνης, Νικ. Μπαρμπέρης, Μώρος και Βόγιος. Αρκετοί επίσης Ψαριανοί συνεργάζονταν με τους πειρατές της Γραμβούσας.
Ακόμα, οι συχνότερες επιδρομές τους, αποσκοπούσαν στη λεηλασία των παράλιων οικισμών, την απαγωγή ποιμνίων, όπλων, πλοίων και τη σύλληψη σημαινόντων αιχμαλώτων, που θα μπορούσαν να ανταλλαγούν με λύτρα. Η συνήθης τιμή ανταλλαγής ενός αιχμαλώτου έφτανε τα 3.000 – 5.000 γρόσια, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που συλληφθέντες αντηλλάγησαν ακόμα και για 8.000 γρόσια. Ο κόλπος του Τσανταρλή και του Αδραμυτίου, η περιοχή της Φώκαιας και της Αίνου, η Μυτιλήνη, η Τένεδος, η Ίμβρος και τα Μοσχονήσια υπήρξαν τα παράλια που δεινοπάθησαν περισσότερο από τους Ψαριανούς.
Στις επιχειρήσεις των Ψαριανών υπέφερε και η ουδέτερη ναυτιλία και ιδιαίτερα η αυστριακή που μονοπωλούσε τότε το εμπόριο στα παράλια της Ιωνίας. Σε αυτές τις επιχειρήσεις διακρίθηκαν πειρατές όπως οι Στ. Κουνιάδης, Γεώργιος Μικές και Δημ. Καλημέρης και πολλοί άλλοι. Ο τελευταίος μάλιστα συνελήφθη από αυστριακό μπρίκι, μεταφέρθηκε στην Αυστρία και καταδικάστηκε για πειρατεία σε κάθειρξη 13 ετών.
Το Μάιο του 1826, πέντε ψαριανά πειρατικά συνέλαβαν βρετανικό εμπορικό και λαφυραγώγησαν τα μεταφερόμενα στην Πόλη πολύτιμα αργυρά σκεύη του εκεί Βρετανού πρέσβη Κάνιγκ, αδελφού του Βρετανού πρωθυπουργού. Το τόλμημα αυτό φόβισε και τους ίδιους τους πειρατές, οι οποίοι μετέφεραν τα λάφυρα αυτά στην Αίγινα και τα έθαψαν, όμως μετά από γενική κατακραυγή αναγκάσθηκαν να τα επιστρέψουν.
Τα νησιά ήταν γεμάτα με κάθε είδος εμπορεύματα, η δε Σύρος έγινε το κέντρο και η επίσημη αγορά των πειρατών, όπου πουλιόνταν ακόμα και δούλοι. Όταν όμως οι πειρατείες των Ψαριανών έφτασαν στον απροχώρητο, ο Βρετανός πλοίαρχος Χάμιλτον, απηύθυνε στις 3 Μαΐου 1826, απειλητική διακοίνωση προς την επιτροπή των Ψαριανών στην Αίγινα, στην οποία ζητούσε την απαγόρευση των καταδρομών και την πώληση λειών και απειλούσε ομαδικά και την επιτροπή και την πόλη της Αίγινας. Κλήθηκε τότε στην Αίγινα ο Γάλλος μοίραρχος Δε Ριγνύ για να πατάξει τους πειρατές στην ίδια τη φωλιά τους. Ο Κανάρης, ο οποίος βρισκόταν στο νησί και προσπάθησε να επιβάλει την τάξη, προσεβλήθη από τον όχλο των πειρατών, αλλά η έγκαιρη εμφάνιση των γαλλικών φρεγατών «La Sirene» και «Galathee», οι οποίες αποβίβασαν αγήματα, τους διασκόρπισε. Ταυτόχρονα από τις γαλλικές φρεγάτες κάηκαν 14 πειρατικά πλοιάρια καθώς και όσα βρέθηκαν στα ναυπηγεία. Η ελληνική διοίκηση επιδοκίμασε την ενέργεια αυτή. Αμέσως μετά αποβιβάστηκε στη Αίγινα με εντολή της διοίκησης ο λόχος του φιλέλληνα Φαβιέρου και με τη συνδρομή των Ψαριανών προκρίτων, έκαψε τα υπόλοιπα πλοία και έδιωξε τους πειρατές.
Ολύμπιοι οπλαρχηγοί και πειρατεία
Το 1821, μετά την έναρξη της επαναστάσεως διάφοροι οπλαρχηγοί καταγόμενοι από Θεσσαλία, Μαγνησία, Κασσάνδρα, Δυτ. Μακεδονία και Όλυμπο, συγκεντρώθηκαν αρχικά στην περιοχή του Ολύμπου. Στη συνέχεια κήρυξαν την επανάσταση στην Κασσάνδρα, την οποία επεκτείνανε στη Δυτική Μακεδονία και τον Όλυμπο. Δυστυχώς όμως η επανάσταση βόρεια του Ολύμπου, δεν μπόρεσε να εδραιωθεί και τερματίστηκε το Μάιο του 1822. Έτσι οι οπλαρχηγοί αυτοί με τις ένοπλες ομάδες τους και τις οικογένειες τους αναγκάσθηκαν να μετακινηθούν στις Βόρειες Σποράδες, όπου εγκαταστάθηκαν και από εκεί άρχισαν διάφορες επιδρομές. Σε αυτούς τους οπλαρχηγούς περιλαμβάνονταν οι Γέρος Καρατάσος, Γάτσος, ο καπετάν Διαμαντής, ο Δουμπιώτης, ο Τσάμης Καρατάσος, ο Λάζος, ο Αποστολάρας, οι Ζορμπαίοι κ.α.
Είναι φυσικό μια τέτοια συγκέντρωση αγωνιστών σε νησιά μικρά και σχετικά άγονα όπως οι Σποράδες, να δημιουργούσαν προστριβές με τον ντόπιο πληθυσμό που υποχρεώθηκε σε εισφορές, φορολογίες και αρπαγές. Οι Σκιαθίτες κράτησαν τους Ολύμπιους έξω από το κάστρο της πόλης τους και οι Σκοπελίτες βρίσκονταν με αυτούς σε μεγάλη εχθρότητα. Ήταν δε τέτοια, που οι Ολύμπιοι αρνήθηκαν να εκστρατεύσουν στους Ωρεούς, φοβούμενοι για την ασφάλεια των οικογενειών τους (Σεπτέμβριος 1823). Ακόμη χειρότερα, όταν ο Καπουδάν Πασάς Χοσρέφ Τοπάλ, ζήτησε την υποταγή των νησιών αυτών, οι πρόκριτοι όχι μόνο δέχτηκαν αλλά κάλεσαν τον Τούρκο ναύαρχο να έλθει και να διώξει του Ολύμπιους. Πράγματι ο ναύαρχος επιχείρησε απόβαση στη Σκιάθο, η οποία όμως αποκρούσθηκε από 800 Ολύμπιους, με βαριές απώλειες για τους Τούρκους. Το αρχείο της Ύδρας είναι γεμάτο από επιστολές προκρίτων των Σποράδων οι οποίοι διαμαρτύρονται για τα βάσανα τους από την συμπεριφορά των Ολύμπιων εποίκων και ζητούν την επέμβαση της κεντρικής διοίκησης.
Άξια μνημόνευσης είναι και η επιδρομή εναντίον της Βυρητού. Ο εμίρης της Συρίας Μπεσίρης είχε ζητήσει στρατιωτική υποστήριξη από τους Έλληνες για να πολεμήσει τους Τούρκους. Η αίτηση είχε ευνοϊκή αποδοχή από τους Ολύμπιους. Έτσι δημιουργήθηκε εκστρατευτικό σώμα το οποίο σύντομα έφτασε στην Άνδρο. Η συμπεριφορά όμως των Ολύμπιων ήταν τέτοια απέναντι στους κατοίκους της Άνδρου, που η ανάμνηση της έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας με τη φράση «τον καιρό τον λιάπηδων». Τελικά το σώμα έφτασε στη Βυρητό στις 17 Μαρτίου 1826. Όμως οι άντρες που αποβιβάστηκαν ξεκίνησαν πλιάστικο με αποτέλεσμα τούρκικη δύναμη να τους αποκρούσει εύκολα. Αναγκάστηκαν έτσι να στρατοπεδεύσουν έξω από τη πόλη, ενώ σε λίγο τα πλοία εξαιτίας του καιρού, αναγκάσθηκαν να αποπλεύσουν. Αυτό φόβισε τους αποβιβασθέντες που βρέθηκαν μόνοι σε ξένο περιβάλλον και μετά από μερικές μέρες και αψιμαχίες επιβιβάστηκαν ξανά στα πλοία και επέστρεψαν. Όταν γύρισαν οι Ολύμπιοι εγκαταστάθηκαν όχι μόνο στη Σκιάθο και τη Σκόπελο αλλά και στη Σκύρο, όπου συνέχισαν τις ληστείες εναντίον του πληθυσμού.
Για να πείσει η Διοίκηση τους Ολύμπιους να εγκαταλείψουν τις βάσεις τους και να αποβιβασθούν στις Θερμοπύλες, προκειμένου να προσβάλλουν τον εκεί τουρκικό στρατό, έστειλε το Σεπτέμβριο του 1827, τον υπουργό πολέμου Κωλέτη. Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, οι οπλαρχηγοί πείστηκαν, ωστόσο αντί ο στολίσκος τους να κατευθυνθεί στην Αταλάντη, έφτασε στη Θάσο όπου λεηλάτησαν τα πάντα. Οι Ολύμπιοι, συνέχισαν τις πειρατικές τους επιδρομές κατά των μακεδονικών και θρακικών παραλίων και των νησιών του Αιγαίου χωρίς να εξαιρούν τους ελληνικούς πληθυσμούς. Κατά τις επιδρομές τους αυτές, επέβαιναν είτε ιδιόκτητων πλοιαρίων είτε πλοιαρίων που επίτασσαν από τους ναυτικούς των Σποράδων.
Άλλοι πειρατές – χρηματικές απώλειες
Με τη πειρατεία ασχολήθηκαν ακόμα οι Μανιάτες, οι Σφακιανοί και πολλοί άλλοι, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος επιβίωσης την εποχή εκείνη. Η κεντρική διοίκηση δεν είχε τη δύναμη να επιβάλει την τάξη και περιοριζόταν να εκδίδει εγκυκλίους.
Κατά το 1826, οι πειρατές είχαν εγκαταστήσει βάσεις στο στενό Άνδρου – Τήνου, στις Βόρειες Σποράδες, στην Αντίπαρο, στη Μύκονο και τη Γραμβούσα, ενώ είχαν κατορθώσει να επεκτείνουν τη δράση τους σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Ταυτόχρονα ο εντοπισμός τους από τα μεγάλα και δυσκίνητα σκάφη των ξένων δυνάμεων αποδεικνυόταν εξαιρετικά δύσκολος. Ο Δε Ριγνύ ανέφερε τον Απρίλιο του 1826, ότι «είναι αδύνατον στο Αιγαίο να πλεύσει σκάφος έστω και 10 λεύγες χωρίς να προσβληθεί από πειρατές. Σε καμία άλλη θάλασσα δεν έχει εμφανισθεί τέτοια θρασεία πειρατεία της οποίας οι δράστες να μένουν ατιμώρητοι αλλά και προστατευόμενοι». Και πρόσθετε «ένας Υδραίος ληστεύει Ποριώτη, ποτέ όμως συμπατριώτη του και δεν παραλείπει να ανάψει καντήλι στην εικόνα της Παναγίας για την επιτυχία της επόμενης ληστείας του». Κατά την εκτίμηση του Δε Ριγνύ, η έκταση των ζημιών από την πειρατεία στην ουδέτερη ναυτιλία κατά την περίοδο 1821 – 1826, έφτανε για την Αυστρία στα 4 εκ. φράγκα, για τη Βρετανία τα 900 χιλιάδες φράγκα και για τη Γαλλία τα 300 χιλιάδες φράγκα. Οι χαμηλές ζημιές της γαλλικής ναυτιλίας οφείλονται κατά τον Δε Ριγνύ, στην παρουσία της γαλλικής ναυτικής μοίρας με έδρα τη Σμύρνη.
Προσπάθειες αντιμετώπισης
Το υπουργείο Ναυτικών της Προσωρινής Διοίκησης, θορυβήθηκε από τις πολλαπλές καταγγελίες και αναγκάστηκε να λάβει διάφορα μέτρα, το οποία όμως δεν είχαν αποτέλεσμα. Αντίθετα, ιδιαίτερα μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, οπότε και διακόπηκαν οι ναυτικές επιχειρήσεις λόγω έλλειψης αντιπάλου, η πειρατεία αυξήθηκε.
Ιωάννης Καποδίστριας. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο
ΦΩΤΟ: http://www.nhmuseum.gr/
Κυριότερες βάσεις των πειρατών ήταν η Γραμβούσα και οι Βόρειες Σποράδες. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι μόνο κατά τους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 1827, είχαν λεηλατηθεί 81 πλοία. Ολόκληρη η Ευρώπη είχε αγανακτήσει, ενώ οι ναύαρχοι της συμμαχίας (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία) είχαν οργιστεί και κατέκριναν δριμύτατα την κυβέρνηση ως ανίσχυρη.
Μπροστά στην αφόρητη αυτή κατάσταση, η Προσωρινή Διοίκηση υπό την πίεση των μεγάλων δυνάμεων, αναγκάστηκε να καταργήσει την καταδρομή και να ακυρώσει όλες τις σχετικές άδειες. Ταυτόχρονα διακήρυξε ότι δεν επιτρέπονταν παράνομες ενέργειες με καμιά δικαιολογία ή σύλληψη πλοίων με ουδέτερη σημαία, ότι μπορούσαν να αιχμαλωτιστούν μόνο όσα αποδεικνύονταν ένοχα για την παραβίαση πραγματικού αποκλεισμού και ότι οι παραβάτες αυτών των κανόνων θεωρούνταν πειρατές, έστω και αν ήταν εφοδιασμένοι με ταξιδιωτικά έγγραφα. Συγχρόνως υπόγραφε χρεωστικά ομόλογα, ελλείψη μετρητών για να εξοφλήσει απαιτήσεις αποζημιώσεων λόγω πειρατείας και έστειλε στις Κυκλάδες ναυτική μοίρα για την εξολόθρευση των πειρατών, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Ακόμα, για την εξάλειψη του κακού, η βρετανική κυβέρνηση διέταξε την παρεμπόδιση των ταξιδίων όλων των ένοπλων πλοίων με ελληνική σημαία ως τη δημιουργία ελληνικής κυβέρνησης ικανής να εξασφαλίσει τη θαλασσοπλοΐα (με εξαίρεση των πολεμικών και όσων έπλεαν με διαταγή της ελληνικής κυβέρνησης). Σύμφωνα με τη διαταγή αυτή, τα μέρη όπου επικρατούσε η πειρατεία, τράβηξαν αμέσως την προσοχή τόσο των ναυάρχων της συμμαχίας όσο και του Καποδίστρια, που είχε εκλεγεί Κυβερνήτης.
Ο Κόρδιγκτον, κατόπιν συνάντησης του με τον Κυβερνήτη στη Μάλτα, πριν ο τελευταίος έρθει στην Ελλάδα (άφιξη του στο Ναύπλιο 7-1-28 και στην Αίγινα 8-1-28), δέχτηκε να καθαρίσει τη Γραμβούσα, ενώ ο Κυβερνήτης, ανέλαβε τις Βόρειες Σποράδες.
Η καταπολέμηση της πειρατείας στις Βόρειες Σποράδες
Έτσι, οι Βόρειες Σποράδες υπέφεραν τα πάνδεινα, τόσο από τα στρατεύματα των Θεσσαλο – Μακεδόνων, όσο και από άλλους πειρατές. Όπως μαθαίνουμε και από σχετική επιστολή που οι πρόκριτοι Σκοπέλου αποστέλλουν στις 13 του Νοεμβρίου του 1826, στους πρόκριτους της Ύδρας ένας από αυτούς ήταν και ο καπετάν Στυργιανός. Ήταν δε τόση η τρομοκρατία, ώστε οι φτωχοί νησιώτες φοβόντουσαν μήπως ο πειρατής πληροφορηθεί την αναφορά τους και για τον λόγο αυτό, παρακαλούσαν το γράμμα τους να παραμείνει μυστικό.
Ο Πλοίαρχος Αντώνιος Κριεζής
συνέβαλλε στην αντιμετώπιση της
πειρατείας στις βόρειες Σποράδες.
Ο δραστήριος έπαρχος Βορείων Σποράδων, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, παρά να στέλνει συνεχώς στη Διοίκηση αναφορές καταγγέλλοντας επωνύμως τις πράξεις βίας των πειρατών και ζητώντας μάταια την αποστολή δύο εξοπλισμένων πλοίων για την καταδίωξη τους.
Αξιοσημείωτο γεγονός αποτελεί ότι τον Αύγουστο του 1825, το Υπουργείο Ναυτικών έστειλε διαταγή προς τους Ψαριανούς πλοιάρχους που βρισκόντουσαν στη Σκόπελο για να αναλάβουν την καταδίωξη των δρώντων στη περιοχή πειρατών. Τρεις από αυτούς δέχτηκαν στην αρχή την εκτέλεση της διαταγή προς μεγάλη χαρά των Σκοπελιτών, όμως την επόμενη μέρα ζήτησαν εκβιαστικά και έλαβαν από τους τελευταίους τρόφιμα και μετρητά, φύλαξαν την περιοχή για τρεις ημέρες, και μετά οι Σκοπελίτες εξαναγκάστηκαν από τη συμπεριφορά τους να τους απολύσουν. Μετά από αυτά τα γεγονότα, ένα ψαριανό πλοίο παρέμεινε με τη δικαιολογία ότι είχε ναύτες ασθενείς αλλά στις 15 Αυγούστου, το πλήρωμα του βγήκε στη στεριά και άρχισε να καταστρέφει τα αμπέλια, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει συμπλοκή με τους ιδιοκτήτες των αμπελιών. Τελικά οι Ψαριανοί, άρχισαν να πυροβολούν από το ελλιμενισμένο πλοίο τους και έθεσαν σε αποκλεισμό το νησί.
Άλλη μακροσκελή αναφορά των κατοίκων της περιοχής Ζαγορά Βόλου προς τον έπαρχο Δημάδη, περιλαμβάνει παράπονα ότι καταληστεύονται από πειρατές που είχαν σαν βάση τη περιοχή της Γλώσσης και σαν τέτοιους αναφέρει τους Σουλιώτη και Βουργαροχρήστο.
