Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ - ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ - ΤΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ - ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ - ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΜΑΘΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ

Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ηδη πριν τέσσερεις δεκαετίες είχα καταγγείλει τον «επωνυμικό χαμαιλεοντισμό» των γυναικών, δηλαδή την απώλεια τού από τη γέννησή τους επωνύμου με τον εκάστοτε γάμο τους και απόκτηση του επωνύμου του συζύγου, ωσάν να έχουν απορροφηθεί στην προσωπικότητα και την οικογένειά του, και είχα ζητήσει τη διατήρηση από τη γυναίκα διά βίου του αρχικού επωνύμου της, ώστε να παύσει το σκάνδαλο εις βάρος των έγγαμων γυναικών να έχουν το ίδιο επώνυμο εφεξής με τους συγγενείς του συζύγου των και όχι με τους ιδικούς των γονείς και αδελφούς.
Το ηθικότατο αυτό αίτημα βρήκε ικανοποίηση επιτέλους με το άρθρο 15 του νόμου 1329/1983, και από τότε οι γυναίκες διατηρούν το επώνυμό τους και αφού τελέσουν γάμο.Το σύστημα όμως επωνύμου, όπως το είχα προτείνει από το 1960, περιέχει και ρύθμιση του επωνύμου των τέκνων, εξασφαλιστική ακέραια της ισότητας ανδρών και γυναικών, δηλαδή εκφραστική τιμής και προς το πατρικό επώνυμο και προς το μητρικό επώνυμο, άρα και προς τη μητρική οικογένεια και προς την πατρική οικογένεια, όπως και δηλωτική της ισότιμης συγγένειας προς τις οικογένειες και των δύο γονέων, άρα και της αλήθειας ως προς τη βιολογική προέλευση των τέκνων.
Αλλά, στη ρύθμιση του επωνύμου των τέκνων, τη θεσπισμένη από εικοσαετίας, η αρμόδια επιτροπή δεν ευδόκησε να υιοθετήσει ακέραια ό,τι από τεσσαρακονταετίας επρότεινα, και εισηγήθηκε θεσμό πολλαπλά ελαττωματικό, δηλαδή και από ηθική άποψη και από άποψη πρακτική, μάλιστα και από άποψη σεβασμού προς το Σύνταγμα.
Ο ελαττωματικός αυτός θεσμός ισχύει και σήμερα, και ορίζει ότι πρέπει να δηλώνουν οι μελλόνυμφοι ενώπιον συμβολαιογράφου, ή του λειτουργού της τέλεσης του γάμου, αν το κάθε τέκνο τους θα λάβει το πατρικό επώνυμο ή το μητρικό επώνυμο ή και τα δύο, και ότι, αν παραλείψουν τη δήλωση, θα λάβει το πατρικό επώνυμο. Η πλειοψηφία της αρμόδιας Επιτροπής παρασύρθηκε στο νομοθετικό αυτό σφάλμα, κατ' επίκληση της ελευθερίας επιλογής επωνύμου ως δικαιώματος δήθεν των γονέων, δηλαδή κατά παρανόηση της ουσίας και της ελευθερίας και του επωνύμου. Αγνοήθηκε, ότι ελευθερία δεν σημαίνει αυθαιρεσία και ψευδολογία, ότι με το επώνυμο δηλώνονται οι γονείς και ότι δεν επιλέγει κανείς τους γονείς του.
Ο σφαλερός αυτός θεσμός παροτρύνει τους μελλόνυμφους να ταπεινώσουν την οικογένεια του ενός με την επιλογή του επωνύμου της οικογένειας του άλλου, και άρα να προκαλέσουν και τη συνεπόμενη δυσαρέσκεια μεταξύ των δύο οικογενειών, αλλά και να ημιψευσθούν ως προς την καταγωγή των μελλοντικών τέκνων, με την αποσιώπηση της μιας από τις δύο πάντοτε ρίζες τους. Παρασυνέπεια, εξάλλου, είναι η συγκεχυμένη κατάσταση, από την κοινωνική λειτουργία του επωνύμου, καθώς το επώνυμο άλλων θα είναι πατριαρχικού συστήματος, άλλων μητριαρχικού συστήματος, άλλων μικτού συστήματος, ώστε να μην ενέχει σαφήνεια το επώνυμο του ενός και του άλλου προς επισήμανση των συγγενειών του.
Υπάρχει όμως και παράβαση του Συντάγματος, καθώς ο άστοχος αυτός θεσμός ενέχει μάλλον διαβουκόληση των γυναικών, μάλιστα ως προς ιερό δικαίωμα για την αναγνώριση της μητρότητας, καθώς
1) ορίζει απόκτηση από κάθε τέκνο του πατρικού επωνύμου, αν δεν προηγηθεί του γάμου δήλωση των μελλονύμφων επιλογής τυχόν του μητρικού επωνύμου, και αυτό θα συμβαίνει πάντοτε σχεδόν, αφού οι πλείστοι μελλόνυμφοι αποφεύγουν φυσικά να προβούν στη διχαστική των οικογενειών τους δήλωση αυτή επιλογής, και
2) χειροτερεύει την παλαιότερη κατάσταση, αφού με τη διατήρηση από τη μητέρα τού προ του γάμου επωνύμου της θα συμβαίνει σχεδόν πάντοτε να διαφέρει το επώνυμο της μητέρας από το επώνυμο των τέκνων της, ό,τι συνέβαινε πριν μόνο σε περίπτωση διαζυγίου της.

Είναι λυπηρό, ότι προ εικοσαετίας δεν εισακούσθηκε στην αρμόδια Επιτροπή για τη μεταρρύθμιση του Οικογενειακού Δικαίου η συνηγορία της καθηγήτριας Αλίκης Μαραγκοπούλου-Γιωτοπούλου υπέρ της θεσπίσεως ακέραιου του ιδικού μου συστήματος επωνύμου, χαρακτηρισμένου άλλωστε και από τον διάσημο Γάλλο καθηγητή Jean Carbonnier στο σύγγραμμά του, ως άριστα ρυθμιστικού του ζητήματος καθορισμού του επωνύμου. Κατ' αυτό, κάθε τέκνο αποκτάει δυαδικό επώνυμο, καθώς και δύο έχει γονείς, δηλαδή με σύνθεση του επωνύμου της μητέρας και του επωνύμου του πατέρα το κορίτσι, με σύνθεση του επωνύμου του πατέρα και του επωνύμου της μητέρας το αγόρι, ώστε να τιμάται η αρχή της ισότητας, και ως προς το προβάδισμα του ενός ή του άλλου προσδιορισμένο από φυσικόν παράγοντα, όπως είναι η διαφορά του φύλου των τέκνων, και όχι αυθαίρετα.

