Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Η επιλεκτικότητα του κλινοπτιλόλιθου

Του Νίκου Λυγερού
Όταν μιλούμε γενικά για ζεόλιθο, δεν κατανοούμε ότι υπάρχουν πολλές ποικιλίες και δεν έχουνε όλες τις ίδιες ιδιότητες. Υπάρχουν ζεόλιθοι που είναι όξινοι, άλλοι ουδέτεροι κι άλλοι αλκαλικοί. Γι’ αυτό τον λόγο, και ειδικά τώρα που θέλουμε να αναδείξουμε τις ιδιότητες που έχει ο ελληνικός φυσικός ζεόλιθος, πρέπει να εξετάζουμε ειδικά τις ιδιότητές του για να έχουμε μια γνήσια γνώση για τη χρήση του αλλά και για άλλες εφαρμογές. Μία από τις πιο σημαντικές διαφορές είναι η διαφορά μεταξύ των συνθετικών και των φυσικών ζεόλιθων. Αλλιώς υπάρχει περίπτωση από μη ειδικούς να προτείνουν εφαρμογές για τον έναν που να μην έχουν νόημα για τον άλλον. Αυτό, λοιπόν, που έχει σημασία είναι η επιστημονική ουσία που αφορά τον κλινοπτιλόλιθο. Ένα από τα βασικά και θεμελιακά στοιχεία του είναι η επιλεκτικότητά του όσον αφορά στα βαρέα μέταλλα αλλά και την Aμμωνία. Οι μελέτες έχουν γίνει για τις πιο κρίσιμες περιπτώσεις στο πλαίσιο της απολύμανσης του Τσέρνομπιλ. Έτσι δεν έχουμε μόνο θεωρητικά και εργαστηριακά αποτελέσματα αλλά και πρακτικά, αφού ξέρουμε ότι χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 500,000 τόνοι κλινοπτιλόλιθου. Κατά συνέπεια, ξέρουμε με ακρίβεια και τις επιδόσεις του. Έτσι στο βιβλίο των Michel Guisnet και Jean-Pierre Gilson “Zeolites for Cleaner Technologies” βρίσκουμε τον εξής κατάλογο επιλεκτικότητας:
Κλινοπτιλόλιθος: Cs>Pb>NH4>Na>Sr>Cd,Cu,Zn
που σημαίνει πρακτικά ότι ο κλινοπτιλόλιθος απορροφά πρώτα το Καίσιο, μετά το Μόλυβδο, ύστερα την Αμμωνία, το Νάτριο, το Στρόντιο ενώ το Κάδμιο, το Χαλκό και τον Ψευδάργυρο τους απορροφά στο ίδιο επίπεδο. Στον ίδιο πίνακα για άλλους τρεις ζεόλιθους έχουμε τα εξής στοιχεία:
Chabazite (CHA): Cs>NH4>Pb>Na>Cd>Sr>Cu>Zn
Mordenite (MOR): Pb>Cs>NH4>Na>Cd
Philliptite (PHI): Cs> Pb>NΗ4>Na>Sr>Cd>Zn

Με αυτά τα χαρακτηριστικά βλέπουμε και τις αναλογίες και τις διαφορές μεταξύ ζεόλιθων. Και καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο ο κλινοπτιλόλιθος είναι από τους πιο αποτελεσματικούς για τον καθαρισμό της ζωής και γι’ αυτό αυτή η ιδιότητα έχει τόσες εφαρμογές στον τομέα της γεωργίας, της κτηνοτροφίας αλλά και της ανθρώπινης χρήσης.



Michel Guisnet - Jean-Pierre Gilson: "Zeolites for Cleaner Technologies".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η επιλεκτικότητα του κλινοπτιλόλιθου"

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Η μελέτη της καταγωγής ενός λαού

Μήπως έτσι εξηγούνται όλα; Πρώτη προσέγγιση...---



Του Στέλιου Συρμόγλου--



Η μελέτη της καταγωγής ενός λαού έχει επιστημονικό ενδιαφέρον, αλλά και πρακτικό. Το πρακτικό συνίσταται στη δημιουργία των θεσμών της δημόσιας ζωής, που τον εκφράζουν καλύτερα. --

Διότι μόνο τότε θα εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη και οργανική ανάπτυξη των ικανοτήτων του. Αν από παρανόηση του επιβληθούν θεσμοί που δεν ταιριάζουν με τα βαθύτερα ορμέμφυτά του, ο κοινωνικός του βίος θα είναι συνεχώς ασταθής, διότι δεν θα βρίσκει σ' αυτούς την ικανοποίηση που ζητά η ψυχή του και το πνεύμα του.



Δεν είναι εύκολο, ωστόσο, να αγαγνωρίσουμε με την πρώτη ματιά την ιδιοπροσωπία ενός λαού. Ακόμη κι όταν έχουμε άφθονα ιστορικά στοιχεία στη διάθεσή μας. Κι αυτό, διότι τα ίδια τα ιστορικά στοιχεία μπορεί να παρερμηνευθούν από άγνοια ή από πρόθεση. Ακόμη και στον επιστημονικό χώρο υπάρχουν ερμηνευτικοί μύθοι. Τέτοιους μυθους έχουν εκθρέψει η Φυσική, η Ιατρική, ακόμη και τα Μαθηματικά. Πολύ περισσότερο βέβαια τούτο ισχύει για την επιστήμη της Ιστορίας. Το υλικό υπάρχει. Το αυτό για όλους. Ομως, ο κάθε ιστορικός πρέπει να επιλ'εξει τουλάχιστον ανάμεσα στο σημαντικό και στο ασήμαντο. Τούτη η επιλογή προυποθέτει οξύ αξιολογικό κριτήριο. Κι έτσι ανοίγει η πόρτα για τη μυθοποίηση της ιστορίας.



Για τη μελέτη της καταγωγής ενός λαού πρέπει να ληφθούν υπόψη και τα ψυχολογικά του δεδομένα.Μια διεισδυτική ανάλυση των ψυχολογικών του συμπεριφορών μπορεί να φέρει στο φως στοιχεία, που η ιστορική έρευνα τα παραγνωρίζει ή δεν τα γνωρίζει. Πολλά ιστορικά περιστατικά συμβαίνουν επειδή η ψυχολογία ενός λαού λειτουργεί κατ' αυτόν και όχι κατ' άλλον τρόπο. Ο Χίτλερ, για παράδιγμα, ποτέ δεν θα μπορούσε να κάνει αυτά που έκανε, αν ήταν ηγέτης του ιταλικού λαού. και η διαφορά θα οφειλόταν στη διαφορετική ψυχική δομή του λαού. Ποτέ τα πρόβατα δεν μπορείς να τα κάνεις λύκους, όσο πειστικός προπαγανδιστής και να είσαι.



Στους βόρειους λαούς δεν ταιριάζει ο νότιος Καθολικισμός. Και εντέλει τούτοι οι λαοί βρήκαν την έκφρασή τους με τον Προτεσταντισμό. Χίλια χρόνια και παραπάνω ο Ελληνισμός στη Μέση Ανατολή δν έπεισε τους επιτόπιους λαούς και τούτοι προσχώρησαν αμέσως στο Μωαμεθανισμό, που τους εξέφραζε. Στην Ινδία ο Βουδισμός επί χίλια πεντακόσια χρόνια δεν μπόρεσε να εξαλείψει την Ινδουσιστική νοοτροπία. Και στο τέλος ο Βουδισμός εξαφανίστηκε από την Ινδία. Η διδασκαλία του Βούδα ήταν η απάντηση του νότιου στοιχείου πρός τους εισβολείς Αρείους, αφού έχασαν στο πεδίο της μάχης. Στο τέλος όμως έχασαν και στο πεδίο της πνευματικής μάχης.



Αυτή η μακρά περίοδος "ψευδούς συνειδήσεως" είναι κάτι το εφιαλτικό. Μαρτυρεί την ύπαρξη μιας αφανούς πνευματικής δουλείας, όπου η απελευθέρωση προετοιμάζεται μέσα στο σκότος των διεργασιών του υποσυνείδητου. Γι' αυτό και η διαδικασία της είναι τόσο μακροχρόνια. Ισοδυναμεί με μια φυσική διαδικασία, που το ρυθμό της δεν τον αντιλαμβάμνεται κανείς, μολονότι τον ζει και τον υφίσταται.



Με τις παραπάνω σκέψεις προσεγγίζουμε την ελληνική πραγματικό-

τητα. Διερωτώμαστε για την ιδιοπροσωπία των Ελλήνων. Και διερωτώμαστε επίσης, αν τα ιστορικά γεγονότα του Ελληνισμού δεν βρίσκουν τουλάχιστον ένα μέρος της ερμηνείας τους στις ψυχικές υποδομές του ελληνικού λαού. Ισως και ολόκληρη την ερμηνεία του, αν θέλουμε να αναχθούμε στα "τελικά αίτια". Η ιδιοπροσωπία προσδιορίζεται από την καταγωγή. Και τίθεται το ερώτημα: Από που κατάγονται οι σύγχρονοι Ελληνες; Και πως εξηγείται η σημερινή συμπεριφορά τους;



Οι απαντήσεις όμως στα παραπάνω ερωτήματα , θα αποτελέσουν αντικείμενο της αυριανής δεύτερης αρθρογραφικής προσέγγισης...

πηγή ELLADA SHMERA
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η μελέτη της καταγωγής ενός λαού"

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

H «ασπίδα του Αχιλλέα» είναι η ασπίδα που χρησιμοποίησε ο Αχιλλέας για να πολεμήσει τον Έκτορα. Ο Ομηρος αφιερώνει στην ασπίδα του Αχιλλέα τουλάχιστον 134 στίχους στην Ιλιάδα, το απόσπασμα της οποίας είχαν ονομάσει οι αρχαίοι «οπλοποιία». Στο έπος, ο Αχιλλέας έχει χάσει την πανοπλία του, μετά το δανεισμό της στον σύντροφό του, τον Πάτροκλο. Ο Πάτροκλος έχει σκοτωθεί στη μάχη από τον Έκτορα ο οποίος πήρε τα όπλα του ως λάφυρα. Η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις ζητάει από το θεό Ήφαιστο να σφυρηλατήσει μια καινούργια πανοπλία για τον γιο της.
O Αχιλλέας, γιος του Πηλέα και της Νηρηίδας Θέτιδας, ήταν ο πιο ικανός και άξιος πολεμιστής από τους Αχαιούς ήρωες. Η προσπάθεια της μητέρας του να τον κρατήσει μακριά από τον πόλεμο, στέλνοντάς τον στη Σκύρο, αποδείχτηκε άκαρπη. Αν και δεν είχε δεσμευτεί με όρκο, ο Αχιλλέας αποφασίζει να ακολουθήσει τους Αχαιούς στον πόλεμο, έχοντας επίγνωση των ικανοτήτων του, του ιδιαίτερου ρόλου που θα παίξει ο ίδιος στη διεξαγωγή του πολέμου, καθώς και του γεγονότος ότι, εξαιτίας της απόφασης αυτής, θα βρει κατά πάσα πιθανότητα πρόωρο θάνατο.
Για την κατασκευή της ασπίδας του Αχιλλέα επιστράτευσαν και ο Ήφαιστος και ο Όμηρος όλη τους την τέχνη. Η ασπίδα του Αχιλλέα είναι ένας ύμνος στην τεχνολογία, μια ποιητική παρουσίαση του πλέον περίφημου σε τέχνη έργου της ομηρικής εποχής.
H περιγραφή του έργου:
Και φτιάχνει πρώτα μια τρανή και στιβαρή ασπίδα παντού στολίζοντάς τη. Και βάζει γύρω της λαμπρό τρίφυλλο μεταλλικό στεφάνι, όπου δένει το λουρί το ασημένιο. Πέντε μετάλλου στρώματα έχει η ασπίδα. Σκαλίζει πάνω της πολλά στολίδια, με τη σοφή των δυο χεριών του τέχνη. Στη μια μέρα φτιάχνει τη γη, τον ουρανό στην άλλη, αλλού τη θάλασσα και τον ακούραστο ήλιο και τη σελήνη ολόγεμη. Σ’ άλλη μεριά τα ζώδια όλα φτιάχνει, τα άστρα που στεφανώνουν τον ουρανό. Τις Πλειάδες και τις Υάδες και το δυνατό Ωρίωνα παραφυλάει και μόνο αυτή μες στα νερά του Ωκεανού δε λούζεται.
Φτιάχνει και δυο όμορφες πόλεις θνητών ανθρώπων. Στη μια γάμοι γίνονται, συμπόσια μεγάλα, νύφες προβάλλουν από τα σπίτια τους και οι λαμπαδηφόροι από την πόλη περνούν κι αντιλαλούν τραγούδια, γαμήλια, πολλά. Νέοι χορευτές στριφογυρνούν κι ανάμεσα τους κιθάρες και αυλοί παίζουν. Οι γυναίκες μπροστά στην πόρτα στέκονται και θαυμάζουν. Κόσμος συρρέει στην αγορά, όπου καβγάς θεριεύει. Δυο άντρες εκεί μαλώνουνε για την εξαγορά ενός άντρα σκοτωμένου. Ο ένας λέει πως τα έχει όλα ξεπληρώσει και βεβαιώνει το λαό ενώ ο άλλος ισχυρίζεται πως τίποτα δεν πήρε. Και οι δυο τέλος θέλουν στο δικαστή να πάνε, απόφαση να βγάλει. Οι άνθρωποι γύρω και τους δυο τους επιδοκιμάζουν και τους υποστηρίζουν. Οι κήρυκες τον κόσμο συγκρατούσαν και οι γέροντες κάθονται πάνω σε λαξεμένους λίθους, μέσα στον κύκλο τον ιερό, στα χέρια τους κρατώντας τα ραβδιά των μεγαλόφωνων κηρύκων.



Πηγή goodstory.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ "

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Ο πολιτειακός θεσμός της αισυμνητείας στην Αρχαία Ελλάδα


Ειδικότερα, έξαρση αισυμνητείας παρατηρήθηκε μετά την περίοδο παρακμής του έπους και την εμφάνιση της λυρικής ποίησης με εκπροσώπους τότε τους, Αρχίλοχο, Τυρταίο, Σόλωνα, Θεόγνι, Αρίωνα, Τέρπανδρο, Άλκμαν, Στησίχωρο, Πράξιλλο, Τελέσιλα, Φωκυλίδη, Μίμνερμο, Σαπφώ, κλπ, οι οποίοι και κατέγραψαν μέσα στα έργα τους εμπειρίες ιστορικών γεγονότων του καιρού τους.
Τού Τηλέμαχου Τσελεπίδη 
Από: http://www.istorikathemata.com/2011/04/blog-post_04.html

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, σε δημοκρατικό καθεστώς, όταν η πόλη (κράτος) κινδύνευε από εξωτερικούς εχθρούς, από εσωτερικές ταραχές και είχε ανυπέρβλητα οικονομικά αδιέξοδα, όταν δοκιμάζονταν από πολιτική διχοστασία κι αστάθεια, όταν οι κοινωνικές συγκρούσεις, η αναρχία και οι αντιξοότητες δημιουργούσαν μείζον πρόβλημα στις αντοχές της κοινωνίας και της δημοκρατίας, τότε ο δήμος, η εθνική αντιπροσωπεία του τόπου, ενεργώντας ως συνείδηση του έθνους και θέλοντας να προστατεύσουν τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, καλούσαν μέσα από το λαό τον ικανότερο, τον άριστο εκ των ηγετικών ανδρών της επικράτειας και του παραχωρούσε όλες τις θεσμικές πολιτικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες. Τον καθιστούσαν απόλυτο μονάρχη, κυρίαρχο άρχοντα, για να οδηγήσει την χώρα στην ομαλότητα, την πρόοδο, την ευημερία και στην πραγματική δημοκρατία.