Για την αντιμετώπιση της πειρατείας στη περιοχή των Βορείων Σποράδων, τρία ήταν τα πρόσωπα πάνω στα οποία στηρίχτηκε ο Καποδίστριας : Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης και ο πλοίαρχος Αντώνιος Κριεζής. Ο Κυβερνήτης στις 23 Ιανουαρίου του 1828, με διαταγή του, δίνει εντολή στο ναύαρχο Μιαούλη να σπεύσει στα νησιά Σκόπελο, Σκιάθο, Σκύρο και Ηλιοδρόμια, και να λάβει τα όποια μέτρα η φρόνηση και η εμπειρία του υπαγορεύουν. Για το λόγο αυτό, του έδινε το δικαίωμα να εκδώσει προκηρύξεις προς το λαό και διαταγές προς τη Δημογεροντία και τους στρατιωτικούς, έτσι ώστε να παύσουν για πάντα τα δεινά των κατοίκων και να αποκατασταθεί η ευταξία. Ο Μιαούλης απασχολημένος εκείνη την εποχή με τον ναυτικό αποκλεισμό της Χίου, δεν έλαβε έγκαιρα την πιο πάνω διαταγή, με αποτέλεσμα να μην ενεργηθούν αμέσως τα διατασσόμενα. Το γεγονός αυτό φαίνεται ότι αγνοούσε και ο Καποδίστριας και για τον λόγο αυτό με διαταγή της 3 Φεβρουαρίου 1828, οι εντολές επαναλήφθηκαν. Ο Μιαούλης σε απάντησή του στον Κυβερνήτη, αφού παρουσίασε τις ελλείψεις του ναυτικού σε πλοία, του πρότεινε για την αναπλήρωση αυτών των ελλείψεων, την κατάσχεση των αξιόπλοων πειρατικών πλοίων που βρίσκονταν στις Σποράδες και την πυρπόληση των υπολοίπων, προς παραδειγματισμό των πειρατών.
Για τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ο Καποδίστριας εξέδωσε ειδικό διάταγμα, ζητώντας του να εξετάσει την επικρατούσα κατάσταση στο Αιγαίο και να λάβει κάποια πρώτα μέτρα. Ο Μαυροκορδάτος, ο οποίος μέχρι τότε μετείχε του Αγώνα και των Ελληνικών Κυβερνήσεων (και γνώριζε όπως ήταν φυσικό καλύτερα τις αιγαιοπελαγίτικες περιοχές) προς χάρη συντομίας τις αποστολής, ζήτησε να περιέλθει στα κεντρικότερα νησιά και εκτός της φρεγάτας που του παραχωρούσε η κυβέρνηση, μια γολέτα για τη μεταφορά των δημογερόντων από τα πιο απομακρυσμένα νησιά.
Ο Μαυροκορδάτος στις 13 Φεβρουαρίου 1828, υπέβαλλε στον Καποδίστρια έκθεση του στην οποία περιέγραφε την κατάσταση στις Βόρειες Σποράδες. Σύμφωνα με την έκθεση στα τρία νησιά των Βορείων Σποράδων υπήρχαν 2.500 άνδρες και 200 σχεδόν οικογένειες αυτών. Τα πλοία που υπήρχαν ήταν 80, από τα οποία μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα μισά. Τα περισσότερα από τα πλοία, είχαν έγγραφα καταδρομής από την Αντικυβερνητική επιτροπή. Ανέφερε ακόμη ότι οι κάτοικοι της Θάσου είχαν δώσει στους ληστοπειρατές το ποσό των 250.000 γρόσιων και της Ίμβρου το πόσό των 500.000 γρόσιων για να σταματήσουν τις επιδρομές τους, αλλά τελικά αυτός ο φόρος δεν τους γλίτωσε. Και τα δύο νησιά διέθεταν και τουρκική φρουρά και δεν είχαν καμιά αντίρρηση για την ένωση τους με την Ελλάδα, εάν διασφαλίζονταν από τις επιδρομές. Ο καλύτερος τόπος για τη μεταφορά ληστών και πειρατών σύμφωνα με τον Μαυροκορδάτο, ήταν η Σαλαμίνα.
Στις 17 Φεβρουαρίου 1828, ο Καποδίστριας απεύθυνε διαταγή προς τους οπλαρχηγούς των Σποράδες με την οποία τους κατέστησε σαφή την πρόθεση της κυβέρνησης για το ξεκαθάρισμα των νησιών και ταυτόχρονα τους καλούσε να ακολουθήσουν τον Μιαούλη στη Σαλαμίνα και να ενταχθούν στο νόμιμο στράτευμα.
Στις 18 Φεβρουαρίου, ο Μιαούλης αναχώρησε από τον Πόρο, με στολίσκο που τον αποτελούσε το δίκροτο «Ελλάς», οι κανονιοφόροι «Φιλελληνίς» και «Βαυαρία» και μια ένοπλη τράτα. Στις 19 έφτασε στη Σκόπελο, όπου συγκέντρωσε όλα τα πλοία που βρήκε στο λιμάνι και τους όρμους του νησιού (41 πλοία). Ταυτόχρονα ζήτησε από όλους τους πειρατές να υπακούσουν στις διαταγές του Κυβερνήτη και μετά τους άφησε να συσκεφθούν και να του απαντήσουν. Κατόπιν μετέβη στη Σκιάθο, όπου και κατάσχεσε όσα πλοία μπόρεσε να βρει εκεί (38 πλοία). Στη Σκιάθο τον συνάντησαν οι πειρατές Σκοπέλου και Σκιάθου και αφού του εξέθεσαν τη γενικότερη σύμφωνη γνώμη τους με το σχέδιο του Κυβερνήτη, του ζήτησαν να μην μετακινηθούν από τα νησιά, προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι δεν είχαν τα απαραίτητα χρήματα για κάτι τέτοιο και ότι από το φόβο των αντιποίνων των ντόπιων, δεν μπορούσαν να αφήσουν πίσω τις οικογένειες τους. Ταυτόχρονα του δήλωσαν ότι ο μισθός που τους έταζε η κυβέρνηση για την είσοδο τους στον στρατό, ήταν μικρός. Ο Μιαούλης τους απάντησε ότι δεν μπορούσε να γίνει καμιά διαπραγμάτευση επί των διαταγών και ακολούθως τους άφησε ξανά ελεύθερους για να συσκεφθούν. Ο ναύαρχος από τα πλοία που κατάσχεσε 41 έκαψε ή βύθισε, 29 έστειλε στον Πόρο για να κριθούν για την νομιμότητα της ναυσιπλοΐας τους, 6 πήρε μαζί του (τρία για επισκευή και τρία για να χρησιμοποιηθούν στον αποκλεισμό της Χίου) ενώ τρία καταστράφηκαν από τους ανέμους. Αμέσως μετά αναχώρησε για τη Χίο (28 Φεβρουαρίου) προκειμένου να την υπερασπιστεί από τους Τούρκους. Σε αναφορά του ωστόσο προς την κυβέρνηση και αφού εξέθετε τα όσα διαδραματίστηκαν, κατέγραφε ότι μερικά πλοία κατόρθωσαν να διαφύγουν πριν την άφιξη του. Διατυπώνει μάλιστα την άποψη, ότι οι πειρατές είχαν την κρυφή συγκατάθεση αισχροκερδών ανδρών που κατέχουν σημαντικές δημόσιες θέσεις. Ακόμα ενημέρωνε τον συνταγματάρχη Φαβιέρο ότι ορισμένοι από τους πειρατές (Διαμαντής, Ζορμπάς, Δουμπιώτης κ.α.) είχαν επιβιβασθεί σε δύο κατασχεθείσες γολέτες και κατευθύνονταν προς την έδρα της κυβέρνησης για να συναντηθούν με τον Καποδίστρια. Στο τέλος της επιχείρησης η κυβέρνηση διόρισε επιτροπή για να εξετάσει ποια από τα πλοία που είχαν συλληφθεί ήταν ένοχα και ποια απλά ύποπτα και να προχωρήσει νόμιμα στις απαραίτητες κατασχέσεις. Έτσι μέσα σε λίγες ημέρες, η επιχείρηση τελείωσε με επιτυχία. Το κύρος του Κυβερνήτη και η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του όπως και το γόητρο του Μιαούλη αυξήθηκαν.
Ωστόσο στις 28 Φεβρουαρίου 1828, οι δημογέροντες της Σκοπέλου απέστειλαν επιστολή στους πληρεξουσίους του νησιού τους και αφού τους εξιστορούν τα συμβάντα της επιχείρησης Μιαούλη, ζητούσαν τη συνδρομή τους προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι εναπομείναντες πειρατές στο νησί τους, οι οποίοι είχαν στο μεταξύ αποθρασυνθεί και είχαν προχωρήσει σε ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές και αυθαιρεσίες.
Έτσι ο Καποδίστριας τον Μάρτιο του 1828, ανέθεσε στους Αναστάσιο Παπαλουκά και Αντώνιο Κριεζή (που είχε χαρακτηρισθεί και ως δεξί χέρι του Μιαούλη) τη μεταφορά των πειρατών σε στρατόπεδο στην Ελευσίνα. Ταυτόχρονα απέστειλε στους πειρατές δέσμη διαταγών όπου τους διέταζε να δεχθούν τη μεταφορά τους. Ήταν δε τόσο το θάρρος που επέδειξε ο Κριεζής, ώστε η τόλμη του υμνήθηκε από τους ναύτες με τα λόγια «όποιος δεν θέλει να ζει, ας πάει με τον Κριεζή». Ακόμα οπλοφόροι προερχόμενοι από τις Σποράδες που βρίσκονταν στον Πόρο υπό τον Τώλιο Λαζόπουλο, διατάσσονταν να επιστρέψουν στους τόπους άφιξης τους και από κει να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους πειρατές, στη μετακίνηση τους στο στρατόπεδο της Ελευσίνας. Τέλος, ο Καποδίστριας προέβλεψε και για τη περισυλλογή των επί της Θάσου δρώντων λιάπηδων και τη μεταφορά τους στην Ελευσίνα.
Ωστόσο, οι πειρατές Στυργιανός και Ιωάννης και Θεόδωρος Καρπούζης, παρακούοντας τις υποδείξεις του Κριεζή, ζήτησαν από την κοινότητα Σκοπέλου για να αναχωρήσουν για την Ελευσίνα, αποδεικτικά ότι παρέμειναν στο νησί τίμια και δεν ενόχλησαν. Όταν εφοδιάστηκαν με τα αποδεικτικά αντί να αναχωρήσουν, άρχισαν να διαπράττουν τις συνήθεις κακουργίες παίρνοντας με το μέρος τους όλους τους εναπομείναντες άτακτους. Όταν η δημογεροντία τους κάλεσε για να τους υπενθυμίσει τις αποφάσεις της κυβέρνησης, σύμφωνα με τις οποίες ήταν υποχρεωμένοι να τους συλλάβει και να γνωστοποιήσει τα ονόματα τους στη κυβέρνηση, αυτοί απάντησαν με ύβρεις. Τότε οι δημογέροντες με την απειλή των όπλων τους συνέλαβαν και τους έστειλαν στην Αίγινα για να δικασθούν. Ακόμα οι ληστοπειρατές, δήλωναν ψευδώς ότι ο αριθμός των μελλόντων να αναχωρήσουν ήταν 500, με αποτέλεσμα να ναυλωθεί γολέτα από την Κριεζή που δεν γέμισε και να πληρώνονται σταλίες[1] από το ελληνικό κράτος. Τέλος ο Καρατάσος (με 200 στρατιώτες στη Σκιάθο) με την πρόφαση ότι υπάρχουν Τούρκοι στο Τρίκερι από τους οποίους κινδύνευαν οι οικογένειές τους, αρνήθηκε να μεταβεί στην Ελευσίνα, ενώ ταυτόχρονα 200 ληστές κρύφτηκαν στα βουνά της Σκοπέλου για να μην αναχωρήσουν για την Ελευσίνα.
Άξιο αναφοράς ακόμη είναι, ότι οι Νικόλας Κριεζώτης και Βάσος Μαυροβουνιώτης, ηγούντον μεγάλου σώματος στρατιωτών που υπερέβαινε τους 600 και οι οποίοι εκείνη την εποχή διαβιούσαν στους Πεταλιούς, (έπειτα από την αποτυχία τους να καταλάβουν το Τρίκερι, εκστρατεία που εγκατέλειψαν από έλλειψη τροφίμων) και δημιουργούσαν κινδύνους στους κατοίκους των παρακείμενων νήσων και περιοχών. Για τον λόγο αυτό, ο Καποδίστριας διέταξε και αυτούς να μεταβούν στην Ελευσίνα.
Έτσι μετά την μεταφορά των περισσοτέρων πειρατών, στις Βόρειες Σποράδες παρέμεινε μόνο ένας μικρός αριθμός, από κάποιους που κατόρθωσαν να κρυφτούν και άρχισαν να επιδίδονται ξανά στην τακτική της πειρατείας στα παράλια της Εύβοιας, της Ζαγοράς, της Σκιάθου, του Άθωνα και του Αγίου Ευστρατίου.
Ωστόσο και μετά από αυτές τις ενέργειες της κυβέρνησης, αρκετές ήταν οι περιπτώσεις πειρατείας που σημειώθηκαν. Στις 3-3-1828 οι ληστοπειρατές Μήτρος Λιακόπουλος, Γεώργιος Ζορμπάς και Σταύρος Βασιλείου, κούρσεψαν στο Στόμα Λιναριάς Σκύρου το εμπορικό πλοίο του Ρώσου υπηκόου Δήμητριου Κουντούρη. Στις 4-7-1828, ο Βασιλικός Δουμπιώτης κούρσεψε το πλοίο του Δημήτρη Κουναξή στην ερημονησίδα Σκυροπούλα και την επόμενη 5-7-28, πειρατές αποβιβάστηκαν στη τοποθεσία της Σκύρου, Άγιος Φωκάς συνελήφθησαν από τους εκεί φρουρούς και οδηγήθηκαν ενώπιον του επάρχου Αναστασίου Λόντου.
Σε αναφορά των Ιερών Μοναστηριών του Αγίου Όρους, προς τον Καποδίστρια στις 7-3-28, αναφέρεται ότι πειρατές με επικεφαλής των Κωνσταντή Δουμπιώτη αποβιβάζονταν στο Άγιο Όρος και έστηναν ενέδρες στους μοναχούς, ακρωτηριάζοντας και σκοτώνοντας τους. Σύμφωνα με την αναφορά, οι μοναχοί δεν τολμούσαν πλέον να βγουν από τα μοναστήρια τους ούτε για να μαζέψουν χόρτα, ενώ όσοι ζούσαν μέχρι τότε σε κελιά, είχαν καταφύγει στα μοναστήρια.
Στις 10-5-28 κοινή αναφορά από τα νησιά Σκοπέλου, Σκύρου και Σκιάθου αναφέρει ότι οι εναπομείναντες πειρατές τα εξουσιάζουν. Χαρακτηριστικά εξιστορείται ότι οι δημογέροντες δεν μπορούσαν να υποβάλλουν τα πλοία ούτε σε υγειονομικό έλεγχο, ενώ ο ιερομόναχος Γρηγόριος Κριεζώτης νεμόταν υπό τη σκιά του αδελφού του δύο μοναστήρια με μεγάλη περιουσία. Ακόμη τον Μάιο του 1828, με απόφαση της «Προσωρινής αντί θαλασσίου δικαστηρίου Επιτροπής» κατασχέθηκε η σκοπελίτικη γολέτα «Αθηνά» που είχε συλληφθεί από τον Μιαούλη να διαπράττει μυστικά πειρατεία για λογαριασμό διαφόρων άτακτων οπλαρχηγών.
Στις 12-6-28, οι Κων/νος Δουμπιώτης, Γεώργιος Ζορμπάς, Στεργιανός Μαρίνος και Δημ. Λακόπουλος υπόδικοι στις φυλακές της Αίγινας, υπέβαλαν αίτηση στον Καποδίστρια, σύμφωνα με την οποία αποποιούνται οποιαδήποτε ευθύνη για τις ληστείες τους και τις επιρρίπτουν στους στρατιώτες τους.
Στις 16-6-28, οι δημογέροντες Σκοπέλου αναφέρουν στον επίτροπο Βορείων Σποράδων Αναστάσιο Λόντο, ότι η πειρατεία έχει αναζωπυρωθεί. Αιτία είναι οι πειρατές που δραπέτευσαν από την Ελευσίνα που εγκαταστάθηκαν στην Σκιάθο. Κάποιοι από αυτούς είχαν σαν ορμητήριο το νησάκι Κυρά Παναγιά, έξω από το Άγιο Όρος. Οι υπόλοιποι με επικεφαλής τον Μήτρο Λιακόπουλο, αφού προσκύνησαν τον πασά της Ευρίπου Ομέρ, εγκαταστάθηκαν στο τουρκοκρατούμενο Ξηροχώρι της Βόρειας Εύβοιας και από εκεί σχεδίαζαν την κατάληψη των Βορείων Σποράδων, για να τις παραδώσουν στον Ομέρ.
Έγγραφο της κυβέρνησης προς τον έπαρχο Αναστάσιο Λόντο, αποτέλεσε την αφετηρία των προσπαθειών που αναπτύχθηκαν για τη σύλληψη του Λιακόπουλου ή και της οικογένειάς του, προκειμένου αυτός να παραδοθεί. Έτσι ο Λόντος στις 15-8-28, έφτασε στη Σκύρο συνέλαβε την οικογένεια του Λακόπουλου, κατάσχεσε τα πολλά και βαρύτιμα αντικείμενα του σπιτιού του και τη μετακίνησε στη Σκόπελο, φοβούμενος επίθεση του Λιακόπουλου για την απελευθέρωσή της.
Τελικά, θα περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα και θα απαιτηθούν επίμονες κυβερνητικές προσπάθειες και η ταυτόχρονη λήψη υπέρ των πειρατών ευεργετικών μέτρων, όταν θα κατατάσσονταν στα σώματα ασφαλείας, για να βρουν να νησιά των Βορείων Σποράδων την ηρεμία τους.
Η καταπολέμηση της πειρατείας στη Γραμβούσα
Η Γραμβούσα είναι χερσονησώδες ακρωτήριο του κόλπου της Κισσάμου και αποτελεί την βόρειο δυτική άκρη της Κρήτης. Το φρούριο ήταν δυσπρόσιτο και απόρθητο, επειδή βρισκόταν σε απόκρημνη και ανεμοδαρμένη θέση χωρίς καλό λιμάνι.
