Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

ΟΙ ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ

Η σκυτάλη σε εμάς

«Μάχη μαζί με την Ελλάδα για την επιστροφή των αρχαιοτήτων» λέει η Αίγυπτος

 Με το βλέμμα στα Γλυπτά, η σύνοδος στο Κάιρο για τις κλεμμένες αρχαιότητες (7/4/2010)
«Η Ελλάδα πάλευε μόνη της. Η Ιταλία πάλευε μόνη της. Τώρα για πρώτη φορά είμαστε ενωμένοι» τόνισε o επικεφαλής του αιγυπτιακού Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων Ζάχι Χαουάς, κατά τη διήμερη συνάντηση στο Κάιρο. Ο Ζ.Χαουάς υπογράμμισε ότι 22 χώρες ενώνουν τις δυνάμεις τους για την επιστροφή κλεμμένων αρχαιοτήτων και πρότεινε η επόμενη σύνοδος να διεξαχθεί στη χώρα μας.
«Η Ελλάδα πάλευε μόνη της. Η Ιταλία πάλευε μόνη της. Τώρα για πρώτη φορά είμαστε ενωμένοι. Θα παλέψουμε μαζί» σημείωσε ο Ζάχι Χαουάς, μετά το τέλος της διήμερης διάσκεψης στο Κάιρο για την επιστροφή κλεμμένων αρχαιοτήτων στον τόπο καταγωγής τους.
«Σας προειδοποιώ: μερικοί από εμάς θα κάνουν την 'ζωή των μουσείων που έχουν τις αρχαιότητές μας δύσκολη'» πρόσθεσε.
Την Ελλάδα εκπροσώπησε η διευθύντρια της Υπηρεσίας Τεκμηρίωσης και Πολιτιστικών Αγαθών Ελένη Κόρκα, χαρακτηρίζοντας «ιστορική» τη συνένωση τόσων κρατών για τον ίδιο σκοπό, επισημαίνοντας τη σημασία που αποδίδει πλέον η Αίγυπτος στη στήριξη και τη συμπαράσταση ιδιαίτερα της Ελλάδας στην επίτευξη αυτού του στόχου, που γίνεται παγκόσμιος και αποκτά πλέον μία ισχυρή φωνή διεκδίκησης.
Κατά τη διάρκεια της διάσκεψης, η Ελληνίδα εκπρόσωπος αναφέρθηκε στο κορυφαίο ζήτημα της προσπάθειας της χώρας μας για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα και εξέφρασε τη μεγάλη ικανοποίησή της για τις αντίστοιχες δηλώσεις που έκανε για το ζήτημα ο κ. Χαουάς, ο οποίος με τη σειρά του χαρακτήρισε την αρπαγή των Μαρμάρων του Παρθενώνα ως «ένα έγκλημα που πρέπει να αποκατασταθεί, καθώς δεν διανοείται ο διαμελισμός τέτοιων Γλυπτών».
Το δίκαιο αίτημα της Ελλάδας στήριξαν όλες οι χώρες που συμμετείχαν στη Διάσκεψη, η οποία γίνεται για πρώτη φορά σε τέτοιο επίπεδο.
«Για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, απαιτείται η καλή θέληση της Μεγάλης Βρετανίας» είπε η κ. Κόρκα, προσθέτοντας ότι «τα υπόλοιπα είναι θέματα της διεθνούς νομολογίας. Όμως, είναι σημαντικό ότι πλέον γινόμαστε μία ομάδα, μία φωνή που θα μπορέσει να διεκδικήσει πιο αποφασιστικά στο μέλλον το δίκιο της».
Οι 22 χώρες που συμμετείχαν στη διάσκεψη αποφάσισαν τη δημιουργία ενός καταλόγου που θα περιλαμβάνει κατά προτεραιότητα τις αρχαιότητες τις οποίες ζητούν να επιστραφούν.
Επτά χώρες -η Αίγυπτος, η Συρία, η Γουατεμάλα, η Νιγηρία, η Ελλάδα, το Περού και η Λιβύη- που συμμετείχαν στη διάσκεψη υπέβαλαν τους καταλόγους με τα αρχαία αντικείμενα που ζητούν να τους επιστραφούν κατά προτεραιότητα από άλλες χώρες, ανακοίνωσε ο επικεφαλής του αιγυπτιακού Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων Ζάχι Χαουάς, μετά από το τέλος της διήμερης διάσκεψης.
Ο Ζ.Χαουάς ανέφερε ακόμη ότι οι υπόλοιπες χώρες έχουν περιθώριο ενός μήνα για να υποβάλλουν τις δικές τους λίστες.
Η Αίγυπτος έχει ζητήσει να της επιστραφεί η προτομή της Νεφερτίτης από το Βερολίνο και την πέτρα του Ελ Ρασίντ από το Λονδίνο.
Newsroom ΔΟΛ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ"

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η αρχαία Ρωσία
Θεωρείται πως η ιστορία του ρωσικού λαού ξεκίνησε το 862. Οι πρόγονοι των ρώσων – οι σλάβοι – εμφανίστηκαν στην Ευρώπη από πολύ παλιά.-------- Οι πρώτες πόλεις των ανατολικών σλάβων εμφανίστηκαν τον V-VI αιωνα. κοντά σε εμπορικά κέντρα.   Οι πιο παλιές πόλεις της Ρωσίας είναι το Κίεβο, η Νόβγκοροντ, η Σμολένσκ, η Σούζνταλ, η Μούρομ, η Περεσλάβλ Γιούζνι.
Ο μεσαίωνας
Ηδη τον ΙΧ αι. οι ανατολικοί σλάβοι είχαν τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός κράτους. Ετσι το 862 ξεκίνησε η πρώτη δυναστεία των Ρούρικοι με τον κυβερνήτη της Νόβγκοροντ – τον αρχηγό των βίκινγκς Ρούρικ.
Τον Χ αι. στα χρόνια του πρίγκιπα Βλαδίμηρου η Ρωσία δέχτηκε από τους Ελληνες την Ορθοδοξία. Με τη «βάφτιση της Ρωσίας» το 988 έρχεται η ακμή του κράτους του Κιέβου. Ο ίδιος ο Βλαδίμηρος ανακηρύχθηκε Αγιος και η μνήμη για εκείνον έμεινε στα λαϊκά ρωσικά τραγούδια.
Τον ΧΙ αι. διαμορφώνονται οι δυναστείες των πριγκίπων. Ενας από τους πιο γνωστούς πρίγκιπες εκείνης της εποχής ήταν ο Γιούρι Ντολγκορούκι ο οποίος το 1147 ίδρυσε τη Μόσχα. Στη μέση του ΧΙΙ αι. το αρχαίο ρωσικό κράτος μοιράστηκε σε 12 πριγκιπάτα – το γεγονός αυτό προκάλεσεαργότερα την εισβολή των τατάρων και μογγόλων, οι οποίοι κυρίευσαν  όλη την Ασία και ένα μέρος της Ανατολικής Ευρώπης. Η Ρωσία βρισκόταν υπό ταταρο-μογγολικό ζυγό για δύο αιώνες περίπου.
Τον ΧΙΙΙ-XΙV αι. δημιουργείται το Ενιαίο Κράτος. Μεγαλώνει το κύρος της Μόσχας, η οποία ξεχωρίζει ως πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό κέντρο. Το 1480 το Ρωσικό Κράτος απελευθερώνεται οριστικά από τον ταταρικό ζυγό.
Το ρωσικό κράτος. Η αυτοκρατορία.
Τον XVI αι. ο Ιβάν ο Τρομερός (XΙV) αυτοκηρύχθηκε τσάρος, έτσι μεγάλωσε η εξουσία του μονάρχη. Στο τέλος του αιώνα η δυναστεία των Ρούρικοι έμεινε χωρίς διάδοχο. Η περίοδος από το 1598 μέχρι το 1613 ονομάστηκε στη Ρωσία “περίοδος των ταραχών”, ακριβώς τότε έγινε η εισβολή των πολωνών και σουηδών, ακριβώς τότε η Ρωσία βίωσε μια σοβαρή πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση.
Το 1613 ο Μιχαήλ Ρομανώφ γίνεται τσάρος της Ρωσίας, ήταν ο πρώτος τσάρος της δεύτερης δυναστείας των Ρομανώφ που κυβέρνησαν τη Ρωσία πάνω από 300 χρόνια.
Το 1689 ξεκίνησε η περίοδος της κυβέρνησης του τσάρου του Πέτρου Ι. Ο Πέτρος ήταν εκείνος που με την εργατικότητά του, το πείσμα και την αγάπη του προς τη Ρωσία κατάφερε να αλλάξει την πορεία της ρωσικής ιστορίας. Ξεκινώντας από την πόλη-κράτος τη Μόσχα, ο Πέτρος καταλήγει σε ένα πανίσχυρο κράτος που κατάφερε να γίνει μέλος της οικογένειας των ευρωπαϊκών κρατών. Ο Πέτρος ήταν εκείνος που δημιούργησε το στόλο της Ρωσίας, τύπωσε την πρώτη εφημερίδα, ίδρυσε την πρώτη Ακαδημία των επιστημών. Το 1703 από τον Πέτρο κτίζεται η νέα πρωτεύουσα της Ρωσίας – η Αγία Πετρούπολη, η οποία θεωρήθηκε μία από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου. Μετά τη νίκη της Ρωσίας στο πόλεμο με τους Σουηδούς το 1721 ο Πέτρος ανακήρυξε το κράτος του Ρωσική Αυτοκρατορία, και τον εαυτό τουΑυτοκράτορα.
Στα χρόνια της κυβέρνησης της κόρης του Πέτρου – της Ελισάβετ Ι – γίνανε πολλά σημαντικά έργα στον τομέα της επιστήμης και του πολιτισμού. Ακριβώς τότε ιδρύθηκε η Ακαδημία της Ζωγραφικής. Την εποχή της Ελισάβετ ζούσε και δημιουργούσε ένας από τους πιο σημαντικούς ρώσους επιστήμονες  και ποιητές – ο Μιχαήλ Λομονόσωφ.
Την εποχή της Αικατερίνης ΙΙ ο ρωσικός πολιτισμος αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς. Ετσι το 1755 άνοιξε το πρώτο Πανεπιστήμιο της Μόσχας που έγινε το μεγαλύτερο πολιτιστικό κέντρο. Εμφανίζονται πολλά καινούργια ονόματα στη ρωσική αρχιτεκτονική, γλυπτική, ζωφραφική και μουσική. Αναπτύσσεται και το εκδοτικό έργο. Την δεκαετία του ’90 του XVIΙΙ αιώνα ετησίως εκδίδονται περίπου 300 βιβλία και 32 περιοδικά. Μεγαλώνει ο αριθμός των ποητών και συγγραφέων. Η εποχή της Αικατερίνης θεωρείται “Χρυσός αιώνας” της ρωσικής λογοτεχνίας.
Στα χρόνια της κυβέρνησης του Αλέξανδρου Ι, το 1812, ο Ναπολέων εισέβαλε στη Ρωσία. Η πιο σημαντική στιγμή που άλλαξε την πορεία του πολέμου ήταν η μάχη στο Μποροντίνο.
Το πιο σημαντικό γεγονός στα χρόνια της κυβέρνησης του Αλέξανδρου ΙΙ ήταν η μεταρρύθμιση που έδωσε τέλος στο δουλοπάρικο σύστημα της Ρωσίας το 1861.
Το 1894 στο θρόνο ανέβηκε ο τελευταίος τσάρος της δυναστείας των Ρομανώφ – ο Νικόλαος ΙΙ, ο οποίος μαζί με την οικογένειά του ανακηρύχθηκε Αγιος.
Το 1905 έγινε η πρώτη επανάσταση η οποία συνέβαλε στη δημιουργία της Κρατικής Δούμας –  της πρώτης Βουλής της Ρωσίας, και  στη δημοσίευση του πρώτου σχεδίου του Συντάγματος.
Η Ενωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Η ήττα του ρωσικού στρατού στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και τα σοβαρά κοινωνικο-οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, γίνανε αιτία για την Επανάσταση τον Φευρουάριο του 1917, μετά την οποία ο μονάρχης άφησε το θρόνο και σχηματίστηκε η Προσωρινή Κυβέρνηση.  Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση την εξουσία την ασκούσανε τα Σοβιέτ – όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης, στη Ρωσία ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος. Τον Ιανουάριο του 1918 στην Τρίτη Πανρωσική Συνέλευση των Σοβιέτ έκανε την αρχή της η Ρωσική Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Ετσι ξεκίνησε μια νέα εποχή για τη χώρα – η σοβιετική εποχή. Στα τέλη του 1922 στην Γενική Συνέλευση των Σοβιέτ υπογράφτηκε η συμφωνία για τη   δημιουργία της Ενωσης των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών - ΕΣΣΔ.
Στα χρόνια της κυβέρνησης του Ιωσήφ Στάλιν γίνανε πολλά τραγικά γεγονότα, όπως η πείνα,ο κολλεκτιβισμός,οι εξορίες, ο Μεγάλος ΠατριωτικόςΠόλεμος του 1941-1945. Ο ηρωισμός και η ανδρεία τωνσοβιετικών, μαζί μετα κατορθώματά τους και τις θυσίες τους, θα μείνουν για πάντα στη μνήμη των γενεών.
Η περίοδος της κυβέρνησης του Νικήτα Χρουτσόφ χαρακτηρίζεται από τη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος και την αποδυνάμωση του ολοκληρωτικού καθεστώτοςστην εσωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ. Αυτήν την περίοδο εστάλη ο πρώτος δορυφόρος και έγινε η πρώτη πτήση του ανθρώπου στο διάστημα (1961).
Η πολιτική συντηρητισμού του Λεωνίντ Μπρέζνιεφ  οδήγησε τη χώρα σε περίοδο στασιμότητας. Η οικονομική και η τεχνολογική εξέλιξη της Σοβιετικής Ενωσης ήταν πολύ πίσω σε σύγκριση με τα προοδευτικά δυνατά κράτη. Την δεκαετία του ’70 οι πολιτικές σχέσεις μεταξύ της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ δεν ήταν καθόλου καλές.
Το τέλος της σοβιετικής περιόδου δόθηκε στα χρόνια της κυβέρνησης του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, το όνομα του οποίου συνδυάζεται με τους όρους «περεστρόϊκα» και «γκλάσνοστ».  Οι προσπάθειες της κυβέρνησης με τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις να ξεπεραστεί η καθυστέρηση της χώρας δεν πετύχανε και έτσι τελείωσε η εποχή της Σοβιετικής Ενωσης.
 Η Ρωσική Ομοσπονδία.
Τον Ιούνιο του 1991, την εποχή των οικονομικών, πολιτικών και εθνικών εντάσεων, ο Μπορίς Γιέλτσιν ψηφίστηκε Πρόεδρος της Ρωσικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Τον Αύγουστο του 1991, μετά από ταραχές, οχτώ από τις σοβιετικές δημοκρατίες κηρύξανε την ανεξαρτησία τους με αποτέλεσμα να αναγνωριστούν οι τρεις νέες σχηματισμένεςΒαλτικές Δημοκρατίες.
Στις 8 Δεκεμβρίου το 1991 οι Αρχηγοί της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας υπογράψανε στη Λευκορωσία τη Συμφωνία για τη δημιουργία της Κοινοπολιτείας των Ανεξαρτήτων Κρατών με την οποία συμφωνήσανε πως «η Ενωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ως μια διεθνή γεωπολιτική οντότητα παύει την ύπαρξή της». Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης στα τέλη του 1991 ως κράτος-διάδοχος της ΕΣΣΔ κηρύχθηκε η Ρωσική Ομοσπονδία. Η Ρωσία είναι μέλος πολλών διεθνών οργανισμών (ΟΗΕ, ΚΑΚ, ΣΕΣΣ, ΕΚΑΕ, Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας, ΟΣΣ, Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας-Ειρηνικού και άλλων).
Ο Μπορίς Γιέλτσιν εκλέχθηκε Πρόεδρος της Ρωσίας δύο φορές – στις 12 Ιουνίου το 1991 και στις 3 Ιουλίου το 1996, έτσι ήταν Πρόεδρος από τις 10 Ιουλίου του 1991 μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 1999. Στις 31 Δεκεμβρίου το 1999 ο Γιέλτσιν υπέβαλε την πρόωρη παραίτησή του.
Το 2000 στις πανρωσικές προεδρικές εκλογές νίκησε ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος στην ουσία ήταν ο δεύτερος Πρόεδρος της Ρωσίας. Το 2004 ο Πούτιν εξελέγη για δεύτερη φορά Πρόεδρος.
Από το 2000 και μετά έγινε μια σειρά από κοινωνικο-οικονομικές μεταρρυθμίσεις: η φορολογική, η αγροτική, η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, η τραπεζική μεταρρύθμιση, η αφαίρεση των προνομίων, η μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, της ηλεκτρικής ενέργειας και του σιδηροδρομικού συστήματος. Αυτήν την εποχή στη ρωσική οικονομία παρατηρήθηκε το σταθερό πλεόνασμα του προϋπολογισμού, η αύξηση του ΑΕΠ,  της βιομηχανικής και της γεωργικής παραγωγής, στον τομέα των κατασκευών, η αύξηση των πραγματικών εισοδημάτων, καθώς και η μείωση του πληθωρισμού.
Το Μάϊο του 2008 ο Ντμίτρι Μεντβέντιεφ εξελέγη Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ ο Βλαντίμιρ Πούτιν γίνεται Πρόεδρος της Κυβέρνησης της Ρωσίας. Σύμφωνα μετην απόφαση της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής οι επόμενες προεδρικές εκλογές στη Ρωσική Ομοσπονδία θα γίνουν στις 4 Μαρτίου το 2012.