Με το ισοτιμικό αυτό σύστημα επωνύμου ικανοποιείται η αξιοπρέπεια και η ευαισθησία των γυναικών ως συζύγων και ως μητέρων αλλά και των ανδρών ως συζύγων και ως πατέρων, ενώ και λέγεται η αλήθεια για τη βιολογική προέλευση των τέκνων, ενώ επιπλέον και υπάρχει πάντοτε ημισύμπτωση επωνύμου των ετεροθαλών αδελφιών, καθώς και είναι ημι-αδέλφια, ενώ και αποτρέπονται οι τόσο ενοχλητικές συχνά ομοεπωνυμίες, καθώς ολοένα και παράγονται καινούργια επώνυμα με τη σύζευξη κάθε φορά του πρώτου από τα δύο συστατικά του πατρικού προς το πρώτο από τα δύο συστατικά του μητρικού επωνύμου, ώστε και να συνεχίζεται σε γενεές επόμενες το αρχικό πατρικό επώνυμο στις περιπτώσεις αδιάπτωτης αρρενογονίας, το αρχικό μητρικό επώνυμο στις περιπτώσεις αδιάπτωτης θηλυγονίας.

Και είναι λυπηρόν επίσης, ότι γίνεται ανεκτή επί ολόκληρη εικοσαετία η τήρηση του αμαρτωλού αυτού και διαβουκολητικού των γυναικών θεσμού ελεύθερης δήθεν επιλογής επωνύμου των τέκνων, και η αντίστοιχη παραβίαση της συνταγματικά θεσπισμένης αρχής της ισότητας ανδρών και γυναικών.Ας μου επιτραπεί να ζητήσω από τον αρμόδιο υπουργό Δικαιοσύνης πρωτοβουλία για να παύσει έστω η καθημερινή αυτή παράβαση του Συντάγματος.

Υπάρχει από χρόνια κατατεθειμένο στο υπουργείο Δικαιοσύνης από εμέ τον ίδιον Σχέδιο Νόμου, και είμαι πάντοτε πρόθυμος να συμπράξω, εφόσον μου ζητηθεί, ώστε να παύσει επιτέλους η προκείμενη παράβαση του Συντάγματος και προπάντων να αποκτήσουμε ως ελληνικό έθνος το καλύτερο στην οικουμένη σύστημα επωνύμου, υπόδειγμα και για τις νομοθεσίες των άλλων εθνών, πριν χάσουμε τυχόν την ευχέρεια της αυτονομοθεσίας και στο θέμα του επωνύμου, από τις ισοπεδωτικές «Οδηγίες» των Βρυξελλών.
Δεν ήταν κακός δημαγωγός ο Περικλής, όταν διακήρυχνε: «Χρώμεθα γαρ πολιτεία ου ζηλούση τους των Πέλας νόμους, μάλλον δε αυτοί παράδειγμα όντες».
Αρθρο του Κ.Ι. ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΥ Ακαδημαϊκού
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ"

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ευρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου, ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του ?

1] Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.
2] Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους] να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.
3] Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, σε θέα όλων.
Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.
Ο Αλέξανδρος του εξήγησε:
1] Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!
2] Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν!
3] Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ"

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Εδώ το πνεύμα, εκεί το πνεύμα, που είναι το Ελληνικο πνεύμα;

Πράγματι σαν το παιχνίδι του παπά με τα χαρτιά της τράπουλας ψάχνουμε να βρούμε και πολλοί αναρωτιούνται (όσοι μπορούν ακόμη να τολμούν) τι πραγματικά έγινε αυτό το πανάρχαιο, αξιοθαύμαστο πνεύμα του αρχαίου Έλληνα;
Υπάρχει ακόμα; Εάν ναι που είναι;Που πήγε; Έφυγε; Πέταξε; Το πήρε ο άνεμος; Χάθηκε για πάντα;
Πάρα πολλοί ξένοι «παντογνώστες» με μεγάλες περγαμηνές έχουν επανειλημμένα τρέξει να ανακοινώσουν με μεγάλη άνεση και βεβαιότητα ότι οι μοντέρνοι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους προγόνους μας και φυσικά δεν έχουν καθόλου το πνεύμα τους. Μήπως πιστεύουν ότι το πνεύμα χάθηκε μαζί με τον θάνατο των υλικών σωμάτων των αρχαίων;
Δηλαδή η διάρκεια ζωής του πνεύματος είναι όσο και του υλικού σώματος;
Είμαστε άραγε μείγμα Τούρκων και Σλάβων ή άλλων κατωτέρων πολιτιστικών εθνικοτήτων; και εάν ναι, γιατί πράγματι τόση προσπάθεια, τόσο πάθος και αγώνας για να μας διαβεβαιώσουν γι ' αυτό.
Είναι αλήθεια ότι όποιος έλθει στην Ελλάδα του σήμερα θα απογοητευτεί. Όποιος αναγκαστεί να ακουμπήσει την οποιαδήποτε κρατική γραφειοκρατία και μηχανή θα τραυματιστεί ή και ακόμη μπορεί να καεί ή να καταστραφεί.«Η Ελλάδα είναι καλή μόνο για διακοπές» θ' ακούμε συχνά από τους Έλληνες του εξωτερικού και δεν έχουν καθ' όλου άδικο.
Μα και εμείς οι σκεπτόμενοι Έλληνες είμαστε όλοι απογοητευμένοι.
Μας παίρνουν την γλώσσα μας, την ιστορία μας και την ηθική μας βάζοντας ότι πιο πρόστυχο και ανήθικο υπάρχει μέσα στα σπίτια μας δια μέσου των ΜΜΕ.
Παντού φαίνεται να επιβραβεύεται η αδικία, το ψέμα, η μικρότητα, η κακομοιριά και γενικά οτιδήποτε δεν μπορεί να κάνει υπερήφανου ς τους σημερινούς Έλληνες.
Οπδήποτε μπορεί να μας κλέψει την υπερηφάνεια μας.
Δεν χρειάζεται νο αναφέρουμε ότι σήμερα, όσοι πρόσφεραν το αίμα τους για την Ελλάδα, φοβούντω να το ανακοινώσουν λες και έκαναν κάτι στραβό.
Στην ιστορία μας όμως αλλά και στην καθημερινότητα βλέπουμε ότι ο Έλληνας όταν του ζητηθεί βοήθεια την δίδει με υπέρμετρο ενθουσιασμό και με όλη την ψυχική τοι δύναμη.
Όπου δεν τον εμποδίζει αυτός ο αόρατος μηχανισμός, δημιουργεί κω μεγαλουργεί.
Δεν χρειάζεται φυσικά να κάνουμε αναφορά στους Έλληνες του εξωτερικού Οί οποίοι όπου και να επήγαν μεγαλούργησαν. Προσφέρουν όμως ακόμη και σήμερο τις υπηρεσίες τους και τις γνώσεις τους στους ξένους και όχι στην πατρίδα.
Παραδείγματα των τελευταίων χρόνων για την Ελληνική μεγαλοψυχία έχουμε άπειρα, όπως ο πάρα πολύ καλά οργανωμένος αγώνας της Φιλικής, ο αγώνας τοι '21, ο Μακεδονικός αγώνας, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Μικρασιάτικη εκστρατεία, το έπος του '40.