Στις 2 Αυγούστου 1825, έφοδος των Κρητών υπό τον Δημήτριο Καλλέργη κατέλαβε το φρούριο, με σκοπό να γίνει η έδρα της επαναστατικής επιτροπής της Κρήτης. Όμως η νησίδα εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα πειρατικά κέντρα. Οι πειρατές δεν ήταν μόνο Έλληνες και λήστευαν κάθε πλοίο. Για τον λόγο αυτό η ελληνική κυβέρνηση έστειλε στη Γραμβούσα τον ναύαρχο Κόχραν επιβαίνων της φρεγάτας Ελλάς. Όταν ο Κόχραν έφτασε εκεί, αντί να καταδιώξει τους πειρατές και να αιχμαλωτίσει τα πλοία, προέβη απλώς σε συστάσεις, οι οποίες όμως δεν τους αποθάρρυναν. Όταν η βρετανική φρεγάτα «Sibylla» δοκίμασε να τους καταδιώξει, αναγκάσθηκε να αποχωρήσει με 40 νεκρούς και τραυματίες. Οι επιδρομές από τη Γραμβούσα εκτείνοντας μέχρι τη Μάλτα και τις αφρικανικές ακτές, όπου στη νησίδα Ζέμπρα είχαν εγκαταστήσει πειρατική βάση. Επειδή οι ξένες δυνάμεις σχημάτιζαν νηοπομπές για την προστασία των πλοίων, οι επιδρομείς δεν δίσταζαν να προσβάλουν ακόμα και αυτές.
Το 1828, μετά την συμφωνία του Καποδίστρια με τον Κόρδιγκτον, στάλθηκε στη Γραμβούσα μοίρα υπό τον Βρετανό υποναύαρχο Στέινς που επέβαινε στη φρεγάτα «Isis». Η μοίρα περιλάμβανε ακόμα την βρετανική φρεγάτα «Cambrian» του Χάμιλτον, στην οποία επέβαινε και ο Μαυροκορδάτος ως επίτροπος της ελληνικής κυβέρνησης, λόχο του ελληνικού στρατού υπό τον Σκοτσέζο φιλέλληνα ταγματάρχη Έρκχαρτ, τη γαλλική φρεγάτα «Pomone» υπό τον πλοίαρχο Δε Ρεβενσώ και μερικά ακόμα πλοία. Ωστόσο το ορμητήριο των πειρατών, ήταν συγχρόνως και ορμητήριο των αγωνιστών που πολεμούσαν για την ελευθερία. Για τον λόγο αυτό, όταν η αγγλογαλλική δύναμη εμφανίστηκε έξω από τη Γραμβούσα, ο Βρετανός μοίραρχος έγραψε στην επιτροπή των Κρητικών που βρίσκονταν στο φρούριο, ότι είχε πάει εκεί για να εξαφανίσει την πειρατεία και όχι για να εμποδίσει τους αγώνες του νησιού για την ελευθερία. Έτσι απαίτησε τη παράδοση των 12 πειρατών, όλων των πειρατικών πλοίων και τη παράδοση του φρουρίου στην ελληνική κυβέρνηση.
Εκείνη την εποχή οι Κρητικοί προσπαθούσαν να μεταφέρουν από τη Γραμβούσα στα Σφακιά, τα στρατεύματα που είχαν πάει εκεί υπό τον Χατζη – Μιχάλη και άλλους μαζί με ορισμένες ντόπιες δυνάμεις, ώστε να ενισχύσουν τον αγώνα που είχε ξαναρχίσει. Πρότειναν στον ναύαρχο να μην εμποδίσει τη μεταφορά τους, υποσχόμενοι να του παραδώσουν έπειτα το φρούριο και τα πλοία τους όχι όμως και τους 12 ενόχους, με τη δικαιολογία ότι κανένας δεν βρισκόταν στο φρούριο. Την πρόταση αυτή την υποστήριξαν ο Χάμιλτον και ο Μαυροκορδάτος, ως σύμφωνη με το πνεύμα των οδηγιών της συμμαχίας. Ο Στέινς όμως ήταν άνθρωπος του γράμματος και όχι του πνεύματος των οδηγιών που είχε λάβει. Ακόμα δεν πίστευε τα λόγια της επιτροπής, επειδή ορισμένοι από τους δώδεκα πειρατές ήταν μέλη της, ενώ ταυτόχρονα θεώρησε προσβολή την ανυπακοή της. Κανονιοβόλησε λοιπόν από τη φρεγάτα του την «Isis», το φρούριο και τα πλοία που βρίσκονταν μπροστά του. Ήταν 19 Ιανουαρίου του 1828 και εκείνη τη στιγμή έπνεε σφοδρός λίβας. Η «Isis», παραπλέοντας την ξηρά για να βλάψει ακόμα περισσότερο τα πλοία, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε έναν ύφαλο και αναγκάστηκε να κάνει πίσω για να αποφύγει τον κίνδυνο. Με την ξαφνική όμως κίνηση της έπεσε στη «Cambrian», που έπλεε δίπλα της και τα δύο πλοία μπλέχτηκαν μεταξύ τους. Οι ναύτες έκοψαν τη γάμπια[2] του «Cambrian» για να τα χωρίσουν και η «Isis» σώθηκε αλλά το «Cambrian» κατευθύνθηκε προς τη ξηρά και μην μπορώντας να αλλάξει πορεία από τις ζημιές που είχε πάθει, χτύπησε στον ύφαλο και ναυάγησε. Κινδύνεψε επίσης και μια τρίτη φρεγάτα που ακολουθούσε τις άλλες δύο, αλλά γλύτωσε ρίχνοντας άγκυρα στη βαθιά θάλασσα. Τα ατυχήματα αυτά δεν εμπόδισαν τον Στέινς να πραγματοποιήσει τον σκοπό του. Από τα 12 μεγάλα πλοία που βρέθηκαν στο λιμάνι, τέσσερα καήκαν, τρία βυθίστηκαν και τα υπόλοιπα στάλθηκαν στη Μάλτα.
Για να σταματήσει τις εχθροπραξίες ο μοίραρχος, ζήτησε την παράδοση του φρουρίου και των 12 ενόχων. Οι Κρητικοί δέχονταν τον πρώτο όρο εξακολουθούσαν όμως να υποστηρίζουν ότι κανένας από τους 12 δεν βρισκόταν εκεί. Έτσι τα συμμαχικά πλοία άρχισαν την πολιορκία χωρίς να επιτρέπουν την έξοδο κανενός, επειδή όσο περισσότεροι ήταν μέσα στο φρούριο, τόσο ταχύτερα υπολογιζόταν η παράδοσή τους, από έλλειψη τροφίμων. Λεγόταν ότι υπήρχαν εκεί 7.000 άτομα. Στο μεταξύ αποβιβάστηκε ο λόχος υπό τον ΄Ερκχαρτ που είχαν σταλεί από την ελληνική κυβέρνηση. Η δύναμη όμως δεν ήταν όση απαιτούσε η κατάσταση και για τον λόγο αυτό αποβιβάστηκαν ακόμα 100 Άγγλογάλλοι ώστε να την ενισχύσουν. Όταν τους είδαν οι κλεισμένοι στο φρούριο, στην αρχή πανικοβλήθηκαν και στη συνέχεια άνοιξαν την πύλη για να διαπραγματευτούν, με την ελπίδα να τους πείσουν να ξαναγυρίσουν στα πλοία τους. Όμως, μόλις άνοιξε η πύλη, οι Αγγλογάλλοι όρμισαν και μπήκαν στο φρούριο, χωρίς να αντισταθεί κανένας και την άλλη μέρα μπήκαν και άλλοι διακόσιοι. Μόλις καταλήφθηκε το φρούριο, δόθηκε άδεια να φύγουν όσοι ήθελαν αλλά οι φύλακες πρόσεχαν στις πύλες για να μη διαφύγει κανένας από τους 12, οι οποίοι βρίσκονταν όπως υποστήριζε ο Στέινς, μέσα στο φρούριο.
Όταν οι Αγγλογάλλοι κατέλαβαν το φρούριο, ο φόβος των ενόχων που βρίσκονταν σ’ αυτό έγινε μεγαλύτερος, κυρίως επειδή ο Στέινς δεν έπαυε να αναζητεί τους δώδεκα, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό τρόπο για τη σύλληψή τους. Οι περισσότεροι ένοπλοι Κρητικοί έμεναν κλεισμένοι στα σπίτια τους, έτοιμοι να προβάλουν αντίσταση, αν γινόταν χρήση βίας. Ενώ λοιπόν επικρατούσε διάχυτος φόβος, ειδοποιήθηκε ο μοίραρχος ότι οι Αγγλογάλλοι που βρίσκονταν στη ξηρά κινδύνευαν να εξοντωθούν κάποια συγκεκριμένη νύχτα με την ανατίναξη μιας υπονόμου. Αμέσως έτρεξε ο αρχηγός τους Στράνγουεϊ, στο σημείο εκείνο και συνέλαβε μερικούς τη στιγμή που τοποθετούσαν το μπαρούτι για την ανατίναξη του κτιρίου όπου έμεναν οι Αγγλογάλλοι, αποτρέποντας έτσι αυτή την ενέργεια. Όλοι οι κλεισμένοι στο φρούριο φοβήθηκαν και πολλοί από τους ενόχους δραπέτευσαν έντρομοι μέσα στη νύχτα αλλά συνελήφθησαν μερικοί (και μεταξύ τους και κάποιοι από τους 12). Μετά την αποκάλυψη της υπονόμου βγήκαν κι άλλοι στρατιώτες από τα συμμαχικά πλοία, το φρούριο εκκενώθηκε εντελώς, έφυγαν οι άνδρες του Χατζη – Μιχάλη και των άλλων, κατεδαφίστηκαν πολλά σπίτια κι έτσι τελείωσαν τα γεγονότα της Γραμβούσας.
Ο Καποδίστριας παρά την αποκάλυψη ότι επικεφαλής της πειρατικής αυτής εστίας ήταν το ίδιο το «Εθνικό Συμβούλιο» που είχε τη διεύθυνση του Αγώνα στην Κρήτη, ζήτησε και πέτυχε να παραδοθούν στην ελληνική κυβέρνηση για να δικασθούν από αυτή, όσοι είχαν συλληφθεί ως πειρατές και είχαν σταλεί από τους Βρετανούς στη Μάλτα. Ζήτησε ακόμα και πέτυχε επίσης, να παραδοθούν τα πλοία που είχαν καταληφθεί στη Γραμβούσα ως πειρατικά και είχαν σταλεί και αυτά στη Μάλτα (παραδόθηκαν με την υποχρέωση να μην αποδοθούν στους ιδιοκτήτες τους, αλλά να κρατηθούν για χρήση της ελληνικής κυβέρνησης). Με τις διεκδικήσεις του αυτές ο Καποδίστριας θέλησε προπάντων να μην παραβιασθεί η αρχή της «επικρατειακής ακεραιότητας», δηλαδή να υποδηλωθεί με την ευκαιρία αυτή, η ευθύνη και η εξουσία που η ελληνική κυβέρνηση αξίωνε στο έδαφος της Κρήτης.
ΗΡΕΜΗ ΓΡΑΜΒΟΥΣΑ. ΦΩΤΟ: ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΙΝ... http://www.panoramio.com/
Η καταπολέμηση της πειρατείας στο υπόλοιπο Αιγαίο
Ο Καποδίστριας για την καταστολή της πειρατείας στο υπόλοιπο Αιγαίο, επικαλέστηκε και τη βοήθεια των ξένων δυνάμεων. Έτσι ο Γάλλος συνταγματάρχης Φαβιέρος, διέθεσε για γολέτα υπό τον Ανάργυρο Λεμπέση για την δίωξη των πειρατών στη περιοχή των Οινουσών και της Μυτιλήνης. Συγχρόνως, οι Άγγλοι εκκαθάρισαν το Καστελόριζο, οι Αυστριακοί την Κασσάνδρα, τις Οινούσσες και τα Ψαρά και οι Γάλλοι ανέλαβαν τις υπόλοιπες περιοχές. Η δίωξη των πειρατών σε αυτές τις περιοχές του Αιγαίου ξεκίνησε στις 25 Οκτωβρίου 1828 και σε 18 μέρες πέτυχε το στόχο της.
Επίλογος – Συμπεράσματα
Με αυτές τις ενέργειες του Καποδίστρια, καταπολεμήθηκε σε μεγάλο βαθμό η πειρατεία και ολόκληρη η Ευρώπη τον επαίνεσε για τη δραστηριότητα και τις επιτυχίες του. Ωστόσο η εξάλειψη της πειρατείας δεν ήταν οριστική. Και αυτό οφείλεται και στις θαυμαστές ικανότητες των πειρατών. Είχαν τη δυνατότητα να απομακρύνονται σε σύντομο χρονικό διάστημα από το τόπο των πράξεων τους και να κρύβονται στις πολυπληθείς κολπώσεις των ακτών.
Έτσι οι προσπάθειες της κυβέρνησης του Καποδίστρια, για την καταπολέμηση των μεμονωμένων πλέον περιστατικών πειρατείας, συνεχίστηκαν και κατά το 1830, όπως αποδεικνύεται από επιστολή του Βιάρου Καποδίστρια υπουργού των Ναυτικών, προς τον αδελφό του Κυβερνήτη. Με τη συγκεκριμένη επιστολή του ο Βιάρος προτείνει την περιπολία πλοίων στο Αιγαίο, την επισκευή του πλοίου «Αγαμέμνονας» και την παροχή άδειας στα περιπλέοντα πλοία να κατάσχουν ή και να βυθίζουν όσα πλοία δεν έχουν τα απαραίτητα έγγραφα.
Ωστόσο ο Καποδίστριας γνώριζε ότι για να εξαλειφθεί η πειρατεία έπρεπε να εκλείψουν τα γενεσιουργά αίτιά της, δηλαδή τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που την προξενούσαν και τη συντηρούσαν. Για τον λόγο αυτό προσπάθησε να εντάξει στις ένοπλες δυνάμεις ή να απασχολήσει στην καλλιέργεια της γης τους άνεργους ναυτικούς και άτακτους στρατιωτικούς, και τους πρόσφυγες. Οι οικονομικές όμως δυσχέρειες του κράτους, απέτρεπαν την αξιοποίηση όλων αυτών των ανέργων, γεγονός που προκαλούσε τη δυσαρέσκειά τους εναντίον του Κυβερνήτη. Έτσι σιγά – σιγά η πειρατεία άρχισε να επανεμφανίζεται. Όσο λοιπόν καθυστερούσε η αποκατάσταση των ανέργων, τόσο δύσκολη ήταν η παντελής εξάλειψη της πειρατείας.
Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια τα πειρατικά κρούσματα πολλαπλασιάστηκαν. Ήταν δε τέτοιο το θράσος τους που δεν δίστασαν να αιχμαλωτίσουν πλοίο του πολεμικού ναυτικού. Ακόμα στις πηγές αναφέρεται και η περίπτωση ενός πολεμικού πλοίου που μεταπήδησε σε πειρατικό. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια και οι συντονισμένες ενέργειες των επόμενων κυβερνήσεων για την καταπολέμηση του φαινομένου. Ωστόσο όποτε εξασθενούσε η κεντρική διοίκηση με αφορμή τις κυβερνητικές, συνταγματικές και πολιτειακές μεταβολές που έλαβαν χώρα μέχρι τα μέσα του δευτέρου μισού του 19ου αιώνος, η δράση των πειρατών αυξανόταν.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Κωνσταντινίδη Αναστ. Κωστή, Η ληστεία και η πειρατεία στη Σκύρο, Σκιάθο και Σκόπελο κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 μέχρι της αντιβασιλείας του Όθωνα, Ιστορική μελέτη βασισμένη αποκλειστικά επί εγγράφων, τόμος πρώτος, Αθήνα 1988
Ν. Α. Κεφαλληνιάδη, Πειρατεία, Κουρσάροι στο Αιγαίο, Εκδόσεις Φιλιππότης, Αθήνα, 1984
Αργυρός Σ. Φ. Η πειρατεία, ιστορία και θρύλοι, έκδοση 1956, σελίδες 9, 140, 145 – 150, έκδοση 1963
Κωνσταντινίδου Π. Τρύφ. Πλοιάρχου Β. Ν. ε. α., «Η πειρατεία και καταδρομή και οι Έλληνες», ανάτυπον εκ της Ναυτικής Επιθεωρήσεως, τεύχη 214 και 215, 1949
Κ. Παϊζης – Παραδέλης, Αντιναύαρχος ε. α., Πρόεδρος του Ναυτικού Μουσείου, «Η πειρατεία κατά τους χρόνους της Ελληνικής Επανάστασης και τα πρώτα μεταεπαναστατικά χρόνια», Ναυτική Επιθεώρηση, τόμος 133ος, τεύχος 469, Μάιος – Ιούνιος 1991
Νίκος Βασιλάτος, Ιστορικός – Συγγραφέας, «Τα όπλα των Ελλήνων ναυτικών» Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, ένθετο Ιστορικά, τεύχος 171, 6 Φεβρουαρίου 2003
Αννίτα Πρασσά, δρος Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, προϊσταμένης Γενικών Αρχείων Κράτους Ν. Μαγνησίας, «Καποδίστριας και Μιαούλης», Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, ένθετο Ιστορικά, τεύχος 290,16 Ιουνίου 2005
Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 23 τόμος, λήμμα πολεμική πειρατεία, σελίδες 419 – 420, έκδοση 2005
Εγκυκλοπαίδεια Πατριδογνωσία, εκδόσεις Έθνος της Κυριακής, τεύχος 23 Ανδρέας Μιαούλης, Θαλασσόλυκος στα δεκάξι, ναύαρχος στην Επανάσταση, τεύχος 33 Θεσσαλία, Πειρατές στο Αιγαίο, Αθήνα 2002
Τρικούπης Σπυρίδωνας, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, έκδοση Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη, τόμοι Α΄, Β ΄, Γ ΄, και Δ ΄, Αθήνα 1993
Ιστορία του Ελληνικού ΄Εθνους, τόμος ΙΒ, Εκδοτική Αθηνών Α. Ε., 1977
Περί Αλός
Κολοβός Γεώργιος
Ερευνητής-Συγγραφέας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Όρος του Ναυτικού Δικαίου που χρησιμοποιείται όταν οι ημέρες παραμονής για φόρτωση ή εκφόρτωση πλοίου χαρακτηρίζονται από χρονοτριβή, με αποτέλεσμα την επιβάρυνση του ναυλωτή.
