“Ερωτησούλες για τον Θεό”

Έτσι για να σκεφτούμε λίγο,

από ένα τραγούδι κάποιου αργεντινού ινδιάνου,

του Atahualpa Yupanqui.

“Preguntitas Sobre Dios” Atahualpa Yupanqui

“Ερωτησούλες για τον Θεό”

Un día yo pregunté:	Μια μέρα ρώτησα:
"Abuelo, ¿dónde está Dios?"	Παππού που βρίσκεται ο Θεός;
Un día yo pregunté:	Μια μέρα ρώτησα
"Abuelo, ¿dónde está Dios?"	Παππού που βρίσκεται ο Θεός;
Mi abuelo se puso triste	Ο παππούς έδειξε θλιμμένος
y nada me respondió.	Και τίποτα δεν μου είπε
Mi abuelo murió en los campos,	Ο παππούς μου πέθανε στα χωράφια
sin rezo ni confesión	Χωρίς προσευχές και άφεση αμαρτιών
y lo enterraron los indios,	Και τον έθαψαν οι Ινδιάνοι
flauta de caña y tambor.	Με καλαμένιο φλάουτο και ταμπούρλο
Al tiempo yo pregunté,	Μετά από καιρό ρώτησα
"Padre, ¿qué sabes de Dios?"	Πατέρα τι ξέρεις για τον Θεό;
Al tiempo yo pregunté,	Μετά από καιρό ρώτησα
"Padre, ¿qué sabes de Dios?"	Πατέρα τι ξέρεις για τον Θεό;
Mi padre se puso serio	Ο πατέρας μου εσοβάρεψε
y nada me respondió.	Και δεν μου απάντησε τίποτα
Mi padre murió en la mina,	Ο πατέρας μου επέθανε στο ορυχείο
sin doctor ni protección	Χωρίς γιατρό και προστασία
color de sangre minera	Με το αίμα του ίδιο χρώμα
tiene el oro del patrón.	με το χρυσάφι του αφέντη
Mi hermano vive en los montes	Ο αδερφός μου ζει στα βουνά
y no conoce una flor.	Και δεν ξέρει τι πάει να πει λουλούδι
Mi hermano vive en los montes	Ο αδερφός μου ζει στα βουνά
y no conoce una flor.	Και δεν ξέρει τι πάει να πει λουλούδι
Sudor, malaria y serpiente	Ιδρώτας, μαλάρια και φίδια
es la vida del leñador.	Είναι η ζωή του ξυλοκόπου
Y que naide le pregunte	Και κανείς δεν τον ρωτάει
si sabe dónde está Dios.	Αν ξέρει που βρίσκεται ο Θεός
Por su casa no ha pasado	(γιατί) από το σπίτι του δεν έχει περάσει
tan importante señor.	Τέτοιος σπουδαίος αφέντης
Por su casa no ha pasado	(γιατί) από το σπίτι του δεν έχει περάσει
tan importante señor.	Τέτοιος σπουδαίος αφέντης
Yo canto por los caminos	Εγώ τραγουδάω στους δρόμους
y cuando estoy en prisión.	Και όταν είμαι στην φυλακή
Yo canto por los caminos	Εγώ τραγουδάω στους δρόμους
y cuando estoy en prisión.	Και όταν είμαι στην φυλακή
Oigo las flores del pueblo	Ακούω τα λουλούδια του χωριού
que canta mejor que yo.	Που τραγουδάνε καλύτερα από μένα
Hay un asunto en la tierra	Είναι κάτι πάνω στην γη
más importante que Dios	Πιο σπουδαίο από τον Θεό
y es que naide escupa sangre	Και αυτό είναι πως κανείς δεν φτύνει αίμα
pa' que otro viva mejor.	Για να ζει καλύτερα ένας άλλος
Que Dios vela por los hombres,	Γιατί ο Θεός νοιάζεται για τους ανθρώπους
tal vez sí, y tal vez no,	Μπορεί ναι, μπορεί και όχι
pero es seguro que almuerza	Αλλά είναι σίγουρο ότι τρώει
en la mesa del patrón.	Στο τραπέζι του αφεντικού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "“Ερωτησούλες για τον Θεό”"

ΟΙ ΕΚΑΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

Πολύ επιτυχημένη ανταπόκριση σε στατιστική έρευνα.
Ίσως η μεγαλύτερη παραγωγή έρευνας στην Ελλάδα σε συνεργασία με το BBC.
Ρωτούν τους Έλληνες να ψηφίσουν ποιοι είναι οι εκατο πιο μεγάλοι Έλληνες ολων των εποχων
Α-πα-ρά-δε-κτο!
Χρειάζεται πολύ κουράγιο για να αποδεχθούμε ότι οι Νεοέλληνες είναι ανίδεοι εις τα περί των προγόνων τους, δηλαδή ανάξιοι να τους κρίνουν, έτι δε περισσότερο να ψηφίζουν για αυτούς.??
Εσείς πιστεύετε ότι εάν σταθεί ερευνητής στην πλατεία Συντάγματος και ρωτήσει τους περαστικούς, με ελληνική υπηκοότητα, σε ποιον αιώνα έζησε ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Αλέξανδρος, ποιοι ήταν οι επτά σοφοί της αρχαιότητας και τι έργο άφησε ο καθένας από αυτούς για τις επόμενες γενιές, θα βρεθεί έστω και ένας να απαντήσει?
Εγώ αμφιβάλλω. Αυτοί, οι νεοέλληνες, ψηφίζουν σήμερα για να όλους μας!
Είναι τουλάχιστον εθνική επιπολαιότητα, να επιτρέπουμε αποτελέσματα και συμπεράσματα από αμαθείς και δη Έλληνες.
Όταν η συντριπτική πλειονότητα δεν γνωρίζει τα έργα του Πλάτωνα και του κάθε Πλάτωνα, με ποιο κριτήριο θα τους ψηφίσει ή έστω θα τους απορρίψει?
Ίσως η έρευνα θα έπρεπε να τιτλοφορείται «οι 100 μεγαλύτεροι Έλληνες όλων των εποχών, μέσα από τα μάτια του Νεοέλληνα». Έτσι…για την υποκειμενικότητα του πράγματος!.
Για όποιον έχει και την παραμικρή αμφιβολία γύρω από το «πλαστό» του αποτελέσματος αυτής της έρευνας, προτείνουμε μία παράλληλη έρευνα.
Μετά την πλατεία Συντάγματος εάν πάμε στην κεντρική πλατεία του Παρισιού ή Λονδίνου και ρωτήσουμε Γάλλους και Άγγλους, το: ποιον νομίζουν ως τον πιο μεγάλο Έλληνας όλων των εποχών?.
Τα αποτελέσματα θα είναι τελείως διαφορετικά. Οι νεοέλληνες πολιτικοί και πολλοί άλλοι (όχι ότι δεν υπάρχουν μεταξύ τους ορισμένοι μεγάλοι Έλληνες) θα καταποντιστούν, γιατί η λάμψη τους είναι τοπικού και όχι παγκόσμιου χαρακτήρα. Αμφιβάλλω αν συμπεριληφθούν στην εκατοντάδα.
Οι περισσότεροι σημερινοί Έλληνες δυστυχώς είναι πάρα πολύ αδύναμοι για να σηκώσουν στους ώμους τους και να εξάγουν ένα τέτοιο αποτέλεσμα.
Κακώς έχει δοθεί τέτοια δημοσιότητα σε θέμα το οποίο θα δεσμευτεί από μια τελείως άσχετη απόφαση, που θα γίνει, δυστυχώς, ευρύτατα γνωστή και που δεν θα ανταποκρίνεται σε αντικειμενικά, επιστημονικά και διαχρονικά επιχειρήματα και προϋποθέσεις.
Ειναι επισης κατευθυνομενη λογω του οτι γινεται με το τηλεφωνο η με εμαιλ.
Δηλαδη οργανωμενοι ομαδοποιημενοι Ελληνες ψηφιζουν και κατευθυνουν το αποτελεσμα που αυτοι θελουν σε ατομα που θελουν να αναδειξου.
Ψηφισαν οπαδοι ομαδων να βγαλουν ποδοσφαιριστη ,οπαδοι κομματων κ.λ.π
Σε ποια θεση ειναι ο Λεωνίδας, ο ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ο.........,ο........,ο........,και τοσοι αλλοι Ελληνες παγκοσμιου βεληνεκους?
Αρχαία ελληνικά μεγαθήρια που έθεσαν τις βάσεις για την κοινωνία και τις επιστήμες της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες.!
Άνθρωποι αξεπέραστοι που δεν θα ξεχαστούν ποτέ όσο υπάρχει ανθρώπινο γένος.
Ήδη έχουν ψηφίσει 38.472 άτομα.
Η ασχετοσύνη ψηφίζει ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές, δικτάτορες, μη Έλληνες, επιχειρηματίες, σημερινούς ηθοποιούς και, και, και...
Γιατί εγώ πρέπει να σκύβω το κεφάλι και να ντρέπομαι.?
Σαν υστερόγραφο:
Βέβαια έχουμε και τους Άγγλους που αντίστοιχα ψήφισαν τον Μπέκαμ περισσότερο από τον Σαίξπηρ, στην Ρωσία ο Στάλιν ο σφαγέας βγήκε 3ος και στην Γερμανία ο Χίτλερ τα πήγε πολύ καλά.
Η ιστορία όμως των παραπάνω ξεκίνησε πριν 700 χρόνια.
Η δική μας, η γραπτή, πριν 2.700 χρόνια.
Οξύμωρη η σύγκριση της Αμαθείας……..

Αυτοι ειναι οι ψηφισθεντες 100 μεγαλυτεροι ελληνες ολων των εποχων
Αγγελόπουλος Θεόδωρος, Άγνωστος Στρατιώτης, Αισχύλος, Ανδρόνικος Μανόλης, Αριστοτέλης, Αριστοφάνης, Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, Αρχιμήδης,
Βαμβακάρης Μάρκος, Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος, Βέγγος Θανάσης, Βελουχιώτης Άρης, Βενιζέλος Ελευθέριος, Βουγιουκλάκη Αλίκη.
Γκάλης Νίκος, Γλέζος Μανόλης, Γλύκατζη Αρβελέρ Ελένη,
Δήμας Πύρρος, Δημόκριτος, Διάκος Αθανάσιος, Δραγούμης Ίων,
Ελύτης Οδυσσέας, Επίκουρος, Ευκλείδης, Ευριπίδης,
Ζαγοράκης Θοδωρής,Ηράκλειτος, Ηρόδοτος,
Θαλής ο Μιλήσιος, Θεμιστοκλής, Θεοδωράκης Μίκης, Θεοτοκόπουλος Δομίνικος, Θουκυδίδης.
Ιουστινιανός, Ιπποκράτης,
Καβάφης Κωνσταντίνος, Καζαντζάκης Νικόλαος, Καζαντζίδης Στέλιος, Κάλλας Μαρία, Καποδίστριας Ιωάννης, Καραθεοδωρή Κωνσταντίνος, Καραϊσκάκης Γεώργιος, Καραμανλής Κωνσταντίνος, Καστοριάδης Κορνήλιος, Κλεισθένης, Κολοκοτρώνης Θεόδωρος, Κοραής Αδαμάντιος, Κοσμάς ο Αιτωλός, Κουν Κάρολος,
Λαζόπουλος Λάκης, Λαμπράκης Γρηγόρης, Λεωνίδας, Λοϊζος Μάνος.
Μακρυγιάννης Ιωάννης, Μαργιωρής Νικόλαος, Μέγας Αλέξανδρος, Μέγας Κωνσταντίνος, Μελάς Παύλος, Μερκούρη Μελίνα, Μεταξάς Ιωάννης, Μητρόπουλος Δημήτριος, Μπελογιάννης Νικόλαος, Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα, Μουζάλα Έλενα,
Νανόπουλος Δημήτριος,
Ξυλούρης Νίκος.
Όθων, Όμηρος,
Παλαιολόγος Κωνσταντίνος, Παλαμάς Κωστής, Παναγούλης Αλέξανδρος, Παξινού Κατίνα, Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος, Παπαδόπουλος Γεώργιος, Παπαθανασίου Βαγγέλης, Παπανδρέου Ανδρέας, Παπανδρέου Γεώργιος, Παπανικολάου Γεώργιος, Περικλής, Πλαστήρας Νικόλαος, Πλάτωνας, Πλήθων Γεμιστός Γεώργιος, Πραξιτέλης, Πυθαγόρας.
Ρίτσος Γιάννης,
Σεφέρης Γεώργιος, Σημίτης Κώστας, Σολωμός Διονύσιος, Σόλωνας, Σοφοκλής, Σωκράτης,
Τρικούπης Χαρίλαος, Τσιτσάνης Βασίλης,
Φειδίας, Φεραίος Ρήγας, Φίλιππος της Μακεδονίας, Φλωράκης Χαρίλαος,
Χατζιδάκις Μάνος, Χορν Δημήτριος,
Ωνάσης Αριστοτέλης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΕΚΑΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ."