Το πρόσωπο του αισυμνήτη βέβαια έπρεπε να ήταν ανεπίληπτο. Ο ηγέτης που θα αναλάμβανε τέτοιες ευθύνες έπρεπε να είχε πολλαπλές ικανότητες και απόλυτη κοινωνική αποδοχή και καταξίωση. Να είχε βαθιά πνευματικότητα κι αναγνωρισμένο ηθικό και κοινωνικό κύρος, ακέραιο χαρακτήρα, αλλά και η προσωπικότητά του να ενέπνεε βεβαιότητα ότι δεν θα εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία για να γίνει δικτάτορας στον τόπο του εις το διηνεκές. Αμέσως μετά την δρομολόγηση των μέτρων και αποφάσεων και την ομαλοποίηση των πραγμάτων ο αισυμνήτης είχε υποχρέωση να επαναφέρει τη χώρα σε Δημοκρατική διακυβέρνηση παραδίδοντας τις εξουσίες σε εκλεγμένους πολιτικούς. Οι αισυμνήτες πάντα λογοδοτούσαν στο λαό και δεν ήταν ασύδοτοι. Και προ πάντων η εξουσία τους διαρκούσε όσο το πρόβλημα δεν είχε επιλυθεί. Η αναστολή του πολιτεύματος και οι έκτακτες εξουσίες τις οποίες τους ανέθεταν ήταν άλλωστε μια προσωρινή κατάσταση.
Βέβαια τα μέτρα που έπαιρναν ήταν αυστηρά, σκληρά και αντιδημοτικά, αλλά προς τη σωστή κατεύθυνση. Πολλές φορές μάλιστα ήταν δικτατορικά, αλλά κι αναπόφευκτα. Και ήταν πολύ φυσικό να δημιουργείται, για τους αισυμνήτες, κλίμα δυσφορίας και δυσανασχέτησης του λαού. Τέτοιες αποστολές, όμως, απαιτούσαν θυσίες αμφίπλευρες. Όμως η αισυμνητεία, εν τέλει, ήτοι η αιρετή τυραννία3 ήταν ένας δημοκρατικός θεσμός. Ένας θεσμός πολύ καθοριστικός για τις τύχες ενός τόπου. Γι΄ αυτό και προϋπόθετε την τόλμη ευαίσθητων ευπατρίδων του δήμου, αλλά και την επιλογή έμπειρων ηγετών. Ηγέτες με γνώσεις εντός κι εκτός της χώρας, με βίο ανεπίληπτο και μια προσωπικότητα επιβλητική έως μυθική. Ήταν άκρως αυστηρή η επιλογή του αισυμνήτη ως αιρετού τυράννου.
Το γεγονός ότι υπήρξαν καλές επιλογές και από τις οποίες αναδείχτηκαν επιτυχημένοι ηγέτες αισυμνήτες, που όμως δεν αναφέρονται από την ιστορία, είναι μια πικρή αλήθεια. Γιατί από κακεντρέχεια των πολιτικών δεν τονίστηκε όσο θα έπρεπε ο πατριωτισμός, η δημοκρατικότητα και η υπευθυνότητα των ανδρών εκείνων του δήμου οι οποίοι πήραν το ρίσκο της επιλογής για το συμφέρον της πατρίδας. Και βέβαια μια τέτοια ιστορική απόφαση, ούτε ως πολύ σοβαρό γεγονός αναφέρεται, ούτε και το ευτυχές αποτέλεσμα για το πόσο μεγάλη ωφελιμότητα προέκυψε για τις πόλεις εκείνες οι οποίες κυβερνήθηκαν από αισυμνήτες. Και αυτή η σιωπή αδικεί πραγματικά τον ιστορικό θεσμό και την αντικειμενική αλήθεια.

Ο φιλόσοφος Αναξιμένης ο Μιλήσιος, γιος του Ευρυστράτου και μαθητής του Αναξίμανδρου, τον 6ο αιώνα π.Χ. γράφει στον Πυθαγόρα, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στη Σικελία, ότι στην πατρίδα του τώρα απόλυτος άρχοντας είναι πια ο αισυμνήτης Ιστιαίος2. Στους αισυμνήτες αναφέρονται ο Αριστοτέλης, ο Θεόφραστος, ο Διογένης ο Λαέρτιος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, ο Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος, ο Ησύχιος, ο Όμηρος, ο Πλούταρχος3, ο Παυσανίας4, και άλλοι.
Από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας αισυμνήτες αναγορεύτηκαν ο Πιττακός ο Μυτιληναίος (640-570 π.Χ.), ο σοφός νομοθέτης Σόλων (635-559 π.Χ.) ο Αθηναίος, ποιητής και πολιτικός. Ο Βίας ο Πριηνεύς (6ος αιώνας), ο Περίανδρος ο Κορίνθιος (668-584 π.Χ.) ο οποίος τελικά παρέμεινε κι ως πραγματικός τύραννος για 44 χρόνια, αλλά κι άλλοι. Αναφέρουμε τυχαία τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο, τον Τυννώνδα στην Εύβοια, τον Επιμένη στη Μίλητο, τον Χαιρήμωνα στην Απολλωνία, το Φοιβία στη Σάμο και το Λυκούργο Λογοθέτη, που το 1821 αναδεικνύεται από τη βουλή και το δήμο της Σάμου ως αισυμνήτης της νήσου με υπερεξουσίες. Περιορισμένες εξουσίες αισυμνήτη έδωσαν οι Λοκροί της Ιταλίας στον νομομαθή Ζάλευκο ο οποίος κατασκεύασε το νομοθετικό πλαίσιο της πόλης, όπως και στον Χάρωνδα στην Κατάνη της Σικελίας τον 7ο αιώνα π.Χ.
Οι πολίτες της Μυτιλήνης εμπιστεύτηκαν την εξουσία στο σοφό Πιττακό (650-570 π.Χ.), γιο του θρακιώτη Υγραδίου, για δέκα χρόνια, από το 590-580 π.Χ. Ο μεγάλος σοφός κυβέρνησε τη Λέσβο δίκαια και αξιοκρατικά, «μετά χρηστότητος και συνέσεως σπανίας»3. Παρέδωσε δε τη χώρα στους πολιτικούς όταν κατοχυρώθηκε το δημοκρατικό πολίτευμα με νόμους που πρώτα εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον και μετά την κοινωνική ευνομία και γαλήνη. Ήταν άψογος από κάθε άποψη. Αυτός είπε ότι η διαχείριση της εξουσίας αποδεικνύει το ποιόν του ανθρώπου. Και μάλιστα, όταν η διακυβέρνηση γίνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα ο χρόνος φθείρει τον κυβερνήτη.
Όταν έφεραν κάποτε μπροστά στον Πιττακό τον Αλκαίο, τον δολοφόνο του γιου του, και ο γιος του Τυρραίου έδειξε μπροστά του ειλικρινή μεταμέλεια και ζήτησε συγνώμη, ο μεγαλόψυχος «τύραννος» και πατέρας άφησε ελεύθερο τον εγκληματία λέγοντας του. «Η συγνώμη σου είναι ανώτερη από την εκδίκησή μου».

Ο Σόλωνας ο Αθηναίος (639-559 π.Χ.) κλήθηκε από την Εκκλησία του Δήμου το 594 να θεραπεύσει τις κακοδαιμονίες της Αθηναϊκής κοινωνίας, την κοινωνική αδικία, τις φιλονικίες μεταξύ των τάξεων, τις έριδες και διχοστασίες των πολιτικών, τη δημιουργία νέων θεσμών και την επιβολή των νόμων, την ειρήνευση της χώρας και την κατοχύρωση και στήριξη της δημοκρατίας. Κι έτσι ο σοφός που διακήρυττε ότι «η ισότητα δεν προκαλεί πόλεμο» αναδείχτηκε δημοκρατικά ως τύραννος των Αθηναίων και με την «σεισάχθεια» του (αποτίναξη των βαρών) λύτρωσε τους πολίτες από τα χρέη προς τους δανειστές τοκογλύφους τους κι έφερε την ισορροπία ανάμεσα σε φτωχούς και πλουσίους. Ίδρυσε την Εκκλησία του Δήμου, τη Βουλή των Τετρακοσίων, καθόρισε τον αριθμό των Εννέα Αρχόντων οι οποίοι διοικούν την πόλη, την Ηλιαία των 6.000 δικαστών, έβαλε τις βάσεις στο ιδιωτικό και το ποινικό δίκαιο, και άλλα νομοθετικά μέτρα με τα οποία κατοχύρωσε τη δημοκρατία, στην πράξη, στην Αθήνα.
Τον ωραίο όμως αυτό θεσμό, της αισυμνητείας, καταξίωσαν κι ανέδειξαν οι Ρωμαίοι, οι οποίοι βλέποντας την ωφελιμότητα του θεσμού για το έθνος τους, καθιέρωσαν τους απόλυτους μονάρχες στη διακυβέρνηση της χώρας, τους λεγόμενους ρωμαίους αυτοκράτορες. Η διαφορά είναι ότι οι μεν έλληνες αισυμνήτες είχαν αρμοδιότητα και στην παραγωγή και την ψήφιση νόμων οι δε ρωμαίοι αυτοκράτορες στερούνταν την αρμοδιότητα της νομοθετικής εξουσίας. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, και η μια και η άλλη εξουσία αισυμνητεία, ανεξαρτήτως χρονοδιαγράμματος, θεωρούνταν νόμιμη άσκηση δημοσίου δικαίου και από τους έλληνες και από τους ρωμαίους κι όχι μια αυθαίρετη κατάσταση περιόδου δικτατορίας. Όμως το είδος αυτό της εξουσίας δεν συνιστούσε και πολίτευμα.
Ειδικότερα, έξαρση αισυμνητείας παρατηρήθηκε μετά την περίοδο παρακμής του έπους και την εμφάνιση της λυρικής ποίησης με εκπροσώπους τότε τους, Αρχίλοχο, Τυρταίο, Σόλωνα, Θεόγνι, Αρίωνα, Τέρπανδρο, Άλκμαν, Στησίχωρο, Πράξιλλο, Τελέσιλα, Φωκυλίδη, Μίμνερμο, Σαπφώ, κλπ, οι οποίοι και κατέγραψαν μέσα στα έργα τους εμπειρίες ιστορικών γεγονότων του καιρού τους. Την ίδια εποχή η κυριαρχία του Περσικού κράτους ήταν καταλυτική και οι έλληνες διανοούμενοι αναζητούσαν και διερευνούσαν τους γύρω λαούς και τα έθνη. Ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος (610-547 π.Χ.) σχεδίαζε γεωγραφικούς χάρτες του κόσμου, ο συμπατριώτης του ο Εκαταίος (545-475 π.Χ.) κατέγραφε ιστορία τον οποίο κι ακολούθησαν ο Ακουσίλαος ο Αργείος, ο Φερεκύδης ο Αθηναίος, ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς, ο Θουκυδίδης, κλπ.
Βιβλιογραφία – Σημειώσεις
1. Νικόλαος Ζαΐρης: Ποιος ο τελευταίος Έλλην αισυμνήτης; Περιοδικό Ελληνόραμα φύλλο 19 σελ.101-105
2. Διογένης Λαέρτιος τόμος 1ος βιβλίο Β΄ κεφαλ. 6 σελ. 74 εκδόσεις Γεωργιάδη
3. Γ. Ν. Φιλάρετος: Αισυμνητεία, αισυμνήτης Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη τόμος 1ος σελ.570
4. Αριστοτέλης: Πολιτικά Γ΄9, 5 και Δ΄ 8, 2
5. Θεόφραστος: «Εν τοις περί βασιλείας» και «Αποσπάσματα»
6. Διονύσιος Αλικαρνασσεύς: «Ρωμαϊκαί αρχαιότητες» Ε΄ 73, 3, 74
7. Ε. Π. Φωτιάδης: Εγκυκλοπαίδεια Ηλίου τόμος 2ος σελ. 22-23
8. Παυσανίας: Αχαϊκά 20, 1
9. «Η Ατλαντίδα» http://www.atlanteans.gr/
10.Δημήτρης Ν. Λύρας: Η πρώιμη Ελληνική ιστοριογραφία μέχρι τον Ησίοδο περιοδικό Αγωγή φύλλο 72/2008 σελ-57-64
11. Όμηρος: Οδύσσεια εκδόσεις Ντιαγκοστίνι 2005 τόμος α΄ μετάφραση Ν. Νικολίτση (θ 256-259)
Πηγή
http://athriskos.gr/406/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο πολιτειακός θεσμός της αισυμνητείας στην Αρχαία Ελλάδα "

«Εις οιωνός άριστος,αμύνεσθαι περί πάτρης» Όμηρος


 
Τι έλεγαν οι Αρχαίοι για την Πατρίδα;-----
 «Θνήσκε υπέρ πατρίδος» Δελφικά Παραγγέλματα-----
 
«Εις οιωνός άριστος,αμύνεσθαι περί πάτρης» Όμηρος. Ένας είναι ο άριστος χρησμός, να αμύνεσαι για την πατρίδα.-------
 
«Ουδέν γλύκιον πατρίδος» Όμηρος. Τίποτε γλυκύτερο από την πατρίδα.-----
 
«Η αγάπη που έχει κανείς για την πατρίδα του, προέρχεται από την αγάπη που ένοιωσε για την μητέρα του στην παιδική του ηλικία» Πυθαγόρας.
 
«Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίων Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» Σιμωνίδης ο Κείος. Οι Αθηναίοι , μαχόμενοι στην πρώτη γραμμή υπέρ των Ελλήνων, των χρυσοφόρων Μήδων την δύναμη κατέβαλαν.
 
«Ώ ξειν’αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» Σιμωνίδης ο Κείος.
 
«Ει το καλώς θνήσκειν αρετής μέρος εστί μέγιστο, ημίν εκ πάντων ταύτα απένειμε τύχη. Ελλάδι γαρ σπεύδοντες ελευθερίην περιθείναι κείμεθ’αγηράντω χρώμενοι ευλογίη»  Επίγραμμα Σιμωνίδη του Κείου για τους πεσόντες στα Μηδικά. Αν ο καλός θάνατος είναι το μέγιστο μέρος της αρετής, σ’ εμάς η τύχη αυτό το δώρο μας το έδωσε. επειδή, σπεύδοντας να σώσουμε την Ελλάδα μας με της ελευθερίας τα τείχη, κείμεθα στους τάφους μας ,αθάνατη ευλογία έχοντας κερδίσει.
 
«Τι γαρ φίλτερον ανδρί πατρόας χθονός» Αριστείδης.Τι τάχα είναι περισσότερο αγαπημένο για τον άνθρωπο , από την πατρική του γη.
 
«Ηδ’εστίν η σώζουσα και ταύτης επί πλέοντες ορθής τους φίλους ποιούμεθα»  Σοφοκλής . Αυτή η πόλη είναι που μας σώζει, και αν πλέουμε το πλοίο πάνω σ αυτήν , όσο είναι σώα, μόνο τότε μπορούμε να αποκτούμε τους φίλους μας.
 
«Ουδέν φίλτερον πατρώας γης, μακάριος δ’ όστις ευτυχών μένει εν τη ιδία αυτού πατρίδι» Ευριπίδης Τίποτε γλυκύτερο από την πατρίδα. Και ευτυχής εκείνος που δίχως μακριά της να τον διώχνουν βάσανα, μένει στην πατρίδα του.
 