[2] Το δεύτερο μεγάλο πανί των ιστιοφόρων πλοίων
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014
Το Ενεργειακό Πλέγμα της Γης και ο Μυστικός Πόλεμος για τον έλεγχο του
Η παράθεση τεκμηριωμένης πληροφόρησης για την ύπαρξη του ενεργειακού ΠΛΕΓΜΑΤΟΣ της Γης από τον Ελληνοαμερικανό
Ωκεανολόγο και Οικοβιολόγο Άγγελο
Αριβάνη μας
καθοδηγεί με συγκλονιστικό τρόπο στην σχηματοποίηση των δικών μας απαντήσεων
απέναντι σε πλήθος ερωτημάτων μας που έχουν σχέση με τη λεγόμενη πνευματική ή «ψιονική» ενέργεια, μορφές της οποίας
συνδέονται με την ΨΥΧΗ αλλά και τις λειτουργικές
διεργασίες του ΝΟΥ μας.----
Φαίνεται ότι την ύπαρξη του ενεργειακού ΠΛΕΓΜΑΤΟΣ της Γης την γνώριζαν πολύ καλά οι αρχαίοι πρόγονοι μας σε
πλανητικό επίπεδο και την αξιοποιούσαν με
τον καλύτερο δυνατό τρόπο!!----
Στους κύκλους των πιο πρωτοποριακών ερευνητών συζητιέται τα
τελευταία χρόνια η ανακάλυψη ότι ο πλανήτης μας περιβάλλεται από ένα
ενεργειακό πλέγμα που συνδέει όλα τα ζωντανά πλάσματα μεταξύ τους και
συντονίζει σε μια κοινή συχνότητα τους εγκεφάλους των ανθρώπων.
Ένας από τους πρώτους ερευνητές-επιστήμονες που παρουσίασαν αυτό
το θέμα στο κοινό, είναι ο πολυσυζητημένος (από τις παλαιότερες εμφανίσεις του
στο Strange) συνταξιδιώτης μας –όσο και αινιγματικός– Ελληνοαμερικανός
ωκεανολόγος και οικοβιολόγος Άγγελος Αριβάνης.
Στο τολμηρό κείμενο που ακολουθεί, ο κ. Αριβάνης αποκαλύπτει
τα απίστευτα παρασκήνια των ερευνών που αποκάλυψαν την ύπαρξη του Πλέγματος, μιλάει για
την προσωπική του εμπλοκή στο θέμα και καταγγέλλει ανοιχτά την αποσιώπηση μιας
από τις πιο παράξενες ανακαλύψεις της εποχής μας, αλλά και τον αγώνα
εκμετάλλευσής της με άγνωστα αποτελέσματα για τον πλανήτη μας…
Στις αρχές τού 1980, συνεργάστηκα με το ερευνητικό κέντρο της σύμπραξης των πολυεθνικών εταιρειών C&W, Mercury και Valtec.
Στις αρχές τού 1980, συνεργάστηκα με το ερευνητικό κέντρο της σύμπραξης των πολυεθνικών εταιρειών C&W, Mercury και Valtec.
Αυτές έστηναν το υπερσύγχρονο τότε δίκτυο οπτικών ινών στον
Ατλαντικό Ωκεανό και στη Μεσόγειο Θάλασσα, το οποίο σήμερα καθιστά δυνατή την
εξελικτική τηλεπικοινωνία των κρατών όλου του κόσμου.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, αυτό το δίκτυο είναι που επιτρέπει
σήμερα π.χ. τη λειτουργία τού Internet.
Τα ειδικά καλώδια περνούν μέσα από τη θάλασσα και διασχίζουν
τεράστιες αποστάσεις ωκεανού, οπότε οι εταιρείες χρειάζονται τη βοήθεια πολλών «θαλάσσιων»
ειδικών επιστημόνων για να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη σειρά από προβλήματα.
(Δεν θεωρώ απαραίτητο να τα αναλύσω, διότι πρόκειται για τεχνικά
θέματα, όπως φθορά υλικών, χημικές αντιδράσεις του θαλασσινού νερού με τα
πλαστικά και τα μέταλλα των υποθαλάσσιων δικτύων, θαλάσσια «τέρατα», κλπ…)
Διεθνείς ομάδες ειδικών δραστηριοποιούνται σε τέτοιες εργασίες (και η
επιλογή τους και οι συχνά μυστικοί σκοποί τους είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία…)
Ως σύμβουλος ωκεανολογικών ερευνών είχα αναλάβει μια πολύ συγκεκριμένη εργασία: τη μελέτη της επίδρασης μιας συγκεκριμένης κατηγορίας θαλασσίων μικροοργανισμών στα καλώδια του δικτύου.
Ως σύμβουλος ωκεανολογικών ερευνών είχα αναλάβει μια πολύ συγκεκριμένη εργασία: τη μελέτη της επίδρασης μιας συγκεκριμένης κατηγορίας θαλασσίων μικροοργανισμών στα καλώδια του δικτύου.
Αρχικά, νόμισα ότι κυρίως ενδιέφερε τις εταιρίες να βρεθούν τρόποι
να καταπολεμήσουν τη φθορά των καλωδίων, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι τους
απασχολούσε κάτι τελείως διαφορετικό: αντιμετώπιζαν προβλήματα στη μεταφορά των
σημάτων.
Όταν τα καλώδια περνούσαν από συγκεκριμένες περιοχές, κάθε σήμα
που προσπαθούσαν να στείλουν μέσα από αυτά, χανόταν, εξασθένιζε ή γέμιζε παράσιτα.
Είχε, όπως λέγαμε, «διαρροή».
Για παράδειγμα, όταν έστελναν ένα σήμα από τη Νέα Υόρκη στη Λισσαβόνα μέσω ενός υποθαλάσσιου καλωδίου που περνούσε από το σύμπλεγμα των νήσων Αζόρες, το σήμα έχανε μεγάλο μέρος της ισχύος του ή δεν έφτανε καθόλου.
Για παράδειγμα, όταν έστελναν ένα σήμα από τη Νέα Υόρκη στη Λισσαβόνα μέσω ενός υποθαλάσσιου καλωδίου που περνούσε από το σύμπλεγμα των νήσων Αζόρες, το σήμα έχανε μεγάλο μέρος της ισχύος του ή δεν έφτανε καθόλου.
Όταν το έστελναν μέσω μιας τελείως διαφορετικής διαδρομής, πιο
βόρεια, στο ύψος της Ιρλανδίας, το σήμα δεν μειωνόταν καθόλου.
Ήταν σαν να το «βοηθούσε η διαδρομή», ακόμη και αν το μήκος του
καλωδίου διπλασιαζόταν!
Αυτό ίσχυε και για τα καλώδια οπτικών ινών αλλά και για τα
παραδοσιακά θωρακισμένα καλώδια χαλκού, που στήνονταν τότε με τις υποθαλάσσιες
εργασίες.
Το πρόβλημα, δεν μου φαινόταν να έχει άμεση σχέση με τις δικές μου ειδικεύσεις στην Οικοβιολογία και την Ωκεανολογία, και στην αρχή απόρησα για τα ακριβή κριτήρια της επιλογής εμού και των συνεργατών μου.
Το πρόβλημα, δεν μου φαινόταν να έχει άμεση σχέση με τις δικές μου ειδικεύσεις στην Οικοβιολογία και την Ωκεανολογία, και στην αρχή απόρησα για τα ακριβή κριτήρια της επιλογής εμού και των συνεργατών μου.
Ήταν φανερό ότι το πρόβλημα σχετιζόταν περισσότερο με κάποια
άγνωστα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα της ατμόσφαιρας του πλανήτη.
Όπως διαπίστωσα αργότερα, κάποιοι ειδικοί τεχνικοί των
ραδιοεπικοινωνιών και των ραντάρ, γνώριζαν το πρόβλημα και το απέδιδαν στις ηλεκτρομαγνητικές
«δίνες» (Vortexes) που εκδηλώνονται σε κάποια σημεία του πλανήτη.
Τότε νόμιζαν ότι αυτές οι δίνες ήταν τυχαία γεγονότα που
παράγονταν από κάποιες ανωμαλίες της επιφάνειας του εδάφους ή του πυθμένα των
θαλασσών.
Όμως, όπως κατάλαβα αργότερα, οι εταιρείες ήθελαν την άποψή μας, γιατί κάποιοι είχαν παρατηρήσει ότι στις «κακές» διαδρομές, σ’ εκείνες δηλαδή που το σήμα είχε διαρροή, αναπτύσσονταν στην επιφάνειά των καλωδίων συγκεκριμένα στρώματα ζωντανών οργανισμών, ενώ στις «καλές» διαδρομές, εκεί που το σήμα περνούσε ισχυρό, τα καλώδια έμεναν τελείως καθαρά. Επειδή υπήρχε η υπόνοια ότι κάποιοι ζωντανοί οργανισμοί ίσως επηρεάζουν ή μπλοκάρουν τα μαγνητικά πεδία, ζήτησαν τη συνεργασία ειδικευμένων ερευνητών με σκοπό να διαπιστώσουν αν για τη δυσκολία της επικοινωνίας δεν ευθυνόταν μονάχα κάποιο ηλεκτρομαγνητικό φαινόμενο, αλλά και κάποιο άγνωστο θαλάσσιο ζωικό είδος που εμφανιζόταν σε συγκεκριμένους τόπους του βυθού.
Χωρίς τότε να το συνειδητοποιήσει κανένας μας, είχαμε ήδη πιάσει την άκρη του νήματος που αργότερα μας οδήγησε –εμένα και αρκετούς άλλους– σε μια από τις μεγαλύτερες και συγκλονιστικότερες ανακαλύψεις όλων των εποχών: ότι γύρω από τον πλανήτη μας υπάρχει ένα τεράστιο ενεργειακό «Πλέγμα», που επηρεάζει όχι μόνο την ατμόσφαιρα και τον καιρό ή τις τηλεπικοινωνίες, αλλά και τη ζωτική ενέργεια και τη σκέψη των ζωντανών οργανισμών και των ανθρώπων!
Αυτό το Πλέγμα, αν και μάλλον είναι φυσικό, έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να ελεγχθεί.
Όμως, όπως κατάλαβα αργότερα, οι εταιρείες ήθελαν την άποψή μας, γιατί κάποιοι είχαν παρατηρήσει ότι στις «κακές» διαδρομές, σ’ εκείνες δηλαδή που το σήμα είχε διαρροή, αναπτύσσονταν στην επιφάνειά των καλωδίων συγκεκριμένα στρώματα ζωντανών οργανισμών, ενώ στις «καλές» διαδρομές, εκεί που το σήμα περνούσε ισχυρό, τα καλώδια έμεναν τελείως καθαρά. Επειδή υπήρχε η υπόνοια ότι κάποιοι ζωντανοί οργανισμοί ίσως επηρεάζουν ή μπλοκάρουν τα μαγνητικά πεδία, ζήτησαν τη συνεργασία ειδικευμένων ερευνητών με σκοπό να διαπιστώσουν αν για τη δυσκολία της επικοινωνίας δεν ευθυνόταν μονάχα κάποιο ηλεκτρομαγνητικό φαινόμενο, αλλά και κάποιο άγνωστο θαλάσσιο ζωικό είδος που εμφανιζόταν σε συγκεκριμένους τόπους του βυθού.
Χωρίς τότε να το συνειδητοποιήσει κανένας μας, είχαμε ήδη πιάσει την άκρη του νήματος που αργότερα μας οδήγησε –εμένα και αρκετούς άλλους– σε μια από τις μεγαλύτερες και συγκλονιστικότερες ανακαλύψεις όλων των εποχών: ότι γύρω από τον πλανήτη μας υπάρχει ένα τεράστιο ενεργειακό «Πλέγμα», που επηρεάζει όχι μόνο την ατμόσφαιρα και τον καιρό ή τις τηλεπικοινωνίες, αλλά και τη ζωτική ενέργεια και τη σκέψη των ζωντανών οργανισμών και των ανθρώπων!
Αυτό το Πλέγμα, αν και μάλλον είναι φυσικό, έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να ελεγχθεί.
(Κατά τη γνώμη μου, μάλιστα, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που
υποδεικνύουν ότι κάποιοι αρχαιότεροι πολιτισμοί γνώριζαν
την ύπαρξη αλλά και τα μυστικά της «χρήσης» του.)
Δυστυχώς, αυτή η συνειδητοποίηση έδωσε το έναυσμα για το ξέσπασμα
ενός μυστικού πολέμου ανάμεσα σε κυβερνήσεις, πολυεθνικές εταιρίες και
υπηρεσίες πληροφοριών, αλλά και λέσχες ανθρώπων της αναζήτησης δύναμης, για το
ποιος θα ανακαλύψει πρώτος τα περισσότερα μυστικά που κρύβονται σε όλα αυτά.
Σ’ αυτούς τους κύκλους υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι εκείνος που θα ανακαλύψει πρώτος πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνατότητες του Πλέγματος, θα μπορεί να μεταδώσει ή να απορροφήσει μέσα από το Πλέγμα ενέργεια κάθε είδους από όλο τον πλανήτη, (ακόμη και ζωτική ενέργεια με την οποία ίσως μπορέσει να πετύχει και την προσωπική του αθανασία).
Σ’ αυτούς τους κύκλους υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι εκείνος που θα ανακαλύψει πρώτος πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνατότητες του Πλέγματος, θα μπορεί να μεταδώσει ή να απορροφήσει μέσα από το Πλέγμα ενέργεια κάθε είδους από όλο τον πλανήτη, (ακόμη και ζωτική ενέργεια με την οποία ίσως μπορέσει να πετύχει και την προσωπική του αθανασία).
Επίσης πιστεύεται ότι μέσα από το Πλέγμα είναι δυνατόν
κάποιος, με κατευθυνόμενες εκπομπές, να αλλάξει τη συμπεριφορά και τον ψυχισμό
της μάζας των ανθρώπων, γιατί μπορεί –με κάποιες ιδιαίτερα πολύπλοκες, αν και
θεωρητικές εφαρμογές– π.χ. με τηλεπαθητικές εκπομπές, να επιβάλει νέες «μορφογεννητικές
δομές», «αρχέτυπα» ή «σκεπτομορφές», τα βασικά δηλαδή στοιχεία που
δημιουργούν τον ψυχισμό μας και το αντιληπτικό μας περιβάλλον.
Πιστεύεται ότι με τον ίδιο τρόπο μπορεί να προκαλέσει επαναστάσεις και να σταματήσει πολέμους, να προκαλέσει ή να εξουδετερώσει παγκόσμιες επιδημίες, και το σημαντικότερο από όλα είναι η πεποίθηση ότι ίσως μπορεί να μεταλλάξει την ανθρώπινη υπόσταση, «συντονίζοντας» την αντίληψη των ανθρώπων σε υψηλότερο ή χαμηλότερο επίπεδο.
Πιστεύεται ότι με τον ίδιο τρόπο μπορεί να προκαλέσει επαναστάσεις και να σταματήσει πολέμους, να προκαλέσει ή να εξουδετερώσει παγκόσμιες επιδημίες, και το σημαντικότερο από όλα είναι η πεποίθηση ότι ίσως μπορεί να μεταλλάξει την ανθρώπινη υπόσταση, «συντονίζοντας» την αντίληψη των ανθρώπων σε υψηλότερο ή χαμηλότερο επίπεδο.
Θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοούμε με όλα αυτά…
Τον τελευταίο καιρό γίνεται μια έντονη προσπάθεια αποκάλυψης και
αποκρυπτογράφησης των μυστικών του Πλέγματος.
Σε πολλά κείμενα δηλώνεται ότι έχουν εντοπίσει τη γεωμετρική
τοποθέτηση των αρχαίων ναών σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι χτίζονταν πάνω στους
κόμβους του Πλέγματος, και αρκετοί
συγγραφείς και ερευνητές έχουν καταλάβει περίπου τι συμβαίνει.
Επίσης, για όσους παρακολουθούν αυτού του είδους τις εξελίξεις, έχουν ήδη αποκαλυφθεί οι προσπάθειες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από τους Αμερικανούς στρατιωτικούς να αποκρυπτογραφήσουν και να επηρεάσουν τη λειτουργία του «Πλέγματος» μέσω του προγράμματος HAARP.
Επίσης, για όσους παρακολουθούν αυτού του είδους τις εξελίξεις, έχουν ήδη αποκαλυφθεί οι προσπάθειες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από τους Αμερικανούς στρατιωτικούς να αποκρυπτογραφήσουν και να επηρεάσουν τη λειτουργία του «Πλέγματος» μέσω του προγράμματος HAARP.
Δηλώνω ανεπιφύλακτα ότι το HAARP δεν ήταν ένα
πρόγραμμα ιονοσφαιρικής μελέτης, ή ένα μυστικό όπλο μικροκυματικής
ακτινοβολίας, όπως υποψιάζονται κάποιοι, αλλά μια προσπάθεια «reverse
engineering», μια προσπάθεια να μελετηθεί και να κατανοηθεί με πλάγιο τρόπο
η λειτουργία του πλανητικού Πλέγματος.
Η γνώση της εποπτείας και της εκμετάλλευσης του Πλέγματος δεν έχει πέσει μέχρι στιγμής σε λάθος χέρια.
Η γνώση της εποπτείας και της εκμετάλλευσης του Πλέγματος δεν έχει πέσει μέχρι στιγμής σε λάθος χέρια.
Κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι γνωρίζει με όλες τις
λεπτομέρειες πώς ακριβώς αυτό ελέγχεται. Αλλά υπάρχει η ανάγκη να στραφεί το
παγκόσμιο ενδιαφέρον πάνω του, να γίνει γνωστή σε όλους η ύπαρξή του, να
κατανοήσουμε αυτές τις ανακαλύψεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, όχι μόνο γιατί
κάποιοι ίσως πλησιάζουν στην αποκρυπτογράφηση των μυστικών του, αλλά και γιατί
εξαιτίας της τεχνολογικής μας εξέλιξης έχουμε δημιουργήσει στο Πλέγμα, ίσως άθελά
μας, διαταραχές που ίσως αποδειχτούν καταστροφικές.
