Του Νίκου Λυγερού
Τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ είναι μία καινοτομία από την ύπαρξή τους και μόνο. Διότι είναι δύσκολο να διανοηθεί κανείς ότι η Ελλάδα διαθέτει αυτά τα θαλάσσια οικόπεδα δίχως να έχει ακόμα ΑΟΖ de jure κι όμως τα κατάφερε και είναι αναγνωρισμένα από τα 28 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ελληνικά. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί στις δηλώσεις μας αφού αφορά μάλιστα και διεθνή διαγωνισμό αδειοδότησης από τον οποίο αναμένουμε μεγάλες υποψηφιότητες από τις πετρελαϊκές εταιρείες ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που έγινε και στην Κύπρο. Στο ενδιάμεσο υπάρχει βέβαια κι άλλος διαγωνισμός για τις περιοχές Ιωαννίνων, Πατραϊκού και Κατάκολο μόνο που αυτές δεν έχουν καθόλου γεωπολιτικές διαστάσεις αφού δεν ανήκουν στην ελληνική ΑΟΖ ενώ τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα όχι μόνο βρίσκονται στην ελληνική ΑΟΖ αλλά πολλά από αυτά αγγίζουν τη μέση γραμμή με την Αλβανία, την Ιταλία και τη Λιβύη. Μάλιστα μερικά από αυτά βρίσκονται στα FIR Tirana, Brindizi, Roma, Malta, Tripoli, Cairo και αυτό δείχνει και την εμβέλειά τους όχι μόνο ως επιφάνεια αλλά και ως θέση στη γεωπολιτική σκακιέρα. Έτσι το να δηλώνουμε ότι θα αγγίξουμε αυτά τα 20 άμεσα ή έμμεσα μέσω μιας επανεξέτασης που ουσιαστικά σημαίνει μια ακύρωση δεν είναι μόνο απαράδεκτο για την όλη προσπάθεια αλλά και επικίνδυνο για την πατρίδα μας. Διότι αυτά συνδέονται ήδη με το μέλλον της Ελλάδας αφού αξιοποιούν το απέραντο γαλάζιο που διαθέτουμε λόγω της ελληνικής ΑΟΖ μας.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18704&l=gr
i.jpg)
Αναρτήσεις
