Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ

Στις 29 Νοεμβρίου 1943 ‚στην πόλη Γιάιτσε της Βοσνίας, δημιουργήθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας με την μορφή που είχε μέχρι την διάλυση της στις αρχές του 1990-91. Το 1943 όμως ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και η χώρα δέχονταν πιέσεις από δύο πλευρές. Από την μία η Αγγλία και από την άλλη ο Τίτο με τον Στάλιν που ήθελαν να επιβάλουν Κομμουνιστικό καθεστώς. Οι πιέσεις των Άγγλων φάνηκαν πιο ισχυρές από εκείνες του Στάλιν, και έτσι ο Τίτο δέχτηκε στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση να συμμετάσχουν και εκπρόσωποι της αστικής δημοκρατίας. Έτσι ο Τίτο έγινε πρόεδρος της χώρας και ο Σέρβος Μίλαν Γκρόλ, έγινε αντιπρόεδρος. (Κάτι τέτοιο προέβλεπε και η συμφωνία της Γιάλτας, όπου η επιρροή στην Γιουγκοσλαβία μοιράστηκε 50-50, μεταξύ ΕΣΣΔ και Δύσης). Ο Γκρόλ ήταν πρόεδρος του Δημοκρατικού κόμματος, θερμός οπαδός του κοινοβουλευτισμού και των οικονομικών ελευθεριών.
Παρά τις διαφορές στην ιδεολογία τους, η οποία δεν επέτρεπε μακροζωία στην νέα κυβέρνηση, ο βασικός λόγος διαφωνίας Τίτο- Γκρόλ ήταν η Μακεδονία. Ο Γκρόλ δεν αναγνώριζε καμία ύπαρξη Μακεδονικού έθνους, γλώσσας πολιτισμού, και θεωρούσε ότι η ίδρυση του κρατιδίου αυτού έγινε για να μειωθεί η δύναμη και το έδαφος της Σερβίας εντός της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Αποκαλούσε μάλιστα την «Μακεδονία του Βαρδάρη» ως τον «πνεύμονα της Σερβίας».
Αυτή η διαφωνία έγινε και η αφορμή για το τέλος της πολιτικής του καριέρας και της εξορίας του στο Λονδίνο το 1945. Έτσι, ανενόχλητα πλέον οι κομουνιστές άρχισαν να κτίζουν την νέα Γιουγκοσλαβία, στην βάση της ισοτιμίας των 6 εθνών, των 11 εθνοτήτων και των αμέτρητων μειονοτήτων, μεταξύ των οποίων δεν υπήρχαν ΜΟΝΟ η Ελληνική και η Βουλγαρική στην Λ.Δ. Μακεδονία.
Ο Σβέτοζαρ Βουκμάνοβιτς - Τέμπο, Μαυροβούνιος Σέρβος στην καταγωγή, ήταν ο υπεύθυνος στο Κ.Κ.Γ για τα θέματα αντίστασης στην Μακεδονία, μαζί βέβαια με τον πρόεδρο του Κ.Κ.Γ. Κολισέφσκι, που ήταν ο πολιτικός προϊστάμενος, διότι μετά την λαχτάρα με τον Σιατόρωφ ο Τίτο ήθελε μεγαλύτερο βαθμό ασφαλούς εφαρμογής των σχεδίων του στα Σκόπια.
«Ο Σιατόρωφ ήταν πράκτορας των Βουλγάρων και σι ενέργειες του εμπόδισαν τον Μακεδονικό λαό να περάσει στην αντίσταση. Στην Μακεδονία δεν υπάρχει θέμα ύπαρξης Βουλγάρων παρά μόνο συνεργασία του Σιατόρωφ με τον βουλγαρικό στρατό κατοχής, που με την βία επέβαλαν στους Μακεδόνες να τους δεχτούν ως απελευθερωτές».
Αυτή την εξήγηση δίνει για την στάση του Σιατόρωφ ο Τέμπο και αποδίδει σε βία που ασκήθηκε, την έξοδο των Σκοπιανών στους δρόμους να υποδεχτούν τον βουλγαρικό στρατό.
«Επίσης, ούτε θέμα ελληνικών πληθυσμών υπάρχει στην Μακεδονία του βαρδάρη. Αντιθέτως στην Μακεδονία του Αιγαίου, υπάρχει αρκετά σλαβικό στοιχείο.
Στην Μακεδονία του Αιγαίου, το 10% του πληθυσμού είναι σλαβικό. Αλλά σε ορισμένες περιοχές, όπως η Πέλλα, η Φλώρινα και η Καστοριά, το σλαβικό στοιχείο φτάνει το 60%. Γι’ αυτό ζητήθηκε από το ΚΚΕ συνεργασία πάνω σε αυτό το θέμα. Το ΚΚΕ στην αρχή ήταν διστακτικό και αρνήθηκε να συζητήσει, φοβούμενο την αντίδραση του ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας.
Ο Μακεδονικός λαός παρουσίαζε πλειονότητα στην Καστοριά, Φλώρινα και Πέλλα, περιοχή που ήταν σχετικά μικρή σε σχέση με αυτήν που κατοικείται από Μακεδόνες, στην Μακεδονία του Πιρίν (Βουλγαρία). Έτσι το Θέμα αλλαγής των συνόρων με την Ελλάδα αφέθηκε για αργότερα. αναμένοντας την νίκη του ΚΚΕ»
Γεγονός λοιπόν αναμφισβήτητο ότι οι προθέσεις του Τίτο ήταν η προσάρτηση της Μακεδονίας. Διαβάζοντας κα μελετώντας την σκέψη όλων των Γιουγκοσλάβων ιθυνόντων εκείνης της εποχής, βλέπουμε ότι ο ΤΕΜΠΟ ήταν από τους πλέον μετριοπαθείς, αφού οι περισσότεροι δεν έμεναν στην Πέλλα, Φλώρινα και Καστοριά, αλλά ζητούσαν ολόκληρη την Μακεδονία ‚μέχρι τα Πομακοχώρια της Θράκης! Ενέργειες φανατικών, όπως του αρχηγού του ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικού εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου) στρατηγού Αποστόλσκι, που μετέφερε το πυροβολικό του στην μεθόριο, στα υψώματα του Γευγελή, το 1944, με σκοπό να βομβαρδίσει την Θεσσαλονίκη και αποσοβήθηκε ο βομβαρδισμός το τελευταίο ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ από τον ίδιο τον Τίτο.
Επίσης, γεγονός αναμφισβήτητο είναι και ο ρόλος του ΚΚΕ στην Μακεδονία. Ο Τίτο περίμενε την νίκη του ΔΣΕ του Μάρκου Βαφειάδη ‚για να κάνει την αλλαγή συνόρων. ο Μάρκος Βαφειάδης είναι ένας από του δύο ξένους ήρωες των Σκοπίων. Ο άλλος είναι ο Κροάτης Ιωσήφ Μπρόζ Τίτο, 12ο παιδί φτωχής οικογένειας, υπαξιωματικός του ουγγρικού στρατού στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης είναι αναμφισβήτητο. ότι ο άνθρωπος που κινούσε όλα τα νήματα του μακεδονικού, ο Τέμπο. μιλάει για ΣΑΛΒΙΚΟ στοιχείο και όχι για Μακεδονικό. όπως το εννοούν σήμερα οι σκοπιανοί.
Πράγματι ο Τίτο στηρίζονταν πολύ στην νίκη του ΔΣΕ. Αλλά το ΚΚΕ , η πολιτική πτέρυγα του ΔΣΕ ‚ήταν λίγο δύσπιστο απέναντι στον Τίτο και ο Τέμπο, μας εξηγεί το γιατί:
«Ήδη από πολύ νωρίς ανεξέλεγκτα σλαβικά ανταρτικά τμήματα εισέρχονταν στην Ελλάδα και προέβαιναν σε σφαγές και λεηλασίες, φυσικά το ΚΚΓ δεν είχε καμία ανάμειξη σε αυτό.
Ο Βάντσε Μιχαήλοφ, εγκάθετος των Βουλγάρων, στρατολογούσε τους κυνηγημένους από την Ελλάδα Μακεδόνες, τους μάζευε και τους οργάνωνε στη Μπίτολα (Μοναστήρι) και τους έστελνε στην Ελλάδα για σφαγές και λεηλασίες. Έτσι, οι Έλληνες Κομουνιστές είχαν δίκαιο να είναι εν μέρει δύσπιστοι. Εκτός αυτού υπήρχε και μια κακή προϊστορία. Ο κίνδυνος από τον Πανσλαβισμό ήταν κάποτε ορατός και ζητούσε επίμονα έξοδα στο Αιγαίο. Η πολιτική του ΚΚΕ όμως, δεν ήταν επεκτατική και βασίζονταν στην αρχή της ισοτιμίας των λαών Και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι Έλληνες κομμουνιστές».
ο Τέμπο ήταν αυτός που μίλησε νωρίτερα για αλλαγή συνόρων που προσδοκούσε η Γιουγκοσλαβία‚ τουλάχιστον με την προσάρτηση Καστοριάς, Φλώρινας και Πέλλας. Ο Τέμπο είναι ο αυτός που λίγες σελίδες πιο κάτω κατηγορεί το ΚΚΕ ότι αδικαιολόγητα φοβάται, γιατί οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές δεν ήταν κακοί και ιμπεριαλιστές σαν τους κακούς Πανσλαβιστές! (απλώς ήθελαν την μισή Μακεδονία για ανθρωπιστικούς λόγους!).
Και συνεχίζει, δίνοντας μας και τον λόγο που τελικά επιλέγη να δημιουργηθεί αυτό το κράτος, αλλά και το λόγο που επιλέγη να βαπτιστεί Μακεδονικό (άσχετα αν η διαμάχη του Τίτο με τον Στάλιν εμπόδισε τον πρώτο να στηρίξει το ΚΚΕ μέχρι τέλους, ώστε να νικήσει ο ΔΣΕ στον Γράμμο και στο Βίτσι το 1949).
«Ο Μακεδονικός λαός δεν γνώρισε την ελευθερία του και τα δικαιώματα του στην Ελλάδα και στην Βουλγαρία. Στην Γιουγκοσλαβία όμως απέκτησε δικό του κράτος, ισότιμο με όλα τα άλλα κράτη της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Έθεσε όμως τις βάσεις για μελλοντική απελευθέρωση των αδελφών τον. Η Λ.Δ. Μακεδονίας έγινε ΠΥΡΗΝΑΣ και ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την ΕΝΩΣΗ της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ στο εγγύς ή στο ΑΠΩΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ».
Άρα το κρατίδιο και το έθνος αυτό το ίδρυσαν οι δημιουργοί του ‚όχι για να ζήσει σε αυτό ελεύθερα κάποιος Μακεδονικός λαός, αλλά προς εφαρμογή ενός μελετημένου σχεδίου αρπαγής της Μακεδονίας από την Ελλάδα.
Ας περάσουμε Τώρα στην περίοδο του ελληνικού εμφυλίου (1945-49). Η Ελλάδα καίγονταν τότε από τις φλόγες του πολέμου. Οι κομμουνιστές υπό την καθοδήγηση του Τίτο και της υπουργού εσωτερικών της Σερβίας Μίτρα Μέτροβις, που κατέστρωσε το όλο σχέδιο, επιδόθηκαν σε ένα άνευ προηγούμενου ειδεχθές έγκλημα Το οποίο καταδικάστηκε από όλα τα Κράτη του κόσμου και από τον
ΟΗΕ. Το «ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ».