«Νόμιζε την πατρίδα οίκον, τους δε πολίτας εταίρους» Ξενοφών.
 
eleysis-ellinwn
 
theancientweb.wordpress
 
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Εις οιωνός άριστος,αμύνεσθαι περί πάτρης» Όμηρος"

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Το κυνήγι του χρήματος είναι αρρώστια

Ο πλούτος

Η λέξη προέρχεται από το ρήμα πίμπλημι=γεμίζω και πίμπλαμαι=είμαι γεμάτος. Θέμα του ρήματος,  πλη-. Παράγωγα: πλήρης, πλήθος, πλούτος.---
Πλούτος σημαίνει  αφθονία αγαθών.-- Πλούσιος είναι όποιος  έχει αφθονία υλικών αγαθών. Στην αρχαιότητα πλούσιος εθεωρείτο όποιος είχε ζώα αρχικά, κατόπιν ζώα και κτήματα, και όταν οι κοινωνικές ισορροπίες διασαλεύτηκαν στον πλούτο μετρούσαν και οι δούλοι. Στην Οδύσσεια (ρ 422-423)  ο  Οδυσσέας όταν θέλει να πείσει ότι ήταν κάποιος επιφανής, πλούσιος  άρχοντας λέει σε δακτυλικό εξάμετρο:
“και σκλάβους είχα αμέτρητους κι άλλα αγαθά περίσσα,
πόχουν αυτοί που καλοζούν, κι υπέρπλουτους τους λένε”.
Στον μεσαίωνα πλούσιος ήταν όποιος είχε γη.--
Στους νεότερους χρόνους που επικράτησε το εμποροκρατικό σύστημα (μετό τον 15ο αιώνα) πλούτος εθεωρείτο η αφθονία πολύτιμων υλικών αγαθών. Στην σύγχρονη εποχή  ”η αγάπη του πλούτου”, έχει πάρει διαστάσεις ειδωλολατρείας. Πλούσιος θεωρείται όποιος διαθέτει άφθονες κινητές αξίες, όπως το χρήμα. Σε όλες τις εποχές όμως ο πλούτος είτε σε γη,  ζώα και δούλους, είτε σε χρήμα, αυτοκίνητα, βίλες  κότερα, δούλους  κλπ προσδίδει πολιτική και κοινωνική επιρροή σε αυτόν που τα έχει.  Αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος να επιδιώκει κάποιος την απόκτηση πλούτου. Δεν αρκείται μόνο στο να περνάει καλά, πολύ καλά, άριστα.
 Επιθυμεί ακόμη, επιθυμία που γεννάται από τον πλούτο, να ελέγχει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί. Η υπεροχή του ενώπιον των άλλων, η αίσθηση ότι πολλοί άνθρωποι εξαρτώνται από τον πλούτο και τη δύναμή του, που δεν θα την είχε αν δεν ήταν πλούσιος, ότι μπορεί να τους μεταχειριστεί όπως  θέλει, να παίξει μαζί τους, όπως παίζει με το σκυλάκι του, όλα αυτά του δημιουργούν μιαν άλλην αίσθηση.
 Ίσως την ψυχολογία των Φαραώ, που πίστευαν πως ήσαν γιοι θεών, άρα επίγειοι θεοί.  Έτσι λοιπόν από αυτήν την οπτική δεν είναι ο πλούτος αυτός καθαυτός που οδηγεί σε αντιθέσεις, αλλά ο τρόπος απόκτησης του πλούτου και η χρήση του που γίνεται πηγή συμφορών.
Έχει ο πλούτος ηθική; Η επικρατούσα αντίληψη λέει ότι όποιος πλούτισε με έντιμα μέσα, από την δουλειά του για παράδειγμα, γνωρίζει κατά κανόνα να χρησιμοποιεί τον πλούτο για προσωπικό και κοινωνικό όφελος.
 Στις υπάρχουσες συνθήκες το χρήμα είναι απαραίτητο για μια αξιοπρεπή ζωή, για υγεία, μόρφωση, άσκηση αλληλεγγύης. Αν όμως ο πλούτος αποκτήθηκε με ανέντιμα  μέσα, τότε είναι εύκολο να χρησιμοποιηθεί το χρήμα για ικανοποίηση κακών έξεων. Ο Π. Ζ. Προυντόν όμως λέει ότι ο έντιμος δεν μπορεί να είναι πλούσιος, ότι πλούτος και ηθική δεν συμβαδίζουν. Συγκεκριμένα σταχυολογώ από το πιο γνωστό του βιβλίο, Περί ιδιοκτησίας, τα εξής καταλυτικά, κατά την γνώμη μου.
Εάν με ερωτούσαν
-τί είναι σκλαβιά;
και έπρεπε να απαντήσω με μία λέξη θα έλεγα: Φόνος
και θα γινόμουν αμέσως κατανοητός. Δεν θα χρειαζόταν κανένα επιπλέον επιχείρημα για να δείξω ότι το να αφαιρείς από κάποιους τις σκέψεις τους, τις επιθυμίες τους, την προσωπικότητά τους είναι μια εξουσία ζωής και θανάτου και το να σκλαβώνεις έναν άνθρωπο είναι σαν να τον σκοτώνεις. Επομένως γιατί στην ερώτηση
-τί είναι ιδιοκτησία;
να μην απαντήσω: κλοπή;
Στις μέρες μας το κυνήγι του χρήματος έχει καταντήσει μάστιγα και έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε συμφορές.
Για το χρήμα ο άνθρωπος  εκμεταλλεύεται τον  άνθρωπο,  που είναι προέκτασή του. Γίνεται προδότης, δωσίλογος, ληστής, δολοφόνος σφουγγοκωλάριος και ό,τι άλλο μπορείτε να προσθέσετε σε αυτά. Γεγονός είναι ότι το κυνήγι του χρήματος είναι πλέον αρρώστια, που έχει πάρει την μορφή επιδημίας.
Ας θυμηθούμε λόγια των Αρχαίων σοφών μας για τον πλούτο και τους πλούσιους.
Μένανδρος: Όπλον μέγιστον εν ανθρώποις τα χρήματα.
Δημοσθένης: Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστιν γενέσθαι των δεόντων.
Θέογνις: Πλούτος και σοφία αποτελούν ανίκητον όπλο των θεών.
Πλάτων: Δύο είναι οι εχθροί του ανθρώπου: ο πλούτος που διαφθείρει την ψυχή με την μαλθακότητα που ενσπείρει  και η φτώχεια που σπρώχνει με τα βάσανα στην ξεδιαντροπιά.
Βίων: (Για τον πλούσιο) Δεν εξουσιάζει αυτός την περιουσία, αλλά αυτή τον εξουσιάζει.
Ευριπίδης: Είναι γλυκό το κέρδος, αν βγαίνει ακόμα και με απάτες.
Πλάτων: Όσο τιμώνται στην πόλη τα πλούτη και οι πλούσιοι, τόσο θα περιφρονούνται η αρετή και οι χρηστοί άνθρωποι.


http://chryssablog.wordpress.com/page/4/
 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το κυνήγι του χρήματος είναι αρρώστια "

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Η δικαίωση της Ερείκουσσας

Του Νίκου Λυγερού
Με την ένταξη στο ΕΣΠΑ του λιμανιού της Ερείκουσσας προχωρά ένα βήμα παραπέρα το θέμα της ΑΟΖ στα Διαπόντια Νησιά και αυτή η επιτυχία πρέπει να θεωρηθεί ως απόδειξη της αποτελεσματικότητας των κατοίκων της Ερείκουσσας που ενώ αντιμετώπιζαν συνεχώς εμπόδια δεν σταμάτησαν ποτέ τον αγώνα τους. Για να γίνει πιο κατανοητό το θέμα αρκεί να εξετάσουμε ένα χάρτη με διαγράμματα Voronoi για να αντιληφθούμε ότι οι γενικευμένες κυψέλες Voronoi των Διαποντίων Νησιών είναι πολύ μεγαλύτερες σε εμβαδόν από την ίδια την Κέρκυρα. Κατά συνέπεια το πλαίσιο της ΑΟΖ ενισχύει το πεδίο δράσης των Νησιών. Έτσι πρέπει να λειτουργήσουμε δυναμικά όσον αφορά στην οικονομική τους δραστηριότητα. Σε αυτό το πεδίο δράσης εντάσσεται και το πεδίο μάχης του λιμανιού και όλα τα εμπόδια που καταφέραμε να ξεπεράσουμε δίχως να δίνουμε σημασία στις τοπικιστικές προσεγγίσεις, αφού αποδείξαμε ότι το λιμάνι της Ερείκουσσας και η αξιοποίησή τους είναι εθνικό θέμα αφού ανήκει στις εφαρμογές της υψηλής στρατηγικής της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η δικαίωση της Ερείκουσσας"

Η έννοια του έθνους στην αρχαιότητα


Η ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ ΤΩΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ
Η έννοια του έθνους στην αρχαιότητα
Πολλοί είναι λοιπόν αυτοί -κι ανάμεσά τους και αρκετοί «μορφωμένοι»- που υποστηρίζουν πως δεν υπήρχε το έθνος ως έννοια στους αρχαίους Έλληνες. Ένα ακλόνητο «επιχείρημα» είναι πως ο χώρος της Ελλάδος ήταν χωρισμένος σε πόλεις-κράτη που ενίοτε πολεμούσαν το ένα το άλλο.

Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, τους διαψεύδει η ίδια η ιστορία…

Παρ’ ότι η έννοια «εθνικό κράτος» και όχι απλά έθνος άρχισε να σχηματοποιείται, έτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα, κυρίως από τον 18ο αιώνα, εντούτοις ο όρος «έθνος» (αλλά και «γένος»), δεν ήταν άγνωστος στον αρχαίο κόσμο. Ο Ηρόδοτος συχνά χρησιμοποιεί τον όρο «έθνεο» για να περιγράψει τις διάφορες φυλές, ελληνικές και μη που είχαν κοινή καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία κ.τ.λ. (π.χ. «…Ἄβαντες μὲν ἐξ Εὐβοίες εἰσὶ οὐκ ἐλαχίστη μοῖρα, τοῖσι Ἰωνίης μέτα οὐδὲ τοῦ οὐνόματος οὐδέν, Μινύαι δὲ Ὀρχομένιοί σφι ἀναμεμίχαται καὶ Καδμεῖοι καὶ Δρύοπες καὶ Φωκέες ἀποδάσμιοι καὶ Μολοσσοὶ καὶ Ἀρκάδες Πελασγοὶ καὶ Δωριέες Ἐπιδαύριοι, ἄλλα τε ἔθνεα πολλὰ ἀναμεμίχαται…» [βιβλίο «Κλειώ»], «ἔθνεα Βοιωτῶν καὶ Χαλκιδέων» [βιβλίο «Τερψιχόρη»], «Μακεδόνων ἔθνεα» [βιβλίο «Ερατώ»] κ.ά.)

Η έννοια της πανελλήνιας εθνικής συνείδησης, έστω και σε πρώιμο στάδιο· και η γνώση ότι υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία που ενώνουν τις διάφορες ελληνικές φυλές και πόλεις-κράτη, κάτω από τον όρο «Έλληνες» δεν απουσιάζει («οἱ δὲ Ἕλληνες κατὰ τάξις τε καὶ κατὰ ἔθνεα κεκοσμημένοι ἦσαν» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Πολύμνια»]), όπως δεν απουσιάζει και η κατανόηση της ελληνικότητας («τὸ Ἑλληνικὸν ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Ουρανία»]). Τα ιστορικά τεκμήρια είναι αρκετά. Ενδεικτικά:

1. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, συμμετείχαν μόνο όσοι ήταν Έλληνες και την ευθύνη της εξακρίβωσης της καταγωγής των αθλητών, επιφορτίζονταν οι γνωστοί Ελλανοδίκες, ή Ελληνοδίκες (Έλλην+δίκη). Ο Ηρόδοτος αναφέρει μάλιστα, ότι απ’ αυτόν τον έλεγχο πέρασε και ο βασιλιάς των Μακεδόνων Αλέξανδρος ο Α’ κι αφού απέδειξε την ελληνικότητά του, τού επετράπη να συμμετάσχει στους αγώνες («πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλληνοδίκαι οὕτω ἔγνωσαν εἶναι. Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ᾽ αὐτὸ τοῦτο, οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἐξεῖργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων· Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ» [«Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Τερψιχόρη»]).

2. Σε κείμενο που έγραψε ο Ισοκράτης με αφορμή τους εκατοστούς Ολυμπιακούς Αγώνες και το οποίο απέστειλε για ανάγνωση στην Ολυμπία, διαβάζουμε: «Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες…».
 

Δηλαδή: «Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ, ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, αφού είμαστε αυτόχθονες…» (Πανηγυρικός, εδάφιο 24).

3. Στον «Πανηγυρικό» που εκφώνησε προς τους Αθηναίους ο Ισοκράτης, αναφέρεται σαφέστατα στο γένος των Ελλήνων: «Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας».
 

Δηλαδή: «Είναι δε τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την πολιτεία μας από τούς άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και την τέχνη τού λόγου, ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει διδάσκαλοι τών άλλων και κατόρθωσε ώστε το όνομα τών Ελλήνων να είναι σύμβολο όχι πλέον τής καταγωγής αλλά τής πνευματικής ανυψώσεως, και να ονομάζονται Έλληνες εκείνοι που παίρνουν τη δική μας μόρφωση και όχι αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή».

4. Στην μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), ο Σιμωνίδης ο Κείος αφιέρωσε το εξής επίγραμμα: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» (Μετάφραση: «Αμυνόμενοι υπέρ των Ελλήνων οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα, κατέστρεψαν τη δύναμη των χρυσοφορεμένων Περσών»). Να θυμίσουμε, ότι στην νικηφόρα μάχη του Μαραθώνα, απέναντι από τους 55.000 Πέρσες, μαζί με τους 10.000 Αθηναίους, συντάχθηκαν και 1.000 Πλαταιείς, ενώ υπήρχε και στρατιωτική βοήθεια 1.000 οπλιτών από την Σπάρτη, που όμως έφτασε καθυστερημένα στο πεδίο της μάχης.

Στην ναυμαχία της Σαλαμίνας που ακολούθησε το ίδιο έτος, ο Αισχύλος (ο οποίος συμμετείχε ενεργά στην μάχη του Μαραθώνα και στις ναυμαχίες του Αρτεμισίου και της Σαλαμίνας) μάς αφηγείται μέσα από την τραγωδία του «Πέρσες», τον παιάνα των Ελλήνων: «Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ’, ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη, θήκας τε προγόνων: νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών». (Μετάφραση: «Εμπρός, τέκνα των Ελλήνων, ελευθερώστε την πατρίδα, ελευθερώστε τα παιδιά σας, τις γυναίκες σας, τα ιερά των πατρογονικών θεών σας, τους τάφους των προγόνων σας· τώρα ο αγώνας είναι για τα πάντα»).

5. Έλληνες δεν λογίζονταν μόνο όσοι κατοικούσαν στον κυρίως ελλαδικό χώρο, αλλά και έξω απ’ αυτόν. Το 481 π.Χ., έναν χρόνο πριν την επική μάχη των Θερμοπυλών (480 π.Χ.), συγκλήθηκε πανελλήνιο συνέδριο στην Κόρινθο, για να αποφασιστεί η στάση που θα έπρεπε να κρατήσουν οι Έλληνες απέναντι στους Πέρσες. Προσκλήθηκαν επίσης οι Έλληνες της Μασσαλίας και της Κριμαίας, που δεν μπόρεσαν να προσέλθουν λόγω απόστασης, ενώ το παρόν έδωσαν οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, οι Κρήτες, οι Κερκυραίοι κ.ά. Σ’ αυτό το συνέδριο δεν προσκλήθηκαν μόνο οι Έλληνες που είχαν υποταχθεί στους Πέρσες, δηλαδή οι Έλληνες της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Ιωνίας, της Μακεδονίας κ.ά. Έχουν ιδιαίτερη σημασία δε, οι δύο εκ των αποφάσεων που τελικά ελήφθησαν και που όριζαν πως:

α) Οι Έλληνες να πολεμήσουν μέχρι θανάτου τους Πέρσες.

β) Να τιμωρηθούν όσοι Έλληνες πολεμήσουν με το μέρος των Περσών.

6. Τις παραμονές της ιστορικής μάχης των Πλαταιών (479 π.Χ.), όπου σύμφωνα και με το επίγραμμα του περιηγητή Παυσανία «Σε αυτόν το πόλεμο πολέμησαν: Λακεδαιμόνιοι, Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Τεγεάτες, Σικυώνιοι, Αιγινήτες, Μεγαρείς, Επιδαύριοι, Ορχομένιοι, Φλειάσιοι, Τροιζήνιοι, Ερμιονείς, Τιρύνθιοι, Πλαταιείς, Θεσπιείς, Μυκηναίοι, Κείοι, Μήλιοι, Τήνιοι, Νάξιοι, Ερετριείς, Χαλκιδείς, Στυρείς, Ηλείοι, Ποτειδαιάτες, Λευκάδιοι, Ανακτορείς, Κύθνιοι, Σίφνιοι, Αμβρακιώτες και Λεπρεάτες», ο βασιλιάς των Μακεδόνων, Αλέξανδρος ο Α’, που είχε υποταχθεί στους Πέρσες, πάει κρυφά στο στρατόπεδο των Ελλήνων και τους μεταφέρει το στρατιωτικό σχέδιο του Μαρδόνιου και αιτιολόγησε την πράξη του, ότι ως Έλληνας δεν θα ήθελε να δει την Ελλάδα σκλαβωμένη: «αὐτός τε γὰρ Ἕλλην γένος εἰμὶ τὠρχαῖον καὶ ἀντ᾽ ἐλευθέρης δεδουλωμένην οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ὁρᾶν τὴν Ἑλλάδα» («Ηροδότου ιστορίαι», βιβλίο «Καλλιόπη»).