ΑΝΑΛΥΣΗ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

Αηδόνης, Αηδώνης, Αηδονόπολος: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι το οποίο αποδίδεται σε σωματική ιδιότητα (καλή φωνή).
Αρκούλης, Αρκάλης, Αρκαλάκης: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη arkali=ισχυρός
Βενετικίδης: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών. Προέρχεται από τη Βενετία η οποία και έγινε πηγή ονομάτων. Βενετία, Βενετσάνος, Βενετά. Με την κατάληξη –ιδης που προσδιορίζει Πόντο.
Ευγενίδης: Επώνυμο προερχόμενο από το ευγενής ή από το βαπτιστικό όνομα Ευγένιος, Ευγενικός. Με την κατάληξη –ιδης που προσδιορίζει Πόντο.
Καρακάσης, Καρακασόγλου, Καρακασίδης: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη karakas=μαυροφρύδης.
Καρακούσης: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη karakus=αετός
Καρεντζός, Καρεζός, Καρέζης: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη garaz=μισός.
Λουκάκης, Λουκάς, Λουκίδης: Επώνυμο πατρωνυμικό προερχόμενο από βαπτιστικό όνομα Λουκάς, Λουκάς ο Ευαγγελιστής. Καταγόταν από την Αντιόχεια και τον μύησε στον Χριστιανισμό ο Απόστολος Παύλος.
Μαντζιούνης: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη magun=μαντζούνι ή από την τουρκική λέξη mangur=φανερός, ορατός
Μαρκίδης: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Μάρκος με την κατάληξη –ιδης που προσδιορίζει Πόντο.
Ντέκας, Ντέγκας: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη denk=ισόρροπος, ισόβαρος.
Πισματσκά, Πισμάνης, Πεσματζής, Πεσματζόγλου: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη pisman=μετανοημένος.
Πούρος: Ο Διονύσιος Πύρρος ο Θετταλός (1774-1853) λεγόταν αρχικά Πούρος και Μπούρος. Προερχόμενη από την τουρκική λέξη burgu=τρυπάνι=Μπούργος, Πούργος, Πουργής.
Ρούκας, Ρούκης: Επώνυμο προερχόμενο από την σλαβική λέξη ruka=χέρι.
Τσόβρας: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη corba=τσορβάς.
-πουλος: Η κατάληξη αυτή βρίσκεται σε όλη την Ελλάδα, όπως και στον Πόντο (πβ. Οικονομίδη, σ. 213 και Παπαδοπούλου, σ. 16), αλλά και σε μεσαιωνικά κείμενα επώνυμα γυναικών –πουλος εν Πόντω, Αθήνα, 43 (1931), σ. 211. Βρίσκουμε στην μεσαιωνική γλώσσα στα επώνυμα Γαβριηλόπουλος, Αργυρόπουλος, Φραγκόπουλος.
-τζης:Η κατάληξη αυτή συναντάται σε επαγγελματικά επώνυμα Λυρατζής, Φαναρτζής (Μαν. Τριανταφυλλίδης). Το πιο παραγωγικό επίθεμα των επαγελματικών τουρκικής αρχής. Αλτιντζής (altinci=χρυσοχόος), Γεωργαντζής (yorganci=παπλωματάς), Δεβετζής (deveci=καμηλιέρης) (Χαρ. Συμεωνίδης).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΝΑΛΥΣΗ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

GREEK PATRIOTISM

Ανδρέας Κάλβος

Ο Ανδρέας Κάλβος (1792-1867) ήταν ποιητής και πολυσχιδής λόγιος. Καταγόταν από τη Ζάκυνθο. Πρωτότοκος γιος του κερκυραίου γιατρού Ιωάννη Κάλβου και της ζακυνθινής αριστοκράτισσας Αδριανής Ρουκάνη. Οι γονείς του χώρισαν όταν αυτός ήταν 13 χρόνων. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε και ο πατέρας με τα 2 παιδιά αναχώρησε και εγκαταστάθηκε στο Λιβόρνο.

Ο Ανδρέας Κάλβος ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Φλωρεντία, όπου γνώρισε τον Ούγκο Φώσκολο. Ο Φώσκολο βοήθησε πολύ τον Κάλβο,. Και αργότερα όταν ο ποιητής πήγε στο Λονδίνο πάλι από τον Φώσκολο θα φιλoξενηθεί.. Εκεί στο Λονδίνο θα αρχίσει να παραδίδει μαθήματα ελληνικής και ιταλικής γλώσσας και να συγγράφει. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του ’21, ο ποιητής πήγε αμέσως στο Ναύπλιο για να υπηρετήσει τον αγώνα. Το 1827 πήγε στην Κέρκυρα, όπου ανέπτυξε πολυετή και ποικίλη συγγραφική και διδακτική δραστηριότητα. Αναχώρησε πάλι για το Λονδίνο όπου και πέθανε το 1867.

Ο ΒΩΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

Τρέξατε, αδέλφια, τρέξατε,
ψυχαί θερμαί, γενναίαι
εις τον βωμόν τριγύρω
της πατρίδος αστράπτοντα
τρέξατε πάντες.

Ας παύσωσ' η διχόνοιαι
που ρίχνουσι τα έθνη
τυφλά, υπό τα σκληρότατα
νύχια των αγρύπνων
δολίων τυράννων.

Τρέξατ' εδώ· συμφώνως
τους χορούς ας συμπλέξωμεν,
προσφέρων ο καθένας
λαμπράν θυσίαν, πολύτιμον
εις την πατρίδα.

Εδώ ας καθιερώσωμεν
τα πάθη μας προθύμως·
τ' άρματα ημείς αδράξαμεν
μόνον δια 'να πληγώσωμεν
του Οσμάν τα στήθη.

Εδώ πάντα τα πλούτη μας
ας χύσωμεν· εν όσω
γυμνόν σπαθί βαστούμεν,
μας φθάνουσι τα φύλλα
τίμια της δάφνης.

Κ' ύστερ', αφ' ού συντρίψωμεν
τον έχθιστον ζυγόν,
άλλα όχι αβέβαια πλούτη
θέλει μας δώσει πάλιν
η ελευθερία.

Πάντα όσα εις την καρδίαν μας
είναι ακριβή, δεν πρέπουσιν
εις άνδρας 'που τρομάζουν
έμπροσθεν εις ανόητον
βάρβαρον σκήπτρον.

Ούτε η ζωή δεν πρέπει.
Τρέξατε, αδέλφια, τρέξατε·
συμμέτρως εχορεύσαμεν,
σύμμετρα ας αποθάνωμεν
δια την πατρίδα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREEK PATRIOTISM"

ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΟΥΣ

ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΔΑΞΩ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΕ ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΟΥΣ;

Δεν πρόκειται σήμερα να σας παρουσιάσω κάποια μέθοδο ελληνικής γλωσσικής διδασκαλίας στους τουρκόφωνους! Δεν είμαι γλωσσολόγος, αλλά ούτε και φιλόλογος. Όμως ως διερμηνέας-μεταφραστής της τουρκικής γλώσσας θα ήθελα να προσπαθήσω να σας αναπτύξω, στα περιορισμένα χρονικά όρια αυτής της ομιλίας, τις σκέψεις μου σχετικά με αυτά που πιστεύω ότι είναι καλό να γνωρίζουν οι διδάσκοντες τη ελληνική γλώσσα σε μαθητές –εκπαιδευόμενους/ες των ΣΔΕ ή άλλων σχολείων, οι οποίοι έχουν ως μητρική γλώσσα την τουρκική.
Η τριβή μου με την τουρκική προέρχεται κυρίως από την μεταφραστική εργασία και ζωντανή διερμηνεία (simultan) και από τη διδασκαλία της. Αυτά μου δίνουν συνεχώς την ευκαιρία να κάνω σκέψεις για τη σχέση των δύο γλωσσών (ιστορική και γλωσσολογική), αλλά και να διαπιστώνω συνεχώς νέα πράγματα από την οπτική γωνία του διδάσκοντα αλλά και του διδασκομένου. Και αυτού που διδάσκεται ελληνικά έχοντας την τουρκική γλώσσα ως μητρική, αλλά και αυτού που διδάσκεται τουρκικά έχοντας ως μητρική την ελληνική.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Γλώσσες-μειονοτικές γλώσσες – γλώσσες εν διωγμώ
Είναι γνωστό ότι η γλώσσα είναι ο τρόπος που εκφράζει τον κόσμο του ο κάθε λαός. Είναι γεγονός ιστορικό, πολιτισμικό, αξιακό, αλλά και θρησκευτικό. Εκφράζει όλο τον κόσμο, το είναι, την πίστη ενός ανθρώπου. Αυτό φυσικά ισχύει για όλους τους λαούς της γης.
Εντός της επικράτειας ενός κράτους σπάνια μιλιέται μία μόνο γλώσσα. Υπάρχει η επίσημη γλώσσα που μιλιέται από την πλειοψηφία, η κυρίαρχη γλώσσα, αλλά και οι γλώσσες ή η γλώσσα της μειοψηφίας. (παραδείγματα από Ρουμανία-Βουλγαρία). Από τα λίγα κράτη στον κόσμο που έχουν περισσότερες από τη μία επίσημες γλώσσες: η Ελβετία με 4 επίσημες γλώσσες. H Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είχε επίσημη γλώσσα.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα «Το Βήμα», 27.1. 2006, σελ. Α59 Από τις 140.000 γλώσσες που μιλήθηκαν πάνω στη γη έχουν σήμερα απομείνει περίπου 7.000. Και πιστεύεται ότι στα τέλη του 21ού αιώνα μόνο 6000 γλώσσες θα έχουν απομείνει.
Συνήθως εξαφανίζονται οι μειονοτικές γλώσσες. Υπάρχουν γλώσσες, αλλά και ιδιώματα των γλωσσών που απειλούνται, είτε για λόγους πολιτικούς είτε για λόγους θρησκευτικούς, αλλά και για λόγους κοινωνικούς και πολιτιστικούς. Και ξεκινώντας από το δεύτερο: Λίγοι νέοι μιλούν σήμερα το ιδίωμα της Σαμοθράκης. Το ίδιο και τα κριτικά που δεν έχουν τη διάδοση που είχαν παλαιότερα. Το ίδιο και με την ποντιακή διάλεκτο.
Δυστυχώς ακόμη και σήμερα σε πολλά κράτη, όπου η γλωσσική έκφραση της μειοψηφίας θεωρείται απειλή, αλλά και πολλές φορές διασπαστική ενέργεια, η δημόσια χρήση πολλών γλωσσών τελεί υπό διωγμό.
Θύμα της πολιτικής κατάστασης των τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα υπήρξε η ελληνική ως μειονοτική γλώσσα των Ελλήνων της Τουρκίας –αλλά και άλλες μειονοτικές γλώσσες- και πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές. Τώρα η κατάσταση παρουσιάζει σχετική βελτίωση, όχι μόνο για την ελληνική, αλλά και για την κουρδική, που μέχρι πρότινος ήταν υπό απαγόρευση. Φυσικά παραμένει ακόμη εν διωγμώ η αραμαϊκή, η γλώσσα των αυτοχθόνων χριστιανών της Νοτιοανατολικής Τουρκίας.
Από την άλλη πλευρά των συνόρων στο δικτατορικό καθεστώς του Ιράκ επίσης τελούσαν υπό διωγμό όλες σχεδόν οι μειονοτικές γλώσσες.
Κατά την περίοδο της χούντας στην Ελλάδα η τουρκική ως μειονοτική γλώσσα-αλλά και άλλες μειονοτικές γλώσσες- πέρασαν επίσης δύσκολες στιγμές. Κατά τις περιόδους εντάσεων Ελλάδας-Τουρκίας (οι περισσότερες εντάσεις είχαν δημιουργηθεί κατά την δικτατορία) είχε απαγορευθεί δια νόμου στα ελληνόπουλα της Πόλης η ελληνική γλώσσα στα διαλείμματα των μαθημάτων στα ελληνικά σχολεία της Πόλης καθώς και η κυκλοφορία ελληνικών σχολικών βιβλίων και η λειτουργία των ελληνικών τυπογραφείων. Κατά τη δικτατορία δεν ήταν λίγες και οι φορές που και οι μητρικές γλώσσες των μουσουλμάνων της Θράκης τελούσαν και αυτές υπό απαγόρευση στους χώρους του σχολείου.
Σήμερα σε απόλυτη ελευθερία χρησιμοποιείται η τουρκική γλώσσα από την μειονότητα στην εκπαίδευση, στην κοινωνική ζωή, αλλά διδάσκεται και σε πέντε συνολικά πανεπιστημιακές σχολές της πατρίδας μας ως υποχρεωτικό γλωσσικό μάθημα. Η Τουρκική μαζί με την ελληνική είναι η επίσημη γλώσσα της εκπαίδευσης στα μειονοτικά σχολεία.
Η καθιέρωση, όμως, ρητά και επίσημα της τουρκικής γλώσσας ως μητρικής για το σύνολο της μειονότητας με το ελληνοτουρκικό Μορφωτικό Πρωτόκολλο του 1968 πάλι επί χούντας καταδίκασε τη γλώσσα των Πομάκων και των Τσιγγάνων και έστεψε αναγκαστικά τους μειονοτικούς πληθυσμούς προς την τουρκική. Παράλληλα καταδίκασε και τα βλάχικα, αλλά και το σλαβικό ιδίωμα στη δυτική Ελλάδα. Η διδακτορία με πρόσχημα τον ψυχρό πόλεμο, αλλά και την δήθεν γλωσσική ομοιογένεια του έθνους προκάλεσε την απόλυτη κυριαρχία μίας μόνο γλώσσας για τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Θράκης με ό, τι αυτό συνεπάγεται Ακόμη και τώρα οι μη τουρκόφωνοι μειονοτικοί μαθητές έχοντας διαφορετικές μητρικές γλώσσες, την πομακική και τη ρομανί αρχίζοντας το σχολείο είναι αντιμέτωποι με δύο άλλες ξένες γλώσσες, την τουρκική και την ελληνική.
Οι μειονοτικές γλώσσες σε μία ευνομούμενη δημοκρατία πρέπει να προστατεύονται και να καλλιεργούνται με κάθε τρόπο.
Ιστορική σύνδεση ελληνικής-τουρκικής γλώσσας
Δε θα πάω χρονικά πολύ πίσω, αν και η γειτονία μεταξύ ελλήνων τούρκων έχει προϊστορία 800 έως 1000 ετών. Άρα και η γλωσσική γειτονία, η γλωσσική συνύπαρξη.
Οι δύο γλώσσες, η ελληνική και η τουρκικά δεν είναι και τόσο ξένες η μία από την άλλη και σαφώς ακολουθούν και την πορεία των λαών που τις μιλούν. Με άλλα λόγια γνωρίζονται πάρα πολύ καλά. Η τουρκική γλώσσα είναι νεώτερη από την ελληνική (7ος) και χρησιμοποιεί από το 1927 το λατινικό αλφάβητο.