Η Γιουγκοσλαβική ιστοριογραφία ασχολήθηκε πολύ με αυτό το θέμα, αλλά δυστυχώς δεν έβγαλε τα ίδια συμπεράσματα με την παγκόσμια ιστοριογραφία. Παρουσιάζει αρχικά τον ελληνικό εμφύλιο σαν την «ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1945-49» στην οποία ο πόλεμος δεν γίνονταν μεταξύ των Ελλήνων, αλλά μεταξύ Ελλήνων και «Μακεδόνων». Παρουσιάζεται σαν όργιο σφαγών επί των «Μακεδόνων», τόσο από τους «Μοναρχοφασίστες», όσο και από τους Έλληνες κομμουνιστές. Ένα όργιο, που ανάγκασε 28.000 παιδάκια, από 3 μηνών έως 12 ετών να ζητήσουν από μόνα τους (!) καταφύγιο στην αγκαλιά της ελεύθερης μάνας Λ.Δ. Μακεδονίας! Και στο τέλος ο. γενναίοι Μακεδόνες αγωνιστές εξορίζονται στα ξερονήσια του Αιγαίου, ενώ μεγάλο μέρος αυτών εξορίζεται και προσφυγοποιείται στην Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, ΕΣΣΔ, Ουγγαρία και φυσικά στην Γιουγκοσλαβία.
«Οι Έλληνες Μοναρχοφασίστες χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα για να καταπνίξουν την επανάσταση των Μακεδόνων. Ακόμα και αγγλικό στρατό έφεραν προς βοήθεια. Οι Μακεδόνες είχαν στον αγώνα αυτό μοναδική συμπαράσταση στο γενναίο πρόσωπο του στρατηγού Βαφειάδη» Έτσι οι Μακεδόνες παρουσιάζονται σε όλα τα σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία, σαν ο πιο βασανισμένος λαός του κόσμου. Όλα τα έντυπα, από τις εγκυκλοπαίδειες, τα πανεπιστημιακά, τα επίσημα ως τα πλέον ανεπίσημα, λαμπρύνουν την «β’ Μακεδονική Επανάσταση του 1945-49» και αμαυρώνουν την Ελλάδα για την αποτρόπαια γενοκτονία σε βάρος των «Μακεδόνων».
Οργανώνονται συναντήσεις «Παιδιών φυγάδων του Αιγαίου» εκείνων των τριμηνίτικων και τετραμηνίτικων μωρών που αποφάσισαν από μόνα τους να καταφύγουν (Προφανώς μπουσουλώντας, αν και τα τρίμηνα δεν μπουσουλάνε) στην Λ. Δ. Μακεδονία το 1948-49 για να γλυτώσουν από τους Έλληνες γενοκτόνους!!! Παιδιά που έγιναν γενίτσαροι, ενώ οι γριές μανάδες τους στην Μακεδονία, Θεσσαλία και Ήπειρο κυρίως, τα ψάχνουν ακόμα και σήμερα μέσω του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.
Στην συνέχεια η απομονωμένη (λόγω της σύγκρουσης Τίτο-Στάλιν το 1948) και εξαντλημένη Γιουγκοσλαβία, ψάχνοντας απεγνωσμένα για κάποια στηρίγματα, άρχισε, με εντολή των Αμερικανών ‚να προσεγγίζει την Ελλάδα και την Τουρκία δημιουργώντας το 1952 το Βαλκανικό Σύμφωνο, ένα σύμφωνο που σκοπό είχε να στηρίξει τον Τίτο σε περίπτωση επίθεσης από τον Στάλιν (Από τα παράδοξα της ιστορίας. Η Ελλάδα Θα υπερασπίζονταν τον ολετήρα της και το δημιούργημα του, τους «Μακεδόνες»!). Οι σχέσεις όμως των δύο κρατών ποτέ δεν ήταν αληθινά θερμές και συμμαχικές. Και αιτία φυσικά οι συνεχείς προκλήσεις των Γιουγκοσλάβων για την Μακεδονία. Δεν υπήρχε διεθνές φόρουμ, δεν υπήρχε ξένος διπλωμάτης, που να συναντιόνταν με διπλωμάτη του Τίτο και να μην του τίθονταν το θέμα της Μακεδονίας. Το 1964, μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα του ανθελληνισμού, ο Βλάχος Γ. Αβέρωφ συναντήθηκε με τον επίσης Βλάχο και Ηπειρώτικης επίσης καταγωγής υπουργό εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας, Κότσο Πόποβιτς και συμφώνησαν να παγώσει η γιουγκοσλαβική πλευρά την προπαγάνδα και την όξυνση, για να αναπτυχθούν σι διακρατικές σχέσεις. Και έτσι κύλησε μια ήρεμη περίοδος μέχρι το 1967. Τότε η Γιουγκοσλαβική πλευρά ξέχασε την συμφωνία και ξαναέφερε το Μακεδονικό στην ημερήσια, καθημερινή, διάταξη. Αιτία, η εγκαθίδρυση στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, η οποία τόλμησε να κάνει στρατιωτικές ασκήσεις στα ελληνο-σκοπιανά σύνορα στην Φλώρινα! Αυτό λοιπόν Το θεώρησαν πρόκληση και το παιχνίδι ξαναφούντωσε, απομονωμένης ούσης της Ελλάδος διπλωματικά, λόγω Χούντας.
Το 1969 αρχίζει δειλά μια επαναπροσέγγιση, που εξελίσσεται μέχρι το 1992. Τότε ο Στέλιος Παπαθεμελής, ως Υφ/γός παιδείας, κατοχυρώνει με νόμο την μη αναγνώριση των πτυχίων των πανεπιστημίων των Σκοπίων, όχι για το επίπεδο σπουδών, αλλά λόγω “Μακεδονικής γλώσσας (το οποίο τότε ήταν πολλαπλώς ανώτερο των ελληνικών Α.Ε.Ι.). Οι Σκοπιανοί διαμαρτύρονται και προβάλλουν τις αγαθές τους διαθέσεις για την Ελλάδα. Γράφουν και λένε στον τύπο ότι τόσο πολύ αγαπούν την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό, που μέχρι και «μεταπτυχιακά Μυκηνολογίας και έρευνας για την γραμμική γραφή Β’ έχουν εγκαθιδρύσει στα Πανεπιστήμια τους για να τον προβάλλουν . Εκδίδουν επίσης, το περιοδικό ζωντανή αρχαιότης από το 1957».
Αξιέπαινη λοιπόν η προσπάθεια των Σκοπίων. Ξέρουν τι κάνουν. Γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα εγκαταβιούν πολλοί προοδευτικοί όλων των αποχρώσεων. Και από την άλλη κάνουν και την δουλειά τους. Διότι χιλιάδες ξένοι φοιτητές εισέρχονται και εξέρχονται ως επιστήμονες από αυτά τα πανεπιστήμια.
Έφτιαξαν αυτά τα κέντρα για να παραχαράσσουν πιο εύκολα την ιστορία. Διότι σε αυτά εισέρχονταν και εξέρχονταν χιλιάδες ξένοι φοιτητές ως διδάκτορες. Έτσι λοιπόν επιστήμη και πολιτική προχωρούν μαζί σαν ένα σώμα στην διπλανή χώρα. Αντίθετα στην Ελλάδα και κυρίως στην Αθήνα, κάποιο ι«πνευματικοί» και πολιτικοί ταγοί αντέδρασαν όταν αποφασίστηκε να μετονομαστεί η Βιομηχανική Θεσσαλονίκης σε Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, για να «μην προκαλέσουμε την καλή διάθεση των Σκοπίων.
Το ιστορικό ινστιτούτο, παρά την Ακαδημία Επιστημών, των Σκοπίων και το επηρεαζόμενο από αυτό ινστιτούτο του Βελιγραδίου, έφτασαν το 1998 να απειλήσουν την Ελλάδα μέσω «επιστημονικής» έκδοσης, που υπογράφει ο Σέρβος «επιστήμονας» Δρ. Ντράγκαν Σούμποτις με αφορμή το πρόβλημα του Κοσόβου.
«Η Ελλάδα και η Βουλγαρία θα πρέπει να ασκήσουν όλη τους την επιρροή προς την Αλβανία, να μην υποθάλπει τους Αλβανούς του Κοσόβου. Διότι η έκρηξη του Κοσόβου οδηγεί σε γενικό αναδίπλωμα του εθνικού προβλήματος στα Βαλκάνια και τότε Θα βρεθεί και η Ελλάδα σε αδιέξοδο, διότι, είναι μια χώρα που δεν αναγνωρίζει μειονότητες και ανθρώπινα δικαιώματα. Αφ’ ενός μεν κόπτεται για τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών, αφ’ετέρου δεν αναγνωρίζει τους Μακεδόνες, που αριθμούν εντός της Ελλάδος σε 220 .000 »
Στο μάθημα για την νεώτερη ιστορία (την μετά το 1444- σοσιαλιστική), ο καθηγητής στο Βελιγράδι Τζιώρτζιε Στάνκοβιτς παραποιούσε λίγο και τα λόγια του Στρατάρχη Τίτο προς τους Σκοπιανούς την ανοικτή συγκέντρωση στα Σκόπια το 1945.
« Ο Τίτο στις 11.05.1945, αντιτάχτηκε δημόσια στο αίτημα των Μακεδόνων για αλλαγή των συνόρων με την Ελλάδα, λέγοντας στους Μακεδόνες: δεν γίνεται να αλλάξουμε σύνορα σε βάρος της Ελλάδος γιατί είμαστε σύμμαχοι. Θα απαιτήσουμε όμως να αναγνωριστούν τα δικαιώματα των συμπατριωτών μας στην Ελλάδα».
Φυσικά αυτά που έλεγε ο Στάνκοβιτς μικρή σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Ο περίφημος λόγος του Τίτο στην Κεντρική πλατεία των Σκοπίων στις 11.05.1945 ήταν ο εξής:
Τίτο: Έχετε όπλα;
Λαός: Έχουμεε!
Τίτο: Θέλετε να πολεμήσετε για την ελευθερία σας;
Λαός: Θέλουμεεε!
Τίτο: Εφόσον το θέλετε, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε. Δεν θα αδιαφορήσουμε για την τύχη των αδελφών μας, Μακεδόνων του Αιγαίου!
Τελειώνοντας με τον Τίτο θα αναφέρουμε και τον πραγματικό λόγο της σύγκρουσής του με τον Στάλιν.
Ο Τίτο επιθυμούσε διακαώς την δημιουργία μιας Παραδουνάβιας και Βαλκανικής ομοσπονδίας, υπό την ηγεσία του, η οποία θα έπαιζε τον ρόλο της Τρίτης υπερδύναμης μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Ο Τίτο ήθελε να υποτάξει στην αυτοκρατορία που ονειρεύονταν την Βουλγαρία, την Βόρειο Ελλάδα, την Αλβανία, την Ρουμανία και την Ουγγαρία. Η Πληροφορία αυτή βασίζεται σε απόρρητη έκθεση του τότε αμερικανού πρέσβη στο Βελιγράδι Τζώρτζ Κάνον‚ προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον πρόεδρο Τρούμαν. Δημοσιεύτηκε στο επίσημο ιστορικό περιοδικό της σερβικής Ακαδημίας Επιστημών «Istorija og Veka» αρ. 2 ‚του 1983, από τον ιστορικό Ντράγκισα Μούγκος.
Έτσι σι Τίτο-Στάλιν διαφώνησαν για την μοιρασιά της εξουσίας και όχι για πατριωτικούς λόγους, όπως διδάσκονταν οι Σκοπιανοί και οι άλλοι Γιουγκοσλάβοι.