Φυσικά υπάρχουν πάρα πολλά, μπορεί και αμέτρητα μικρότερα περιστατικά που συνέχεια απεικονίζουν και διαλαλούν το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής και φυσικό.του αρχαίου και τωρινού Ελληνικού πνεύματος. Τα περιστατικά αυτά ως είναι ευνόητον, η ιστορία ούτε που τα έχει ακουμπήσει.
Δεν θα μιλήσουμε ούτε θα καταγράψουμε λεπτομέρειες διότι και κάποιους μπορεί να αδικήσουμε αλλά και με τα τόσα πολλά μπορεί να κουράσουμε.
Η αλήθεια όμως είναι ότι και τώρα, μόλις κάποιος έχει πρόβλημα και το
γνωστοποιήσουν στην τηλεόραση, όλος ο κόσμος γεμάτος συγκίνηση θα τρέξει νc
τον βοηθήσει. Όχι ο κρατικός μηχανισμός αλλά οι Έλληνες.
Αγαπητοί μου φίλοι, το πνεύμα, όπως και οι ψυχικές ικανότητες και αρετές δεν χάνονται, δεν φεύγουν, δεν σβήνουν, αντίθετα με τα χρόνια και τους καιρούς μεγαλώνουν και αυξάνουν.
Το πνεύμα των αρχαίων ημών προγόνων είναι μέσα μας, ζει, πάλετε, φωνάζει.
Γι αυτό και είμαστε όλο συγκίνηση και ενθουσιασμό για ότι κάνουμε. Ή συν - κίνηση κινεί και το πνεύμα μας, το κάνει να ζει, να λαμβάνει μέρος να συμβάλει μαζί με τα σωματάκια μας και έτσι να δημιουργεί.
ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΖΩΝΤΆΝΙΑ; ΟΛΟ ΖΩΗ·,
Αυτό το γνωρίζουν οι διάφοροι ξένοι, το θαυμάζουν αλλά και το φοβούνται και επειδή δεν μπορούν να καταφέρουν να γίνουν σαν κι εμάς προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας μειώσουν, να μας αποσπάσουν την ελπίδα και αλίμονο την πίστη, ότι μπορούμε να βρούμε και πάλι το πνεύμα μας και μαζί τις ικανότητες μας.
Το πνεύμα μας και φυσικά την γνώση μας (εννοώ την ψυχική) και τις αρετές μας, δεν μπορούν να μας τις πάρουν. Μπορούν όμως να τις μπλοκάρουν για να μην έλθουν στην επιφάνεια, να μην εμφανισθούν και έτσι να μείνουν για πάντα θαμμένες και αφανές μέσα στις ψυχές μας.
Ας δούμε λοιπόν τι πραγματικά έχουμε μέσα μας. Ας δούμε τις αρετές μας και τις ψυχικές ικανότητες μας και ας σταματήσουμε να υποκρινόμαστε και να κλέβουμε τους εαυτούς μας, διότι τότε θα γίνουμε μοντέρνοι σκλάβοι και εμείς και τα παιδιά μας.
Ας σταματήσουμε να ακολουθούμε τις μικρότητες που μας δίδουν για παράδειγμα τα ΜΜΕ. και οι διάφοροι κρατικοί μηχανισμοί.
Ας σταματήσουμε τα κουτσομπολιά και τα πολλά λόγια, τα οποία ικανοποιούν μόνο τον εγωισμό μας.Ας σταματήσουμε να παρακολουθούμε το τι κάνουν οι άλλοι και ας συγκεντρωθούμε στο τι κάνουμε εμείς.
Ας δούμε πως μπορούμε να καλυτερεύσουμε τον εαυτόν μας.
Ας δούμε τι μπορούμε να προσφέρουμε καλύτερα στο σύνολο και πως μπορούμε να γίνουμε ποιο υπεύθυνοι και θετικοί, σε οποιονδήποτε τομέα και αν βρισκόμαστε.
Ας γίνουμε σωστοί οικογενειάρχες, σωστοί γονείς, σωστοί δάσκαλοι και καθηγητές, σωστοί υπάλληλοι, σωστοί γιατροί, σωστοί εργάτες, σωστοί εργολάβοι, σωστοί άνθρωποι.
Ας βάλουμε και πάλι ΚΑΛΛΟΣ σε οτιδήποτε κάνουμε.
Ας βάλουμε αγάπη σε ότι δημιουργούμε.
Ας σεβαστούμε τους εαυτούς μας και ας γίνουμε και πάλι παραδείγματα προς μίμηση.
Ας γίνουμε και πάλι υπερήφανοι για το ποίοι είμαστε, ας σηκώσουμε επιτέλους τα κεφάλια μας και χωρίς φόβο και ντροπή, ας βροντοφωνάξουμε
ΝΑΙ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥΣ ΠΆΛΕΤΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ
Δεν είναι δύσκολο να το επιτύχουμε, αρκεί να το πιστέψουμε. Εάν δεν οραματιστούμε, δεν μπορούμε να ελπίσουμε και εάν δεν ελπίζεις δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Μπορούμε, ΘΕΛΗΣΗ χρειάζεται.ΚΑΛΗΑΡΧΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ"

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Έτοιμη να σας δείξει τα χίλια πρόσωπα, τον
αρχαίο και βυζαντινό της χαρακτήρα, το βαλκανικό
και το μεσογειακό της πεπρωμένο.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με πλούσιο παρελθόν και ταυτόχρονα από τις λίγες με σταθερή φυσιογνωμία από την ίδρυση της. Μετά το μεγάλο πλήγμα του 1917 που το λεγόμενο σήμερα ιστορικό κέντρο έγινε σε 32 ώρες στάχτη, οι αρχές της εποχής κινήθηκαν δραστήρια. Αντί όμως ο εμπνευσμένος ανασχεδιασμός να γίνει σύμφωνα με τα σχέδια της Διεθνούς Επιτροπής που είχε επόπτη τον Γάλλο αρχιτέκτονα Εμπράρ, δόθηκαν κι εδώ, όπως κι αλλού στην Ελλάδα, λύσεις μάλλον ευκαιριακές. Έτσι η πόλη γιγαντώθηκε αρρωστημένα σε ύψος και σε πλάτος και σήμερα βυζαντινές η μεταβυζαντινές εκκλησίες, οθωμανικά και προγονικά μνημεία θάβονται μέσα σε πηγάδια πολυκατοικιών. Ενδιαφέρουσα και γοητευτική κάθε βόλτα σ' αυτή την πόλη. Το έμβλημα της, ο Λευκός Πύργος, ξεκίνησε την ιστορία του ως Πύργος του Αίματος. Στην αρχή ήταν φυλακή για βαρυποινίτες και βρισκόταν μέσα στη θάλασσα. Ώσπου το ασβέστωμα του από ένα μελλοθάνατο το Ν. Guelid έγινε αιτία να μετονομασθεί Λευκός Πύργος.
Σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο Βυζαντινής Ιστορίας και Τέχνης. Όποιος όμως δεν περπατήσει στην παραλία και δεν φτάσει μέχρι τις ομπρέλες, το σύγχρονο γλυπτό του Γιώργου Ζογγολόπουλου κι όποιος δεν μπει στη μυρωδάτη αγορά Μοδιάνο είναι σαν να μη επισκέφθηκε τη θεσσαλονίκη. Αν η επίσκεψη σας γίνει το σούρουπο που τα μαγαζιά κατεβάζουν τα κεπέγκια τους τότε μπορεί να πετύχετε τα γκαρντάσια να βγάζουν τα ακορντεόν και να γλεντάνε το τέλος της ημέρας.
Ο τουριστικός μας περίπατος αρχίζει με επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου εκτίθενται ευρήματα, κυρίως από περιοχές της κεντρικής Μακεδονίας και της Χαλκιδικής. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αρχιτεκτονικά μέλη ιωνικού ναού (6ου π.χ. αιώνα), η αυθεντική μαρμάρινη πόρτα μακεδονικού τάφου και τα χρύσα αντικείμενα όπως το στεφάνι κισσού από Σεβαστή, το διάδημα από τις Σέδες και το βραχιόλι από τον Ευρωπό. Ανάμεσα τους ο κρατήρας του Δερβινίου και πολλά αντικείμενα που προσφέρθηκαν ως νεκρικά δώρα σε μέλη της Μακεδονικής αριστοκρατίας. Η περιήγηση μας συνεχίζεται στην Άνω Πόλη. Ευτυχώς διασώζονται ακόμα μερικές γραφικές γειτονιές με σπίτια του περασμένου αιώνα που συνδυάζουν τη μακεδονίτικη και νεοκλασική αρχιτεκτονική. Ιδανική επιλογή για περίπατο βυζαντινού χαρακτήρα στον Πύργο του Τριγωνίου και για να χαζέψετε το πανόραμα της πόλης, αναβιώνοντας ένδοξες εικόνες από το παλιό Βυζάντιο. Όταν η Θεσσαλονίκη έπεσε στα οθωμανικά χέρια στα 1430 ήταν μια κατεστραμμένη πόλη. Οι προσπάθειες που έγιναν είχαν στόχο να συνεχίσει ως σημαντικό λιμάνι, όπως ήταν για το Βυζάντιο. Τα σωζόμενα μνημεία δίνουν μια πλήρη εικόνα της ιστορικής περιόδου των 500 χρόνων της πόλης που ακολούθησε τη βυζαντινή περίοδο. Το παλιότερο κτίριο που σώζεται από την περίοδο αυτή είναι το Μπέη χαμάμ, γνωστό ως λουτρά (Παράδεισος). Βρίσκεται στην Εγνατία οδό απέναντι στην Παναγία των Χαλκέων. Το Μπεζεστένι χτίστηκε 25 χρόνια μετά. Ήταν χώρος δοσοληψιών, διαπραγματεύσεων, φύλαξης πολύτιμων αγαθών και εμπορίου. Στους σκοτεινούς αιώνες μετά το 1453, η ορθόδοξη πίστη υπήρξε το καταφύγιο και η παρηγοριά των Ελλήνων της Θεσσαλονίκης. Η συνοικία του Αγίου Αθανασίου, γύρω από την Καμάρα και το Ιπποδρόμιο αποτελούσαν ένα συγκρότημα ελληνικών συνοικιών που ήταν, όπως αναφέρει και ο καθηγητής Απ. Βακαλόπουλος, ότι το φανάρι για την Κωνσταντινούπολη. Από τις 12 χριστιανικές εκκλησίες της Τουρκοκρατίας σπουδαιότερες είναι ο Άγιος Αθανάσιος στην Εγνατία και ο Άγιος Μηνάς. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πόλης αποτελεί η σύνθεση του πληθυσμού της από τρεις διαφορετικές εθνότητες, την ελληνική, την τουρκική και την εβραϊκή. Οι σημαντικότερες ιστορικές στιγμές είναι:
• Η ίδρυση της από τον Κάσσανδρο πριν 2317 χρόνια
• 168 π.Χ. Γίνεται πρωτεύουσα της ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας
• 49 μ.Χ. και 52 μ.Χ. την επισκέπτεται ο Απόστολος Παύλος
• 306 μ.Χ. Μαρτυρεί ο πολιούχος της Άγιος Δημήτριος
• 390 μ.Χ. Γίνεται το ορμητήριο του Μεγάλου Θεοδοσίου κατά των Γότθων
• 1115 μ.Χ. Πέφτει στα χέρια των Ενετών
• 1204 μ.Χ. Μπαίνουν οι Σταυροφόροι
• 1223 μ.Χ. Η πόλη γίνεται και πάλι ελληνική
• 1423 μ.Χ. Και πάλι οι Ενετοί
• 1430 μ.Χ. Έρχονται οι Τούρκοι
• 1912 μ.Χ. Την απελευθερώνει ο ελληνικός στρατός
• 1913 μ.Χ. Δολοφονείται εδώ ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α'
• 1917 μ.Χ. Γνωρίζει την πυρκαγιά του αιώνα
Φτωχομάνα για κάποιους, αριστοκράτισσα για άλλους, Γαλλίδα για μερικούς και Οθωμανική για ορισμένους είναι μια πόλη που δύσκολα μπορείς να αντισταθείς στη γοητεία της. Αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συμβασιλεύουσα του Βυζαντίου και Νύφη του Θερμαϊκού η Θεσσαλονίκη με την πλούσια ιστορία περιμένει τους επισκέπτες της, άλλοτε σκεπασμένη με την πυκνή ομίχλη των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου κι άλλοτε κυριευμένη από τον δυνατό Βαρδάρη, έτοιμη να σας δείξει τα χίλια πρόσωπα, τον αρχαίο και βυζαντινό της χαρακτήρα, το βαλκανικό και το μεσογειακό της πεπρωμένο.
Πηγή:ilovethessaloniki.blogspot.com
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ"

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

ΚΡΑΤΥΛΟΣ ΠΕΡΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ Plato's Cratylus and the Origins of Names

Σε αυτό το κείμενο του Πλάτωνα μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη σκέψη του Σωκράτη πάνω στο θέμα πως δημιουργήθηκαν τα ονόματα που χρησιμοποιούνταν εκείνη την εποχή και εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε και σήμερα στην ελληνική γλώσσα.
Διακρίνουμε το πνεύμα του που συνεχώς κινείται και εξερευνά με μεγάλη ευκολία και κατανόηση, προς όλες τις κατευθύνσεις. Άλλες φορές ψηλώνει πολύ και φτάνει το θεϊκό, άλλες γίνεται πιο απλοϊκό, όπως ακριβώς οι λέξεις δημιουργήθηκαν άλλες από σοφές και άλλες από πιο απλοϊκές διάνοιες. Ίσως σε αυτό το κείμενο να μπορούμε να διακρίνουμε καθαρότερα τι ακριβώς είναι αυτό που ο Σωκράτης λέει στην "Απολογία" του: "η σοφία μου είναι ανθρώπινη" σε αντίθεση με τους σοφιστές που "είναι σοφοί με μια σοφία ανώτερη από την ανθρώπινη".
