Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Καποδίστριας

 

  Η υπενθύμιση βοηθάει
  Όταν ο Καποδίστριας αποφάσισε οριστικά να αφήσει τη Ρωσία και να κατέβει για πάντα στην Ελλάδα, πρώτη του δουλειά ήταν να πουλήσει τα έπιπλά του. Ήταν καλοκαμωμένα και ακριβά και αν τα έφερνε μαζί του στην Ελλάδα θα ήταν πρόκληση για τους φτωχούς Έλληνες (υπάρχουν σήμερα καταστάσεις των πολιτικών που μπορούν να θεωρηθούν ...πρόκληση;!).
Τα πούλησε όλα και κατάφερε να εισπράξει απ' αυτά πενήντα χιλιάδες ρούβλια. Όλα αυτά τα ρούβλια τα έστειλε σε Έλληνες σιτέμπορους στην Οδησσό και τους παρακινούσε να προσθέσουν κι αυτοί ότι θέλανε. Με όλο το ποσόν θα αγόραζαν σιτάρι και θα το έστελναν στους Έλληνες που πεινασμένοι αγωνίζονταν για τη λευτεριά τους.

Οι Έλληνες σιτέμποροι της Οδησσού σεβάστηκαν την επιθυμία του Καποδίστρια και διπλασίασαν τις πενήντα χιλιάδες ρούβλια που τους έστειλε (έδωσε το καλό παράδειγμα).
 Φόρτωσαν πέντε καράβια σιτάρι και στείλανε από ένα στα Ψαρά, στην Ύδρα και στις Σπέτσες. Τα άλλα δύο τα στείλανε στ' Ανάπλι για να εφοδιάσουν το στρατό.

Τώρα κάντε τις συγκρίσεις σας και ξανασκεφτείτε το.......
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Καποδίστριας"

Η απόφαση της Γερουσίας


Ν.Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Σάνη Καπράγκου
Η απόφαση της Γερουσίας δεν ήτανε μία ανώδυνη απόφαση. Αποτελεί τη νίκη τής δικαιοσύνης έναντι μιας άρνησης, την οποία δεν δίστασε ν’ αποκαλύψει μέσα στους κόλπους της ίδιας μας της χώρας, καθώς δεν ήτανε δυνατό να εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής τού νόμου. Η αυτοαναφορική τούτη εντυπωσιακή έκθεση επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη της παρουσίας τού νόμου αυτού στον ποινικό κώδικα της Γαλλίας. Αυτός ο νόμος είναι προ-δικαιωμένος από τα όσα έχουν διαπραχθεί παρά την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Δικαστικά αποτελεί μία πράξη ολοκλήρωσης και στρατηγικά, για τα θύματα, τους επιζώντες και τους δίκαιους, επιτρέπει την ενοποίηση με ισοτιμία των αναγνωρισμένων από τη Γαλλία γενοκτονιών. Τούτο είναι ακόμη πιο σημαντικό από την έκθεση της Νομικής Επιτροπής, όταν επί πλέον παρατηρούμε την επιφυλακτικότητα ορισμένων γερουσιαστών. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά έξοχο, διότι συνειδητοποιούμε πως πρόκειται για μία νίκη του ανθρώπινου δικαιώματος επί της πομπώδους δικαιοσύνης, που αρκείται στο φαίνεσθαι για να δικαιολογεί την ύπαρξή της, με κίνδυνο να εμπαίζει τη μνήμη των λαών. Κι έπειτα μπορέσαμε να διαπιστώσουμε, κατά τη δημόσια συζήτηση, πως ορισμένοι στερούμενοι νομικών επιχειρημάτων δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν επιχειρήματα γεωστρατηγικής, για να τους διαταράξουν και να τους περιορίσουν σε μία αντιπαράθεση ισχύος. Πόσες φορές έχουμε ακούσει την ακόλουθη έκφραση ότι η Τουρκία είναι μία μεγάλη χώρα. Ενώ οι στρατηγιστές, εν αντιθέσει με ορισμένους πολιτικούς άνδρες, ξέρουν καλά πως η Τουρκία δεν είναι παρά μόνο μία ακόμη χώρα, η οποία φέρεται ως μεγάλη δίχως να μπορεί να το δικαιολογήσει και ακόμη λιγότερο να το αποδείξει. Παρ’ όλ’ αυτά, εδώ, δεν είν’ αυτός ο σκοπός μας. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε, είναι η αντίθεση μεταξύ μεγάλης χώρας και μικρής χώρας. Καθότι προκαλεί έκπληξη να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τα επιχειρήματα αυτού του είδους μέσα σε ένα πλαίσιο νομικό. Τα πρόσωπα που χρησιμοποιούν αυτά τα επιχειρήματα στο πεδίο της δικαιοσύνης, δεν συνειδητοποιούν πως πρόκειται για μια ρατσιστική οπτική, που οδηγεί σε σύγκριση τον μεγάλο Τούρκο με τον μικρό Αρμένιο. Η δικαιοσύνη σε αυτό το περιβάλλον, δεν εξετάζει παρά μόνο ένα μέγεθος, εκείνο του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας που εμείς ονομάζουμε γενοκτονία, κατά τ’ άλλα, δεν νοιάζεται. Το σημαντικό είναι το ανθρώπινο επίπεδο. Είναι απλούστατα απαράδεκτο να επιτρέπεται η άρνηση ή ακόμη η ελαχιστοποίηση μιας γενοκτονίας, ανεξάρτητα από το θύμα ή τον δήμιο. Πρόκειται για μια διαδικασία γενική.
Εν τέλει, αν μπαίνουμε στην κοινοτική συζήτηση, είναι απλώς για να μην αποκαλύψουμε την πολιτική συζήτηση. Στο πλαίσιο νόμου αυτού του τύπου, δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικό χάσμα. Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει αυτό το χάσμα. Δεν πρέπει, ωστόσο, να πέφτουμε στην παγίδα να θέλουμε να το αποκρύψουμε προβάλλοντας μία κοινοτική αντιπαλότητα. Πρώτ’ απ’ όλα για τον απλούστατο λόγο πως η συζήτηση δεν αφορά αποκλειστικά τη γενοκτονία των Αρμενίων, μα το σύνολο των γενοκτονιών που έχουν αναγνωριστεί από τη Γαλλία. Από την άλλη πλευρά, όπως θα έλεγε ο Albert Camus, η έννοια της δικαιοσύνης δεν ανήκει σε καμία χώρα ειδικά. Στο πλαίσιο του νόμου που δεν είναι φυλετικός, το σημαντικό είναι να προστατεύει το θύμα από το έγκλημα ειρήνης, που δεν διστάζει να το κακοποιεί και να το διώκει, εξ αιτίας της απουσίας ενός νόμου που ποινικοποιεί την άρνηση. Οι λαοί δεν θα είναι πιο δίκαιοι τούτοι από τους άλλους. Είναι τα πολιτικά συστήματα περισσότερο ή λιγότερο ένοχα, επειδή εκείνα εφαρμόζουν με τρόπο συστηματικό μεθόδους εξόντωσης και διαγραφής. Ο νόμος αυτός είναι σύμφωνος με την έννοια της καταδίκης του βάρβαρου συστήματος αυτού του είδους. Ιδού το πνεύμα του νόμου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η απόφαση της Γερουσίας"

Ο ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (ΕΣΤΙ ΜΕΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η…ΚΥΠΡΟΣ)


Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς
Γεωπολιτικός-ιστορικός ερευνητής

Η Ελλάς ως αδιάσπαστος εθνική οντότης, έχει το προνόμιο να διαθέτει δύο τεραστίας σημασίας προπύργια, τόσο σε όρους γεωγραφικούς όσο και σε πνευματικούς. Το πρώτο είναι τα βόρεια σύνορά της που ορίζονται από την Ήπειρο, την Μακεδονία και την Θράκη (σημείωσις: όλη αυτή η έκτασις αποτελούσε την Αρχαία Θράκη του Ομήρου), ενώ το δεύτερο είναι η περιοχή που ορίζεται από τις υψίστης γεωπολιτικής σημασίας νήσους Κρήτη και Κύπρο. Αυτά τα δύο προπύργια, υπό την προϋπόθεσι διαμορφώσεως εθνικής συλλογικής στρατηγικής, εξασφαλίζουν τόσο την εθνική μας συνοχή, όσο και τα γεωπολιτικά μας συμφέροντα, καθιστώντας αυτόν τον φύσει και θέσει ενιαίο και αδιάσπαστο ελληνικό χώρο εν δυνάμει πανίσχυρο. Οι τελείως εσφαλμένες όμως, σε βαθμό εθνικής μειοδοσίας πολιτικές των κατ’ ευφημισμόν αντιπροσώπων του Ελληνισμού, τουλάχιστον κατά τις τελευταίες έξι δεκαετίες, εκτός των άλλων φρόντισαν να διασπάσουν την ενότητα του συγκεκριμένου χώρου επιβάλλοντας στους νόες τόσο ημών των Ελλαδιτών όσο και των Ελλήνων άδερφών μας της Κύπρου την άποψι πως «η Κύπρος κείται μακράν».
Η επί 37 συναπτά έτη αιμορροούσα μεγαλόνησος έχει επανέλθει τους τελευταίους μήνες στο επίκεντρο των παγκοσμίων γεωπολιτικών τεκταινομένων, λόγω των υποθαλασσίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που ανακαλύφθησαν εντός της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Είναι λοιπόν η νήσος μίας «σύγχρονης Αφροδίτης», η οποία ενεδύθη την χρυσοποίκιλτη εσθήτα της θεάς του (ορυκτού) πλούτου, που κρύβει επιμελώς ο «Όλυμπος» των 12+1 … οικοπέδων της Α.Ο.Ζ. της. Το γεγονός αυτό έχει καταστήσει την Κύπρο μας θέλγητρο των μεγάλων γεωπολιτικών παικτών, οι οποίοι μεταφέρουν τα «ασπρόμαυρα τετράγωνα» της γεωστρατήγικής τους στην Ανατολική Μεσόγειο, με αποτέλεσμα την ραγδαία αναβάθμισι της αξίας και του ρόλου της νήσου στο διεθνές γίγνεσθαι.
Η αναβάθμισις αυτή βεβαίως δεν ετελέσθη εξ αίφνης και αβίαστα, αλλά αντιθέτως είναι το αποτέλεσμα μίας πολιτικής με στρατηγική και πνεύμα ελληνικόν. Η πολιτική αυτή ασκήθηκε από τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος ως γνήσιος Έλλην αποφάσισε να αγωνιστεί εναντίον των σκοτεινών σχεδίων που επιθυμούσαν την αναίμακτη τουρκοποίησι της μεγαλονήσου. Με το απαράμιλλο σθένος, την ανδρεία και το πολιτικό όραμα που χαρακτήριζαν ανέκαθεν κάθε μεγάλο Έλληνα ηγέτη, συνέβαλε τα μέγιστα στην καταψήφισι και απόρριψι του επαίσχυντου σχεδίου Ανάν το 2004, ενώ το ίδιο έτος προχώρησε στην ανακήρυξι της κυπριακής ΑΟΖ, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εκκίνησι των διαδικασιών οριοθετήσεως της με τα εμπλεκόμενα παράκτια κράτη, πλην της Ελλάδος που προς το παρόν το αποφεύγει. Συνεπώς, 28 έτη μετά την μονομερή ανακήρυξι του ψευδοκράτους-ΤΔΒΚ (15 Νοεμβρίου 1983) από τον Ραούφ Ντενκτάς, η Τουρκία αντιμετωπίζει μία κατάστασι που ενδεχομένως δεν ανέμενε, απλώς και μόνον επειδή ένας ηγέτης και ο ελληνόψυχος λαός του επέλεξαν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διεκδικήσουν αυτά που εδικαιούντο.
Το διακύβευμα στην περιοχή είναι τεράστιο, τόσο από οικονομικής όσο και από γεωπολιτικής απόψεως, σε βαθμό που η Τουρκία έχει φανεί διατεθειμένη να αναλάβει το ρίσκο ακόμα και μίας πολεμικής συρράξεως. Για αυτό τον λόγο αδημονεί και πιέζει, σε αγαστή συνεργασία με την ηγεσία του ψευδοκράτους, να επιτευχθεί η συμφωνία που θα προβλέπει την δημιουργία διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, γεγονός που θα της αποφέρει φυσικά τεράστια κέρδη από την συνεκμετάλλευσι των κοιτασμάτων. Η Τουρκία σαφώς εξακολουθεί να ασκεί την στρατήγική της, όπως θα έπραττε οποιοδήποτε σοβαρό κράτος που προσπαθεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του. Αυτή η στρατηγική, όμως, δεν θα είχε καμμία αξία και κανένα αντίκτυπο αν δεν είχε αρωγούς την ελλαδική μειοδοσία και την υποχωρητική τακτική της αμφιλεγόμενης κυπριακής ηγεσίας. Η αλήθεια είναι πως η θέσις της γείτονος είναι πολύ δυσχερής, παρ’ ότι θέλει να δείξει την εικόνα μίας αμέμπτου και παντοδύναμης χώρας. Και θα γίνεται ολοένα και πιο δυσχερής όσο θα πλησιάζουμε τον Ιούλιο του 2012, οπότε και η Κύπρος αναλαμβάνει την προεδρία της Ε.Ε. για το δεύτερο εξάμηνο του έτους. Πρέπει λοιπόν να είμεθα προετοιμασμένοι και να αναμένουμε πολύ έντονες και ασφυκτικές πιέσεις από την πλευρά των ηγεσιών Τουρκίας και ψευδοκράτους προς επίτευξιν των παραλόγων επιδιώξεών τους, καθώς θα είναι ανυπέρβλητη η διπλωματική αποτυχία που θα προκληθεί από το εν λόγω γεγονός, καθώς για την Τουρκία δεν υφίσταται Κυπριακή Δημοκρατία.
Όσον αφορά την Μητέρα Ελλάδα, η κατάστασις μόνο ως ζοφερά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Η Τουρκία έχει πλέξει μία θηλιά γύρω από τον λαιμό της ανίσχυρης και εξουθενωμένης Πατρίδος μας, καθώς οι δεδομένες νεο-οθωμανικές της επιδιώξεις εκφράζονται πλέον και από τις ούτως ή άλλως προϋπάρχουσες επεκτατικές βλέψεις των βορείων γειτόνων μας (Αλβανία, Σκόπια) που σαφέστατα καθοδηγούνται και επηρεάζονται από την τουρκική ηγεσία. Δυστυχώς «η γείτονα» έχει επιβάλλει πλήρως τις θέσεις της στην Ελλάδα, οι κατ’ ευφημισμόν ηγέτες της οποίας αρνούνται να ανακηρύξουν και να οριοθετήσουν την ελληνική Α.Ο.Ζ., συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του νευραλγικού νησιωτικού συμπλέγματος που γνωρίζουμε ως Καστελόριζο (Ρω, Μεγίστη, Στρογγύλη). Ένα τέτοιο γεγονός θα συνέτεινε στην ενοποίησι του νοτίου προπύργιού μας, θα περιόριζε και θα εγκλώβιζε ασφυκτικώς την Τουρκία, καθώς θα την απέκλειε από οιασδήποτε μορφής οικονομική εκμετάλλευσι στο Αιγαίο Πέλαγος και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Διανύουμε λοιπόν μία ιστορική συγκυρία που λίαν συντόμως θα φέρει σύσσωμο τον Ελληνισμό προ των ευθυνών του. Μας προσφέρεται μία ιστορική ευκαιρία για την άσκησι συλλογικής δράσεως και ενιαίας στρατηγικής ελλαδικού και κυπριακού Ελληνισμού που θα περιορίσουν την Τουρκία στην ενδοχώρα της, απαξιώνοντας την γεωπολιτική της ισχύ και ανατρέποντας τα σχέδια της να καταστεί ισχυρά περιφερειακή δύναμις. Είναι στην ευχέρειά μας να την εγκλωβίσουμε στις παράλογες απαιτήσεις της και να μετατρέψουμε τα νεο-οθωμανικά της όνειρα σε νεοβυζαντινούς εφιάλτες. Αυτή η ευκαιρία πρέπει πάσει θυσία να αξιοποιηθεί, πριν η Τουρκία δημιουργήσει ένα νέο κυπριακό ζήτημα και τετελεσμένα γεγονότα, με μία φερ’ ειπείν απρόσμενη (όπως αυτή του Αττίλα;) εισβολή στην Μεγίστη, στην Θράκη ή σε κάποιο νησί του Ανατολικού Αιγαίου.
Εύλογη και αναμενόμενη η απορία: Πώς θα μπορούσαμε να επιτύχουμε όλα αυτά; Λίαν συντόμως θα κληθούμε να αποφασίσουμε την οδό που θα ακολουθήσουμε στο σταυροδρόμι της ελληνικής ιστορίας: Η πρώτη είναι η οδός της αρετής που θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεσι μία πνευματική επανάστασι, η οποία θα μας βοηθήσει να επανεύρουμε τον έαυτό μας και την εθνική μας ταυτότητα. Αναγεννώντας πρωτίστως την ίδια μας την ύπαρξι, θα αναλάβουμε εν τέλει τις ευθύνες που μας αναλογούν ως πολίτες, θα εκδιώξουμε τα στρατευμένα φερέφωνα που έχουν υπονομεύσει την ενότητα Ελλάδος-Κύπρου και έχουν δεσμεύσει την εθνική μας ανεξαρτησία και θα ορίσουμε τους αντιπροσώπους που θα αναλάβουν να ισχυροποιήσουν την Πατρίδα μας ως ενιαία οντότητα. Επιπροσθέτως, θα προστατεύσουμε την Κύπρο μας, ειδικώς τώρα που αντιμετωπίζεται σαν ένα γιγάντιο χρυσορυχείο, αναδεικνύοντας τον τεραστίας σημασίας, για την ελληνική ιστορία, πολίτισμό της και διακηρύσσοντας γενικώς με κάθε τρόπο πως «εστίν ούν Ελλάς και η Κύπρος». Τα φωτεινά παραδείγματα του πρωτοστατούντος στους αγώνες υπέρ του Έθνους κυπριακού Ελληνισμού, αποδεικνύουν πως αυτή την οδό ακολούθησε τόσο ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, όταν «πήρε την ανηφοριά», όσο και ο αθάνατος Τάσσος Παπαδόπουλος που ενέπνευσε μία «ουτοπία». Αυτή και μόνο η οδός οδηγεί στην ανάκτησι των απολεσθέντων, της αξιοπρεπείας μας, της εθνικής μας υπερηφανείας και σταδιακώς στην ισχυροποίησι της ενιαίας Πατρίδος μας, τόσο σε πνευματικό όσο και σε οικονομικό-γεωπολιτικό επίπεδο.
Η δεύτερη οδός είναι αυτή της κακίας που θα την έχουμε συνειδητώς ακολουθήσει αν δεν αφουγκραστούμε τις κραυγές αγωνίας που εκπέμπει η Ελλάς. Συνέπεια της επιλογής αυτής της οδού θα είναι η πλήρης αποδόμησις, ο κατακερματισμός, η καταστροφή και η περαιτέρω συρρίκνωσις του Ελληνισμού. Η γενιά μας θα καλυφθεί από τα πιο βαριά πέπλα της αιωνίου λήθης, καταδικασμένη από την ίδια την ιστορία. Η επιλογή είναι δική μας!