http://kyp.rs.gov.ru/el/node/369
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ"

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Ρωσοι Αλεξιπτωτιστές ετοιμοπολεμοι παπαδες.

Αλεξιπτωτιστές Ιερείς και αερομεταφερόμενες Εκκλησίες (βιντεο) ---ΠΕΦΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ---------

Στο πέρασμα των αιώνων η Εκκλησία έχει βρει πολλούς τρόπους για να προσεγγίσει ακόμη και τις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη αλλά αυτό που έχει κάνει η ρώσικη Εκκλησία σε συνεργασία με τον στρατό αν μην τι άλλο διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας!

Ιερείς που εκπαιδεύονται ως αλεξιπτωτιστές, πτυσσόμενοι φουσκωτοί Ναοί που μεταφέρονται με αεροπλάνα και στρατεύματα σε αφιλόξενες περιοχές συνθέτουν το σκηνικό του νέου δόγματος της ρωσικής Εκκλησίας που όπως φαίνεται δεν σκοπεύει να αφήσει τίποτα στην τύχη του.

Όπως θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, οι γενειοφόροι... στρατιώτες που εκπαιδεύονται στα αλεξίπτωτα δεν είναι απλοί στρατιώτες.

Είναι κληρικοί του ρωσικού Πατριαρχείου που... υπηρετούν στην θρησκευτική υπηρεσία τους Στρατού. Οι άνθρωποι αυτοί, εκπαιδεύονται από έμπειρους καταδρομείς ώστε να μπορούν να πηγαίνουν στα στρατεύματα όπου γης… πετώντας.

Η πρωτοτυπία δεν σταματά όμως εδώ. Άλλωστε και στην Ελλάδα έχουμε αλεξιπτωτιστές ιερείς.

Η ρωσική Εκκλησία μαζί με τον στρατό έχουν σχεδιάσει πτυσσόμενους Ναούς, οι οποίοι χωρούν σε ένα κιβώτιο. Μαζί με τους Ναούς υπάρχουν εικόνες, ιερά σκεύη και κάθε τι το οποίο χρειάζεται ένας κληρικός για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία.

Όλα αυτά μαζί συσκευάζονται φορτώνονται σε αεροσκάφη και την κατάλληλη στιγμή… βουτάνε στο κενό προσεγγίζοντας τους πιστούς, κυριολεκτικά εξ ουρανού.

Στο έδαφος οι ιερείς μαζί με τους στρατιώτες στήνουν τον Ναό και μέσα σε ελάχιστη ώρα οι Ρώσοι στρατιώτες παρακολουθούν τη Θ. Λειτουργία στη μέση του «πουθενά». Το βίντεο που έχει δώσει στην δημοσιότητα ο ρωσικός στρατός είναι ενδεικτικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον!

ΚείμενοΛουδάρος Ανδρέας

http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=2449&catid=5
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ρωσοι Αλεξιπτωτιστές ετοιμοπολεμοι παπαδες."

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΡΩΣΙΑΣ - ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Όλες οι φορές που Ρώσοι και Τούρκοι έλυσαν τις διαφορές τους στα χαρακώματα.--------Οι σχέσεις Ρωσίας - Τουρκίας βρίσκονται στα "κόκκινα" και ξυπνούν μνήμες από τις κόντρες των δύο κρατών, όταν ακόμα ήταν Αυτοκρατορίες.--------------
Εφαλτήριο των συγκρούσεων μπορεί να θεωρηθεί η επεκτατική πολιτική των Οθωμανών στα μέσα του 17ου αιώνα.
Ύστερα από την κατάκτηση της Κρήτης από τους Βενετούς το 1669, οι Τούρκοι έστρεψαν εκ νέου το ενδιαφέρον τους στα βόρεια σύνορά τους και, αφού το 1676 απέσπασαν την Ποδολία από την Πολωνία, πολέμησαν, μαζί με τους υποτελείς τους Τατάρους της Κριμαίας, τους Ρώσους και τους Κοζάκους (1676-81), καθιστώντας υποτελή ηγεμονία τη δυτική Ουκρανία και φτάνοντας τα σύνορά τους έως τον ποταμό Δνείπερο, παραχωρώντας με τη συνθήκη του Μπαχτσισαράι ως αντάλλαγμα στους Ρώσους το δικαίωμα να εμπορεύονται ελεύθερα στην Κριμαία.

Η ειρήνη αυτή, όμως, αποδείχθηκε ιδιαίτερα εύθραυστη.
Η συντριβή των Οθωμανών στη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης (1683) από τις ενωμένες αυστριακές και πολωνικές δυνάμεις οδήγησε το 1684 στον λεγόμενο Ιερό Συνασπισμό του Λιντς εναντίον των Τούρκων, στον οποίο συμμετείχαν υπό τις ευλογίες του πάπα Ινοκέντιου ΙΑ’ (1676-89) η Αυστρία, η Πολωνία και η Βενετία, ενώ προσχώρησε το 1686 και η Ρωσία, κηρύσσοντας τον πόλεμο στην Οθωμανική αυτοκρατορία (1686-1700).
Οι Ρώσοι πραγματοποίησαν αρχικά δύο αποτυχημένες εκστρατείες στην Κριμαία (1687 και 1689). Στη συνέχεια, όμως, και με τον Τσάρο Πέτρο Α’ τον Μέγα (1682-1725) να έχει αναλάβει προσωπικά τη διοίκηση του στρατού, πολιόρκησαν δύο φορές το Αζόφ (1695 και 1696), καταλαμβάνοντάς το. Ο πόλεμος έληξε το 1700 με τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, η οποία αποτελούσε συνέχεια των συνθηκών του Κάρλοβιτς.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο σουλτάνος Αχμέτ Γ’ (1703-30) πείστηκε από τον ηττημένο στη μάχη της Πολτάβα βασιλιά της Σουηδίας, Κάρολο ΙΒ’ (1697-1718), να κηρύξει τον τρίτο κατά σειρά πόλεμο στη Ρωσία (1710-11), κατά τη διάρκεια του οποίου οι Ρώσοι υπέστησαν συνεχείς ήττες στην εκστρατεία του Προύθου και υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στους Τούρκους το Αζόφ και σειρά φρουρίων στον Δνείπερο.
Παρά την ήττα, η δύναμη της Ρωσίας μεγάλωνε τα επόμενα χρόνια, σε αντίθεση με την Οθωμανική αυτοκρατορία, που είχε περάσει στη φάση της παρακμής, και το 1735 οι επιδρομές των Τατάρων της Κριμαίας στην Ουκρανία έδωσαν την αφορμή για μία ακόμη πολεμική σύρραξη (1735-39), η οποία οδήγησε στην ανάκτηση του Αζόφ από τη Ρωσία και στην υπογραφή της συνθήκης του Βελιγραδίου.