7. Όπως εξιστορεί ο Αρριανός, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε τους Πέρσες στην μάχη του Γρανικού ποταμού (334 π.Χ), αιχμαλώτισε όσους Έλληνες είχαν πολεμήσει ως μισθοφόροι στο πλευρό των Περσών και είχαν παραβιάσει την κοινή απόφαση, να μην πολεμήσουν Έλληνες εναντίον Ελλήνων, και τους έστειλε στη Μακεδονία για να εργαστούν σε καταναγκαστικά έργα. Παράλληλα έστειλε 300 περσικές πανοπλίες στην Αθήνα, ως ανάθημα στη θεά Αθηνά, με τη εντολή να συνοδεύεται από το επίγραμμα «Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων ἀπὸ τῶν βαρβάρων τῶν τὴν Ἀσίαν κατοικούντων»:

«ἔθαψε δὲ καὶ τοὺς μισθοφόρους Ἕλληνας, οἳ ξὺν τοῖς πολεμίοις στρατεύοντες ἀπέθανον. ὅσους δὲ αὐτῶν αἰχμαλώτους ἔλαβε, τούτους δὲ δήσας ἐν πέδαις εἰς Μακεδονίαν ἀπέπεμψεν ἐργάζεσθαι, ὅτι παρὰ τὰ κοινῇ δόξαντα τοῖς Ἕλλησιν Ἕλληνες ὄντες ἐναντία τῇ Ἑλλάδι ὑπὲρ τῶν βαρβάρων ἐμάχοντο. ἀποπέμπει δὲ καὶ εἰς Ἀθήνας τριακοσίας πανοπλίας Περσικὰς ἀνάθημα εἶναι τῇ Ἀθηνᾷ ἐν πόλει. καὶ ἐπίγραμμα ἐπιγραφῆναι ἐκέλευσε τόδε. Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων ἀπὸ τῶν βαρβάρων τῶν τὴν Ἀσίαν κατοικούντων» («Αλεξάνδρου Ανάβασις», Βιβλίο Α).

8. Αιώνες αργότερα, τον 15ο αιώνα, όταν ο όρος «Έλληνας» είχε αποκτήσει μια αρνητική σημασία, ο Έλληνας φιλόσοφος Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, «υπενθυμίζει» στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Εμμανουήλ Παλαιολόγο, πως «Ἑλληνες ἐσμέν ὧν ἡγεῖσθε καί βασιλεύετε, δέσποτα, ὡς ἡ φωνή ἡμῶν καί ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ» (Μετάφραση: «Έλληνες είμαστε, αυτοί των οποίων είστε βασιλιάς, όπως η γλώσσα μας και η παιδεία μας μαρτυρούν»).

[Πηγή: arxaia-ellinika.blogspot.gr]
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η έννοια του έθνους στην αρχαιότητα"

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΓΙΑ ΦΕΛΛΟΥΣ

 ΟΧΙ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΥΤΗ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΛΑΜΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΦΑΜΕ [ έβγαλε το τζιπ για να το κινήσει για να μην μείνει από μπαταρία] ΜΕ ΤΟΝ ΟΣΕ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΚΙΝΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΙΣΠΡΑΞΗ ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΗΓΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΟΛΟΥ ΜΕ ΤΑ ΕΛΛΕΊΜΜΑΤΑ ΝΑ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΑΜΑΣΗΤΑ.
ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ Ο ΤΖΟΥΝΙΟΡ ΔΕΝ ΑΠΕΙΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ.---ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΝΟΧΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΟΙΤΑΧΘΗΤΕ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ.
ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.--ΜΗΝ ΜΑΣ ΣΏΝΕΤΕ ΑΛΛΟ........
--------------------------------------------------------------------------------------------
Ο πρώην βουλευτής και υπουργός της ΝΔ δεν παραβίασε μόνο το STOP αλλά παραλίγο να παρασύρει  με το αυτοκίνητό του μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ.
 
Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες οι αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ σταμάτησαν το τζιπ του πρώην υπουργού κατά παρέκκλιση -αφού υπηρεσιακά δεν προβλέπεται να προχωρούν σε τροχονομικούς ελέγχους- αφού, αφενός τον είδαν να παραβιάζει το STOP και αφετέρου ως αντίδραση για την οδηγική του συμπεριφορά, καθώς ο κ. Λιάπης έκανε έναν επικίνδυνο ελιγμό και λίγο έλειψε να τους παρασύρει.
 
Μάλιστα, αφού τον σταμάτησαν και τον πλησίασαν για να του ζητήσουν τα χαρτιά του, οι νεαροί μοτοσικλετιστές δεν αναγνώρισαν τον πρώην υπουργό ο οποίος φορούσε τζόκεϊ καπέλο, γυαλία μυωπίας και ήταν ντυμένος σπορ και έμειναν έκπληκτοι όταν άκουσαν από τον ίδιο να τους ανακοινώνει την ταυτότητα του.
Σύμφωνα με πληροφορίες ο κ. Λιάπης είπε στον Εισαγγελέα ότι τον Αύγουστο κατέθεσε τις πινακίδες του πολυτελούς τζιπ.
Υποστήριξε ότι έχει πληρώσει τέλη και για το 2013. "Δεν είναι ότι δεν έχω να φάω. Δεν κάνω τον φτωχό αλλά συνταξιούχος είμαι και όπως και να το κάνουμε το τεκμήριο είναι ένα ποσό...", φέρεται να είπε.
Πρόσθεσε ότι το αυτοκίνητο το είχε σε αποθήκη στο Πόρτο Ραφτη κι επειδή θα φύγει για ταξίδι στην Ασία το έβγαλε για να το κινήσει για να μην μείνει από μπαταρία. "Γι' αυτό το λόγο δεν είχα ούτε το δίπλωμα μαζί", είπε χαρακτηριστικά.
Μάλιστα όπως είπε σκόπευε γυρνώντας από το ταξίδι να πάρει πίσω τις πινακίδες.
Όταν τον ρώτησαν γιατί είχε πλαστές πινακίδες είπε: "Γιατί είχα βγάλει κάτι πινακίδες. Τι να πω; Πως δεν φταίω; Φταίω! Ήταν η κακιά η ώρα και πρέπει να τιμωρηθώ". 
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΓΙΑ ΦΕΛΛΟΥΣ"

Ο Όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Στο άρθρο αυτό στόχος μου είναι να θυμίσω όχι τις ανδραγαθίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ούτε τα πολεμικά και πολιτιστικά του κατορθώματα. ---Αυτά είναι καταγραμμένα και καταξιωμένα από την ιστορία.-- Σκοπός μου είναι να θυμίσω τις προθέσεις και τα οράματα του μεγάλου στρατηλάτη, αν οι βιογράφοι του ορθά διέσωσαν τα λόγια του ή έστω το πνεύμα των λόγων που εκφώνησε στην Ώπη της Ασίας, ένα χρόνο προτού πεθάνει.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, Έλληνας βασιλεύς της Μακεδονίας, ήταν γιος του Φιλίππου Β΄και της Ηπειρώτισσας Ολυμπιάδας. Από το γένος του πατέρα του η καταγωγή του  έφτανε στον Ηρακλή και από τη γενιά της μητέρας του οι ρίζες του έφταναν στον Αχιλλέα. Είχε σπουδαίους δασκάλους, με σπουδαιότερον από όλους τον Αριστοτέλη. Από την ηλικία των 16 ετών ο Φίλιππος του εμπιστευόταν την διαχείριση του κράτους, όταν ο ίδιος βρισκόταν σε εκστρατείες. Ήταν 18 ετών ο Αλέξανδρος, όταν δολοφονήθηκε ο Φίλιππος και 20 ετών, όταν ανέλαβε ως βασιλεύς πλέον της Μακεδονίας  Αλέξανδρος Γ,  να εκστρατεύσει εναντίον της Περσίας, διότι την εποχή εκείνη οι Πέρσες όριζαν όλη την Ασία σχεδόν. Δεν θα σταθούμε στις  νίκες του που οδήγησαν στην κατάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας, ούτε στις πορείες του που τον οδήγησαν ως τα βάθη της Βακτριανής. Ούτε θα θυμίσουμε το πόσο συνέβαλε στην αφύπνιση του πνεύματος λαών που ζούσαν στο σκοτάδι, με συνέπεια να λατρευτεί ως θεός. Αυτά είναι εύκολο να τα βρει κάθε ενδιαφερόμενος  και να τα μελετήσει. Και σίγουρα θα βεβαιώσει πως το έργο του Αλεξάνδρου από όποια σκοπιά και αν το δει κανείς, πολιτιστική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική  είναι έργο εξαιρετικό και θετικό, διότι, απέβλεπε στην αφομοίωση μεταξύ διαφορετικών και μακρινών λαών, στην συνάντηση  αντίθετων πολιτισμών και αντιλήψεων. Μα πάνω από όλα, ο Μακεδόνας βασιλεύς και κοσμοκράτωρ οραματίστηκε και πέτυχε τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας, της τέχνης και της επιστήμης της Ελλάδας, γεγονός που απετέλεσε την απαρχή μιας καινούργιας εποχής, κατά την οποία οι αξίες του Ελληνισμού έγιναν κληρονομιά όλου του κόσμου, ανεξάρτητα από φυλετικά και πολιτικά κριτήρια.
Θα καταγράψω τον όρκο, όπως ήδη ανέφερα, τον οποίο εκφώνησε το 324 π. Χ. στην Ώπη της Ασίας ενώπιον 9.00 αξιωματικών και προυχόντων κάθε φυλής Ελλήνων, Περσών, Μήδων. Αξίζει να διαβαστεί και να προσεχθεί στις αξίες του. Τον όρκο διασώζουν: Ο Ερατοσθένης, επιφανής σοφός και λόγιος της Αλεξανδρείας (275-195) και τρίτος διευθυντής της περίφημης βιβλιοθήκης της πόλης, ο Ψευδοκαλλισθένης (Βιβλ. Γ΄ γ), ο Πολύβιος (Βίος Παράλληλος, κεφ. Μ. Αλέξανδρος), και άλλοι.
“Σας εύχομαι, τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την ειρήνη.
Όλοι οι θνητοί απ’εδώ και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός,
μονοιασμένοι για την κοινή προκοπή.
Να θεωρείτε την οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς νόμους,
όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής.
Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και Βαρβάρους.
Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν.
Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο, την αρετή.
Για μένα, κάθε καλός ξένος, είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας,
είναι χειρότερος από βάρβαρο.
Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε στα όπλα,
παρά θα τις λύσετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας.
Τον Θεό, δεν πρέπει να τον νομίζετε ως αυταρχικό κυβερνήτη,
αλλά ως κοινό ΠΑΤΕΡΑ όλων, ώστε η διαγωγή σας
να μοιάζει με τη ζωή που κάνουν τ’αδέλφια στην οικογένεια.
Από μέρους μου, θεωρώ όλους ΙΣΟΥΣ, λευκούς και μελαμψούς.
Και θα ήθελα να μην είστε μόνον υπήκοοι της κοινοπολιτείας μου,
αλλά μέτοχοι, όλοι συνεταίροι.
Όσο περνάει από το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεσθούν αυτά που υπόσχομαι”.
Κατά την άποψή μου, ο Μέγας Αλέξανδρος έβαλε από τότε τις βάσεις της παγκοσμιοποίησης. Αλλά τα θεμέλια της δικής του παγκόσμιας αδελφότητας στηρίζονται: στην αρετή, στην ειρήνη, στην ισότητα, στην αξιοκρατία, στη συναδέλφωση των λαών, σε ένα Θεό Πατέρα όλων αδιακρίτως, στην άμεση Δημοκρατία, η οποία διέπεται από την ενεργοποίηση και την καθολική συμμετοχή των πολιτών, σε νόμους κοινούς, οι οποίοι θα προστατεύουν όλους εξίσου  τους πολίτες. Τέλος, την ευνομούμενη αυτήν παγκόσμια κοινότητα θα την διοικούν οι άξιοι, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος.
Το όραμά του για την παγκόσμια συναδέλφωση των λαών ο Μέγας Αλέξανδρος την εγγυήθηκε προσωπικά. Αλλά, “άλλαι αι βουλαί των ανθρώπων, άλλα ο θεός κελεύει”.
Οι σκεπτόμενοι, ας συγκρίνουμε την σύγχρονη παγκοσμιοποίηση με αυτήν του Αλεξάνδρου και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.


http://chryssablog.wordpress.com/
 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο Όρκος του Μεγάλου Αλεξάνδρου"

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Ουαί τοις ηττημένοις

Έργον ουδέν όνειδος-----

Από την στιγμή που ο άνθρωπος  υποχρεώθηκε να μείνει σε έναν τόπο μόνιμα και να καλλιεργεί την γη για να ζήσει, οδηγήθηκε στην σκέψη ότι για να πλουτίσει περισσότερο αρκούσε  να μεταβάλει τους συνανθρώπους του σε δούλους, για να του καλλιεργούν την γη και να περιποιούνται τα κοπάδια του. -- Στη κοινωνική αυτή μετατροπή, που ιστορικά είναι γνωστή ως εποχή δουλείας, πολύ συνέβαλε ο πόλεμος.  Ο πόλεμος μετέτρεψε τον ηττημένο άνθρωπο σε δούλο (ουαί τοις ηττημένοις) και το δίκαιο του ισχυροτέρου το έκανε  αποδεκτό στην συνείδηση των ανθρώπων. --- Έκτοτε εμφανίζεται το κοινωνικό φαινόμενο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, και ανθεί μέχρι σήμερα με ποικίλες μορφές.
Αυτός που διέθετε μεγάλες εκτάσεις γης και πολλά ζώα, είχε στην δούλεψή του έναν μεγάλο αριθμό δούλων, ανάλογα με την περιουσία του και τις ανάγκες του οίκου του.  Αν όμως το βιος του  δεν ήταν πολύ μεγάλο, ο γεωργός έπρεπε να εργάζεται  ο ίδιος στην γη του με την βοήθεια των μελών της οικογένειάς του ή ευκαιριακούς εργάτες γης, τους θήτες. Έτσι, εκτός από δούλους η κάθε κοινωνία διέθετε και εργαζόμενους. Αυτοί ήσαν κυρίως γεωργοί και  ποιμένες,  άνθρωποι ελεύθεροι αλλά και υποχρεωμένοι να μεριμνούν προσωπικά για την επιβίωση τη δική τους και της οικογένειάς τους.
 Όσο οι κοινωνίες εξελίσσονταν, πολλαπλασιάζονταν και οι απασχολήσεις εργατών και δούλων. Έτσι  οδηγήθηκαν οι οικονομίες των λαών στο φαινόμενο του καταμερισμού της εργασίας.  Αυτό σημαίνει ότι παράλληλα με τον ποιμένα και τον γεωργό  δημιουργήθηκαν και άλλα επαγγέλματα, κατάλληλα να καλύψουν ανάγκες της εποχής.
Ποια ήταν αυτά τα επαγγέλματα;
Ο Αριστοφάνης στις Όρνιθες, στ. 493 – 497 μας δίνει μια ιδέα. “…τα χαράματα, μόλις λαλήσει ο πετεινός, όλοι αμέσως ξυπνούν στις δουλειές τους να πάνε, ο χαλκιάς, ο αλευράς, ο ταμπάκης, κι όσοι φτιάνουν ασπίδες ή λύρες. Μαζί, κανατάς, παπουτσής και λουτράρης”. Εκτός από αυτά τα επιτηδεύματα υπήρχαν ακόμη: ιερείς, διδάσκαλοι (παιδαγωγοί, γραμματιστές, κιθαριστές), έμποροι, καραβοκύρηδες, ναυτικοί, ερέτες (κωπηλάτες), ψαράδες, πωλητές, έμποροι, λατόμοι, μεταλλωρύχοι, σιδηρουργοί, αγγειοπλάστες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, διασκεδαστές, ιατροί. Στα  επαγγέλματα  πρέπει να προσθέσουμε ακόμη το επάγγελμα του δουλεμπόρου, καθώς και του πειρατή, γνωστά ήδη από την ομηρική αρχαιότητα.
Με το πέρασμα των αιώνων και ανάλογα με τις ανάγκες των κοινωνιών αναπτύχθηκαν και άλλα επαγγέλματα, όπως: γανωματής, καλαθοποιός, καρεκλάς, μυλωνάς, ντενεκετζής, πεταλωτής, σαγματοποιός, ζωέμπορος, υφαντής, υφάντρια.  Ακόμη,  κάποιοι από αυτούς είχαν βιοτεχνίες οικογενειακού επιπέδου, δηλαδή οικοτεχνίες στις οποίες απασχολούνταν τα μέλη της ίδιας διευρυμένης οικογένειας. Όσοι όμως είχαν μεγαλύτερες οικονομικές μονάδες διέθεταν και δούλους στις επιχειρήσεις τους για περισσότερη παραγωγή.
 Και εργάζονταν και ελεύθεροι και δούλοι.
 Αλλά, άλλο το δίκαιο το εργατικό για τους ελεύθερους και άλλο των δούλων.
Οι εργαζόμενοι δεν ήσαν δούλοι. Ήσαν ελεύθεροι και ως τέτοιοι μπορούσαν να διαθέσουν τον εαυτό τους όπως ήθελαν. Κατ’ αρχήν ήταν δική τους η απόφαση αν θα εργαστούν ή όχι, πόσες ώρες θα εργαστούν, ποιες δεξιότητες θα αποκτήσουν, πότε θα παραιτηθούν από μια ενασχόληση και να κάνουν κάτι άλλο, ποιο επάγγελμα θα ακολουθήσουν, πόση προσπάθεια θα αφιερώσουν στην εργασία. Καθεμία από αυτές τις αποφάσεις των ελεύθερων εργαζομένων ορίζεται από την επιθυμία επιλογής της καλύτερης διαθέσιμης απασχόλησης από μια ποικιλία επιλογών, για να επιτύχουν το καλύτερο γι αυτούς. Είναι στους κανόνες της επιβίωσης οι εργαζόμενοι πάντοτε να δρουν με τρόπο, ώστε να μεγιστοποιούν την ευημερία τους. Ο κάθε ελεύθερος εργαζόμενος, μέχρι τον 18ο αιώνα, επέλεγε κατά κανόνα να απασχοληθεί με κάποιο αντικείμενο, που και προσοδοφόρο οικονομικά να του είναι, αλλά και να ικανοποιεί  την δημιουργική πτυχή του χαρακτήρα του. Έτσι, ο υποδηματοποιός για παράδειγμα, που έφτιαχνε υποδήματα, ανελάμβανε το έργο από το σχεδιασμό του και το ετοίμαζε ως την  χρήση. Σε κάθε στάδιο της ετοιμασίας του παπουτσιού, έβλεπε τον εαυτό του και όταν το ολοκλήρωνε, το έργο του λειτουργούσε ως καθρέπτης της προσωπικότητάς του. Έφερε την υπογραφή του, έστω και αν αυτή δεν φαινόταν πουθενά. Ήταν συνυφασμένη με το δημιούργημά του. Ως τον 18ο αιώνα ο εργαζόμενος μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να είναι και δημιουργός του αντικειμένου της ενασχόλησής του.
Ο  18ος  αιώνας όμως  είναι καθοριστικός για την ανθρωπότητα. Σηματοδοτεί μια μεγάλη αλλαγή, μια επαναστατική αλλαγή στο άπαν σύμπαν. Πρόκειται για την βιομηχανική επανάσταση, που έκανε τους ανθρώπους άνω κάτω και είναι η τρίτη κατά σειράν στην ιστορία της ανθρωπότητας.  Από τον 18ο αιώνα και μετά η μηχανή αντικατέστησε σταδιακά το ανθρώπινο χέρι. Έτσι ο αφέντης πλέον έπαψε να είναι ο άνθρωπος. Κυριάρχησε στις εργασιακές σχέσεις η μηχανή. Σε αυτόν το κύριο πρέπει στο εξής να δουλεύει, όχι να εργάζεται, να δουλεύει ο εργαζόμενος.
Συμπέρασμα: Έργον ουδέν όνειδος, η μηχανή το όνειδος.
 
 
http://chryssablog.wordpress.com/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ουαί τοις ηττημένοις"

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Ο ζεόλιθος και η γη μας

Του Νίκου Λυγερού
Ένα από τα σημαντικά πράγματα που πρέπει να κατανοήσουμε σε σχέση με τη χρήση του ζεόλιθου στη γεωργία, είναι ότι ο ζεόλιθος ασχολείται πρωταρχικά με τη γη μας και ως επίπτωση αυτής της δράσης βελτιώνει την παραγωγή. Η σημασία αυτής της παρατήρησης φαίνεται ξεκάθαρα όταν η γη είναι όξινη, αφού σε αυτήν την περίπτωση το 70% του λιπάσματος που προσθέτουμε είναι άχρηστο. Είναι η ίδια η γη που αντιδρά με αυτό και δεν προσφέρει στο φυτό παρά μόνο το 30%. Ενώ η χρήση του ζεόλιθου που λειτουργεί ως εξισορροπητής επιτρέπει την μετατροπή του pH της γης σε ένα ουδέτερο. Έτσι στη συνέχεια όταν προσθέτουμε το λίπασμα σε αυτή τη νέα γη, το λίπασμα λειτουργεί 100% κι έχουμε μεγαλύτερη απόδοση. Πράγμα το οποίο δίνει τη δυνατότητα να εξοικονομήσουμε λίπασμα. Επίσης σε αυτή την διαδικασία έχουμε και εξοικονόμηση νερού. Επίσης όταν έχουμε πολλές ή ισχυρές βροχές ο ζεόλιθος κρατά το λίπασμα στο επίπεδο του ριζικού συστήματος, πράγμα που βοηθά στην ανάπτυξη του φυτού. Και αυτό γίνεται για τον ίδιο λόγο με το οποίο λειτουργούν τα λιπάσματα επιβράδυνσης που εμπεριέχουν ζεόλιθο στην εξωτερική τους δομή. Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν δεν είναι ότι αναγκαζόμαστε, αλλά ότι υπάρχει ανάγκη για την χρήση του ζεόλιθου στη γεωργία. Κάθε παραγωγή που πραγματικά σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον χρειάζεται το ζεόλιθο. Διότι ο ζεόλιθος καθαρίζει τη γη από τα βαρέα μέταλλα, τις τοξίνες και τις ελεύθερες ρίζες. Έτσι κάθε εφαρμογή του βελτιώνει τη γη μας και προσφέρει ένα πρόσφορο έδαφος στα φυτά μας. Σε αυτό το πλαίσιο ο ζεόλιθος λειτουργεί ως μια μηχανή του Wiener που με ανάδραση προσαρμόζει το έδαφος σε μια αποτελεσματικότερη χρήση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ζεόλιθος και η γη μας"

Αιθιοπίς ένα χαμένο Έπος της αρχαίας Ελληνικής λογοτεχνίας

 

Η Αιθιοπίς είναι ένα χαμένο έπος της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας.---- Ήταν μέρος του Τρωικού κύκλου, δηλαδή της ομάδας εκείνης των επών που εξιστορούσε την ιστορία του Τρωικού Πολέμου.
Η ιστορία της Αιθιοπίδας ακολουθεί χρονολογικά αυτή της ομηρικής Ιλιάδας, και έπονται τα γεγονότα της Μικρής Ιλιάδας. Η Αιθιοπίς αποδιδόταν από αρχαίους συγγραφείς στον Αρκτίνο της Μιλήτου. Το ποίημα περιελάμβανε πέντε βιβλία έμμετρου λόγου σε δακτυλικό εξάμετρο.
Η Αιθιοπίς συντέθηκε πιθανώς τον έβδομο αιώνα π.Χ., αλλά υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα ως προς τον ακριβή χρονικό εντοπισμό της. Αρχαίες πηγές χρονολογούν τον Αρκτίνο τον όγδοο αιώνα, αλλά πρώιμες καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις ενός από τους πιο σημαντικούς χαρακτήρες, της Πενθεσίλειας, χρονολογούνται το 600 π.Χ..
Σε τωρινές κριτικές εκδόσεις μόνο πέντε γραμμές επιβιώνουν από το αυθεντικό κείμενο της Αιθιοπίδας'. Εξαρτώμαστε σχεδόν πλήρως από μια περίληψη των Κύκλιων επών που περιέχονται στην Χρηστομάθεια που αποδίδεται σε έναν άγνωστο "Πρόκλο" (πιθανώς μπορεί να ταυτισθεί με τον γραμματικό του 2ου αιώνα μ.Χ. Ευτύχιο Πρόκλο). Λιγότερα από δέκα άλλες αναφορές δίνουν ενδείξεις της ροής του έργου.
Το ποίημα ανοίγει, λίγο μετά τον θάνατο του Τρώα ήρωα Έκτορα, με την άφιξη της Αμαζόνας πολεμίστριας Πενθεσίλειας που έρχεται σε υποστήριξη των Τρώων. Ζει μια στιγμή δόξας στη μάχη, αλλά ο Αχιλλέας την φονεύει. Ο Έλληνας πολεμιστής Θερσίτης αργότερα σαρκάζει τον Αχιλλέα, ισχυριζόμενος ότι ο Αχιλλέας ήταν ερωτευμένος μαζί της, και ο Αχιλλέας τον φονεύει επίσης.
Ο Αχιλλέας καθαίρεται τελετουργικά για το φόνο του Θερσίτη.Μετά άλλος ένας σύμμαχος φθάνει, ο Μέμνων, γιος της Ηώς και του Τιθωνού, οδηγώντας ένα Αιθιοπικό εφεδρικό σώμα στρατού φορώντας ολισμό κατασκευασμένο από τον θεό Ήφαιστο.
Στην μάχη ο Μέμνων σκοτώνει τον Αντίλοχο, έναν Έλληναν πολεμιστή ο οποίος ήταν γιος του Νέστορα και πολύ φίλος του Αχιλλέα. Μετά ο Αχιλλέας σκοτώνει τον Μέμνονα, και ο Δίας κάνει τον Μέμνονα αθάνατο κατά παράκληση της Ηούς.
Αλλά στον θυμό του ο Αχιλλέας καταδιώκει τους Τρώες σχεδόν ως τις πύλες της Τροίας, και στις Σκαιές Πύλες σκοτώνεται από ένα βέλος που έριξε ο Πάρις, βοηθούμενος από τον θεό Απόλλωνα. Το σώμα του Αχιλλέα σώζεται από τον Αίαντα και τον Οδυσσέα.
Οι Έλληνες έκαναν κηδεία στον Αντίλοχο. Η μητέρα του Αχιλλέα, η θαλάσσια νύμφη Θέτις, έρχεται με τις αδελφές της και τις Μούσες να θρηνήσει πάνω από το πτώμα του Αχιλλέα. Οι επικήδειοι αγώνες διεξάγονται προς τιμήν του Αχιλλέα, στους οποίους η πανοπλία και τα όπλα του Αχιλλέα προσφέρονται ως τρόπαιο για τον μεγαλύτερο ήρωα· και εκεί αναπτύσσεται μια διαμάχη επ' αυτών μεταξύ Αίαντα και Οδυσσέα.
Εκεί τελειώνει η Αιθιοπίς·είναι αδιευκρίνιστο αν η απόφαση του πανοπλία του Αχιλλέα, και την επακόλουθη αυτοκτονία του Αίαντα, είπαν στις Αιθιοπίδα στο επόμενο έπος του Κύκλου, η Μικρή Ιλιάδα, ή και στα δύο.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Αιθιοπίς ένα χαμένο Έπος της αρχαίας Ελληνικής λογοτεχνίας "

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Δύο χρόνια στη φυλακή Αρχιεπίσκοπος στα Σκοπια

Δύο χρόνια στη φυλακή ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης --



του Αιμίλιου Πολυγένη---
Δύο χρόνια στη φυλακή συμπλήρωσε ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος κ. Ιωάννης, αφού στις 12 Δεκεμβρίου του 2011 είχε συλληφθεί από την Σκοπιανή Αστυνομία παρανόμως.
Ο Αρχιεπίσκπος κ. Ιωάννης τα τελευταία έντεκα χρόνια των διώξεων και του μαρτυρίου του, έχει φυλακιστεί πάνω από επτά φορές.

Στο παρελθόν το μεγαλύτερο διάστημα που παρέμεινε παρανόμως στη φυλακή ήταν οχτώ μήνες, αυτή τη φορά όμως ήδη συμπλήρωσε δύο χρόνια.

Να σημειωθεί ότι από τον Ιούλιο που μας πέρασε, ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος, έχει μεταφερθεί στις γνωστές, απ΄ τα παλιά, φυλακές Indrizovo σε προάστιο των Σκοπίων.

Το σκληρότερο για τον κ. Ιωάννη ο οποίος αντιμετωπίζει και προβλήματα υγείας, είναι ότι στη φυλακή "διαμένει" σε κελί με 30 άτομα.

Πολλά ΜΜΕ των Σκοπίων ασχολήθηκαν με το θέμα του κ. Ιωάννη, τα οποία τα προηγούμενα χρόνια ήταν αρνητικά και αδιάφορα.

"Να διακόψετε τις θρησκευτικές διώξεις και να δείξετε στην ανθρωπότητα, ότι τερματίζετε, μετά από δύο χρόνια τη φυλάκιση του Βρανισκόβσκι", αναφέρει εφημερίδα των Σκοπίων.

Η Σκοπιανή Libertas με τίτλο στην πρώτη σελίδα γράφει: "Σταματήστε τις κρατικές θρησκευτικές διώξεις"

Πάντως η φυλάκιση του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος, δεν βοηθά την Σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων ώστε να λύσει το πρόβλημα της διάσπασης, αλλά δημιουργεί ακόμη περισσότερα εμπόδια.
 