Επίσης πολύ σημαντική παρατήρηση είναι ότι την λέξη "κακό" την θεωρεί βαρβαρικής προέλευσης...
Για την ελληνική φιλοσοφία υπήρχε η "εμπόδιση της κίνησης", της "ροής", αυτού δηλαδή που είναι η "θεϊκή περιπλάνηση" = θεία άλη = "αλήθεια".
Ονομασίες λέξεων
άναξ = βασιλιάς, κύριος Έκτωρ = αυτός που κατέχει, κύριος
Αστυάναξ = άναξ αυτού το οποίο έσωζε ο πατέρας του, της πόλης. (Τα μόνα γράμματα που αναφέρονται με τα ονόματά τους είναι το Ε (ε+ψιλόν), Υ, Ο, Ω.
Τα υπόλοιπα φωνήεντα και σύμφωνα τα περιβάλλουμε με άλλα γράμματα για να εκφράσουμε τα ονόματά τους. π.χ. Β (Β+η+τ+α). Ο ονοματοθέτης, μας λέει ο Σωκράτης, χρησιμοποιεί το γένος για να ονομάσει τον απόγονο..
Για τη λέξη "βασιλιάς" στην Ιλιάδα :Αστυάναξ = Έκτωρ = βασιλιάς, κατέχων.
Πιθανόν να μην υπάρχει στα δυο ονόματα κανένα εξωτερικό χαρακτηριστικό όμοιο, ούτε και γράμμα, αλλά το νόημα παραμένει ίδιο. Άλλο παράδειγμα : Αρχέπολις = εξουσιαστής, βασιλιάς, κατέχων. Και πολλές άλλες ονομασίες αναφέρονται στο ίδιο πράγμα.
Ονόματα που υποδηλώνουν τη λέξη "στρατηγός": Άγις, Πολέμαρχος, Ευπόλεμος
"Ορέστης" = ορεινός, θηριώδης και άγρια φύση.
"Αγαμέμνων" = άνθρωπος με μεγάλη υπομονή και επιμονή, που χρησιμοποιεί αυτά του τα χαρίσματα για να φτάσει στον στόχο του (αγαστός κατά την επιμονήν).
"Ατρεύς" (Ο φόνος του Χρύσιππου και οι ωμότητες που διέπραξε σε βάρος του Θυέστη, όλα αυτά είναι βλαβερά και "ατηρά" προς την αρετή). (Ατειρές = σκληρό), ("ατηρόν = επιβλαβές), (άτρεστον = ατρόμητο).
"Πέλοψ" (Αυτός που βλέπει τα κοντινά του πράγματα, τις κοντινές του υποθέσεις μόνο, και αυτό το έκανε στην περίπτωση που ήθελε με κάθε τρόπο να παντρευτεί την Ιπποδάμεια) (πέλας = κοντά, + όψις).
"Τάνταλος" (Αυτός που του έτυχαν πολλές δυστυχίες, εξ αιτίας των οποίων και η πατρίδα του καταστράφηκε, και, όταν πέθανε, στον Άδη, μια πέτρα ταλαντευόταν πάνω από το κεφάλι του. (ταλάντατος = δυστυχέστατος).
"Ουρανός" (Αυτός που ορά τα άνω).
"Κρόνος" "Ρέα" (λέξεις που δείχνουν κίνηση). κόρος Κρόνου = Ζεύς κόρος = καθαρός (ακήρατος = αμόλυντος) Δίας Ζευς (Αυτός εξ αιτίας του οποίου έχουν ζωή όλα τα όντα, ο αίτιος του Ζην Ζηνί (δοτική του Ζευς) [Για να φανερωθεί η έννοια του ονόματος του θεού αυτού πρέπει να χρησιμοποιούνται μαζί και οι δύο τύποι: Δίας +Ζευς].
"Θεός" : Λέξη που προέρχεται από το "θειν" = τρέχω (ταχεία κίνηση). Ο ήλιος, η σελήνη, τα άστρα, οι πρώτοι δηλαδή "θεοί" έτρεχαν στον ουρανό.
"Δαίμονες" : Δαήμονες (= σοφοί). [Υπήρχε ο μύθος ότι όποιος σοφός και συνετός άνθρωπος (αυτοί ανήκαν κατά τον Ησίοδο στο χρυσό γένος των ανθρώπων) πέθαινε, αποκτούσε μεγάλες τιμές και δύναμη και γινόταν "δαήμονας" = δαίμονας.
"Ήρως" : (Αυτοί που γεννήθηκαν από έρωτα. Οι ήρωες είναι ημίθεοι. Γεννήθηκαν από τον έρωτα θνητού με θεά ή θεού με θνητή). [Στην αρχαία αττική διάλεκτο το η ήταν ε].
"Άνθρωπος" : (Φράση που έγινε όνομα. = Αυτός που "αναθρεί α όπωπε" = αυτός που κοιτάζει προς τα πάνω, σκέφτεται, στοχάζεται για ό,τι "όπωπε" = έχει δει. Αυτός που στοχάζεται αυτά που βλέπει, που εξετάζει (ερευνά) όσα βλέπει).
"Ψυχή" : (Κατά τον Αναξαγόρα, ο νους και η ψυχή είναι τα στοιχεία που κινούν και συγκρατούν την φύση κάθε σώματος. Επομένως : "Ψυχή" = εκείνο που "φύσιν οχεί και έχει" (Αυτό που κινεί και συγκρατεί την φύση) = φυσέχη = φ(υ)σέχη = ψυχή.
"Σώμα" : (= Σήμα (τάφος) της ψυχής). Κατά τους Ορφικούς : "Σώμα" = σώσιμο της ψυχής, το μέρος που βρίσκεται μέχρι να εκτίσει την ποινή της.
Για τα ονόματα των θεών αξίζει να παρακολουθήσουμε τον διάλογο.
"Εστία" :
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ν' αρχίσουμε με την Εστία, όπως συνηθίζεται;
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Είναι δίκαιο.
ΣΩ.: Τι θα λέγαμε ότι είχε κατά νου αυτός που ονόμασε Εστία τη θεά;
ΕΡΜ.: Μα τον Δία, ούτε αυτό νομίζω πως είναι εύκολο.
ΣΩ.: Είναι πιθανόν, καλέ μου Ερμογένη, αυτοί που πρώτοι όρισαν ταονόματα να μην ήταν κάποιοι τυχαίοι αλλά μελετητές των ουρανίων σωμάτων και αναλυτικοί.
ΕΡΜ.: Και τι;
ΣΩ.: Μου φαίνεται ότι τα ονόματα των θεών τέθηκαν από κάτι τέτοιους ανθρώπους, και, αν εξετάσει κάποιος τα ξενικά ονόματα, εξίσου ανακαλύπτει αυτό που το κάθε όνομα φανερώνει. Για παράδειγμα τη λέξη που εμείς λέμε "ουσία", κάποιοι άλλοι ονομάζουν "εσσία" και κάποιοι άλλοι "ωσία". Κατ' αρχάς λοιπόν, σύμφωνα με το όνομα "εσσία" που είναι η ουσία των πραγμάτων, εύλογα ονομάζεται "Εστία", επειδή κι εμείς λέμε γι' αυτό που μετέχει της ουσίας των πραγμάτων ότι "εστί" (είναι, υπάρχει). Κατά τούτο ορθά την ονομάζουμε "Εστία".

Ακόμα και αν κάποιος συμπεράνει με βάση τις θυσίες, θα θεωρήσει πως έτσι σκέφτηκαν αυτοί που όρισαν το όνομα. Αφού άλλωστε πριν από όλους τους θεούς πρώτα στην Εστία θυσιάζουμε, φυσικό ήτα να ονομάσουν "Εστία" την ουσία των πάντων. Όσοι πάλι την ονομάζουν "ωσία" αυτοί μάλλον θεωρούν, ακολουθώντας τον Ηράκλειτο, ότι τα πάντα κινούνται και τίποτα δεν μένει ακίνητο. Η δε αιτία και η αρχή αυτού του φαινομένου είναι το "ωθούν" (αυτό που κινεί) και επομένως σωστά την ονόμασαν "ωσία".
"Ποσειδών": (Παλιά ονομαζόταν Πολλειδών = Ο πολλά ειδών = αυτός που γνωρίζει πολλά).
"Άδης" = "Πλούτων":
ΣΩ.: Ποιος δεσμός είναι για κάποιο ζώο ισχυρότερος ως προς το να παραμείνει σε κάποιο μέρος, η ανάγκη ή η επιθυμία;
ΕΡΜ.: Πολύ υπερέχει η επιθυμία.
ΣΩ.: Δεν πιστεύεις ότι πολλοί θα έφευγαν από τον Άδη, αν δεν τους έδενε με τον ισχυρότερο δεσμό;
ΕΡΜ.: Προφανώς.
ΣΩ.: Επομένως τους κρατάει δέσμιους, όπως φαίνεται, με κάποια επιθυμία, αν τους κρατάει με τον ισχυρότερο δεσμό, και όχι με κάποια ανάγκη.
ΕΡΜ.: Έτσι φαίνεται.
ΣΩ.: Οι επιθυμίες, πάλι, είναι πολλών ειδών;
ΕΡΜ.: Ναι.
ΣΩ.: Με τη μεγαλύτερη επιθυμία, λοιπόν, τους κρατάει δέσμιους, αν εννοεί να τους κρατάει με τον μεγαλύτερο δεσμό.
ΕΡΜ.: Ναι.
ΣΩ.: Υπάρχει μεγαλύτερη επιθυμία από το να πιστεύει κάποιος ότι, αφού συναναστραφεί κάποιον άλλον, θα γίνει καλύτερος;
ΕΡΜ.: Μα τον Δία, με κανένα τρόπο, Σωκράτη.
ΣΩ.: Γι' αυτά θα πούμε, Ερμογένη, ότι κανένας από τους εκεί δεν θέλησε να έλθει προς τα εδώ, ούτε οι ίδιες οι Σειρήνες, και ότι και αυτές και όλοι οι άλλοι μαγεύτηκαν από κείνον. Καθώς φαίνεται, τόσο ωραίους λόγους γνωρίζει και λέει ο Άδης και εξ αυτού είναι τέλειος σοφιστής και μεγάλος ευεργέτης όσων βρίσκονται κοντά του, ο οποίος άλλωστε και στους εδώ χαρίζει πολλά αγαθά. Τόσα πολλά είναι τα πλούτη του εκεί, ώστε από αυτό πήρε το όνομα "Πλούτων". Δεν θέλει να συντροφεύει ανθρώπους με σωματική υπόσταση, αλλά τότε μόνο θέλει να είναι μαζί τους, όταν η ψυχή είναι αποκαθαρμένη απ' όλα τα σωματικά
κακά και επιθυμίες. Τότε τους δεσμεύει, και μόνο με την επιθυμία της αρετής.
Επίσης το "Άιδης" κάθε άλλο παρά το "αιδές" (αόρατο) ορίζει, αλλά πολύ περισσότερο το "πάντα και καλά ειδέναι" (= γνώση όλων των καλών πραγμάτων).
"Δήμητρα" : (Αυτή που δίνει όπως η μητέρα).
"Ήρα" : (= ερατή = αξιαγάπητη. Επίσης και = αήρ = αέρας).
"Περσεφόνη" : (Φερσεφόνη = σοφή. Προέρχεται από το "Φερέπαφα" χάρη στη σοφία της και στην "επαφή" με το φερόμενο, με το κινούμενο, αυτό που πάντα βρίσκεται σε κίνηση).
"Απόλλων":
ΣΩ.: Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω τι νομίζω. Δεν υπάρχει άλλο όνομα το οποίο, ενώ είναι μόνο ένα να ένωσε τέσσερις ιδιότητες που έχει αυτός ο θεός, ώστε να τις περιέχει όλες και να δηλώνει κατά ορισμένο τρόπο τη μουσική, τη μαντική, την ιατρική και την τοξευτική.
ΕΡΜ.: Λέγε λοιπόν. Μου παρουσιάζεις άλλωστε όνομα παράδοξο.
ΣΩ.: Είναι όμως αρμονικό, καθώς και ο θεός είναι μουσικός. Κατ' αρχάς δηλαδή η κάθαρση και οι καθαρμοί που τελούνται σύμφωνα με την ιατρική και τη μαντική, και όσα γίνονται με ιατρικά φάρμακα και με μαντικά θειαφίσματα, και τα λουτρά σε ανάλογες περιστάσεις και τα ραντίσματα, όλα τούτα μια δυνατότητα έχουν, ν' αποδώσουν τον άνθρωπο καθαρό κατά το σώμα και κατά την ψυχή. Ή όχι;
ΕΡΜ.: Ασφαλώς.
ΣΩ.: Λοιπόν αυτός δεν είναι ο θεός που καθαρίζει και που λούζει και απαλλάσσει από τα κακά αυτά;
ΕΡΜ.: Βεβαίως.
ΣΩ.: Επειδή λοιπόν απαλλάσσει και καθαρίζει, θεωρούμενος γιατρός των τέτοιου είδους κακών, θα μπορούσε να ονομάζεται "Απολούων". Σύμφωνα με τη μαντική και την αλήθεια και το απλό (ενιαίο) αυτά άλλωστε ταυτίζονται - θα ήταν σωστό να ονομάζεται όπως τον ονομάζουν οι Θεσσαλοί. "Άπλουν" δηλαδή ονομάζουν τον θεό αυτόν οι Θεσσαλοί.