Ο πρώτος, όμως, αποφασιστικός πόλεμος ανάμεσα στις δύο αυτοκρατορίες και με άμεσο αντίκτυπο στους Έλληνες ξέσπασε το 1768 και κατά τη διάρκειά του οι Ρώσοι κατόρθωσαν να κατακτήσουν τις βόρειες περιοχές του Καυκάσου και τη νότια Ουκρανία και να καταστήσουν υποτελές τους το χανάτο της Κριμαίας. Οι συγκρούσεις έληξαν το 1774 με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή.

Ο έκτος ρωσοτουρκικός πόλεμος


Η προσάρτηση από τη Ρωσία του χανάτου της Κριμαίας λίγα χρόνια αργότερα, σε συνδυασμό με την επιθυμία των Τούρκων να ανακτήσουν τις μεγάλες απώλειες του τελευταίου πολέμου οδήγησε τον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ Α’ (1774-89) στην κήρυξη του έκτου ρωσοτουρκικού πολέμου (1787-92), κατά τη διάρκεια του οποίου οι Ρώσοι, επικουρούμενοι και από τους Αυστριακούς, επιβεβαίωσαν τη στρατιωτική ανωτερότητά τους και υποχρέωσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία στην υπογραφή της συνθήκης του Ιασίου.
Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, είχαν προκαλέσει εκ νέου εξεγέρσεις των υπόδουλων Ελλήνων, οι οποίες συνδυάστηκαν με τη δράση του Λάμπρου Κατσώνη.

Οι κακές σχέσεις των δύο αυτοκρατοριών δεν τους επέτρεψαν ούτε και κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων να επέχουν των πολεμικών συρράξεων. Η αποπομπή από την Οθωμανική αυτοκρατορία των φιλικά προσκείμενων προς τη Ρωσία ηγεμόνων της Μολδαβίας (Αλέξανδρος Μουρούζης) και της Βλαχίας (Κωνσταντίνος Υψηλάντης) οδήγησε το 1806 σε νέο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1806-12), ο οποίος, ύστερα από τις ρωσικές στρατιωτικές επιτυχίες, διευθετήθηκε με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου.

Ο σημαντικότερος, πάντως, για την Ελλάδα Ρωσοτουρκικός πόλεμος διεξήχθη την περίοδο 1828-29, μεσούσης της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, και αποτελούσε ουσιαστικά συνέχιση της ρωσικής πολιτικής, μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827).
Η αφορμή δόθηκε από τις πολεμικές προπαρασκευές των Τούρκων για ενδεχόμενη πολεμική αναμέτρηση με τη Ρωσία και την κυκλοφορία τουρκικής προκήρυξης, στην οποία η Ρωσία χαρακτηριζόταν "προαιώνιος εχθρός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του Ισλάμ".
Τα τσαρικά στρατεύματα στην Ασία προέλασαν στη Γεωργία και στην Αρμενία, καταλαμβάνοντας το Καρς και το Ερζερούμ, ενώ στην Ευρώπη έφτασαν έως την Αδριανούπολη, υποχρεώνοντας τον σουλτάνο Μαχμούτ Β’ (1808-39) να υπογράψει εκεί συνθήκη ειρήνης, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά την προοπτική ίδρυσης ελληνικού κράτους.

Το 1853, η απόρριψη από τον σουλτάνο Αβδούλ Μετζίτ Α’ του ρωσικού αιτήματος για την παραχώρηση στους ορθόδοξους χριστιανούς στους Αγίους Τόπους προνομίων αντίστοιχων με αυτά που είχε δώσει στους καθολικούς, οδήγησε στην έκρηξη νέου ρωσοτουρκικού πολέμου (1853-56), ο οποίος στην πορεία κλιμακώθηκε στον Κριμαϊκό πόλεμο.
Ο δέκατος ρωσοτουρκικός πόλεμος, ξέσπασε το 1877.
Η αποτυχημένη εξέγερση στη Βοσνία το 1875, η βουλγαρική επανάσταση του 1876, την οποία κατέπνιξαν οι Τούρκοι, διαπράττοντας ωμότητες που προκάλεσαν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, και η ήττα των Σέρβων στον Σερβοτουρκικό πόλεμο του 1877 έδωσαν στους Ρώσους την αφορμή να επέμβουν ένοπλα "υπέρ των Σλάβων ομοεθνών τους", όπως διατείνονταν, αφού όμως πρώτα απέτυχε η διπλωματική συνδιάσκεψη της Κωνσταντινούπολης (1876-77) και εξασφάλισαν την ουδετερότητα της Αυστροουγγαρίας, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ο πόλεμος κηρύχθηκε στις 24 Απριλίου 1877 και λίγο αργότερα ο ρωσικός στρατός διέσχισε τον Δούναβη και πολιόρκησε το Πλέβεν (Ιούλιος 1877), το οποίο και κατέλαβε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, για να προελάσει στη συνέχεια ανενόχλητος προς την Κωνσταντινούπολη.
Τον Φεβρουάριο του 1878 ο κίνδυνος άλωσης της οθωμανικής πρωτεύουσας προκάλεσε τη βρετανική παρέμβαση για τον τερματισμό των εχθροπραξιών και στις 3 Μαρτίου 1878 η Οθωμανική αυτοκρατορία υπέγραψε τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, η οποία όμως δεν εφαρμόστηκε ποτέ, καθώς λίγο αργότερα οι όροι της αναθεωρήθηκαν από το συνέδριο του Βερολίνου.
 

Οι συγκρούσεις στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Το 1914 οι Αυστριακοί επιτέθηκαν εναντίον της Σερβίας και σημείωσαν αρχικά επιτυχίες, νικώντας στους ποταμούς Σάβο και Δρίνο και στην Κολουμπάρα (Νοέμβριος) και αναγκάζοντας τους Σέρβους να εκκενώσουν το Βελιγράδι (30 Νοεμβρίου). Οι Σέρβοι, όμως, υπό την αρχηγία του Ραντομίρ Πούτνικ, πέρασαν στην αντεπίθεση, νίκησαν τους Αυστριακούς στη μάχη του Ρούδνικ και ανακατέλαβαν την πρωτεύουσά τους (15 Δεκεμβρίου).
Ο Τούρκος στρατηγός Εμβέρ πασάς, θεωρώντας πως το συμφέρον της Τουρκίας βρισκόταν με το μέρος της Γερμανίας, υπέγραψε μυστική συνθήκη με αυτήν στις 2 Αυγούστου. Στις 10 Αυγούστου, δύο γερμανικά καταδρομικά, το "Γκέμπεν" και το "Μπρεσλάου", μπήκαν στη Μεσόγειο και έγιναν δεκτά στα τουρκικά χωρικά ύδατα. Ακολούθησε, κατόπιν, εικονική πώλησή τους στην Τουρκία, η οποία στη συνέχεια βομβάρδισε την Οδησσό κι άλλα ρωσικά λιμάνια (30 Οκτωβρίου). Η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας (1 Νοεμβρίου) και ακολούθησαν οι σύμμαχοί της (5 Νοεμβρίου), ενώ αγγλικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στον Περσικό κόλπο. Η είσοδος της Τουρκίας στον πόλεμο είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία τριών νέων μετώπων (Καλλίπολης, Καυκάσου, Μεσοποταμίας).
Στις 26 Μαΐου 1916 καταλήφθηκε το οχυρό Ρούπελ, από τις γερμανοβουλγαρικές δυνάμεις, παρά την μη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο.
Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο στις 28 Ιουνίου 1917 και η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου συγκέντρωσε 300.000 στρατιώτες που εντάχθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στο αγγλογαλλικό στράτευμα που πολεμούσε στην Μακεδονία. Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στο Σκρα στις 30 Μαΐου 1918, γνωστή και ως "μάχη του Σκρα", με ολοκληρωτική νίκη των ελληνικών δυνάμεων.
Η Βουλγαρία συνθηκολογεί τον Σεπτέμβριο του 1918 ενώ η Τουρκία τον Οκτώβριο του 1918. Ο αγγλογαλλικός στρατός καταλαμβάνει την Κωνσταντινούπολη και μαζί του εγκαθίσταται σ' αυτήν ένα άγημα ελληνικού στρατού με αρχηγό τον Λεωνίδα Παρασκευόπουλο. Συγχρόνως, ο ελληνικός στόλος, με ναυαρχίδα το θωρηκτό Αβέρωφ, αγκυροβολούσε στον Βόσπορο.
Όπως είναι γνωστό, η Συνθήκη των Σεβρών (1920) παραχώρησε στην Ελλάδα τη Δυτική και Ανατολική Θράκη, τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο, επικύρωσε την κυριαρχία της στα άλλα νησιά του Αιγαίου που κατείχε από το 1913, και ανέθεσε τη διοίκηση της περιοχής της Σμύρνης στο ελληνικό κράτος, με ρόλο τοποτηρητή για τη δημόσια τάξη στην Ιωνία.
Οι κάτοικοι της περιοχής θα καλούνταν σύμφωνα με την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, μετά από πέντε έτη να δηλώσουν αν προτιμούν την Ένωση με την Ελλάδα ή την παραμονή τους στην Τουρκία. Η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στο ιδρυόμενο αλβανικό κράτος, ουσιαστικά προτεκτοράτο της Ιταλίας, η οποία όμως παραχωρούσε στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα εκτός της Ρόδου. (Η συμφωνία ακυρώθηκε από την Ιταλία το 1922).

Τι συμβαίνει σήμερα

Μια άλλη παράμετρος που εισέρχεται στην εξίσωση σήμερα, είναι αυτή των Τουρκμένιων ή Τουρκομάνων, στην περιοχή των οποίων συνετρίβη το ρωσικό μαχητικό. Όπως επισημαίνεται σε σχετική ανάλυση  εκτός από τη Δαμασκό, τη Χάμα και το Χαλέπι, Τουρκομάνοι υπάρχουν και στη Λαττάκεια που τους είχαν εγκαταστήσει οι Οθωμανοί.
Εδώ και μέρες η Άγκυρα διαμαρτύρεται για το βομβαρδισμό θέσεων στη Λαττάκεια από ρωσικά αεροσκάφη.
Στο βαθμό που η πτώση του αεροσκάφους δεν θα προκαλέσει μεγάλη κρίση, η Άγκυρα δείχνει ότι μάλλον θα είναι ικανοποιημένη, διότι χωρίς μεγάλη ζημιά, θα έχει καταφέρει να θέσει στα σοβαρά θέμα Τουρκομάνων. Αλλά όλα πλέον εξαρτώνται από τις διαθέσεις της Ρωσίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΡΩΣΙΑΣ - ΤΟΥΡΚΙΑΣ"

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Mόρφωση και εθνική παρακμή.