Πηγή: Στέφανος Ν. Σωτηρίου, Το Μακεδονικό ζήτημα, εκδ. Πελασγός.

  http://www.e-istoria.com/198.html
http://eistorias.wordpress.com/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ"

Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Ανοιχτή Γραμμή" Λέρος 29/10/11

Συνέντευξη του Νίκου Λυγερού
στην ραδιοφωνική εκπομπή του Β. Μπαλαμπάνη
"Ανοιχτή Γραμμή". Ράδιο Άρτεμις
29/10/2011

Πηγή: http://www.lygeros.org/Interviews/radioartemis_20111029.html
Σκίτσο: http://www.lygeros.org/Dessins/7967.jpg


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Συνέντευξη Ν.Λυγερού "Ανοιχτή Γραμμή" Λέρος 29/10/11"

«Ψυχάκιας, αναίσθητος, άθεος και σχιζοφρενής»…..

από Λακεδαίμων Αππελαίος

Απολαύστε πιο κάτω τις αποκαλύψεις της Εύας Γ. Παπανδρέου για τον άνθρωπο που μας κυβερνά αυτές τις ώρες.  Αποκαλύπτει πως είναι «ψυχάκιας, αναίσθητος, άθεος και σχιζοφρενής», σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1988. Διαβάστε με προσοχή τα όσα γράφει… Η Εύα Ζησιμίδου, λίγα χρόνια μετά τον χωρισμό της με τον σημερινό πρωθυπουργό, εξομολογήθηκε τα όσα έζησε στο πλευρό του στον παλιό του συνεργάτη Δήμο Μπότσαρη, ο οποίος τα χρησιμοποίησε στο βιβλίο του, με τίτλο: «Η Εύα Γεωργίου Παπανδρέου αποκαλύπτει», ένας τίτλος που από μόνος του λέει πολλά για το περιεχόμενό του.
Σας παραθέτουμε αυτούσια κομμάτια του βιβλίου για να κατανοήσετε μόνοι σας, όσοι τελοσπάντων αντέχετε… Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο βιβλίο, το τελευταίο διάστημα, ως δια μαγείας, έχει εξαφανιστεί από όλα τα ράφια των βιβλιοπωλείων…
«Ο Γιώργος γνώρισε την Εύα στο Λονδίνο. Παντρεύτηκαν, αλλά κράτησε κρυφό το γάμο τους! Όχι μόνο από τον πατέρα του, αλλά και από τη μητέρα του. Δεν τόλμησε ούτε σ’ αυτήν να το πει. Η Εύα βοήθησε αποτελεσματικά τον Γιώργο στις σπουδές του. Και στο τέλος, η Εύα ήταν εκείνη που έγραψε την πανεπιστημιακή διατριβή, με την οποία ο Γιωργάκης Παπανδρέου πήρε το περιπόθητο “χαρτί”. Ύστερα το νέο ζευγάρι αποφάσισε να έλθει και να εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Η απόφαση αυτή ήταν για την Εύα μεγάλη θυσία, γιατί ήδη της είχε προσφερθεί μια θαυμάσια σταδιοδρομία στη Γενεύη. Ο Γιώργος όμως επέμενε να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Ήθελε να κάνει πολιτική καριέρα βασιζόμενος στον πατέρα του.
Εδώ όμως ήταν Ελλάδα, και καθώς το νεαρό ζευγάρι άρχιζε σιγά-σιγά να αποκτά τον δικό του κύκλο, ανέκυπτε εκ των πραγμάτων η ανάγκη να γίνει και θρησκευτικός γάμος, αφού στη χώρα μας δεν είχε ακόμα νομοθετηθεί ο πολιτικός γάμος και οι πολιτικοί γάμοι Ελλήνων που είχαν τελεσθεί στο εξωτερικό εθεωρούντο ανυπόστατοι, δηλαδή σαν να μην είχαν γίνει ποτέ. Αυτό δημιουργούσε ψυχολογικό πρόβλημα για την Εύα, πολύ περισσότερο όταν σκεπτόταν ότι θα γινόταν και μητέρα και ήξερε ότι το παιδί τους δεν θα μπορούσε να δηλωθεί ως γνήσιο στα ελληνικά ληξιαρχεία. Έθεσε, λοιπόν, στον Γιώργο ζήτημα θρησκευτικού γάμου. Και τότε βρέθηκε μπροστά σε μια οδυνηρή έκπληξη: ο Γιώργος Παπανδρέου της δήλωσε ορθά-κοφτά ότι σε καμιά περίπτωση δεν είχε σκοπό να κάνει θρησκευτικό γάμο γιατί, όπως της είπε, ήταν εκ πεποιθήσεως άθεος! Η πλήρης αθεΐα του Γιώργου δεν ήταν μια απλή αδιαφορία ενός νέου ανθρώπου απέναντι στη θρησκεία και τις τελετουργίες της, όπως είχε υποθέσει στην αρχή η Εύα. Ήταν μια σκληρή πεποίθηση, ζυμωμένη μέσα σ’ ένα περιβάλλον άκρατου ατομισμού. “Δεν υπάρχει αγάπη σ’ αυτή την οικογένεια”, μου είπε σε κάποια στιγμή η Εύα Παπανδρέου. “Δεν υπάρχουν αισθήματα. Υπάρχει μόνο το συμφέρον του καθενός”.

Μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1985 ο Γιώργος παρουσιάστηκε απέναντι στην Εύα αποφασισμένος πια για οριστική ρήξη και διάλυση του γάμου τους. Επικρατούσε και πάλι κλίμα γενικής ευφορίας στο Καστρί και η Εύα έβλεπε τον άντρα της ακόμα πιο ψυχρό και αλαζονικό στις μεταξύ τους σχέσεις. Αλλά και η Εύα δεν ήταν διατεθειμένη να δέχεται αδιαμαρτύρητα την αδιαφορία, την ψυχρότητα και την άτακτη εξωσυζυγική ζωή του άντρα της, όπως της είχε συστήσει ως… συμφέρουσα λύση η πεθερά της! Στις παραμονές των Χριστουγέννων του 1985, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο: Ο Γιώργος ανακοίνωσε ξαφνικά στην Εύα ότι θα έφευγε “μόνος του” για τα βουνά της Ιταλίας, για να κάνει… σκι και να ξεκουραστεί! “Τα έχασα λέει η Εύα. Είχα καλέσει φίλους μας για την Πρωτοχρονιά και του είπα ότι θα γινόμαστε ρεζίλι, αλλά ο Γιώργος έφτιαχνε κιόλας τις βαλίτσες του. Κάποια στιγμή του είπα πως δεν ήταν σωστό να αφήσει το σπίτι του και το μικρό παιδί του τέτοιες μέρες. Η απάντησή του ήταν ότι το παιδί είναι ακόμα μικρό… και δεν καταλαβαίνει!”
Παρά την προειδοποίηση της γυναίκας του ότι το ταξίδι του αυτό μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες, ο Γιώργος Παπανδρέου έφυγε με τη “συντροφιά” του και στην συνέχεια έφυγε και εκείνη για να περάσει τις υπόλοιπες μέρες των εορτών με τους δικούς της στο Λονδίνο, αποφασισμένη και να τους ενημερώσει για το τέλος της έγγαμης συμβίωσής της με τον Γιώργο. Η Εύα έφυγε για το Λονδίνο, γύρισε μετά από μερικές ημέρες και είδε ότι ο Γιώργος είχε επιστρέψει στο σπίτι τους πριν απ’ αυτήν, είχε πάρει τα πράγματά του και είχε εγκατασταθεί αλλού. Σε τέτοιες περιπτώσεις εμφανίζονται πρωτοβουλίες συγγενών και φίλων για να μη χωρίσει το ζευγάρι, ιδιαίτερα όταν υπάρχει ένα μικρό παιδί. Υπήρξαν τέτοιου είδους προσπάθειες. Γρήγορα όμως φάνηκε ότι η οικογένεια Παπανδρέου δεν ενδιαφερόταν τόσο να σωθεί αυτός ο γάμος, όσο να μην υπάρξει “σκάνδαλο” που θα μπορούσε να βλάψει πολιτικά».
Από το βιβλίο “Η Εύα Γεωργίου Παπανδρέου αποκαλύπτει”
του Δήμου Μπότσαρη / Εκδόσεις Ισοκράτης / 1988
ΠΗΓΕΣ
prionokordela.gr
http://antistasi.org/?p=21809 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "«Ψυχάκιας, αναίσθητος, άθεος και σχιζοφρενής»….."

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Το κρασί της Λέρου

Στις 28 Οκτωβρίου 2011, ο κύριος Νίκος Λυγερός επισκέφτηκε με τον κύριο Χρήστο Σπανό, το οινοποιείο και τον αμπελώνα της οικογένειας Χατζηδάκη που βρίσκεται στη θέση Σμαλού στη Λέρο. Στα αμπέλια που εκτείνονται σε μία περιοχή 12 στρεμμάτων υπάρχουν οι ποικιλίες Cabernet Sauvignon και Μerlot καθώς και οι ποικιλίες Μαλαγουζιά και Ασύρτικο.

Παρατήρησε ότι η προσεγμένη καλλιέργεια των αμπελιών εγγυάται την ποιότητα του οίνου και προσφέρει τη δυνατότητα της βιολογικής στο μέλλον. Όσον αφορά στην παλαίωση, εξέτασε τα δρύινα γαλλικά βαρέλια Ermitage και Berthomieu αλλά και τους γνήσιους φελούς Πορτογαλίας. Κατά τη διαδικασία της γευσιγνωσίας ο κύριος Λυγερός επέλεξε να δοκιμάσει το ελληνικό χαρμάνι Cabernet Sauvignon – Μerlot 2009, ένα ισορροπημένο ζευγάρι, το οποίο χαρακτήρισε ως εξής : χρώμα έντονο πορφυρό, ενδιαφέρουσα μύτη με αρώματα από κόκκινα ώριμα φρούτα, πολύ καλή ισορροπία στη γεύση, καλές οξύτητες και νόστιμη επίγευση, που έχει μέλλον στην ωριμότητά του. Θεωρεί ότι η Λέρος θα πρέπει να προωθήσει τέτοιες προσπάθειές που την εμπλουτίζουν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το κρασί της Λέρου"

Ηράκλειτος και δημοκρατία


Γράφει η Μυρτάλη Ολυμπιάδα


Ένα λαμπρό πνεύμα του Αρχαίου Ελληνισμού υπήρξε ο σκοτεινός φιλόσοφος της Εφέσου, ο Ηράκλειτος, ο οποίος επίσης ήταν βαθύτατα αντιδημοκράτης και επεισόδια πολλά έχουν διασωθεί για την απαξία που ένοιωθε για το πολίτευμα αυτό, το οποίο είχε επικτατήσει και στην πατρίδα του.
  Μάλιστα ο Διογένης Λαέρτιος στους βίους των φιλοσόφων αναφέρει ότι όταν του ζήτησαν να νομοθετήσει για τους Εφεσίους, αδιαφόρησε πλήρως γιατί "πονηρό πολίτευμα" είχε επικρατήσει στην πόλη. Απομονόθηκε, λοιπόν, στο ιερό της Αρτέμιδος και έπαιζε με τα παιδιά "αστραγάλους". Κάποτε μεζεύτηκαν γύρω του οι Εφέσιοι και τον κοίταζαν που έπαιζε με τα παιδιά και αυτός τους είπε: "Γιατί νοιώθετε απορία άθλιοι; Δεν είναι προτιμότερο να κάνω αυτό από το να πολιτεύομαι μαζί σας;" .- Πολλά χρόνια πριν ο Πλάτων γράψει την "Πολιτεια" του το Πνεύμα του Ηρακλείτου είχε δώσει το έναυσμα. Αυτό προκύπτει από απόσπασμα 35 του έργου του Ηρακλείτου που λέει ότι είναι απαραίτητο και αναγκάιο οι κριτές των πολλών να είναι οι φιλόσοφοι. Αναφερόμενος, εξ άλλου στην γνώμη των πολλών, λέει στο απόσπασμα 104 τα εξαιρετικά αντιδημοκρατικά:
  "Ποιό είναι το μυαλό και η κρίση τους; Πιστεύουν σε λαϊκούς αοιδούς και έχουν για δάσκαλο τους τον όχλο γιατί δεν ξέρουν ότι οι πολλοί είναι κακοί και λίγοι είναι οι καλοί".
   Ένας άνθρωπος, τον οποίο ιδιαίτερα εκτιμούσε ο Ηράκλειτος ήταν ο Ερμόδωρος. Ο Ερμόδωρος, σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Πλίνιο, ήταν αυτός που συνέταξε την Ρωμαϊκή Δωδεκάδελτο, που αποτελεί την βάση του Ρωμαϊκου Δικαίου. Αυτόν τον άξιο άνθρωπο, οι Εφέσιοι τον εξόρισαν, όχι γιατί έκανε κατί κακό, αλλά γιατί ήταν ο καλύτερος από όλους. Ομιλούμε για την περίφημη διαδικασία τουοστρακισμού, που είχε επιβληθεί στην Αθήνα από τον Κλεισθένη το 509π.χ. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο έπρεπε να εξορίζεται για δέκα χρόνια όποιος δημόσιος άντρας εθεωρείτο ότι είχε αποκτήσει μεγάλη επιρροή. Με αυτήν λοιπόν την λογική είχε εξοριστεί και ο Ερμόδωρος από την Έφεσο. Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το γεγονός, ο Ηράκλειτος όταν για μια ακόμη φορά οι συμπολίτες του του ζήτησαν να νομοθετήσει τους απήντησε ως εξής:
  "Αξιον Εφεσίοις ηβηδόν απάγξασθαι πάσι και τοις ανήβοις την πόλιν καταλιπείν, οίτινες Ερμόδωρον άνδρα εωυτών ονήιστος έστω, ει δε μη, άλλη τε μετ' άλλων".
   "Όλοι οι ενήλικες Εφέσιοι θα πρέπει να πάνε να κρεμαστούν και να αφήσουν την πόλη στα αμούστακα παιδιά, αφού τον πιο άξιο άνδρα ανάμεσά τους, τον Ερμόδωρο, τον εξόρισαν λέγοντας: "Κανένας από εμάς να μην είναι πιο άξιος, κι αν υπάρχει τέτοιος, ας ζει αλλού και με άλλους".
  - Αυτή ήταν η αντίληψη για την δημοκρατία του μεγάλου σοφού της Αρχαίας Ελλάδος, του Ηρακλείτου, του πλέον λαμπρού ίσως πνεύματος της ενδόξου εκείνης αποχής.
ΠΗΓΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ηράκλειτος και δημοκρατία"

ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 28η ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΕΠΟΣ

γράφει ο Δημήτριος Τσιρόγλου

 .
.
Απορηματική και ενθουσιώδης μέχρι παραληρήματος ήταν η αντίδραση των ελεύθερων και αγωνιζομένων λαών και κρατών της υφηλίου στην ηρωική αντίσταση του ελληνικού στρατού και δη της 1ης ‘’σιδηράς και ακάμπτου’’ Μεραρχίας και όλου του Β  Σώματος Στρατού. Πέραν όμως του στρατιωτικού γίγνεσθαι και των πολεμικών γεγονότων σημαίνουσα βαρύτητα παρουσιάζει  μέρος των διπλωματικών κινήσεων, διότι αυτό προσδίδει φως στα τεκταινόμενα
          Η Ιταλία προκειμένου να αποσπάσει την συνεργασία της Αλβανίας, πράγμα το οποίο επέτυχε,  υποσχέθηκε ως αντάλλαγμα την Ήπειρο. Η Ελλάδα, κατά σειράν, προσπαθούσε να επιτύχει την υποστήριξη της Γιουγκοσλαυίας. Οι διπλωμάτες της όμως ισχυρίζονταν ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, εάν δεν προηγούνταν επίθεση της Ιταλίας σε γιουγκοσλαυικό έδαφος. Όμως  αίρονταν οι επιφυλάξεις τους και δεν απαιτούνταν ιταλική επίθεση στην Γιουγκοσλαυία, εάν επρόκειτο για την προάσπιση της …Θεσσαλονίκης(!!!) – και ολοκλήρου της Μακεδονίας θα προσέθετε ο οποιοσδήποτε έχων γνώση του μακεδονικού ζητήματος -. Κατά την επικράτηση των αντιφρονούντων στην Γιουγκοσλαυία και ενώ άλλαξε η φιλογερμανική πολιτική, δεν μετατοπίστηκε όμως καθόλου το πάγιο ενδιαφέρον για την Μακεδονία.  Η Ιταλία επίσης πίεζε τον βασιλιά της Βουλγαρίας Μπόρις σε από κοινού επίθεση κατά της Ελλάδος, υποσχόμενος – Ω! Τι σύμπτωση! -  την Μακεδονία. Αλλά και κατά την επέλαση των γερμανικών δυνάμεων προς νότον η Βουλγαρία συμμάχησε με την Γερμανία εξασφαλίζοντας ως πολεμικά ανταλλάγματα την Μακεδονία, πράγμα το οποίο οδήγησε την πολύπαθη χώρα μας στην επικατάρατη τριπλή(!)  γερμανοιταλοβουργαρική κατοχή.
Συμπεραίνεται λοιπόν ότι στην δημιουργία των πολιτικοστρατιωτικών σχηματισμών (κυρίως στον ρόλο της Βουλγαρίας)  ουσιαστικά πρωτεύοντα ρόλο έπαιξαν  οι βλέψεις των γειτόνων με σκοπό την προσάρτηση της Μακεδονίας.  Ως πολιτικοστρατιωτικούς σχηματισμούς κατά βάσιν εννοούμε Ιταλία, Αλβανία, Γιουγκοσλαυία, Βουλγαρία, δηλαδή όλους εναντίον της Ελλάδας. Η Ελλάδα όμως ανθίσταται  μόνη στην Βόρειο Ήπειρο επιτυγχάνοντας νικηφόρο επέλαση Είναι οι πρώτες ήττες του μέχρι τότε αήττητου Άξονα. Αλλά ας θυμηθούμε από το διάγγελμα επί τη 28η των Ελλήνων διανοουμένων  (Σικελιανού, Ξενόπουλου, Μητρόπουλου, Παλαμά, Δροσίνη, Βενέζη, Τερζάκη, Σεφέρη κ.α.): ’’Ελεύθεροι άνθρωποι όλων των εθνών, μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα πολεμά για την μοίρα του κόσμου’’.
ΠΗΓΗ
 .
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 28η ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΕΠΟΣ"

H Άγνωστη Ιστορία των Σκοπίων – Η ταυτότητα των κατοίκων των Σκοπίων του 15ου και 16ου αιώνα

(από το ενημερωμένο ιστολόγιο http://history-of-macedonia.com/wordpress)
Στα διασωθέντα Οθωμανικά έγγραφα του 15ου και 16ου αιώνα,η πλειοψηφία των κάτοικων των Σκοπίων προσδιόριζαν τους εαυτούς τους κυρίως ως Βαρνταριώτες, Αλβανούς, Τουρκομάνους, Καραμανλίδες, Κούρδους, αλλά ποτέ ως Μακεδόνες.

Η Ιστορία της πόλεως των Σκοπίων κατά την διάρκεια της Οθωμανικής Περιόδου, παραμένει στο μεγαλύτερο μέρος της άγνωστη. Ελάχιστες έρευνες έχουν γίνει για την Δημογραφική και Πολιτική κατάσταση της πόλεως εκείνη την περίοδο. Αυτές που ξεχωρίζουν είναι του Τούρκου Ακαδημαϊκού Ιναλτσίκ και του Ιστορικού Φρένκελ. Στην έρευνα του τελευταίου, μέσα από Οθωμανικά έγγραφα που αναφέρονται σε Οθωμανικούς φόρους περιουσίας και διάφορα συμβόλαια σχετικά με εισοδήματα και ιδιοκτησίες της περιόδου 1450-1550, μπορούμε να έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα για την ταυτότητα των κατοίκων της πόλεως των Σκοπίων.


Τα Σκόπια της συγκεκριμένης περιόδου περιλαμβάνουν ένα πλήθος ανθρώπων από διαφορετικές εθνότητες, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι οι Οθωμανοί Τούρκοι (Δείτε σχετικό πίνακα παρακάτω) . Ανάμεσα τους βρίσκονται αρκετοί με ρίζες απο την μακρινή Ανατολία. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως υπάρχει ένα ποσοστό Μουσουλμάνων κατοίκων των Σκοπίων που αυτοπροσδιορίζονται ως Κούρδοι (Kurd), Tουρκομάνοι (Danishmend), Καραμανλίδες (Karamanli) και με άλλους Γεωγραφικούς προσδιορισμούς από πόλεις της Ανατολίας. (Konyali, Bagdad, Kayserili, Bolulu, Saruhanli κ.α.). Όσοι κάτοικοι προέρχονταν απο γειτονικές περιοχές αυτοπροσδιοριζόντουσαν κυρίως ως Βαρνταριώτες (Vardarli) και Αλβανοί (Αrnavud) τα οποία ήταν και τα πιο διαδεδομένα. Φυσικά o προσδιορισμός “Μακεδόνας” δεν βρίσκεται πουθενά .

karamanlis skopje0 H Άγνωστη Ιστορία των Σκοπίων   Η ταυτότητα των κατοίκων των Σκοπίων του 15ου και 16ου αιώνα
karamanlis skopje H Άγνωστη Ιστορία των Σκοπίων   Η ταυτότητα των κατοίκων των Σκοπίων του 15ου και 16ου αιώνα
karamanlis skopje1 H Άγνωστη Ιστορία των Σκοπίων   Η ταυτότητα των κατοίκων των Σκοπίων του 15ου και 16ου αιώνα

Εντυπωσιακά είναι τα μεγάλα ποσοστά των κατοίκων της πόλεως των Σκοπίων που ασπάστηκαν τον Ισλαμισμό και τα οποία ξεπερνάνε το 30% σε αρκετές περιπτώσεις.