 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Δύο χρόνια στη φυλακή Αρχιεπίσκοπος στα Σκοπια"

Βυζαντιο οι Βένετοι («γαλάζιοι») και οι Πράσινοι

Από πολύ νωρίς στην ιστορία της Κωνσταντινούπολης οι πολιτικές πεποιθήσεις του συγκεντρωμένου λαού στον Ιππόδρομο εκφράζονταν μέσα από τα αθλητικά σωματεία που σχετίζονταν με τις αρματοδρομίες.
Τα σωματεία αυτά στην Κωνσταντινούπολη ονομάζονταν δήμοι και τα ισχυρότερα από αυτά ήταν οι Βένετοι («γαλάζιοι») και οι Πράσινοι, οι άλλες δύο παρατάξεις, που συχνά συνέπρατταν με τις προηγούμενες και τελικά φαίνεται ότι απορροφήθηκαν από αυτές, ήταν οι Ρούσιοι («κόκκινοι») και οι Λευκοί.
 Στις πηγές για τους δήμους και τα μέλη τους χρησιμοποιούνται οι όροι: δῆμοι, δημόται, δῆμος, μέρος. Στην παλαιότερη βιβλιογραφία οι δήμοι αναφέρονται ως φατρίες του Ιπποδρόμου, αναφορά που υποβαθμίζει τη θέση τους στη ζωή της Κωνσταντινούπολης και των άλλων μεγάλων πόλεων της Αυτοκρατορίας και, ταυτόχρονα, αποτελεί υπεραπλούστευση. Η Κωνσταντινούπολη τους είχε κληρονομήσει απ’ την αρχαία Ρώμη, όπου τον καιρό της δόξας της, μονομάχοι πάλευαν στο Κολοσσαίο και αρματηλάτες αγωνίζονταν φορώντας λευκές, πράσινες, κόκκινες και γαλάζιες στολές. Λέγεται πως τα χρώματα αντιπροσώπευαν τις εποχές: Λευκό για το χιόνι του Χειμώνα. Πράσινο για τη χλόη της Άνοιξης.
Κόκκινο για τη ζέστη του καλοκαιριού και γαλάζιο ή βένετο για την καταχνιά του Φθινοπώρου. Κατά τον καιρό που βασίλευε ο Νέρωνας, οι Πράσινοι απορρόφησαν τους Κόκκινους και οι Βένετοι τους Λευκούς. Οι Πράσινοι αντιπροσώπευαν τα λαϊκά στρώματα ενώ οι Βένετοι την αριστοκρατική τάξη.
Κάθε φατρία διατηρούσε ένα είδος λέσχης, είχε δικούς της στάβλους και αρματοδρόμους, δικό της τσίρκο με άγρια ζώα που ψυχαγωγούσαν το κοινό κατά τη διάρκεια των αγώνων. Οι επικεφαλείς των δήμων, οι δήμαρχοι πιθανώς να ορίζονταν απ ‘ τον αυτοκράτορα.
Παρότι οι δήμοι αρχικά ήταν όντως σωματεία οπαδών, που έλαβαν τις ονομασίες τους από τα χρώματα του εξοπλισμού των ηνιόχων στις αρματοδρομίες, στην Κωνσταντινούπολη πολύ γρήγορα αναδείχτηκαν σε σημαντικό πολιτικό παράγοντα, καθώς και ο χώρος δραστηριότητάς τους, ο Ιππόδρομος, είχε κεντρική θέση στη δημόσια ζωή της πρωτεύουσας.
Παρόμοια εξέλιξη είχαν οι δήμοι και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ανατολής, όπου ο ρωμαϊκός αυτός αθλητικός θεσμός απέκτησε πολιτικό χαρακτήρα υπό την επιρροή των φιλελεύθερων παραδόσεων των αρχαίων πόλεων.
Αρχίζοντας από τα μέσα του 5ου αιώνα, οι σχέσεις μεταξύ των δήμων επηρεάζουν πολύ την πολιτική ζωή της Αυτοκρατορίας, και μάλιστα όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις, όπως είναι η Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο, η Απάμεια και η Αντιόχεια στη Συρία. Η αυτοκρατορική κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να υπολογίζει τους δήμους ως σημαντικούς πολιτικούς παράγοντες και συχνά στηριζόταν στον ένα ή στον άλλο δήμο.
Συνήθως μία παράταξη, οι Βένετοι ή οι Πράσινοι, έχαιρε της υποστήριξης της ανώτατης εξουσίας, ενώ η άλλη βρισκόταν, κατά κάποιον τρόπο, σε δυσμένεια. Ωστόσο, μερικές φορές οι παρατάξεις ενώνονταν σε κοινή εξέγερση κατά της αυτοκρατορικής εξουσίας, αντιστεκόμενες στον απολυταρχισμό της και στις τάσεις σκληρού συγκεντρωτισμού. Στις διασωθείσες πηγές γίνεται αναφορά σε πολυάριθμες και πολύ συχνές ταραχές στον Ιππόδρομο κατά τον 5ο και τον 6ο αιώνα: τα έτη 491, 493, 498, 501, 507, 511, 512, 514, 515, 518, 520, 523, 532, 547, 549, 550, 553, 556, 559, 560, 561, 562, 563, 565. Μερικές χρονιές, όπως το 507, το 561 και το 562, συγκρούσεις και ταραχές σημειώθηκαν δύο φορές, ενώ υπήρξαν και περίοδοι κρίσης οι οποίες δεν μπορούν να χρονολογηθούν με ακρίβεια. Έχει υπολογιστεί ότι εκδηλώθηκαν πάνω από τριάντα συγκρούσεις σε περίοδο 74 ετών.
Η πιο γνωστή λαϊκή εξέγερση υπήρξε η Στάση του Νίκα (532), που λίγο έλειψε να ανατρέψει τον Ιουστινιανό Α΄ (527-565). Η οικονομική εξαθλίωση, η καταπίεση και οι αδικίες μισητών αξιωματούχων εις βάρος του λαού προετοίμαζαν από καιρό το έδαφος της εξέγερσης, που επικράτησε για λίγες μέρες στην πρωτεύουσα κυρίως λόγω της ένωσης και της συμφιλίωσης των δήμων.
Τελικά, ύστερα από διάφορες μηχανορραφίες της κυβέρνησης που σκοπό είχαν να διασπάσουν το λαό, οι στρατηγοί του Ιουστινιανού Βελισάριος, Ναρσής και Μούνδος εισέβαλαν αιφνιδιαστικά στον Ιππόδρομο, όπου βρισκόταν συγκεντρωμένος ο λαός για να στέψει αυτοκράτορα τον αριστοκράτη Υπάτιο, και έσφαξαν περίπου 35.000 ανθρώπους.
Οι  πολιτικο – θρησκευτικές τους πεποιθήσεις
Παλαιότερα θεωρούνταν λανθασμένα ότι οι Βένετοι ήταν εκπρόσωποι των αριστοκρατικών ενώ οι Πράσινοι των λαϊκών στρωμάτων της βυζαντινής κοινωνίας. Φαίνεται όμως ότι η σύνθεση των δήμων ήταν πιο περίπλοκη και συνδύαζε περισσότερες τάσεις, πολιτικοκοινωνικές και θρησκευτικές. Το μεγαλύτερο μέρος και των δύο παρατάξεων αποτελούνταν από τα ευρύτερα στρώματα του αστικού πληθυσμού, όμως μέσα από τις παρατάξεις εξέφραζαν τα συμφέροντά τους άλλα, πολύ ισχυρά τμήματα της βυζαντινής κοινωνίας.
Έτσι, οι ιθύνοντες των Βένετων εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα της παλιάς ελληνορωμαϊκής αριστοκρατίας των γαιοκτημόνων και από θρησκευτικής άποψης υποστήριζαν την ορθοδοξία. Οι ιθύνοντες των Πράσινων, από την άλλη, εξέφραζαν τα συμφέροντα των αστών αξιωματούχων που αναδείχθηκαν στο παλάτι και στην κρατική διοίκηση, καθώς και τις επιδιώξεις των πλούσιων εμπόρων. Είχαν δεσμούς με την Ανατολή και έκλιναν προς το μονοφυσιτισμό και άλλες ανατολικές αιρέσεις.
Ο μονοφυσιτισμός, αν και κηρύχθηκε αίρεση στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα το 451, είχε ωστόσο ισχυρή βάση και πολλούς οπαδούς, ιδίως στις ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας
Συνήθως σύμφωνα με τη θρησκεία στην οποία πίστευε ο αυτοκράτορας, ο αντίστοιχος δήμος είχε περισσότερα προνόμια και απολάμβανε την εύνοιά του. Ωστόσο, δεν ήταν πάντα αυτονόητο μονοφυσίτης αυτοκράτορας να υποστηρίζει τους Πράσινους, ούτε αντιστρόφως οι Πράσινοι να είναι πάντα υπέρ του μονοφυσίτη αυτοκράτορα.
Για παράδειγμα, ο αυτοκράτορας Αναστάσιος Α’, ο οποίος είχε μονοφυσιτικές αντιλήψεις, παρουσιάζεται στα νεότερα ιστορικά έργα να υποστηρίζει τους Πράσινους, πράγμα που μάλλον δεν είναι σωστό, αφού σύμφωνα με μαρτυρίες χρονογράφων της εποχής, ο αυτοκράτορας ενδιαφερόταν για τη γαλήνη μέσα στο κράτος του και ήταν αμείλικτος σε κάθε απόπειρα ταραχής και διασάλευσης της τάξης απ ‘ όποιον κι αν προέρχονταν.
 Άλλα καθήκοντα που αναλάμβαναν οι δήμοι
Επικεφαλής των παρατάξεων των Πράσινων και των Βένετων ήταν οι λεγόμενοι δήμαρχοι, τους οποίους τοποθετούσε η αυτοκρατορική κυβέρνηση. Εν καιρώ ειρήνης οι δήμοι συμμετείχαν σε δημόσια έργα, για παράδειγμα στην κατασκευή των τειχών της πόλης, ενώ σε έκτακτες περιστάσεις, όταν η Κωνσταντινούπολη απειλούνταν από κάποιον κίνδυνο, λειτουργούσαν ως πολιτοφυλακή. Θεωρείται ότι η μερίδα του πληθυσμού της πόλης που ήταν οργανωμένη στην πολιτοφυλακή αποτελούσε τον πυρήνα των δήμων.
Γύρω από τον πυρήνα αυτόν συγκεντρώνονταν και στις δύο παρατάξεις τα ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο αριθμός των ενεργών μελών των δήμων δεν ήταν μεγάλος.
Έτσι, για παράδειγμα, σύμφωνα με το Θεοφύλακτο Σιμοκάττη, που βασιζόταν σε επίσημα στοιχεία, το 602 στην Κωνσταντινούπολη υπήρχαν 1.500 Πράσινοι και 900 Βένετοι. Σύμφωνα με μεταγενέστερη πηγή, που πιθανότατα διογκώνει τους αριθμούς, οι δύο δήμοι την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β΄ (408-450) αριθμούσαν συνολικά 8.000 άτομα, που δεν ήταν ωστόσο παρά μόνο μικρό μέρος των κατοίκων της πρωτεύουσας.
Τασσόμενος υπέρ των Βένετων ή υπέρ των Πράσινων, ο λαός συχνά έκανε πολιτική επιλογή. Ωστόσο οι δήμοι δεν μπορούν να θεωρηθούν πολιτικές παρατάξεις με τη σύγχρονη σημασία της λέξης.
 Το ενδιαφέρον του λαού για τους δήμους
 Ο πληθυσμός είχε υιοθετήσει τα χρώματα και αντιμάχονταν άγρια η μια με την άλλη μέσα και έξω απ ‘ τους αγώνες και τα θεάματα. Η εχθρότητα αυτή ήταν τόσο μεγάλη και έφτανε μέχρι τα πιο απόμακρα σημεία της αυτοκρατορίας.
Χώριζε φίλους, ακόμα και οικογένειες, καταπατούσε τους νόμους, τρομοκρατούσε τους θρόνους κι ανακατευόταν στις άγριες θεολογικές διαμάχες της εποχής. Το μεγάλο ενδιαφέρον των λαϊκών στρωμάτων αποδεικνύουν αυτοσχέδια χαράγματα είτε σε μεμονωμένα αντικείμενα είτε σε μνημεία πολλών πόλεων της Ανατολής. Αυτά τα χαράγματα βρέθηκαν σε κίονες στοών, τοίχους αρχαίων θεάτρων, πύλες τείχων κ.α., στην Έφεσο, τα Δίδυμα, την Μίλητο, την Πριήνη, τα Ιερουσόλυμα, την Ηλιούπολη της Συρίας και σε πολλές ακόμη περιοχές.
Μερικά απ ‘ αυτά τα χαράγματα ήταν τα παρακάτω:
- Χριστιανών βασιλέων και Πρασίνων πολλά τα έτη
-Ορθοδόξων Πρασίνων + Χριστιανών βασιλέων
-Νικά η τύχη των Βενέτων
-Νικά η τύχη Ευτοκίου + Βενέτων + του γράψαντος
Πρόσφατα βρέθηκε για πρώτη φορά στην ηπειρωτική Ελλάδα μετά από ανασκαφή, πλίνθος με το χάραγμα:
-Νικά η τύχη Πρασίνων των ορθοδόξων
          Εκπληκτική μαρτυρία για το ενδιαφέρον των γυναικών προς τους δήμους αποτελεί χάραγμα πολυτελούς χτένας από ελεφαντοστό πάνω στην οποία είχε προστεθεί το εξής χάραγμα:
- Νικά η τύχη + Ελλαδίας και Βενέτων + αμήν
Η συγκεκριμένη χτένα βρέθηκε στην αιγυπτιακή πόλη Αντινόη και τώρα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου.
 Λεξιλόγιο – φράσεις που χρησιμοποιούσαν για επικοινωνία με τον αυτοκράτορα
         Στον Ιππόδρομο, μετά τον θάνατο του Ζήνωνος (491), οι δήμοι περιμένοντας την εκλογή του νέου αυτοκράτορα εξέφραζαν αιτήματα και επιθυμίες:
<< πολλά τα έτη της αυγούστης  ορθόδοξον βασιλέα τη οικουμένη της φιλοχρίστου βασιλίδος πολλά τα έτη. Κύριε ελέησον βασιλεύ ουράνιε, δός ημίν επίγειον αφιλάργυρον βασιλέα τη οικουμένη…>>
          Οι δήμοι χαιρέτησαν τον Αναστάσιο Α’ στον Ιππόδρομο με τα ακόλουθα συνθήματα:
<< άφθονα τη οικουμένη ως εζησας ούτως βασίλευσον  αγνούς άρχοντας τη οικουμένη… τους δηλάτορας (= τους καταδότες) έξω βάλε… το εξέρκιτον (= στράτευμα) συ έγειρον, τους δούλους σου ελέησον…>>
               Το παρακάτω απόσπασμα, αποτελεί διαξιφισμό μεταξύ των Πράσινων και του Ιουστινιανού πριν τη Στάση του Νίκα:
<<έτη πολλά , Ιουστινιανέ, αύγουστε, συ νικάς , αδικούμαι, μόνε αγαθέ, ου βαστάζω, οίδεν ο Θεός φοβούμαι ονομάσαι μη πλέον ευτυχήση και μέλλω κινδυνεύειν>>… << Ο πλεονεκτών με, τρισαύγουστε, εις τα τζαγγαρεία ευρίσκεται>>
             Με τα παραπάνω αποσπάσματα παρατηρούμε τη δομή των ομιλιών μεταξύ δήμων και αυτοκράτορα. Αρχικά οι δήμοι προσέφευγαν σε ευχές (έτη πολλά, συ νικάς) και τιμητικούς τίτλους (αύγουστε) ένω στη συνέχεια ανέφεραν τα αιτήματά τους και όλα όσα τους αποσχολούσαν.
Μερικές απ ‘ τις λέξεις και τις φράσεις που χρησιμοποιούσαν ήταν οι παρακάτω: έτη πολλά, αύγουστε. τρισαύγουστε, συ νικάς κ.α.
Ιστορικοί έμειναν οι χλευασμοί και τα σκωπτικά τραγούδια των Δήμων, όπως σώζονται από το Θεοφάνη. Για τον αυτοκράτορα Φωκά δε δίστασαν να του πουν καταπρόσωπο << πάλιν τον καύκον έπιες, πάλιν τον νουν απόλεσας;>>, ενώ για τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο που είχε έξι γιους και τρεις κόρες, περιπαίζοντας τον για την οικογενειακή του ζωή, την υπεροψία και τους περιορισμούς της ελευθερίας, του αφιέρωσαν το παρακάτω αιχμηρό τραγούδι, κατά την έξοδό του στο προάστιο των Βλαχερνών (601)
<< Βρήκε τη μικρή δαμαλίτσα (αγελάδα) τρυφερή και απαλή και, όπως το νεαρό κοκοράκι, αυτήν πεπήδηκεν και έκανε παιδιά ως τα ξυλοκούκουδα, και κανείς δεν τολμά να πει κουβέντα, αλλά όλους τους φίμωσε.
Άγιε, Άγιέ μου, φοβερέ και δυνατέ, δωσ΄ του μια στο κεφάλι για να μην ξιπάζεται κι εγώ θα σου αφιερώσω το μεγάλο βόδι>>.
 Οι δήμοι μετά τον 7ο αιώνα
 Σε μεταγενέστερες περιόδους οι Πράσινοι και οι Βένετοι, μαζί με τη Σύγκλητο, διαδραμάτιζαν σημαντικό ρόλο όταν χήρευε ο θρόνος και ο προηγούμενος αυτοκράτορας δεν είχε ορίσει με οποιονδήποτε τρόπο τον διάδοχό του.
 Η αλήθεια είναι ότι αυτό δε συνέβαινε τόσο συχνά. Οι δήμοι είχαν επίσης σημαντικό ρόλο και στην ταραγμένη εποχή από το 695 έως το 717, ένα διάστημα δηλαδή είκοσι δύο ετών κατά το οποίο σημειώθηκαν επτά αλλαγές στο βυζαντινό θρόνο. Έτσι, για παράδειγμα, η παράταξη των Βένετων μετά την ανατροπή του Ιουστινιανού Β΄ (685-695, 705-711) το 695, αναγόρευσε αυτοκράτορα το Λεόντιο (695-698), μέχρι τότε στρατηγό του νέου θέματος της Ελλάδας. Από την άλλη πλευρά, οι Πράσινοι ενίσχυσαν πολύ τον Τιβέριο Γ΄ Αψίμαρο (698-705) να ανεβεί στον αυτοκρατορικό θρόνο.
Παλαιότερα λανθασμένα θεωρούνταν ότι οι δραστηριότητες των δήμων διακόπηκαν την εποχή του αυτοκράτορα Ηρακλείου (610-641).
 Ένα χωρίο στο χρονικογράφο Θεοφάνη σχετικά με μια κρίσιμη στιγμή το 811 –όταν στις συγκρούσεις με τους Βουλγάρους ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Α΄ σκοτώθηκε και ο βαριά τραυματισμένος γιος του Σταυράκιος, ο οποίος ήταν βέβαιο ότι δε θα επιζούσε, έπρεπε να επιλέξει τον διάδοχο– επιβεβαιώνει το ρόλο των δήμων μέχρι τις αρχές του 9ου αιώνα. Όμως, οι δήμοι όλο και περισσότερο προσλαμβάνουν «διακοσμητικό» χαρακτήρα, συμμετέχοντας απλώς στις μεγαλοπρεπείς τελετές του παλατιού, κάτι που μπορούμε να διαπιστώσουμε μέχρι και το 12ο αιώνα.
Ιστορία των Ελλήνων — Δομή
Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού
Βυζαντινή Ιστορία Αικατερίνης Χριστοφιλοπούλου
Θεοδώρα – Απ’ τον βούρκο στον θρόνο Πωλ Γουέλμαν
Βελισάριος – Το σπαθί του Ιουστινιανού Ρόμπερτ Γκρεϊβς
vizantinonistorika.blogspot.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Βυζαντιο οι Βένετοι («γαλάζιοι») και οι Πράσινοι"

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ



Στην ακόλουθη λίστα παρατίθενται οι επικρατέστερες θεωρίες που εξηγούν από που προήλθαν τα ονόματα πέντε γνωστών περιοχών του ελλαδικού χώρου.