http://antifonitis.gr/online/?p=2696
http://aioniaellinikipisti.blogspot.com/
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΦΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (ΕΣΤΙ ΜΕΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η…ΚΥΠΡΟΣ)"

Παιδιά δίχως φράχτη


Ν. Λυγερός
Βασιλεία: Μα καλά, κυρία, δεν θα κάνουμε τίποτα εμείς;

Μαρίνα: Τι θέλετε να κάνετε, παιδιά μου;

Ηλιάνα: Θέλουμε κι εμείς να κάνουμε κάτι για το φράχτη...

Ιωάννης: Σωστά, κυρία.

Μαρίνα: Δηλαδή;

Σοφία: Αν δεν κάνουμε τίποτα, πώς θα πούμε στα παιδιά μας όταν γεράσουμε ότι χάρη σε μας δεν έγινε ο φράχτης.

Μαρίνα: Μα είστε τόσο σίγουρα ότι δεν θα γίνει, παιδιά;

Παναγιώτης: Και βέβαια! Δεν μπορεί να γίνει ένα πράγμα που δεν θέλουν ούτε τα παιδιά.

Μαρίνα: Μα μερικοί θα πάρουν χρήματα άμα γίνει ο φράχτης.

Βασιλεία: Εμάς δεν θα μας εξαγοράσουν πάντως!

Μαρίνα: Μα δεν νομίζω ότι τους εξαγόρασαν.

Ηλιάνα: Τότε γιατί το κάνουν;

Μαρίνα: Για να κερδίσουν χρήματα!

Ιωάννης: Τότε θα κερδίσουν περισσότερα, όταν θα τους βάλουμε να πέσει.

Μαρίνα: Μα είστε τόσο αποφασισμένα, παιδιά μου.

Σοφία: Εσείς δεν είστε, κυρία;

Μαρίνα: Ειλικρινά, δεν ξέρω. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Σκέφτομαι την κοινωνία...

Παναγιώτης: Εμάς να σκέφτεστε, όχι την κοινωνία. Εμείς θα μείνουμε με το φράχτη.

Μαρίνα: Μα είναι για το καλό σας.

Βασιλεία: Τέτοιο καλό να μας λείπει!

Μαρίνα: Μα γιατί το βλέπουμε τόσο αρνητικά !

Ηλιάνα: Δεν είμαστε κότες για να μας βάλουν σ’ ένα κοτέτσι.

Μαρίνα: Εντάξει, εντάξει, έχετε δίκαιο.

Ιωάννης: Επιτέλους, κυρία! Αφού σας αγαπάμε είναι δυνατόν να μην αγαπάτε το μέλλον μας.

Μαρίνα: Είστε οι επόμενοι άνθρωποι !

Σοφία: Πείτε μας τι να κάνουμε…

Μαρίνα: Πώς σας φαίνεται να κάνουμε ένα γλυπτό;

Παναγιώτης: Τι σχέση έχει με το θέμα μας;

Μαρίνα: Έχει, έχει. Έχω ένα φίλο που μου έδειξε μια φωτογραφία από το Παρίσι και μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

Βασιλεία: Τι φωτογραφία;

Μαρίνα: Είναι ένας άνθρωπος που βγαίνει από έναν τοίχο.

Ηλιάνα: Τι παράξενο γλυπτό.

Μαρίνα: Είναι από μια νουβέλα.

Ιωάννης: Κι εμείς τι θα κάνουμε;

Μαρίνα: Θα πάρουμε ένα κομμάτι φράχτη και θα το κάνουμε άνθρωπο.

Σοφία: Πώς είναι δυνατόν;

Μαρίνα: Φανταστείτε το δρομέα που είναι στην Αθήνα.

Παναγιώτης: Α, τώρα κατάλαβα.

Μαρίνα: Ε, λοιπόν ο δρομέας θα βγαίνει από το σύρμα του φράχτη.

Βασιλεία: Το σύμβολο της ελευθερίας.

Ηλιάνα: Ελευθερία ή φράχτης!

Ιωάννης: Ναι, κυρία, αυτό θα κάνουμε.

Σοφία: Αυτός ο άνθρωπος θα είναι ο μικρός πρίγκιπας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Παιδιά δίχως φράχτη"

Ρόδος - Η αρχαία ιστορία του νησιού

Ακρόπολη Λίνδου - Ρόδος / Lindos Acropolis - Rhodes Greece

Οἶμαι δεῖν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, περὶ τηλικούτων βουλευομένους διδόναι παρρησίαν ἑκάστῳ τῶν συμβουλευόντων. Ἐγὼ δ' οὐδεπώποθ' ἡγησάμην χαλεπὸν τὸ διδάξαι τὰ βέλτισθ' ὑμᾶς ̔ὡς γὰρ εἰπεῖν ἁπλῶς, ἅπαντες ὑπάρχειν ἐγνωκότες μοι δοκεῖτἐ, ἀλλὰ τὸ πεῖσαι πράττειν ταῦτα· ἐπειδὰν γάρ τι δόξῃ καὶ ψηφισθῇ, τότ' ἴσον τοῦ πραχθῆναι ἀπέχει ὅσονπερ πρὶν δόξαι.Ἔστι μὲν οὖν ἓν ὧν ἐγὼ νομίζω χάριν ὑμᾶς τοῖς θεοῖς ὀφείλειν, τὸ τοὺς διὰ τὴν αὑτῶν ὕβριν ὑμῖν πολεμήσαντας οὐ πάλαι νῦν ἐν ὑμῖν μόνοις τῆς αὑτῶν σωτηρίας ἔχειν τὰς ἐλπίδας. Ἄξιον δ' ἡσθῆναι τῷ παρόντι καιρῷ· συμβήσεται γὰρ ὑμῖν, ἐὰν ἃ χρὴ βουλεύσησθ' ὑπὲρ αὐτοῦ, τὰς παρὰ τῶν διαβαλλόντων τὴν πόλιν ἡμῶν βλασφημίας ἔργῳ μετὰ δόξης καλῆς ἀπολύσασθαι. ᾘτιάσαντο μὲν γὰρ ἡμᾶς ἐπιβουλεύειν αὑτοῖς Χῖοι καὶ Βυζάντιοι καὶ Ῥόδιοι, καὶ διὰ ταῦτα συνέστησαν ἐφ' ἡμᾶς τὸν τελευταῖον τουτονὶ πόλεμον· φανήσεται δ' ὁ μὲν πρυτανεύσας ταῦτα καὶ πείσας Μαύσωλος, φίλος εἶναι φάσκων Ῥοδίων, τὴν ἐλευθερίαν αὐτῶν ἀφῃρημένος, οἱ δ' ἀποδείξαντες ἑαυτοὺς συμμάχους Χῖοι καὶ Βυζάντιοι τοῖς ἀτυχήμασιν αὐτῶν οὐ βεβοηθηκότες, ὑμεῖς δ', οὓς ἐφοβοῦντο, μόνοι τῶν πάντων τῆς σωτηρίας αὐτοῖς αἴτιοι. Ἐκ δὲ τοῦ ταῦθ' ὑφ' ἁπάντων ὀφθῆναι ποιήσετε τοὺς πολλοὺς ἐν ἁπάσαις ταῖς πόλεσι τοῦτο ποιεῖσθαι σύμβολον τῆς αὑτῶν σωτηρίας, ἐὰν ὑμῖν ὦσι φίλοι· οὗ μεῖζον οὐδὲν ἂν ὑμῖν γένοιτ' ἀγαθόν, ἢ παρὰ πάντων ἑκόντων ἀνυπόπτου τυχεῖν εὐνοίας.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ - (μετάφραση)

ΚΑΜΙΡΟΣ - Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ.

Περισσότερες και σαφέστερες πληροφορίες για το νησί υπάρχουν από την περίοδο του Μινωικού πολιτισμού, όταν αρκετοί Μινωίτες εγκαταστάθηκαν στη Ρόδο από τη γειτονική Κρήτη και παρέμειναν εκεί για αρκετούς αιώνες. Το νησί στη συνέχεια κατοικήθηκε από τους Αχαιούς που προέρχονταν από διάφορες πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας, όπως οι Μυκήνες, η Αττική και το Άργος, όπως μαρτυρούν οι μυκηναϊκοί οικισμοί που ανακαλύφθηκαν. Τον 11 αιώνα π.Χ. στη Ρόδο εγκαταστάθηκαν οι Δωριείς, οι οποίοι ίδρυσαν τις τρεις ισχυρότερες πόλεις του νησιού, τη Λίνδο, την Ιαλυσό και την Κάμιρο, οι οποίες μαζί με την Αλικαρνασσό, την Κω και την Κνίδο αποτελούσαν τη «Δωρική Εξάπολη». Την περίοδο αυτή το νησί γνωρίζει μεγάλη ακμή και εδραιώνει την ισχύ του στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Παράλληλα η Ρόδος ανέπτυξε έναν πανίσχυρο στόλο ο οποίος κυριαρχούσε στις εμπορικές δραστηριότητες ολόκληρης της Μεσογείου, δίνοντας παράλληλα τη δυνατότητα στους Ροδίτες να αποκτήσουν μεγάλη αποικιστική δύναμη τόσο στη γειτονική Μικρά Ασία, όσο και στις ακτές της Ισπανίας της Γαλλία και στη Σικελία.

Όπως είναι γνωστό, η Αρχαία Ελλάδα απαρτιζόταν από ανεξάρτητες πόλεις-κράτη. Στο νησί της Ρόδου υπήρχαν 3 πόλεις-κράτη: Η Ιαλυσός, η Κάμιρος και η Λίνδος. Το 408 π.Χ. οι 3 πόλεις ένωσαν την δύναμη τους και δημιούργησαν κοινή πρωτεύουσα την Ρόδο. Η πόλη άνθισε πνευματικά, εμπορικά, οικονομικά, και συμμάχησε με τον Πτολεμαίο Ι Σωτήρα, της Αιγύπτου.

ΙΑΛΥΣΟΣ

Το 357 π.Χ. το νησί κατέκτησε ο Μαύσωλος (ο τάφος του οποίου είναι άλλο ένα αρχαίο θαύμα) από την Αλικαρνασσό (Ελληνική Μικρά Ασία), κατακτήθηκε από τους Πέρσες το 340 π.Χ. και τελικά από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 B.C.. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η αυτοκρατορία του μοιράστηκε ανάμεσα στους 3 ισχυρότερους στρατηγούς του: τον Πτολεμαίο, τον Σέλευκο και τον Αντίγονο, που δημιούργησαν και τις ομώνυμες δυναστείες.

Οι Ρόδιοι στάθηκαν στο πλευρό των Πτολεμαίων, (οι οποίοι κατείχαν το μερίδιο της Αιγύπτου), όμως το 305 π.Χ. οι Αντιγονίδες της Μακεδονίας, ανταγωνιστές των Πτολεμαίων, θέλησαν να σπάσουν την συμμαχία της Ρόδου με τους Πτολεμαίους, κι έστειλαν τον Δημήτριο Πολιορκητή με 40,000 στρατιώτες και προηγμένη για την εποχή πολεμική τεχνολογία, για να κατακτήσει την Ρόδο.

Ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ

Ο Δημήτριος αρχικά χρησιμοποίησε έναν τεράστιο πολεμικό πύργο με καταπέλτη, που υψωνόταν πάνω από έξι πλοία. Όμως ο πύργος αναποδογυρίστηκε λόγω κακοκαιρίας, και οι Ρόδιοι νίκησαν την μάχη.
Ο Δημήτριος έχτισε και δεύτερο, μεγαλύτερο πολεμικό πύργο, με ύψος 46 μέτρα και βάση 23 τετραγωνικά μέτρα. Είχε σιδερένιες ρόδες για να ανεβαίνει στα τείχη. Ήταν εξοπλισμένος με πολλούς καταπέλτες, δεξαμενές νερού για να σβήνουν τα φλεγόμενα βέλη, και είχε ξύλινη και δερμάτινη κάλυψη ως προφύλαξη των πολεμιστών στο εσωτερικό του πύργου, από τα βέλη των αντιπάλων. Όταν ο Δημήτριος επιτέθηκε ξανά στην πόλη, οι Ροδίτες γέμισαν ένα μεγάλο χαντάκι με νερό έξω από τα τείχη, κι έτσι ο περίφημος μηχανισμός του Δημητρίου βυθίστηκε στην λάσπη. Έναν ολόκληρο χρόνο οι Ρόδιοι, άντρες και γυναίκες, αγωνίστηκαν γενναία κι αντιστάθηκαν στις επιθέσεις του Δημητρίου, μέχρι που οι Πτολεμαίοι στείλανε σύμμαχο στόλο από την Αίγυπτο για να βοηθήσουν τους Ροδίους. Ο Δημήτριος και οι στρατιώτες του τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας τον περίφημο μηχανισμό τους και τα όπλα πίσω τους.

H AΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΙΡΟ.

Η ιστορία του Κολοσσού

Οι Ροδίτες ως ενθύμιο της νίκης τους, χτίσανε το τεράστιο άγαλμα στον προστάτη τους, Θεό Ήλιο (Απόλλωνα). Έλιωσαν τον μπρούτζο και τα άλλα μέταλλα από τους μηχανισμούς που άφησε ο Δημήτριος για να φτιάξουν το εξωτερικό του Κολοσσού, και η τεράστια σκαλωσιά από τον πολεμικό μηχανισμό του έγινε η σκαλωσιά για την κατασκευή του αγάλματος. Η έναρξη των εργασιών σύμφωνα με τους ιστορικούς, υπολογίζεται γύρω στο 304 π.Χ., και κατά τον ιστορικό Πλίνιο, περατώθηκε σε 12 έτη.

Ο γλύπτης Χάρις της Λίνδου ο οποίος μάλιστα πολέμησε για την υπεράσπιση της Ρόδου από τον Δημήτριο, επιμελήθηκε το έργο. Ο Χάρις ήταν μαθητής του Λυσσίπου, και δεν είχε ξαναφτιάξει άγαλμα παρομοίου μεγέθους. Πιθανόν άρχισε φτιάχνοντας ένα μικρό άγαλμα για να πειραματιστεί για το δέσιμο των υλικών και την τελική μορφή του έργου.

Το άγαλμα είχε ύψος 33 μέτρα, ήταν γυμνό, στο κεφάλι φορούσε στέμμα σαν τις ακτίνες του ηλίου (όπως το άγαλμα της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη). Εικάζεται ότι με το δεξί χέρι προστάτευε τα μάτια από τον ήλιο και με το αριστερό κρατούσε έναν χιτώνα.

Φτιάχτηκαν πρώτα τα πόδια του αγάλματος και η κατασκευή ανέβαινε σταδιακά, καθώς το χάλκινο σχήμα ενισχυόταν εσωτερικά με σιδερένια δοκάρια και πέτρινες κολόνες. (Η τεχνική αντιγράφηκε για την κατασκευή του αγάλματος της Ελευθερίας της Νέας Υόρκης, στο οποίο χύθηκε χαλκός πάνω από ατσάλινο 'σκελετό'). Χρειάστηκε πολύ δουλειά για να εφαρμόζουν απόλυτα ο εσωτερικός σκελετός (σίδερα και πέτρες) με το χάλκινο 'δέρμα' εξωτερικά. Η βάση του αγάλματος ήταν από λευκό μάρμαρο.

Ο Πίλων του Βυζαντίου αναφέρει ότι χρησιμοποιήθηκαν 15 τόνοι από μπρούτζο και 9 τόνοι σιδήρου, όμως και υπολογίζεται ότι οι αληθινές ποσότητες ήσαν πολύ μεγαλύτερες. Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι το άγαλμα της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη έχει το ίδιο περίπου μέγεθος και βάρος 225 τόνους, ο Κολοσσός πρέπει να είχε ανάλογο βάρος.

Το 226 π.Χ. το άγαλμα καταστράφηκε ολοσχερώς από μεγάλο σεισμό, ο οποίος κατέστρεψε την πόλη. Ο Πτολεμαίος ΙΙΙ ο Ευεργέτης προσέφερε την χρηματοδότηση για αναστήλωση του κατεστραμμένου έργου. Όμως, σύμφωνα με έναν χρησμό, απαγορεύτηκε η αναστήλωση του Κολοσσού, γιατί θεωρήθηκε ότι ο Θεός Ήλιος .

Ο ιστορικός Πλίνιος έζησε αιώνες μετά την καταστροφή του αγάλματος, κι ανέφερε ότι ακόμα και πεσμένο, τραβούσε τον θαυμασμό των ανθρώπων. Καθώς το άγαλμα στην εποχή του ήταν σπασμένο σε κομμάτια, ο Πλίνιος είχε την ευκαιρία να μελετήσει το εσωτερικό του. Έτσι, μας δίνει χρήσιμες πληροφορίες για τα υλικά και την τεχνική δόμησης του αγάλματος. Για να περιγράψει το μέγεθος του αγάλματος αναφέρει ότι λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να κλείσουν στην αγκαλιά τους τον αντίχειρα του Κολοσσού με τα χέρια τους.

Για πολλές εκατοντάδες χρόνια τα συντρίμμια βρίσκονταν στον βυθό του λιμανιού της Ρόδου, ως που τ ο 654 μ.Χ., οι Άραβες κατέλαβαν την Ρόδο. Λέγεται ότι αποσυναρμολόγησαν τα κομμάτια του αγάλματος και τα πούλησαν στην Συρία. Μάλιστα, χρειάστηκαν 900 καμήλες για την μεταφορά των κομματιών από τα παράλια της Μικράς Ασίας απέναντι από την Ρόδο, ως την Συρία.

Ενώ παλαιότερα πιστευόταν ότι ο Κολοσσός στεκόταν στην είσοδο του λιμανιού (σημερινό Μανδράκι), οι αρχαιολόγοι σήμερα θεωρούν ότι αυτό είναι αδύνατον λόγω του μεγάλου ύψους του αγάλματος και του σχετικά μικρού πλάτους του λιμανιού.

Πρόσφατες μελέτες υπολογίζουν την τοποθεσία του αγάλματος λίγο πιο έξω από το Μανδράκι.

ΛΙΝΔΟΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΝΑΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ


ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ

ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΛΙΝΔΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΡΕΙΠΙΑ.


ΜΑΡΣΗ ΚΟΚΚΙΝΑΚΗ ΥΠ. ΔΙΔΑΚΤΩΡ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ ΛΟΝΔΙΝΟΥ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ WBC
ΠΙΕΡΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ – ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ – ΛΕΥΚΩΣΙΑ, 2008

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ρόδος - Η αρχαία ιστορία του νησιού"

Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΪΣΕ ΧΙΟΥΡ:Η αλήθεια για τις Μειονότητες

Λιάνα Μυστακίδου
http://www.elzoni.gr/
Με πόνο ψυχής ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο δικός μας ΓΑΠ, αναγκάστηκε πιθανότατα να καταδικάσει την αυταρχική, καταπιεστική, αντιδημοκρατική πολιτική του «καρντάση» Ερντογάν.
Όσοι γνωρίζουν την Ιστορία της Τουρκίας δεν εκπλήσσονται με την πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση της Άγκυρας, γιατί αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο της εξουσίας στη γειτονική μας χώρα από τη σύστασή του ως κράτους μέχρι σήμερα. Για αυτό και δεν εξαπατήθηκαν με το δημοκρατικό, φιλικό προφίλ που πρόβαλε ο κ. Ερντογάν τα πρώτα χρόνια της παντοδυναμίας του. Σε μια χώρα όπου κρατούνται στις Φυλακές εκατό δημοσιογράφοι μια γυναίκα, η Αϊσέ Χιουρ συνέταξε την Έκθεση για της Μειονότητες την περίοδο της Δημοκρατίας.
Η κ. Χιουρ κατέγραψε επιγραμματικά όλα όσα έγιναν σε βάρος των Μειονοτήτων από την ίδρυση της τουρκικής Δημοκρατίας μέχρι σήμερα. Αξίζουν συγχαρητήρια στη δημοσιογράφο για το θάρρος και το σθένος της προσπάθειάς της.

Εμείς απλά θα αναδημοσιεύσουμε το άρθρο της από την εφημερίδα Ταράφ της 22ας Ιανουαρίου.

«Δεν με εξέπληξε η απόφαση που εκδόθηκε στη δίκη του Χραντ Ντινκ. Γιατί γνωρίζω πόσο βαθιές είναι οι ρίζες της εχθρότητας εναντίον των μη Μουσουλμάνων και πόσο πλατιά είναι τα κλαδιά της σε αυτά τα χώματα. Υποθέτω και το πώς θα ολοκληρωθεί η διαδικασία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, την οποία χρησιμοποίησε το κυβερνών κόμμα για να κατευνάσει τις αντιδράσεις. Γιατί βλέπω το πώς ενοποιείται σταδιακά το ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) με το κράτος της Εργκενεκόν.

Γνωρίζω, επίσης τις αποφάσεις που εξέδωσε το Ανώτατο Δικαστήριο σε άλλες υποθέσεις όπως αυτές των Pinar Selek, Ugur Kaymaz και Baskin Oran. Αυτή την εβδομάδα θα δημοσιεύσω μια σύντομη περίληψη των εγκλημάτων που διέπραξε η τουρκική Δημοκρατία εναντίον των μη Μουσουλμάνων. Για να διαπιστώσουμε πόσο δύσκολη είναι η θέση μας και να ευπρεπιστούμε.

16 Μαρτίου 1923. Ο Ατατούρκ μιλώντας σε μικροεπαγγελματίες είπε: «Τελικά η χώρα παρέμεινε στα χέρια των πραγματικών δικαιούχων της. Οι Αρμένιοι και οι υπόλοιποι δεν έχουν κανένα δικαίωμα εδώ. Τα εύφορα αυτά εδάφη ανήκουν στη χώρα των γνήσιων και φανατικών Τούρκων». Με αυτά τα λόγια του καθόρισε το πλαίσιο της μειονοτικής πολιτική της Δημοκρατίας.

Ιούνιος 1923. Απομακρύνθηκαν από τα καθήκοντά τους οι Αρμένιοι, οι Έλληνες και οι Εβραίοι υπάλληλοι , οι οποίοι αντικαταστάθηκαν από Μουσουλμάνους. Περιορίστηκε η ελεύθερη διακίνηση των μη Μουσουλμάνων στην Μικρά Ασία. Η απόφαση εκδόθηκε τόσο αιφνιδιαστικά που πολλοί δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν στον τόπο τους . Σαν να μην έφθανε αυτό έβαλαν εμπόδια για τη μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη.

Σεπτέμβρης 1923. Εκδόθηκε διάταγμα με το οποίο απαγορεύτηκε στους Αρμενίους που είχαν φύγει από την Κιλικία και την Ανατολική Μικρά Ασία, λόγω του πολέμου ,να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Δεκέμβρης 1923. Διατάχθηκε η απομάκρυνση της εβραϊκής κοινότητας που αριθμούσε μερικές εκατοντάδες άτομα , από την πόλη Τσόρλου εντός 48 ωρών. Μετά από έκκληση του αρχιραββίνου αναβλήθηκε η εκτέλεση της απόφασης. Παρόμοια, όμως, απόφαση που εκδόθηκε για την πόλη Τσατάλτζα εφαρμόστηκε αμέσως.

24 Ιανουαρίου 1924. Στο νόμο που εκδόθηκε για τη λειτουργία των Φαρμακείων , οι μειονοτικοί θα μπορούσαν να ανοίξουν κατάστημα υπό την προϋπόθεση της «παρουσίας Τούρκου».

3 Μαρτίου 1924. Με τον ιστορικό νόμο Tevhid-i Tedrisat έκλεισαν 40 γαλλικά και ιταλικά σχολεία. Τέθηκαν περιορισμοί στις επισκευές, επεκτάσεις των κτιρίων των Μειονοτικών Σχολείων, καθώς και στην κατασκευή νέων. Το υπουργείο εθνικής παιδείας άρχισε να ελέγχει τα προγράμματα διδασκαλίας και τη διεξαγωγή εξετάσεων στα μειονοτικά σχολεία.

3 Απριλίου 1924. Βάσει του νόμου που εκδόθηκε για την άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος υποβλήθηκαν σε εξετάσεις 960 μειονοτικοί δικηγόροι για να διαπιστωθεί αν είναι ηθικοί ή όχι. Μετά από αυτό αφαιρέθηκε η άδεια άσκησης επαγγέλματος από 460 δικηγόρους. Από αυτούς το 57% ήταν Εβραίοι. Ένας στους τρεις Έλληνες δικηγόρους έμειναν άνεργοι. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τους Αρμένιους δικηγόρους.

29 Ιανουαρίου 1925. Ο νεοεκλεγμένος Πατριάρχης Κωνσταντίνος Αράμπογλου επιβιβάζεται σε τρένο και στέλνεται στη Θεσσαλονίκη. Ποιο ήταν το έγκλημά του; Δεν τον συμπαθούσε η κυβέρνηση. Η ελληνική κυβέρνηση μετέφερε το θέμα στο Δικαστήριο της Χάγης και στην Κοινωνία των Εθνών, αλλά με την απειλή της Τουρκίας «να διώξει το Πατριαρχείο έξω από τα σύνορά της», η Ελλάδα απέσυρε τις καταγγελίες της και το θέμα έκλεισε με την «αυτόβουλη παραίτηση του Πατριάρχη».

22 Απριλίου 1926. Με νόμο ορίστηκε η υποχρεωτική χρήση της τουρκικής γλώσσας στις εμπορικές συναλλαγές. Οι μη Μουσουλμάνοι που εργάζονταν σε επιχειρήσεις και δεν γνώριζαν καλά την τουρκική γλώσσα άρχισαν να απολύονται. Ο αριθμός των Ελλήνων που έχασαν τη δουλειά τους αγγίζει τις πέντε χιλιάδες.

17 Φεβρουαρίου 1926. Μετά την ψήφιση του Αστικού κώδικα εξαναγκάστηκαν οι Αρμένιοι, οι Έλληνες και οι Εβραίοι να δηλώσουν παραίτηση από τα μειονοτικά δικαιώματά τους, τα οποία ορίζονται στη Συνθήκη της Λοζάνης.

1 Αυγούστου 1926. Το κράτος ανακοίνωσε ότι έχει το δικαίωμα να δημεύσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία που απέκτησαν τα μέλη των μη Μουσουλμανικών Μειονοτήτων πριν την 23η Αυγούστου 1924, πριν την εφαρμογή δηλαδή της Συνθήκης της Λοζάνης.