Θα ξεκινήσω από το 1839 που εκδίδεται η πρώτη εφημερίδα της Πόλης, ο Οθωμανικός Μηνύτωρ, που κυκλοφορεί δίγλωσση το έτος αυτό. Η εφημερίδα αυτή όχι μόνο είχε εκδοθεί στα ελληνικά και στα τουρκικά αλλά ήταν και η επίσημη ή ημιεπίσημη εφημερίδα της Οθωμανικής Κυβέρνησης. Είχα προαναφερθεί στο γεγονός της μη ύπαρξης επίσημης γλώσσας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το 1851 εκδόθηκε από έλληνες η πρώτη γραμματική της τουρκικής γλώσσας και συγγραφέας αυτής αναφέρεται ο Κωνσταντίνος Αδοσίδης.
Υπάρχουν αλληλοεπιδράσεις στους γειτονικούς λαούς: γενικά στον πολιτισμό, στα ήθη και τα έθιμα, ακόμη και στα θρησκευτικά έθιμα , στις παραδόσεις, στον μουσικό πολιτισμό, στις τέχνες αλλά και στην διατροφική κουλτούρα. Αλληλοδανειζόμαστε μουσικές συνθέσεις, αλληλοεπηρεαζόμαστε από διατροφικές συνήθειες και το ίδιο συμβαίνει φυσικά και στο γλωσσικό πολιτισμό. Και οι γλώσσες αλληλοδανείζονται αφομοιώνουν και συνθέτουν. Αυτό συνέβη με την ελληνική και την τουρκική. Και έδωσαν και πήραν.
Τουρκόφωνοι της Θράκης
Οι μουσουλμάνοι της Θράκης ανήκουν στη μόνη, από το ελληνικό κράτος, επίσημα αναγνωρισμένη μειονότητα. Ζουν στα μέρη αυτά εδώ και πάρα πολλούς αιώνες, έχουμε δηλ. κοινή πατρίδα. Με τη Συνθήκη της Λοζάνης το 1923, εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, παρέμειναν στην περιοχή και συγκρότησαν τη μουσουλμανική μειονότητα. Τα 2/3 της μειονότητας έχουν ως μητρική τους γλώσσα την τουρκική, οι υπόλοιποι την πομακική ενώ λιγότεροι από το 1/20 έχουν ως μητρική τη ρομανί.
Γιατί έχουν γλωσσικές αδυναμίες οι μουσουλμάνοι της Θράκης και δεν μπορούν ν α μάθουν καλά ελληνικά;
Πολλοί αναφέρονται στην αδυναμία έκφρασης στα ελληνικά των μειονοτικών ομάδων στη Θράκη που έχουν ως μητρική την τουρκική, αλλά και την πομακική. Επικρατεί η άποψη ότι οι τουρκόφωνοι της περιοχής από πρόθεση δεν μαθαίνουν, δεν επιθυμούν να μάθουν και έτσι δε μιλούν καλά τα ελληνικά. Και τα διάφορα αυθαίρετα συμπεράσματα δίνουν και παίρνουν. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Ζώντας σε ορεινές και αγροτικές περιοχές και ασχολούμενοι όλη μέρα με αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες, σε περιβάλλον σχετικά κλειστό, δίχως να έχουν την στοιχειώδη μόρφωση, μακριά πολλές φορές από τα κέντρα που συμβιώνουν διαφορετικοί πολιτισμοί και γλώσσες, οι άνθρωποι αυτή είναι αδύνατο να μάθουν και να μιλούν σωστά και καλά την ελληνική γλώσσα.Αν σ΄ αυτά προστεθεί η σχολική διαρροή, η ελλιπής διδασκαλία της ελληνικής στα μειονοτικά δημοτικά, αλλά και ο παραδοσιακός τρόπος ζωής με τους σχετικά αυστηρούς περιορισμούς των γυναικών, τότε καταρρίπτεται το επιχείρημα της δήθεν άρνησης της εκμάθησης της ελληνικής που προβάλλεται πολύ συχνά.
Η ελληνική γι αυτούς τους ανθρώπους είναι η γλώσσα της διοίκησης, της ανώτερης εκπαίδευσης, των αρχών και των έξω-μειονοτικών συναλλαγών και εφόσον αυτά δεν αγγίζουν τους αγροτικούς πληθυσμούς των τουρκόφωνων φυσικά είναι δύσκολη και η εκμάθηση της ελληνικής. Ας φέρω ένα παράδειγμα. Η γιαγιά μου είχε γεννηθεί στον Άγιο Γεώργιο της Βιζύης. Μετά το 1922 μετανάστευσε στην Κων/πολη. Πάντα την ερωτούσα: γιατί δεν ξέρεις τουρκικά γιαγιά; Η σταθερή της απάντηση: δεν τα ξέρω παιδί μ΄, δεν τα χρειαζόμασταν!.
Είναι η γλώσσα συνδεδεμένη με εθνική ταυτότητα και εθνική συνείδηση;
Τις περισσότερες φορές πιστεύω πως όχι. Οι Σέρβοι και οι Κροάτες και οι Βόσνιοι ενώ μιλούν την ίδια γλώσσα έχουν διαφορετική εθνική συνείδηση. Το ίδιο οι Γκαγκαβούζοι του βόρειου Έβρου και της Μολδαβίας. Έχουν ως μητρική γλώσσα την τουρκική, αλλά δεν αισθάνονται Τούρκοι.
Το ίδιο και οι τουρκόφωνοι πόντιοι (πολλοί από την περιοχή της Τσάλκας της Γεωργίας) και οι Καππαδόκες που ενώ μιλούσαν τα τουρκικά αισθάνονται έλληνες.
Το ίδιο και οι Αρμένιοι της Κωνσταντινούπολης. Πολλοί είναι τουρκόφωνοι, αλλά όχι Τούρκοι.
Οι Έλληνες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης μιλούν ισπανικά και ελληνικά, ανήκουν όμως στο εβραϊκό έθνος
Θα μπορούσα ν αναφερθώ σε πολλά άλλα παραδείγματα φυσικά Όπως για τα βλάχικα, τα αρβανίτικα και τα πομάκικα. Οι βλάχοι σήμερα αισθάνονται έλληνες, όπως και οι αποκαλούμενοι αρβανίτες της Βοιωτίας και του Έβρου.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου η γλώσσα ταυτίζεται και με συγκεκριμένο έθνος και με συγκεκριμένη εθνική συνείδηση. Αυτό συμβαίνει-όχι φυσικά πάντα- τις περισσότερες φορές σε περιπτώσεις διωγμών και σε περιπτώσεις άμυνας απέναντι στην κυρίαρχη γλώσσα και
Αυτό συνέβη με τους έλληνες, αλλά και με άλλους λαούς της διασποράς της διασποράς οι οποίοι προσπαθούν να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα μέσω της γλώσσας. (Έλληνες της Αμερικής)

· ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Διδάσκοντας ελληνικά σε τουρκόφωνους: γλωσσολογικά, διδακτικά και άλλα θέματα
Φυσικά δεν απαιτείται η γνώση της τουρκικής για να διδάξεις την ελληνική σε τουρκόφωνους. Κάτι που θα ήταν παράλογο. Είναι όμως επιβεβλημένο να γνωρίζουν το ιστορικό υπόβαθρο της παρουσίας της τουρκικής γλώσσας στον ελληνικό χώρο, την ιστορική σχέση και την αλληλεπίδραση των δύο γλωσσών και των λαών που τις ομιλούν. Πάνω απ΄ όλα απαιτείται εκτίμηση της γλωσσικής διαφορετικότητας και η αποδοχή και ο σεβασμός της γλώσσας ως ισότιμης με αυτήν που θέλουμε να διδάξουμε.
Πριν από λίγες μέρες σε μία κοινωνική εκδήλωση άκουσα το εξής: «ααα μου λέει ο συνομιλητής μου .. ξέρετε τούρκικα; Ναι, απαντώ. Ναι αλλά αυτή η γλώσσα συνεχίζει με στόμφο «δεν είναι ικανή να εκφράσει όλα, τα πάντα που εκφράζει η ελληνική και οι άλλες γλώσσες, έχει ελλείψεις, δεν έχει τους κατάλληλους όρους να εκφράσει και να εκφραστεί», νομίζοντας προφανώς ότι η γλώσσα αυτή είναι όπως αυτές των ιθαγενών της Αυστραλίας ! Τα επιχειρήματα μου περί του αντιθέτου δεν φάνηκε να τον πείθουν, έπεσαν στο κενό.
Η Τουρκική γλώσσα
Ανήκει στις αλταϊκές γλώσσες. Έχει εντελώς διαφορετική δομή, συγγενεύει με την μογγολική, έχει ομοιότητες μες την Ουγγρική.
Είναι η «συγκολλητική» γλώσσα, δέχεται καταλήξεις μόνο στο τέλος των λέξεων
Δεν έχει άρθρα και γένη
Το ρήμα βρίσκεται πάντα στο τέλος της πρότασης
Έχει σχετικά απλό συντακτικό
Έχει αρκετές δομικές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική
Φωνήεντα-σύμφωνα
Το Θ και το Δ είναι σχεδόν αδύνατο να το προφέρουν οι τουρκόφωνοι
Έχει την φωνηεντική αρμονία, άγνωστη στην ελληνική
Έχει φωνήεντα ü,ö,ı που δεν υπάρχουν στην ελληνική
Μεταξύ δύο συμφώνων παρεμβάλλεται πάντα ένα φωνήεν Σταύρος-istavros, Spor - s-i-por
Τα ρήματα
Το ρήμα βρίσκεται στο τέλος της πρότασης και ολόκληρη παράγραφος μπορεί να είναι και ολόκληρη πρόταση
Η χρήση της αιτιατικής, το αντικείμενο
Η ανυπαρξία άρθρων στην τουρκική και ο τρόπος σχηματισμού της αιτιατικής πτώσης στην τουρκική γλώσσα, προκαλούν δυσκολίες στην κατανόηση της ελληνικής αιτιατικής από ομιλούντες την τουρκική
Βλέπω τον άνθρωπο,
βλέπω την θάλασσα
βλέπω το σπίτι
Adam ı görüyorum
Deniz i görüyorum
Ev i görüyorum
Στα τουρκικά η παραπάνω αιτιατική (αντικείμενο) σχηματίζεται με τον ίδιο τρόπο προσθέτοντας κατάληξη i στο τέλος της λέξης, ενώ στα ελληνικά κάθε φορά είναι διαφορετική γιατί υπάρχει το άρθρο. Αυτό είναι και μία από τις βασικές δυσκολίες για τους τουρκόφωνους που μαθαίνουν την ελληνική
Μετοχές
H τουρκική κρατάει τη δομή της αρχαίας ελληνικής όσον αφορά τις μετοχές ο ερχόμενος, ο τρώγων, ο ομιλών, κ.ά.
Η μετατροπή της μετοχής σε δευτερεύουσα πρόταση κατά τη διδασκαλία της ελληνικής ενδέχεται να δυσκολέψει τη διαδικασία εκμάθησης.
Κοινές λέξεις, δάνεια αντιδάνεια και η χρησιμότητά τους κατά την εκπαιδευτική διαδικασία.
Ψάχνουμε τα κοινά σημεία, τις κοινές λέξεις σε όλους τους τομείς. Είναι ένας καλός τρόπος προκειμένου οι εκπαιδευόμενοι να ενδιαφερθούν και να αγαπήσουν την ελληνική που διδάσκονται και να διαπιστώσουν τη σχέση των δύο γλωσσών.
Θρησκεία
Καθημερινότητα
Ονόματα-Επώνυμα
Ονόματα φαγητών-γλυκισμάτων
Όροι φυσικής-χημείας-βιολογίας-ιατρικής
Ξεκινώντας από τα ιερά πρόσωπα της θρησκείας που δίδονται ως κύρια ονόματα στην Τουρκία και στις αραβικές χώρες, αλλά και εν μέρει στους χριστιανούς, μπορούμε να έχουμε θαυμάσια αφορμή για να «γεφυρώσουμε» τις δύο γλώσσες :
Ιsa-Ιησούς ,Musa-Μωϋσής, Ibrahim-Αβραάμ, Meryem-Μαρία, -Yusuf-Ιωσήφ Ilyas-Ηλίας, Yunus- Iωνάς,
Σημερινά ελληνικά επώνυμα με τουρκική ρίζα, σημερινά τουρκικά επώνυμα και ονόματα με ελληνική ρίζα
Mουρατίδης -Μurat
Ζεραφέτης – Zarif-Zerafetli
Καρακάσης – Karakaş
Καραμπατζάκης- Κarabacak
Καραμπεάζης- Kara Beyaz
Κιρμιζής - Kırmızı
Κότσης-Koç
Σμαίλης-Ismail
Mihailoğlu-Μιχαηλίδης
Tanaşoglou-Αθανασιάδης
Κοçoğlu-Κωστόπουλος
Καθημερινότητα-κοινές λέξεις
Baba -Μπαμπάς
Haram-χαράμι
Hatır-χατίρι
Kavga- Καυγάς
Keyif- Κέφι
Merak- μεράκι
Mum (κερί) mumya -Μούμια
Soy- σόι
Tiryaki- θεριακλής
Αθλητής- atlet
Ανοιχτήρι -anahtar
Αυθέντης - efendi
Αυλή -avlu
Γιαλός -yalı
Εργάτης- ırgat
Εσείς - siz
Σοφός – sufi
Φανάρι –fener
Φούρνος - fırın
Χάρτης-harita
Τσαμπουκάς-sabıka
Αττική σύνταξη. Η τουρκική γλώσσα έχει την αττική σύνταξη:
τα παιδία παίζει
Çocuklar oynuyor
Πολλές λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά έχουν ρίζες τουρκικές. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την τουρκική γλώσσα, όπως φαίνεται και από τα παραπάνω παραδείγματα. Χαρακτηριστική είναι και η παραγωγική κατάληξη τζής- ( ουσιαστικά - επαγγελματικά), που χρησιμοποιείται και στις δύο γλώσσες.
Η ρήση «Μία γλώσσα ένας άνθρωπος» εκφράζει πιστεύω με τον καλύτερο τρόπο την αξία της γλωσσικής διαφορετικότητας. Γνωρίζεις τη γλώσσα, μπαίνεις στον πολιτισμό και στη σκέψη ενός άλλου ανθρώπου, ενός άλλου λαού. Αυτό είναι και ο σκοπός της γλωσσικής ποικιλίας-και πολυμορφίας που καλούμαστε να μεταδώσουμε διδάσκοντας την ελληνική, αλλά και διδασκόμενοι μία άλλη γλώσσα, ίσως την τουρκική.
Σήμερα η ΕΕ παροτρύνει τους πολίτες των χωρών μελών με διάφορα προγράμματα και με κίνητρα να καλλιεργούν την εκμάθηση των γλωσσών και συν τοις άλλοις όλων των μειονοτικών γλωσσών.
Όπως συμβιώνουν οι άνθρωποι, έτσι θα πρέπει να συμβιώνουν και οι γλώσσες. Ο γλωσσικός εθνικισμός[1] που ταλαιπώρησε επί αιώνες την περιοχή της ΝΑνατολικής Ευρώπης αφήνει πλέον τη θέση του στη συνύπαρξη των γλωσσών και κατ’ επέκταση στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών.
Αντώνιος. Χατζόπουλος, Εισήγηση στην Ημερίδα ΣΔΕ, Δράμα 17.2.2006

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΟΥΣ"

Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ

Μην τα παρατάς πολύ γρήγορα!
Η επιµονή είναι ισχυρότερη από τη βία - Πλούταρχος
Ο νικητής δεν είναι εκείνος που κερδίζει πάντα.
Ο νικητής είναι εκείνος που προσπαθεί πάντα.Η διαφορά µεταξύ νικητή και νικηµένου είναι, πως παρά το γεγονός ότι και οι δύο τους προσπαθούνκαι πέφτουν, ο νικητής ορθώνει το παράστηµά του και συνεχίζει, ενώ ο νικηµένος µένει πεσµένος στοέδαφος και σταµατά την προσπάθεια.
Τόσο ο νικητής όσο και ο νικηµένος, έχουν την ίδια αφετηρία.Ξεκινούν µαζί την προσπάθεια. Η ζωή σφυρίζει την έναρξη του αγώνα και για τους δύο. Η ανηφόρα είναι κοινή – τις περισσότερες τουλάχιστον φορές.
Μαζί ξεκινούν να ανηφορίζουν. Κάπου όµως στη διαδροµή, σκοντάφτουν. Πέφτουν κάτω, χτυπούνε, τραυµατίζονται. Ξανασηκώνονται και συνεχίζουν.Σε λίγο, ξαναπέφτουν και τότε είναι που φαίνεται η διαφορά.
Ο νικηµένος έχει απογοητευθεί, έχει δειλιάσει, έχει παραλύσει και θα µείνει πεσµένος! Θα σταµατήσει την προσπάθεια. Ο νικητής θα σηκωθεί, θα τινάξει τη σκόνη από πάνω του, θα πάρει µια βαθιά ανάσα και θα συνεχίσει µέχρι τοτέλος.
Η βασική και ουσιώδης διαφορά, εντοπίζεται στο αν θα συνεχιστεί η προσπάθεια. ∆εν βρίσκεται µόνοστις ικανότητες και στις τεχνικές. Η διαφορά βρίσκεται στο κουράγιο και στη λεβεντιά να συνεχιστεί η ανηφορική διαδροµή µέχρι το τέλος της.
Στην ψυχική δύναµη που σε ωθεί να τερµατίσεις. Στη διαύγεια να φτάσεις στο στόχο σου.Μήπως κάπως έτσι δεν ζούµε και τις ζωές µας; Κάποιοι από µας συνεχίζουν, κάποιοι άλλοι βγαίνουν στην πρόωρη σύνταξητων ελπίδων και των ονείρων τους.
Πεθαίνουν στα 25, αλλά τους θάβουν στα 80! Πόσο άδικο, άσκοπο και θλιβερό είναι αυτό το σενάριο!
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωµα στην αξιοπρέπεια του να προσπαθήσει και να αγωνιστεί. Ο καθένας από εµάς µπορεί να δώσει τις µάχες του και να τις κερδίσει, ή να τις χάσει. Αυτό δεν έχει και τόση σηµασία.
Αυτό που έχει σηµασία, αυτόπου κάνει τη διαφορά ανάµεσα στον νικητή και στον νικηµένο είναι η προσπάθεια και όχι το αποτέλεσµα. Είναι ο θρίαµβος της διαδροµής και όχι µια νίκη που µπορεί να αποδειχθεί «Πύρρειος».
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας άνθρωπος που έψαχνε απεγνωσµένα να βρει την επιτυχία. Σε κάποιο σηµείο της αναζήτησής του συναντάει στο δρόµο του ένα γκουρού.
Ο άνθρωπος ρωτάει τον γκουρού : «Κατά που πέφτει η επιτυχία ;»
Ο ρασοφόρος σοφός µε τη µακριά γενειάδα δεν µιλάει, αλλά δείχνει µε το δάχτυλό του προς µια κατεύθυνση πέρα µακριά.
Ο άνθρωπος, κατενθουσιασµένος µε την προοπτική µιας γρήγορης και εύκολης επιτυχίας, τρέχει γρήγορα προς την κατεύθυνσηαυτή.
Ξαφνικά, ακούγεται ένα ηχηρό «Πλατς!»
Ο άνθρωπος επιστρέφει λασπωµένος, βρεγµένος, κουτσαίνοντας και ζαλισµένος, έχοντας την υποψία ότι δεν κατάλαβε καλά την απάντηση. Επαναλαµβάνει την ερώτησή του στον γκουρού, ο οποίος και πάλι δείχνει σιωπηλά προς την ίδια κατεύθυνση.
Υπάκουος ο άνθρωπος ξαναφεύγει προς το ίδιο µέρος. Τούτη τη φορά το «πλατς» ξεκουφαίνει, κι όταν πια εκείνος σέρνεται πίσω είναι καταµατωµένος, διαλυµένος και εξοργισµένος. «Σε ρώτησα πώς πάνε στην επιτυχία», ουρλιάζει στον γκουρού,«Ακολούθησα την κατεύθυνση που µου έδειξες και αυτό που πέτυχα είναι τα χάλια που έχω!
Τέρµα οι υποδείξεις µε το δάχτυλο!Μίλα!»Και τότε µόνο, πράγµατι, µιλάει ο γκουρού, και λέει αυτά : «Η επιτυχία είναι προς τα εκεί. Ακριβώς λίγο µετά το πλατς».
Μην έχετε ψευδαισθήσεις φίλοι µου, πάντα υπάρχει ένα ή και περισσότερα «πλατς» πριν βρείτε το µονοπάτι της επιτυχίας.
Ο Τσόρτσιλ είπε ότι «Ο απαισιόδοξος το µόνο που βλέπει σε κάθε ευκαιρία είναι τα εµπόδια, ενώ ο αισιόδοξος το µόνο που βλέπει είναι η ευκαιρία». Είναι αυτό που τόσο περιγραφικά, λυρικά και ανθρώπινα περιέγραψε ο εθνικός µας ποιητής,∆ιονύσιος Σολωµός
Ο ποιητής µίλησε για «αρετή και τόλµη».
Χρειάζεται τόλµη, αρετή, λεβεντιά, τσαγανό και αξιοπρέπεια γιανα περάσεις τα «πλατς» της ζωής και να βρεθείς στο µονοπάτι της ευηµερίας, της επιτυχίας και της προκοπής.
Από το βιβλίο του Άκη Αγγελάκη, «Ιστορίες που δυναµώνουν την ψυχή», Εκδόσεις ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΕΠΙΜΕΝΩΝ ΝΙΚΑ"