Δημοσιεύω αυτό το κείμενο με μόνο σκοπό να βοηθήσω στη διασπορά
της αλυσιδωτής αντίδρασης πληροφοριών, που ήδη ταξιδεύουν προς τους παραλήπτες
τους και επηρεάζουν το σκηνικό της δράσης που πρέπει να αναληφθεί.
Η δική μου επαφή με το ζήτημα του Πλέγματος ξεκίνησε όταν συνεργαζόμουν με το τμήμα Οικοβιολογίας του Ωκεανολογικού Ινστιτούτου τού Σαν Φρανσίσκο.
Η δική μου επαφή με το ζήτημα του Πλέγματος ξεκίνησε όταν συνεργαζόμουν με το τμήμα Οικοβιολογίας του Ωκεανολογικού Ινστιτούτου τού Σαν Φρανσίσκο.
Ήμουν τότε μέλος της δεξαμενής σκέψης που ονομάζαμε «Epsilon», η οποία
χρηματοδοτούνταν από μη αμερικανικά κεφάλαια [σ.τ.σ.: Για αυτή την ομάδα ο κ. Αριβάνης
έχει μιλήσει σε συνεντεύξεις του σε προηγούμενα τεύχη τού Strange].
Όπως σας έχω πει παλαιότερα, είχαμε ήδη αντιμετωπίσει το παράξενο
φαινόμενο «τηλεμεταφοράς» ενός δελφινιού από τη μια άκρη του πλανήτη στην
άλλη.
Είχαμε εντοπίσει πυραμίδες σε υποβρύχιες τοποθεσίες χωρίς να
υπάρχει καμιά ερμηνεία για την προέλευσή τους.
Υπήρξαν συνάδελφοί μου που μελετώντας τη φύση της ενέργειας είχαν διαπιστώσει ότι η ενεργειακή ροή μπορεί να ενισχυθεί χιλιάδες φορές αν διοχετευθεί μέσα από κάποιες πολύ αυστηρές γεωμετρικές οδούς.
Υπήρξαν συνάδελφοί μου που μελετώντας τη φύση της ενέργειας είχαν διαπιστώσει ότι η ενεργειακή ροή μπορεί να ενισχυθεί χιλιάδες φορές αν διοχετευθεί μέσα από κάποιες πολύ αυστηρές γεωμετρικές οδούς.
(Σας έχω μιλήσει, επίσης, για τη συνειδητοποίηση της ομάδας μας
ότι οι «μορφές», τα σχήματα δηλαδή, είτε πρόκειται για αντιληπτικά ή
αντικειμενικά –φανταστικά ή πραγματικά– επηρεάζουν με ανεξιχνίαστους αλλά πολύ
ισχυρούς τρόπους την ανθρώπινη «θέληση». Θα σας ζητήσω να επιστρέψετε σε εκείνα
τα κείμενα, για να συνδέσετε όσα λέω εκεί με όλα αυτά που θα αναλύσω παρακάτω.)
Επίσης, είχα εργαστεί, όπως έχω διηγηθεί στο παρελθόν, κοντά στον Δρ. John
Lilly, τον πιο επαναστατικό ερευνητή του 20ού αιώνα, που ασχολήθηκε
με την ανθρώπινη αντίληψη, και είναι ο πρωτοπόρος εξερευνητής της
νοημοσύνης των δελφινιών που τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά για επαφή ανθρώπων με
ξένες νοημοσύνες.
Εξαιτίας της σχέσης μου με τα προηγούμενα, βρισκόμουν εκείνη την εποχή στα στόχαστρα κάποιων επαίσχυντων τμημάτων συγκεκριμένων υπηρεσιών πληροφοριών.
Εξαιτίας της σχέσης μου με τα προηγούμενα, βρισκόμουν εκείνη την εποχή στα στόχαστρα κάποιων επαίσχυντων τμημάτων συγκεκριμένων υπηρεσιών πληροφοριών.
Τότε επικοινώνησαν μαζί μου οι άνθρωποι της Mercury, που
αναζητούσαν ειδικούς ερευνητές για να μελετήσουν το αίνιγμα των περιοχών που
παρεμπόδιζαν το σήμα των καλωδίων.
Δεν πρέπει να είχε περάσει πάνω από μια εβδομάδα από τη στιγμή που έγιναν οι πρώτες συνεννοήσεις και ανταλλαγές στοιχείων με το ερευνητικό γραφείο της Mercury, όταν με επισκέφτηκαν κάποιοι υπάλληλοι της Κυβέρνησης με ταυτότητες του γραφείου Επιστημονικών Ερευνών του Στρατού, και με ενημέρωσαν ότι τους ενδιέφεραν πολύ οι υποθαλάσσιες έρευνες των πολυεθνικών εταιριών που έστηναν τα υπερατλαντικά καλώδια.
Δεν πρέπει να είχε περάσει πάνω από μια εβδομάδα από τη στιγμή που έγιναν οι πρώτες συνεννοήσεις και ανταλλαγές στοιχείων με το ερευνητικό γραφείο της Mercury, όταν με επισκέφτηκαν κάποιοι υπάλληλοι της Κυβέρνησης με ταυτότητες του γραφείου Επιστημονικών Ερευνών του Στρατού, και με ενημέρωσαν ότι τους ενδιέφεραν πολύ οι υποθαλάσσιες έρευνες των πολυεθνικών εταιριών που έστηναν τα υπερατλαντικά καλώδια.
Ζητούσαν να τους μεταφέρω όποια στοιχεία θα έπεφταν στην αντίληψή
μου, σχετικά με κάποιες διαδρομές που θα ακολουθούσαν τα καλώδια, ποιες
περιοχές θα αποφεύγονταν και τι δευτερεύουσες τεχνολογίες θα χρησιμοποιούνταν.
Αν θα με πίεζαν περισσότερο δεν μπορούσα να αρνηθώ, αλλά δεν
επέμεναν ιδιαίτερα.
Αυτές οι επισκέψεις επαναλήφθηκαν αρκετές φορές.
Με ρωτούσαν για διάφορες παράξενες και άσχετες λεπτομέρειες.
Παραδόξως, αυτές οι ερωτήσεις με βοήθησαν αργότερα και εμένα, αφού έμμεσα μου έδειχναν κατευθύνσεις και μου έδιναν χρήσιμα στοιχεία για να προχωρήσω στην έρευνα μερικών πολύ σημαντικών ζητημάτων.
Παραδόξως, αυτές οι ερωτήσεις με βοήθησαν αργότερα και εμένα, αφού έμμεσα μου έδειχναν κατευθύνσεις και μου έδιναν χρήσιμα στοιχεία για να προχωρήσω στην έρευνα μερικών πολύ σημαντικών ζητημάτων.
Αυτό το ενδιαφέρον του Στρατού με προβλημάτισε πολύ εκείνη την
εποχή.
Σκέφτηκα αμέσως την ανατολική περιοχή του Ατλαντικού, όπου
πρόσφατα τότε είχαν ανακαλυφθεί τεράστια κυκλώπεια υποθαλάσσια τείχη, ακριβώς
εκεί από όπου προορίζονταν να περάσουν τα καλώδια.
Επικοινώνησα λοιπόν με κάποιους ανθρώπους που είχαν πληροφόρηση
από τα ενδότερα, και προσπάθησα να μάθω τι ακριβώς συνέβαινε.
Οι σημαντικότερες απαντήσεις που έλαβα ήταν τρεις.
Καμιά τους δεν είχε άμεση σχέση με τα υποθαλάσσια ερείπια:
- Η πρώτη ήταν ότι φημολογούνταν πως υπήρχαν διάφορες τεχνικές που, αν εφαρμόζονταν, ίσως επέτρεπαν στα καλώδια των τηλεπικοινωνιών να εντοπίζουν τα νετρόνια που εκπέμπουν οι πυρηνικοί αντιδραστήρες των πυρηνικών υποβρυχίων, άρα όσοι έλεγχαν το υποθαλάσσιο δίκτυο καλωδίων θα μπορούσαν να εντοπίζουν τη θέση και την πορεία τέτοιων υποβρυχίων.
- Η δεύτερη απάντηση περιείχε μια επιπλέον αποκάλυψη:
- Η πρώτη ήταν ότι φημολογούνταν πως υπήρχαν διάφορες τεχνικές που, αν εφαρμόζονταν, ίσως επέτρεπαν στα καλώδια των τηλεπικοινωνιών να εντοπίζουν τα νετρόνια που εκπέμπουν οι πυρηνικοί αντιδραστήρες των πυρηνικών υποβρυχίων, άρα όσοι έλεγχαν το υποθαλάσσιο δίκτυο καλωδίων θα μπορούσαν να εντοπίζουν τη θέση και την πορεία τέτοιων υποβρυχίων.
- Η δεύτερη απάντηση περιείχε μια επιπλέον αποκάλυψη:
Υπήρχαν περιοχές του πλανήτη, που τα ραντάρ
δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να δούνε, εξαιτίας του λεγόμενου Μαγνητικού
Συντονισμού Σούμαν (Schumman magnetic resonance).
Αυτές οι περιοχές ονομάζονται «τυφλά σημεία» και είναι
τοποθεσίες όπου ο γήινος μαγνητισμός κάνει ένα είδος παράκαμψης και δημιουργεί
τρύπες στον ηλεκτρομαγνητικό χώρο.
Αν ο εχθρός τα γνωρίζει, μπορεί να τοποθετήσει εκεί π.χ. σμήνη
αεροσκαφών, τα οποία δεν γίνεται να εντοπιστούν από τα ραντάρ, παρά μόνο με
οπτική επαφή, και τα οποία σε περίπτωση πολέμου θα εμφανιστούν από το πουθενά
για να χτυπήσουν τους στόχους τους. (Γνωρίζω ότι τέτοια σημεία υπάρχουν
και στον ελληνικό χώρο. Στην Ελλάδα είναι, παρ’
όλα αυτά, εύκολο να στήσεις παρατηρητήρια και να τα καλύψεις ή να τα
χρησιμοποιήσεις για να τοποθετήσεις «εκπλήξεις» στους πιθανούς εισβολείς.)
Στον ωκεανό δεν υπάρχει κανείς για να παρατηρεί τα εκατοντάδες
τυφλά σημεία.
Ακριβώς επειδή είναι περιοχές ηλεκτρομαγνητικής ανωμαλίας, τα αποφεύγουν ακόμη και οι δορυφόροι, που δεν περνούν συνήθως από πάνω τους.
Ακριβώς επειδή είναι περιοχές ηλεκτρομαγνητικής ανωμαλίας, τα αποφεύγουν ακόμη και οι δορυφόροι, που δεν περνούν συνήθως από πάνω τους.
Έτσι, θεώρησα ότι ο Στρατός ίσως υπέθετε ότι οι μετρήσεις που
έκαναν οι εταιρείες στις διάφορες περιοχές των ωκεανών, θα τους επέτρεπαν να
κατασκευάσουν έναν χάρτη που θα περιείχε τα «τυφλά σημεία».
- Η τρίτη απάντηση ήρθε από τον συνάδελφο μου, Δρ. John Dreher, και αποδείχτηκε προφητική, αν και δεν ακύρωνε και τις προηγούμενες δύο.
- Η τρίτη απάντηση ήρθε από τον συνάδελφο μου, Δρ. John Dreher, και αποδείχτηκε προφητική, αν και δεν ακύρωνε και τις προηγούμενες δύο.
Ο Δρ. Dreher μού είπε ότι το θέμα της «καλωδίωσης» ολόκληρου
του πλανήτη από ιδιωτικές και πολυεθνικές εταιρίες, σαφώς ενδιέφερε τις
κυβερνήσεις, διότι προωθούνταν μέσα από αυτό τα συμφέροντα της «παγκοσμιοποίησης»,
που τότε είχε αρχίσει να υποστηρίζεται θερμά από τις πολυεθνικές.
Υπήρχε μια ομάδα ιδιωτών μεγάλης δύναμης, πολυεκατομμυριούχοι σαν
τον Άγγλο Rupert Murdoch, σαν την οικογένεια των Γερμανών Albrecht ή
τους Σεΐχηδες Ναϊάν της Σαουδικής Αραβίας, που με τα χρήματά τους είχαν
φτιάξει πολυεθνικούς κολοσσούς που καμιά κυβέρνηση δεν μπορούσε να
αντιμετωπίσει.
Βλέπετε, τότε οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν
να καταπολεμήσουν τις πολυεθνικές με κάθε αθέμιτο ή θεμιτό μέσον, αλλά δεν
κατάφερναν τίποτε ιδιαίτερο, διότι τα «πολυεθνικά» χρήματα
έμπαιναν σε πολλές τσέπες και επηρέαζαν συνειδήσεις.
Η «ιδιωτική» καλωδίωση ολόκληρου του πλανήτη θα ήταν ένα παντοδύναμο μέσο στα χέρια των πολυεθνικών, γιατί θα επέτρεπε στις θυγατρικές τους σε κάθε χώρα να επικοινωνούν και να κάνουν όλων των ειδών τις συναλλαγές αναμεταξύ τους, χωρίς να δίνουν κανέναν λογαριασμό στις τοπικές κυβερνήσεις.
Η «ιδιωτική» καλωδίωση ολόκληρου του πλανήτη θα ήταν ένα παντοδύναμο μέσο στα χέρια των πολυεθνικών, γιατί θα επέτρεπε στις θυγατρικές τους σε κάθε χώρα να επικοινωνούν και να κάνουν όλων των ειδών τις συναλλαγές αναμεταξύ τους, χωρίς να δίνουν κανέναν λογαριασμό στις τοπικές κυβερνήσεις.
Αρκετές κυβερνήσεις εκείνης της εποχής είχαν κάθε λόγο να
παρακολουθούν από κοντά τη δικτύωση του πλανήτη, γιατί από τότε φαινόταν ότι
πλησίαζε η πληροφορική επανάσταση που θα άλλαζε τις πολιτικές και
στρατιωτικές ισορροπίες, όπως και έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με την
κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, τρία χρόνια
μετά την ολοκλήρωση του υπερατλαντικού δικτύου οπτικών ινών, που έγινε το 1988.
Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε, γιατί όλα αυτά είχαν
δρομολογηθεί πολλά χρόνια πριν, από τους πραγματικούς κυρίαρχους του πλανήτη,
όχι βέβαια από αυτούς που φαίνονται.
Το δίκτυο οπτικών ινών και το Internet, είχαν
σχεδιαστεί ήδη από το 1950!
Δεν ήταν όμως το τεχνητό Internet που ενδιέφερε πραγματικά τους συγκεκριμένους κυβερνητικούς υπαλλήλους, ούτε τα «τυφλά σημεία» ή ο εντοπισμός των πυρηνικών υποβρυχίων, αλλά το «πλανητικό» Internet, το Πλέγμα…
Τον Σεπτέμβριο του 1983, έναν χρόνο περίπου μετά από την έναρξη της συνεργασίας μου με τη C&W-Mercury, οι άνθρωποι του Στρατού με επισκέφτηκαν ξανά.
Δεν ήταν όμως το τεχνητό Internet που ενδιέφερε πραγματικά τους συγκεκριμένους κυβερνητικούς υπαλλήλους, ούτε τα «τυφλά σημεία» ή ο εντοπισμός των πυρηνικών υποβρυχίων, αλλά το «πλανητικό» Internet, το Πλέγμα…
Τον Σεπτέμβριο του 1983, έναν χρόνο περίπου μετά από την έναρξη της συνεργασίας μου με τη C&W-Mercury, οι άνθρωποι του Στρατού με επισκέφτηκαν ξανά.
Με ρώτησαν κάτι που φαινομενικά ήταν άσχετο με την εργασία μου:
Αν είχα ακούσει από τους ανθρώπους που συνεργαζόμουν σχετικά με το
θανατηφόρο δυστύχημα ενός κορεάτικου Τζάμπο-Τζετ 747, το οποίο χτυπήθηκε
την πρώτη Σεπτεμβρίου τού 1983 από ρωσικούς πυραύλους, γιατί είχε εισβάλει στον
ρωσικό εναέριο χώρο.
(Το αεροπλάνο ανήκε στην κορεάτικη αεροπορική εταιρία KAL, πτήση
007, και καταστράφηκε στις 3.27΄ π.μ., ώρα Ιαπωνίας.)
Το ατύχημα είχε πράγματι συζητηθεί από κάποιους συνεργάτες μου, διότι η συγκεκριμένη περιοχή που πετούσε το αεροπλάνο, δηλαδή ο χώρος ανάμεσα στα νησιά Aleutian τής Αλάσκα και το Petropavlosk της σιβηρικής χερσονήσου Καμτσάτκα, ήταν από τις πρώτες που είχαν μελετηθεί για να τοποθετηθούν καλώδια οπτικών ινών που θα ένωναν την Αμερική με την Ιαπωνία.
Το ατύχημα είχε πράγματι συζητηθεί από κάποιους συνεργάτες μου, διότι η συγκεκριμένη περιοχή που πετούσε το αεροπλάνο, δηλαδή ο χώρος ανάμεσα στα νησιά Aleutian τής Αλάσκα και το Petropavlosk της σιβηρικής χερσονήσου Καμτσάτκα, ήταν από τις πρώτες που είχαν μελετηθεί για να τοποθετηθούν καλώδια οπτικών ινών που θα ένωναν την Αμερική με την Ιαπωνία.
Γνώριζα ότι στην περιοχή υπήρχε το ίδιο πρόβλημα που υπήρχε και
στην περιοχή των νησιών Αζόρες, ότι στα νησιά υπήρχε πρόβλημα «διαρροής» και είχαν
επίσης εντοπιστεί και «τυφλά σημεία» για τα ραντάρ.
Καθώς δεν έκρινα ότι υπήρχε κάποιο μυστικό σ’ όλα αυτά, τους
μετέφερα αυτές τις πληροφορίες, πιστεύοντας ότι θα βοηθούσαν στη διευκρίνιση
των αιτιών της πτώσης του αεροσκάφους.
Τότε, οι συνεργάτες της ομάδας μου, ερεύνησαν λίγο το περιστατικό.
Τότε, οι συνεργάτες της ομάδας μου, ερεύνησαν λίγο το περιστατικό.
Ανακαλύψαμε ότι ο Κορεάτης πιλότος τού KAL 007, στις τελευταίες
του επικοινωνίες με τον πύργο ελέγχου τού Χοκάιντο, πριν την καταστροφή του
αεροσκάφους, στις 3.18 π.μ., δήλωνε ότι το αεροσκάφος βρίσκεται σε μια θέση 115
μιλίων νότια του Χοκάιντο.