Skopje converts islam H Άγνωστη Ιστορία των Σκοπίων   Η ταυτότητα των κατοίκων των Σκοπίων του 15ου και 16ου αιώνα
Η Ιστορία του Οθωμανικού Εποικισμού στα Σκόπια
Η πόλη των Σκοπίων κατακτήθηκε απο τον Τούρκο Πασά Γιγκίτ, την εποχή του Σουλτάνου Μπαγιαζήτ Α’ (1392). Ακόμα και πιο πριν απο τις Οθωμανικές κατακτήσεις, τα εδάφη της τωρινής ΠΓΔΜ, είχαν γνωρίσει την ύπαρξη Τουρκικών φύλων όπως οι Ούζοι, Πετσενέγκοι, Κουμάνοι, ενώ κατά τους τελευταίους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου είχαν εγκαταστήσει στην περιοχή του Βαρδάρη πληθυσμούς που έμειναν γνωστοί ως οι “Τούρκοι του Βαρδάρη”.
Όμως ο πραγματικός Τουρκικός εποικισμός, ο οποίος άλλαξε το Δημογραφικό σκηνικό της πόλης πραγματοποιήθηκε κατα την διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής. Θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τον Εποικισμό από Οθωμανούς προερχόμενους απο την Ανατολία σε δύο φάσεις:
(α) Την περίοδο 1391-1402
(β) Την περίοδο μετά το 1421
Όπως προαναφέραμε το έτος 1391 οι Οθωμανοί κατέλαβαν την πόλη των Σκοπίων. Η ουσιαστική Δημογραφική έκρηξη, Ισλαμοποίησης και Τουρκοποίησης ξεκίνησε αμέσως, με την τον ερχομό των πρώτων Οθωμανών εποίκων στην πόλη.
Όπως ο Τούρκος ακαδημαϊκός Μεχμέτ Ινμπασί μας πληροφορεί:
Έχοντας στρατηγική σημασία μια και βρισκόταν στα σύνορα, η πόλις των Σκοπίων έγινε αντικείμενο συστηματικού Εποικισμού μετά την κατάκτηση [..]Είναι παρόλαυτα, προφανές οι Οθωμανικές κατακτήσεις έγιναν για να εποικιστούν [*αυτά τα μέρη]”
Ο Σουλτάνος Μπαγιαζήτ Α’ εγκατέστησε τους Μουσουλμάνους Τούρκους στην περιοχή ανάμεσα στα Σκόπια και το Νις. Σύμφωνα με τον Χαλίλ Ιναλτσίκ:
Μέρη όπως τα Serez, Plovdiv, Babadag, Elbasan, Sarajevo, Silistre και Skopje ταξινομήθηκαν από τους Μπέηδες με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνουν Τουρκικές πόλεις. “

Οι εκτιμήσεις για τον πληθυσμό των Σκοπίων ανάμεσα στα έτη 1455 και 1569 ήταν:
skopjepopulation  ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΑΓΝΟΟΥΝ!!
Παρατηρήστε τα άκρως ενδιαφέροντα ποσοστά των Στατιστικών. Πχ το έτος 1544, ο πληθυσμός των Σκοπίων ήταν… 80% Μουσουλμάνοι (Στο συντριπτικό ποσοστό Οθωμανοί Τούρκοι και σε ελάχιστο ποσοστό Αλβανοί) ενώ μόλις το 20% ήταν Χριστιανοί (Βούλγαροι, Έλληνες, Σέρβοι, κτλπ) !!!
Η εν λόγω κατάσταση διατηρήθηκε μέχρι τον 19ο Αιώνα.

skopje19thcent  ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΑΓΝΟΟΥΝ!!
Πηγές:
Έραν Φρένκελ, “Σκόπια – Από την Σερβική στην Οθωμανική Αυτοκρατορία: Προυποθέσεις για την εμφάνιση μια Βαλκανικής Μουσουλμανικής Πόλης“, 1986
Χαλίλ Ιναλτσίκ, “Η Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία – Δοκίμια για την οικονομία και κοινωνία“,
Αναστασόφκσι, “Ισχυρισμοί για την Μακεδονική Ταυτότητα 1870-1912″
Μεχμέτ Ινμπασί, “Η πόλη των Σκοπίων και η Δημογραφική της δομή τον 19ο αιώνα”
 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "H Άγνωστη Ιστορία των Σκοπίων – Η ταυτότητα των κατοίκων των Σκοπίων του 15ου και 16ου αιώνα"

Η απολογία του Hardy

Του Νίκου Λυγερού


Το αεροπλάνο δεν είχε φτάσει στον προορισμό του ενώ έγραφε ήδη για την αλλαγή φάσης.

*Τι κεφάλαιο ήταν και αυτό !

*Νοητική έκρηξη.

*Ανάφλεξη;

*Όχι… Περίμενε…

Ο Hardy ήταν ένας κλασσικός μαθηματικός, ιδιότροπος αλλά σπουδαίος και το έργο του μελετάται ακόμα εντατικά.
*Εικασία του Hardy.

*Θεώρημα Green-Tao.

*Δεκάλογος των πρώτων.

Όμως όταν έλαβε την απεγνωσμένη επιστολή του Ramanujan άλλαξε όλη η ζωή του και τα μαθηματικά του. Το γνωστό είχε συναντήσει το άγνωστο.

Εκείνη την εποχή ο Hardy ήξερε τα πάντα στη θεωρία αριθμών. Όχι με την έννοια ότι ήξερε να αποδείξει τα πάντα αλλά ότι γνώριζε όλες τις τεχνικές των ειδικών του τομέα. Ενώ ο Ramanujan δεν γνώριζε τίποτα εκτός από ένα βιβλίο ή μάλλον ένα τυπολόγιο για την ακρίβεια.

*Ramanujan's Notebooks

*Πιο μετά.

*Καλώς.

Το κεφάλαιο του συγγραφέα είχε μερικούς από τους μαθηματικούς τύπους που είχε λύσει ο Hardy από τον Ramanujan.

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε τέτοιο θέαμα. Ήταν συναρπαστικό. Οι τύποι του Ramanujan δεν έμοιαζαν με τίποτα άλλο. Βέβαια μερικοί από αυτούς είχαν κάποιο νόημα για τον Hardy αλλά ο τρόπος παράστασής τους ήταν πραγματικά καινοτόμος και ριζοσπαστικός. Αυτό το κεφάλαιο από μόνο του έδινε μια δικαίωση όχι μόνο στην αγορά του βιβλίου αλλά στην ύπαρξή του. Αμέσως έψαξε να βρει αναφορές και μάλιστα τεχνικές για να μάθει τις μαθηματικές βάσεις αυτής της εξωπραγματικής ιστορίας μεταξύ μαθηματικών και νοημοσύνης, μεταξύ μαθηματικού και μεγαλοφυΐας. Με αυτόν τον τρόπο βρήκε το παράξενο βιβλίο του Hardy μέσα στο οποίο υπήρχαν σελίδες ολόκληρες για την σχέση του με τον Ramanujan και τις ανακαλύψεις που έκαναν μαζί. όταν κατάφερε να το φέρει στην Αγγλία.

Πριν καν τελειώσει το ογκώδες βιβλίο, ήξερε ήδη ποιο θα ήταν το επόμενο που θα μελετούσε. Δεν σταμάτησε όμως την ανάγνωσή του διότι καταλάβαινε ότι έπρεπε να απορροφήσει όλα τα νοητικά του εργαλεία. Αυτά στη συνέχεια θα του επέτρεπαν να εξερευνήσει ένα άλλον χώρο.

*Turing, Shannon, Cohen

*Chaitin στην Ολυμπία !

Είχαν μείνει δίχως χρήματα αλλά είχαν κεράσει όλο το τραπέζι προς τιμή του δημιουργού του αριθμού Ω.

*Ήταν αυτός που ήξερε για τους 10…

*Σωστά !

Όσο διάβασε το βιβλίο του, πλήθαιναν οι σημειώσεις του αλλά είχε πλαισιώσει εκείνες που αφορούσαν τους τύπους Ramanujan.

Το αεροπλάνο πετούσε πολύ πάνω από την Χαλκίδα και άθελά του έσκυψε για να δει το Κόκκινο Σπίτι. Το σκοτάδι δεν του το επέτρεψε αλλά θα άντεχε μέχρι να δει τον ήλιο της δικαιοσύνης.

Μετά από λίγο, η Αθήνα έδειξε και αυτή το ανθρώπινο φως της.

*Φωτεινή ιδιομορφία.

Δεν ξαναδιάβασε τις σημειώσεις του, ήθελε να προλάβει την καταγραφή έτσι ώστε να έχει όλα τα αρχικά στοιχεία το Τέρας.

Τα φώτα ήταν σαν τα γράμματα του βιβλίου. Ξεχώριζαν. Το καθένα μόνο του δεν είχε σημασία αλλά όλα μαζί αποκτούσαν ένα νόημα. Τα σπόρια και το ρόδι.