HEALTH by …ANCIENT GREEK!

«Aρχαία Eλληνικά κατά δυσλεξίας»

H εκμάθηση της Aρχαίας Eλληνικής, εκτός από μέσο διατήρησης της γλωσσικής παράδοσης, αποτελεί όπλο κατά της δυσλεξίας και άλλων μαθησιακών δυσκολιών, φαινόμενα που κάνουν έντονα την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα συμπεράσματα τριετούς έρευνας του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου και του Iνστιτούτου Διαγνωστικής Ψυχολογίας. Tα παιδιά που διδάσκονται μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών αποκτούν σημαντικό πλεονέκτημα, έναντι αυτών που δεν παρακολουθούν, στην αντιγραφή σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων και εικόνων καθώς και στη δοκιμασία συναρμολόγησης αντικειμένων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας.

«Mαθαίναμε περισσότερα γράμματα όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο» λέει στην «K» ο 67χρονος Γιώργος Kαραντινός, συνταξιούχος μαθηματικός, ο οποίος εξομολογείται ότι «μέχρι σήμερα εξακολουθώ να χρησιμοποιώ όλους τους τόνους και τα πνεύματα σε όλα μου τα χειρόγραφα». Παράλληλα παραδέχτηκε ότι «όταν τα παιδιά μου έπρεπε να μάθουν τη χρήση τόνων και πνευμάτων στη γλώσσα, δυσκολεύτηκαν αρκετά, ενώ εμένα μου φαινόταν περίεργη η υπερπροσπάθεια που κατέβαλλαν για να μάθουν Aρχαία Eλληνικά». Oι σημερινοί μαθητές έρχονται σε επαφή με την Aρχαία Eλληνική γλώσσα στην πρώτη τάξη του γυμνασίου όπου κάνουν και την πρώτη τους γνωριμία με την... ψιλή, τη δασεία και την περισπωμένη. «Θα ξέραμε καλύτερα την αρχαία γλώσσα αν την μαθαίναμε από μικρότερη ηλικία, ενώ θα αποκτούσαμε καλύτερη αίσθηση της σύγχρονης γλώσσας και της ορθογραφίας» εκτιμά ο 17χρονος Γιώργος Δημητρίου, μαθητής B΄ Λυκείου, ο οποίος θέλει να σπουδάσει Φυσική. Kαι ο δύο κάνουν λόγο για την ευκολία με την οποία μαθαίνει ένα άτομο το πολυτονικό σύστημα σε νεαρή ηλικία, ενώ η έρευνα του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου προσθέτει ένα ακόμη στοιχείο. H εκμάθηση της ιστορικής ορθογραφίας, όπως αποδεικνύουν τα ευρήματα της μελέτης, συμβάλλει στη βελτίωση της ψυχοεκπαιδευτικής ανάπτυξης του παιδιού σε καίριους τομείς, όπως είναι οι αντιληπτικές και οπτικές ικανότητες, λειτουργίες που συνδέονται άμεσα με την εμφάνιση της δυσλεξίας. H έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 50 (αγόρια και κορίτσια) παιδιά ηλικίας 6 έως 9 ετών, τα οποία φοιτούσαν σε δημόσια σχολεία της Aττικής και ανήκαν σε οικογένειες με κοινό μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο, ενώ παρακολουθούσαν παρόμοιες εξωσχολικές δραστηριότητες. Oι δύο ομάδες ήταν απόλυτα «συμβατές» μεταξύ τους, με μοναδική διαφορά ότι η μία παρακολουθούσε δύο ώρες εβδομαδιαίως μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών. Tα παιδιά αξιολογήθηκαν πριν από την έναρξη του σχολικού έτους και μετά την ολοκλήρωσή του, και τα αποτελέσματα ήταν τα προαναφερόμενα.

Aξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι μετά την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος, που δεν συνοδεύτηκε από καμία απολύτως επιστημονική μελέτη, καταγράφηκε μεγάλη αύξηση κρουσμάτων μαθησιακών διαταραχών.

Tης AλεξανδραςKασσιμη«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (29/05/2004)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "HEALTH by …ANCIENT GREEK!"

GREECE LAST NAMES

Εθνικά Ονόματα
Σύμφωνα με τον Διόνυσο τον Θράκα (εκδ.G Uhling) (εθνικόν έστιν το έθνους δηλωτικόν, ως Φρύξ , Γαλάτης) τα ονόματα αυτά που σχηματίζονται από ονόματα χωρών πόλεων κλπ.
Από τα κλασσικούς χρόνους και αργότερα μεγάλη χρήση των εθνικών ονομάτων: Εκαταίος ο Μιλήσιος , Απολλώνιος ο Τυανεύς Κόιντος ο Σμυρναίος κλπ.
Τα βυζαντινά παρωνύμια που προϋποθέτουν εθνικό όνομα συγκαταλέγονται ανάμεσα σε άλλα και τα εξής: Αρμενιάκος , Βούλγαρος , Καππαδόκης , Φράγκος , Καλυβίτης (
Τα νεοελληνικά εθνικά επώνυμα σχηματίζονται συνήθως με αρχαιοελληνικά η αρχαιότερης καταγωγής επιθήματα και σπανιότερα με ξένα:
Αθηναίος , Θηβαίος , Κερκυραίος , Μυτιληναίος. -ανός/ιανός Αμοργιανός (Αμοργός) , Καλαματιανός , Κουταλιανός ( Βενετσιάνικα η ιταλικά είναι τα επιθέματα –άνος/-ιάνος και –έζος: Βενετσιάνος , Πρεβεζάνος , Σισιλιάνος ,Γενοβέζος .
Σλαβικό είναι το –ιάνος στα Βοστιτσιάνος , Ζαβιτσ(ι)άνος , λατινικό στο Σακαριτσιάνος (Σακαρέτσι Βάλτου)κλπ.
Τούρκικο είναι το επίθεμα –λής /λης:Βελεστινλής , Κοκοσλής (Κοκόσι =Κιλκίς) Δράμαλης , Κόνιαλης (Κόνια =το Ικόνιο) , Μπρούσαλης και Προύσαλης (Προύσα).
Ορισμένα από τα εθνικά πού προσδιορίζουν ξένους λαούς που ήλθαν σε επαφή με τους Έλληνες μπορεί να ήταν αρχικά παρατσούκλια : Αλαμάνος (Αλαμανούς του Βυζαντίου , Γεφύρι της Αλαμάνας κλπ) , Αμερικάνος , (Έλληνας μετανάστης από την Αμερική) , Ατζέμης (Πέρσης) , Βούλγαρος / Βούλγαρης (μεσαιωνικό Βούλγαρης «βυρσοδέψης , επεξεργαστής η πωλητής δέρματος» που δήλωσε και το έθνος των Βουλγάρων ως παραγωγών και εξαγωγέων δέρματος ) , Γερμανός (σημαίνει και ξανθός) , Εγγλέζος/Ιγγλέζης , Ζείμπέκος (τουρκικό φύλο στα περίχωρα της Σμύρνης) , Καραγκούνης (κάτοικος του θεσσαλικού κάμπου) , Καρακατσάνης ,-ος (Σαρακατσάνος).
Εθνικό ως επώνυμο μπορεί να προκύψει με την προσθήκη ενός -ς σ’ένα τοπωνύμιο Αϊδίνης ,Βαλαώρας , Γκούρας (Γκούρα Φθιώτιδος) , Γρανίτσας (Γρανίτσα Ιωαννίνων) κλπ. Επαγγελματικά
Δήλωναν αρχικά επάγγελμα η αξίωμα , αλλά γρήγορα καθιερώθηκαν ως επώνυμα , καθώς διευκόλυναν τη διάκριση ατόμων με το ίδιο όνομα σε κλειστές ιδίως κοινωνίες.
Εκφέρονται κανονικά στην ονομαστική (Αμπελάς ,Γούναρης ) και σπάνια στη γενική (Ιατρού ,Οικονόμου).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "GREECE LAST NAMES"

ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

Ανδρικόπουλος, Ανδρικίδης, Ανδριάς, Ανδριανόπουλος, Ανδρέου, Ανδριανάκος, Ανδριτσάνος, Ανδρούτσος, Ανδρούλης, Ανδρουλιδάκης, Ανδρουτσέλης: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Ανδρέας.
Γκουραμάνης: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών. Σύνθετο αποτελούμενο από το γκούρας, το οποίο προέρχεται από τοπωνύμιο (Γκούρα Φθιώτιδας) με παραγωγική κατάληξη –ανης συνήθης στα εθνικά προερχόμενα επώνυμα.
Γραικός, Γραικιώτης: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των εθνικών. α) Το επώνυμο συνήθως δινόταν σε ελληνικές οικογένειες που ήταν εγκαταστημένες σε διαφορετικής εθνότητας πλληθυσμούς. β) Ίσως προέρχεται από την σερβική λέξη greki = έμπορος. Η κατάληξη –ιώτης συνηθίζεται στα εθνικά οικογενειακά ονόματα (Γιαννιώτης, Καβαλιώτης κλπ)
Δράκος, Δράκουλας, Δρακουλάκης: Επώνυμο προερχόμενο από παρατσούκλι από ιδιότητες ανθρώπων από τον δράκο, τον ισχυρό, τον ανδρείο.
Θεοδωρακάκης, Θεοδωράκης, Θεοδωρακόπουλος, Θεοδωράτος, Θεοδωρίδης, Θεοδωρίκος, Θεοδώρου: Επώνυμο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των πατρωνυμικών προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Θεόδωρος.
Καραλής: Επώνυμο προερχόμενο 1) από το σλάβικο κράλης=τίτλος βασιλιά. Συνηθίζεται στην Μυτιλήνη.
2) Από το καρα αλής = ο ναύαρχος των Τούρκων στην καταστροφή της Χίου.
Κούτσικος, Κουτσούκης, Κουτσούκος, Κουτσουκάκης, Κουτσουκέλης, Κουτσουκίδης, Κουτσούκουγλου, Κιουτσούκης. Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη kucuk = μικρός.
Λιοντάκης, Λιόντος, Λιόντης, Λιόντας: Επώνυμο προερχόμενο από το βυζαντινό βαπτιστικό όνομα Λεόντιος το οποίο με την κατάληξη –ακης προσδιορίζει Κρήτη.
Μπουτζέλης: Επώνυμο σύνθετο αποτελούμενο από την τουρκική λέξη but=μηρός, μπούτι και την τουρκική λέξη zil=κρόταλο, κουδουνάκι.
Ναούμ: Επώνυμο με εβραϊκή καταγωγή προερχόμενο από το ναχούμ = παρηγορηθείς.
Νιάγκου: Επώνυμο από συγχώνευση, προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Ιωάννης=Γιάννης=Γιάγκος=Νιάγκος=Νιάκος=Νάκος=Νάκας.Απαντάται συχνά σε Ήπειρο και Μακεδονία.
Πέππας: Επώνυμο με αρβανίτικη καταγωγή προερχόμενο από το ελληνικό Πέτρος ή το ιταλικό Giuseppe.
Σουκούλης, Σουκούρης, Σουκουριάδης, Σουκούρογλου: Επώνυμο προερχόμενο από την τουρκική λέξη sokur = τυφλός, μονόφθαλμος.
Τσιότσης, Τσιότσιας: Επώνυμο προερχόμενο από το βαπτιστικό όνομα Χρυσόστομος, Χρύσιος.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΦΙΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ"

Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ηδη πριν τέσσερεις δεκαετίες είχα καταγγείλει τον «επωνυμικό χαμαιλεοντισμό» των γυναικών, δηλαδή την απώλεια τού από τη γέννησή τους επωνύμου με τον εκάστοτε γάμο τους και απόκτηση του επωνύμου του συζύγου, ωσάν να έχουν απορροφηθεί στην προσωπικότητα και την οικογένειά του, και είχα ζητήσει τη διατήρηση από τη γυναίκα διά βίου του αρχικού επωνύμου της, ώστε να παύσει το σκάνδαλο εις βάρος των έγγαμων γυναικών να έχουν το ίδιο επώνυμο εφεξής με τους συγγενείς του συζύγου των και όχι με τους ιδικούς των γονείς και αδελφούς.
Το ηθικότατο αυτό αίτημα βρήκε ικανοποίηση επιτέλους με το άρθρο 15 του νόμου 1329/1983, και από τότε οι γυναίκες διατηρούν το επώνυμό τους και αφού τελέσουν γάμο.Το σύστημα όμως επωνύμου, όπως το είχα προτείνει από το 1960, περιέχει και ρύθμιση του επωνύμου των τέκνων, εξασφαλιστική ακέραια της ισότητας ανδρών και γυναικών, δηλαδή εκφραστική τιμής και προς το πατρικό επώνυμο και προς το μητρικό επώνυμο, άρα και προς τη μητρική οικογένεια και προς την πατρική οικογένεια, όπως και δηλωτική της ισότιμης συγγένειας προς τις οικογένειες και των δύο γονέων, άρα και της αλήθειας ως προς τη βιολογική προέλευση των τέκνων.
Αλλά, στη ρύθμιση του επωνύμου των τέκνων, τη θεσπισμένη από εικοσαετίας, η αρμόδια επιτροπή δεν ευδόκησε να υιοθετήσει ακέραια ό,τι από τεσσαρακονταετίας επρότεινα, και εισηγήθηκε θεσμό πολλαπλά ελαττωματικό, δηλαδή και από ηθική άποψη και από άποψη πρακτική, μάλιστα και από άποψη σεβασμού προς το Σύνταγμα.
Ο ελαττωματικός αυτός θεσμός ισχύει και σήμερα, και ορίζει ότι πρέπει να δηλώνουν οι μελλόνυμφοι ενώπιον συμβολαιογράφου, ή του λειτουργού της τέλεσης του γάμου, αν το κάθε τέκνο τους θα λάβει το πατρικό επώνυμο ή το μητρικό επώνυμο ή και τα δύο, και ότι, αν παραλείψουν τη δήλωση, θα λάβει το πατρικό επώνυμο. Η πλειοψηφία της αρμόδιας Επιτροπής παρασύρθηκε στο νομοθετικό αυτό σφάλμα, κατ' επίκληση της ελευθερίας επιλογής επωνύμου ως δικαιώματος δήθεν των γονέων, δηλαδή κατά παρανόηση της ουσίας και της ελευθερίας και του επωνύμου. Αγνοήθηκε, ότι ελευθερία δεν σημαίνει αυθαιρεσία και ψευδολογία, ότι με το επώνυμο δηλώνονται οι γονείς και ότι δεν επιλέγει κανείς τους γονείς του.
Ο σφαλερός αυτός θεσμός παροτρύνει τους μελλόνυμφους να ταπεινώσουν την οικογένεια του ενός με την επιλογή του επωνύμου της οικογένειας του άλλου, και άρα να προκαλέσουν και τη συνεπόμενη δυσαρέσκεια μεταξύ των δύο οικογενειών, αλλά και να ημιψευσθούν ως προς την καταγωγή των μελλοντικών τέκνων, με την αποσιώπηση της μιας από τις δύο πάντοτε ρίζες τους. Παρασυνέπεια, εξάλλου, είναι η συγκεχυμένη κατάσταση, από την κοινωνική λειτουργία του επωνύμου, καθώς το επώνυμο άλλων θα είναι πατριαρχικού συστήματος, άλλων μητριαρχικού συστήματος, άλλων μικτού συστήματος, ώστε να μην ενέχει σαφήνεια το επώνυμο του ενός και του άλλου προς επισήμανση των συγγενειών του.
Υπάρχει όμως και παράβαση του Συντάγματος, καθώς ο άστοχος αυτός θεσμός ενέχει μάλλον διαβουκόληση των γυναικών, μάλιστα ως προς ιερό δικαίωμα για την αναγνώριση της μητρότητας, καθώς
1) ορίζει απόκτηση από κάθε τέκνο του πατρικού επωνύμου, αν δεν προηγηθεί του γάμου δήλωση των μελλονύμφων επιλογής τυχόν του μητρικού επωνύμου, και αυτό θα συμβαίνει πάντοτε σχεδόν, αφού οι πλείστοι μελλόνυμφοι αποφεύγουν φυσικά να προβούν στη διχαστική των οικογενειών τους δήλωση αυτή επιλογής, και
2) χειροτερεύει την παλαιότερη κατάσταση, αφού με τη διατήρηση από τη μητέρα τού προ του γάμου επωνύμου της θα συμβαίνει σχεδόν πάντοτε να διαφέρει το επώνυμο της μητέρας από το επώνυμο των τέκνων της, ό,τι συνέβαινε πριν μόνο σε περίπτωση διαζυγίου της.
Είναι λυπηρό, ότι προ εικοσαετίας δεν εισακούσθηκε στην αρμόδια Επιτροπή για τη μεταρρύθμιση του Οικογενειακού Δικαίου η συνηγορία της καθηγήτριας Αλίκης Μαραγκοπούλου-Γιωτοπούλου υπέρ της θεσπίσεως ακέραιου του ιδικού μου συστήματος επωνύμου, χαρακτηρισμένου άλλωστε και από τον διάσημο Γάλλο καθηγητή Jean Carbonnier στο σύγγραμμά του, ως άριστα ρυθμιστικού του ζητήματος καθορισμού του επωνύμου. Κατ' αυτό, κάθε τέκνο αποκτάει δυαδικό επώνυμο, καθώς και δύο έχει γονείς, δηλαδή με σύνθεση του επωνύμου της μητέρας και του επωνύμου του πατέρα το κορίτσι, με σύνθεση του επωνύμου του πατέρα και του επωνύμου της μητέρας το αγόρι, ώστε να τιμάται η αρχή της ισότητας, και ως προς το προβάδισμα του ενός ή του άλλου προσδιορισμένο από φυσικόν παράγοντα, όπως είναι η διαφορά του φύλου των τέκνων, και όχι αυθαίρετα.
Με το ισοτιμικό αυτό σύστημα επωνύμου ικανοποιείται η αξιοπρέπεια και η ευαισθησία των γυναικών ως συζύγων και ως μητέρων αλλά και των ανδρών ως συζύγων και ως πατέρων, ενώ και λέγεται η αλήθεια για τη βιολογική προέλευση των τέκνων, ενώ επιπλέον και υπάρχει πάντοτε ημισύμπτωση επωνύμου των ετεροθαλών αδελφιών, καθώς και είναι ημι-αδέλφια, ενώ και αποτρέπονται οι τόσο ενοχλητικές συχνά ομοεπωνυμίες, καθώς ολοένα και παράγονται καινούργια επώνυμα με τη σύζευξη κάθε φορά του πρώτου από τα δύο συστατικά του πατρικού προς το πρώτο από τα δύο συστατικά του μητρικού επωνύμου, ώστε και να συνεχίζεται σε γενεές επόμενες το αρχικό πατρικό επώνυμο στις περιπτώσεις αδιάπτωτης αρρενογονίας, το αρχικό μητρικό επώνυμο στις περιπτώσεις αδιάπτωτης θηλυγονίας.
Και είναι λυπηρόν επίσης, ότι γίνεται ανεκτή επί ολόκληρη εικοσαετία η τήρηση του αμαρτωλού αυτού και διαβουκολητικού των γυναικών θεσμού ελεύθερης δήθεν επιλογής επωνύμου των τέκνων, και η αντίστοιχη παραβίαση της συνταγματικά θεσπισμένης αρχής της ισότητας ανδρών και γυναικών.Ας μου επιτραπεί να ζητήσω από τον αρμόδιο υπουργό Δικαιοσύνης πρωτοβουλία για να παύσει έστω η καθημερινή αυτή παράβαση του Συντάγματος.
Υπάρχει από χρόνια κατατεθειμένο στο υπουργείο Δικαιοσύνης από εμέ τον ίδιον Σχέδιο Νόμου, και είμαι πάντοτε πρόθυμος να συμπράξω, εφόσον μου ζητηθεί, ώστε να παύσει επιτέλους η προκείμενη παράβαση του Συντάγματος και προπάντων να αποκτήσουμε ως ελληνικό έθνος το καλύτερο στην οικουμένη σύστημα επωνύμου, υπόδειγμα και για τις νομοθεσίες των άλλων εθνών, πριν χάσουμε τυχόν την ευχέρεια της αυτονομοθεσίας και στο θέμα του επωνύμου, από τις ισοπεδωτικές «Οδηγίες» των Βρυξελλών.
Δεν ήταν κακός δημαγωγός ο Περικλής, όταν διακήρυχνε: «Χρώμεθα γαρ πολιτεία ου ζηλούση τους των Πέλας νόμους, μάλλον δε αυτοί παράδειγμα όντες».
Αρθρο του Κ.Ι. ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΥ Ακαδημαϊκού
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/05/2003

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ"

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ

Είγε ετελεύτα

«Πού αποσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός;

'Έπειτ' από τα θαύματά του τα πολλά,

την φήμη της διδασκαλίας του

που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη

εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς με θετικότητα τι έγινε

(ουδέ κανεις ποτέ είδε τάφον του).

'Εβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην 'Εφεσο.

Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως.

τίποτε για θάνατο του Απολλωνίου δεν έγραψεν ο Δάμις.

'Αλλοι είπανε πως έγεινε άφαντος στην Λίνδο.

'Η μήπως είν' εκείν' η ιστορία αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη,

στο αρχαιο της Δικτύννης ιερόν.-

Αλλ' όμως έχουμε την θαυμάσια,

την υπερφυσικήν εμφάνισί του

εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.-

'Ισως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει

για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι...

ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας

γυρίζει αγνώριστος - Μα θα ξαναφανερωθεί

ως ήτανε; διδάσκοντας τα ορθά. και τότε βέβαια

θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας,

και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές».

'Ετσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία-

μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου

"Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον»-

ενας από τους λιγους εθνικούς,

τους πολύ λίγους που είχαν μείνει.

'Αλλωστε - ασήμαντος άνθρωπος και δειλός - στο φανερόν..

έκανε τον Χριστιανό κι αυτός κ' εκκλησιάζονταν.

Ηταν η εποχή καθ' ην βασίλευεν,

έν άκρα ευλαβεία, ο γέρων Ιουστίνος,

κ' η Αλεξάνδρεια, πόλις θεοσεβής,

αθλίους ειδωλολάτρας αποστρέφονταν.

K.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ. (Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ;)

Οταν η εγγυμονούσα μητέρα του είδε στό όνειρό της έναν Θεό καί τόν ρώτησε γιά τό μέλλον τού παιδιού πού θά γεννιόταν,εκείνος τής απάντησε: Θά γεννήσης εμέ!

Γεννήθηκε τόν 3ο χρόνο π.Χ. στά Τύανα τής Καππαδοκίας από πολύ πλούσιους γονείς.

Από μικρή ηλικία επροκάλεσε τό θαυμασμό τών συγχρόνων του γιά τά εξαιρετικά του χαρίσματα, τήν ευφυία καί τήν καταπληκτική μνήμη του.

Σέ ηλικία μόλις 14 χρόνων ο πατέρας του τόν εμπιστεύθηκε στόν διαπρεπή ρήτορα Ευθύδημο, στήν Ταρσό τής Κιλικίας.

Ο νεαρός Τυανεύς, γεμάτος από δίψα γιά μάθηση, δέν μπόρεσε νά προσαρμοσθή στίς

συνήθειες τών κατοίκων αυτής τής πόλης πού εκείνη τήν εποχή ήταν τό κέντρο τεμπελιάς

καί φιληδονίας. Εφυγε λοιπόν καί εγκαταστάθηκε στάς Αιγάς, μιά πόλη διάχυτη από Ελληνικό πνεύμα εξ αιτίας τής πληθώρας τών φιλοσοφικών σχολών της.

Ο Απολλώνιος , στήν αρχή επισκεπτόταν όλες τίς σχολές, επιθυμόντας νά μυηθή σέ όλα

τά φιλοσοφικά συστήματα. Τού Πλάτωνα, τού αριστοτέλη, τού Χρυσίππου, τού Επίκούρου

καί άλλων. Ομως πολύ γρήγορα η φύση του τόν έσπρωξε στή Πυθαγόρεια φιλοσοφία.

Τήν έδρα τής Πυθαγορείου σχολής, τότε, κατείχε ο Εύξενος εξ Ηρακλείας στόν οποίον

ο νεαρός δεκαεξάχρονος ώφειλε πλέον τή πυθαγόρεια παίδευσή του.

Αρχιζε σχολαστικά νά εφαρμόζη τή γεμάτη περιορισμούς καί αυτοπειθαρχία διαβίωση,έτσι

ακριβώς όπως «Εκείνος έφα»! Απαρνήθηκε τά οικογενειακά πλούτη καί τίς ανέσεις καί ντυμένος μέ απλά λινά υφάσμτα, αποφεύγοντας οτιδήποτε τό ζωϊκό, διέμενε για μακρύ

χρονικό διάστημα μέσα στά ιερά καί ιδιαίτερα στό Ασκληπιείον όπου κατέκτησε τήν εύνοια καί τήν εκτίμηση τών λειτουργών του.

Ο Απολλώνιος, συμφωνα μέ τό παράδειγμα τού Μεγάλου Διδασκάλου, επραγματοποίησε

πολλά ταξείδια προκειμένου νά γίνη κάτοχος κάθε σοφίας. Τήν περιγραφή τών περιηγήσεών του, έγραψε ο πιστός του μαθητής καί ακόλουθος, Δάμις ο Νινευίτης, όμως,

επειδή από τή διήγηση έλλειπε η λογοτεχνική κομψότητα, η αυτοκράτειρα Ιουλία Δόμνα

σύζυγος τού Σεπτίμου Σεβήρου, ανέθεσε στον Φλάβιο Φιλόστρατο ικανώτατο Διδάσκαλο- Ρήτωρα, νά καλλωπίση τά εξιστορούμενα, ώστε νά γίνη θελκτική η ανάγνωση τών περιστατικών γύρω από τόν Απολλώνιο τόν οποίον αυτή εθαύμαζε.

Ο Φιλόστρατος δέν αρκέστηκε μόνον στίς διηγήσεις τού Δάμιδος αλλά προκειμένου νά

καταστήση τό έργο του τέλειο, προσέτρεξε σέ οτιδήποτε είχε διασωθεί γύρω από τόν

πασύγνωστο πλέον Τυανέα όπως π.χ. στόν Μάξιμο πού εξιστορούσε τήν στό Ασκληπιείον

διατριβή τού Απολλωνίου καί στή «Διαθήκη» καί στίς «Επιστολές» πού ο ίδιος έγραψε.

Εκτός από τόν Φιλόστρατο, σύγχρονοι καί μεταγενέστεροι,ασχολήθηκαν μέ τόν Τυανέα.

Ο Δίων ο Κάσσιος, ο Αμιανός Μαρκελλίνος, ο Λουκιανός, ο Ιεροκλής, ο Ευσέβιος, ο Κασ-

-σιόδωρος καί ο μοναχός Ισίδωρος. Επίσης Βυζαντινοί χρονογράφοι όπως ο Φώτιος.

Ο σύγχρονός μας Γάλλος φιλόλογος-ελληνιστής Μάριος Μενιέ αναφέρει ότι:

αντιπροσώπευε τήν εξιδανικευμένη καί με νέο φωτοστέφανο Σχολή τών Νεοπυθαγορείων,

η οποία επέβαλε τό κύρος της σέ όλες τίς ψυχές πού επεδίωκαν ανάταση καί ηθική μεταρ-

-ρύθμιση.

Ο επίσης Γάλλος σοφός Ζάν Ρεβίγ παραδέχεται ότι ο Απολλώνιος άσκησε βαθειά εντύπωση

στά πλήθη καί αφιέρωσε τή ζωή του στήν ηθική ανύψωση τών συγχρόνων του.

Ξαναγυρίζοντας πίσω:Ο Απολλώνιος είχε σχεδόν θεοποιηθεί ζωντανός καί πεθαμένος.

Ο Αυρηλιανός όταν κατέλαβε τά Τύανα ζήτησε νά τόν γνωρίση καί εντυπωσιασμένος,

απαγόρευσε στούς στρατιώτες νά θίξουν τήν πόλη.

Ο Καρακάλας ανήγειρε Ιερόν πρός τιμή του, πολλές άλλες πόλεις ανήγειραν βωμούς καί

τόν ελάτρευαν καί στήν Εφεσο δέ, ελατρεύετο σάν «Ηρακλής αλεξίκακος»

Εκόπηκαν νομίσματα μέ τή μορφή του καί στή Βιβλιοθήκη τών Παρισίων, υπάρχει Μετάλλιο μέ τήν εικόνα τού Απολλώνιου.

Ας δούμε τώρα ορισμένες «κατά Φιλόστρατον» περικοπές:

Ο απολλώνιος, κατά τρόπον θειότερον καί αυτού τού Πυθαγόρου επλησίασε πρός τή σοφία. Αλλοι τόν επαινούν γιά πολλά, άλλοι τόν διαβάλλουν σάν μάγο.

Aυτοί οι τελευταίοι, προβάλουν έντονα τή συναναστροφή του με τούς Μάγους τής Βαβυλώνας καί τών Ινδιών, τούς Βραχμάνες, τούς Γυμνούς τής Αιγύπτου.

Αλλά τότε...γιατί λοιπόν αφού καί ο Εμπεδοκλής, ο ίδιος ο Πυθαγόρας καί ο Δημόκριτος είχαν τίς ίδιες συναναστροφές, δέν εθεωρήθηκαν ακόλουθοι τής τέχνης τής μαγείας;

Προαισθανόταν, προέβλεπε καί προμάντευε όπως ακριβώς ο Σωκράτης με τό Δαιμόνιο καί

ο Αναξαγόρας μέ τή βροχή καί τόν λίθο εξ ουρανού, πού όμως κανείς δέν ονόμασε μάγους!

Η φήμη του όταν νεαρός ήταν στό ασκλιπιείον, ήταν τόσο διαδεδομένη ώστε νά λέγεται στήν Κιλικία σάν παροιμία σέ όποιον βιαζόταν:

«Πού τρέχεις; μήπως γιά νά δής τόν έφηβον;»

Εθεράπευε εκεί,μεταχειριζόμενος λόγια σαφή καί σοφά, σοφότερα λέγεται, τού Ηρακλείτου

ο οποίος μιλούσε χρησμικά καί συγκεχυμένα!

Οταν έμεινε στάς Αιγάς, μετέβαλε τό Ιερόν σέ «Λύκειον» καί «Ακαδήμειαν» καί ήταν μόλις

23 χρόνων.

Οταν έμαθε ότι ο Κλαζομένιος φιλόσοφος Αναξαγόρας παρέδωσε τή γή καί τά κτήματά του

σέ αγέλες βοδιών καί προβάτων, έλεγε ότι αυτός εφιλοσόφησε μάλλον γιά τά ζώα παρά γιά τούς ανθρώπους.

Εχαιρε σεβασμού καί εμπιστοσύνης καί από τόν απλό λαό αλλά καί από Αρχοντες καί δέν ήταν λίγες οι φορές πού οι ίδιοι τόν καλούσαν γιά σοφές διευθετήσεις διαφορών.

Χρησιμοποιούσε συχνά τίς λέξεις «γνωρίζω», «πρέπει νά γνωρίζετε», οι φράσεις του ήσαν βραχείς καί στερεές καί οι λέξεις κυριολεκτικές καί προσαρμοσμένες στά πράγματα.

Ελεγε: «ο σοφός διαλέγεται σάν νομοθέτης. Διότι ο νομοθέτης πρέπει γιά όσα επείσθη, αυτά σάν επιταγές νά τά επιβάλλη στό πολύ πλήθος.»

Στά «Πιστεύω» του ενυπήρχε τό ότι ο νέος πρέπει νά ταξιδεύη καί νά αποδημή σέ ξένες χώρες. Ηθελε νά επισκεφθή τούς σοφούς Βραχμάνες καί Υλοβίους, νά σπουδάση τά έθιμα καί τίς θεωρίες τών μάγων στή Βαβυλώνα καί στά Σούσα. Βρισκόταν στήν αρχαία Νίνον όταν ήλθε κοντά του σάν φοιτητής ο Δάμις ο οποίος άρχισε πλέον να συνταξιδεύη μαζί του καί σαυτόν οφείλουμε τίς περισσότερες υποθήκες τού Τυανέως.

Φθάνοντας στή Μεσοποταμία, ο τοποθετημένος τελώνης πανω στή γέφυρα, τόν ερώτησε

τί μεταφέρει. καί ο Απολλώνιος τού απήντησε:

« Φέρω μαζί μου σωφροσύνη,δικαιοσύνη, αρετή,εγκράτεια, ανδρεία, άσκηση.»

καί όταν τού εζήτησε λεπτομερή κατάλογο όλων αυτών τών «θηλυκών», εκείνος τού είπε:

«Δέν μού επιτρέπεται, διότι δέν μεταφέρω δούλες αλλά κυρίες».

Ταξιδεύοντας με τούς Αραβες έμαθε τή γλώσσα τών ζώων καί τά προμηνύματα τών πουλιών, καθώς καί τή τέχνη τής μαντείας.