Mόρφωση και εθνική παρακμή - Η... άποψη του Σωκράτη.------Ο Αρθουρ Σοπενχάουερ (Γερμανός φιλόσοφος,1788-1860) είπε σχετικά με τη μόρφωση:
«Το να λες κατιτί είναι πράγμα φυσικό. Το να αντιλαμβάνεσαι αυτό που ειπώθηκε ακριβώς όπως ειπώθηκε, είναι μόρφωση».

Επομένως, η μόρφωση με τη γενική έννοια είναι θέμα συμπεριφοράς.
Παρατηρείται διαφοροποίηση στη σημασία της μόρφωσης από εποχή σε εποχή.
Tο αρχαίο μορφωτικό πρότυπο είχε ως στόχο την καλλιέργεια του ανθρώπου μέσω του έρωτα, της θεωρίας και της ισόρροπης ανάπτυξης των δυνάμεών του.


Στο Βυζάντιο, όπου υπάρχει το εκκλησιαστικό και θρησκευτικό μορφωτικό ιδεώδες, κυριαρχεί ο ιδανικός τύπος του πιστού, ενώ στην Αναγέννηση παρατηρείται κυριαρχία του ελληνιστικού και χριστιανικού ιδεώδους.
Στη σύγχρονη εποχή, η μόρφωση αποκτά νόημα μέσα από ιδεώδη και ανώτερες επιδιώξεις, τα οποία καλείται να υιοθετήσει ο άνθρωπος στη ζωή του, καθώς και να επιδείξει προσήλωση στα αιτήματα της εποχής του.
Και τι είναι η παρακμή;

Η παρακμή είναι η απώλεια της δύναμης, της ζωτικότητας και της αξίας μιας χώρας. Ιστορικά, σχεδόν νομοτελειακά, η παρακμή διαδέχεται μια περίοδο ακμής.
Στη χώρα μας, διαμέσου των αιώνων της μακράς ιστορίας μας, έχουμε να επιδείξουμε χρονικές περιόδους εξαιρετικής ακμής αλλά και περιόδους βαθιάς παρακμής. Σε τέτοιες περιόδους παρακμής η χώρα βίωσε οδυνηρές εμπειρίες οι οποίες πολλές φορές συνοδεύτηκαν από απίστευτες ανθρωπιστικές κρίσεις και από εθνικές καταστροφές.

Σήμερα δυστυχώς η πατρίδα μας ευρίσκεται σε παρακμή: οικονομική, αξιακή, κοινωνική και εντέλει εθνική.
- Οικονομική παρακμή, αφού έπειτα από δεκαετίες αλόγιστης πολιτικής, προκειμένου σήμερα να αποφευχθεί η ασύντακτη χρεοκοπία, η χώρα έχει τεθεί σε ομηρία από τους δανειστές.
- Αξιακή παρακμή, αφού οι παραδοσιακές αξίες μας, όπως η έννοια του έθνους, της δικαιοσύνης, της παιδείας, της θρησκείας και της αξιοκρατίας απαξιώνονται.

- Κοινωνική παρακμή, αφού η κοινωνική συνοχή κλυδωνίζεται επικίνδυνα και οι πολίτες, κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης, προτάσσουν σχεδόν αποκλειστικά το προσωπικό τους συμφέρον έναντι του συλλογικού.
- Και εντέλει εθνική παρακμή, αφού οι συνεκτικοί κρίκοι που άρρηκτα συνδέουν τους πανέλληνες κλονίζονται και οι διαχρονικοί εθνικοί στόχοι και οι κόκκινες γραμμές που οι στόχοι αυτοί επιβάλλουν ασαφοποιούνται κάτω από το άγχος της οικονομικής επιβίωσης.


Αυτές είναι αντικειμενικές διαπιστώσεις. Το μεγάλο ζητούμενο είναι οι δράσεις που απαιτούνται για να υπερβούμε την παρούσα κατάσταση. Η αναζήτηση του «φαρμάκου» που θα μας βοηθήσει να μπούμε ξανά σε περίοδο ακμής. Κατά την άποψή μας, ένα από τα δραστικότερα φάρμακα είναι η μόρφωση. Σε αυτό το πεδίο εμείς οι Ελληνες έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα, αφού η Ιστορία μάς διδάσκει ότι οι περίοδοι ακμής ήταν συνδεδεμένες με άνθηση της παιδείας και της μόρφωσης των πολιτών.

Και οι μορφωμένοι πολίτες κατά τον Σωκράτη είναι:
1. Αυτοί που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές.
2. Αυτοί που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική.
3. Αυτοί που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές.
4. Αυτοί που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα.
5. Αυτοί που ελέγχουν τις απολαύσεις τους.
6. Αυτοί που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους.
7. Αυτοί που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και τη δόξα τους.


[Του Χριστόδουλου Ι. Στεφανάδη, καθηγητή Καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από protothema.gr]

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr





ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Mόρφωση και εθνική παρακμή."

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Προσφυγιά ή “εισβολή”;

Η παρουσια του Ισλαμ σε μια χωρα επιδρα στις εξελιξεις ευθεως αναλογα με τους αριθμους των μουσουλμανων που βρισκονται εκει.---- Αν οι αφοσιωμενοι οπαδοι του Μωαμεθ δεν ξεπερνουν το 1% του πληθυσμου τοτε οι μουσουλμανοι ειναι φιλησυχοι, αγαπουν την ειρηνη και δειχνουν ετοιμοι να ασχοληθουν αποκλειστικα με την καθημερινοτητα τους.

 Αυτο ισχυει απολυτα σε χωρες οπως οι Ηνωμενες Πολιτειες η Αυστραλία η ο Καναδάς με ποσοστο μουσουλμανων απο 0,08 έως 1,8% . Η ‘επιθετικη ισλαμοποιηση’ εχει σαν αφετηρία την στιγμη που οι αριθμοι των μουσουλμανων ειναι αρκετοι ωστε να επιτρεπουν διεκδικητικες κινητοποιησεις με στοχο την κατοχυρωση κατ’ αρχην δικαιωματων που στην συνεχεια εξελισσονται σε επιλογες επιθετικες η καταπιεστικες για τις αλλες πληθυσμιακες ομαδες μιας χωρας.
 Οπως με λεπτομερεια αναφερει ο Δρ. Peter Hammond στο εξαιρετικα διαφωτιστικο του βιβλιο Slavery, Terrorism and Islam: The Historical Roots and Contemporary Threat (2010), όταν οι ανεκτικές, πολυπολιτισμικές και ‘πολιτικά ορθές’ κοινωνίες δέχονται μια σειρά από απαιτήσεις των μουσουλμάνων κατοίκων τους κάποια άλλα ζητήματα αρχίζουν να γίνονται ορατά και βαθμιαία κυρίαρχα.andrian3
Επιπτώσεις Μουσουλμανικής Κυριαρχίας
Μόλις ο αριθμός των μουσουλμάνων κατοίκων προσεγγίζει το 2 – 5 % αρχίζει ο προσηλυτισμός άλλων εθνικών μειονοτήτων καθώς και ομάδων του πληθυσμού που αισθάνονται περιθωριοποιημένοι και εξαιρεμένοι (λχ φυλακισμένοι). 
Τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται ήδη σε χώρες όπως η Δανία (2%), η Γερμανία (3%) η Βρετανία (2,7%), η Ισπανία (4%) και η Ταιλάνδη (4,6%). Μόλις το ποσοστό ξεπεράσει περίπου το 5 % (Γαλλία 8 %, Σουηδία 5 %, Ελβετία 4,3 %, Ολλανδία 5,5 %, Φιλιππίνες 5 %) οι πιέσεις εντείνονται σε βαθμό μεγαλύτερο από το μέγεθος της μειονότητας.
 Λχ, γίνονται μεγάλες διεκδικήσεις για την εισαγωγή ενός ειδικού ‘καθαρού’ (halal) με ισλαμικούς όρους φαγητού, πχ στα σούπερ μάρκετ, με αποτέλεσμα την εξασφάλιση απασχόλησης υποχρεωτικά σε μουσουλμάνους για την προπαρασκευή και διαχείρισή του.
 Σε περιπτώσεις που το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό εμφανίζονται απειλές για κινητοποιήσεις και αντίποινα. Την ίδια στιγμή αιτήματα αυτοδιοίκησης με βάση την Σαρία (ισλαμικό νόμο) στις ιδιαίτερες κοινότητές τους εμφανίζονται με απειλές για βίαια αντίποινα αν η πίεση απορριφθεί.
Όταν το πληθυσμιακό ποσοστό των μουσουλμάνων ξεπερνά το 10 %, βιαιότητες κάνουν την εμφάνισή τους με ανησυχητική συχνότητα με βάση παράπονα και αιτήματα για την κοινωνική τους κατάσταση. Στο Παρίσι βλέπουμε ήδη πυρπόληση αυτοκινήτων ενώ η παραμικρή κίνηση που ενοχλεί τους ισλαμιστές απαντάται με βιαιότητες και συχνά με αίμα (Παρίσι και Κοπεγχάγη με καρτούν για τον Μωάμεθ και Αμστερνταμ για κάποιο φίλμ). Τέτοιες εντάσεις παρατηρούνται σχεδόν καθημερινά σε κοινωνίες με τέτοια ποσοστά (Ινδία 10%, Κένυα 19%, Ρωσία 15 %).
Με ποσοστά πάνω από 20 % σημειώνονται συχνές εγκληματικές ενέργειες που περιλαμβάνουν σκοτωμούς αντιφρονούντων ετερόπιστων (χριστιανών) η ετερόδοξων (σιίτες) καθώς και σχηματισμός παραστρατιωτικών οργανώσεων όπως λχ στην Αιθιοπία (32,8 %), στο Τσαντ (53,1 %) και στο Λίβανο (59,7 %) και στη Βοσνία (40 %). Όταν το ποσοστό των μουσουλμάνων κατοίκων ξεπερνά το 60 % σημειώνονται οργανωμένες διώξεις ‘άπιστων’, εθνοκαθάρσεις αντιφρονούντων, η χρησιμοποίηση της Σαρία σαν επιθετικού όπλου όπως και η Γίζυα (φόρος στους άπιστους) καθώς και φαινόμενα βίαιης Τζιχάντ (Μαλαισία 60,4 %, Κατάρ 77,5 %, Σουδάν 70 %, Μπανγκλαντές 83 %, Αίγυπτος 90 %, Ινδονησία 86,1 % κλπ).
Πρόσφυγες η Εισβολείς;
Οι χριστιανικές χώρες γεμίζουν από μουσουλμάνους τυχαία η κατόπιν κάποιας συνειδητής κινητοποίησης; Κανένας δεν μπορεί με σιγουριά να διατυπώσει κάποια καίρια άποψη. Παρατηρήσεις όμως είναι δυνατόν να γίνουν. Η κραυγή ‘Χετζίρα’ (Hijrah) στέλνει κραδασμούς ανατριχίλας στις ψυχές και στο θυμικό των μουσουλμάνων. Σηματοδοτεί το ξεκίνημα του Ισλάμ κι’ αναφέρεται στη φυγή σαν πρόσφυγας του Προφήτη Μωάμεθ από την Μέκκα, για να διασωθεί από επικείμενους φονιάδες, την άφιξή του στη Μεντίνα (τότε, Γιαθρίμπ), την μεθόδευση της από μέσα κατάληψής της και την επεκτατική στη συνέχεια κυριαρχία του Ισλάμ παντού. Περιέχεται σε 91 στίχους του Κορανίου σαν καθήκον των μουσουλμάνων να μιμηθούν τoν Προφήτη και να αυξήσουν την Χετζίρα, με στόχο την επεκτατική διάδοση του Ισλάμ σε άλλες χώρες και κοινωνίες. Μια τέτοια ‘φυγή’ των μουσουλμάνων, με την μορφή προσφυγιάς η μετανάστευσης, οριοθετεί τους τρόπους με τους οποίους η Σαρία (ιερός νόμος) μπορεί τελικά να επιβληθεί σε αλλόπιστες κοινωνίες. Από την βία των Σαλαφιστών μέχρι την αξιοποίηση των δημοκρατικών θεσμών και της ανοχής των άλλων κοινωνιών, που κάνουν χρήση οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι οπαδοί της Χιζμπ – ουτ Ταχρίρ, υπάρχουν σαφείς θρησκευτικές αναφορές στα διάφορα ιερά κείμενα. Σε ποιό βαθμό λοιπόν η ανθρώπινη πλημμύρα που κατακλύζει τα ελληνικά νησιά και την υπόλοιπη Ευρώπη είναι προιόν γνήσιας προσφυγικής διαφυγής η αποτέλεσμα προσχεδιασμένης – με μεθόδους βίαιου εξαναγκασμού συχνά – ισλαμικής διείσδυσης; (Για περισσότερες πληροφορίες στο θέμα, βλ το μικρό βιβλίο των Sam Solomon και E. Al Maqdisi, Modern Day Trojan Horse: Al-Hijra, the Islamic Doctrine of Immigration, Accepting Freedom or Imposing Islam?. Advancing Native Missions, 2009).
Ρίχνοντας μια ματιά στις φωτογραφίες και στα βίντεο από τα συμβαίνοντα στα ελληνικά νησιά και στους σταθμούς της Βουδαπέστης, της Βιέννης και του Μονάχου αλλά και στα σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας και Γερμανίας – Δανίας διαπιστώνουμε (παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να επικεντρώνουν τις κάμερες στα ελάχισταίγυναικόπαιδα) πως 8 στους 10 εικονιζόμενους είναι νέοι άνδρες ηλικίας γύρω στα είκοσι και πάνω. Ανάμεσα στις τόσες χιλιάδες ‘πρόσφυγες’, που είναι οι πολλές γυναίκες, τα μικρά παιδιά, οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι; Αυτοί δεν κινδυνεύουν από τους εμφύλιους και τις αγριότητες των τζιχαντιστών του Χαλιφάτου; Κάτι δεν στέκει καλά σε όλα αυτά. Είναι περίεργο πως δεν γίνεται σχεδόν καθόλου κουβέντα για το ζήτημα αυτό.
Είναι επίσης ακατανόητο πως όσοι διαφεύγουν από τη Συρία κυρίως στρέφονται προς την Δύση, και όχι προς πολύ κοντύτερα ευρισκόμενες χώρες που είναι πλούσιες αλλά και μουσουλμανικές. Σε χώρες όπως το Κουβέιτ, το Κατάρ , τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία δεν έχει μέχρι σήμερα μεταφερθεί ούτε ένας (!) μετανάστης. Ενώ σε άλλες γειτονικές χώρες, με σοβαρά όμως οικονομικά προβλήματα οι περισσότερες , και που δεν μπορούν να τους κρατήσουν για πολύ, έχουν γίνει δεκτοί πάρα πολλοί (Τουρκία 1,8 εκ., Λίβανος 1,2 εκ., Ιορδανία 628.000, Αίγυπτος 133.000). Κι αυτοί όμως, λόγω άθλιων οικονομικών συνθηκών, πασχίζουν να φύγουν για Ελλάδα και Ευρώπη. Γιατί οι εύπορες μουσουλμανικές χώρες, όπου θα μπορούσαν να παραμείνουν μόνιμα δίχως προβλήματα, δεν δέχονται κανέναν;
Μήπως λοιπόν στόχος είναι η νέα ‘φυγή’ (hijrah) προς την Δύση; Πριν από μήνες το Ισλαμικό Χαλιφάτο στη Συρία και στο Ιράκ είχε απειλήσει την Δύση με 500.000 χιλιάδες ισλαμιστές ‘πρόσφυγες’. Που σύμφωνα με το παράδειγμα του Προφήτη θα διέβρωναν τις κοινωνίες αυτές από μέσα, διαδίδοντας την φανατισμό τους, με τελικό στόχο την επιβολή της Σαρία. Το σχέδιο του Χαλιφάτου δείχνει να πετυχαίνει, με την Ευρώπη να κατακλύζεται από μουσουλμάνους και τα ελληνικά νησιά, σαν ανυπεράσπιστα προγεφυρώματα, να βουλιάζουν κάτω από το βάρος των αριθμών τους..
Το ζήτημα δεν έχει να κάνει με ρατσισμό. Μια και η εθνικότητα και το χρώμα των εισβολέων δεν παίζει κανένα ρόλο. Εχει όμως μεγάλη σημασία η σύγκρουση αξιών. Οι κοινωνίες μας είναι χτισμένες πάνω στην αποδοχή του διαφορετικού, στην ανεκτικότητα και τον αλληλοσεβασμό. Αυτές είναι αρχές που αντιπαρατίθενται με τον ακραίο ισλαμισμό. Οι αξίες των δύο πολιτισμών δεν είναι συμβατές. Φανατισμός, μίσος, αντιπαλότητα, εξαίρεση του ‘άλλου’ κυριαρχούν στο δικό τους πολιτισμό. Στην αναπόφευκτη σε βάθος χρόνου ρήξη, ποιος θα κυριαρχήσει;
Οι Ευρωπαικές ηγεσίες εξακολουθούν να κρατούν τα μάτια ερμητικά κλειστά στην πραγματικότητα και στους κινδύνους. Προκειμένου να εξυπηρετήσουν παροδικά συμφέροντα και μυωπικούς πολιτικούς στόχους θυσιάζουν τις μακρόπνοες προοπτικές των κοινωνιών τους. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη σκέψη τους και την έλλειψη οραματισμών.
*Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος έχει γράψει τα βιβλία: Στην Καρδιά του Ισλάμ: Από τις Στέπες της Κεντρικής Ασίας στο Αφγανιστάν (2001) και πρόσφατα Η Οργή του Ισλάμ και οι Φανατικοί της Τζιχάντ (2015)
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου*.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Προσφυγιά ή “εισβολή”; "

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Παπαρρηγόπουλος Ιωάννης

Για τον Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο δεν έχουν γραφτεί πολλά, όχι τόσα όσα ίσως αρμόζουν σε έναν ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ισάξιο σε γενναιότητα, ευστροφία και πίστη στα υψηλά ιδανικά της ελευθερίας και εθνικής ανεξαρτησίας με ονόματα που όλοι λίγο ως πολύ γνωρίζουμε από τα σχολικά μας χρόνια. Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Δημήτριος Υψηλάντης, Ιωάννης Καποδίστριας, Φιλικοί… Ονόματα γνωστά από τα βιβλία της ιστορίας του δημοτικού, του γυμνασίου, του λυκείου, από τους λόγους που εκφωνούνται στις παρελάσεις και τις εθνικές επετείους. Τους ήξερε όλους και τον ήξεραν κι εκείνοι.
 Γνώριζαν την εντιμότητα, το ήθος και την καλοσύνη του.
 Ήξεραν ότι μπορούσαν να τον εμπιστευτούν απόλυτα με τη ζωή τους και δημιουργούσαν στενούς δεσμούς φιλίας μαζί του που κρατούσαν εφ’ όρου ζωής.
Δεσμοί φιλίας, ωστόσο, συνέδεαν τον Δαμαριωνίτη φιλικό και διπλωμάτη όχι μόνο με τους ομοεθνείς του Έλληνες, αλλά με όλους όσους είχαν την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσουν, Δυτικοί, Ρώσοι και Οθωμανοί, όλοι εκ των οποίων ανεξαιρέτως είχαν να πουν τα καλύτερα για κείνον.

Το γεγονός ότι ο Παπαρρηγόπουλος είχε το χάρισμα να κερδίζει την εκτίμηση των συνανθρώπων του διαφαίνεται πολύ έντονα μέσα από τις λιγοστές, ομολογουμένως, πηγές που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας. Η σχετικά περιορισμένη φιλολογία, αν εξαιρέσει κανείς την ατυχή απώλεια σημαντικού μέρους της αλληλογραφίας του κατά την μεταφορά της από το νησί της Νάξου στην πρωτεύουσα με εντολή των απογόνων του, οφείλεται σε δύο κυρίως λόγους, δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστράφηκε ολόκληρη η ζωή και το έργο του σε καιρό πολέμου και σε καιρό ειρήνης:
α) τη φύση του επαγγέλματός του και
β) τη φύση του χαρακτήρα του.
Παρά τις λιγοστές πηγές, ωστόσο, όλες όσες υπάρχουν που να γίνεται αναφορά στο όνομά του σκιαγραφούν, όχι μόνο το ποιόν του χαρακτήρα του, αλλά τη σημασία του έργου του στην τελική έκβαση του αγώνα των Ελλήνων για την πολυπόθητη λευτεριά.

Αυτόν τον αγώνα έκανε στόχο ζωής ο Δαμαριωνίτης ήρωας από τα πιο άγουρα χρόνια της ζωής του πρώτα και την εδραίωση της εθνικής ανεξαρτησίας ως τα βαθιά του γεράματα στη συνέχεια. Οι επιλογές ζωής του είχαν όλες τους αφετηρία αυτή τη σπίθα, το όραμα να δει την πολύπαθη πατρίδα του ελεύθερη.

        Όμως, πώς θα μπορούσε ένα φτωχό παιδί από μια πολύτεκνη οικογένεια του χωριού που μετά βίας έβγαζε τα στοιχειώδη για να ζήσει, να βρει την χαραμάδα εκείνη που θα τον βοηθούσε να ανοίξει τα φτερά του και να υπερβεί τα προβλήματα και το τέλμα που είχε οδηγήσει τον τόπο η υποδούλωση στους Οθωμανούς επί τέσσερις ολόκληρους αιώνες; Πώς ένα μικρό αγόρι, ένας έφηβος θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά;

        Ερωτήματα καίρια που βασάνιζαν το μυαλό του μικρού «Τζωάννη» - όπως θα γινόταν γνωστός αργότερα- νύχτα μέρα, ώσπου η απάντηση ήρθε σαν θείο δώρο από ένα άτομο του πολύ προσωπικού του περιβάλλοντος με τον οποίο και διατήρησε αλληλογραφία για μεγάλο χρονικό διάστημα αφότου έφυγε από το νησί, τον Εμμανουήλ Κρητικοπούλη, που ήταν λόγιος, ιερέας και συγγενής της μητέρας του. Μια απάντηση που όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα παραμένει πάντοτε η ίδια:
        Ο δρόμος του πεπρωμένου του έπρεπε να περάσει μέσα από τη μόρφωση.

        Βέβαια, το να μιλάμε για μόρφωση, ανώτατες σπουδές κτλ. εν μέσω Τουρκοκρατίας δεν ήταν κάτι το αυτονόητο, όπως θεωρητικά συμβαίνει σήμερα. Τότε, τίποτα δεν θεωρείτο αυτονόητο και τίποτα δεδομένο.
Το μικρό νησιωτόπουλο όμως είχε ήδη πάρει την απόφασή του. Έτσι, δοθείσης της ευκαιρίας, μια πρόσκληση από συγγενείς του πατέρα του να τον φιλοξενήσουν όσο εκείνο θα σπούδαζε, άφησε το νησί του και, με τις ευλογίες της οικογένειάς του, βρέθηκε προσφυγόπουλο στην πολιτεία που φύλαγε τα κλειδιά του μέλλοντός του, την Κωνσταντινούπολη.

        Για το πότε ακριβώς και υπό ποιες συνθήκες το ζεύγος Παπαρρηγόπουλου, ένα άτεκνο μεσοαστικό ζευγάρι μπήκε στη ζωή του νεαρού Ιωάννη, παραμένουν αδιευκρίνιστα. Αναπάντητα παραμένουν και άλλα ερωτήματα, όπως εάν υπάρχει συγγένεια μεταξύ της νέας του οικογένειας και του διακεκριμένου ιστορικού και καθηγητή ΚωνσταντίνουΠαπαρρηγόπουλου, ένα όνομα που υπάρχει σε όλα τα βιβλία ιστορίας και διδάσκεται σε όλες τις φιλολογικές σχολές του κόσμου, αφού είναι το πρόσωπο εκείνο που ενέταξε την Βυζαντινή ιστορία στην ιστορία της Ελλάδας αποκαθιστώντας την γέφυρα που έλειπε, έτσι ώστε να γίνει η σύνδεση των Ελλήνων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους με το ένδοξο αρχαίο παρελθόν τους.
        Αυτό που γνωρίζουμε πάντως, είναι ότι μέσα σε λίγο διάστημα συνδέθηκαν με τον νεαρό Ιωάννη με δυνατούς συναισθηματικούς δεσμούς που επισφραγίστηκαν με την νόμιμη ένταξή του στην οικογένειά τους, υπό το καθεστώς της υιοθεσίας.
        Η οικογένεια Παπαρρηγόπουλου, πέρα από το όνομά της, έδωσε στο μικρό Δαμαριωνιτόπουλο όλη την υποστήριξη (οικογενειακή, συναισθηματική, ηθική και οικονομική) να ανοίξει τα φτερά του και να κυνηγήσει το πεπρωμένο του. Ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος φοίτησε στα καλύτερα σχολεία της Κωνσταντινούπολης, συνεχίζοντας κατόπιν τις σπουδές του σε διαπρεπή πανεπιστήμια της Ιταλίας και της Οδησσού.
        Οι σπουδές του ολοκληρώθηκαν στη Μόσχα της Ρωσίας.
Εκεί άνοιξαν καινούργιοι δρόμοι που του εξασφάλισαν σημαντικές γνωριμίες και διασυνδέσεις με την αριστοκρατία της ρωσικής κοινωνίας.
       
        Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έγινε άριστος γνώστης της ρωσικής γλώσσας. Η φαρέτρα γέμιζε σταθερά και δυναμικά.
Ο χαρακτήρας χτιζόταν και το όραμα θέριευε, περιμένοντας εκείνη τη στιγμή που η δική του ετοιμότητα θα συναντιόταν με την χρυσή στιγμή όπου θα έμπαινε σε τροχιά δράσης.

        Όταν η πολυπόθητη ευκαιρία ήρθε, οΠαπαρρηγόπουλος βρισκόταν σε ηλικία 27 χρονών. Η ευρυμάθειά του στις ξένες γλώσσες, οι ακαδημαϊκές σπουδές και το περιβάλλον στο οποίο βρισκόταν πλέον, στάθηκαν αρκετά ώστε να διοριστεί διερμηνέας του ρωσικού Αυτοκρατορικού στόλου στο Αιγαίο.
Χάρη στη θέση του αυτή γνώρισε από κοντά προσωπικότητες που θα πρωταγωνιστούσαν πολύ σύντομα στις ιστορικές εξελίξεις που ελόχευαν. 
Για τον ίδιο ήταν η αρχή μιας λαμπρής επαγγελματικής πορείας που θα του χάριζε διακρίσεις και παράσημα τιμής και ανδρείας. Παράλληλα όμως, ήταν η αρχή για κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό, που δεν ήταν άλλο από την έμπρακτησυνεισφορά του στον Αγώνα.
Δύο παράλληλες πορείες, η μία γνωστή στους πάντες, η δεύτερη υπόγεια, σιωπηλή και αθέατη, σαν ένα υπόγειο ποτάμι που ρέει σταθερά αδιάκοπα κάτω από την επιφάνεια του επίγειου γίγνεσθαι, ορίζοντας τα όσα συμβαίνουν εκεί επάνω, στο φως του ήλιου, χωρίς κανείς να το καταλαβαίνει, παρά μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά.

        Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της ιδιοφυούς ενορχήστρωσης της σχέσης του με τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων.
Η επαγγελματική του ιδιότητα τον έφερνε συχνά πυκνά σε επαφή μαζί του, αλλά και όταν κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε, προφασιζόταν λόγους προκειμένου να συμβεί. Χρειαζόταν την προσωπική επαφή με τον Αλή Πασά γιατί ήξερε πως η παρουσία του στην περιοχή ήταν επιζήμια για τον Ελληνισμό, και ως εκ τούτου, έπρεπε να βρει τρόπο ή να τον φέρει με το μέρος των υπόδουλων Ελλήνων ή να τον στρέψει εναντίον του Σουλτάνου.

        Επέλεξε το δεύτερο. Για να φέρει σε πέρας το σχέδιό του έπρεπε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, κάτι όχι ιδιαίτερα δύσκολο για κάποιον με την ήπια και ευγενική προσωπικότητα του Παπαρρηγόπουλου. Το γεγονός ότι στο πρόσωπό του ο Αλή Πασάς είδε τον διαμεσολαβητή που χρειαζόταν με τους Ρώσους προκειμένου να εξασφαλίσει την εύνοια του Τσάρου για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους υπό την ηγεσία του, ήταν ένας ευσεβής πόθος που γύρισε τελικά προς όφελος της ελληνικής πλευράς χάρη στον Έλληνα διπλωμάτη, παρόλο που τη δεδομένη στιγμή ο Αλή Πασάς δεν ήταν σε θέση να το αντιληφθεί.
Δεν έβλεπε πως ο νέος του έμπιστος και στενός φίλος στον οποίο άνοιγε την καρδιά του, εκείνος που πάντα του έλεγε αυτό που ήθελε να ακούσει, τον καθησύχαζε κάθε που αμφισβητούσε τη διάθεση των Ρώσων να τον βοηθήσουν, είχε την δική του προσωπική ατζέντα.

Γιατί, αν υπήρξε κάτι που χαρακτήριζε τον Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο ήταν η μεθοδικότητά του. Μεθοδικά και υπομονετικά, με μικρές κινήσεις, φαινομενικά αθώες, ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος προετοίμαζε το έδαφος για την τελική ρήξη του Αλή Πασά με την Υψηλή Πύλη.
Η υπομονή βρήκε τελικά έναν αναπάντεχο σύμμαχοστο πρόσωπο του ίδιου του εχθρού, του Σουλτάνου, ο οποίος, μαθαίνοντας για τις οικονομικές ατασθαλίες, καθώς και τις διαθέσεις του Αλή Πασά να αποσκιρτήσει από την επιρροή της Υψηλής Πύλης, αποφασίζει να λάβει μέτρα για την απομάκρυνσή του από τη θέση του, κάτι που πανικοβάλει τον Αλή Πασά όταν το μαθαίνει. Καλεί απεγνωσμένα τον Παπαρρηγόπουλο, χρειάζεται τον φίλο του να τον συμβουλεύσει για το τι πρέπει να κάνει.

Δεν γνωρίζει όμως ότι ο φίλος του είναι ήδη μέλος μιας Εταιρείας που οι φήμες την θέλουν να δρα επαναστατικά, συσπειρώνοντας τους υπόδουλους Έλληνες εναντίον των Οθωμανών κατακτητών. Ούτε και γνωρίζει πως όταν ο φίλος αυτός του τάζει σίγουρη βοήθεια από τους Ρώσους και υποστήριξη από τον Καποδίστρια αν τα έβαζε με τον Σουλτάνο, ο ίδιος διαβλέπει μια χρυσή ευκαιρία να τον βγάλει από τη μέση προτού αρχίσει η Επανάσταση.

Ο Αλή Πασάς τον πίστεψε. Πίστεψε στην βοήθεια της Ρωσίας και στην υποστήριξη των Ελλήνων, αποστάτησε εναντίον του Σουλτάνου απασχολώντας πολλά τούρκικα στρατεύματα και δίνοντας, χωρίς να το καταλάβει, την ευκαιρία στους Έλληνες να ξεκινήσουν μια πρώτη σειρά από νίκες σε μεμονωμένο επίπεδο.
Το ξέσπασμα της Επανάστασης ήταν πολύ κοντά, ακόμη και τότε όμως, ο Αλή Πασάς, ο τουρκαλβανός αρχιληστής με την Ελληνίδα μάνα, την Ελληνίδα γυναίκα, την Ελληνίδα νύφη, και, φυσικά τους Έλληνες φίλους, όπως ο Παπαρρηγόπουλος ήταν πεπεισμένος ότι όλα έβαιναν προς δικό του όφελος, κυρίως χάρη στον τελευταίο, ο οποίος τον διαβεβαίωνε με πειθώ πως η ρωσική βοήθεια ήταν καθ’ οδόν και άρα μπορούσε να συνεχίσει την αντίσταση κατά του Σουλτάνου με ασφάλεια.
Για κείνον όμως το τέλος ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο. Κλεισμένος μέσα στο φρούριό του, προδομένος από φίλους και γνωστούς, με τα ίδια του τα παιδιά να έχουν αποσκιρτήσει, βρίσκει τον θάνατο λίγο αφότου ξεσπά η Επανάσταση. Εκεί καταλαβαίνει τους πραγματικούς σκοπούς του Έλληνα φίλου του και ομολογεί: «Ανάθεμά σε Παπαρρηγόπουλε, με ηπάτησας.»

Ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος, που πλέον υπηρετούσε με αυταπάρνηση τον ιερό σκοπό της Φιλικής Εταιρείας, φεύγει αμέσως για την Πετρούπολη, όπου συναντά τον Ιωάννη Καποδίστρια. Οι ζυμώσεις έχουν φτάσει στο αποκορύφωμα και οι στιγμές είναι κρίσιμες. Στο πολεμικό συμβούλιο που συστήνεται και,χάρη στις εκεί παρεμβάσεις του, δρομολογούνταιτελικά οι εξελίξεις που όλοι γνωρίζουμε, ακριβώς στην ώρα και στον τόπο που έπρεπε προκειμένου να πετύχουν.

Με το ξέσπασμα της Επανάστασης, ο Παπαρρηγόπουλοςμετατείθεται από την Πάτρα στη Σμύρνη. Εκεί, σαν από μηχανής θεός, μπόρεσε να επέμβει δραστικά στη διάσωση 400 ατόμων, στην πλειψηφία τους γυναικόπαιδα, τα οποία, ως ραγιάδες, ήταν τα επόμενα θύματα των εξαγριωμένων Οθωμανών που είχαν ήδη αρχίσει να απαντούν στο άκουσμα της Επανάστασης με βιαιοπραγίες και σκοτωμούς. Έσωσε τις ζωές τους, και κατόπιν  έσωσε άλλους 700 Έλληνες στη Σμύρνη με ρίσκο της δικής του ζωής, αλλά και της οικογένειάς του, αφού πίσω στην Πάτρα οι Οθωμανοί έκαψαν το σπίτι του και από θαύμα σώθηκαν οι δικοί του που διέφυγαν με πλοίο στη Βενετία την τελευταία στιγμή.
Λιγοψύχησε; Κάθε άλλο. Τους ακολούθησε στη Βενετία για να σιγουρευτεί για την ασφάλειά τους και, χάρη στην παρουσία του εκεί, φάνηκε για άλλη μια φορά χρήσιμος στον Αγώνα. Όταν ο πάπας εμπόδισε την ελληνική επιτροπή να φτάσει στη Βερόνα, την πόλη όπου θα διεξάγονταν η σύνοδος των ηγεμόνων της Ευρώπης, παρέλαβε τα έγγραφα και, λαμβάνοντας οδηγίες από τον Καποδίστρια, εκπροσώπησε ο ίδιος την ελληνική πλευρά και κατάφερε να θέσει Και το ελληνικό ζήτημα στην θεματική ατζέντα της Συνόδου.