Το ραντάρ τού απάντησε ότι ο πιλότος έκανε λάθος, γιατί τον
έβλεπε 230 μίλια βορειότερα, μέσα στον ρωσικό εναέριο χώρο!
Ο Κορεάτης πιλότος πανικοβλήθηκε μόλις άκουσε την απάντηση, γιατί
είχε πετάξει σχεδόν όλη τη διαδρομή με αυτόματο πιλότο που κρατούσε σταθερή την
πυξίδα και κανονικά δεν έπρεπε να έχει καθόλου απόκλιση από την πορεία του.
Αμέσως μετά άρχισε να εκπέμπει SOS.
Αλλά τα σοβιετικά καταδιωκτικά που τον είχαν ήδη πλησιάσει, είχαν λάβει εντολή κατάρριψης και είχαν εκτοξεύσει πυραύλους, γιατί έβλεπαν ένα μη αναγνωρισμένο δυτικό αεροσκάφος να κατευθύνεται προς ρωσικές κατοικημένες περιοχές.
Αλλά τα σοβιετικά καταδιωκτικά που τον είχαν ήδη πλησιάσει, είχαν λάβει εντολή κατάρριψης και είχαν εκτοξεύσει πυραύλους, γιατί έβλεπαν ένα μη αναγνωρισμένο δυτικό αεροσκάφος να κατευθύνεται προς ρωσικές κατοικημένες περιοχές.
Οι Σοβιετικοί πιλότοι δεν μπορούσαν να συντονιστούν τότε με τα
διεθνή κανάλια ραδιοεπικοινωνίας, γιατί οι ανώτεροί τους φοβούνταν ότι θα
αυτομολούσαν, οπότε δεν άκουσαν και το SOS του μοιραίου αεροσκάφους.
Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν άδικα 269 αθώοι άνθρωποι…
Αυτό το περιστατικό δεν συνέβαινε πρώτη φορά.
Αυτό το περιστατικό δεν συνέβαινε πρώτη φορά.
Αν ήταν μοναδικό, θα πιστεύαμε ότι υπήρξε απλώς κάποιο πρόβλημα
του αυτόματου πιλότου.
Το περιστατικό όμως είχε επαναληφθεί, σχεδόν στην ίδια περιοχή.
Η πτήση KAL 902 στις 20 Απριλίου τού 1978 είχε με παρόμοιο τρόπο βρεθεί στη Ρωσία, στο Murmansk, αντί στο Anchorage της Αλάσκα, 5.000 χιλιόμετρα μακριά! Εκεί καταρρίφθηκε κι αυτή από ρωσικό πύραυλο και έπεσε σε μια παγωμένη λίμνη.
Η πτήση KAL 902 στις 20 Απριλίου τού 1978 είχε με παρόμοιο τρόπο βρεθεί στη Ρωσία, στο Murmansk, αντί στο Anchorage της Αλάσκα, 5.000 χιλιόμετρα μακριά! Εκεί καταρρίφθηκε κι αυτή από ρωσικό πύραυλο και έπεσε σε μια παγωμένη λίμνη.
Ο πιλότος, Kim Kyu, ήταν βετεράνος και αποκλείεται να είχε κάνει
ένα τόσο υπερβολικό λάθος. Όταν αργότερα ζήτησε συγνώμη από τους επιζώντες της
πτήσης, δήλωνε ότι είχε πάθει κάτι πολύ παράξενο η πυξίδα του…
Και συνέβησαν και άλλα τέτοια παρόμοια περιστατικά.
Τα περιστατικά αυτά ήταν ανεξήγητα για όλους τους υπόλοιπους.
Ήταν όμως φανερό σε εμάς που γνωρίζαμε ότι υπήρχαν «γραμμές» στην επιφάνεια της Γης όπου τα μαγνητικά πεδία ακολουθούσαν δικούς τους δρόμους, τελείως διαφορετικούς από τους προβλέψιμους από τις θεωρίες που ίσχυαν μέχρι τότε.
Τα περιστατικά αυτά ήταν ανεξήγητα για όλους τους υπόλοιπους.
Ήταν όμως φανερό σε εμάς που γνωρίζαμε ότι υπήρχαν «γραμμές» στην επιφάνεια της Γης όπου τα μαγνητικά πεδία ακολουθούσαν δικούς τους δρόμους, τελείως διαφορετικούς από τους προβλέψιμους από τις θεωρίες που ίσχυαν μέχρι τότε.
Καταλάβαμε πως οτιδήποτε κινούνταν πάνω σ’ αυτές τις γραμμές,
έμπαινε σε ένα είδος «παράλληλης πραγματικότητας», ας πούμε, σε έναν
εναλλακτικό χάρτη της Γης, και «έχανε» χρόνο και χώρο.
(Έχει παρατηρηθεί ότι ακόμη και τα λεγόμενα UFO
συνήθως κινούνται σε αυτές τις «γραμμές»…)
Μερικά χρόνια αργότερα, στην ευρύτερη περιοχή όπου έγιναν τα παράξενα αεροπορικά δυστυχήματα, στο Gakona της Αλάσκα, στήθηκε το HAARP, για να αποκρυπτογραφήσει τις ενεργειακές ανωμαλίες της περιοχής…
Χρειάστηκε μεγάλη μελέτη και έρευνα για να κατανοήσουμε τι συνέβαινε με τις μαγνητικές γραμμές και με την παρεμπόδιση ή τη «διαρροή» της ενέργειας που κυκλοφορούσε πάνω σ’ αυτές.
Μερικά χρόνια αργότερα, στην ευρύτερη περιοχή όπου έγιναν τα παράξενα αεροπορικά δυστυχήματα, στο Gakona της Αλάσκα, στήθηκε το HAARP, για να αποκρυπτογραφήσει τις ενεργειακές ανωμαλίες της περιοχής…
Χρειάστηκε μεγάλη μελέτη και έρευνα για να κατανοήσουμε τι συνέβαινε με τις μαγνητικές γραμμές και με την παρεμπόδιση ή τη «διαρροή» της ενέργειας που κυκλοφορούσε πάνω σ’ αυτές.
Στα χέρια μας έφτασε μια καταπληκτική μελέτη Σοβιετικών
επιστημόνων τού 1975, η οποία έλυνε μεγάλο μέρος του μυστηρίου.
Αυτή η μελέτη ανήκε στους: Δρ. Νικολάι Γκοντσαρόβλ (ιστορικός),
Δρ. Βιατσελάφ Μοροζόφ (μηχανικός) και Δρ. Βαλερί Μακάροφ (ηλεκτρονικός), οι οποίοι
ανέλυαν στοιχεία που είχαν συλλέξει οι σοβιετικοί δορυφόροι σχετικά με τις
ανωμαλίες της επιφάνειας της Γης και κατέληγαν ότι οι τεκτονικές πλάκες της Γης
σχημάτιζαν ένα δωδεκάεδρο στερεό, και η επιφάνεια του πλανήτη σχημάτιζε ένα
κανονικό εικοσάεδρο.
Οι Σοβιετικοί συνειδητοποιούσαν ότι ο πλανήτης μας έμοιαζε με έναν τεράστιο κρύσταλλο ο οποίος παλλόταν με μαθηματική ακρίβεια, λες και είχε σχεδιαστεί από κάποιους άγνωστους υπερκόσμιους μηχανικούς.
Οι Σοβιετικοί συνειδητοποιούσαν ότι ο πλανήτης μας έμοιαζε με έναν τεράστιο κρύσταλλο ο οποίος παλλόταν με μαθηματική ακρίβεια, λες και είχε σχεδιαστεί από κάποιους άγνωστους υπερκόσμιους μηχανικούς.
Οι Έλληνες της ομάδας
μας, αναγνωρίσαμε στο δωδεκάεδρο των τεκτονικών πλακών, το μυστικό στερεό του Πυθαγόρα, αυτό που ο Πυθαγόρας κρατούσε
αυστηρά κρυφό και απειλούσε τους μαθητές του με ποινή θανάτου αν το αποκάλυπταν.
Οι επιφάνειες του δωδεκάεδρου είναι φτιαγμένες από πεντάγωνα.
Ο Πυθαγόρας γνώριζε ότι η Γη είναι φτιαγμένη από στοιχειώδεις
γεωμετρικές συμμετρίες και στερεά.
Ο Πλάτωνας, φορέας της γνώσης του Πυθαγόρα, ανέφερε στον Φαίδωνα
ότι η Γη μοιάζει σαν μια σφαίρα ραμμένη από 12 κομμάτια δέρματος…
Στη μελέτη των Ρώσων υπήρχε σχεδιασμένος και ένας χάρτης της Γης, τυλιγμένης σε ένα παράξενο πλέγμα.
Στη μελέτη των Ρώσων υπήρχε σχεδιασμένος και ένας χάρτης της Γης, τυλιγμένης σε ένα παράξενο πλέγμα.
Όταν διαπιστώσαμε πού βρίσκονταν τα κομβικά σημεία του Πλέγματος,
αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι είχαμε μπροστά μας την άκρη πολλών μυστηρίων,
αλλά και την ανακάλυψη ενός νέου μεγάλου μυστήριου.
Ανάμεσα στα κομβικά σημεία του Πλέγματος του χάρτη των
Σοβιετικών, ήταν η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζα, ο κόλπος τού
Χάντσον (ο τόπος όπου βρίσκεται ο βόρειος μαγνητικός πόλος), οι Πυραμίδες
τού Ζιάν, η Χαμακούλια δίπλα στη
Χαβάη (ο τόπος όπου εξαφανίστηκε το «τηλεμεταφερόμενο» δελφίνι που
σας έλεγα), τα νησιά Μπίμινι (στα οποία
βρίσκονται τα μεγαλύτερα κυκλώπεια τείχη που ανακαλύφθηκαν ποτέ), η κοιλάδα
Νάζκα στο Περού, η Νήσος του Πάσχα, η Ανταρκτική, και η Γκαμπόν, όπου
ανακαλύφθηκαν φυσικοί ραδιενεργοί αντιδραστήρες…
Εξηγώ, εν ολίγοις, τι συμβαίνει:
Εξηγώ, εν ολίγοις, τι συμβαίνει:
Στην επιφάνεια της Γης υπάρχει ένα «αιθερικό»
Πλέγμα μεταφοράς και διάδοσης της ενέργειας, το οποίο προκαλεί τη
συγκέντρωση αυτής της ενέργειας σε συγκεκριμένους τόπους και δεν επιτρέπει τη
διάχυσή της σε άλλους.
Αν κάποιο καλώδιο διασταυρώνεται με κάποια συγκεκριμένη μεγάλη «γραμμή»
του Πλέγματος, τότε το σήμα που
κυκλοφορεί μέσα στο καλώδιο, είτε είναι φωτονικό είτε ηλεκτρικό, προσπαθεί να
ξεφύγει από αυτό, να ακολουθήσει τη γραμμή, και έτσι προκαλεί στάσιμα κύματα
και παρεμβολές.
Η πρώτη διαπίστωσή μας ήταν ότι το Πλέγμα δεν προκαλούσε μόνο την παρέκκλιση της μαγνητικής ή ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και της ζωτικής ενέργειας, (και, όπως εντοπίσαμε αργότερα, και της λεγόμενης πνευματικής ή «ψιονικής» ενέργειας, επίσης).
Η πρώτη διαπίστωσή μας ήταν ότι το Πλέγμα δεν προκαλούσε μόνο την παρέκκλιση της μαγνητικής ή ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και της ζωτικής ενέργειας, (και, όπως εντοπίσαμε αργότερα, και της λεγόμενης πνευματικής ή «ψιονικής» ενέργειας, επίσης).
Για αυτόν τον λόγο, στα καλώδια που είχαν παρεμβολές αναπτύσσονταν
ασυνήθιστα στρώματα μικρο-οργανισμών, ενώ τα άλλα καλώδια ήταν καθαρά.
Το συμπέρασμά μας ήταν και είναι ότι όλες οι διαφορετικές ενέργειες μάλλον στην πραγματικότητα είναι μία ενέργεια!
Το συμπέρασμά μας ήταν και είναι ότι όλες οι διαφορετικές ενέργειες μάλλον στην πραγματικότητα είναι μία ενέργεια!
Μία, ας την πούμε, βασική ενέργεια, η οποία
εξαιτίας διαφόρων γεωμετρικών ανασχηματισμών συχνότητας και διαμόρφωσης,
μεταλλάσσεται στις ενέργειες που γνωρίζουμε:
Όταν κινείται μέσα σε μέταλλα γίνεται ηλεκτρισμός ή μαγνητισμός, όταν περνά στο ζωντανό σώμα γίνεται βιοενέργεια, στο κενό είναι φωτόνια,
στον αέρα είναι ήχος, κλπ.
Φυσικά, αυτό είναι ένα άκρως αιρετικό συμπέρασμα.
Αυτός ο ανασχηματισμός συνεχίζεται ακόμη και στα μη υλικά
πεδία, όπως αυτό της πληροφορίας, όπου έχουμε τη δημιουργία «σκεπτομορφών»
ή «memes» –μιμς, όπως τα ονομάζουν οι εξελικτικοί
βιολόγοι σήμερα– και τελικά του πεδίου της «θέλησης», το οποίο
είναι το πνευματικό πεδίο, όπου έχουμε τη δημιουργία ζωντανών οντοτήτων
ή συνειδήσεων.
Καταλαβαίνετε ότι αυτές οι θεωρήσεις αγγίζουν τα όρια του αποκρυφισμού.
Εμείς, μεταξύ μας, τη βασική αδιαμόρφωτη ενέργεια την ονομάζαμε «The Force», γιατί εκείνη την εποχή οι κινηματογράφοι έπαιζαν το Star Wars (Ο Πόλεμος των Άστρων), στο οποίο οι διαστημικοί Ιππότες Τζεντάι χρησιμοποιούσαν τη «δύναμη» (Force), η οποία έρεε μέσα σε όλα τα ζωντανά πλάσματα, για να πετύχουν απίστευτα κατορθώματα, («May the Force Be With You»).
Εμείς, μεταξύ μας, τη βασική αδιαμόρφωτη ενέργεια την ονομάζαμε «The Force», γιατί εκείνη την εποχή οι κινηματογράφοι έπαιζαν το Star Wars (Ο Πόλεμος των Άστρων), στο οποίο οι διαστημικοί Ιππότες Τζεντάι χρησιμοποιούσαν τη «δύναμη» (Force), η οποία έρεε μέσα σε όλα τα ζωντανά πλάσματα, για να πετύχουν απίστευτα κατορθώματα, («May the Force Be With You»).
Με την ευκαιρία αυτή, να συμπληρώσω κάτι που δεν είναι πολύ
γνωστό:
Ένα πρόγραμμα του Αμερικανικού Στρατού εκείνης της εποχής, του
1980, ονόμαζε τους ψιονικούς στρατιώτες του «Jedi», και αυτό το πρόγραμμα
είχε ξεκινήσει πριν από την πρώτη ταινία Star Wars.
(Αρχικά θεωρήσαμε το όλο θέμα ως μια σύμπτωση, αλλά αργότερα
μάθαμε ότι ο Τζωρτζ Λούκας είχε αρκετή πληροφόρηση πάνω στο θέμα, αφού
δεν ήμασταν οι πρώτοι που το ανακαλύψαμε, αλλά υπήρχαν πολλοί που το
εξερευνούσαν πριν από εμάς…)
Ένας άλλος μετασχηματισμός της ενέργειας παράγει την «ύλη», όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας.
Ένας άλλος μετασχηματισμός της ενέργειας παράγει την «ύλη», όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ύλη παράγεται από τη «συμπύκνωση» της
ενέργειας, από τη συμπίεση μεγάλων ποσοτήτων της σε ένα σημείο του χώρου και
την πτώση της σε χαμηλότερο κραδασμό, δηλαδή σε χαμηλότερη συχνότητα. (Ακριβώς αυτό που
περιγράφει η εξίσωση e=mc^2.)
Η συμπύκνωση –ή το σταμάτημα– της ενεργειακής ροής, η μετατροπή δηλαδή της ενέργειας σε ύλη, την οποία ονομάζαμε χαριτολογώντας «αλχημική συμπύκνωση», γίνεται ήρεμα, χωρίς βίαιες εκδηλώσεις, (και μου θυμίζει τη σύλληψη του σπερματοζωαρίου από το ωάριο).
Η συμπύκνωση –ή το σταμάτημα– της ενεργειακής ροής, η μετατροπή δηλαδή της ενέργειας σε ύλη, την οποία ονομάζαμε χαριτολογώντας «αλχημική συμπύκνωση», γίνεται ήρεμα, χωρίς βίαιες εκδηλώσεις, (και μου θυμίζει τη σύλληψη του σπερματοζωαρίου από το ωάριο).
Αλλά η απελευθέρωση της ενέργειας από την ύλη, προκαλεί πάντα ένα
βίαιο σοκ, ανάφλεξη, κρότο, τρόμο, κλπ.
Εγώ, εσύ, όλοι μας, είμαστε αυτή η ενέργεια που έχει συμπυκνωθεί
ήρεμα σε ύλη, και θα μετατραπούμε πάλι κάποια στιγμή σε ενέργεια, με μία βίαιη
εκφόρτιση που ονομάζουμε θάνατο.
Εν πάση περιπτώσει, οι μελέτες της Οικοβιολογίας έδειξαν ότι τα σημεία του χώρου που διευκόλυναν τη «ροή» της ενέργειας, και συνήθως ήταν «καθαρά», ήταν εκείνα που ήταν «βλαβερά» για τη ζωή, ενώ όσα παρεμπόδιζαν τη ροή ήταν εκείνα στα οποία αναπτυσσόταν η ζωή πολύ πιο εύκολα, αλλά γέμιζαν αμέσως με κάθε λογής πλάσματα, ιούς και αρρώστιες.
Εν πάση περιπτώσει, οι μελέτες της Οικοβιολογίας έδειξαν ότι τα σημεία του χώρου που διευκόλυναν τη «ροή» της ενέργειας, και συνήθως ήταν «καθαρά», ήταν εκείνα που ήταν «βλαβερά» για τη ζωή, ενώ όσα παρεμπόδιζαν τη ροή ήταν εκείνα στα οποία αναπτυσσόταν η ζωή πολύ πιο εύκολα, αλλά γέμιζαν αμέσως με κάθε λογής πλάσματα, ιούς και αρρώστιες.
Η απρόσκοπτη ροή της ενέργειας προκαλεί πάντα ένα είδος
αποστείρωσης.