17 Αυγούστου 1927. Ο Οσμάν Ρατιπ μπέη, έγγαμος με εγγόνια δολοφόνησε την 22χρονη εβραιοπούλα Ελίζα Νιγέγκο, την οποία είχε ερωτευτεί και βίαζε για πολύ καιρό. Η εβραϊκή κοινότητα που είδε την πρόθεση του κράτους να κουκουλώσει την υπόθεση, ύψωσε για πρώτη φορά τη φωνή της. Τότε ξεκίνησε μια έντονη εχθρική καμπάνια στον Τύπο εναντίον των Εβραίων. Ορισμένοι Εβραίοι οδηγήθηκαν στα Δικαστήρια με την κατηγορία ότι «εξύβρισαν τον τουρκισμό».

13 Ιανουαρίου 1928. Με πρωτοβουλία των φοιτητών της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πόλης, οι οποίοι ήθελαν να γίνουν αρεστοί στο καθεστώς τοιχοκόλλησαν στα πλοία και τα λεωφορεία αφίσες που έγραφαν «συμπολίτη μίλα τουρκικά». Πολλά μέλη των Μειονοτήτων οδηγήθηκαν στα Δικαστήρια γιατί δεν υπάκουσαν σε αυτή την εντολή, με την κατηγορία της προσβολής του Τουρκισμού.

11 Απριλίου 1928. Με τον Νόμο “Tababet ve suabati Sanatlarinin Tarz-i Icrasi” τέθηκε ο όρος να πρέπει να είναι κανείς Τούρκος για να ασκήσει το επάγγελμα του γιατρού. Έτσι, οι μη Μουσουλμάνοι δεν μπορούσαν να γίνουν γιατροί.

Σεπτέμβρης 1929. Η Εφορία αποφάσισε να φορολογήσει τις δωρεές και τις μεταβιβάσεις που γίνονταν στα εβραϊκά Σχολεία, το νοσοκομείο Or Ahayim , το Ορφανοτροφείο του Ορτάκιοϊ και τις Συναγωγές, επειδή τα θεωρούσε εμπορικές επιχειρήσεις. Η φορολογία είχε αναδρομική ισχύ και ξεκίνησε από το 1925. Επιβλήθηκε κατάσχεση στον Αρχιραββίνο επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει τόσο υψηλό φόρο.

1929-1930 Σε διάστημα 18 μηνών εξαναγκάστηκαν 6.373 Αρμένιοι να μεταναστεύσουν στη Συρία.

18 Σεπτεμβρίου 1930. Ο υπουργός δικαιοσύνης Μαχμούτ Εσάτ Μποζκούρτ, σε ομιλία του στην κοιλάδα του Οντεμις είπε το περίφημο απόφθεγμα του: «Νομίζω ότι η χώρα αυτή ανήκει στους γνήσιους Τούρκους. Όσοι δεν είναι γνήσιοι Τούρκοι έχουν μόνο ένα δικαίωμα σε αυτή τη χώρα, να είναι υπηρέτες και σκλάβοι».

Οκτώβρης 1930. Το Ρεπουμπλικανικό κόμμα ξεκίνησε μια εκστρατεία εναντίον των Μειονοτήτων επειδή στις δημοτικές εκλογές το νεοσύστατο Κόμμα Serbest Cunhuriyet συμπεριέλαβε στον κατάλογο των υποψηφίων του έξι Έλληνες, τέσσερις Αρμένιους και τρεις Εβραίους. Το Κόμμα αναγκάστηκε να κλείσει 99 μέρες μετά την ίδρυση του, αλλά η οργή εναντίον των μη Μουσουλμάνων δεν καταλάγιασε.

11 Ιουνίου 1932. Απαγορεύτηκε η άσκηση ορισμένων επαγγελμάτων σε ξένους υπηκόους. Η απαγόρευση αφορούσε κυρίως τους Έλληνες υπηκόους που ήταν ελεύθεροι επαγγελματίες, επιτηδευματίες και πλανόδιοι πωλητές.

Νοέμβριος 1932. Υποχρέωσαν τους Εβραίους της Σμύρνης να υπογράψουν ένα υποσχετικό με το οποίο υπόσχονταν να υιοθετήσουν τον τουρκικό πολιτισμό και να μιλούν την τουρκική γλώσσα. Μετά τους Εβραίους της Σμύρνης υπέγραψαν το ίδιο υποσχετικό και οι Εβραίοι της Προύσας, του Κιρκλάρελι, της Αδριανούπολης, των Αδάνων, του Ντιγιάρμπακιρ και της Άγκυρας.

1933. Ο Πατριάρχης των Ασσυρίων μη μπορώντας να αντέξει τις κρυφές και φανερές πιέσεις έφυγε «προσωρινά» από το Μάρντιν και εγκαταστάθηκε στην πόλη Humus της Συρίας. Έκτοτε ,όμως, δεν κατέστη δυνατή η επιστροφή του.

14 Ιουνίου 1934. Με τον νόμο για την εγκατάσταση που χώριζε τους πολίτες σε τρεις κατηγορίες σε γνήσιους Τούρκους, σε Τούρκους (Κούρδους) που δεν μιλούν τουρκικά και σε μη Μουσουλμάνους, εκτόπισαν Έλληνες και Αρμένιους από πολλά μέρη της Μικράς Ασίας σε καταλληλότερες περιοχές.

21 Ιουνίου-4 Ιουλίου 1934. Ομάδες πολιτών που ξεσηκώθηκαν από τα δημοσιεύματα ρατσιστών συγγραφέων όπως ο Cevat Rifat Atilhan και ο Nihat Atsiz εναντίων των Εβραίων, επιτέθηκαν σε αθώους κατοίκους των περιοχών των Δαρδανελίων, της Καλλίπολης , της Αδριανούπολης, του Κιρκλάρελι, του Λουλέμπουργκαζ και του Μπαμπάεσκι. Λεηλάτησαν σπίτια και καταστήματα Εβραίων , βίασαν γυναίκες και σκότωσαν ένα ραβίνο.

Εξαναγκάστηκαν δεκαπέντε χιλιάδες Εβραίοι να εγκαταλείψουν τις περιουσίες τους και να μεταναστεύσουν σε άλλες πόλεις και χώρες για να σώσουν τη ζωή τους. Τα γεγονότα, όπως, αποκαλύφθηκε τα οργάνωσε το τμήμα Θράκης του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Σύμφωνα με έκθεση του κόμματος έφυγαν από τη Θράκη και τα Δαρδανέλια 3.000 από τους 13.000 Εβραίους που ζούσαν στην περιοχή, εκποιώντας σε εξευτελιστικές τιμές την περιουσία τους.

24 Ιουλίου 1937. Σε προκήρυξη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τζουμχουριέτ απαραίτητη προϋπόθεση για την εισαγωγή μαθητών στη Στρατιωτική Σχολή στην Άγκυρα ήταν η τουρκική φυλή.

Αύγουστος 1938. Εκδόθηκε το υπ’ αριθμ 2/9498 διάταγμα με το οποίο απαγορεύτηκε η είσοδος και η διαμονή των Εβραίων που υπέστησαν πιέσεις και περιορισμούς στις μετακινήσεις τους στις χώρες που ζούσαν αδιακρίτως ποιο ήταν σήμερα το θρήσκευμα τους. Απομακρύνθηκαν από το Πρακτορείο Ανατολής 26 Εβραίοι εργαζόμενοι και όλος ο Τύπος κατακλύστηκε από δημοσιεύματα και γελοιογραφίες εναντίον των Εβραίων.

1938-1939 Με πρόφαση την απειλή της εθνικής ασφάλειας λόγω του επικείμενου πολέμου οι μη Μουσουλμάνοι που ζούσαν σε αγροτικές περιοχές μεταφέρθηκαν αστικά κέντρα. Όσοι δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες έφυγαν από τη χώρα.

Ιούλιος 1939. Οι Αρμένιοι που ζούσαν στην περιοχή της Αλεξανδρέττας , από τις αφόρητες πιέσεις που ασκήθηκαν την περίοδο της προσάρτησης της πόλης στην Τουρκία μετανάστευσαν στη Συρία.

8 Αυγούστου 1939. Το πλοίο Parita που μετέφερε 860 Εβραίους πρόσφυγες από διάφορα μέρη της Ευρώπης, αναγκάστηκε να καταφύγει στο Λιμάνι της Σμύρνης για κάποια προβλήματα που αντιμετώπιζε. Παρά τις κραυγές των επιβατών «σκοτώστε μας αλλά μη μας στέλνετε πίσω» το πλοίο αναχώρησε από το λιμάνι συνοδευόμενο από δυο σκάφη του Λιμενικού στις 14 Αυγούστου. Η εφημερίδα Ουλούς που υποστήριζε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είχε τίτλο «Έφυγαν οι αλήτες οι Εβραίοι από τη Σμύρνη».

28 Δεκεμβρίου 1939. Οι Εβραίοι του Τελ-Αβίβ, της Χάιφα, της Νέας Υόρκης, της Γενεύης, του Καϊρου συγκέντρωσαν χρήματα και ρούχα για τους σεισμόπληκτους του Έρζιντζαν και τα έστειλαν στην Τουρκία. Ο Τύπος όμως γελοιοποίησε και χλεύασε την ενέργειά τους.

12 Δεκεμβρίου 1940. Το πλοίο Salvador που ήταν γνωστό ως «πλωτό φέρετρο» ξεκίνησε από το λιμάνι Κοστάντσα της Ρουμανίας με 342 Εβραίους, ενώ η χωρητικότητά του ήταν μόνο για σαράντα άτομα και έφθασε στην Κωνσταντινούπολη. Οι τουρκικές αρχές πίεσαν το πλοίο να αναχωρήσει παρ’ όλο ότι δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει ούτε ένα μίλι. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Στις 13 Δεκεμβρίου το πλοίο βυθίστηκε στα ανοιχτά της Σιλιβριάς εξαιτίας μιας τρομερής θύελλας. Περισυνέλεξαν 219 πτώματα.

22 Απριλίου 1941. Οι στρατοχωροφύλακες συγκέντρωσαν 12.000 άνδρες μέλη των Μειονοτήτων και τους οδήγησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι στρατιώτες των 20 ηλικιών οδηγήθηκαν στο Ζόγκουλντακ για να σκάβουν τούνελ, στην Άγκυρα για την κατασκευή του Πάρκου της Νεολαίας, στο Αφιόν, στο Καραμπούκ, στο Ικόνιο, στην Κιουτάχια για να σπάνε πέτρες και να φτιάχνουν δρόμος. Απολύθηκαν στις 27 Ιουλίου του 1942.

15 Δεκεμβρίου 1941. Το πλοίο Struma που μετέφερε 769 Εβραίους πρόσφυγες από το λιμάνι της Κοστάντσα για να τους πάει στην Παλαιστίνη παρέμεινε 2,5 μήνες στα ανοιχτά του Σαράιμπουρνου, γιατί οι τουρκικές αρχές δεν επέτρεπαν σε κανέναν να αποβιβαστεί από το πλοίο. Το οδήγησαν δια της βίας στη Μαύρη Θάλασσα την ώρα που οι επιβάτες πέθαιναν από αρρώστια, πείνα και δίψα. Το πλοίο χτυπήθηκε από άγνωστο υποβρύχιο τη νύχτα της 24ης Φεβρουαρίου . Από την τραγωδία αυτή σώθηκε μόνον ένας.

11 Νοεμβρίου 1942. Ο πρωθυπουργός Σουκρού Σαράτσογλου με πρόφαση να αντιμετωπίσει τα έξοδα του Πολέμου επέβαλε τον φόρο περιουσίας, το γνωστό βαρλίκι. Το 87% των φορολογουμένων που κλήθηκαν να πληρώσουν το φόρο ήταν μη Μουσουλμάνοι. Οι Αρμένιοι επιβαρύνθηκαν με το 232% των κεφαλαίων τους, οι Εβραίοι με το 179%, οι Έλληνες με το 156% και οι Μουσουλμάνοι Τούρκοι με 4,94%. Όσοι δεν μπορούσαν να καταβάλουν τους φόρους τους οδηγήθηκαν στα Τάγματα εργασίας στο Άσκαλε. Ο νόμος εφαρμόστηκε μέχρι τον Μάρτιο του 1944. Σε αυτό το διάστημα άλλοι έχασαν την περιουσία τους, άλλοι τη ζωή τους και οι περισσότεροι την εμπιστοσύνη τους στην Τουρκία.

1946. Επετράπη για πρώτη φορά στους μη Μουσουλμάνους, απόφοιτους Πανεπιστημίων, να υπηρετήσουν στο Στρατό ως έφεδροι αξιωματικοί. Από τότε μέχρι σήμερα κανένας μη μουσουλμάνος δεν έγινε διοικητής.

1946. Σε έκθεση για τις Μειονότητες που συνέταξε το 9ο Γραφείο του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος αναφερόταν ότι έπρεπε να ληφθούν σοβαρά μέτρα εναντίον των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη. Αυτά συνοψίζονταν σε μια φράση «Δεν πρέπει να μείνει ούτε ένα Έλληνας στην Πόλη μέχρι την επέτειο των 500 χρόνων της Αλώσεως».

1948. Όταν οι Εβραίοι ήθελαν να πάνε στο νεοσύστατο Ισραήλ και οι Αρμένιοι στην Σοβιετική Δημοκρατία της Αρμενίας, εκείνοι που έκαναν τα πάντα για να τους απομακρύνουν από τη χώρα, τώρα αποκαλούσαν «προδότες» αυτούς που έφευγαν.

6-7 Σεπτεμβρίου 1955 Για να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική θέση της Τουρκίας στην τριμερή διάσκεψη για το Κυπριακό οργάνωσαν μια μεγάλη λεηλασία σε βάρος των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με κάποιες πηγές σκοτώθηκαν τρεις και σύμφωνα με άλλες 11 άνθρωποι. Τραυματίστηκαν 300 άτομα. Βιάστηκαν πολλές γυναίκες και καταστράφηκαν 5.300 και κατά ανεπίσημες πηγές 7000 κτίρια. Το ύψος των ζημιών υπολογίζεται σε 150 εκ λίρες ή κοντά σε ένα δις λίρες.

1964. Η Τουρκία κατάργησε μονομερώς το Σύμφωνο Φιλίας που υπέγραψαν ο Ατατούρκ και ο Βενιζέλος το 1930. Η κυβέρνηση απέλασε δεκάδες χιλιάδες Έλληνες υπηκόους που είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Τουρκία. Τους επέτρεψαν να πάρουν μαζί τους μια βαλίτσα και 200 λίρες. Οι Έλληνες με τουρκική υπηκοότητα που ήταν παντρεμένοι με απελαθέντες, αναγκάστηκαν να φύγουν μαζί τους, έτσι η ελληνική μειονότητα έφτασε στο σημείο εξαφάνισης της.

1974. Σε μια δίκη μεταξύ του Θησαυροφυλακίου και της διοίκησης του Ελληνικού Νοσοκομείου Βαλουκλή οι μη Μουσουλμάνοι πολίτες αναφέρθηκαν για πρώτη φορά ως «εκείνοι που δεν είναι Τούρκοι». Τέλος, η δημοσιογράφος αναφέρει το κλείσιμο της Θεολογικής, τις δολοφονίες του ιερέα Σαντόριο, και του Χράντ Ντίνκ, τις επιθέσεις στις Συναγωγές στην Κωνσταντινούπολη και την πυρπόληση βιβλιοπωλείου που πουλούσε χριστιανικά βιβλία».

Ο κατάλογος είναι μακρύς και έχει αρκετές ελλείψεις। Είναι, όμως σημαντικός για να μάθουν οι γείτονες μας τι έκαναν και ενδεχομένως τι θα συνεχίσουν να κάνουν αν δεν αλλάξουν νοοτροπία. Επειδή, οι παροικούντες στην Πλατεία Συντάγματος δεν συνηθίζουν να διαβάζουν ούτε καν τα Μνημόνια που θα δεσμεύσουν για πολλές γενιές τους Έλληνες, ας κρατήσουν αυτό τον σύντομο κατάλογο σαν εγχειρίδιο για τις διαπραγματεύσεις τους με τους γείτονες…
ΠΗΓΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΪΣΕ ΧΙΟΥΡ:Η αλήθεια για τις Μειονότητες"

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ"

Η πυραυλική απειλή της Τουρκίας



 Του Χρήστου Μηνάγια

Στις 13-1-2012 ο καθηγητής Yücel Altınbasak, πρόεδρος του Τουρκικού Ιδρύματος Επιστημονικών και Τεχνολογικών Ερευνών (ΤÜBITAK), σε ενημέρωση δημοσιογράφων αναφορικά με τις εξελίξεις στο πυραυλικό πρόγραμμα της Τουρκίας δήλωσε ότι την παρούσα περίοδο πραγματοποιούνται δοκιμές στο βεληνεκές των 300 χλμ, ενώ εντός του 2012 θα αρχίσουν οι δοκιμές για επίτευξη βεληνεκούς 500 χλμ. Στη συνέχεια, ο Τούρκος καθηγητής ανέφερε ότι θα ακολουθήσουν δοκιμές για επίτευξη βεληνεκούς 1.500 χλμ με τελική επιδίωξη, το 2014, αυτό να φθάσει στα 2.500
χλμ. Επισημαίνεται ότι, το Ινστιτούτο Μελετών και Ανάπτυξης της Αμυντικής

Βιομηχανίας (Savunma Sanayii Arastırma ve Gelistirme Enstitüsü/SAGE),

που υπάγεται στο ΤÜBITAK, είναι υπεύθυνο για το πυραυλικό πρόγραμμα της

Τουρκίας και σύμφωνα με τα τουρκικά ΜΜΕ κατά τις δοκιμαστικές βολές

πυραύλων εδάφους-εδάφους προσβάλλονται στόχοι στα 300 χλμ με

απόκλιση 5 μέτρων.

Σε ότι αφορά την πληροφορία για το βεληνεκές των 2.500 χλμ. είχε προηγηθεί

ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρ. Τ. Ερντογάν, ο οποίος, κατά τη συνεδρίαση του

2

Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου στις 15-12-2011, απευθυνόμενος στην

ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων ζήτησε να μάθει το βεληνεκές των τουρκικών

πυραυλικών συστημάτων. Όταν οι Τούρκοι στρατηγοί ανέφεραν ότι το μέγιστο

βεληνεκές είναι 150 χλμ ο Ερντογάν τους είπε τα εξής: «Αυτό είναι αδύνατο.

Πρέπει να βελτιώσουμε το βεληνεκές. Το Ιράν κατασκεύασε πυραύλους με

βεληνεκές 2.000-2.500 χλμ. Και εμείς μπορούμε να το επιτύχουμε αυτό. Αυτό

ζητάω από εσάς.»

Αυτό που προκύπτει από την ανάλυση του συνόλου των τουρκικών

εξοπλιστικών προγραμμάτων είναι ότι αποκαλύπτονται τα στοιχεία μιας

χαρακτηριστικής προσπάθειας για παραγωγή στρατιωτικών πληροφοριών

μεγάλου βάθους και διεξαγωγή επιχειρήσεων, ημέρα και νύκτα, σε μεγάλες

αποστάσεις με την υποστήριξη οπλικών συστημάτων μεγάλου βεληνεκούς,

στηριζόμενες στην αρχή της διακλαδικότητας. Ειδικότερα για τα πυραυλικά

συστήματα εδάφους-εδάφους κρίνεται σκόπιμο να παρατεθεί το ακόλουθο

απόσπασμα από το βιβλίο του συντάκτη του παρόντος άρθρου με τίτλο: «Η

γεωπολιτική στρατηγική και η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας», απ’ όπου

διαπιστώνεται ότι αυτά εντάσσονται σε μια μακροπρόθεσμη εθνική

στρατηγική, την οποία όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις αποφάσισαν να

κρατήσουν μακριά από τα κόμματα και τις εσωτερικές πολιτικές διενέξεις:

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία με την Κίνα για

την αγορά 19 εκτοξευτών F-302T Kasırga 302 mm, με βεληνεκές 80 χλμ. Στη

συμφωνία προβλεπόταν η μεταφορά τεχνογνωσίας στην Τουρκία, η οποία

κατασκεύασε στη συνέχεια 35 εκτοξευτές και πέτυχε να αυξήσει το βεληνεκές τους

στα 100 χλμ. Πληροφορίες που δεν έχουν επιβεβαιωθεί κάνουν λόγο για την

κατασκευή επιπλέον 6 εκτοξευτών του ιδίου τύπου, βεληνεκούς 150 χλμ, στους

οποίους εδόθη η ονομασία Jaguar. Οι Kasırga ανήκουν στην 58 Ταξιαρχία

Πυροβολικού που εδρεύει στο Polatli της Άγκυρας. Στις 22-3-2007 η Τουρκία

ενημέρωσε, για πρώτη φορά, επίσημα τον Ο.Η.Ε. ότι κατασκεύασε 54 εκτοξευτές

Kasırga, οι οποίοι μάλιστα παρουσίασθηκαν στην παρέλαση της 30-08-2006

(Ημέρα Νίκης). Σύμφωνα με το υφιστάμενο οργανόγραμμα, η κάθε πυροβολαρχία

Kasırga διαθέτει 1 όχημα διοικήσεως, 9 οχήματα εκτοξευτές και 9 οχήματα

μεταφοράς. Πληροφορίες που δεν έχουν επιβεβαιωθεί κάνουν λόγο για 100

εκτοξευτές.

Η ενασχόληση της Τουρκίας με την κατασκευή πυραυλικών συστημάτων

εδάφους-εδάφους δεν είναι καινούργια υπόθεση. Το πρώτο τουρκικό εθνικό

πυραυλικό σύστημα, κατασκευάσθηκε το 1999 από το TÜBİTAK-SAGE (Τουρκικό

Ίδρυμα Επιστημονικών Ερευνών-Ινστιτούτο Αμυντικών Ερευνών και Ανάπτυξης)

με την ονομασία Toros. Πρόκειται για ένα πυραυλικό σύστημα εδάφους-εδάφους ή

θαλάσσης-εδάφους που έχει δύο τύπους. Το Toros-230 (230 mm - βεληνεκούς 65

χλμ) και το Toros-260 (260 mm - βεληνεκούς 110 ή 115 χλμ). Το σύστημα

παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά στην έκθεση IDEF-1999, την οποία είχε

επισκεφθεί ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ με τον τότε

αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων Χουσεΐν Κιβρίκογλου.

3

Η Τουρκία, συνεχίζοντας το πυραυλικό της πρόγραμμα, κατασκεύασε εν συνεχεία

τους πυραύλους F-600T Yıldırım 607 mm βεληνεκούς 150 χλμ. Πληροφορίες που

δεν έχουν επιβεβαιωθεί αναφέρουν ότι το βεληνεκές τους είναι 250 χλμ. Το

πρόγραμμα των Yıldırım άρχισε με κάθε μυστικότητα το 2002. Στις 22-3-2007, η

Τουρκία ενημέρωσε τον Ο.Η.Ε. για την κατασκευή 6 εκτοξευτών και 97

πυραύλων. Για πρώτη, όμως, φορά, παρουσιάστηκαν στην παρέλαση της 30-8-

2007 (Ημέρα Νίκης). Πληροφορίες που δεν έχουν επιβεβαιωθεί κάνουν λόγο για

36 εκτοξευτές. Στο τουρκικό περιοδικό Savunma ve Havacilik (Άμυνα και

Αεροπορία), τεύχος 124/2007, αναφέρονται τα ακόλουθα τα οποία

αναδημοσιεύθηκαν από τουρκικές εφημερίδες: «Στα μέσα της δεκαετίας του 1990,

στο βασικό σχεδιασμό που έγινε για τον καθορισμό των μεσοπρόθεσμων και

μακροπρόθεσμων αναγκών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, αποφασίσθηκε να

αποκτηθεί τεχνολογία ώστε το βεληνεκές των πυραυλικών συστημάτων να φθάσει

στα 500 χλμ το 2008 και στα 1.000 χλμ το 2009. Με την τεχνολογία όμως που

διαθέτει η Τουρκία, στην παρούσα φάση, δεν είναι δυνατόν να φθάσει τα 1.000 χλμ

και έχει εστιάσει την προσπάθειά της στην επίτευξη βεληνεκούς μεταξύ 300 και 600

χλμ. Η Τουρκία την πυραυλική τεχνολογία την πήρε αρχικά από την Κίνα, στη

συνέχεια όμως ανέπτυξε δική της τεχνολογία και συνεχίζει μόνη της και ανεξάρτητη

από το εξωτερικό. Δύο είναι οι κύριες αιτίες που η Τουρκία αποφάσισε να δώσει

έμφαση στην ανάπτυξη πυραυλικής τεχνολογίας. Το πρώτο κρίσιμο σημείο

εστιάζεται στο γεγονός ότι οι γειτονικές χώρες της Τουρκίας διαθέτουν πυραύλους

μεγάλου βεληνεκούς. Συγκεκριμένα το Ιράν απέκτησε μία σημαντική δύναμη

κατασκευάζοντας τους πυραύλους Sahab, των οποίων το βεληνεκές φθάνει στα

2.000 χλμ. Γι’ αυτό το λόγο και προκειμένου η Τουρκία να δημιουργήσει τις

ισορροπίες που επιθυμεί με τις γειτονικές χώρες επιτάχυνε τις εργασίες ανάπτυξης

πυραυλικής τεχνολογίαςS..»

Σημειώνεται πάντως ότι η ανάπτυξη πυραύλων με τόσο μεγάλα βεληνεκή

αποτελεί σοβαρότατη ένδειξη περί αναπτύξεως πυρηνικών όπλων, διότι πύραυλοι

συμβατικής γομώσεως με αυτά τα βεληνεκή έχουν περιορισμένη στρατιωτική αξία

σε σύγκριση με το κόστος ανάπτυξης και κατασκευής τους. Η ίδια ένδειξη, κατά

την άποψή μας, είναι χαρακτηριστική τόσο των προθέσεων του Ιράν όσο και της

Τουρκίας. Η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται από σχετικό δημοσίευμα στο φύλλο της

εφημερίδος Milliyet, 23-11-2009, το οποίο αναγράφει τα ακόλουθα: «Η Τουρκία

είναι μία μουσουλμανική χώρα. Η πρώτη μουσουλμανική χώρα παγκοσμίως που

κατασκεύασε εργοστάσιο παραγωγής πυρηνικής ενέργειας είναι το Πακιστάν, το

οποίο αμέσως μετά κατασκεύασε ατομική βόμβα. Η δεύτερη μουσουλμανική χώρα

που κατασκεύασε εργοστάσιο παραγωγής πυρηνικής ενέργειας είναι το Ιράν, το

οποίο εισήλθε στη διαδικασία κατασκευής ατομικής βόμβας. Η Τουρκία, η οποία

αποτελεί μία χώρα κλειδί στη Μέση Ανατολή, αν κατασκευάσει εργοστάσιο

παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, είναι σαφές ότι θα επιχειρήσει να κατασκευάσει

ατομική βόμβα.»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η πυραυλική απειλή της Τουρκίας"

Εκείνους τους υπέροχους Έλληνες και τις οικογένειές τους υπηρετούσε !!!

ΙΜΙΑ-Η εικόνα της Ελλάδας που ήταν έτοιμη για όλα,όπως την έζησε ένας αξιωματικός

Ημέρα μνήμης ... ΙΜΙΑ

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μνήμη των μελών του πληρώματος του ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού (Σημαιοφόρος Έκτορας Γιαλοψός και Αρχικελευστές Χριστόδουλος Καραθανάσης και Παναγιώτης Βλαχάκος), που χάθηκαν εκείνη τη νύκτα κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, και στα χιλιάδες Ελληνόπουλα που, ενώ ήταν έτοιμα στις επάλξεις για την ύψιστη θυσία, έμειναν με το ερώτημα «Γιατί κάναμε έτσι πίσω ; Πολεμήσαμε και νικηθήκαμε ;».


Η χειμωνιάτικη νύχτα της 30 προς 31 Ιαν 1996 ήταν διαβολεμένη … Το κρύο ήταν τσουχτερό και ο δυνατός βοριάς μαστίγωνε με το ψιλόβροχο τους «τυχερούς» που έβρισκε στο δρόμο του. Και ήταν πολλοί …

Η Μονάδα, όπως και όλες οι άλλες Μονάδες του ακριτικού μας νησιού, από νωρίς το απόγευμα ήταν σε ετοιμότητα για άμεση εκκένωση του Στρατοπέδου και επάνδρωση του τομέα ευθύνης της. Κοντά στα μεσάνυχτα η διαταγή που ήλθε με κωδικοποιημένο σήμα ήταν λιτή και κοφτή σαν τα αστροπελέκια που έφερνε μαζί της η καταιγίδα :

«Η Μονάδα να έχει ετοιμότητα με το πρώτο φώς για Άμυνα επί της τοποθεσίας της βάσει σχεδίων.».

Ο Διοικητής διάβαζε σιωπηλός το σήμα, ενώ οι Αξιωματικοί του περίμεναν με κομμένη την ανάσα.

Μία βαθειά αναπνοή και μία αποφασιστική φράση : «Ήρθε η ώρα. Φύγαμε !».

Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο … Το προσωπικό της Μονάδας, καλά εκπαιδευμένο και προετοιμασμένο για την ώρα αυτή, ξεχύθηκε από το Στρατόπεδο προς τις ακτές για να καταλάβει τις θέσεις μάχης και να προετοιμαστεί για να εκτελέσει την αποστολή του. Και ο τελευταίος στρατιώτης ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει. Πίσω έμεινε μόνο ο Υποδιοικητής της Μονάδας με 2-3 στρατιώτες, για την κατάταξη των ντόπιων εφέδρων, που ήδη είχαν αρχίσει να έρχονται, έτοιμοι για όλα

Ήξεραν όλοι καλά ότι η νύχτα θα ήταν μακριά, επειδή σε λίγες ώρες θα έπρεπε να κάνουν όσα προβλεπόταν από τα επιχειρησιακά σχέδια να γίνουν σε 3-4 μέρες. Και ο παλιόκαιρος δεν βοηθούσε καθόλου.

Η προσπάθεια ήταν τιτάνια από όλους. Όλοι είχαν πάρει προσωπικά την υπόθεση Ο χρόνος σμικρύνθηκε σε απίστευτο βαθμό και τα πάντα υλοποιούνταν με μία ομαδική εργασία πρωτόγνωρης αποτελεσματικότητας. Οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν είχαν καμία σημασία.

Και ο Διοικητής ; Ένοιωθε πως είχε έλθει και η δική του ώρα. Και ο Σταθμός Διοικήσεως της Μονάδας δεν τον χωρούσε ... Έπρεπε να βρεθεί μπροστά στην ακτή, κοντά στους άντρες του. Άφησε στο πόδι του τον Λοχαγό του Λόχου Διοικήσεως, πήρε μαζί του ένα αυτόματο (έτσι να βρίσκεται, γιατί ένα πιστόλι τι να σου κάνει), ανέβηκε στο τζιπ και έφυγε …

Ξεκινώντας, ούτε που φανταζόταν το μεγαλείο που θα συναντούσε στο δρόμο του και πόσο αυτό το μεγαλείο θα τον σημάδευε για την υπόλοιπη ζωή του !!!

Η αρχή είχε ήδη γίνει, όταν φεύγοντας από το Στρατόπεδο για τον Σταθμό Διοικήσεως διασταυρώθηκε με μερικούς χωριανούς εφέδρους που πήγαιναν βιαστικοί να καταταγούν. Τον χαιρέτησαν με αστεία λέγοντας «εδώ είμαστε κι εμείς».

Πιο κάτω ήταν οι αποθήκες πυρομαχικών, που έπρεπε να εκκενωθούν και τα πυρομαχικά να προωθηθούν ταχύτατα στις θέσεις μάχης. Ήταν η πρώτη προτεραιότητα και η μεγάλη ανησυχία του Διοικητή.

Και τι βλέπει μόλις φθάνει εκεί !!! Οι δύο αποθηκάριοι, γυμνοί από τη μέση και πάνω και καταϊδρωμένοι μέσα στον διαβολόκαιρο, να φορτώνουν πυρομαχικά με μία απίστευτη και πεισματώδη ταχύτητα, βοηθούμενοι όχι μόνο από τον οδηγό και τον συνοδηγό του συγκεκριμένου οχήματος, αλλά και των άλλων οχημάτων που κατέφθαναν διαδοχικά για φόρτωση. Μόνοι τους, χωρίς επίβλεψη Αξιωματικού. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Ο Λοχίας αποθηκάριος ήταν υπεραρκετός και έδινε το παράδειγμα. Και τα οχήματα έφευγαν φορτωμένα με μία απρόσμενη συχνότητα.

Ο Διοικητής δεν πρόλαβε καν να μιλήσει !!! Αντί του τυπικού στρατιωτικού χαιρετισμού, που ήξεραν οι στρατιώτες ότι δεν θα τον συγκινούσε, ειδικά κάτω από τις συνθήκες αυτές, συνέχισαν ακάθεκτοι τη φόρτωση και μόνο ο Λοχίας του χαμογέλασε και του είπε : «Μην ανησυχείτε για μας κύριε Διοικητά ! Εμείς είμαστε καλά και όλα θα γίνουν όπως πρέπει και στην ώρα τους. Κοιτάξτε καλύτερα τι γίνονται τα παιδιά μπροστά, μ’ αυτόν τον παλιόκαιρο που μπλέξαμε !!!».

Χαμογέλασε ικανοποιημένος (και συγκινημένος) ο Διοικητής και συνέχισε το δρόμο του. Πέρασε από όλες τις θέσεις μάχης και είδε όλους τους Αξιωματικούς και τους στρατιώτες του να παλεύουν με πείσμα μέσα στην καταιγίδα, για να είναι έτοιμοι το ξημέρωμα. Και από παντού έπαιρνε το ίδιο μήνυμα : «Εμείς εδώ είμαστε εντάξει κύριε Διοικητά. Πιο κάτω κοιτάξτε να δείτε τι γίνονται !»

Ξημερώνοντας, και πριν επιστρέψει στο Σταθμό Διοικήσεως, πέρασε από το Στρατόπεδο, για να δει την εξέλιξη της επιστράτευσης. Είχε σχεδόν ολοκληρωθεί ! Η προσέλευση των ντόπιων εφέδρων ήταν πολύ παραπάνω από εντυπωσιακή. Πολλοί είχαν φέρει και τα αγροτικά οχήματά τους, μήπως χρειαστούν, όπως του είπαν.

Μπήκε στο Γραφείο του, για να επικοινωνήσει με τον Ταξίαρχο Διοικητή του νησιού, αλλά τον πρόλαβε εκείνος.

Η διαταγή ήταν σύντομη και σαφής : «Η Μονάδα να επιστρέψει το ταχύτερο δυνατόν στο Στρατόπεδό της».

Ο Διοικητής δεν πίστευε στ’ αυτιά του !!! Και άρχισε η επιστροφή …

Σκεπτικός και με ανάμεικτα συναισθήματα, κοιτούσε από το Γραφείο του την πύλη του Στρατοπέδου. Και παρατήρησε ότι οι στρατιώτες που γυρνούσαν, αντί να φαίνονται ανακουφισμένοι που η σύγκρουση, για την οποία ετοιμάζονταν τόσο σκληρά, είχε αποφευχθεί, φαίνονταν απογοητευμένοι και πολλοί ήταν και εκνευρισμένοι.

Πήγε στην πύλη. Και τότε γύρισε ένας στρατιώτης (ένας «μάγκας» Πειραιώτης, μηχανικός αυτοκινήτων και «παιδί της πιάτσας», από τους παραπτωματίες της Μονάδας), τον κοίταξε κατάματα και τον ρώτησε :

«Γιατί, κύριε Διοικητά, γυρίσαμε έτσι πίσω ; Μήπως πολεμήσαμε, νικηθήκαμε και δεν το ξέρουμε ;» …

Ο Διοικητής έμεινε άναυδος !!!

Ήξερε ότι η Μονάδα του ήταν καλά εκπαιδευμένη, ότι το ηθικό των αντρών του ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα και ότι το πνεύμα της Μονάδας του ήταν μοναδικό. Ήταν όλοι μαζί μία φοβερή γροθιά.

Ποτέ δεν πίστευε όμως ότι αυτοί οι άντρες θα τον έκαναν να νοιώσει την ανάγκη να απολογηθεί απέναντί τους, γιατί δεν πολέμησαν !!!.

Συγκέντρωσε τη Μονάδα του και με δάκρυα στα μάτια τους είπε πόσο μεγάλη ήταν γι’ αυτόν η τιμή να διοικεί τέτοιους άντρες. Και μετά προσπάθησε να τους δώσει να καταλάβουν ότι είναι συντεταγμένο στράτευμα μίας δημοκρατικής χώρας, που υπακούει στα κελεύσματα της εκλεγμένης Κυβέρνησης, και ότι τελικά σημασία είχε η αποφασιστικότητά τους να εκτελέσουν το καθήκον τους.

Είναι σίγουρος όμως ότι δεν τους έπεισε. Ήταν φανερό ότι ένα οδυνηρό «Γιατί ;» είχε παραμείνει να αιωρείται αμείλικτο. Το ένοιωθε άλλωστε και ο ίδιος !

Η νύχτα εκείνη σημάδεψε τον Αξιωματικό αυτό. Η συμπεριφορά των αντρών του και τα συναισθήματα που βγήκαν στην επιφάνεια χαράχθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη και στην ψυχή του.

Και χρόνια μετά, απόστρατος πλέον και βλέποντας μέσα από την ωριμότητά του την κατάπτωση των αξιών και τη διάλυση των μηχανισμών της πατρίδας, που έχει προκαλέσει η υστερόβουλη συμπεριφορά των αστράτευτων πολιτικών μας ταγών, συχνά κλονίζεται και σκέπτεται : «Μα καλά, τι ιδέες και ιδανικά και για ποιούς υπηρετούσα μία ζωή ;».

Και τότε η ανάμνηση εκείνης της νύχτας τον στηρίζει και του δίνει την απάντηση :

Εκείνους τους υπέροχους Έλληνες και τις οικογένειές τους υπηρετούσε !!!
Τις ιδέες και τα ιδανικά, που τους έσπρωχναν στη συμπεριφορά εκείνης της νύχτας, υπηρετούσε !!!
Και που είναι και δικές του ιδέες και ιδανικά. Άλλωστε ήταν ένας απ’ αυτούς !!!

Ευστράτιος Ουζούνογλου
Ταξίαρχος ε.α.

http://www.onalert.gr
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/01/blog-post_394.html#more
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Εκείνους τους υπέροχους Έλληνες και τις οικογένειές τους υπηρετούσε !!!"

ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΠΕΛΑΣΓΩΝ

(απάντηση στον Αλβανό Kristo Frasheri)

Έκπληκτος διάβασα τις ανοησίες κάποιου Αλβανού «ιστορικού» που ονομάζεται Kristo Frasheri, ενός ανόητου και αμόρφωτου πανίβλακα, ο οποίος προσπαθεί να διαστρεβλώσει την Ελληνική Ιστορία ισχυριζόμενος ότι οι Έλληνες δεν είναι απόγονοι των Πελασγών. Το θλιβερό αυτό ανθρωπάριο έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν στοιχεία ή αναφορές αρχαίων συγγραφέων που να μαρτυρούν την καταγωγή των Ελλήνων από τους Πελασγούς. Θα μπορούσε κανείς να μην του απαντήσει αλλά επειδή κάτι τέτοιες ανοησίες δημιούργησαν εκ του μηδενός «μακεδονικό έθνος» στα βόρεια σύνορά μας, θεωρώ υποχρέωσή μου να αναδημοσιεύσω απόσπασμα από το βιβλίο μου «Έλληνες Αυτόχθονες και όχι Ινδοευρωπαίοι», στο οποίο αποδεικνύεται η καταγωγή των Ελλήνων από τους Πελασγούς με όλα τα σχετικά αρχαία αποσπάσματα.

Oι Έλληνες είναι αυτόχθονες και απευθείας απόγονοι των Πελασγών. Παραθέτουμε τα αρχαία αποσπάσματα τα οποία αναφέρονται στην ελληνική αυτοχθονία και στην πελασγική καταγωγή:

«Γιατί εμείς που κατοικούμε σ’ αυτή την πόλη, δεν διώξαμε από δω τους κατοίκους ούτε τη βρήκαμε έρημη ούτε συγκεντρωθήκαμε πολλών εθνών μιγάδες και ήρθαμε να την καταλάβουμε. Η καταγωγή μας είναι τόσο καλή και γνήσια, ώστε η ίδια η γη, στην οποία γεννηθήκαμε, βρίσκεται στην κατοχή μας χωρίς καμία διακοπή. Εμείς είμαστε αυτόχθονες και μπορούμε να ονομάσουμε την πόλη με τα ίδια ονόματα που δίνει κανείς στους πλησιέστερους συγγενείς του. Μόνο εμείς απ’ όλους τους Έλληνες έχουμε το δικαίωμα να την αποκαλούμε τροφό, πατρίδα και μητέρα» (Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24-25).

«Όσο για την αρχαιότητα του γένους, όχι μόνο οι Έλληνες αλλά και πολλοί βάρβαροι θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόχθονες…» (Διόδωρος ο Σικελιώτης, «Ιστορική Βιβλιοθήκη», Α΄, 9. 3).

«Ποιος άλλος έχει πει για την πατρίδα του τόσο ωραίο εγκώμιο όσο ο Ευριπίδης :
Στ’ αλήθεια, λαός που δεν ήρθε απ’ αλλού,
αλλά γεννηθήκαμε αυτόχθονες
» (Πλούταρχος, «Περί Φυγής», 604D-E, 13).

«Του Θησέα το πατρικό γένος φτάνει ως τον Ερεχθέα και τους πρώτους αυτόχθονες» (Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι, Θησεύς», 3.).

«…παραλαμβάνοντας (η θεά Αθηνά) το σπέρμα σας από τη Γη και τον Ήφαιστο… (…) Όλη αυτήν την τάξη και την οργάνωση την έδωσε η θεά αρχικά σ’ εσάς, όταν ίδρυσε την πόλη σας. Επέλεξε τον συγκεκριμένο τόπο όπου γεννηθήκατε, επειδή προέβλεψε ότι το εύκρατο κλίμα του θα επιδράσει θετικά στη σωφροσύνη των ανθρώπων. Η θεά ήταν φίλη του πολέμου και της σοφίας. επέλεξε επομένως τον τόπο που θα γεννούσε ανθρώπους παρόμοιους με αυτήν και ίδρυσε την πρώτη της πόλη» (Πλάτων, «Τίμαιος», 23e & 24c).

«Από την Νιόβη δε και τον Δία (αυτή είναι η πρώτη θνητή γυναίκα με την οποία συνουσιάσθηκε ο Ζευς) γεννήθηκε ένα παιδί, ο Άργος, καθώς δε λέει ο Ακουσίλαος, και ο Πελασγός, από τον οποίο ονομάσθηκαν Πελασγοί οι κατοικούντες την Πελοπόννησο. Ο Ησίοδος όμως λέει ότι ο Πελασγός ήταν αυτόχθων (γεννήθηκε από τη γη)» (Απολλόδωρος, «Μυθολογία», II. 2, 3).

«Ην γαρ και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου το αρχαίον, και τον Πελασγόν αυτόχθονα λέγων» (Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς. «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία» Ι 17).

Επίσης ο Οβίδιος, Λατίνος ποιητής, αναφερόμενος στα γεγονότα του Τρωικού πολέμου, ταυτίζει συνεχώς τους Πελασγούς με τους Έλληνες:
«Χίλια πλοία τον ακολούθησαν και κάθε φυλή των Πελασγών μαζί, δεμένοι με όρκο σε κοινή εκστρατεία» («Μεταμορφώσεις», Βιβλίο XII, στίχος 7).
«Ήδη ο τρόμος όλων των Φρυγών, στολίδι και προστάτης του έθνους των Πελασγών, ο Αιακίδης, ο αξεπέραστος στη μάχη…» («Μεταμορφώσεις», Βιβλίο XII, στίχος 611).
«Και τι το αναφέρει αυτό, όταν λέει πως για τον πελασγικό το στόλο σήκωσε τα όπλα ενάντια σε Τρώες και το Δία;» («Μεταμορφώσεις», Βιβλίο XIII, στίχος 268).

Αλλά και ο Όμηρος βάζει τον Έλληνα Αχιλλέα στην «Ιλιάδα» (Π 233-234) να αναφωνεί ορκιζόμενος στο όνομα του Δία:
«Ζευ άνα Δωδωναίε Πελασγικέ».

Και ο Θουκυδίδης θεωρεί τους Έλληνες απογόνους των Πελασγών:
«Προ των Τρωικών δηλαδή δεν φαίνεται να επεχείρησε τίποτα ενωμένη η Ελλάς. φρονώ δε ότι δεν είχε ακόμη και το όνομα αυτό ολόκληρη η χώρα, αλλά προ των χρόνων του Έλληνα του υιού του Δευκαλίωνα δεν υπήρχε καθόλου η ονομασία αυτή και έδιναν στην χώρα κατά τόπους το όνομα τους οι διάφοροι λαοί, στα περισσότερα δε μέρη οι Πελασγοί. Όταν δε ο Έλληνας και τα παιδιά του έγιναν ισχυροί εις την Φθιώτιδα και τους προσκαλούσαν στις άλλες πόλεις ως βοηθούς, τότε πλέον και οι άλλοι λαοί, καθένας χωριστά, άρχισαν να ονομάζονται Έλληνες λόγω της συχνότερης συναναστροφής με αυτούς, αλλά το όνομα αυτό επί πολύ ασφαλώς χρόνο δεν είχε τη δύναμη να επικρατήσει σε όλους. Αποδεικνύει δε τούτο προ πάντων ο Όμηρος, διότι, αν και υπήρξε μεταγενέστερος και από τα Τρωικά ακόμη, πουθενά δεν μεταχειρίσθηκε το όνομα Έλληνες για όλους όσους εκστράτευσαν ούτε για άλλους, παρά μόνο για τους στρατιώτες του Αχιλλέα που είχαν έλθει από την Φθιώτιδα, οι οποίοι βεβαίως και ήταν οι πρώτοι Έλληνες…» (Θουκυδίδης, «Πελοποννησιακός πόλεμος», Α΄, 3).

Ο Στράβων, ταυτίζει τους Έλληνες με τους Πελασγούς, τους Δαναούς και τους Αργείους:
«Νομίζω ότι η δόξα της πόλης είναι που προετοίμασε να ονομάζονται από αυτήν (δηλαδή από το Άργος, Αργείτες) οι Πελασγιώτες, οι Δαναοί, και οι Αργείοι και οι άλλοι Έλληνες» («Γεωγραφικά», Η΄, VI, 8).

Τα παραπάνω αποσπάσματα θεωρούμε ότι είναι υπεραρκετά για να αποδείξουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς θεωρούσαν τους εαυτούς τους αυτόχθονες και φυλετική εξέλιξη των Πελασγών.

Τα καταστροφικά γεγονότα του κατακλυσμού, πέρα από τις μεγάλες δυστυχίες που προξένησαν στους ανθρώπους, προκάλεσαν και κοινωνικές αλλαγές που έφεραν ρήγμα στους πελασγικούς φυλετικούς δεσμούς. Οι γιοι του επιζήσαντα βασιλιά της Φθιώτιδας Δευκαλίωνα, Έλληνας και Αμφικτύωνας, φαίνεται ότι αποσχίστηκαν από την πληγμένη Πελασγική ομοφυλία.

Ο Έλληνας ανέλαβε να δημιουργήσει ένα νέο έθνος από τα λείψανα του παλιού, ενώ ο Αμφικτύων ασχολήθηκε με την πολιτική οργάνωση του εγχειρήματος. Γι’ αυτό εξάλλου και από τότε, όλες οι ομοσπονδίες μεταξύ των Ελλήνων ονομάζονται Αμφικτιονίες. Ότι ο Έλληνας και οι δικοί του αποσχίστηκαν από την Πελασγική ομοφυλία φαίνεται και από την παρακάτω αναφορά του Ηροδότου:

«Πιστεύω ότι το ελληνικό έθνος μιλούσε πάντα τη γλώσσα που μιλάει σήμερα. Στην αρχή, όταν αποσχίστηκε από τους Πελασγούς, ήταν μικρό και αδύναμο, αλλά η δύναμη του αυξήθηκε όταν προσχώρησαν άλλα έθνη, όπως οι Πελασγοί…» (Ηρόδοτος Α΄, 58).

Ο Έλληνας και όσοι Πελασγοί τον ακολούθησαν δεν ήταν εξαρχής αρκετά ισχυροί ώστε να επιβληθούν στους υπόλοιπους ομόφυλους τους. Η ελληνική πελασγική φυλή άρχισε να δυναμώνει αργότερα όταν και άλλοι Πελασγοί ενώθηκαν μαζί τους. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς λέει πως ο Έλλην με μια πολεμική ομάδα αποτελούμενη από Πελασγούς Κουρήτες και Λέλεγες, τους οποίους ο Αριστοτέλης δέχεται ως παλιούς κατοίκους της περί τον Αχελώο χώρας, εδραίωσε την κυριαρχία του στη Θεσσαλία. Οι γιοι του Έλληνα, Δώρος, Ξούθος και Αίολος ήταν εκείνοι που ανέλαβαν να ολοκληρώσουν το πατρικό σχέδιο. Εκείνη την εποχή ο μόνος τόπος που ονομαζόταν Ελλάς ήταν η πόλη Ελλάς στην Φθία της Θεσσαλίας:

«Αυτοί που θεωρούν ότι μιλάμε για πόλη, οι κάτοικοι των Φαρσάλων, δείχνουν στα εξήντα στάδια από την πόλη τους μια ερειπωμένη πόλη που πιστεύουν ότι είναι η Ελλάς με δύο κρήνες κοντά, τη Μεσσηίδα και την Υπέρεια. Οι Μελιταιείς πάλι, μακριά από τον οικισμό τους κάπου δέκα στάδια λένε ότι χτίστηκε η Ελλάς μετά τον Ενιπέα, τότε που η πόλη τους λεγόταν Πύρρα, ενώ από την Ελλάδα που βρισκόταν στα πεδινά ήρθαν οι Έλληνες και έμειναν στην κώμη τους. Απόδειξη έχουν στην αγορά τους τον τάφο του Έλληνα, γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας» (Στράβων, «Γεωγραφικά», Θ΄, V, 6).

Στην πορεία του χρόνου οι κάτοικοι της πόλης Ελλάδας άρχισαν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους και στη γύρω περιοχή. Στα χρόνια του τρωικού πολέμου, η Ελλάς είχε τα παρακάτω σύνορα, τα οποία ορίζει ο Στράβων στηριζόμενος στον Όμηρο:

«Όσο για το Πελασγικό Άργος, δέχονται ότι κάποτε ήταν θεσσαλική πόλη χτισμένη κοντά στη Λάρισα. Σήμερα δεν υπάρχει. Άλλοι πάλι δεν τη θεωρούν πόλη, αλλά πιστεύουν ότι εννοεί την ίδια τη θεσσαλική πεδιάδα που λέγεται έτσι, επειδή την ονόμασε ο Άβας, που ήρθε και έζησε εδώ από το Άργος. Για τη Φθία, μερικοί νομίζουν ότι είναι η ίδια χώρα με την Ελλάδα και την Αχαΐα. Αυτές αποτελούν το άλλο, το νότιο, από τα δύο μέρη στα οποία ήταν χωρισμένη η Θεσσαλία. Φαίνεται πάντως ότι ο ποιητής θεωρούσε δύο χώρες τη Φθία και την Ελλάδα, αφού λέει:
»Κατοικούσαν Φθία και Ελλάδα.
»Πρόκειται για δύο όταν λέει:
»Κι έπειτα, από την ευρύχωρη Ελλάδα,
έφτασα στη Φθία
.
»Καθώς και ότι:
»Πολλές γυναίκες της Αχαΐας βρίσκονται σε Ελλάδα και Φθία.
»Εδώ ο ποιητής εννοεί δύο, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο αν εννοεί πόλεις ή χώρες. Οι μεταγενέστεροι μιλώντας για την Ελλάδα ως χώρα λένε πως εκτείνεται από την Παλαιοφάρσαλο στις Φθιώτιδες Θήβες. (Στην περιοχή βρίσκεται το Θετίδειο ότι κι αυτό το μέρος της πρόκειται για χώρα του Αχιλλέα)
» (Στράβων, «Γεωγραφικά», V, 6).

Στις γενιές που ακολούθησαν οι απόγονοι του Έλληνα έγιναν ιδιαίτερα επιθετικοί και επεκτατικοί. Όσοι δε Πελασγοί βρίσκονταν πλέον υπό την κυριαρχία τους έπαιρναν τα ονόματα των φατριών υπό των οποίων υπάγονταν. Έτσι, έχουμε:
Δωριείς, όσοι ακολουθούσαν τους απογόνους του Δώρου, Αιολείς, όσοι ακολούθησαν και όσοι υπάχθηκαν στην φατρία του Αιόλου και Ίωνες και Αχαιοί αντίστοιχα από τους γιους του Ξούθου, Ίωνα και Αχαιό. Ο Ηρόδοτος επιβεβαιώνει τον συλλογισμό μας και αναφέρει χαρακτηριστικά για τους Ίωνες και τους Αιολείς:
«Αυτοί οι Ίωνες, όσο καιρό κατοικούσαν στην Πελοπόννησο, την περιοχή που σήμερα ονομάζεται Αχαΐα, πριν ακόμα πάνε εκεί ο Δαναός και ο Ξούθος, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, σύμφωνα με τα λεγόμενα των Ελλήνων, οι οποίοι, όμως, αναγκάστηκαν να αλλάξουν το όνομα τους σε Ίωνες από το γιο του Ξούθου, τον Ίωνα.
»Οι νησιώτες είχαν δώσει δεκαεπτά πλοία και ήταν και αυτοί οπλισμένοι όπως και οι Έλληνες. Και αυτοί αρχικά ήταν έθνος πελασγικό και έγιναν ιωνικό πολύ αργότερα, όπως ακριβώς και οι Ίωνες, που ίδρυσαν τη Δωδεκάπολη, που είχαν έλθει από την Αθήνα. Οι Αιολείς έδωσαν εξήντα πλοία και είχαν και αυτοί τον ίδιο οπλισμό με τους Έλληνες και παλαιότερα λέγονταν και αυτοί Πελασγοί, όπως αναφέρουν οι Έλληνες
» (Ηρόδοτος, Ζ΄, 94-95).

Αλλά και ο αρχαίος ιστορικός, Θουκυδίδης, υποστηρίζει τα ίδια:
«Προ των Τρωικών δηλαδή δεν φαίνεται να επεχείρησε τίποτα ενωμένη η Ελλάς. φρονώ δε ότι δεν είχε ακόμη και το όνομα αυτό ολόκληρη η χώρα, αλλά προ των χρόνων του Έλληνα του υιού του Δευκαλίωνα δεν υπήρχε καθόλου η ονομασία αυτή και έδιναν στην χώρα κατά τόπους το όνομα τους οι διάφοροι λαοί, στα περισσότερα δε μέρη οι Πελασγοί. Όταν δε ο Έλληνας και τα παιδιά του έγιναν ισχυροί εις την Φθιώτιδα και τους προσκαλούσαν στις άλλες πόλεις ως βοηθούς, τότε πλέον και οι άλλοι λαοί, καθένας χωριστά, άρχισαν να ονομάζονται Έλληνες λόγω της συχνότερης συναναστροφής με αυτούς, αλλά το όνομα αυτό επί πολύ ασφαλώς χρόνο δεν είχε τη δύναμη να επικρατήσει σε όλους. Αποδεικνύει δε τούτο προ πάντων ο Όμηρος, διότι, αν και υπήρξε μεταγενέστερος και από τα Τρωικά ακόμη, πουθενά δεν μεταχειρίσθηκε το όνομα Έλληνες για όλους όσους εκστράτευσαν ούτε για άλλους, παρά μόνο για τους στρατιώτες του Αχιλλέα που είχαν έλθει από την Φθιώτιδα, οι οποίοι βεβαίως και ήταν οι πρώτοι Έλληνες…» (Θουκυδίδης, «Πελοποννησιακός πόλεμος», Α΄, 3).

Άκρως σημαντικές είναι και οι πληροφορίες που διασώζει ο Αριστοτέλης σχετικά με την μετεξέλιξη των πρώτων Ελλήνων μέσα από τα σπλάχνα των Πελασγών. Ο φιλόσοφος τοποθετεί την πρώτη κοιτίδα των Ελλήνων γύρω από τη Δωδώνη και τον Αχελώο ποταμό στην γη της Ηπείρου:
«ο αποκαλούμενος κατακλυσμός του Δευκαλίωνα και μάλιστα αυτός που έγινε στο χώρο της Ελλάδας και ειδικότερα στην Ελλάδα την αρχαία. Αυτή δε (η αρχαία Ελλάς), είναι η περιοχή γύρω από τη Δωδώνη και τον Αχελώο (ποταμό)» (Αριστοτέλης, «Μετεωρολογικά», Ι-352).

Η Δωδώνη όμως ήταν το πανάρχαιο πελασγικό ιερό κέντρο της λατρείας του πελασγικού Δία. Όπως είδαμε εξάλλου, ο ίδιος ο Όμηρος βάζει τον Έλληνα Αχιλλέα να επικαλείται τον Δωδωναίο πελασγικό Δία. Γιατί ένας Έλληνας ήρωας να επικαλείται τον ύψιστο θεό των Πελαγών αν και ο ίδιος δεν ήταν Πελασγός; Και γιατί ο Αριστοτέλης ταυτίζει την αρχαιότατη κοιτίδα των Ελλήνων με την ιερή Δωδώνη των Πελασγών αν και οι Έλληνες δεν ήταν Πελασγοί; Ο Θανάσης Μαργαρίτης αναφέρει σχετικά στηριζόμενος στις αρχαίες πηγές:
«Η Δωδώνη, σύμφωνα με τις πανάρχαιες παραδόσεις των Ελλήνων, βρισκόταν στο «μέσον» μιας εδαφικής περιοχής της Ηπείρου την οποία οι Πελασγοί, αρχαίοι κάτοικοι της, ονόμαζαν «Ελλοπίαν» (αρχαία ονομασία της σημερινής κοιλάδας των Ιωαννίνων ). Την Ελλοπία αρκετοί από τους αρχαίους μεταγενέστερους Έλληνες συγγραφείς θεωρούσαν σαν την «κοιτίδα» των Ελλήνων. (…) Και γράφει ακόμα ο Αριστοτέλης: «διότι κατοικούσαν εδώ οι Σελλοί και οι τότε ονομαζόμενοι Γραικοί τώρα δε Έλληνες» .

Αυτοί οι Πελασγοί ιερείς της Δωδώνης, οι Σελλοί, οι οποίοι λειτουργούσαν στο ιερό του Διός , θεωρούνται και ως οι γεννήτορες της έννοιας Έλλην που ξεπήδησε μέσα από τα προηγούμενα πελασγικά σπλάχνα και έδωσε νέα δυναμική, όραμα και μέλλον στους Πελασγούς που θα ονομάζονταν πλέον Έλληνες. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όσοι Πελασγοί μετονομάστηκαν σε Έλληνες υιοθέτησαν ως κύριο θεό τους τον Δία ενώ όσοι παρέμειναν εκτός Ελληνισμού διατήρησαν σε αντιδιαστολή την πρωτόγονη λατρεία του Κρόνου και των Τιτάνων. Πολλοί θεωρούν ότι από αυτούς τους ιερείς του Δία προήλθε και το όνομα των Ελλήνων. Οι Σελλοί, όπως δέχονται οι γλωσσολόγοι, πρόφεραν το όνομα τους με τραχεία ορεσίβια προφορά αφαιρώντας το αρχικό «σίγμα» της λέξης και έτσι αντί «Σελλοί» έλεγαν «Ελλοί» . Αυτή η λέξη θεωρείται ότι έδωσε τους όρους «Ελλάς» και «Έλληνες», όπως και όλα τα παράγωγα τους :
«Όπως και τα υπόλοιπα, έχει χαθεί και το μαντείο στη Δωδώνη. Το μαντείο, κατά τον Έφορο, ιδρύθηκε από τους Πελασγούς. Οι Πελασγοί αναφέρονται ως οι αρχαιότατοι κυβερνήτες της Ελλάδας. ο ποιητής λέει:
«Δία, βασιλιά της Δωδώνης, των Πελασγών»
ενώ ο Ησίοδος:
«Πήγε στη δρυ της Δωδώνης, έδρα των Πελασγών»
(…) Αν τώρα πρέπει να τους λέμε Ελλούς, καθώς ο Πίνδαρος , ή Σελλούς, όπως υπονοούν ότι τους λέει ο Όμηρος, είναι αμφίβολο, καθώς η γραφή δεν επιτρέπει ασφάλεια στη γνώμη. Ο Φιλόχορος πάλι λέει ότι στη Δωδώνη, όπως και στην Εύβοια, ο γύρω τόπος λέγεται Ελλοπία. τα ίδια και ο Ησίοδος:
«Υπάρχει μία Ελλοπία, χώρα με καλά χωράφια και λιβάδια κι εδώ μια Δωδώνη πόλη είναι χτισμένη στην εσχατιά
« (Στράβων, «Γεωγραφικά», Ζ΄, VI, 10).

Ωστόσο, οι παραδόσεις γύρω από τους Σελλούς φαίνεται ότι έρχονται σε αρμονία με τις αναφορές σχετικά με τον Έλληνα τον γιο του Δευκαλίωνα και γενάρχη των Ελλήνων. Ο Πλούταρχος σημειώνει πως μετά τον κατακλυσμό, «ο Δευκαλίων και η Πύρρα καθίδρυσαν το ιερό της Δωδώνης στον τόπο των Μολοσσών όπου ήρθαν να εγκατασταθούν» . Αυτό το σημαντικότατο στοιχείο αν συνδυαστεί με τις αναφορές του Αριστοτέλη ότι η αρχαία Ελλάδα ήταν η Δωδώνη και η περί του Αχελώου χώρα, και ότι ο πρώτος στρατός του γιου του Δευκαλίωνα, Έλληνα, αποτελούνταν από Κουρήτες και Λέλεγες, οι οποίοι Λέλεγες πάντα προς τον Αριστοτέλη κατοικούσαν αρχικά στην περιοχή του Αχελώου, καθώς και ότι ο πέτρινος λαός που δημιούργησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα μετά τον κατακλυσμό ήταν οι Λέλεγες , όλα αυτά τα στοιχεία μας συνθέτουν την εξής ξεκάθαρη εικόνα των γενεσιουργών γεγονότων που είχαν ως αποτέλεσμα τους Έλληνες:
Ο Δευκαλίων και η Πύρρα μετά τον κατακλυσμό συμβουλεύονται το μαντείο των Δελφών που τους δίνει εντολή να πετούν πίσω τους πέτρες. Οι πέτρες που πετά ο Δευκαλίων γίνονται άντρες εκείνες που πετά η Πύρρα γυναίκες. Στην ουσία όμως, όπως εξηγεί και ο Στράβων, μαζεύουν γύρω τους όσους επιζήσαντες Πελασγούς συναντούν, οι οποίοι ονομάζονται Λέλεγες επειδή αποτελούν σύνθεση πληθυσμού επιζησάντων από διάφορες προγενέστερες πελασγικές φυλές. Όλοι αυτοί κατευθύνονται προς την Ήπειρο, κατεβαίνοντας από τον Παρνασσό, και ιδρύουν τη Δωδώνη με τους Σελλούς ιερείς. Αργότερα, ο Έλλην συγκεντρώνει στρατό Λελέγων (δηλαδή στράτευμα που αποτελείται από τους επιζήσαντες που ακολούθησαν τους γονείς του) και από Πελασγούς Κουρήτες και εισβάλλει (επιστρέφει) στη Θεσσαλία, από όπου κατάγονταν και ο ίδιος. Ιδρύει την πόλη Ελλάς στη Φθία (στην περιοχή που βασίλευε ο πατέρας του πριν τον κατακλυσμό) και από τότε όσοι Πελασγοί ακολουθούν εκείνον ή τους απογόνους του θα ονομάζονται Έλληνες. Οπότε, μπορούμε να πούμε πως υπάρχουν δύο κοιτίδες των Ελλήνων. Η αρχαία Ελλάς που αναφέρει ο Αριστοτέλης και είναι στην Ήπειρο στην περιοχή της Δωδώνης και του Αχελώου, η Ελλοπία, όπου συγκεντρώθηκαν και βρήκαν καταφύγιο επιζήσαντες του κατακλυσμού υπό τον Δευκαλίωνα και η Θεσσαλία όπου εκεί για πρώτη φορά ένα μέρος των Πελασγών υπό τον Έλληνα θα πάρει το όνομα Έλληνες και θα καταγραφούν ως οι πρώτοι Έλληνες της ιστορίας.

Μέχρι και τα Τρωικά, οι κάτοικοι της Ελλάδας ήταν εθνικά Πελασγοί και επίσης άκουγαν σε Αχαιούς, Δαναούς, Αργείτες κλπ. Έλληνες ονομάζονται ακόμα εκείνη την εποχή μόνο οι κάτοικοι της Θεσσαλίας και της Στερεάς Ελλάδας . Σιγά, σιγά, και με την πάροδο των γενεών, όσοι απόγονοι Πελασγών ανήκαν στις φυλές (πρώην φατρίες) των Δωριέων, Ιώνων, Αιολέων και Αχαιών θα αποφασίσουν και θα αποδεχτούν ως κοινό τους εθνικό όνομα να αποκαλούνται Έλληνες, τιμής ένεκεν απόγονοι του Έλληνα.

Όσοι πάλι Πελασγοί δεν εντάχθηκαν στο νέο έθνος, και παρέμειναν απομονωμένοι σε ορεινές περιοχές της κυρίου Ελλάδας, όπως για παράδειγμα στην Αρκαδία, στην ορεινή Θράκη, και στην Ιλλυρία (Αλβανία), ανάλογα είτε συμμαχούσαν με τους ομόφυλους τους Έλληνες σε όλες τις περιπτώσεις, όπως οι Αρκάδες, είτε είχαν εχθρικές σχέσεις με τον πελασγικής καταγωγής Ελληνισμό όπως συνέβη με τους Ιλλυριούς.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

ΠΗΓΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΠΕΛΑΣΓΩΝ"

Το Θαύμα της Ευγνωμοσύνης!

-
Τι να πρωτοπεί κανείς για τη θαυματουργή επίδραση της ευγνωμοσύνης! Πόσες φορές την ημέρα λέτε ευχαριστώ; Κανονικό ευχαριστώ, όχι τυπικό μέσα από τα δόντια! Αν δεν το λέτε συνειδητά, μέσα από τη καρδιά σας, τότε χάνεται τη καταπληκτική ευκαιρία που σας δίνει αυτή η υπέροχη λέξη.

Η σημασία που έχει το να ευχαριστούμε ειλικρινά για τα πράγματα που λαμβάνουμε είναι τεράστια.
Όσο περισσότερο ευχαριστούμε για όλα τα καλά που δεχόμαστε, τόσο πιο πολύ ανοίγει ο δρόμος για να δεχτούμε περισσότερα.
Όταν είμαστε ευγνώμονες και το εκφράζουμε είτε από κοντά σε κάποιον, είτε του στέλνουμε νοερά την ευγνωμοσύνη μας από μακριά, η ενέργεια μας ανυψώνεται σε υψηλές συχνότητες, με αποτέλεσμα να βιώνουμε μια αρμονική και γαλήνια εμπειρία.

Ευγνωμοσύνη μπορούμε να εκπέμπουμε κάθε στιγμή, προς την Ανώτερη Δύναμη, το Πνεύμα της Δημιουργίας για όλα όσα έχουμε, για οποιαδήποτε κατάσταση έρχεται στη ζωή μας, για οτιδήποτε μας κάνει να νιώθουμε καλά, για τα μικρά και για τα μεγάλα!

Εκφράζοντας ευγνωμοσύνη για έναν άνθρωπο ή ένα γεγονός, δημιουργείτε μια τεράστια μαγνητική δύναμη η οποία
προσελκύει κι άλλους ανθρώπους, γεγονότα και τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να νιώσουμε ακόμα καλύτερα.

"Αν δεν είχατε σκεφτεί ποτέ ότι η ευγνωμοσύνη εναρμονίζει το πνεύμα σας με τις δημιουργικές δυνάμεις του Σύμπαντος, σκεφτείτε το τώρα. Αν το αναλογιστείτε σοβαρά, θα διαπιστώσετε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα."
Γουάλας Γουάτλες (1860-1911)

Ενεργοποιώντας συνειδητά την αίσθηση της ευγνωμοσύνης στη καθημερινότητα μας, νιώθοντας βαθιά και αληθινά την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση, μπαίνουμε σε μια κατάσταση αποδοχής και εκτίμησης, απελευθερώνοντας έτσι τις εσωτερικές αντιστάσεις που μπλοκάρουν την ανάπτυξη μας.
Η πορεία προς μια Ανώτερη Συνειδητότητα είναι μια πνευματική διαδρομή, ζούμε όμως σε έναν υλικό κόσμο και θα πρέπει να βρούμε τις γέφυρες ώστε να περνάμε αρμονικά από το υλικό στο πνευματικό επίπεδο, βιώνοντας τη πνευματικότητα στη καθημερινή μας ζωή. Μια σταθερή εσωτερική κατάσταση ευγνωμοσύνης, αποτελεί σύνδεση των δύο κόσμων, που μας μεταφέρει σε πολύ υψηλά δονητικά επίπεδα. Η ψυχή μας «τρέφεται» όταν εκπέμπουμε δυνατά συναισθήματα που πηγάζουν από αληθινή ευγνωμοσύνη.

Είναι συνήθεια το να εκτιμάμε διάφορα πράγματα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Είναι συνήθεια να ψάχνουμε να βρούμε κάτι που μας ευχαριστεί, που μας αρέσει και να ευγνωμονούμε γι αυτό. Κάντε την ευγνωμοσύνη καθημερινή σας συνήθεια! Η άσκηση στο να είμαστε ευγνώμονες για οτιδήποτε, είναι στην ουσία άσκηση προσέλκυσης υψηλότερων δονήσεων. Οι υψηλότερες δονήσεις είναι εκείνες με τις οποίες νιώθουμε καλά, είμαστε ευτυχισμένοι, και με τη σειρά τους προσελκύουν θετικές εμπειρίες ώστε να νιώσουμε ακόμα καλύτερα.

Όσο περισσότερο εξασκείστε στην αίσθηση της ευγνωμοσύνης, τόσο περισσότερο θα βλέπετε να υλοποιούνται οι βαθύτερες επιθυμίες σας, με διαφορετικούς, υπέροχους και απροσδόκητους τρόπους. Δεν έχει σημασία το πώς και το γιατί, σημασία έχει ότι Σύμπαν πάντα ανταποκρίνεται σε αυτό που εκπέμπετε. Η ενέργεια της αγάπης, της ευγνωμοσύνης, της συμπόνιας, επιστρέφουν σε σας από εκεί που δε το περιμένετε!

Αρκεί να οραματιστείτε κάτι που θέλετε, και έπειτα να νιώσετε τόσο μεγάλη ευγνωμοσύνη σα να το έχετε, και σύντομα θα δείτε τα αποτελέσματα! Το μυστικό είναι να νιώθετε πραγματικά και όχι να σκέφτεστε ότι κοροϊδεύετε τον εαυτό σας. Στη πραγματικότητα κοροϊδεύετε τον εαυτό σας όταν μένετε αδρανείς και δεν χρησιμοποιείτε τη τεράστια δύναμη της ευγνωμοσύνης! Σας είναι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή, όπως όλα τα σημαντικά «εργαλεία» που υπάρχουν μέσα σας.

Η έλλειψη της ευγνωμοσύνης στη καθημερινότητα μας ευθύνεται συχνά για διάφορες καθυστερήσεις και αναβολές στα σχέδια μας. Είναι οι εσωτερικές αντιστάσεις που μπλοκάρουν και βάζουν εμπόδια στη διαδρομή. Μια καρδιά που δεν μπορεί να νιώσει ευγνωμοσύνη είναι κλειστή, δε μπορεί ούτε να αγαπήσει πραγματικά, και επηρεάζετε και το φυσικό σώμα. Αντίθετα τα αισθήματα ευγνωμοσύνης απελευθερώνουν σε όλο το σώμα θετικές ενδορφίνες που δημιουργούν την υγεία.
Έτσι κι αλλιώς μας ανεβάζει τη διάθεση, γεμίζει τη καρδιά μας με χαρά, και έτσι ελκύουμε φυσικά στη ζωή μας αυτά που επιθυμούμε, συντονισμένοι με την αφθονία του Σύμπαντος. Βλέπουμε πιο καθαρά, εστιαζόμαστε στη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, με αποτέλεσμα να παίρνουμε πιο σωστές αποφάσεις με οδηγό τη καρδιά. Γιατί μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη είναι ανοιχτή και μας επιτρέπει να ανεβαίνουμε όλο και ψηλότερα στο εξελικτικό ταξίδι της ψυχής μας.
Με το ευχαριστούμε ενεργοποιούμε θεραπευτική ενέργεια για μας και τους άλλους. Είναι τόσο σημαντικό να καλλιεργούμε μια στάση ευγνωμοσύνης!

Αρχίστε με το να νιώθετε ευγνωμοσύνη για αυτά που ήδη έχετε. Σίγουρα θα βρείτε αρκετά! Κοιτάξτε γύρω σας, μέσα σας, εκτιμείστε ότι πέφτει στην αντίληψη σας. Νιώστε ευγνωμοσύνη για το σώμα σας -σε όποια φάση κι αν βρίσκετε- για την οικογένεια σας, για το σπίτι σας, για τη δουλειά σας, τους φίλους σας -ακόμα και ένας καλός φίλος αξίζει την εκτίμηση σας- για το δώρο που σας έφεραν, για τα λουλούδια του γείτονα που σας ομορφαίνουν τη θέα, για το όμορφο τραγούδι που ακούσατε στο ράδιο, για τη καλή κουβέντα που σας είπε ο διπλανός, για το χαμόγελο που σας χάρισε ένας περαστικός, για το ότι έχετε τα δυο σας πόδια και περπατάτε, για τα δυο σας μάτια να βλέπετε, για την αγκαλιά του παιδιού σας, για την ζεστασιά του συντρόφου σας, για τον ενδιαφέρον κάποιου δικού σας, για το βιβλίο που διαβάζετε, για τον αέρα που μπορείτε και αναπνέετε! Μην τα θεωρείτε όλα αυτά δεδομένα, δεν τα έχουν όλοι οι άνθρωποι. Αναγνωρίστε πως υπάρχουν τόσα ωραία πράγματα για σας!
Έπειτα δοκιμάστε να νιώσετε ευγνωμοσύνη για όσα δυσάρεστα περάσατε. Μπορείτε να το κάνετε αυτό; Αν το καταφέρετε, μια καινούρια γνώση θα αναδυθεί από μέσα σας και μια νέα ενέργεια θα περιβάλλει τη ζωή σας. Η συνειδητοποίηση του ότι τα γεγονότα που μας βάζουν σε δοκιμασία έχουν το λόγο τους που έρχονται σε μας, ότι μαθαίνουμε μέσα από αυτά, ανοίγουμε και αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε το κάθε εμπόδιο σαν μια ευκαιρία εξέλιξης, σαν ένα τόξο που μας δείχνει ότι ίσως πρέπει να ακολουθήσουμε μια άλλη κατεύθυνση. Πάντα ένα εμπόδιο κρύβει ένα τόξο. Το θέμα είναι να αντιληφθούμε τι κρύβεται πίσω από το τόξο!

Η ευγνωμοσύνη είναι μια στάση ζωής, είναι ευλογία, που ανοίγει τις πόρτες του δικού μας παραδείσου.
Η ευγνωμοσύνη, είναι το νέκταρ της ψυχής!


Απόσπασμα από το βιβλίο" Η Εξέλιξη της Ψυχής"
Λιάνα Τελειώνη Εκδ. Αλφάβητο Ζωής


www.urantiacenter.gr

http://visaltis.blogspot.com/2012/01/blog-post_26.html#more
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Το Θαύμα της Ευγνωμοσύνης!"
Related Posts with Thumbnails