Το διπλωματικό του έργο τον φέρνει πίσω στην Ελλάδα σε μια σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας όπου θα καθοριζόταν η ίδια η έκβαση του Αγώνα, την τελική αναμέτρηση Ελλήνων και Τούρκων στον κόλπο τουΝαυαρίνου.Ήταν το διάστημα που ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος υπηρετούσε ως διερμηνέας στη ναυαρχίδα Αζόφ της ρωσικής μοίρας και γνώριζε από πρώτο χέρι τις αδιάφορες διαθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων απέναντι στο ελληνικό ζήτημα, το οποίο δεν συμβάδιζε με τα δικά τους συμφέροντα. Για εκείνες, μια σύρραξη μεταξύ Ελλήνων και Τουρκοαιγυπτίων σε αυτή τη φάση δεν ήταν προς το συμφέρον και, προφασιζόμενοι την Συνθήκη του Λονδίνου που επέβαλε ειρηνικά μέσα για την επίλυση των διαφορών, οι 3 ναύαρχοι προχωρούσαν διαδικασίες για ανακωχή.
Αυτό βέβαια θα ήταν ολέθριο για την ελληνική πλευρά, που έβλεπε το όραμα για ανεξαρτησία να εξανεμίζεται, με τον Ιμπραήμ να έχει ήδη δώσει διαταγή στους Αιγυπτίους να κάψουν και να καταστρέψουν τα πάντα στο πέρασμά τους, απειλώντας με γενοκτονία (και όχι εθνοκάθαρση, όπως έχει γίνει μόδα να λέγεται στις μέρες μας) ολόκληρη την Πελοπόννησο. Ο Παπαρρηγόπουλος έβλεπε μπροστά στα μάτια του να γράφεται για την Ελλάδα το πιο ζοφερό σενάριο, ο ολικός αφανισμός της. Ένα σενάριο που θα έπαιρνε σάρκα και οστά με το που συναντιούνταν οι εκπρόσωποι των συμμαχικών δυνάμεων με τον Ιμπραήμ, κάτι που τελικά απετεύχθη χάρη στις άμεσες διπλωματικές ενέργειες του Τζοάννη.

Στη ναυμαχία του Ναυαρίνου, ο Παπαρρηγόπουλος πολέμησε με ανδρεία, σώζοντας ταυτόχρονα από καιόμενη τουρκική φρεγάτα 22 Έλληνες αιχμαλώτους την τελευταία στιγμή όπου κατάφερε να τους μεταφέρει ασφαλείς στην ρωσική ναυαρχίδα. Τραυματισμένος και ο ίδιος δύο φορές από σφαίρα - η δεύτερη μάλιστα θα του έπαιρνε τη ζωή αν δεν έβρισκε στην πλακέτα του ρολογιού του (το οποίο σήμερα είναι εκτεθειμένο στο Μπενάκειο μουσείο)– ζήτησε από τον Ρώσο ναύαρχο να στείλει μέρος του συμμαχικού στόλου στη Σμύρνη να παραλάβει τους εκεί Έλληνες, κάτι που έγινε – πάλι χάρη στην προσωπική του παρέμβαση και αυταπάρνηση, γλυτώνοντάς τους από βέβαιο θάνατο.

        Μετά τη ναυμαχία ο Παπαρρηγόπουλος προσανατολίζει την δραστηριότητά του στην απομάκρυνση των Τούρκων από τα διάφορα κάστρα της Πελοποννήσου. Υπό τη σκιά των γυπών – συμμαχικών δυνάμεων, που καιροφυλακτούσαν να αποκτήσουν οι ίδιοι τα ελληνικά εδάφη της Πελοποννήσου αλλά και της Στερεάς Ελλάδας που ελευθερώνονταν από τους Οθωμανούς, εμποδίζει περεταίρω αιματοχυσία πείθοντας τους Τούρκους για το μάταιο της αντίστασης και επιτυγχάνοντας την αναίμακτη παράδοση των κάστρων πρώτα της Μεθώνης και της Κορώνης και στη συνέχεια του Αντιρρίου, της Ναυπάκτου, του Μεσολλογίου και του Αιτωλικού, κάστρα σημαντικά, αφού αν τα καταλάμβαναν οι Έλληνες θα επεκτείνονταν τα όρια του ελληνικού κράτους πέρα από τον λαιμό της Πελοποννήσου, όπως προσχεδίαζαν οι συμμαχικές Δυνάμεις.
        Ο Παπαρρηγόπουλος ήταν εκείνος που έπεισε τον κυβερνήτη Καποδίστρια να προχωρήσουν τις διαδικασίες κατάληψης των επίμαχων φρουρίων δια της διπλωματικής οδού και όχι της πολιορκίας. Έτσι, ως πληρεξούσιος της Κυβέρνησης, επιτυγχάνει το ακατόρθωτο. Να πείσει τους Τούρκους να παραδοθούν αμαχητί! Σε αυτό βοήθησαν οι φιλικές σχέσεις του με ανθρώπους του αντίθετου στρατοπέδου, το ταλέντο του στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις και, κυρίως, στον αγαπητό από τους πάντες χαρακτήρα του. Τον αγαπούσαν όλοι και τον εμπιστεύονταν σε ό,τι και αν τους έλεγε ή τους ζητούσε.
Η υπογραφή του ως πληρεξούσιος του Έλληνα Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια υπάρχει σε όλες τις συνθήκες παράδοσης των φρουρίων που προαναφέρθηκαν, ήταν ο ίδιος μάλιστα που επέβλεπε για την τήρηση των συμφωνηθέντων, μια πράξη που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους Τούρκους που παρέδιδαν ένα-ένα τα κατακτημένα εδάφητης Ελλάδας.

        Μετά από 400 χρόνια υποδούλωσης και 8 χρόνια πολέμου η
Ελλάδα ήταν πλέον ελεύθερη και ο Παπαρρηγόπουλος ήταν εκεί για να το ζήσει σε όλα τα στάδια αυτής της πορείας.Η Ελλάδα άρχισε δειλά-δειλά να ισορροπεί στα πόδια της, να γίνεται κράτος αυτόνομο, ανεξάρτητο, που δεν είχε τίποτα ναζηλέψει από τα υπόλοιπα νεοσύστατα κράτη της Ευρώπης που κατάφεραν να αποτινάξουν τους δικούς τους φεουδαρχικούς δυνάστες.

        Αυτή την Ελλάδα υπηρέτησε ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος μέσα από τη θέση του Γενικού Πρόξενου της Ρωσίας αρχικά και
κατόπιν από εκείνης του Συμβούλου Επικρατείας στην Αθήνα, όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ενεργής ζωής του.
        Με τα 500.000 γρόσια (κάπου 1.500.000 σε σημερινά ευρώ) που έλαβε ως χρηματική αποζημίωση από την ρωσική κυβέρνηση για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει – πέρα από τις 3 παρασημοφορήσεις του από τον ίδιο τον Τσάρο
αυτοκράτορα Νικόλαο – συνέχισε τον αγώνα του με δεδομένα ειρήνης αυτή τη φορά, αφού είχε εμφανιστεί ένα νέο πρόβλημα στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Οι μπέηδες με το πέρας της υποδούλωσης αρνούνταν να φύγουν από την Ελλάδα, αφού μετά από τόσα χρόνια κυριαρχίας είχαν αποκτήσει μεγάλες και προσοδοφόρες εκτάσεις γης που αρνούνταν να εγκαταλείψουν.
Αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα του προβλήματος, ο Παπαρρηγόπουλοςξεκίνησε να αγοράζειόσα περισσότερα κτήματα μπορούσε μόνον από Τούρκους γαιοκτήμονες, ώστε να φύγουν από την Ελλάδα οριστικά και αμετάκλητα.
        Γνωστά είναι τα κτήματα που παραχώρησε στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να φτιαχτεί ο Εθνικός – τότε Βασιλικός – Κήπος της νεοσύστατης πρωτεύουσας, καθώς και μια μεγάλη έκταση στην Κάρυστο Ευβοίας. Εκεί έφτιαξε την εξοχική του κατοικία όπου και αποσύρθηκε μόνιμα στη δύση της ζωής του.

        Εκτός από γη, ο Παπαρρηγόπουλος απόκτησεστην Αθήνα και ένα σπίτι, το οποίο υπάρχει μέχρι και σήμερα, ένα υπέροχο νεοκλασικό δίπατο κτήριο στην οδό Κυδαθηναίων αριθμός 27, στην Πλάκα.
        Εκεί έζησε ημέρες γαλήνης και μακροημέρευσης με την δεύτερη σύζυγό του (η πρώτη απεβίωσε νωρίς) και τα επτά παιδιά του, τα οποία όλα τους διέπρεψαν επαγγελματικά, κοινωνικά και προσωπικά και εξελίχθηκαν σε αξιοσήμαντα μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας. Η οικία Παπαρρηγόπουλου πρωταγωνίστησε επί σειρά ετών στην κοσμική ζωή της Αθήνας, με σημαντικές προσωπικότητες της εγχώριας και διεθνούς πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής να παρελαύνουν από τις όμορφες σάλες του, αν και ο ίδιος απείχε συνειδητά από τα πολιτικά δρώμενα του τόπου.

       Προχωρώντας σιγά σιγά προς το κλείσιμο αυτής της παρουσίασης, θα ήθελα να μεταφέρω κάποια ενδεικτικά λόγια επιφανών για τον Παπαρρηγόπουλο, όπως τα συγκέντρωσε στο βιβλίο του ο Στυλιανός Δέτσης, χρήσιμος οδηγός για την έρευνά μου.

        Αλή πασάς:
        «Είδησις προς όλους τους κοσαμπάδες (κωμοπόλεις) και χωρία από τα Ιωάννινα και έως το Έμπαχτον (Ναύπακτος).
Απερνά ο αγαπητός μας κυρ ΤζοάννηςΠαπαρρηγόπουλος … ο οποίος, ό,που ήθελε γυρίσει και σταθή, να τον δεχτήτε με τιμή και με κονάκι και με περιποίησιν, οπου να μείνει ευχαριστημένος όθεν α περάσει…»
        Φιλικοί:
        «Αποστέλλομεν τον επιφέροντα το παρόν (συστατικό έγγραφο) ημέτερον Σιορ ΤζωάννηνΠαπαρρηγόπουλον, άνδρα φίλον και αδελφόν, τίμιον και πιστόν, προς ον ενεθέμεθα άπαντες τους στοχασμούς ημών.»
        Φιλότουρκη εφημερίδα της Σμύρνης:
        «Ο οκταετής πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων παρέχει δυστυχώς τόσον ολίγους άνδρας, δυννηθέντας να σεβασθώσι και βοηθήσωσι τους δυστυχήσαντας εχθρούς, ώστε θεωρούμεν καθήκον μας να δημοσιεύσωμεν τους επαίνους, ους οι αρχηγοί των εν τοις φρουρίοις Αντιρρίου και Ναυπάκτου Τούρκων εκφράζουσι δια την υπερ αυτών διαγωγήν ενός αρχηγού των Ελλήνων, του Ιωάννου Παπαρρηγόπουλου, διερμηνέως του ρωσικού στόλου. Η παρουσία του, διηγούνται οι Τούρκοι, μας ενεθάρρυνε να συνθηκολογήσουμεν. Εγιγνώσκαμεν τον έντιμο χαρακτήρα του και εδώσαμενπίστιν εις τους λόγους του. Άνευ αυτού η χύσις του αίματος ήτον αναπόφευκτος. Γενομένης δε της συνθήκης, ο Παπαρρηγόπουλος μας παρέσχε τροφάς και χρήματα. Μετεχειρίσθη δε άπαντας τους Τούρκους με πολλήνφιλανθρωπίαν.»