Κρήτη: Οι μυθικοί Κουρήτες ήταν, σύμφωνα με την μυθολογία, οι πρώτοι κάτοικοι της Κρήτης: Πέντε αδέλφια, ο Ηρακλής (απλή συνωνυμία με τον ημίθεο των δώδεκα άθλων), ο Παιωναίος, ο Επιμίδης, ο Ιάσιος και ο Ίδας, που δεν γεννήθηκαν, αλλά φύτρωσαν από τη γη όταν την έβρεξαν τα πρώτα δάκρυα του νεογέννητου Δία.
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, οι Κουρήτες βοήθησαν τη Ρέα να γεννήσει τον Δία μέσα σε μια σπηλιά της Κρήτης, και ανέλαβαν να κάνουν θόρυβο χτυπώντας τύμπανα και μεταλλικές ασπίδες κάθε φορά που το μωρό έκλαιγε, ώστε να μην φτάσει ο θόρυβος στα αυτιά του Κρόνου.
Μακεδονία: Δύο διαφορετικές θεωρίες είναι οι επικρατέστερες για την προέλευση του ονόματος της Μακεδονίας KritiGR .

Η πρώτη θέλει τον φύλαρχο της φυλής που πρωτοεγκαταστάθηκε στη δυτική, νότια και κεντρική Μακεδονία, να την βαφτίζει με το όνομά του (Μακεδών). Η δεύτερη είναι το επίθετο μακεδνός, που χρησιμοποιεί ο Όμηρος για να περιγράψει ένα είδος λεύκας, και το οποίο σύμφωνα με τον λεξικογράφο Ησύχιο της Αλεξάνδρειας είναι δωρική λέξη (σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Μακεδόνες ήταν δωρική φυλή) που σημαίνει μεγάλος ή ουράνιος.
Λάρισα: Ετυμολογικός γρίφος για τους μελετητές, η λέξη λάρισα χρησιμοποιούταν από τους Πελασγούς για να περιγράψει λίθινη ακρόπολη ή οχυρό –Λάρισα λεγόταν και η Ακρόπολη του Άργους.
Το γεγονός ότι δεν έχουν βρεθεί στην πόλη ίχνη που να ταιριάζουν σε αυτήν την περιγραφή, έχει οδηγήσει τους ιστορικούς να θεωρούν ότι η ονομασία προήλθε από αλλού και δόθηκε κατ’ ευφημισμό. Κατά τη μυθολογική εκδοχή, πάντως, η Λάρισα ήταν σύζυγος του Ποσειδώνα και μητέρα του Αχαιού, του Φθία και του Πελασγού.
Ζαγοροχώρια: Απλούστερα τα πράγματα εδώ. Η ετυμολογία της λέξης είναι σλάβικη: Za σημαίνει «πίσω» και Gora είναι το βουνό, οπότε τα χωριά πίσω από το βουνό, ευθεία αναφορά στην θέση των χωριών.
Καλαμάτα: Η μεσαιωνική ονομασία της αρχαίας πόλης Φεραί, που διατηρήθηκε μέχρι τις μέρες μας, προέρχεται από την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Καλομάτας, η οποία φυλασσόταν σε ένα βυζαντινό μοναστήρι της περιοχής –και την οποία ο θρύλος θέλει να έκανε ακόμα και τον οθωμανό αγά, στον στάβλο του οποίου ανακαλύφθηκε, να αλλαξοπιστήσει, χάρη στα θαύματα που είδε να πραγματοποιούνται. Η εικόνα υπάρχει ακόμα, και φυλάσσεται στο εσωτερικό της Εκκλησίας της Υπαπαντής.


24wro
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ"

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΙΧΑΜΕ ΧΡΕΗ

Το χρέος είναι μια ελληνική υπόθεση από την αρχαιότητα.------- Έξι ιστορίες από την αρχαία Ελλάδα, που ίσως μας παραδειγματίσουν.-----



ΙΣΤΟΡΙΑ 1η : Πώς “διέγραψε” το χρέος του ο Διονύσιος των Συρακουσών----



Λέγεται ότι η πρώτη χρεοκοπία στην ελληνική ιστορία δεν έχει να κάνει με τη “λεηλασία” του ταμείου του ναού της Δήλου (που αναφέρουμε παρακάτω), αλλά με το δάνειο που εισέπραξε από τους υπηκόους του ο σπάταλος τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος. Αυτό που θα πρεπε ίσως να κάνουν σήμερα οι ευρωπαίοι , δηλαδή να “κόψουν” χρήμα, το κανε πρώτος ο Διονύσιος. Στην αρχή προσπάθησε να μαζέψει χρήματα από άλλες πόλεις-κράτη, χωρίς όμως να τα καταφέρει. Αφου είδε ότι δεν έχει αποτέλεσμα αυτή η μέθοδος έδωσε διαταγή, υπό την απειλή θανατικής ποινής, οι συρακούσιοι να του παραδόσουν όλα τα χρήματα τους. Μόλις συγκεντρώθηκαν όλα τα νομίσματα, μετέτρεψε όλες τις δραχμές σε δίδραχμα! Κατόπιν τους τα επέστρεψε κανονικά μόνο που πλέον άξιζαν το μισό. Με τα υπόλοιπα μισά που κράτησε ξόφλησε τα χρέη κι έτσι κατάφερε να εξαφανίσει τα δημοσιονομικά προβλήματα της ηγεμονίας του.



ΙΣΤΟΡΙΑ 2η: Δήλος 454 πχ. Η πρώτη χρεωκοπία στο κόσμο



Η “επίσημη” πρώτη πτώχευση στην παγκόσμια ιστορία σημειώθηκε το 454 προ Χριστού στον Ναό της Δήλου. Τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο βρίσκονταν οι θησαυροί της συνομοσπονδίας των ελληνικών πόλεων-κρατών κάτω από την ηγεσία της Αθήνας. Εκεί φυλασσόταν το τεράστιο ποσό των εισφορών των συμμάχων και εκεί γίνονταν οι συναντήσεις των αντιπροσώπων.



Οι πόλεις-κράτη συνέβαλαν στο ταμείο με τη μορφή οικονομικών πόρων, στρατευμάτων και πλοίων, ενώ τα μέλη είχαν ισότιμη ψήφο στο συμβούλιο που είχε δημιουργηθεί.

Το ποσό της οικονομικής συμβολής καθοριζόταν από την Αθήνα, η οποία κατάφερε κάποια στιγμή να μεταφερθεί το θησαυροφυλάκιο της Συμμαχίας από τη Δήλο στην Αθήνα, καθώς πολύ σύντομα η Δηλιακή Συμμαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία.



Ο Αριστείδης καθόρισε πρώτος το ποσό της εισφοράς για κάθε πόλη με τόσο δίκαιο τρόπο που οι σύμμαχοι τον ονόμασαν “τον δικαιότερο από όλους τους ανθρώπους”.

Το 454 π.Χ., λοιπόν, και ενώ η περίφημη αθηναϊκή συμμαχία έχει ανασυσταθεί, 13 πόλεις-κράτη προχώρησαν σε δανεισμό από τον Ναό της Δήλου. Οι δέκα πόλεις-κράτη, όμως, δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, προχωρώντας έτσι στην πρώτη… στάση πληρωμών της παγκόσμιας ιστορίας!

Δύο από τις δέκα πόλεις-κράτη, μάλιστα, δεν μπόρεσαν τελικά να αποπληρώσουν τα χρέη τους, ενώ οι υπόλοιπες οκτώ ζήτησαν αυτό που αποκαλείται… επαναδιαπραγμάτευση χρέους.



Η στάση πληρωμών στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν, λοιπόν, άγνωστο φαινόμενο, διότι -όπως λέγεται- οι αρχαίοι Ελληνες ως έμποροι αναγνώριζαν αυτό που αποκαλείται σήμερα συνυπευθυνότητα χρέους – δηλαδή ότι ο δανειστής πρέπει να αναλαμβάνει μερίδιο του ρίσκου αν κάτι πάει στραβά.

Το θέμα είναι, πάντως, ότι πολλά από τα δάνεια χορηγήθηκαν τότε με τη σίγουρη πρόβλεψη ότι ο οφειλέτης θα αποδειχτεί τελικά ανίκανος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.

Μετά το “κανόνι” ο Περικλής μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας στην Ακρόπολη της Αθήνας. Εκτοτε οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από την Αθήνα και ο φόρος οριζόταν από την Εκκλησία του Δήμου.



ΙΣΤΟΡΙΑ 3η: Αθήνα 413 π.χ. Παραχάραξη, κίβδηλα, κοπή νομίσματος χωρίς αντίκρυσμα



Ενώ σήμερα το νόμισμα έχει συμβολική αξία, σε άλλους καιρούς υπήρχε αντιστοίχηση στην αξία του και στο βάρος του μετάλλου.

Μετά την αποτυχία της Σικελικής Εκστρατείας το 413 π.Χ. η Αθήνα βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Οι αποστασίες πολλών συμμάχων και η συνακόλουθη κατάργηση του συμμαχικού φόρου περιορίζουν τα έσοδά της. Παράλληλα, η αυτομόληση των δούλων των μεταλλείων του Λαυρίου στο στρατόπεδο των Λακεδαιμονίων στη Δεκέλεια συρρικνώνει τα αποθέματα σε άργυρο. Ετσι το 407 η Αθήνα αναγκάστηκε να κόψει χρυσά νομίσματα και ένα χρόνο αργότερα τέθηκαν σε κυκλοφορία υπόχαλκα, δηλαδή κέρματα με αργυρό περίβλημα και χάλκινο πυρήνα



Πάντως, η παραχάραξη ανέκαθεν ήταν αδίκημα. Απόδειξη ο Νόμος Νικοφώντος, ένα ψήφισμα λίγο μετά την ίδρυση της Β’ Αθηναϊκής Συμμαχίας που προσδιορίζει τα νομίσματα που επιτρέπονταν να κυκλοφορούν. Λαμβάνεται επίσης μέριμνα για τις απομιμήσεις αθηναϊκών τετραδράχμων, ενώ αναφέρεται η κατάσχεση των κίβδηλων νομισμάτων και οι ποινές για τους παραβάτες του νόμου.



ΙΣΤΟΡΙΑ 4η: Σπάρτη 5ος αιώνας π.χ. Η πρώτη περίπτωση καταγεγραμμένης δημόσιας δανειακής πράξης που γνωρίζουμε

Γράφει ο Γάλλος οικονομολόγος και τραπεζίτης Ζακ Ατταλί στο τελευταίο του βιβλίο «Παγκόσμια κατάρρευση σε 10 χρόνια;

Τον 5ο αιώνα π. Χ., οι κυβερνώντες της Σπάρτης και πολλών άλλων συμμαχικών πόλεων – κρατών, ελλείψει χρημάτων, όταν το 431 π. Χ. ξέσπασε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, που τους έφερε αντιμέτωπους με την Αθήνα, δανείστηκαν άτοκα πόρους που δεν μπορούσαν να καταλάβουν: τις αποταμιεύσεις των ιερών της Ολυμπίας και των Δελφών, που προορίζονταν θεωρητικά για τις τελετές και τη συντήρηση των ιερών χωρών».



Αυτή ήταν μια πρώτη προσέγγιση του «θεσμού», η οποία, ωστόσο, δεν είχε ακριβώς τη μορφή του κρατικού δανείου.



ΙΣΤΟΡΙΑ 5η: Αθήνα 426 π.χ. Η πρώτη “τρόικα”

Συνεχίζει ο Ατταλί πιο κάτω:



Οι Αθηναίοι ήταν αυτοί στους οποίους κατοχυρώνεται και αυτή η «ανακάλυψη καθώς, στο αντίπαλο στρατόπεδο, η Αθήνα, η οποία σταδιακά καταστρεφόταν από αυτό τον πόλεμο, έπρεπε κι εκείνη να δανειστεί από τους ναούς.



Eτσι, από το 426 π. Χ. έως το 422 π. Χ. οι υπεύθυνοι της πόλης συνήψαν τρία δάνεια με τους ιερείς των ναών της Αθηνάς Πολιάδος, της Αθηνάς Νίκης και της Αρτέμιδος (σ. σ. οι οποίοι, υπό μία έννοια, θα αποτελούσαν και την «τρόικα» της εποχής), έπειτα από ιερά από άλλες περιοχές (σ. σ. ως γνωστόν, ο δανεισμός φέρνει κι άλλον δανεισμό), παροτρύνοντας τον λαό να τους δανείσει τους πόρους του προσφέροντάς του σε αντάλλαγμα κάθε είδους τιμές. Ωστόσο», καταλήγει ο Ατταλί, «οι κινήσεις αυτές δεν απέτρεψαν το τέλος του Xρυσού Aιώνος της Αθήνας, εξαιτίας της καταστροφικής αυτής σύρραξης».



Ο πόλεμος τελείωσε, όπως τελείωσε, οι κακές συνήθειες όμως, όπως αυτή του κρατικού δανεισμού, δεν κόπηκαν.

Και μάλιστα, έγιναν χειρότερες, υπό την έννοια ότι οι πρόγονοί μας γρήγορα «συνέλαβαν» και την… ιδέα της αθέτησης υποχρεώσεων.

Στο ίδιο βιβλίο, λίγο παρακάτω, αναφέρεται ότι «έναν αιώνα αργότερα, 10 από τις 13 πόλεις – κράτη της ναυτικής συμμαχίας, που είχε δημιουργηθεί κατά την ένδοξη εποχή της Αθήνας, αθετούν την εξόφληση των δανείων που είχαν λάβει από το συμμαχικό ταμείο».