Πηγή: http://www.lygeros.org/lygeros/8021-gr.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η απολογία του Hardy"

Η Ελλάδα και η αμερικανική τύφλωση

Οι μοιραίες παρεμβάσεις των ΗΠΑ από το ΄63 έως τη χούντα και την Κύπρο

Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του αμερικανικού παράγοντα στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου (στη φωτό βομβαρδισμένο το Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία) και στην τουρκική εισβολή που ακολούθησε, καθώς η CΙΑ είχε αναλάβει την «καθοδήγηση» του Ιωαννίδη. Τα επίσημα όμως αρχεία στις ΗΠΑ παραμένουν κλειστά…

Του ΗΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Προετοιμάζοντας την επίσκεψή του στην Ελλάδα το 1999, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον είχε παραδεχθεί με δηλώσεις του πως «όταν η χούντα ανέλαβε τον έλεγχο (της χώρας) οι ΗΠΑ επέτρεψαν στα ψυχροπολεμικά τους συμφέροντα να υπερισχύσουν του συμφέροντος- ή μάλλον της υποχρέωσής τους- να υποστηρίξουν τη δημοκρατία».
Ηταν η πρώτη φορά, 25 χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, που οι ΗΠΑ αποδέχονταν επίσημα έστω και ένα περιορισμένο μερίδιο ευθύνης για τον ρόλο τους στην Ελλάδα κατά τη δεκαετία του ΄60. Παραδοχή που παρέμενε πάντως στα όρια του αυτονόητου, αφού απλώς αναγνώριζε την αγαστή και χωρίς ταλαντεύσεις συνεργασία της κυβέρνησης των ΗΠΑ με το δικτατορικό καθεστώς. Ενας έμμεσος τρόπος ώστε να παρακαμφθούν τα πιο κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με την ενεργό ανάμειξη των ΗΠΑ στην ελληνική πολιτική, τον ρόλο τους στην πολιτική κρίση του 1965-67, καθώς και στην τραγωδία της Κύπρου. Πρόκειται για την ερμηνευτική εκδοχή της «αποχής», σύμφωνα με την οποία η αδιατάρακτη συνεργασία της Ουάσιγκτον με αυταρχικά καθεστώτα την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου προέκυψε ως «αναγκαίο κακό», καταδικαστέο βέβαια με βάση τις σημερινές αντιλήψεις, αλλά πάντως ερμηνεύσιμο με όρους ρεαλιστικής πολιτικής.
Με την εκδοχή αυτή της «αποχής» την οποία προωθούν και οι επίσημες αμερικανικές δημοσιεύσεις διαλέγεται το βιβλίο της Αριστοτελίας Πελώνη «Ιδεολογία κατά ρεαλισμού. Η αμερικανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα 1963-1976» από τις Εκδόσεις Πόλις. Στο πλαίσιο αυτό εξετάζει την αμερικανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα σε τρία διακριτά επίπεδα- το συστημικό, το κρατικό και το ατομικό- χρησιμοποιώντας, εκτός από τις δημοσιευμένες πηγές, το εξαιρετικά ενδιαφέρον αρχείο προφορικών συνεντεύξεων (Οral Ηistories Collection του ΑDSΤ) με αμερικανούς διπλωμάτες που υπηρέτησαν στην Αθήνα, τη Λευκωσία και την Αγκυρα ή στις αντίστοιχες διευθύνσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Το βασικό της συμπέρασμα είναι ότι, ενώ σε συστημικό επίπεδο η αμερικανική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα εμφανίζεται ως «ρεαλιστική» για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, η εφαρμογή της στην πράξη όχι μόνον προκάλεσε μια διπλή τραγωδία σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά και έβλαψε τα μακροπρόθεσμα αμερικανικά συμφέροντα, προκαλώντας και εμπεδώνοντας έναν αντιαμερικανισμό που διατηρείται σταθερά μέχρι σήμερα. Η αντιμετώπιση της Ελλάδας κατά τη δεκαετία 1965-1974 με τις μυωπικές αγκυλώσεις του εμφυλίου πολέμου και των αρχών της δεκαετίας του ΄50- όταν ο αμερικανός πρέσβης Πιουριφόι παρενέβαινε χυδαιότατα στην εσωτερική πολιτική- μετέτρεψε μια δήθεν ορθολογική επιλογή σε ανορθολογικό αταβισμό.
Μελετώντας μάλιστα και το ατομικό επίπεδο η συγγραφέας αναδεικνύει την απόλυτη ανεπάρκεια του αμερικανικού διπλωματικού προσωπικού, το οποίο (με ελάχιστες εξαιρέσεις) λειτουργούσε με «γνωστικές προδιαθέσεις» (στην πράξη παρωπίδες) που το εμπόδιζαν να αντιληφθεί τους μετασχηματισμούς της ελληνικής κοινωνίας. Αντιμετώπιζαν την Ελλάδα με τα στερεότυπα των προηγούμενων δεκαετιών, τους έλληνες πολιτικούς με την αλαζονεία της υπερδύναμης και αρνούνταν να καταβάλουν την παραμικρή διανοητική προσπάθεια ώστε να κατανοήσουν τις αλλαγές που είχαν σημειωθεί. Μοιραίοι άνθρωποι, γραφειοκράτες με περιορισμένη αντίληψη και έμμονες ιδέες, βρέθηκαν να επηρεάζουν τη ζωή της Ελλάδας για περισσότερο από μια δεκαετία. Η φανατισμένη αντιπαλότητα με τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου, που τεκμηριώνεται αναλυτικά στο βιβλίο (σελ. 193-272), αποτελεί το πιο κραυγαλέο παράδειγμα.
«Ο τρελός γέρος και το νεαρό κάθαρμα»
Η άνοδος τον Νοέμβριο του 1963 της Ενωσης Κέντρου (Ε.Κ.) στην εξουσία, ύστερα από 11 χρόνια δεξιάς κυριαρχίας, μπορεί να βρισκόταν σε συνάφεια με τις ευρύτερες επιλογές της προεδρίας Κέννεντυ στις ΗΠΑ, κατέλαβε όμως εξ απροόπτου την αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας, οι προεκλογικές αναφορές της οποίας προέβλεπαν άνετη επικράτηση του Κων.
Καραμανλή. Οι πυκνές εξελίξεις που ακολούθησαν μέσα σε λίγους μήνες- δολοφονία Κέννεντυ, αποχώρηση Καραμανλή από την πολιτική, θάνατοι του Σοφοκλή Βενιζέλου και του βασιλιά Παύλου, εκλογικός θρίαμβος του Γεωργίου Παπανδρέου τον Φεβρουάριο του 1964 και είσοδος του Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική- υπονόμευσαν τις έως τότε σταθερές με τις οποίες λειτουργούσαν οι διπλωματικές και άλλες αμερικανικές υπηρεσίες στην Ελλάδα. Η κυπριακή κρίση που ξέσπασε τον Δεκέμβριο του 1963, το συνακόλουθο ενδεχόμενο ενός ελληνοτουρκικού πολέμου και η αμερικανική μεσολαβητική παρέμβαση αποτέλεσαν το πεδίο όπου καταγράφηκε η πρώτη σύγκρουση της νέας αμερικανικής πολιτικής (υπό τον πρόεδρο Τζόνσον πλέον) με τους δύο Παπανδρέου, καθώς και με τον Μακάριο.
Από τον Ατσεσον… Την αμερικανική μεσολάβηση ανέλαβε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Ντιν Ατσεσον με εμπειρία της περιοχής, καθώς είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην εξαγγελία το 1947 του δόγματος Τρούμαν, γεγονός που καθόριζε όμως και τις «γνωστικές προδιαθέσεις» του. Για τον Ατσεσον ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ένας «ξεμωραμένος» και «φλύαρος» γέρος τον οποίο επηρέαζε ο γιος του. Αντίστοιχα όμως και ο Αν. Παπανδρέου, διαμορφωμένος με αναφορές στην (αντίπαλη προς τον Ατσεσον)
ριζοσπαστική πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, αναφέρει γι΄ αυτόν πως «δεν έκρυβε την υπερβολική του αυταρέσκεια που έφτανε τα όρια του ναρκισσισμού», ενώ «τα συμπτώματα του γεροντικού ξεμωράματος ήσαν αδιάψευστα». Η στάση που υιοθέτησε, λίγα χρόνια αργότερα, ο Ατσεσον υπερασπιζόμενος τη χούντα και επηρεάζοντας προς την κατεύθυνση αυτή την κυβέρνηση Τζόνσον, μάλλον δικαιώνει την κρίση του Ανδρέα Παπανδρέου. Αρθρογραφώντας στους «Νew Υork Τimes» τον Δεκέμβριο του 1967 ο Ατσεσον ανέφερε ότι οι Ελληνες «τόσο οι αρχαίοι όσο και οι σύγχρονοι παρουσίαζαν σοβαρά προβλήματα όποτε πειραματίζονταν με μη αυταρχική εξουσία». Και προσέθετε: «Κανένας φίλος της Ελλάδας δεν θα επιθυμούσε να τη δει να επιστρέφει στη συνταγματική διακυβέρνηση των δύο Παπανδρέου, του τρελού γέρου και του νεαρού καθάρματος, που την οδηγούσαν στο χάος» (σελ. 223-224).
Από τα τέλη του 1964 και μετά ο Α. Παπανδρέου αναγορεύτηκε στον υπ΄ αριθμόν ένα εχθρό για τους αμερικανούς διπλωμάτες που ασχολούνταν με την Ελλάδα. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ετοίμασε ειδική ψυχαναλυτική μελέτη για την «παρανοϊκή προσωπικότητα» του Ανδρέα, ενώ ο επιτετραμμένος (και επικεφαλής της αμερικανικής πρεσβείας στη διάρκεια των Ιουλιανών) Νorbert Αnschutz τον χαρακτήριζε «φιλόδοξο, ανήθικο και συναισθηματικά ασταθή». Συμπλήρωνε μάλιστα πως αν ο Αν. Παπανδρέου κέρδιζε την εξουσία «θα έβγαζε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και θα στρεφόταν προς το σοβιετικό μπλοκ» (σελ. 204), εικασία με την οποία ο Αnschutz προφανώς δικαιολογούσε την άμεση εμπλοκή του στην αποστασία και την εξαγορά βουλευτών.
Η δαιμονοποίηση του Α. Παπανδρέου την περίοδο που ακολούθησε την αποστασία προσέλαβε υστερικές διαστάσεις και τον Ιανουάριο του 1967 ο αμερικανός πρέσβης Φιλίπ Τάλμποτ ζήτησε από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ να οργανώσει η CΙΑ ειδική επιχείρηση για να περιοριστεί η επιρροή του Α. Παπανδρέου σε περίπτωση εκλογών. Το αίτημα απορρίφθηκε γιατί προφανώς κρίθηκε πως η μόνη αποτελεσματική επιχείρηση ήταν η ματαίωση των εκλογών και η κήρυξη δικτατορίας. Και όταν αυτό πράγματι συνέβη, ο Τάλμποτ (παρ΄ όλο που από άλλους το περίμενε και άλλοι του προέκυψαν) δεν δίστασε να εκφράσει την ικανοποίησή του. «Η αποτυχία του πραξικοπήματος θα αποτελούσε περιέργως ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή» έγραφε στις 23 Απριλίου σημειώνοντας ότι οι πραξικοπηματίες ανέλαβαν «να εξαγνίσουν την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας». Και ύστερα από τρεις εβδομάδες διέκρινε ένα «αίσθημα ανακούφισης σε όλη την Ελλάδα» για το «δημοφιλές καθεστώς» που είχε επιβάλει η χούντα (σελ. 212-217).
…στον Νίξον. Ο απόλυτος εναγκαλισμός της δικτατορίας από την αμερικανική κυβέρνηση ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1969 με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ρίτσαρντ Νίξον, τον θλιβερότερο πρόεδρο των ΗΠΑ κατά τον 20ό αιώνα. Ηδη τον Μάρτιο του 1969 ο Νίξον και ο Κίσινγκερ δέχτηκαν στην Ουάσιγκτον σε επίσημη συνάντηση τον Στ. Παττακό, ο οποίος τους ανέλυσε την επικινδυνότητα του κομμουνισμού με αναφορά στους μύθους του Αισώπου (!). Ακολούθησε η πλήρης αποκατάσταση της στρατιωτικής συνεργασίας και η τοποθέτηση τον Ιανουάριο του 1970, ως πρεσβευτή στην Αθήνα του (ανοιχτά φιλοχουντικού) Ηenry Τasca, ο οποίος αποτελούσε προσωπική επιλογή του Τομ Πάππας (σελ. 238-239). Ο Τasca αντιμετώπιζε ως νόμιμη κυβέρνηση ακόμη και τα ανδρείκελα του Ιωαννίδη, ενώ ο ευθύνες του για το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου (με τις πράξεις αλλά και με τις παραλείψεις του) είναι τεράστιες.
Αλλά και ο επόμενος πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο Jack Κubisch ο οποίος αντικατέστησε τον Τasca που απομακρύνθηκε κακήν κακώς μετά την πτώση της δικτατορίας, δεν διακρινόταν για την ιδιαίτερη ευθυκρισία του. Θεωρούσε πως ο Αν. Παπανδρέου ήταν ο «αντιπαθέστερος Ελληνας μετά τον Ιωαννίδη και τον Παπαδόπουλο» και σχολιάζοντας το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Νοεμβρίου 1974 υποστήριζε ότι ο Αν. Παπανδρέου «έχει γίνει πολιτικός εξόριστος στην ίδια του την πατρίδα» (σελ. 215). Η αμερικανική τύφλωση σε όλο της το μεγαλείο.
Οι σιωπές των αρχείων
Η δήλωση του προέδρου Κλίντον, το 1999, που θεωρήθηκε η έμμεση «συγγνώμη» για την πολιτική που ακολούθησαν οι ΗΠΑ απέναντι στη χούντα, προσέφερε επίσης και το ερμηνευτικό πλαίσιο για τις σχετικές επιλογές (τα «ψυχροπολεμικά τους συμφέροντα»). Προς την ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν στη συνέχεια και οι επίσημες (και σαφώς επιλεκτικές) δημοσιεύσεις αμερικανικών διπλωματικών εγγράφων (FRUS), αρχικά για την περίοδο 1964- 1968 και σχετικώς πρόσφατα για την περίοδο 1969-1976. Παρουσιάζουν αναλυτικά την επίσημη αμερικανική πολιτική, επιχειρώντας να περιχαρακώσουν τις ευθύνες της αποκλειστικά και μόνο στη διακρατική συνεργασία με το δικτατορικό καθεστώς, παρακάμπτοντας και υποβαθμίζοντας άλλες ουσιαστικότατες όψεις της.
Οπως όμως είναι πλέον πολλαπλά τεκμηριωμένο, ο σταθμός της CΙΑ και η επίσημη αμερικανική διπλωματική αποστολή στην Αθήνα λειτουργούσαν ως δυο παράλληλες «πρεσβείες» με κατά περίπτωση εναλλασσόμενη πρωτοκαθεδρία.
Είναι π.χ. γνωστό ότι η CΙΑ διέθετε πλήρη ενημέρωση για τις κινήσεις της χούντας πριν από τις 21 Απριλίου, αλλά η τελευταία γνωστή ενημέρωση προς τον αρμόδιο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ χρονολογείται τον Δεκέμβριο του 1966. Εκτοτε, παρά τις συνεχείς οχλήσεις του Χαρ. Λαγουδάκη, ακολούθησε σιωπή. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι επί τέσσερις μήνες ο σταθμός της CΙΑ στην Αθήνα κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Ομως τα αντίστοιχα αρχεία παραμένουν ερμητικά κλειστά. Γιατί προφανώς μόνον έτσι ο (πραγματικός) αιφνιδιασμός της αμερικανικής πρεσβείας στις 21 Απριλίου μπορεί να εκληφθεί ως η μόνη αμερικανική αντίδραση στο πραξικόπημα.
Αντίστοιχες παρατηρήσεις μπορούν να γίνουν και για την αμερικανική πολιτική στο ζήτημα της Κύπρου, όσον αφορά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή.
Παρ΄ όλο που στο ζήτημα αυτό οι πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει υποδεικνύουν την ενεργό παρέμβαση της CΙΑ (στην οποία ο αμερικανός πρεσβευτής είχε εκχωρήσει τις επαφές με τον Ιωαννίδη) και πάλι τα σχετικά αρχεία παραμένουν κλειστά.
Δυστυχώς όμως οι προηγούμενες επισημάνσεις για επιλεκτική δημοσιοποίηση των πηγών θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με ειρωνεία και υπεροψία από τους υπευθύνους των αμερικανικών αρχείων. Αυτοί τουλάχιστον έχουν δώσει στη δημοσιότητα έναν μεγάλο όγκο εγγράφων και έχουν συλλέξει πλήθος προφορικών μαρτυριών, τη στιγμή που τα αρχεία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών παραμένουν κλειστά και ο φάκελος της Κύπρου ύστερα από 35 χρόνια, επτασφράγιστο μυστικό.
Υπέρ της χούντας
Ο απόλυτος εναγκαλισμός της δικτατορίας από την αμερικανική κυβέρνηση ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1969 με την ανάληψη της εξουσίας από τον Ρίτσαρντ Νίξον, που τον Μάρτιο του 1969 μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ (δεξιά στη φωτό) δέχτηκαν στην Ουάσιγκτον σε επίσημη συνάντηση τον χουντικό αντιπρόεδρο Στυλιανό Παττακό, ο οποίος τους ανέλυσε την επικινδυνότητα του κομμουνισμού με αναφορά στους μύθους του Αισώπου (!)
Κατά των Παπανδρέου
«Κανένας φίλος της Ελλάδας δεν θα επιθυμούσε να τη δει να επιστρέφει στη συνταγματική διακυβέρνηση των δύο Παπανδρέου, του τρελού γέρου και του νεαρού καθάρματος, που την οδηγούσαν στο χάος», έγραψε στους «Νew Υork Τimes» τον Δεκέμβριο του 1967 ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Ντιν Ατσεσον, υπερασπιζόμενος τη χούντα και επηρεάζοντας προς την κατεύθυνση αυτή και την κυβέρνηση Τζόνσον
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα Τα ΝΕΑ
http://www.arkoleon.com/?p=591 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η Ελλάδα και η αμερικανική τύφλωση"
Related Posts with Thumbnails