        Και πολλά πολλά άλλα που έχουν ειπωθεί από σημαίνοντα πρόσωπα ιστορικής βαρύτητας, όπως ο Καποδίστριας, ο Μιαούλης ο ναύαρχος Χέυδεν και άλλοι, όλα ενδεικτικά της επαγγελματικής τιμής και ακεραιότητας του χαρακτήρα του παιδιού του Δαμαριώνα που έμεινε πιστό στο όραμά του, ευεργετώντας την Ελλάδα όσο λίγοι.

  
Μέσα στα χρόνια έμαθα πως κάπου στις ανηφοριές του Δαμαριώνα υπάρχει ένα βουλημένο πέτρινο κτήριο που ήταν το σπίτι όπου γεννήθηκε. Προσπάθησα σε κάποια επίσκεψή μου στο χωριό να το αναζητήσω. Κανείς από όσους ρώτησα δεν ήξερε να με οδηγήσει ως εκεί.
Είχα ωστόσο την ευκαιρία να θαυμάσω από κοντά τη βρύση του Μερσινού που φτιάχτηκε από τον ίδιο, σε μια επίσκεψή του στο νησί προκειμένου να ξαναδεί τους γέροντες γονείς του.
        
     Νομίζω όμως ότι θα πρέπει να αισθάνεστε υπερήφανοι και για έναν ακόμη λόγο, που θα σας πω αμέσως έτσι όπως το αισθάνομαι, ως σύζυγος Δαμαριωνίτη, μοιραζόμενη μαζί σας κάτι προσωπικό.
Όσο έμπαινα μέσα στη βιβλιογραφία και τις διάφορες γραπτές πηγές προκειμένου να αποκτήσω μια άποψη για τον Παπαρρηγόπουλο, το εξής θαυμαστό συνέβαινε: Κάθε φορά που διάβαζα κάτι καινούργιο που είχε να κάνει με τον τρόπο που ενεργούσε, τον τρόπο που σκεφτόταν ή τον τρόπο που επικοινωνούσε με τους γύρω του, αισθανόμουν πως ήταν σα να τον γνωρίζω ήδη! Αυτός ο χαρακτήρας μου ήταν ήδη γνώριμος. 
Στην προσπάθειά μου να το εξηγήσω, διαπίστωσα έκπληκτη πως όλα αυτά τα γνωρίσματα που τον χαρακτήριζαν, μου ήταν ήδη γνωστά και οικεία από όλους εσάς, τους σημερινούς Δαμαριωνίτες που γνώρισα και αγάπησα όλα αυτά τα χρόνια.
        Εντιμότητα, βίος λιτός, εγκρατής και ήσυχος, εργατικότητα παραδειγματική, αίσθημα προσφοράς, αλληλεγγύης, φιλανθρωπίας, εγκαρδιότητα, αφοσίωση, αξιοπιστία, σεμνότις.  Όλα ζωντανά γύρω μου, ακόμα και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Να ζουν και να παραμένουν αναλλοίωτα με έναν τρόπο θαρείς μαγικό, υπερβατικό, σα να μην πέρασε μια μέρα.

Το ίδιο DNA έχει ταξιδέψει στα μονοπάτια της ιστορίας και έφτασε αναλλοίωτο σε εσάς, τους σημερινούς Δαμαριωνίτες, τους απογόνους μιας τόσο σημαντικής προσωπικότητας όσο ο Ιωάννης ΛινάρδοςΠαπαρρηγόπουλος, ενός ήρωα, ενός ανθρώπου με Α κεφαλαίο, που παραμένει ζωντανό, ακέραιο μέχρι και σήμερα, μέχρι και τώρα, αυτή τη στιγμή που έχουμε συγκεντρωθεί στον χώρο αυτό για να τον τιμήσουμε, μέσα από όλους εσάς.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΨΑΡΡΟΥ


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Παπαρρηγόπουλος Ιωάννης"

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

ΠΕΡΙ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΥ



             ΠΕΡΙ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΥ
  Φωτογραφία του George Chavales.

         
Διάβασα πρόσφατα πολύ προσεκτικά ένα άρθρο του Τζήμερου με τίτλο <<Ο ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ ή ΕΣΥ>> αλλά ως συνήθως ο συγκεκριμένος πολιτικός/τεχνοκράτης (τον έχω παρακολουθήσει σε πολλές ομιλίες του) βλέπει τα πράγματα με ένα « απλοϊκό »» οικονομοτεχνικό λογισμό που δεν συνάδει με την εξέλιξη των κοινωνιών στη μεγάλη ιστορική πορεία των λαών!
Όλη η ουσία του άρθρου του για την παρουσία των Ισλαμιστών (φανατικών και μη) στο παγκόσμιο περίγυρο βρίσκεται στον επίλογο του όταν δέχεται την ΠΟΛΥΦΥΛΕΤΙΚΟΤΗΤΑ και απορρίπτει την ΠΟΛΥΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ!!
Δίνει παραδείγματα αυτής της παραδοχής του αναφέροντας τις ΗΠΑ ένα ισχυρό έθνος (είναι άραγε αμιγές έθνος;;;) που οφείλει τη ζωντάνια την δημιουργικότητα και την πρόοδο του στη παρουσία εκεί διαφορετικών λαών/φυλών.
Και συμπληρώνει ότι αυτό βέβαια επιτυγχάνεται αφού όλο αυτό το ΜΩΣΑΪΚΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ αποδέχεται τους νόμους και τους θεσμούς ενός κεντρικού διοικητικού συστήματος που ελέγχεται απόλυτα από τραπεζικά και επιχειρηματικά θεσμικά κέντρα.
Μέχρι εδώ φαντάζομαι ότι όλοι μας καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και μπορούμε να υποθέσουμε διάφορα σενάρια έστω και συνωμοσιολογικά γιατί η ΗΠΑ έπεσε τελική θύμα και έγινε βορά των Μουσουλμάνων φονταμενταλιστών που τους εκκόλαψε όλα αυτά τα χρόνια της ενεργειακής κρίσης μέσα στο πολυφυλετικό σύστημα της!!!!
Ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνει ο Τζήμερος αλλά και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι (οι Αμερικανοί πρόσφατα το κατάλαβαν και τρέχουν και δεν φτάνουν) είναι ότι αποδεχόμενοι την ΠΟΛΥΦΥΛΕΤΙΚΟΤΗΤΑ μέσα στη κοινωνική δομή τους ως δημοκρατικά καθεστώτα οφείλουν αυτομάτως να αποδεχτούν και να σεβαστούν την ανεξιθρησκία των πολιτών τους!!!
Και από εδώ ξεκινάει η επέλαση του Ισλαμισμού!!!!!!!!
Γιατί μα είναι πολύ απλό!!
Ο Μουσουλμανισμός δεν είναι μια απλή θρησκεία όπως τόσες άλλες όπου γίνεται σαφής ο διαχωρισμός μεταξύ του κοσμικού κράτους και του ιερατείου !!
Για τους φονταμενταλιστές Ισλαμιστές/Μουσουλμάνους η πηγή που κατευθύνει καθημερινά τα βήματα τους είναι το ΚΟΡΑΝΙ το δικό τους « ΕΣΟΠΤΡΟΝ » που καθορίζει όχι μόνον τη μεταξύ τους συμπεριφορά αλλά και που επιβάλλει τις επιλογές τους απέναντι στους «ΑΠΙΣΤΟΥΣ»!!!!
Οι φανατικοί λοιπόν Ισλαμιστές έχουν κηρύξει στους πάντες ΙΕΡΟ ΠΟΛΕΜΟ (ΤΖΙΧΑΝΤ)
Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΗΜΕΡΑ ΕΚΚΟΛΑΠΤΕΙ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ!!!
Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι όταν το ΙΕΡΑΤΕΙΟ που εκπροσωπεί της θρησκευτικές πεποιθήσεις των λαών αναλάβει κοσμική εξουσία τότε συντελούνται τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα έθνη οδηγούνται σε πολιτιστικό και πολιτισμικό ΜΕΣΑΙΩΝΑ!!
Δεν θα ήθελα να κουράσω με εκτενέστερες αναλύσεις σχετικά με τις ιδιαιτερότητες που έχει ο Μουσουλμανισμός σαν κοσμοθεωρία αλλά θέλω για να είμαι ιστορικά δίκαιος να υπογραμμίσω ότι μετά την καταστροφή των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και αντίστοιχα της Εφέσου αν δεν υπήρχαν οι πρώτοι (από το 872 μ.Χ και έπειτα) Μουσουλμάνοι φιλόσοφοι/λόγιοι όπως για παράδειγμα ο ΑΛ ΦΑΡΑΜΠΙ (ο Αλφάραβας) ο ΑΒΙΚΕΝΝΑΣ, ο ΑΒΕΡΡΟΗΣ αλλά ακόμη και ισλαμοεββραίος ΜΩΥΣΗΣ ΜΑΙΜΟΝΙΔΗΣ η Ευρώπη θα ζούσε ακόμη στον Μεσαίωνα αφού αυτοί οι σοφοί Μουσουλμάνοι βρήκαν από πρωτότυπες πηγές και αντέγραψαν στα Αραβικά και μετέπειτα στα Λατινικά όλη την Αρχαιοελληνική Γραμματεία αναδύοντας (στα χρόνια του σκοταδισμού) σχεδόν όλα τα έργα του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ του ΠΛΑΤΩΝΑ του ΠΥΘΑΓΟΡΑ του ΕΥΚΛΕΙΔΗ του ΑΡΧΙΜΗΔΗ του ΠΛΩΤΙΝΟΥ και πολλών άλλων Ελλήνων επιφανών πολυεπιστημόνων από την μελέτη των έργων των οποίων οι Ευρωπαίοι στήριξαν καθ’ ολοκληρία την Αναγεννησιακή πορεία τους!!!!!!!!!!!!!!!
Ας σκεφτούμε ένα πράγμα για την σοφία και την ευφυΐα αυτών των Αραβομουσουλμάνων οι οποίοι μελετώντας κυρίως ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ και ΠΛΑΤΩΝΑ άνοιξαν νέους δρόμους στη φιλοσοφία εμβαθύνοντας σε νοήματα και ιδέες όπως για παράδειγμα ο ΑΒΙΚΕΝΝΑΣ (980 - 1037 μ.Χ) έγραφε το βιβλίο του ΤΑΧΑΦΟΥΤ ΑΤ ΤΑΧΑΦΟΥΤ (Η ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΑΣ) προχωρώντας έτι περαιτέρω στο ΤΑΧΑΦΟΥΤ ΑΛ ΦΑΛΑΣΙΦΑ (Η ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ) όπου χαράσσει νέους δρόμους για προβληματισμό και ενατένιση στα υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο!!!!
ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΑΥΤΗ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ ΦΑΝΤΑΖΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΙ!!
Αν λοιπόν συγκρίνουμε σήμερα τους «σύγχρονους» Μουσουλμάνους με τους προ χιλιετίας ομοϊδεάτες τους μπορεί κάποιος να μου πει ιστορικά σε ποια εποχή ζούμε!!!!!!!!!!


Έγραψε ο : Γιώργος Χαβαλές
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΠΕΡΙ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΥ"
Related Posts with Thumbnails