Συναντώντας ημιβάρβαρους διαπιστώνει ότι η φήμη του είχε προηγηθεί καί τυχαίνει υποδοχής ηγεμόνος σέ πολλά μέρη, απορρίπτοντας πλουσιοπάροχα δώρα. Ετσι κατάφερε με τήν επιρροή του να βελτιώση τίς συνθήκες διαβίωσης τής αποικίας τών Ερετριέων, κοντά στή Βαβυλώνα, οι οποίοι εκεί ζούσαν από όταν οι Πέρσες τούς μετέφεραν σάν αιχμαλώτους πρίν από 88 χρόνια, μετά τήν άλωση τής Ερέτριας.

Μέ τήν παραμονή του στή Βαβυλώνα, γίνεται λεπτομερέστατη παρουσίαση θαυμάσιων

αρχιτεκτονημάτων, τών πλουσίων ανακτόρων καί τής εξεζητημένης χρήσης τού χρυσού.

Ο Δάμις αφηγήται ότι ο Απολλώνιος πολλά έμαθε από τούς Μάγους τους αλλά καί πολλά τούς εδίδαξε. Οταν δέ ο ίδιος,ο Δάμις , κάποτε τόν ρώτησε: «τί είναι οι Μάγοι;» απάντησε:

«Σοφοί μέν,αλλά όχι σέ όλα τα πράγματα.»

Ιστορική έμεινε η αγέρωχη στάση του μπροστά στόν αλαζόνα Βασιληά ο οποίος όχι μόνον

έκπληκτος τόν εθαύμασε αλλά καί τόν παρεκάλεσε γιά τίς συμβουλές του.

Ο Δάμις πολλά παραθέτει γιά τίς σοφές συνομιλίες τους καί τά αποφθεύγματά του, αναφέρεται δέ συχνά καί καλεί στή μνήμη αρχαίες ιστορίες καί μορφές επιφανών Ελλήνων.

Οταν έφθασε ο καιρός νά αναχωρήση γιά τίς Ινδίες, επείσθη τελικά νά δεχθή συνοδούς καί

καμήλες γιά τό ταξείδι τους. Πλησίαζε τόν Καύκασο όταν είχε τίς πρώτες επαφές μέ τούς

ιθαγενείς από όπου καί οι τοπικές γεωγραφικές καί εθιμικές εμπειρίες του.

Μέ έκπληξη διαπιστώνει ότι ο ελληνικότατος μύθος τού δεσμώτη Προμηθέα πάνω στόν Καύκασο, είναι ολοζώντανος ανάμεσα στούς βαρβάρους.

Η δύναμη τού μύθου ήταν τόσο έντονη, ώστε κυνηγούσαν με πυρφόρα βέλη τούς αετούς, εκδικούμενοι γιά το σηκώτι τού Προμηθέα.

Φθάνοντας στή κορυφή τού πανύψηλου όρους, ο Δάμις θυμάται ένα ακόμα μάθημα Φιλοσοφίας:(εν συντομία οι ερωταποκρίσεις)

«Πές μου Δάμι, πού είμαστε χθές;» καί ο Δάμις: «στή πεδιάδα»

Απολλώνιος: «Σήμερα δέ πού;»

Δάμις: «Στόν Καύκασο..εκτός καί τό ελησμόνησα...αλλά έχει τόση σημασία η ερώτηση;» «Ποία η διαφορά Δάμι;»

«Χθές είμαστε χαμηλά όπου εύκολα πολλοί βαδίζουν, σήμερα ψηλά όπου λίγοι δύσκολα ανεβαίνουν»

«Ακριβώς Δάμι καί άν δέν έχεις καταλάβει τή διαφορά, είσαι ακόμα κάτω.

Ολοι παραδέχονται ότι, από δύσκολους δρόμους, στήν κορυφή βρίσκεται το θείον, λίγοι όμως φθάνοντας κοντά σαυτόν τόν απέραντο καί θείο μηχανισμό, κοντά στόν ουρανό καί ανάμεσα στά άστρα καί βλέποντας στήν ανατολή τόν ήλιο νά έρχεται νωρίτερα, εκφέρουν γνώμες σαφέστερες!»

Φθάνουν στίς ινδίες όπου συναντούν ανθρώπους πάνω σέ ελέφαντες. Δίνεται αφορμή, μέ τή θέα ενός μικρού παιδιού πού οδηγεί έναν τεράστιο ελέφαντα, νά αναπτυχθή ολόκληρη συζήτηση γιά τή δύναμη τού νού καί τήν χρησιμοποίηση του γιά εκμετάλευση.

Αλλη συζήτηση εκεί γιά τίς σχέσεις ανθρώπου καί ζώων, ανθρώπου καί χρήματος, ανθρώπου καί τροφής.

Ανεβαίνουν στό όρος Νύσα όπου υπάρχει ιερόν τού Διονύσου, περιστοιχισμένο από αμπελώνες, κισσούς καί δάφνες. Οι Ινδοί ισχυρίζονται ότι ο ίδιος ο Διόνυσος τό κατασκεύασε γιά τόν εαυτό του. Βρήκαν ακριβά αφιερώματα μέσα στό ιερό, μπροστά

σε ένα άγαλμα λαξευμένο σέ λευκόλιθο καί έμαθαν ότι καί εκεί τελούσαν τά όργια τού θεού, όπου έπαιρναν μέρος όλοι οι λαοί πού κατοικούσαν γύρω από τό όρος.

Συγκρίνουν μύθους καί συνήθειες – απομεινάρια τής πορείας τού Μ.Αλεξάνδρου.

Ο Απολλώνιος επέστρεψε χωρίς κενά στή σοφία του. Πότε; Πού; Ποιός συνέχισε;

Νεώτεροι κατακριτές διατείνονται ότι ο βίος τού Απολλωνίου γράφτηκε προκειμένου να επισκιάση τόν κατά τούς χρόνους εκείνους ανατείλαντα Ηλιον τής Βηθλεέμ.Δέν έχει όμως καμία λογική υπόσταση αυτός ο ισχυρισμός, διότι όσο καί σχολαστικά νά ψάξη κάποιος, πουθενά δέν υπάρχει ο παραμικρός υπαινιγμός!

Οταν η αυτοκράτειρα Ιουλία Δόμνα παρώτρυνε τόν Φιλόστρατο γιά τή συγγραφή, ήταν

μιά εποχή πού άτομα καί κύκλοι περίμεναν τή σωτηρία τους από μία πνευματική αναγέν-

-νηση τών πυθαγορείων παραδόσεων καί από μίαν αντίληψη φιλοσοφικώτερη από τά δόγματα, τούς μύθους καί τούς τύπους τών αρχαιοτέρων -καί όχι μόνον- θρησκειών.

Μήπως αυτή η συγγραφή ήταν μιά κραυγή απόγνωσης καί ένα κάλεσμα-ερώτημα;

«Τίνος η σειρά είναι τώρα; Ποιός θα παραλάβη τή Πυθαγόρεια σκυτάλη;

Κάποιοι, μέ διαστρευλωμένες αλήθειες, τέλειωσαν λοιπόν τήν «επικίνδυνη» σοφία τών Ελλήνων;»

Πιστεύω ότι, είναι τουλάχιστον οξύμωρον λαοί μέ πανάρχαιους πολιτισμούς

νά γοητεύονται καί να γίνονται σοφότεροι με τό Ελληνικό πνεύμα

καί οι Ελληνες νά εκστασιάζονται μέ ήθη, μύθους καί έθιμα βαρβαρικά.

Σε αυτό τό σημείο ο ομιλών, φοβούμενος τή χιονοστιβάδα τών πελαγοδρομήσεων, κρίνει

ότι πρέπει νά κλείση τό αφιέρωμα σ’αυτόν τόν σπουδαίο Πυθαγόρειο Ελληνα φιλόσοφο.

Οπως τονίζει καί ο έγκρειτος μεταφραστής τού Φιλοστράτου Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, από όπου καί σταχυολογήματα τού ομιλούντος, :

«είθε η ανάγνωση τού βίου καί τών πράξεων τού υπερφυούς τούτου ανδρός, νά ασκήση επιρροήν επί τών ηθών καί τής νοοτροπίας τών συγχρόνων ελλήνων».

Στοιχεία:ΠΑΠΥΡΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ"

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΤΥΑΝΕΑΣ

ΜΑΓΕΙΑ & ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Στην ελληνιστική εποχή, σε διάφορες επιγραφές ο χαρακτηρισμός των νεκρών ως δαιμόνων γίνεται συνηθισμένος. Η σχέση νεκρών και δαιμόνων είναι αμφίδρομη. Όπως η ψυχή ενός ανθρώπου μπορεί να δαιμονοποιηθεί, αντίστοιχα μπορεί ένα δαίμων να καταλάβει το σώμα ενός ανθρώπου, νεκρού ή ζωντανού. Ιδιαίτερα το δεύτερο αποτελούσε ύβρη στις παραδόσεις της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας. Ο Δίας τιμωρεί τον Ασκληπιό, επειδή ανασταίνει νεκρούς. Και για τον ίδιο λόγο δεν γίνεται δεκτός στα Ελευσίνια Μυστήρια ο Απολλώνιος ο Τυανέας, επειδή εξαιτίας αυτών των ικανοτήτων του θεωρείτο μάγος. Στους μάγους απαγορεύονταν η μύηση στην Ελευσίνα

Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η Λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιος Τσαγκρινός, σελίδα 32.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΤΥΑΝΕΑΣ"

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ.

ΥΙΟΣ : « Μπαμπά , μπορώ να σε ρωτήσω κάτι ; »
ΠΑΤΕΡΑΣ : « Ναι βεβαίως , τι είναι ; »
ΥΙΟΣ : « Μπαμπά , πόσα παίρνεις στη μια ώρα ; »
ΠΑΤΕΡΑΣ : « Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά . Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα ; » ρώτησε θυμωμένα .
ΥΙΟΣ : « Θέλω ακριβώς να ξέρω . Παρακαλώ πες μου , πόσα παίρνεις στη μια ώρα ; ΠΑΤΕΡΑΣ : « Εάν πρέπει να ξέρεις παίρνω $50 την ώρα .
ΥΙΟΣ : « Ωχ » ... , απάντησε το παιδί , με το κεφάλι του κάτω καί συνέχισε : « Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις $25 ; »
Ο πατέρας εξαγριωμένος του απήντησε : «εάν ο μόνος λόγος που εσύ ρώτησες είναι , ώστε να δανειστείς κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες , τότε να πας κατ' ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεββάτι σου.
Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.»
Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα .
Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο. Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια ερώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;
Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται:
Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα $25.00 και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά. Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
ΠΑΤΕΡΑΣ :« Κοιμάσαι γιε μου ; » Ρώτησε .
ΥΙΟΣ :« Δεν κοιμάμαι » απάντησε το αγόρι .
ΠΑΤΕΡΑΣ :« Σκεφτόμουν , ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα » είπε ο μπαμπάς . «Ήταν μια μεγάλη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα . Εδώ είναι τα $25 που μου ζήτησες » .
Το παιδί έτρεξε κατ' ευθείαν επάνω του χαμογελώντας . « Σε ευχαριστώ μπαμπά ! » φώναξε . Κατόπιν , πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα .
Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα , αρχίζει να νευριάζει .
Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του , και κοιτάζει τον μπαμπά του .«Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά ; » ο πατέρας του γκρινιάζει .
« Επειδή δεν είχα αρκετά , αλλά τώρα έχω » , το μικρό παιδί απήντησε .
«Μπαμπά , έχω $50 τώρα .. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου ;Σε παρακαλώ έλα νωρίς αύριο σπίτι . Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί » .
Ο πατέρας συντρίφθηκε . Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ικέτευσε για τη συγχώρεσή του .
Είναι ακριβώς μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους σας που εργάζεστε τόσο σκληρά στη ζωή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει από τα χέρια μας χωρίς να περνάμε χρόνο με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς , εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας . Θυμηθείτε να μοιραστείτε εκείνη την αξία $50 του χρόνου σας με κάποιους που αγαπάτε.
Εάν πεθάνουμε αύριο , η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες . Αλλά η οικογένεια & οι φίλοι που αφήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο των ζωών τους.
ΕΒΕΛΙΝ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ."