ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ,ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ?

Είμαστε ικανοί για μηδενικά ελλείμματα;

του Ν.Γ. Δρόσου
 «Ακόμη και εάν το μνημόνιο δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το είχαμε εφεύρει», έχουμε υποστηρίξει, με κάθε διαθέσιμη ευκαιρία, από αυτό εδώ το μετερίζι.
Όχι, όμως, έτσι.
Εάν εξαρτάσαι από τα δάνεια και από τις αποφάσεις των άλλων για να επιβιώσεις, επειδή η πορεία που ακολούθησες έως τώρα σε οδήγησε στην καταστροφή, κάτι που έχεις και ο ίδιος παραδεχθεί, τότε πρέπει, πρώτον, να δεχθείς τα επίχειρα των επιλογών σου και, δεύτερον, να κάνεις ό,τι μπορείς για να μπεις ξανά στον «ίσιο δρόμο» και να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου, δίχως να έχεις ανάγκη από πατερίτσες.
Απλά και καθαρά.
Η δυνατότητα επαναγοράς του ελληνικού χρέους σε τιμές χαμηλότερες της ονομαστικής ή η επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής του ακόμη και για μια τριακονταετία, λύσεις που όχι μόνον είναι στο «τραπέζι» αλλά εμφανίζονται ήδη ως η «σανίδα σωτηρίας» της Ε.Ε. για τη χώρα μας, δεν αντιμετωπίζουν την ουσία του προβλήματος.
Αν δεν μάθουμε να ζούμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας και εάν δεν αποκτήσουμε μόνοι μας την ικανότητα να διευρύνουμε αυτές τις δυνατότητες, δεν θα έχουμε κάνει τίποτε.
Για ποια απελευθέρωση επαγγελμάτων μιλάμε όταν το μόνο που κάνουμε είναι να κοιτάμε πώς θα κοροϊδέψουμε τα «αμερικανάκια και τα φραγκάκια» του ΔΝΤ και της Ε.Ε. και να περάσουμε κάτω από το τραπέζι ημίμετρα όπως αυτά που επιχειρεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση στην περίπτωση των φαρμακοποιών, ή σειράς άλλων επαγγελμάτων, που θα διατηρήσουν τα διευρυμένα περιθώρια κέρδους ή τις ελάχιστες αμοιβές;
Πόσο εξυπηρετούνται έτσι τα συμφέροντα του απλού πολίτη και πόσο τονώνεται η αναπτυξιακή διαδικασία;
Για ποια απελευθέρωση των αγορών μιλάμε όταν ο κλάδος της ενέργειας παραμένει ερμητικά κλειστός και η ΔΕΗ εξακολουθεί να αποτελεί μακράν τον κυρίαρχο παίκτη της ενεργειακής σκακιέρας;
Πόσο ειλικρινής είναι η προσπάθεια μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος όταν τα σημαντικότερα στοιχεία της είναι τα φοροεισπρακτικά μέτρα σε εκείνους που δεν μπορούν να κρύψουν εισοδήματα, το κάθετο και επαναλαμβανόμενο μαχαίρι σε μισθούς και συντάξεις, η μετάθεση πληρωμών για το μέλλον, η εξαφάνιση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και η μετάταξη υπαλλήλων από τον ευρύτερο στον στενό δημόσιο τομέα;
Νομίζετε ότι ο ΟΣΕ ή οι αστικές συγκοινωνίες θα εξυγιανθούν ή ότι θα παράγουν καλύτερο έργο επειδή θα μεταταχτούν υπάλληλοί τους στον πυρήνα της κρατικής μηχανής;

Πόσο αποδοτικό ήταν άραγε αυτό το μέτρο στην περίπτωση των πρώην υπαλλήλων της «Ολυμπιακής»;
Νομίζετε ότι η Αθήνα θα έχει καλύτερες συγκοινωνίες επειδή αυτές θα παραμείνουν υπό κρατικό έλεγχο;

Νομίζετε ότι το δημόσιο συμφέρον εξυπηρετείται καλύτερα από τη διατήρηση του 20% του ΟΤΕ, του ΟΠΑΠ, των καζίνο ή όποιας άλλης συμμετοχής του κράτους σε εταιρίες που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αμιγώς σε ιδιωτικά χέρια;
Ποια η δουλειά του κράτους να πουλάει τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες ή στοιχήματα, όταν μπορεί να εξασφαλίσει σημαντικά έσοδα από την εκποίηση των συμμετοχών του αυτών, ώστε να βγει μια ώρα αρχύτερα από τη σημερινή κρίση χρέους;
Πότε επιτέλους θα καταλάβουν οι πολιτικοί αυτής της χώρας ότι τώρα είναι η ώρα να αλλάξουμε πραγματικά και να βάλουμε ένα τέλος στο σπάταλο και διεφθαρμένο παρελθόν μας;

Στην Ευρώπη θα κάνουν, θέλουν δεν θέλουν, ό,τι μπορούν για να μας βγάλουν από το σημερινό μας αδιέξοδο. Αν και οι «αναγνώσεις» της διαδικασίας αυτής θα μπορούσαν να είναι πολλές, η σοφία της παροχής στήριξης φαίνεται ήδη να επικρατεί.
Αν δεν στηρίξουμε όμως οι ίδιοι τον εαυτό μας, δεν κάνουμε τίποτε…
http://www.euro2day.gr/specials/reveille/136/articles/624830/Article.aspx