Με αυτή τη συνειδητοποίηση, αρχίσαμε να αναζητούμε γύρω μας διάφορα φαινόμενα συμπύκνωσης και απελευθέρωσης ενέργειας.
Με αυτή τη συνειδητοποίηση, αρχίσαμε να αναζητούμε γύρω μας διάφορα φαινόμενα συμπύκνωσης και απελευθέρωσης ενέργειας.
Βρήκαμε χώρους όπου δεν φύτρωνε ποτέ τίποτε και τοποθετήσαμε εκεί
αφράτο χώμα και σπόρους. Το προφυλάξαμε από τους ανέμους και το ποτίσαμε, αλλά
τίποτε δεν βλάστησε.
Αντίθετα, βρήκαμε χώρους που κάποια φυτά φύτρωναν μέσα
στο τσιμέντο που είχαν τοποθετήσει πριν μερικά χρόνια οι μηχανικοί, μικρά φυτά
που έσπαγαν το σκυρόδεμα και έβγαιναν στον ήλιο, σαν να υπήρχε εκεί μια παντοδύναμη
συγκέντρωση ζωτικής ενέργειας.
Σιγά-σιγά αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τα βασικά μυστικά της ροής της ενέργειας.
Σιγά-σιγά αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τα βασικά μυστικά της ροής της ενέργειας.
Πειραματιστήκαμε με τους αρχαίους κανόνες της χωροταξίας (π.χ. μια
χωροταξία είναι και το δημοφιλές κινέζικο Φενγκ-σούι) και πετύχαμε
απίστευτα αποτελέσματα.
Τοποθετήσαμε ράβδους μετάλλου σε πενταγωνικό σχηματισμό
γύρω από την άγονη περιοχή του προηγούμενου παραδείγματος, τους δέσαμε με
χάλκινο σύρμα και η περιοχή μετατράπηκε σε γόνιμη! Τοποθετήσαμε ισχυρούς
ηλεκτρομαγνήτες σε χώρους που τέμνονταν με τις μαγνητικές γραμμές μιας περιοχής
και σκοτώσαμε αγέρωχα δέντρα και ποντικοφωλιές, χωρίς να
χρειαστεί ούτε να ψεκάσουμε με φάρμακα, ούτε καν να πλησιάσουμε κοντά τους, απλώς
οδηγώντας την ενέργεια ανάμεσά τους.
Κάποιες ομάδες ανακαλύψανε δρόμους σε πολυσύχναστες πόλεις των Η.Π.Α. όπου καμιά επιχείρηση δεν κατάφερνε να πετύχει κέρδη και όλες έκλειναν άπραγες, ενώ εντοπίσανε τόπους όπου τα κέρδη ήταν εγγυημένα για τους κατοίκους τους.
Κάποιες ομάδες ανακαλύψανε δρόμους σε πολυσύχναστες πόλεις των Η.Π.Α. όπου καμιά επιχείρηση δεν κατάφερνε να πετύχει κέρδη και όλες έκλειναν άπραγες, ενώ εντοπίσανε τόπους όπου τα κέρδη ήταν εγγυημένα για τους κατοίκους τους.
Λέγεται ότι σε κάποιους «αποτυχημένους» δρόμους χτίσανε
τοίχους, τους βάψανε με ένα ειδικό κράμα μετάλλων και μετά από μερικούς μήνες
αυτοί οι δρόμοι γέμισαν με καταστήματα και γεμάτες τσέπες.
Πολλές ήταν όμως οι φορές που με τη χρήση τέτοιων τεχνικών που σας
ανέφερα, είτε χάνεται ο έλεγχος και δεν καταφέρνεις πολλά, είτε προκαλείται
κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που θέλεις να πετύχεις.
Συχνά η ενέργεια μοιάζει να έχει τη δική της θέληση…
Μια άλλη σημαντική παρατήρησή μας ήταν ότι τα φαινόμενα τηλεπάθειας, ESP, remote viewing, ή πρόβλεψης γεγονότων, σχετίζονταν πάντα με συγκεκριμένες θέσεις και προσανατολισμούς που έχουν σχέση με το Πλέγμα.
Μια άλλη σημαντική παρατήρησή μας ήταν ότι τα φαινόμενα τηλεπάθειας, ESP, remote viewing, ή πρόβλεψης γεγονότων, σχετίζονταν πάντα με συγκεκριμένες θέσεις και προσανατολισμούς που έχουν σχέση με το Πλέγμα.
Ένας πειραματιστής μπορούσε να μεταδώσει πιο εύκολα τη σκέψη του
σε ένα διάμεσο (medium) αν και οι δύο βρίσκονταν πάνω σε μια γραμμή του
ενεργειακού Πλέγματος, ενώ υπήρχαν θέσεις που ακόμη και το ισχυρότερο
διάμεσο έχανε τις ικανότητές του.
Δεν φοβάμαι να μιλήσω τόσο ανοιχτά για όλα αυτά, πλέον, διότι λίγο-πολύ έχουν γίνει γνωστά σε όλους εκείνους που ασχολούνται με τη «χωροταξία και το περιβάλλον».
Δεν φοβάμαι να μιλήσω τόσο ανοιχτά για όλα αυτά, πλέον, διότι λίγο-πολύ έχουν γίνει γνωστά σε όλους εκείνους που ασχολούνται με τη «χωροταξία και το περιβάλλον».
Ένας μεγάλος αριθμός επιστημόνων και ερευνητών έχει αρχίσει να
παρατηρεί και να καταλαβαίνει έστω και λίγο τα μυστικά του ενεργειακού Πλέγματος…
Στα τέλη της δεκαετίας τού 1980 φούντωσε η έρευνα για την ενέργεια μηδενικού σημείου (zero point energy) που βασιζόταν στην παρατήρηση της ροής ενέργειας που δημιουργούταν στα σημεία μηδενικής μάζας, δηλαδή στον κενό χώρο.
Στα τέλη της δεκαετίας τού 1980 φούντωσε η έρευνα για την ενέργεια μηδενικού σημείου (zero point energy) που βασιζόταν στην παρατήρηση της ροής ενέργειας που δημιουργούταν στα σημεία μηδενικής μάζας, δηλαδή στον κενό χώρο.
Εμείς και πολλοί άλλοι, τότε αντιλαμβανόμασταν ότι η ενέργεια δεν
παράγει μόνο την ύλη, αλλά και τον κενό χώρο, και αρχίσαμε
να μελετούμε τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαμε να αντλήσουμε ενέργεια «από το
τίποτε», από εκεί που η ενέργεια οφείλει να είναι ισχυρότερη, αλλά και
καταστροφικότερη.
Ίσως, ευτυχώς, η ενέργεια μηδενικού σημείου δεν έχει
ακόμη κατακτηθεί.
Όσοι έχουν γνώσεις Φυσικής, ίσως καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά είναι εφαρμογές της θεωρίας του «ενοποιημένου πεδίου», την οποία έχουμε κατά κάποιον τρόπο κατακτήσει, αν και δεν μας είναι ακόμη πλήρως κατανοητή.
Όσοι έχουν γνώσεις Φυσικής, ίσως καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά είναι εφαρμογές της θεωρίας του «ενοποιημένου πεδίου», την οποία έχουμε κατά κάποιον τρόπο κατακτήσει, αν και δεν μας είναι ακόμη πλήρως κατανοητή.
(Στους υψηλά καταρτισμένους ερευνητικούς χώρους κυκλοφορεί η φήμη
ότι ο Αϊνστάιν είχε ολοκληρώσει την εργασία του για το ενοποιημένο
πεδίο, αλλά δεν τόλμησε να τη δημοσιεύσει, γιατί φοβόταν τα αποτελέσματα της χρήσης της από τους
ίδιους ανθρώπους που έριξαν τις πυρηνικές βόμβες σε κατοικημένες περιοχές της
Ιαπωνίας. Ποιος κατέχει σήμερα αυτές τις εργασίες;)
Μια ακόμη διαπίστωση στην οποία είχαμε φτάσει, ήταν ότι οι πολύ βίαιες εκρήξεις, όπως αυτές της πυρηνικής βόμβας, περιορίζονται από το Πλέγμα.
Μια ακόμη διαπίστωση στην οποία είχαμε φτάσει, ήταν ότι οι πολύ βίαιες εκρήξεις, όπως αυτές της πυρηνικής βόμβας, περιορίζονται από το Πλέγμα.
Μια πυρηνική βόμβα για να εκραγεί, πρέπει να είναι τοποθετημένη σε
μια συγκεκριμένη θέση ανάμεσα στις γραμμές του πλανητικού Πλέγματος και δεν
εκρήγνυται όπου και όποτε θέλουν οι άνθρωποι.
Δυστυχώς, υπάρχουν πλέον πίνακες που δείχνουν πότε και σε ποια
σημεία μπορεί να πυροδοτηθεί μια πυρηνική βόμβα.
Όταν άρχισαν να τοποθετούνται τα πρώτα καλώδια οπτικών ινών στον πυθμένα του ωκεανού, το 1985, οι ενοχλήσεις από τους ανθρώπους του Στρατού και από κάθε είδους κυβερνητικούς υπαλλήλους άρχισαν να μειώνονται.
Όταν άρχισαν να τοποθετούνται τα πρώτα καλώδια οπτικών ινών στον πυθμένα του ωκεανού, το 1985, οι ενοχλήσεις από τους ανθρώπους του Στρατού και από κάθε είδους κυβερνητικούς υπαλλήλους άρχισαν να μειώνονται.
Πιθανότατα είχαν πλέον αντλήσει τα στοιχεία ή τα συμπεράσματα που
χρειάζονταν για να δημιουργήσουν το δικό τους πρόγραμμα μελέτης του γήινου
ενεργειακού Πλέγματος, και δεν ενδιαφέρονταν πλέον για τις πληροφορίες
που θα τους έδιναν ανεξάρτητοι ερευνητές…
Ένας χάρτης του διάσημου ερευνητή Ivan Sanderson, στον οποίο σημειώνει τόπους όπου συναντούνται «βαρυτικές ανωμαλίες».
Ένας χάρτης του διάσημου ερευνητή Ivan Sanderson, στον οποίο σημειώνει τόπους όπου συναντούνται «βαρυτικές ανωμαλίες».
Η «σύμπτωση» με τα κομβικά σημεία του Πλέγματος δεν είναι
καθόλου τυχαία.
Πρέπει να προσθέσω ότι μια σημαντική ανακάλυψη σχετικά με την πλανητική ενέργεια, ήταν η ανακάλυψη των λεγόμενων «ψυχικών ιχνών» (psi-tracks).
Πρέπει να προσθέσω ότι μια σημαντική ανακάλυψη σχετικά με την πλανητική ενέργεια, ήταν η ανακάλυψη των λεγόμενων «ψυχικών ιχνών» (psi-tracks).
Το 1987, ο Σουηδός ζωγράφος Γκέτε Άντερσον
αντιλήφθηκε ότι, όπως μια υλική μορφή επηρεάζει τη διανοητική λειτουργία και
ενεργοποιεί περιοχές του εγκεφάλου εκείνου που την παρατηρεί, συμβαίνει και το
αντίθετο: μια διανοητική λειτουργία σχετικά με ένα υλικό αντικείμενο,
προκαλεί μια ροή ενέργειας από τον εγκέφαλο προς το αντικείμενο.
Αυτή την ανακάλυψη ο Άντερσον την έκανε τυχαία.
Αυτή την ανακάλυψη ο Άντερσον την έκανε τυχαία.
Μια μέρα, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τον παππού του, ο οποίος ήταν
ισχυρός ραβδοσκόπος, για να εντοπίσει ένα αντικείμενο που είχε χάσει.
Έφτιαξε στο μυαλό του μια λεπτομερειακή εικόνα του αντικείμενου
και ζήτησε από τον παππού του να το βρει, χωρίς να του πει τι ακριβώς έψαχνε.
Πράγματι, ο παππούς του βρήκε το αντικείμενο.
Ταυτόχρονα, όμως, ο παππούς παρατήρησε ότι, στον χώρο ανάμεσα στον
εγγονό του και στο αντικείμενο, είχε δημιουργηθεί ένα «μονοπάτι»
ενέργειας, το οποίο δεν έσβησε αμέσως, αλλά έμεινε για κάποιο χρονικό
διάστημα εκεί.
Προβληματισμένος ο εγγονός υπέθεσε ότι στον χώρο που βρισκόταν το αντικείμενο πρέπει να υπήρχε κάτι άλλο, το οποίο μάλλον επηρέαζε τον ραβδοσκόπο του.
Προβληματισμένος ο εγγονός υπέθεσε ότι στον χώρο που βρισκόταν το αντικείμενο πρέπει να υπήρχε κάτι άλλο, το οποίο μάλλον επηρέαζε τον ραβδοσκόπο του.
Μετακίνησε λοιπόν το αντικείμενο και το έκρυψε σε έναν άλλο χώρο.
Έπειτα ζήτησε από τον παππού του να ραβδοσκοπήσει τον χώρο ξανά,
για να διαπιστώσει τι ήταν αυτό που «ένιωθε» εκεί.
Ο παππούς του όμως εντόπισε ένα διαφορετικό μονοπάτι, το οποίο τον
οδήγησε στη νέα κρυψώνα του αντικειμένου!
Ο Άντερσον έμεινε άναυδος, και ήρθε σε επαφή με πολλούς ακόμη
ραβδοσκόπους για να επαναλάβει το πείραμα.
Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο.
Όταν κάποιος σκεφτόταν έντονα ένα αντικείμενο, προκαλούσε ένα ενεργειακό
μονοπάτι από τον εγκέφαλό του μέχρι το αντικείμενο, το οποίο οι
ραβδοσκόποι μπορούσαν να εντοπίσουν!
Ακούγεται απίστευτο, αλλά το μονοπάτι αυτό δεν έσβηνε όταν ο άνθρωπος σταματούσε να το σκέφτεται, αλλά παρέμενε στον ίδιο χώρο για κάποιο χρονικό διάστημα.
Ακούγεται απίστευτο, αλλά το μονοπάτι αυτό δεν έσβηνε όταν ο άνθρωπος σταματούσε να το σκέφτεται, αλλά παρέμενε στον ίδιο χώρο για κάποιο χρονικό διάστημα.
Όταν όμως το αντικείμενο μετακινούταν, τότε το μονοπάτι
μετακινούταν και αυτό μαζί του, και συνέχιζε να καταδεικνύει το αντικείμενο!
Ο ζωγράφος ενημέρωσε μέχρι και το Πολυτεχνείο της Στοκχόλμης, όπου συνεργάστηκε με τον φυσικό Γιένς Τέλεφσεν, ο οποίος τον βοήθησε να ολοκληρώσει την έρευνά του και να της δώσει όλα τα απαραίτητα επιστημονικά χαρακτηριστικά.
Ο ζωγράφος ενημέρωσε μέχρι και το Πολυτεχνείο της Στοκχόλμης, όπου συνεργάστηκε με τον φυσικό Γιένς Τέλεφσεν, ο οποίος τον βοήθησε να ολοκληρώσει την έρευνά του και να της δώσει όλα τα απαραίτητα επιστημονικά χαρακτηριστικά.
Οι δύο ερευνητές διατύπωσαν αργότερα τη θεωρία των «ψυχικών ιχνών».
Την περαιτέρω έρευνα του φαινομένου χρηματοδοτεί σήμερα η
οικογένεια ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, του Σουηδού
πολυεκατομμυριούχου Ίνγκμαρ Κάμπραντ…
Οι ερευνητές του φαινομένου παρατήρησαν ότι τα ψυχικά ίχνη συνδέονται κι αυτά με το πλανητικό Πλέγμα.
Οι ερευνητές του φαινομένου παρατήρησαν ότι τα ψυχικά ίχνη συνδέονται κι αυτά με το πλανητικό Πλέγμα.
Σε ορισμένους τόπους και χρόνους, η δημιουργία του ψυχικού ίχνους γίνεται
εύκολα και η ροή της ενέργειας είναι πιο ισχυρή, ενώ σε άλλους τόπους και
χρόνους, το «μονοπάτι» είναι δύσκολο να δημιουργηθεί και σβήνει σχεδόν
αμέσως.
Ισχύει ακριβώς το ίδιο στην ψυχική ενέργεια, όπως και
στην ηλεκτρομαγνητική ενέργεια!…
Οι αρχαιότεροι πολιτισμοί έχτιζαν τους ναούς τους σε συγκεκριμένα σημεία του ενεργειακού Πλέγματος, με συγκεκριμένο προσανατολισμό και ειδικά υλικά κατασκευής.
Οι αρχαιότεροι πολιτισμοί έχτιζαν τους ναούς τους σε συγκεκριμένα σημεία του ενεργειακού Πλέγματος, με συγκεκριμένο προσανατολισμό και ειδικά υλικά κατασκευής.
Πίστευαν επίσης ότι υπήρχαν δύο είδη ιερών τόπων.
Οι λευκοί και οι μαύροι.
Οι «λευκοί» τόποι ήταν εκείνοι όπου κυλά αδιάκοπα η αποστειρωτική δύναμη, η οποία είναι μεν αντίθετη στη ζωή, αλλά ενεργοποιεί το πνεύμα και καθαρίζει το ανθρώπινο σώμα.
Στους «μαύρους» τόπους η ενέργεια παγιδεύεται, η ζωή
γιγαντώνεται και καταλήγει σε οργιαστικές μορφές, αλλά εκεί συσσωρεύεται και η
ζωτική ενέργεια.
Όταν λοιπόν ήθελαν να βοηθήσουν έναν αδύναμο άνθρωπο, τον άφηναν
να κατοικήσει για ένα μικρό χρονικό διάστημα σε έναν «μαύρο» τόπο.
Αντίθετα, έναν ψυχοπαθή ή έναν βαριά ασθενή, που είχε ανάγκη από ενεργειακό καθάρισμα, τον οδηγούσαν σε έναν «λευκό» τόπο, σε μια ερημιά, μακριά από την οργιαστική βλάστηση, προφανώς έτσι ώστε η ενεργειακή ροή να διαλύσει τους ανεξέλεγκτους βιο-ενεργειακούς σχηματισμούς.
Αντίθετα, έναν ψυχοπαθή ή έναν βαριά ασθενή, που είχε ανάγκη από ενεργειακό καθάρισμα, τον οδηγούσαν σε έναν «λευκό» τόπο, σε μια ερημιά, μακριά από την οργιαστική βλάστηση, προφανώς έτσι ώστε η ενεργειακή ροή να διαλύσει τους ανεξέλεγκτους βιο-ενεργειακούς σχηματισμούς.