ΙΣΤΟΡΙΑ 6η: 594 π.χ. Σεισάχθεια – Η πρώτη διαγραφή χρέους



Ο όρος είναι σύνθετος από τα αρχαία ελληνικά, από το “σείω” (ταρακουνώ) + “άχθος” (βάρος, χρέος). Ουσιαστικά σήμαινε την “αποτίναξη των βαρών”.Πριν την απαγόρευσή της από το Σόλωνα, στην Αθήνα ίσχυε ο θεσμός της υποδούλωσης για χρέη: ένας πολίτης που δεν μπορούσε να ξεπληρώσει το δανειστή του έχανε την ελευθερία του

Τα νομοθετικά μέτρα του Σόλωνα ήταν πολύ τολμηρά, αλλά και δραστικά. Βασίζονταν στην αρχή της δίκαιης ανισότητας και όχι της απόλυτης ισότητας, ενώ επιδίωκαν να αποτρέψουν την εμφύλια διαμάχη και τη διάλυση της πολιτικής κοινότητας της Αθήνας, διατηρώντας παράλληλα την κοινωνική διαστρωμάτωση και την προβολή αυτής της διαστρωμάτωσης στη νομή της εξουσίας.



Η σεισάχθεια εντασσόταν στα μέτρα επανόρθωσης που έλαβε ο Σόλων. Πιο συγκεκριμένα, καταργούνταν τα υφιστάμενα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες και προς το δημόσιο, καταργήθηκε ο δανεισμός με εγγύηση το “σώμα” (προσωπική ελευθερία) του δανειολήπτη και των μελών της οικογένειάς του, ενώ απελευθερώθηκαν και όσοι Αθηναίοι είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών στην ίδια την Αθήνα και επαναφέρθηκαν στην πόλη όσοι εν τω μεταξύ είχαν μεταπωληθεί στο εξωτερικό.



Είναι γνωστό ότι με τη “σεισάχθεια” ο Σόλων έδωσε τέλος στην εξάρτηση των φτωχών αγροτών στην Αττική. Εκείνο που δεν είναι γνωστό και παραμένει θέμα διαμάχης ανάμεσα στους ερευνητές είναι η διαδικασία που ακολούθησε προκειμένου να αποκαταστήσει όσους είχαν πέσει θύματα της αυθαιρεσίας των πλουσίων, ακριβώς γιατί δεν υπήρχαν γραπτές διατάξεις (αυτό άλλωστε λέει και ο Σόλων σε ένα από τα ποιήματά του). Το μέτρο άλλοτε συνδέεται με τους εκτημόρους, τους εξαρτημένους αγρότες που καλλιεργούσαν τη γη των προνομιούχων με τη συμφωνία να τους δίνουν το 1/6 της παραγωγής αντί ενοικίου, ενώ άλλοτε με όλους όσους είχαν δανειστεί και καλλιεργούσαν την γη των πλουσίων και ισχυρών με ενέχυρο την προσωπική τους ελευθερία.



Πηγές: Βήμα, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Έθνος, Forbes, wikipedia/antikleidi

thesecretrealtruth.blogspot.com



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΙΧΑΜΕ ΧΡΕΗ"

Σπάνια ελληνικά χειρόγραφα σε πρόγραμμα ψηφιοποίησης

Μεγάλη καινοτομία για το χώρο του διαδικτύου η απόφαση της Βοδληιανής Βιβλιοθήκης της Οξφόρδης και της Αποστολικής Βιβλιοθήκης του Βατικανού να ψηφιοποιήσουν τα αρχεία τους, ανάμεσα στα οποία σπάνια ελληνικά χειρόγραφα.
Συγκεκριμένα, ανάμεσα στα χειρόγραφα μπορεί να βρει κανείς τα Ομηρικά Έπη, έργα του Σοφοκλή, του Πλάτωνα και του Ιπποκράτη.
Ο ιστότοπος εγκαινιάστηκε επισήμως την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου και ο χρήστης του Διαδικτύου θα βρίσκει εκεί έναν διαρκώς αυξανόμενο αριθμό ψηφιοποιημένων χειρογράφων, αρχετύπων και παλαίτυπων βιβλίων από τις συλλογές των δύο βιβλιοθηκών.
Το πρόγραμμα ψηφιοποίησης αναμένεται να διαρκέσει τέσσερα χρόνια και στη διάρκειά του θα ψηφιοποιηθούν και θα είναι ελεύθερα προσβάσιμες στους ερευνητές και στο ευρύ κοινό 1,5 εκατομμύριο σελίδες αρχαίων, κυρίως, κειμένων.
Ελληνικά και εβραϊκά χειρόγραφα, αρχέτυπα του 15ου αιώνα, ανεκτίμητο ερευνητικό υλικό για την ιστορία του δυτικού πολιτισμού, που βρισκόταν μοιρασμένο εδώ και αιώνες στις δύο βιβλιοθήκες, θα ενωθεί στο Διαδίκτυο.
Ανάμεσα στα τεκμήρια της Βοδληιανής που θα ψηφιοποιηθούν είναι ένα από τα καταστατικά επιτεύγματα της τυπογραφίας του Γουτεμβέργιου, ένα από τα 50 σωζόμενα αντίτυπα της Βίβλου. Τυπωμένη με κινητά μεταλλικά στοιχεία το 1455, η Βίβλος του Γουτεμβέργιου θεωρείται το βιβλίο-σταθμός που σηματοδοτεί την αρχή της «επανάστασης της τυπογραφίας».
Στον ιστότοπο δημοσιεύονται επίσης επιστημονικές μελέτες σχετικά με κείμενα που απόκεινται στις δύο βιβλιοθήκες αλλά και συνεντεύξεις με τους βιβλιοθηκονόμους τους καθώς και με τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι Τζάστιν Ουέλμπι.
«Η μεγάλη σημασία της συλλογής ελληνικών χειρογράφων της Βατικανής Βιβλιοθήκης δεν εδράζεται στον πλούτο της, μολονότι περιλαμβάνει 5.000 τόμους» αναφέρεται στον κοινό ιστότοπο των δυο βιβλιοθηκών.
Μόνο τέσσερις-πέντε βιβλιοθήκες στον κόσμο μπορούν να τη συναγωνιστούν σε αριθμό ελληνικών τόμων. Η σημασία της συλλογής έγκειται όμως κυρίως στην ποιότητα του υλικού. Πολλά από τα χειρόγραφα της συλλογής είναι ανυπολόγιστης αξίας. Έργα του Ομήρου, του Σοφοκλή, του Πλάτωνα και του Ιπποκράτη καθώς και χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης και κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας εικονογραφούνται με θαυμάσιες βυζαντινές μικρογραφίες.



Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Σπάνια ελληνικά χειρόγραφα σε πρόγραμμα ψηφιοποίησης"

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Τα παιχνίδια που έπαιζαν στην αρχαία Ελλάδα


Όπως έχουμε επισημάνει σε πολλά προηγούμενα άρθρα μας, ο ελληνισμός σε πολλές εκφάνσεις του έχει διατηρηθεί αναλλοίωτος ανά τους αιώνες. Πολλά στοιχεία της κουλτούρας μας και των συνηθειών μας έχουν «γεννηθεί» εδώ και χιλιάδες χρόνια και συνεχίζουν να μας χαρακτηρίζουν ως λαό.

Μία ακόμη ένδειξη αποτελούν τα παιχνίδια που έπαιζαν τόσο κατά την αρχαία ελληνική περίοδο όσο και κατά την βυζαντινή, αρκετά εκ των οποίων έχουν φτάσει ως τις μέρες μας.

Άθυρμα: Αφορούσε κάθε παιχνίδι ή φυλαχτό που προοριζόταν για παιδιά. Επρόκειτο για μικρά αντικείμενα τα οποία κρεμούσαν οι μητέρες στα παιδιά τους, προκειμένου να τα προστατεύουν από την κακή τύχη, κλπ. Κάτι σαν τα σημερινές γαλάζιες χάντρες, «ματάκια». Τα παιδιά χρησιμοποιούσαν αυτά τα αντικείμενα και ως παιχνίδι.

Αιώρα: Η γνωστή σε όλους μας κούνια. Μόνο που η αιώρα σήμερα παραπέμπει συνειρμικά όχι στις παιδικές κούνιες αλλά στις υφασμάτινες κούνιες που προορίζονται κυρίως για ανάπαυση. Κατά τα αρχαία όμως χρόνια υπήρχαν δύο είδη αιώρας: η «σφενδόνη», κατασκευασμένη από σχοινί και το «πέταυρον», που είχε για κάθισμα μία ξύλινη σανίδα. Κατά την βυζαντινή περίοδο την αποκαλούσαν «αιώρα κρεμάστρα».

Βραχιόνιος: Η σημερινή τραμπάλα. Διέθετε μία μεγάλη οριζόντια σανίδα στις δύο άκρες της οποίας ισορροπούσαν δύο άτομα σε όρθα στάση και λυγίζοντας τα γόνατα ταλαντεύονταν πάνω-κάτω.

Ακινητίνδα: Κάτι σαν το σημερινό κουτσό. Συγκεκριμένα, δύο παιδιά στέκονταν όρθια στο ένα πόδι και νικούσε αυτό που άντεχε περισσότερη ώρα.

Αγώνες αλεκτρυόνων: Οι γνωστές κοκορομαχίες.

Άμαξις: Προάγγελος των σύγχρονων μικρών αυτοκινήτων, στα οποία ανεβαίνουν τα μικρά παιδιά. Μόνο που η άμαξις διέθετε δύο ρόδες.

Αποδιδρασκίνδα < αποδιδράσκω (=δραπετεύω): Το περίφημο κρυφτό.

Απόρραξις: ένα είδος παιχνιδιού παραπλήσιο στο μπάσκετ. Πρόκειται για το γκελ που κάνει η μπάλα κάθε φορά που τη χτυπάει κάποιος στο έδαφος. Υπήρχε ακόμη και η ανακρουσία, κατά την οποία το χτύπημα λάμβανε χώρα σε τοίχο.

Αρτιασμός: Γνωστό σήμερα ως μονά-ζυγά. Ένα παιδί έκρυβε στο χέρι του έναν αριθμό αντικειμένων, τον οποίον έπρεπε να μαντέψει ο συμπαίχτης του. Εάν μάντευε σωστά τότε έπαιρνε εκείνος τα αντικείμενα. Εάν πάλι μάντευε λάθος έπρεπε να δώσει στον άλλον ίσο αριθμό αντικειμένων.

Γιο-γιο: Το συγκεκριμένο παιχνίδι γνωρίζουμε πως παιζόταν κατά την αρχαιότητα, βάσει παραστάσεων σε αγγεία. Η αρχαία ελληνική ονομασία του προφανώς δεν είναι η προαναφερθείσα, αλλά δεν γνωρίζουμε ποια ήταν. Επρόκειτο πάντως για μικρά ξύλινα ή μεταλλικά αντικείμενα και παίζονταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως και σήμερα.

Γρίφοι: τα αινίγματα

Δενδροβατείν: η συνήθεια του σκαρφαλώματος στα δέντρα.

Εποστρακισμός: Η συλλογή πλακουτσερών, λεπτών πετρών στην παραλία και η ακόλουθη εξφενδόνηση τους κατά μήκος της επιφάνειας της θάλασσας μέχρι ωσότου να βυθιστεί. Κατά την αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν και θραύσματα αγγείων-οστράκων, εξ' ου και η ονομασία.

Κερητίζειν: Παιχνίδι παραπλήσιο στο σημερινό χόκεϊ. Παιζόταν με πολλά άτομα που κρατούσαν ένα ραβδί, ο καθένας, με κυρτή την άκρη του και προσπαθούσαν να δώσουν ώθηση σε μία μικρή μπάλα.

Κολλαβίζειν: Το περίφημο μπιζζζ. Ένα άτομο κάθεται με δεμένα τα μάτια και έχοντας πίσω του πολλά παιδιά. Τον χτυπάει ένα από αυτά και εκείνος προσπαθεί να μαντέψει ποιος ήταν.

Κυβεία: Παιχνίδι στο οποίο χρησιμοποιούνταν κύβοι, όμοιοι με ζάρια. Αποτελούνταν δηλαδή από έξι πλευρές. Η χειρότερη ζαριά θεωρούνταν ο άσσος και η καλύτερη το έξι. Παίζονταν είτε βοηθητικά σε κάποιο επιταπέζιο, είτε μόνα τους ως ξεχωριστό παιχνίδι.

Μεταμφιέσεις: Τα παιδιά μεταμφιέζονταν χρησιμοποιώντας διάφορα αντικείμενα και έπαιζαν μεταξύ τους.

Μοσκίνδα: Η σημερινή μακριά γαϊδούρα. Ένας παίχτης. Δηλαδή, σκύβει και ένας άλλος τρέχει και πηδά πάνω του. Και η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.

Ομοιώματα: Κάτι αντίστοιχο με τις σημερινές κούκλες. Ομοιώματα ανθρώπων ή ζώων, κατασκευασμένα από κερί, κοράλλι, μπρούντζο, ξύλο, πηλό, κλπ. Το ανάλογο κοριτσίστικο παιχνίδι ήταν η «πλαγγόνα» ή αλλιώς «νύμφη, κόρη, γλυνή, νευρόσπαστο (η αρθρωτή κούκλα), κλπ.

Οστρακίνδα: Ομαδικό παιχνίδι που παραπέμπει κατά κάποιον τρόπο στο κορώνα ή γράμματα. Μόνο που τότε υπήρχαν δύο ομάδες, τις οποίες χώριζε μία γραμμή στο έδαφος. Ένας παίχτης πετούσε στον αέρα ένα όστρακο (εξ' ου και η ονομασία) που ήταν απ' τη μία πλευρά αλειμμένο με πίσσα και φώναξε «νύξ ή ημέρα;» Τότε η κάθε ομάδα έκανε την μαντεψιά της και η νικήτρια κυνηγάει την αντίπαλη. Σε κάποιες περιοχές ακόμα και σήμερα παίζεται ακριβώς το ίδιο παιχνίδι με τη μόνη διαφορά ότι αντί για όστρακο χρησιμοποιούν κέρμα ή πέτρα.

Πεσσεία: Αντιστοιχούν στα σημερινά δημοφιλή παιχνίδια «σκάκι, ντάμα και τάβλι». Παίζονταν με «πεσσούς» (ζάρια) και «ψήφους» (στρογγυλά πιόνια).

Ποδόσφαιρο: Στο πασίγνωστο αυτό παιχνίδι, σύμφωνα με ανάγλυφες αναπαραστάσεις, σημειώνονταν και κόλπα ανάλογα των σημερινών ποδοσφαιριστών.

Στρόμβος: η σημερινή σβούρα. Άλλες ονομασίες είναι ρόμβος, στρόβιλος, βέμβιξ.

Συρίκτρα: η σφυρίχτρα

Σφαίρα: Κάτι ανάλογο με τις αυτοσχέδιες μπάλες που όλοι έχουμε φτιάξει. Τις παραγέμιζαν με πούπουλα, χώμα, αλεύρι, πανί, άχυρο, κλπ.

Σφαιρία: οι σημερινοί βόλοι.

Σχοινάκι: το δημοφιλέστατο παιχνίδι που παίζεται ακόμη και σήμερα.

Σχοινοφιλίνδα: Μία ομάδα καθισμένη σε κύκλο και ένα παιδί περπατά γύρω γύρω, πίσω από τα υπόλοιπα παιδιά και αφήνει ξαφνικά ένα σχοινί (σήμερα παίζεται με μαντήλι) πίσω από την πλάτη οποιουδήποτε ατόμου. Αν το παιδί το καταλάβαινε τότε κυνηγούσε το άλλο μέχρι αυτό να κάτσει στη θέση του. Εάν όχι τότε έπρεπε να κάνει τρέχοντας τον γύρο του κύκλου και να καθήσει πάλι στην θέση του.

Τηλία: Το περίφημο τάβλι, που όμως δεν γνωρίζουμε τον ακριβή τρόπο που παιζόταν στην αρχαιότητα.

Ψάμμου οικοδομαί: Οι διάφορες κατασκευές των παιδιών πάνω στην άμμο.

Χαλκή Μυία: η σημερινή τυφλόμυγα.

Α μπε, μπα μπλόν: «Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν» < «Απεμπολών, του κείθεν εμβολών», φράση που έλεγε η επιτιθέμενη ομάδα στην αντίπαλη. Σημαίνει: «Σε απεμπολώ, σε αποθώ, σε σπρώχνω,

 Από : pygmi.gr



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Τα παιχνίδια που έπαιζαν στην αρχαία Ελλάδα"
Related Posts with Thumbnails