Επειδή μάλιστα είναι ικανότατος στις βολές, "Αειβάλλων" είναι (ρίχνει συνεχώς τα βέλη του τόξου). Για τη μουσική, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι το άλφα μερικές φορές σημαίνει το "ομού". Έτσι και εδώ σημαίνει την "ομού πόλησιν" (κοινή περιστροφή) γύρω από τον ουρανό, που ονομάζεται "πόλοι" και στην αρμονία του άσματος, που ονομάζεται συμφωνία, γιατί όλα αυτά, όπως λένε οι ειδικοί στη μουσική και την αστρονομία, σύμφωνα με κάποια αρμονία "πολεί άμα πάντα" (περιστρέφονται όλα ταυτόχρονα). Αυτός ο θεός επιβλέπει την αρμονική κίνηση "ομοπολών" (κινώντας ταυτόχρονα) όλα, και τα θεϊκά και τα ανθρώπινα.
 Και "ομοπολών" = Απόλων. Όμως ο ονοματοθέτης για να μην δημιουργηθεί η κακή λέξη Απόλων (= από το ρήμα απόλλυμι = καταστρέφω, μετοχή μέλλοντα = απολών) πρόσθεσε και το δεύτερο λ και έτσι δημιουργήθηκε το "Απόλλων".
"Μούσες" : (Η μουσική ονομάσθηκε έτσι από το "μώσθαι" (=έρευνώ), και από την αναζήτηση και την αγάπη για τη γνώση).
"Λητώ": (Λείο = μαλακό, ομαλό, + ήθος = χαρακτήρας. Επειδή είχε ήρεμο χαρακτήρα).
"Άρτεμης" : (Από τη λέξη "αρτεμές" = ακεραιότητα).
"Παλλάς" : (Επίθετο της θεάς Αθηνάς. Προέρχεται από τον χορό των όπλων, κατά τον οποίο σηκώνουμε το σώμα μας στον αέρα και "πάλλεται" (= σείεται).
"Αθηνά" : (Ο ποιητής παρουσιάζει την Αθηνά ως νου και διάνοια, γιατί γεννήθηκε από το κεφάλι του θεού Δία (=θεονόα ή θεονόη).
"Ήφαιστος" : (= φαέος ίστωρ = γνώστης του φωτός, "Φαίστος" με την προσθήκη του Η).
"Άρης" : (Προέρχεται από τη λέξη "άρρεν" και "ανδρεία").
"Ερμής": (Σχετίζεται με τον λόγο αυτό το όνομα επειδή είναι "ερμηνέας" και αγγελιαφόρος και δόλιος στα λόγια και αγοραίος, και όλη του η δραστηριότητα έχει σχέση με τη δύναμη του λόγου. Ρήμα - ρίζα της λέξης το "είρω = μιλάω, είρη = αρχαία ονομασία του μέρους που γίνονταν οι συνελεύσεις).
"Ίρις": (Προέρχεται από την ίδια ρίζα με τον "Ερμή". Ήταν κι αυτή θεά αγγελιαφόρος).
"Παν" : (Γιος του Ερμή. Ο λόγος του Ερμή είναι διφυής, σημαίνει το παν και το ανακυκλώνει και συνεχώς το περιστρέφει και αυτό έχει δυο όψεις, την αληθή και την ψευδή. Η αλήθεια του λόγου που βρίσκεται μαζί με τους θεούς στον ουρανό είναι λεία και θεϊκή, ενώ το ψέμα του βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους και είναι σκληρό και τραγικό, γιατί εδώ στην τραγική ζωή μας οι μύθοι και τα ψέματα πλεονάζουν. Σωστά λοιπόν, αυτός που φανερώνει το "παν" και ο "αεί πολών" (αυτός που συνεχώς μετακινεί) θα ήταν ο "Παν αιπόλος" ο αιγοβοσκός Παν, ο γιος του Ερμή, με τις δύο φύσεις, στην πάνω μεριά ομαλός και στην κάτω τραχύς και τραγόμορφος).
"Ήλιος" : (Δωρικό όνομα = Άλιος. Μπορεί να είναι από το ρήμα "αλίζειν = συγκεντρώνω, δηλαδή αυτός που συγκεντρώνει τους ανθρώπους στον ίδιο χώρο από τη στιγμή που ανατέλλει. Θα μπορούσε όμως να είναι και επειδή "αει ειλείν ιών" (συνεχώς κινείται περιστρεφόμενος) γύρω από τη γη. Επίσης επειδή χρωματίζει τα γεννήματα της γης καθώς περιστρέφεται. Το χρωματίζω και το "αιολώ" σημαίνουν το ίδιο πράγμα).
"Σελήνη" : (Από το "σέλας" = φως. Επειδή παίρνει το φως της από τον ήλιο έχει πάντα νέο και παλιό φως γύρω της. Οπότε ονομάσθηκε "Σεληναία" και κατόπιν Σελήνη).
"Αστραπή" : (Αυτό το φαινόμενο που "τα ώπα αναστρέφει" = κάνει τα μάτια να ανοιγοκλείνουν. "Αναστρωπή" και κατόπιν "αστραπή".
"Μην" : (= Μήνας). [Κατά τον Σωκράτη σωστότερο θα ήταν να ονομάζεται "μείης" από το ρήμα "μειούσθαι" (ελαττώνομαι)].
Οι λέξεις "πυρ", "ύδωρ" και "κύων" προφέρονταν παρόμοια και από τους Φρύγες ώστε ο Σωκράτης υποθέτει ότι μάλλον από αυτούς προέρχονται.
"Αήρ" : (= Αυτός που τα πάντα αίρει = σηκώνει. Επίσης αυτός που "αεί ρει" (= κινείται συνεχώς).
"Γαία" : (= Αυτή που γεννάει. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί για αυτούς που γεννήθηκαν το ρήμα "γεγάασιν").
"Ώραι" : (Στην παλαιά αττική διάλεκτο ονομάζονταν ΗΟΡΑΙ, επειδή οριοθετούν τους χειμώνες, τα καλοκαίρια, τους ανέμους και τους καρπούς της γης. Επειδή λοιπόν "ορίζουν". Το Η + Ο = Ω).
"Ενιαυτός" : (= Αυτό που φέρνει στο φως όσα φυτρώνουν και δημιουργούνται, και που κατά τη διάρκειά του τα εξετάζει. Όμοια και το "έτος" προέρχεται από το ρήμα "ετάζω" = εξετάζω).
"Φρόνησις" : (= όνησις φοράς = ωφέλεια της κίνησης = αντίληψη της κίνησης).
"Γνώμη" : (Προέρχεται από το "γονής" (= γέννησης) "νώμησιν" (= παρατήρηση). Το ρήμα "νωμάν" = στοχάζομαι).
"Σύνεση" : (Από το ρήμα "συνιέναι" = συμπόρευση της ψυχής με την πραγματικότητα, κατανόηση των περιστάσεων).