Ακούγεται απλοϊκό και σίγουρα δεν λύνει όλα τα
προβλήματα της Ιατρικής και της Βιολογίας, αλλά είναι εγκληματικό ότι αυτή η
γνώση θεωρείται «απαγορευμένη», αν και μελετάται πλέον από εκατοντάδες
επιστήμονες και ερευνητές σε όλο τον κόσμο.
Πάνω στις προηγούμενες παρατηρήσεις έχουν εργαστεί πολλοί βιολόγοι και γιατροί, οι οποίοι έχουν αναπτύξει και θεωρίες για να εξηγήσουν τα φαινόμενα.
Πάνω στις προηγούμενες παρατηρήσεις έχουν εργαστεί πολλοί βιολόγοι και γιατροί, οι οποίοι έχουν αναπτύξει και θεωρίες για να εξηγήσουν τα φαινόμενα.
Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, ο Γερμανός Έρνστ Χάρτμαν ανέπτυξε
πρώτος μια θεωρία που συμπίπτει εντυπωσιακά με τις υπόλοιπες παρατηρήσεις.
Ο Χάρτμαν υπολόγισε το πάχος και τη θέση των ενεργειακών
γραμμών και βρήκε ότι έχουν πλάτος 21 εκατοστών (!) και σχηματίζουν ένα πλέγμα
που αποτελείται από γραμμές που απέχουν 6 μέτρα η μία από την άλλη στον άξονα
Βορρά-Νότου, και 2,5 μέτρα στον άξονα Ανατολής-Δύσης!
Ο Χάρτμαν πίστευε ότι τα σημεία τομής των γραμμών είναι
επικίνδυνα για την υγεία.
Ο Δρ. Μάνφρεντ Κάρι, ανέπτυξε αργότερα τη θεωρία ότι κάθε
γραμμή του πλανητικού Πλέγματος μεταφέρει ηλεκτρικά φορτία.
Στα σημεία όπου διασταυρώνονται οι ενεργειακές γραμμές του
πλανητικού Πλέγματος, αν η ενεργειακή φόρτιση είναι δύο θετικά φορτία, έχουμε υπερανάπτυξη
των κυττάρων, ενώ αν είναι δύο αρνητικά φορτία, αναπτύσσονται φλεγμονές.
Ο Γερμανός Δρ. Νίεπερ ανέπτυξε τη θεωρία των «γεωπαθογονικών ζωνών» (geopathogenic zones) οι οποίες μπορούν να εντοπιστούν με ειδικές συσκευές και συμπίπτουν με τις γραμμές Χάρτμαν και τις γραμμές Κάρι.
Ο Γερμανός Δρ. Νίεπερ ανέπτυξε τη θεωρία των «γεωπαθογονικών ζωνών» (geopathogenic zones) οι οποίες μπορούν να εντοπιστούν με ειδικές συσκευές και συμπίπτουν με τις γραμμές Χάρτμαν και τις γραμμές Κάρι.
Όλα αυτά συμπίπτουν και με την εμμονή του διάσημου χειρούργου Φερντινάντ
Σάουερμπρουχ να προτρέπει τους καρκινοπαθείς, αν ήθελαν να γίνουν καλά, να
μην κοιμούνται στο ίδιο μέρος όπου κοιμούνταν όταν συνειδητοποίησαν την
αρρώστια τους…
Είναι προφανές ότι αυτοί οι επιστήμονες παρατηρούν και προσπαθούν να ερμηνεύσουν όλοι τους το ίδιο φαινόμενο, και είναι επίσης προφανές ότι οι θεωρίες και οι ερμηνείες τους δεν είναι ολοκληρωμένες.
Είναι προφανές ότι αυτοί οι επιστήμονες παρατηρούν και προσπαθούν να ερμηνεύσουν όλοι τους το ίδιο φαινόμενο, και είναι επίσης προφανές ότι οι θεωρίες και οι ερμηνείες τους δεν είναι ολοκληρωμένες.
Ίσως οι αρχαιότεροι πολιτισμοί να είχαν όλες τις απαντήσεις, οι γνώσεις
τους όμως χάθηκαν όταν εκείνοι οι πολιτισμοί καταστράφηκαν.
Ίσως κάποια μυστικά να διατηρήθηκαν από κάποιες θρησκείες, αλλά
αυτό είναι πολύ δύσκολο να το διερευνήσουμε.
Τα πιο αυθεντικά ίσως υπολείμματα της αρχαίας γνώσης βρίσκονται στα χέρια των Κινέζων, οι οποίοι ασκούν τη Γεωμαντεία επί χιλιετίες και τη θεωρούν ως μια από τις πιο ανεπτυγμένες θεωρίες τους.
Τα πιο αυθεντικά ίσως υπολείμματα της αρχαίας γνώσης βρίσκονται στα χέρια των Κινέζων, οι οποίοι ασκούν τη Γεωμαντεία επί χιλιετίες και τη θεωρούν ως μια από τις πιο ανεπτυγμένες θεωρίες τους.
(Όσο για την Ευρώπη, το μυστικό δεν πρέπει να χάθηκε, τουλάχιστον
όχι από κάποια χριστιανικά ιερατεία, γιατί είναι πολύ εύκολο να διαπιστωθεί
ότι οι καθεδρικοί ναοί της Ευρώπης βρίσκονται πάνω σε κομβικά σημεία
των γραμμών του Πλέγματος.)
Στα βασικά ερωτήματα σχετικά με τη διάδοση της ενέργειας προσπαθεί να απαντήσει και η θεωρία του συναδέλφου και καλού φίλου μου, του γνωστού βιολόγου Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, ο οποίος πιστεύει ότι οι ιδέες, οι χημικές ενώσεις, το DNA, οι μορφές, αντηχούν με το ενεργειακό πεδίο της Γης και προκαλούν μια μορφοποιητική διεργασία στην ύλη, προκαλώντας την «ενσάρκωσή» τους στο φυσικό επίπεδο.
Το ενεργειακό Πλέγμα σχετίζεται με το φαινόμενο του «μαγνητικού συντονισμού Σούμαν» (Schumann magnetic resonance) ή «Θερμόμετρο του Θωρ» όπως το ονομάζουν αρκετοί, το οποίο προέβλεψε και εντόπισε ο Γερμανός Β. Σούμαν, στα τέλη της δεκαετίας τού 1950.
Στα βασικά ερωτήματα σχετικά με τη διάδοση της ενέργειας προσπαθεί να απαντήσει και η θεωρία του συναδέλφου και καλού φίλου μου, του γνωστού βιολόγου Ρούπερτ Σέλντρεϊκ, ο οποίος πιστεύει ότι οι ιδέες, οι χημικές ενώσεις, το DNA, οι μορφές, αντηχούν με το ενεργειακό πεδίο της Γης και προκαλούν μια μορφοποιητική διεργασία στην ύλη, προκαλώντας την «ενσάρκωσή» τους στο φυσικό επίπεδο.
Το ενεργειακό Πλέγμα σχετίζεται με το φαινόμενο του «μαγνητικού συντονισμού Σούμαν» (Schumann magnetic resonance) ή «Θερμόμετρο του Θωρ» όπως το ονομάζουν αρκετοί, το οποίο προέβλεψε και εντόπισε ο Γερμανός Β. Σούμαν, στα τέλη της δεκαετίας τού 1950.
Το φαινόμενο Σούμαν είναι μια από τις πρώτες ανακαλύψεις
που οδήγησαν στη συνειδητοποίηση της ύπαρξης του ενεργειακού Πλέγματος και την
επιστημονική τεκμηρίωσή του.
Εν ολίγοις, κάθε ηλεκτρομαγνητική διαταραχή, σε οποιοδήποτε
σημείο της Γης, επηρεάζει ολόκληρο των πλανήτη.
Αν π.χ. πέσει ένας κεραυνός στην Αθήνα, η ηλεκτρομαγνητική ηχώ του
κεραυνού κάνει οκτώ φορές τον γύρο της Γης, σε ένα μόλις δευτερόλεπτο!
Όταν παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά οι αντηχήσεις Σούμαν, έγινε αμέσως κατανοητό ότι ο πλανήτης μας συμπεριφέρεται σαν ένα τεράστιο ηλεκτρικό κύκλωμα, το οποίο είναι σχεδιασμένο για να μεταφέρει κάθε πληροφορία σε όλα τα σημεία του πλανήτη.
Η ροή αυτής της ηλεκτρικής ενέργειας στην ατμόσφαιρα είναι αδιάκοπη, γιατί σε ολόκληρο τον πλανήτη συμβαίνουν κάθε στιγμή πάνω από 1.000 ηλεκτρικές καταιγίδες.
Όταν παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά οι αντηχήσεις Σούμαν, έγινε αμέσως κατανοητό ότι ο πλανήτης μας συμπεριφέρεται σαν ένα τεράστιο ηλεκτρικό κύκλωμα, το οποίο είναι σχεδιασμένο για να μεταφέρει κάθε πληροφορία σε όλα τα σημεία του πλανήτη.
Η ροή αυτής της ηλεκτρικής ενέργειας στην ατμόσφαιρα είναι αδιάκοπη, γιατί σε ολόκληρο τον πλανήτη συμβαίνουν κάθε στιγμή πάνω από 1.000 ηλεκτρικές καταιγίδες.
Το πιο σημαντικό, όμως, χαρακτηριστικό του φαινομένου, είναι ότι η
ατμόσφαιρα του πλανήτη μας πάλλεται στα 7.8 Hertz, ακριβώς στην
ίδια συχνότητα που πάλλεται συνήθως και ο ανθρώπινος εγκέφαλος στην καλύτερη
κατάστασή του (τα λεγόμενα εγκεφαλικά κύματα Alpha). Επειδή όμως η
ατμόσφαιρα της Γης είναι σίγουρα αρχαιότερη από τον ανθρώπινο εγκέφαλο,
υποθέταμε μέχρι πρόσφατα ότι έχουμε «κουρδιστεί» από το φαινόμενο
Σούμαν να λειτουργούμε σ’ αυτή τη συχνότητα, και ότι καμιά άλλη
συχνότητα δεν είναι φυσική για εμάς.
Όταν όμως οι αστροναύτες φεύγουν από τη γήινη ατμόσφαιρα για
μεγάλα χρονικά διαστήματα, νιώθουν ότι «χάνουν την πραγματικότητα», και
για αυτό στα διαστημόπλοια η NASA έχουν τοποθετεί
σήμερα γεννήτριες Σούμαν, που παράγουν μέσα στις καμπίνες των διαστημοπλοίων ένα
ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που πάλλεται με τον ρυθμό των 7.8 Hz.
Το φαινόμενο Σούμαν μπορεί να ιδωθεί λοιπόν και από μια διαφορετική οπτική γωνία.
Το φαινόμενο Σούμαν μπορεί να ιδωθεί λοιπόν και από μια διαφορετική οπτική γωνία.
Αφού ο εγκέφαλός μας συνήθως – με τα εγκεφαλικά του κύματα Alpha
– συντονίζεται με τα 7.8 Hertz των ηλεκτρικών πεδιακών
ταλαντώσεων στην ατμόσφαιρα, (η συχνότητα αυτή είναι περίπου το ένα έκτο
της συχνότητας του ηλεκτρισμού που παρέχεται από το ηλεκτρικό δίκτυο στο σπίτι
σας - ο πρώτος που ανακάλυψε αυτές τις ατμοσφαιρικές ταλαντώσεις ήταν ο Νίκολα Τέσλα), τότε
σαφέστατα μοιάζει σαν μια ηλεκτρομαγνητική κλειδαριά της συνείδησης, που
επιβάλλεται από το ενεργειακό Πλέγμα και δεν μας
επιτρέπει να «αλλάξουμε κανάλι».
Για αυτό το «κλείδωμα» σας έχω μιλήσει και στο παρελθόν και σας είχα εξηγήσει ότι είναι ουσιαστικά το ραδιοφωνικό «φέρων κύμα» που μας συντονίζει όλους σε ένα κοινό κανάλι (αλλά φαίνεται ότι και επιτρέπει τη μετάδοση τηλεπαθητικών μηνυμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο).
Για αυτό το «κλείδωμα» σας έχω μιλήσει και στο παρελθόν και σας είχα εξηγήσει ότι είναι ουσιαστικά το ραδιοφωνικό «φέρων κύμα» που μας συντονίζει όλους σε ένα κοινό κανάλι (αλλά φαίνεται ότι και επιτρέπει τη μετάδοση τηλεπαθητικών μηνυμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο).
Επίσης, σας είχα εξηγήσει ότι οι μελέτες είχαν δείξει πως η
αλλαγή της εγκεφαλικής συχνότητας δεν είναι απαραίτητα επικίνδυνη όπως νομίζουν
κάποιοι ερευνητές, αλλάζει απλώς την παραγωγή ορμονών και επηρεάζει τα
συναισθήματα και την αντίληψη.
Τονίζω τη σημαντικότητα της «σύμπτωσης» της
εγκεφαλικής συχνότητας και της συχνότητας του ενεργειακού Πλέγματος, γιατί πίσω
από αυτή τη σύμπτωση κρύβεται ένα πολύ μεγάλο μυστικό, το
οποίο ακόμη ερευνούμε και το οποίο δεν μπορώ ακόμη να αποκαλύψω δημόσια…
Όλα αυτά δεικνύουν περίπου το σημείο όπου είχαμε καταφέρει να φτάσουμε στις αρχές της δεκαετίας τού 1990.
Όλα αυτά δεικνύουν περίπου το σημείο όπου είχαμε καταφέρει να φτάσουμε στις αρχές της δεκαετίας τού 1990.
Δυστυχώς, μετά τις αρχικές επιτυχίες μας στην εξερεύνηση της φύσης
του ενεργειακού Πλέγματος, ο ενθουσιασμός της ομάδας μου είχε
αρχίσει να υποχωρεί.
Δεν μπορούσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε τα βαθύτερα μυστικά του,
ούτε να καταλάβουμε την ουσιαστική φύση ή λειτουργία του.
Διαπιστώναμε σιγά σιγά ότι μας έλειπε κάποια βασική αντίληψη, που
δεν μας επέτρεπε να προχωρήσουμε βαθύτερα στην κατανόηση του Πλέγματος.
Παρ’ όλα αυτά, σε κάποιους κύκλους ερευνητών έχει αρχίσει να δημιουργείται ένας επικίνδυνος αναβρασμός.
Παρ’ όλα αυτά, σε κάποιους κύκλους ερευνητών έχει αρχίσει να δημιουργείται ένας επικίνδυνος αναβρασμός.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, διάφορες ομάδες κυνηγών της εξουσίας
προσπαθούν να οικειοποιηθούν και να κρατήσουν μυστική την έρευνα του Πλέγματος και τις
εξελίξεις της, με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να μάθουν πρώτοι όλα τα μυστικά
του και να εξουσιάσουν μέσω αυτού, ολόκληρο τον πλανήτη.
Ενώ ελάχιστοι άνθρωποι ξεκίνησαν να πειραματίζονται με το Πλέγμα, σήμερα αυτό
είναι επίκεντρο του ενδιαφέροντος διαφόρων σκοτεινών ομάδων και
επιστημόνων, οι οποίοι όμως κατορθώνουν να διατηρούν «θαμμένο» το
θέμα, αφού το ευρύ κοινό δεν μπορεί να τα καταλάβει όλα αυτά.
(Το αστείο είναι, μάλιστα, ότι στους λαϊκούς όλα αυτά συχνά
ακούγονται και «αντιεπιστημονικά».)
Ο σκοπός για τον οποίον θέλησα να μιλήσω για όλα αυτά, νομίζω ότι είναι φανερός:
Ο σκοπός για τον οποίον θέλησα να μιλήσω για όλα αυτά, νομίζω ότι είναι φανερός:
Είναι επιτακτική ανάγκη η ενημέρωση για το ζήτημα και η
δημοσιοποίηση των μυστικών για το ενεργειακό Πλέγμα της Γης.
Κάποιοι ήδη έχουν αρχίσει να παίζουν με τις πλανητικές δυνάμεις
και να πειραματίζονται, χωρίς να συνειδητοποιούν την
τεράστια δύναμη που κρύβεται εκεί.
Δεν το συνειδητοποιούν διότι δεν έχουν εμβαθύνει στο ζήτημα, το
διερευνούν ευκαιριακά, συνολικά, με βιασύνη για τις εφαρμογές και όχι με πλήρη
κατανόηση.
Διότι αποτελεί το άγιο δισκοπότηρο της φυσικής πλανητικής
εξουσίας, και βιάζονται να το αποκτήσουν πρώτοι.
Η ενεργειακή δομή του πλανήτη μας, το Πλέγμα, είναι
απαραίτητο για τη διατήρηση της ζωής και την εξέλιξη όλων των ζωντανών
οργανισμών.
Το Πλέγμα καθορίζει τη διαδρομή των καταιγίδων, τη διεύθυνση
των ανέμων, τις διαδρομές που ακολουθούν τα υπόγεια νερά, ίσως και την
κατανομή της συνείδησης στον πλανήτη.
Αν η γνώση του εξελιχθεί και παραμείνει στα χέρια μιας ανεύθυνης
και εγωιστικής μειονότητας, αυτό μπορεί να αποδειχτεί τελείως καταστροφικό, και επιπλέον κανείς άλλος δεν θα μπορεί να κατανοήσει
τι συμβαίνει για να το αντιμετωπίσει…
Δεν είναι πλέον κάποιο μεγάλο μυστικό ότι ο πλανήτης μας ετοιμάζεται να εισέλθει σε ένα νέο κεφάλαιο της ιστορίας του.
Δεν είναι πλέον κάποιο μεγάλο μυστικό ότι ο πλανήτης μας ετοιμάζεται να εισέλθει σε ένα νέο κεφάλαιο της ιστορίας του.
Η συχνότητα περιστροφής του και τα χαρακτηριστικά του μαγνητικού
πεδίου του σύντομα θα αλλάξουν και θα δημιουργηθούν νέες ισορροπίες, αλλά και
νέες αντιληπτικές πραγματικότητες.
Η ανθρωπότητα, αν θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει
αυτές τις αλλαγές με περισσότερη ωριμότητα και με μεγάλη νοητική ευελιξία.
Θα αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων να εγκαταλείψουμε το παιδικό
στάδιο της εξέλιξής μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
i.jpg)
Αναρτήσεις