"Αγαθό" : (= αγαστό (θαυμαστό) + θέω (τρέχω). Επομένως το "του θόου τω αγαστώ = το να τρέχεις μαζι με (να ακολουθείς) το αγαστό (το θαυμαστό, το θείο = "αγαθό").
"Δικαιοσύνη" : (= Δικαίου σύνεσις" = Η κατανόηση του δικαίου).
"Δίκαιον": Ας παρακολουθήσουμε τα λόγια του Σωκράτη στον διάλογο με τον Ερμογένη.
ΣΩ.: Όσοι υποστηρίζουν την κίνηση του σύμπαντος, αντιλαμβάνονται το μεγαλύτερο μέρος του όχι διαφορετικό από κάτι κινούμενο. Υπάρχει κάτι που διατρέχει αυτό το σύμπαν, το οποίο είναι και η αιτία να δημιουργηθούν όσα δημιουργούνται. Τούτο είναι πολύ ταχύ και πολύ λεπτό. Δεν θα ήταν άλλωστε δυνατό να περάσει δια μέσου του σύμπαντος, αν δεν ήταν πολύ λεπτό, ώστε να μην ανακόπτεται, και πολύ ταχύ, ώστε η σχέση του με τα άλλα σώματα να τα κάνει να φαίνονται σταματημένα. Καθώς λοιπόν κηδεμονεύει όλα τα υπόλοιπα "διαϊόν" (περνώντας ανάμεσά τους), σωστά του αποδόθηκε το όνομα "δίκαιον", με πρόσθεση, για
λόγους ευφωνικούς, της δύναμης του κάππα (κ). Μέχρι αυτό το σημείο από πολλούς εκφράζεται συμφωνία ότι αυτό είναι το δίκαιον.
Από πλευράς μου, επειδή είμαι επίμονος ως προς αυτό, πληροφορήθηκα μυστικά όλα τα σχετικά, δηλαδή ότι αυτό είναι το δίκαιο και το αίτιό του - αίτιο είναι αυτό, εξαιτίας του οποίου συμβαίνει - και κάποιος είπε πως σωστό είναι εξαιτίας αυτών να το ονομάσουμε "Δία". Όσον αφορά την ουσία του "δικαίου" υπάρχουν πολλές γνώμες, άλλος λέει ότι
είναι ο "ήλιος" άλλος το "πυρ" άλλος όπως ο Αναξαγορας ο "νους". Σε αυτό το σημείο βρίσκομαι σε αμηχανία πιο μεγάλη απ' ό,τι προτού προσπαθήσω να μάθω ποια είναι η ουσία του δικαίου. Αλλά φαίνεται πως στο αντικείμενο της έρευνάς μας έχει για τους λόγους αυτούς δοθεί η ονομασία αυτή.
"Αδικία" : (Αυτό που εμποδίζει το "δίκαιον").
"Τέχνη" : (Έξις του νου = κατοχή του μυαλού).
"Μηχανή" : (Προέρχεται από το "μήκος" = πολύ + "άνειν" = διανύω απόσταση. Επομένως η λέξη "μηχανή" = αυτό που διανύει μεγάλη απόσταση).
"Κακία" : (Προέρχεται από τις λέξεις "κακώς" + "ιόν" = αυτό που κινείται άσχημα).
"Δειλία" : (Το Δ φανερώνει δεσμό και η λέξη "λίαν" = πολύ. Επομένως "δειλία" = κάποιος πολύ δυνατός δεσμός της ψυχής).
"Αρετή" : (Από το "αεί ρέω" = ανεμπόδιστη, συνεχής ροή = αειρείτη = αρετή).
"Κακόν" : Παρακολουθούμε τον διάλογο...
ΕΡΜ.: Το "κακόν" όμως, με το οποίο πολλά εξήγησες λίγο πριν, τι θα μπορούσε να σημαίνει;
ΣΩ.: Λίγο περίεργο μου φαίνεται το όνομα και δύσκολο να το εξηγήσω. Θα δοκιμάσω όμως και σ' αυτό εκείνη τη μέθοδο.
ΕΡΜ.: Ποια;
Σ.: Την παραδοχή πως και τούτο είναι βαρβαρικό.
"Αισχρόν": (Από τις λέξεις "αεί ίσχοντι τον ρουν" = εκείνο που εμποδίζει συνεχώς τη ροή).
"Καλόν" : (Κατά τον Σωκράτη αυτή η λέξη είναι η επωνυμία της διάνοιας που έδωσε και δίνει ονόματα τα πράγματα, η διάνοια είτε θεϊκή είτε ανθρώπινη. Αυτό που καλεί (το καλούν) έργα ωραία.
"Συμφέρον": (Αυτό που δηλώνει "άμα φοράν" = ταυτόχρονη κίνηση) της ψυχής με τα όντα. Όσα προέρχονται από αυτό ονομάζονται "συμφέροντα").
"Βλαβερόν" : (Αυτό που "βλάπτει τον ρουν" = καταστρέφει τη ροή, την κίνηση των πραγμάτων και επομένως του σύμπαντος).
"Ημέρα" : (Οι παλιότεροι έλεγαν την ημέρα = ιμέρα, ή εμέρα, γιατί, επειδή ερχόταν μετά το σκοτάδι, οι άνθρωποι την ποθούσαν. Επομένως η λέξη προέρχεται από το ίμερος = πόθος, λαχτάρα για το φως του ήλιου).
"Ίμερος" : (Από τις λέξεις "ιέμενος ρει και εφιέμενος" = όταν ρίχνεται ορμητικά και επιθυμεί κάποιος κάτι).
"Πόθος" : (Δηλώνει επιθυμία και έφεση κάποιου πράγματος που είναι μακριά, είναι απόν. Από τις λέξεις "άλλοθι που όντος και απόντος").
"Έρως" : (Αυτό που "εισρεί έξωθεν" = από έξω ρέει μέσα στην ψυχή. Έσρος = έρως).
"Ζυγός" : (Η λέξη έτσι δεν σημαίνει τίποτα. Προέρχεται όμως από το "δυογός" = δέσιμο "τοιν δυοίν" (των δύο) "ες την αγωγήν" (για το τράβηγμα). Αποτέλεσμα αυτών είναι η λέξη "ζυγός" (= δυο δεμένοι μαζί σύρουν).
"Αλήθεια" : (Από τις λέξεις "θεία άλη" = θεϊκή περιπλάνηση,"Ψεύδος" : (Αυτό που μοιάζει να καθεύδει, να κοιμάται, που δεν ακολουθεί την ροή, την θεϊκή περιπλάνηση, την "αλήθεια").
Αναρτήθηκε από ΠΛΩΤΙΝΟΣ στις 9:40 π.μ. 1 σχόλια
Ετικέτες ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΠΛΑΤΩΝ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ "ΚΡΑΤΥΛΟΣ ΠΕΡΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ Plato's Cratylus and the Origins of Names"
Related Posts with Thumbnails